Αυτή η συνεδρίαση έχει να κάνει στην πραγματικότητα με την ψηφιακή επανάσταση, αλλά θα ήθελα να υποστηρίξω ότι αυτή τελείωσε, νικήσαμε. Ζήσαμε μια ψηφιακή επανάσταση, αλλά δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε να την ζούμε. Θα ήθελα να κοιτάξω πέρα από αυτό, να κοιτάξω το τι έρχεται μετά την ψηφιακή επανάσταση. Οπότε, ας σκεφτούμε τη συνέχεια. Υπάρχουν μερικά πρότζεκτ στα οποία συμμετέχω τώρα στο MIT, κοιτώντας το τι έρχεται μετά τους υπολογιστές.
This meeting has really been about a digital revolution, but I'd like to argue that it's done; we won. We've had a digital revolution but we don't need to keep having it. And I'd like to look after that, to look what comes after the digital revolution. So, let me start projecting forward. These are some projects I'm involved in today at MIT, looking what comes after computers.
Το πρώτο είναι το Internet 0, εδώ πάνω — αυτός είναι ένας διακομιστής ιστοσελίδων πού έχει το κόστος και την πολυπλοκότητα μιας ταυτότητας RFID — σχεδόν ένα δολάριο — που μπορεί να μπει σε κάθε λάμπα και πόμολο και γίνεται ολοένα και πιο εμπορικό. Το ενδιαφέρον με αυτό δεν είναι το κόστος, αλλά το πώς κωδικοποιεί το Διαδίκτυο. Χρησιμοποιεί έναν κώδικα παρόμοιο με τον κώδικα Μορς για το Διαδίκτυο, οπότε μπορεί να τον στέλνεις οπτικά, μπορείς να επικοινωνείς ακουστικά μέσω των γραμμών του ρεύματος, στις ραδιοσυχνότητες. Παίρνει τη βασική αρχή του Διαδικτύου — διασύνδεση υπολογιστών — και τώρα επιτρέπει σε συσκευές να διασυνδέονται. Μπορούμε να πάρουμε την ιδέα που έδωσε ζωή στο Διαδίκτυο και να την εφαρμόσουμε στον φυσικό κόσμο με το Internet 0, το διαδίκτυο των συσκευών.
This first one, Internet Zero, up here -- this is a web server that has the cost and complexity of an RFID tag -- about a dollar -- that can go in every light bulb and doorknob, and this is getting commercialized very quickly. And what's interesting about it isn't the cost; it's the way it encodes the Internet. It uses a kind of a Morse code for the Internet so you could send it optically; you can communicate acoustically through a power line, through RF. It takes the original principle of the Internet, which is inter-networking computers, and now lets devices inter-network. That we can take the whole idea that gave birth to the Internet and bring it down to the physical world in this Internet Zero, this internet of devices.
Οπότε αυτό αποτελεί το επόμενο βήμα και γίνεται ολοένα και πιο εμπορικό σήμερα. Το μεθεπόμενο βήμα είναι ένα πρότζεκτ με ανταλλάξιμους υπολογιστές. Τα ανταλλάξιμα αγαθά στην οικονομία μπορούν να επεκταθούν και να ανταλλαγούν. Οπότε, μισή ποσότητα σιταριού έχει μισή χρησιμότητα, αλλά μισό μωρό ή μισός υπολογιστής είναι λιγότερο χρήσιμα από ένα ολόκληρο μωρό ή έναν ολόκληρο υπολογιστή και προσπαθούμε να φτιάξουμε υπολογιστές που να δουλεύουν έτσι. Αυτό που βλέπετε πίσω είναι ένα πρωτότυπο. Είναι από τη διατριβή ενός φοιτητή, του Μπιλ Μπάτοου, που τώρα εργάζεται στην Intel. Αυτός αναρωτήθηκε γιατί αντί να φτιάχνουμε όλο και μεγαλύτερα τσιπάκια δεν φτιάχνουμε μικρότερα, να τα βάζουμε σε ένα ιξώδες μέσο και να παράγουμε υπολογιστές με το κιλό ή ανά τετραγωνικά εκατοστά. Το αποτέλεσμα είναι εδώ. Στα αριστερά η PostScript εκτελείται από έναν συμβατικό υπολογιστή και στα δεξιά από το πρώτο πρωτότυπο που φτιάξαμε, το οποίο δεν έχει ούτε μνήμη καρέ, ούτε επεξεργαστή εισόδων-εξόδων, τίποτα από αυτά — είναι απλά αυτό το υλικό. Αντίθετα με αυτή την οθόνη όπου οι κουκκίδες έχουν τοποθετηθεί προσεκτικά, αυτό είναι απλό υλικό. Εάν το διπλασιάσεις, έχεις διπλάσια προβολή. Εάν το πυροβολήσεις, δεν παθαίνει τίποτα. Εάν χρειάζεσαι περισσότερους πόρους, απλά προσθέτεις περισσότερο υπολογιστή.
So this is the next step from there to here, and this is getting commercialized today. A step after that is a project on fungible computers. Fungible goods in economics can be extended and traded. So, half as much grain is half as much useful, but half a baby or half a computer is less useful than a whole baby or a whole computer, and we've been trying to make computers that work that way. So, what you see in the background is a prototype. This was from a thesis of a student, Bill Butow, now at Intel, who wondered why, instead of making bigger and bigger chips, you don't make small chips, put them in a viscous medium, and pour out computing by the pound or by the square inch. And that's what you see here. On the left was postscript being rendered by a conventional computer; on the right is postscript being rendered from the first prototype we made, but there's no frame buffer, IO processor, any of that stuff -- it's just this material. Unlike this screen where the dots are placed carefully, this is a raw material. If you add twice as much of it, you have twice as much display. If you shoot a gun through the middle, nothing happens. If you need more resource, you just apply more computer.
Οπότε αυτό είναι το επόμενο βήμα — ο υπολογιστής ως απλό υλικό. Αυτά είναι ακόμα συμβατικά bits, το επόμενο βήμα είναι — αυτό είναι ένα παλιότερο πρωτότυπο στο εργαστήριο. Αυτό είναι ένα ταχύ βίντεο σε αργή κίνηση. Όταν ενσωματώνουμε χημεία στην υλοποίηση υπολογιστών, τα bits είναι φυσαλίδες. Εδώ βλέπετε πώς φτιάχνονται τα bits, εδώ — επίσης σε αργή κίνηση για να μπορείτε να τα δείτε — τα bits να αλληλεπιδρούν ώστε να κάνουν λογικές πράξεις, πολυπλεξία και αποπολυπλεξία. Τώρα μπορούμε υπολογίζουμε έτσι ώστε τα αποτελέσματα να διατάσσουν τόσο το υλικό όσο και την πληροφορία. Tέλος, εδώ είναι μερικές διαφάνειες από ένα παλιό μου πρότζεκτ, υπολογιστές όπου τα bits αποθηκεύονται κβαντομηχανικά στον πυρήνα των ατόμων, οπότε τα προγράμματα αναδιατάσσουν την πυρηνική δομή των μορίων. Όλα αυτά είναι στο εργαστήριο και εξελίσσονται συνεχώς, όχι μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά ενσωματώνοντας άτομα και bits και οδηγούν στην επόμενη συνειδητοποίηση.
So, that's the step after this -- of computing as a raw material. That's still conventional bits, the step after that is -- this is an earlier prototype in the lab; this is high-speed video slowed down. Now, integrating chemistry in computation, where the bits are bubbles. This is showing making bits, this is showing -- once again, slowed down so you can see it, bits interacting to do logic and multiplexing and de-multiplexing. So, now we can compute that the output arranges material as well as information. And, ultimately, these are some slides from an early project I did, computing where the bits are stored quantum-mechanically in the nuclei of atoms, so programs rearrange the nuclear structure of molecules. All of these are in the lab pushing further and further and further, not as metaphor but literally integrating bits and atoms, and they lead to the following recognition.
Όλοι ξέρουμε ότι βιώσαμε μια ψηφιακή επανάσταση, αλλά τι είναι; Ο Σάνον μας πήγε τη δεκαετία του '40 από μια κατάσταση σε μια άλλη: από το τηλέφωνο να είναι απλά ένα καλώδιο ήχου, εξασθενούμενο με την απόσταση στο Διαδίκτυο. Απέδειξε το πρώτο θεώρημα κατωφλιού, το οποίο δείχνει ότι εάν προσθέσεις πληροφορίες σε ένα σήμα ή τις αφαιρέσεις από αυτό, μπορείς να υπολογίσεις τέλεια με μια ατελή συσκευή. Τότε δημιουργήσαμε το Διαδίκτυο. Ο φον Νόιμαν, στη δεκαετία του '50, έκανε το ίδιο πράγμα στην υλοποίηση υπολογιστών — απέδειξε ότι μπορείς να έχεις έναν αναξιόπιστο υπολογιστή αλλά να αποκαταστήσεις την κατάστασή του ώστε να γίνει τέλειος. Αυτός εδώ ήταν ο τελευταίος αναλογικός υπολογιστής στο MIT: ένας διαφορικός αναλυτής και όσο περισσότερο τον λειτουργούσες, τόσο χειρότερη απόκριση λάμβανες.
We all know we've had a digital revolution, but what is that? Well, Shannon took us, in the '40s, from here to here: from a telephone being a speaker wire that degraded with distance to the Internet. And he proved the first threshold theorem, that shows if you add information and remove it to a signal, you can compute perfectly with an imperfect device. And that's when we got the Internet. Von Neumann, in the '50s, did the same thing for computing; he showed you can have an unreliable computer but restore its state to make it perfect. This was the last great analog computer at MIT: a differential analyzer, and the more you ran it, the worse the answer got.
Μετά τον φον Νόιμαν, έχουμε τον Pentium, όπου το δισεκατομμυριοστό τρανζίστορ είναι τόσο αξιόπιστο όσο και το πρώτο. Αλλά ό,τι κατασκευάσαμε βρίσκεται εδώ στην κάτω αριστερά γωνία. Σε ένα υπερσύγχρονο εργοστάσιο αεροπλάνων μεταλλική επικάλυψη με περιστροφή τοποθετείται σε στερεωμένο μέταλλο ή ίσως λιώνεται λίγο πλαστικό. Σε ένα εργοστάσιο κατασκευής τσιπ αξίας 10 δισ. δολαρίων χρησιμοποιείται μια διαδικασία που θα αναγνώριζε ένας τεχνίτης χωριού — απλώνεις το μείγμα γύρω-γύρω και μετά το ψήνεις. Όλη η ευφυΐα είναι έξω από το σύστημα, τα υλικά δεν έχουν πληροφορίες. Χτες ακούσατε για τη μοριακή βιολογία, η οποία θεμελιωδώς υπολογίζει για να χτίσει. Είναι ένα υπολογιστικό σύστημα. Βιώσαμε ψηφιακές επαναστάσεις στην επικοινωνία και στην υπολογιστική, αλλά ακριβώς η ίδια ιδέα, ακριβώς τα ίδια μαθηματικά τα οποία έκαναν ο Σάνον και ο φον Νόιμαν, δεν έχουν φτάσει ακόμα στον φυσικό κόσμο. Οπότε, εμπνεόμενοι από αυτό, συνάδελφοι σε αυτό το πρόγραμμα — Το Κέντρο για τα Bits και τα Άτομα στο MIT — οι οποίοι είναι μια ομάδα ανθρώπων, σαν εμένα, που ποτέ δεν κατάλαβαν το όριο μεταξύ φυσικής επιστήμης και επιστήμης υπολογιστών. Θα έλεγα ακόμα και ότι η επιστήμη υπολογιστών είναι από τα χειρότερα πράγματα που έχουν συμβεί τόσο στους υπολογιστές όσο και στην επιστήμη — (Γέλια) — πολλά από αυτά είναι εξαίσια — αλλά ο κανόνας της επιστήμης υπολογιστών πρόωρα καθιέρωσε ένα μοντέλο υπολογισμού το οποίο είναι βασισμένο στην τεχνολογία που ήταν διαθέσιμη το 1950 και η φύση είναι ένας κατά πολύ ισχυρότερος υπολογιστής.
After Von Neumann, we have the Pentium, where the billionth transistor is as reliable as the first one. But all our fabrication is down in this lower left corner. A state-of-the-art airplane factory rotating metal wax at fixed metal, or you maybe melt some plastic. A 10-billion-dollar chip fab uses a process a village artisan would recognize -- you spread stuff around and bake it. All the intelligence is external to the system; the materials don't have information. Yesterday you heard about molecular biology, which fundamentally computes to build. It's an information processing system. We've had digital revolutions in communication and computation, but precisely the same idea, precisely the same math Shannon and Von Neuman did, hasn't yet come out to the physical world. So, inspired by that, colleagues in this program -- the Center for Bits and Atoms at MIT -- which is a group of people, like me, who never understood the boundary between physical science and computer science. I would even go further and say computer science is one of the worst things that ever happened to either computers or to science -- (Laughter) -- because the canon -- computer science -- many of them are great but the canon of computer science prematurely froze a model of computation based on technology that was available in 1950, and nature's a much more powerful computer than that.
Θα ακούσετε αύριο από τον Σολ Γκρίφιθ. Ήταν ένας από τους πρώτους φοιτητές σ´ αυτό το πρόγραμμα. Ξεκινήσαμε ώστε να ανακαλύψουμε πώς μπορείς να υπολογίζεις για να κατασκευάζεις. Αυτό ήταν απλά μια απόδειξη της αρχής που απέδειξε, πλακίδια τα οποία αλληλεπιδρούν μαγνητικά, όπου μπορείς να γράψεις κώδικα όπως στην αναδίπλωση πρωτεϊνών, ο οποίος ορίζει την δομή τους. Οπότε, δεν υπάρχει ανάδραση σε κάποιο όργανο μετρήσεων· το ίδιο το υλικό κωδικοποιεί την δομή του με τους ίδιους τρόπους που κατασκευάζεται μια πρωτεΐνη. Για παράδειγμα, μπορείς να φτιάξεις αυτό. Μπορείς να κάνεις αλλά πράγματα. Αυτό είναι στις 2 διαστάσεις. Δουλεύει (και) στις 3. Το βίντεο πάνω δεξιά — δεν θα το δείξω προς το παρόν — δείχνει αυτο-αναπαραγωγή, αναδεικνύοντας ότι κάτι μπορεί να φτιάξει κάτι το οποίο μπορεί να φτιάξει κάτι, και το κάνουμε αυτό συνεχόμενα, ίσως, εννιά τάξεις μεγέθους. Αυτές οι ιδέες χρησιμοποιήθηκαν για να δείξουν την καλύτερη πιστότητα και το ευθύ εύρος του DNA για να γίνει ένας οργανισμός, στον σχεδιασμό νάνο-συστάδων με ουρές πεπτιδίων που κωδικοποιούν τη σύνδεσή τους — σχεδόν όπως οι μαγνήτες, αλλά τώρα σε τάξεις μεγέθους νανόμετρων. Λέιζερ μικρο-μηχανική: ουσιαστικά είναι τρισδιάστατοι εκτυπωτές οι οποίοι ψηφιακά κατασκευάζουν λειτουργικά συστήματα, μέχρι την κατασκευή κτηρίων, όχι έχοντας σχέδια, αλλά έχοντας τα μέρη που κωδικοποιούν τη δομή του κτηρίου.
So, you'll hear, tomorrow, from Saul Griffith. He was one of the first students to emerge from this program. We started to figure out how you can compute to fabricate. This was just a proof of principle he did of tiles that interact magnetically, where you write a code, much like protein folding, that specifies their structure. So, there's no feedback to a tool metrology; the material itself codes for its structure in just the same ways that protein are fabricated. So, you can, for example, do that. You can do other things. That's in 2D. It works in 3D. The video on the upper right -- I won't show for time -- shows self-replication, templating so something can make something that can make something, and we're doing that now over, maybe, nine orders of magnitude. Those ideas have been used to show the best fidelity and direct rate DNA to make an organism, in functionalizing nanoclusters with peptide tails that code for their assembly -- so, much like the magnets, but now on nanometer scales. Laser micro-machining: essentially 3D printers that digitally fabricate functional systems, all the way up to building buildings, not by having blueprints, but having the parts code for the structure of the building.
Οπότε, αυτά είναι τα πρώιμα παραδείγματα στο εργαστήριο αναδυόμενων τεχνολογιών για να ψηφιοποιήσεις την κατασκευή. Υπολογιστές που δεν ελέγχουν εργαλεία, αλλά είναι οι ίδιοι εργαλεία, όπου το αποτέλεσμα ενός προγράμματος αναδιατάσσει άτομα καθώς και bits. Τώρα, για να το κάνω αυτό — με τα λεφτά των φόρων σας, σας ευχαριστώ — αγόρασα αυτές τις μηχανές. Κάναμε μια σεμνή πρόταση στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (NSF). Θέλαμε να έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε οτιδήποτε και σε οποιαδήποτε κλίμακα, όλα σε ένα μέρος, γιατί δεν μπορείς να περιορίσεις την ψηφιακή κατασκευή με ένα κλάδος ή μια κλίμακα. Οπότε συνδυάσαμε τους εγγραφείς που δουλεύουν με εστιαζόμενες δέσμες με μηχανήματα κοπής με υπερηχητικό τζέτ νερού και μικρο-μηχανικά συστήματα.
So, these are early examples in the lab of emerging technologies to digitize fabrication. Computers that don't control tools but computers that are tools, where the output of a program rearranges atoms as well as bits. Now, to do that -- with your tax dollars, thank you -- I bought all these machines. We made a modest proposal to the NSF. We wanted to be able to make anything on any length scale, all in one place, because you can't segregate digital fabrication by a discipline or a length scale. So we put together focused nano beam writers and supersonic water jet cutters and excimer micro-machining systems.
Αλλά είχα ένα πρόβλημα. Μόλις είχα όλες αυτές τις μηχανές, άρχισα να ξοδεύω πάρα πολύ χρόνο για να μάθω τους φοιτητές να τις χρησιμοποιούν. Οπότε άρχισα να διδάσκω έναν κύκλο μαθημάτων που σεμνά ονόμασα «Πώς να κάνετε σχεδόν τα πάντα». Δεν ήθελα να είμαι προκλητικός. Ήταν απλά για λίγους φοιτητές-ερευνητές. Αλλά την πρώτη μέρα των μαθημάτων έμοιαζε κάπως έτσι. Εκατοντάδες άνθρωποι ήρθαν παρακαλώντας: «Όλη μου τη ζωή περίμενα για τέτοια μαθήματα· Θα κάνω τα πάντα για να τα παρακολουθήσω». Μετά ρώτησαν: «Μπορείτε να τα διδάξετε στο MIT; Φαίνεται πάρα πολύ χρήσιμο». Μετά, το επόμενο — (Γέλια) — εκπληκτικό πράγμα ήταν ότι δεν ήταν στα μαθήματα για να κάνουν έρευνα. Ήταν εκεί επειδή ήθελαν να φτιάξουν πράγματα. Δεν είχαν κάποια συμβατική τεχνική μόρφωση. Στο τέλος του εξαμήνου συνδυάσανε τις ικανότητές τους.
But I had a problem. Once I had all these machines, I was spending too much time teaching students to use them. So I started teaching a class, modestly called, "How To Make Almost Anything." And that wasn't meant to be provocative; it was just for a few research students. But the first day of class looked like this. You know, hundreds of people came in begging, all my life I've been waiting for this class; I'll do anything to do it. Then they'd ask, can you teach it at MIT? It seems too useful? And then the next -- (Laughter) -- surprising thing was they weren't there to do research. They were there because they wanted to make stuff. They had no conventional technical background. At the end of a semester they integrated their skills.
Θα σας δείξω ένα παλιό βίντεο. Η Κέλυ ήταν γλύπτρια και έφτιαξε αυτό, με το πρότζεκτ του εξαμήνου της.
I'll show an old video. Kelly was a sculptor, and this is what she did with her semester project.
(Βίντεο): Κέλυ: «Γειά, είμαι η Κέλυ και αυτός είναι ο δικός μου σύντροφος για κραυγές. Έχετε βρεθεί πότε στην κατάσταση όπου θέλετε πραγματικά να ουρλιάξετε, αλλά δεν μπορείτε επειδή είστε στη δουλειά ή στην τάξη ή προσέχετε τα παιδιά σας ή είστε σε πολλαπλές περιπτώσεις όπου αυτό απλά δεν επιτρέπεται; Ο σύντροφος για κραυγές είναι ένας φορητός χώρος για κραυγές. Όταν ένας χρήστης ουρλιάζει μέσα στον σύντροφο για κραυγές, η κραυγή του φιμώνεται, αλλά επίσης καταγράφεται για αργότερη απελευθέρωση, όπου και όπως θελήσει ο χρήστης». (Κραυγή) (Γέλιο) (Χειροκρότημα)
(Video): Kelly: Hi, I'm Kelly and this is my scream buddy. Do you ever find yourself in a situation where you really have to scream, but you can't because you're at work, or you're in a classroom, or you're watching your children, or you're in any number of situations where it's just not permitted? Well, scream buddy is a portable space for screaming. When a user screams into scream buddy, their scream is silenced. It is also recorded for later release where, when and how the user chooses. (Scream) (Laughter) (Applause)
Αυτό θα το άρεσε στον Αϊνστάιν. Αυτός ο φοιτητής έφτιαξε έναν περιηγητή Ιστού για παπαγάλους, ο οποίος τους επιτρέπει να σερφάρουν στο διαδίκτυο και να μιλάνε με άλλους παπαγάλους. Αυτός ο φοιτητής έκανε ένα ξυπνητήρι που παλεύεις για να αποδείξεις ότι είσαι ξύπνιος· Εδώ είναι ένα φόρεμα το οποίο υπερασπίζεται τον προσωπικό σου χώρο. Αυτό δεν είναι τεχνολογία για επικοινωνία· είναι τεχνολογία για να αποτρέψει την επικοινωνία. Αυτή είναι μια συσκευή η οποία σου επιτρέπει να δεις τη μουσική σου. Αυτός είναι ένας φοιτητής που έφτιαξε μια μηχανή που φτιάχνει μηχανές, και την έφτιαξε με το να φτιάξει τα τουβλάκια Lego που κάνουν τους υπολογισμούς. Χρόνο με τον χρόνο — και τελικά κατάλαβα ότι οι φοιτητές παρουσίαζαν killer-εφαρμογές προσωπικής κατασκευής που ως προϊόντα προορίζονται για ένα άτομο. Δεν χρειάζεσαι τέτοια εφαρμογή για κάτι που μπορείς να βρεις σε ένα πολυκατάστημα, την χρειάζεσαι για να σε κάνει μοναδικό. Είναι γνωστό ότι ο Κεν Όλσεν είπε κάποτε ότι κανένας δεν χρειάζεται υπολογιστή σπίτι του. Αλλά δεν τον χρησιμοποιείς για καταγραφή και πληρωμές. Η εταιρεία του μέχρι τώρα έχει χρεοκοπήσει δύο φορές. Δεν χρειάζεσαι να κατασκευάζεις μόνος σου στο σπίτι κάτι που μπορείς να αγοράσεις διότι μπορείς να το αγοράσεις. Το χρειάζεσαι για κάτι που σε κάνει μοναδικό, όπως ακριβώς με την εξατομίκευση. Οπότε, με αυτό, με την σειρά τους, 20 εκατομμύρια δολάρια κάνουν αυτό. Σε 20 χρόνια θα φτιάχνουμε αντιγραφείς όπως στο Star Trek οι οποίοι θα φτιάχνουν τα πάντα. Οι φοιτητές κατέκτησαν όλες τις μηχανές που αγόρασα για προσωπική κατασκευή.
So, Einstein would like this. This student made a web browser for parrots -- lets parrots surf the Net and talk to other parrots. This student's made an alarm clock you wrestle to prove you're awake; this is one that defends -- a dress that defends your personal space. This isn't technology for communication; it's technology to prevent it. This is a device that lets you see your music. This is a student who made a machine that makes machines, and he made it by making Lego bricks that do the computing. Just year after year -- and I finally realized the students were showing the killer app of personal fabrication is products for a market of one person. You don't need this for what you can get in Wal-Mart; you need this for what makes you unique. Ken Olsen famously said, nobody needs a computer in the home. But you don't use it for inventory and payroll; DEC is now twice bankrupt. You don't need personal fabrication in the home to buy what you can buy because you can buy it. You need it for what makes you unique, just like personalization. So, with that, in turn, 20 million dollars today does this; 20 years from now we'll make Star Trek replicators that make anything. The students hijacked all the machines I bought to do personal fabrication.
Σήμερα, όποτε ξοδεύετε πολλά λεφτά υπάρχει κυβερνητική απαίτηση για προβολή, το οποίο συχνά σημαίνει μαθήματα σε ένα τοπικό σχολείο, ένας διαδικτυακός τόπος — πράγματα τα οποία δεν είναι πολύ συναρπαστικά. Οπότε, έκανα μια συμφωνία με τους διαχειριστές του δικού μου προγράμματος από το NSF ότι αντί να μιλάω γι' αυτό, θα έδινα στους ανθρώπους τα εργαλεία. Όχι να φαινόμαστε προκλητικοί ή σημαντικοί, αλλά φτιάξαμε αυτά τα Fab Labs. Είναι εξοπλισμός περίπου 20 000 δολαρίων και προσεγγίζει αυτό που κάνουν τα 20 εκατομμύρια δολάρια και που πάνε. Ένας κόπτης λέιζερ για να κάνεις συνδέσεις με συμπίεση σε τρεις διαστάσεις αντί για δύο, ένας κόπτης σχεδίων για χαλκό ώστε να κάνεις ηλεκτρομαγνητισμό σε μικροκλίμακα, αριθμητικά ελεγχόμενη αλεστική μηχανή για ακριβείς δομές, προγραμματιστικά εργαλεία για λιγότερο από 1 δολάριο, μικροελεγκτές 100-νανοδευτερολέπτων. Σε αφήνει να δουλέψεις από μικρόμετρα και μικροδευτερόλεπτα και πάνω, και αυτά γρήγορα εξαπλώθηκαν σε όλον τον κόσμο. Αυτό δεν ήταν σχεδιασμένο, αλλά πήγαν από το κέντρο της Βοστώνης στην Πομπάλ στην Ινδία, στο Σεκόντι-Τακοράντι στην ακτή της Γκάνας, στη φτωχογειτονιά για μαύρους Σοσανγκούβε στη Νότια Αφρική, πολύ βόρεια στη Νορβηγία, αποκαλύπτοντας, η βοηθώντας να αποκαλυφθούν, με όλη την προσοχή στο ψηφιακό χάσμα, αχρησιμοποίητοι υπολογιστές σε όλα αυτά τα μέρη. Σε μια αγροτική περιοχή ένα παιδί αγρότη χρειάζεται να μετρά και να τροποποιεί τον κόσμο, όχι απλά να παίρνει πληροφορίες γι' αυτόν μπροστά σε μια οθόνη. Υπάρχει στ' αλήθεια ένα χάσμα στην κατασκευή και διαθεσιμότητα εργαλείων μεγαλύτερο από το ψηφιακό χάσμα. Για να το κλείσεις χρειάζονται όχι οι τεχνολογίες πληροφοριών για το κοινό,
Today, when you spend that much of your money, there's a government requirement to do outreach, which often means classes at a local school, a website -- stuff that's just not that exciting. So, I made a deal with my NSF program managers that instead of talking about it, I'd give people the tools. This wasn't meant to be provocative or important, but we put together these Fab Labs. It's about 20,000 dollars in equipment that approximate both what the 20 million dollars does and where it's going. A laser cutter to do press-fit assembly with 3D from 2D, a sign cutter to plot in copper to do electromagnetics, a micron scale, numerically-controlled milling machine for precise structures, programming tools for less than a dollar, 100-nanosecond microcontrollers. It lets you work from microns and microseconds on up, and they exploded around the world. This wasn't scheduled, but they went from inner-city Boston to Pobal in India, to Secondi-Takoradi on Ghana's coast to Soshanguve in a township in South Africa, to the far north of Norway, uncovering, or helping uncover, for all the attention to the digital divide, we would find unused computers in all these places. A farmer in a rural village -- a kid needs to measure and modify the world, not just get information about it on a screen. That there's really a fabrication and an instrumentation divide bigger than the digital divide. And the way you close it is not IT for the masses but IT development for the masses.
αλλά ανάπτυξη τεχνολογιών πληροφοριών από το κοινό. Οπότε, μέρος με το μέρος βλέπαμε την ίδια εξέλιξη: ότι ανοίγαμε ένα από αυτά τα Fab Labs εκεί όπου δεν αναμέναμε — αυτό είναι υπερβολικά τρελό να το σκέφτεσαι. Το πρώτο βήμα ήταν απλά ενδυνάμωση. Μπορείτε να το δείτε στα πρόσωπά τους, απλά την χαρά του «μπορώ να το κάνω». Αυτό είναι ένα κορίτσι στο κέντρο της Βοστώνης οπού μόλις είχε πουλήσει κατασκευές υψηλής τεχνολογίας κατά παραγγελία στο κέντρο της κοινότητας. Συνεχίζει από εκεί σε σοβαρή πρακτική τεχνική εκπαίδευση έξω από τα σχολεία. Στη Γκάνα εγκαταστήσαμε ένα από αυτά τα εργαστήρια. Σχεδιάσαμε ένα δίκτυο αισθητήρων, και τα παιδιά εμφανίζονταν και αρνούνταν να φύγουν από το εργαστήριο. Υπήρχε ένα κορίτσι το οποίο επέμενε να μένει μέχρι αργά τη νύχτα — (Βίντεο): Παιδιά: «Μ' αρέσει το Fab Lab». - η πρώτη της νύχτα στο εργαστήριο επειδή ήθελε να κάνει τον αισθητήρα. Οπότε επέμενε να κατασκευάσει την πλακέτα, μαθαίνοντας πώς να την γεμίζει, μαθαίνοντας πως να την προγραμματίζει. Δεν ήξερε τί έκανε ή γιατί το έκανε, αλλά ήξερε ότι έπρεπε να το κάνει. Ήταν συγκινητικό. Εδώ είναι αργά, 11 η ώρα το βράδυ, και νομίζω ότι ήμουν ο μόνος άνθρωπος που ξαφνιάστηκε όταν αυτό που έφτιαξε δούλεψε με την πρώτη φορά. Το έχω δείξει σε μηχανικούς σε μεγάλες εταιρείες, και απαντούν ότι δεν μπορούν να το κάνουν. Οποιοδήποτε έκανε αυτή, αυτοί μπορούσαν να το κάνουν καλύτερα, αλλά θα ήταν κατανεμημένο σε πολλούς ανθρώπους και πολλά σημεία και δεν μπορούν να κάνουν σε ένα απόγευμα αυτό που κάνει αυτό το μικρό κορίτσι στην αγροτική περιοχή της Γκάνας. (Βίντεο): Κορίτσι: «Το όνομά μου είναι Βαλεντίνα Κόφι και είμαι οκτώ χρονών. Έφτιαξα μια πολυεπίπεδη πλακέτα». Για ακόμη μια φορά, αυτό έγινε απλά για τη χαρά της δημιουργίας.
So, in place after place we saw this same progression: that we'd open one of these Fab Labs, where we didn't -- this is too crazy to think of. We didn't think this up, that we would get pulled to these places; we'd open it. The first step was just empowerment. You can see it in their face, just this joy of, I can do it. This is a girl in inner-city Boston who had just done a high-tech on-demand craft sale in the inner city community center. It goes on from there to serious hands-on technical education informally, out of schools. In Ghana we had set up one of these labs. We designed a network sensor, and kids would show up and refuse to leave the lab. There was a girl who insisted we stay late at night -- (Video): Kids: I love the Fab Lab. -- her first night in the lab because she was going to make the sensor. So she insisted on fabbing the board, learning how to stuff it, learning how to program it. She didn't really know what she was doing or why she was doing it, but she knew she just had to do it. There was something electric about it. This is late at, you know, 11 o'clock at night and I think I was the only person surprised when what she built worked the first time. And I've shown this to engineers at big companies, and they say they can't do this. Any one thing she's doing, they can do better, but it's distributed over many people and many sites and they can't do in an afternoon what this little girl in rural Ghana is doing. (Video): Girl: My name is Valentina Kofi; I am eight years old. I made a stacking board. And, again, that was just for the joy of it.
Όταν αυτά τα εργαστήρια ξεκίνησαν να ασχολούνται με σοβαρά προβλήματα — εργαλεία για τη γεωργία στην Ινδία, τουρμπίνες ατμού για μετατροπή ενέργειας στη Γκάνα, κεραίες υψηλής απολαβής σε λεπτούς υπολογιστές πελατών. Τότε, στη συνέχεια, επιχειρήσεις άρχισαν να δημιουργούνται, όπως για την κατασκευή αυτών των κεραιών. Τελικά, το εργαστήριο άρχισε να κάνει εφευρέσεις. Μαθαίνουμε περισσότερα από αυτούς σε σχέση με αυτά που τους δίνουμε. Έδειχνα στα παιδιά μου ένα Fab Lab και πώς να το χειρίζονται. Εφηύραν έναν τρόπο για να κάνουν ένα κατασκευαστικό σετ από χαρτόνι — το οποίο, όπως βλέπετε εδώ πάνω, γίνεται επιχείρηση — αλλά τα σχέδιά τους ήταν καλύτερα από αυτά του Σολ στο MIT, όποτε υπάρχουν αυτή τη στιγμή τρεις φοιτητές στο MIT που κάνουν τη διατριβή τους πάνω στην επέκταση της δουλειάς οκτάχρονων παιδιών, επειδή είχαν καλύτερα σχέδια. Σε αυτά τα εργαστήρια γίνονται πραγματικές εφευρέσεις.
Then these labs started doing serious problem solving -- instrumentation for agriculture in India, steam turbines for energy conversion in Ghana, high-gain antennas in thin client computers. And then, in turn, businesses started to grow, like making these antennas. And finally, the lab started doing invention. We're learning more from them than we're giving them. I was showing my kids in a Fab Lab how to use it. They invented a way to do a construction kit out of a cardboard box -- which, as you see up there, that's becoming a business -- but their design was better than Saul's design at MIT, so there's now three students at MIT doing their theses on scaling the work of eight-year-old children because they had better designs. Real invention is happening in these labs.
Το τελευταίο έτος συζητούσα με αρχηγούς κρατών, στρατηγούς και αρχηγούς φυλών που όλοι το ήθελαν, και συνεχίζω να λέω, ότι αυτό δεν είναι όλο ακόμα. Περιμένετε, ας πούμε 20 χρόνια, και τότε θα έχουμε τελειώσει. Τελικά βρήκα τι πραγματικά συμβαίνει. Αυτοί είναι ο Κέρνιγκαν και η Ρίτσι που εφευρίσκουν το UNIX σε ένα PDP. Τα PDPs ήταν κάπου μεταξύ κεντρικών υπολογιστών και μικροϋπολογιστών. Κόστιζαν δεκάδες χιλιάδες δολάρια, ήταν δύσχρηστα, αλλά έφεραν την υπολογιστική δύναμη σε ομάδες εργασίας, και οτιδήποτε κάνουμε σήμερα συνέβη εκεί. Αυτά τα Fab Labs έχουν το κόστος και την πολυπλεξία ενός PDP. Αυτή η τάση της ψηφιακής κατασκευής δεν είναι η τάση για το μέλλον· τώρα είμαστε στην εποχή του PDP. Μιλούσαμε με χαμηλόφωνους τόνους για μεγάλες ανακαλύψεις τότε. Ήταν πολύ χαοτικό, δεν ήταν σχετικά ξεκάθαρο το τι συνέβαινε. Στην ίδια κατάσταση είμαστε τώρα, στην εποχή των μικροϋπολογιστών της ψηφιακής κατασκευής. Το μόνο πρόβλημα με αυτό είναι ότι σπάει τα όρια όλων.
And I still kept -- so, in the last year I've been spending time with heads of state and generals and tribal chiefs who all want this, and I keep saying, but this isn't the real thing. Wait, like, 20 years and then we'll be done. And I finally got what's been going on. This is Kernigan and Ritchie inventing UNIX on a PDP. PDPs came between mainframes and minicomputers. They were tens of thousands of dollars, hard to use, but they brought computing down to work groups, and everything we do today happened there. These Fab Labs are the cost and complexity of a PDP. The projection of digital fabrication isn't a projection for the future; we are now in the PDP era. We talked in hushed tones about the great discoveries then. It was very chaotic, it wasn't, sort of, clear what was going on. In the same sense we are now, today, in the minicomputer era of digital fabrication. The only problem with that is it breaks everybody's boundaries.
Στην Ουάσιγκτον, πηγαίνω σε όποια υπηρεσία θέλει να μιλήσει· στην περιοχή του Σαν Φρανσίσκο, πηγαίνω σε κάθε οργανισμό που μπορείτε να φανταστείτε — και όλοι θέλουν να μιλήσουν γι' αυτό, αλλά σπάει τα οργανωτικά τους όρια. Είναι παράνομο γι' αυτούς, σε πολλές περιπτώσεις, να εφοδιάζουν το κοινό για να δημιουργεί αντί να καταναλώνει τεχνολογία. Αυτό το πρόβλημα είναι τόσο σοβαρό, που η μεγαλύτερη εφεύρεση η οποία προέρχεται από αυτή την κοινότητα με εξέπληξε: είναι η κοινωνική μηχανική. Αυτό το εργαστήριο στον βορρά της Νορβηγίας — είναι τόσο βόρεια που τα δορυφορικά πιάτα κοιτάζουν στο έδαφος αντί για τον ουρανό, διότι εκεί είναι που βρίσκονται οι δορυφόροι — το εργαστήριο ξεπέρασε τον μικρό στάβλο μέσα στο οποίο ήταν αρχικά. Ήταν εκεί, επειδή ήθελαν να βρίσκουν ζώα στα βουνά αλλά το ξεπέρασε, οπότε έχτισαν αυτό το υπέροχο χωριό για το εργαστήριο. Αυτό δεν είναι ένα πανεπιστήμιο· δεν είναι μια εταιρεία. Είναι ουσιαστικά ένα χωριό για εφευρέσεις· είναι ένα χωριό για τους περιθωριακούς της κοινωνίας, και αυτοί μεγάλωσαν γύρω από αυτά τα Fab Labs σε όλο τον κόσμο.
In DC, I go to every agency that wants to talk, you know; in the Bay Area, I go to every organization you can think of -- they all want to talk about it, but it breaks their organizational boundaries. In fact, it's illegal for them, in many cases, to equip ordinary people to create rather than consume technology. And that problem is so severe that the ultimate invention coming from this community surprised me: it's the social engineering. That the lab in far north of Norway -- this is so far north its satellite dishes look at the ground rather than the sky because that's where the satellites are -- the lab outgrew the little barn that it was in. It was there because they wanted to find animals in the mountains but it outgrew it, so they built this extraordinary village for the lab. This isn't a university; it's not a company. It's essentially a village for invention; it's a village for the outliers in society, and those have been growing up around these Fab Labs all around the world.
Οπότε αυτό το πρόγραμμα έχει σπάσει σε ένα ίδρυμα ΜΚΟ, το Ίδρυμα Fab για να υποστηρίξει την επέκταση, ένα μικρό επιχειρηματικό κεφάλαιο. Το άτομο που το διοικεί το περιγράφει ωραιότατα ως «μηχανές που κάνουν μηχανές απαιτούν επιχειρήσεις που κάνουν επιχειρήσεις». Είναι μια μίξη μεταξύ μικροοικονομικής και επιχειρηματικού κεφαλαίου για επέκταση. Έπειτα είναι οι ερευνητικές συνεργασίες με το MIT που το κάνουν εφικτό.
So this program has split into an NGO foundation, a Fab Foundation to support the scaling, a micro VC fund. The person who runs it nicely describes it as "machines that make machines need businesses that make businesses:" it's a cross between micro-finance and VC to do fan-out, and then the research partnerships back at MIT for what's making it possible.
Οπότε θα ήθελα να σας αφήσω με δύο σκέψεις. Υπάρχει μια τεράστια αλλαγή στη βοήθεια, από μεγάλα έργα που λειτουργούν από πάνω προς τα κάτω, σε έργα που λειτουργούν από κάτω προς τα πάνω, με μικροοικονομική να επενδύει στις ρίζες, οπότε ο καθένας κατάλαβε ότι αυτό είναι εφικτό. Αλλά ακόμα βλέπουμε την τεχνολογία σαν μεγάλα έργα από πάνω προς τα κάτω. Η υπολογιστική ισχύς, η επικοινωνία, η ενέργεια για τον υπόλοιπο πλανήτη είναι αυτά τα τεράστια έργα που λειτουργούν από πάνω προς τα κάτω. Εάν σ' αυτή την αίθουσα υπάρχουν αρκετά έξυπνοι άνθρωποι, τότε τα προβλήματα μπορούν να λυθούν . Το μήνυμα το οποίο έρχεται από τα Fab Labs είναι ότι τα άλλα 5 δις ανθρώπων στον πλανήτη δεν είναι απλά καταναλωτές τεχνολογίας, αλλά είναι αυτοί που την αναπτύσσουν. Η πραγματική ευκαιρία είναι να αξιοποιήσεις την εφευρετική δύναμη του κόσμου να σχεδιάζεις τοπικά και να παράγεις λύσεις για τα τοπικά προβλήματα. Νόμιζα ότι αυτή είναι η τάση για τα επόμενα 20 χρόνια, αλλά είναι και σήμερα έτσι. Σπάει κάθε οργανωτικό όριο που μπορούμε να σκεφτούμε. Το δυσκολότερο πράγμα σε αυτό το σημείο είναι η κοινωνική μηχανική και η οργανωτική μηχανική, αλλά είναι εδώ τώρα.
So I'd like to leave you with two thoughts. There's been a sea change in aid, from top-down mega-projects to bottom-up, grassroots, micro-finance investing in the roots, so that everybody's got that that's what works. But we still look at technology as top-down mega-projects. Computing, communication, energy for the rest of the planet are these top-down mega-projects. If this room full of heroes is just clever enough, you can solve the problems. The message coming from the Fab Labs is that the other five billion people on the planet aren't just technical sinks; they're sources. The real opportunity is to harness the inventive power of the world to locally design and produce solutions to local problems. I thought that's the projection 20 years hence into the future, but it's where we are today. It breaks every organizational boundary we can think of. The hardest thing at this point is the social engineering and the organizational engineering, but it's here today.
Τελικά, κάθε ομιλία όπως αυτή για το μέλλον των υπολογιστών πρέπει να δείχνει τον νόμο του Μουρ, αλλά εδώ είναι η δική μου αγαπημένη εκδοχή — είναι το πρωτότυπο του Γκόρντον Μουρ από το δικό του άρθρο — και αυτό που συνέβη είναι, χρόνο με τον χρόνο, εξελιχθήκαμε, εξελιχθήκαμε, εξελιχθήκαμε, εξελιχθήκαμε, εξελιχθήκαμε, εξελιχθήκαμε, εξελιχθήκαμε, εξελιχθήκαμε, και πλησιάζει σφάλμα — τι πρόκειται να συμβεί στο τέλος του νόμου του Μουρ· το τελικό σφάλμα έρχεται. Αλλά αυτό που αρχίζουμε να εκτιμούμε, είναι η μετάβαση από τις 2 διαστάσεις στις 3, από τον προγραμματισμό των bits στον προγραμματισμό ατόμων, μετατρέπει το τέλος της εξέλιξης του νόμου Μουρ από τελικό σφάλμα σε τελικό χαρακτηριστικό. Είμαστε ακριβώς στην κορυφή αυτής της ψηφιακής επανάστασης στην κατασκευή, όπου το αποτέλεσμα των υπολογισμών μας "προγραμματίζει" τον φυσικό κόσμο. Οπότε, μαζί, αυτά τα δύο πρότζεκτ απαντούν ερωτήσεις τις οποίες δεν είχα θέσει με ακρίβεια. Ο κύκλος μαθημάτων στο MIT δείχνει ότι η killer-εφαρμογή για την προσωπική κατασκευή στον ανεπτυγμένο κόσμο είναι τεχνολογία με αγορά για έναν: προσωπική έκφραση στην τεχνολογία η οποία αγγίζει ένα πάθος που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί στην τεχνολογία για πολύ καιρό. Η killer-εφαρμογή για τον υπόλοιπο κόσμο έχει σχέση με το χάσμα στη διαθεσιμότητα εργαλείων και κατασκευή: οι άνθρωποι τοπικά παράγουν λύσεις για τοπικά προβλήματα. Σας ευχαριστώ.
And, finally, any talk like this on the future of computing is required to show Moore's law, but my favorite version -- this is Gordon Moore's original one from his original paper -- and what's happened is, year after year after year, we've scaled and we've scaled and we've scaled and we've scaled, and we've scaled and we've scaled, and we've scaled and we've scaled, and there's this looming bug of what's going to happen at the end of Moore's law; this ultimate bug is coming. But we're coming to appreciate, is the transition from 2D to 3D, from programming bits to programming atoms, turns the ends of Moore's law scaling from the ultimate bug to the ultimate feature. So, we're just at the edge of this digital revolution in fabrication, where the output of computation programs the physical world. So, together, these two projects answer questions I hadn't asked carefully. The class at MIT shows the killer app for personal fabrication in the developed world is technology for a market of one: personal expression in technology that touches a passion unlike anything I've seen in technology for a very long time. And the killer app for the rest of the planet is the instrumentation and the fabrication divide: people locally developing solutions to local problems. Thank you.