Искам да говоря за изборите. За първи път в Съединените щати една предимно бяла група гласоподаватели избира кандидат за президент от афро-американски произход. Всъщност, Барак Обама се представи доста добре. Той спечели 375 електорални гласа. Спечели около 70 милиона популярни гласа - повече от който и да било кандидат за президент от каквато и да било раса или партия в историята. Ако сравним представянето на Обама с представянето на Джон Кери преди четири години... Демократите наистина харесват този очевиден преход, при който почти всеки щат става по-син, по-демократичен - дори в щатите, където Обама загуби, например западната част. Онези щати станаха по-сини. На юг, на североизток - почти навсякъде, само с някое и друго изключение тук и там.
I want to talk about the election. For the first time in the United States, a predominantly white group of voters voted for an African-American candidate for President. And in fact Barack Obama did quite well. He won 375 electoral votes. And he won about 70 million popular votes more than any other presidential candidate -- of any race, of any party -- in history. If you compare how Obama did against how John Kerry had done four years earlier -- Democrats really like seeing this transition here, where almost every state becomes bluer, becomes more democratic -- even states Obama lost, like out west, those states became more blue. In the south, in the northeast, almost everywhere but with a couple of exceptions here and there.
Едно изключение е Масачузетс. Това е родният щат на Джон Кери. Не е голяма изненада, че Обама не се представи по-добре от Кери там. Или в Аризона - домът на Джон Маккейн - там Обама нямаше голям напредък. Но има и една част от страната - нещо като среден регион тук. Регионът на Арканзас, Тенеси, Оклахома, Западна Вирджиния. Ако погледнете '96 г. - Бил Клинтън - как се представи последният демократ, който всъщност спечели през '96 г., виждате наистина големи разлики в тази част на страната, ето тук - около Апалачите, Озарките - планинския регион, както го наричам. 20 или 30 точки разлика между представянето на Бил Клинтън през '96 г. и представянето на Обама през 2008 г. Да - Бил Клинтън е от Арканзас, но това са много дълбоки различия.
One exception is in Massachusetts. That was John Kerry's home state. No big surprise, Obama couldn't do better than Kerry there. Or in Arizona, which is John McCain's home, Obama didn't have much improvement. But there is also this part of the country, kind of in the middle region here. This kind of Arkansas, Tennessee, Oklahoma, West Virginia region. Now if you look at '96, Bill Clinton -- the last Democrat to actually win -- how he did in '96, you see real big differences in this part of the country right here, the kind of Appalachians, Ozarks, highlands region, as I call it: 20 or 30 point swings from how Bill Clinton did in '96 to how Obama did in 2008. Yes Bill Clinton was from Arkansas, but these are very, very profound differences.
И така - когато мислим за части от страната като Арканзас. Има една книга със заглавие "Какво става с Канзас?" Но въпросът тук всъщност е... Обама се представи относително добре в Канзас. Той изгуби сериозно, но така става с всеки демократ. Загубата му не беше по-лоша от тази на повечето хора. Но, да, какво става с Арканзас? (Смях) Мислейки за Арканзас, сме склонни да правим доста негативни асоциации. Мислим за "тълпа селяндури" с пушки. Мислим, че такива хора вероятно не искат да гласуват за хора, които изглеждат като и се казват Барак Обама. Смятаме, че е въпрос на раса. А честно ли е това? Дали не заклеймяваме хората от Арканзас и тази част от страната?
So, when we think about parts of the country like Arkansas, you know. There is a book written called, "What's the Matter with Kansas?" But really the question here -- Obama did relatively well in Kansas. He lost badly but every Democrat does. He lost no worse than most people do. But yeah, what's the matter with Arkansas? (Laughter) And when we think of Arkansas we tend to have pretty negative connotations. We think of a bunch of rednecks, quote, unquote, with guns. And we think people like this probably don't want to vote for people who look like this and are named Barack Obama. We think it's a matter of race. And is this fair? Are we kind of stigmatizing people from Arkansas, and this part of the country?
И отговорът e - поне отчасти е честно. Знаем, че расата е била фактор - а причината да знаем това е, че сме питали онези хора. Всъщност не сме ги питали ние, но при запитване на изходите на избирателните секции във всеки щат, в 37 от 50 щата, задавали един доста директен въпрос, свързан с расата. Задавали следния въпрос: При решението ви как да гласувате за президент днес, дали расата на кандидата е била фактор? Търсим хора, които са отговорили: "Да, расата беше фактор - нещо повече, важен фактор за моето решение." И хора, които са гласували за Джон Маккейн в резултат на този фактор, може би в комбинация с други фактори, може би самостоятелно. Търсим това поведение сред белите гласоподаватели, или въщност, не-черните гласоподаватели.
And the answer is: it is at least partially fair. We know that race was a factor, and the reason why we know that is because we asked those people. Actually we didn't ask them, but when they conducted exit polls in every state, in 37 states, out of the 50, they asked a question, that was pretty direct, about race. They asked this question. In deciding your vote for President today, was the race of the candidate a factor? We're looking for people that said, "Yes, race was a factor; moreover it was an important factor, in my decision," and people who voted for John McCain as a result of that factor, maybe in combination with other factors, and maybe alone. We're looking for this behavior among white voters or, really, non-black voters.
Виждате, че има големи разлики в различни части на страната по този въпрос. В Луизиана около един на пет бели гласоподаватели е отговорил: "Да, една от сериозните причини да гласувам срещу Барак Обама е, че той е афро-американец." Ако тези хора бяха гласували за Обама - дори половината от тях, Обама спокойно щеше да спечели в Луизиана. Мисля, че същото важи и за всички тези щати, които виждате най-отгоре в списъка. Междувременно - Калифорния, Ню Йорк. Можем да кажем: "О, просветлени сме", но, нали разбирате - със сигурност много по-ниско ниво на случване на тази, предполагам, призната, проява на гласуване въз основа на расата. Ето същите данни върху карта. Виждате връзката между по-червените щати, където повече хора са отговорили: "Да, расата на Барак Обама беше проблем за мен." Виждате ли - в сравнение с картата от '96 г., виждате застъпване тук. Това, изглежда, наистина обяснява защо Барак Обама се представи по-зле в тази част от страната.
So you see big differences in different parts of the country on this question. In Louisiana, about one in five white voters said, "Yes, one of the big reasons why I voted against Barack Obama is because he was an African-American." If those people had voted for Obama, even half of them, Obama would have won Louisiana safely. Same is true with, I think, all of these states you see on the top of the list. Meanwhile, California, New York, we can say, "Oh we're enlightened" but you know, certainly a much lower incidence of this admitted, I suppose, manifestation of racially-based voting. Here is the same data on a map. You kind of see the relationship between the redder states of where more people responded and said, "Yes, Barack Obama's race was a problem for me." You see, comparing the map to '96, you see an overlap here. This really seems to explain why Barack Obama did worse in this one part of the country.
Трябва да попитаме защо. Дали расизмът е предвидим по някакъв начин? Дали нещо оказва натиск? Дали в Арканзас и Кентъки се случват някакви странни неща, които не разбираме? Или пък действат по-систематични фактори? И тъй, можем да разгледаме ред различни рпоменливи. Това са неща, които икономистите и политолозите разглеждат постоянно - неща като приход, религия, образование. Кои от тези фактори тласкат тази проява на расизъм в този голям национален експеримент, който видяхме на четвърти ноември? Има един-два от тях, които имат силно предвидими връзки - един от тях е образованието. Вижда се, че щатите с по-малко години образование на един възрастен човек, са в червено, а виждате, че тази част от страната - Апалачкият регион, е по-слабо образована. Просто факт. И виждате връзката там с основаните на расата схеми за гласуване. Другата важна променлива е типът квартал, в който живеете. Щати, които са по-селски, дори някои от щатите като Ню Хампшир и Мейн, показват малко от това базирано на расата гласуване срещу Барак Обама. Така че става дума за комбинация между тези две неща. Образование и типът съседи, които имате, за което ще говорим повече след малко. Въпросът при щати като Арканзас и Тенеси e, че и двата са преобладаващо селски и са бедни откъм образование.
So we have to ask why. Is racism predictable in some way? Is there something driving this? Is it just about some weird stuff that goes on in Arkansas that we don't understand, and Kentucky? Or are there more systematic factors at work? And so we can look at a bunch of different variables. These are things that economists and political scientists look at all the time -- things like income, and religion, education. Which of these seem to drive this manifestation of racism in this big national experiment we had on November 4th? And there are a couple of these that have strong predictive relationships, one of which is education, where you see the states with the fewest years of schooling per adult are in red, and you see this part of the country, the kind of Appalachians region, is less educated. It's just a fact. And you see the relationship there with the racially-based voting patterns. The other variable that's important is the type of neighborhood that you live in. States that are more rural -- even to some extent of the states like New Hampshire and Maine -- they exhibit a little bit of this racially-based voting against Barack Obama. So it's the combination of these two things: it's education and the type of neighbors that you have, which we'll talk about more in a moment. And the thing about states like Arkansas and Tennessee is that they're both very rural, and they are educationally impoverished.
Така че - да, расизмът е предвидим. Тези неща, може би наред с други променливи, но тези неща, изглежда, го предсказват. Сега ще задълбаем малко повече в нещо, наречено Генерално социално проучване. То се провежда от Чикагския университет през една година. Задават серия наистина интересни въпроси. През 2000 г. са имали особено интересни въпроси за расовите нагласи. Един прост въпрос, който задали, е: "Живее ли във вашия квартал някой от различна раса?" Виждаме различни типове общности, където резултатите са доста различни. В големите градове при около 80 процента от хората има някой, когото смятат за съсед, от друга раса. А в селските общности - едва около 30 процента. Вероятно защото, ако живеете във ферма, може изобщо да нямате много съседи. Но така или иначе, не взаимодействате много с хора, които са различни от вас. Сега ще вземем белите хора в проучването и ще ги разделим на такива, които имат черни съседи, или какъвто и да било съсед от друга раса. Хора, които имат само бели съседи. Виждаме някои променливи по отношение на политически нагласи, няма много разика. Това е било преди осем години - някои хора са били повече републиканци тогава. Но виждате - демократи срещу републиканци, няма голяма разлика въз основа на това кои са съседите ви.
So yes, racism is predictable. These things, among maybe other variables, but these things seem to predict it. We're going to drill down a little bit more now, into something called the General Social Survey. This is conducted by the University of Chicago every other year. And they ask a series of really interesting questions. In 2000 they had particularly interesting questions about racial attitudes. One simple question they asked is, "Does anyone of the opposite race live in your neighborhood?" We can see in different types of communities that the results are quite different. In cites, about 80 percent of people have someone whom they consider a neighbor of another race, but in rural communities, only about 30 percent. Probably because if you live on a farm, you might not have a lot of neighbors, period. But nevertheless, you're not having a lot of interaction with people who are unlike you. So what we're going to do now is take the white people in the survey and split them between those who have black neighbors -- or, really, some neighbor of another race -- and people who have only white neighbors. And we see in some variables in terms of political attitudes, not a lot of difference. This was eight years ago, some people were more Republican back then. But you see Democrats versus Republican, not a big difference based on who your neighbors are.
И дори някои расови въпроси, например утвърдителното действие, което е един вид политически въпрос, въпрос на политиката относно расата, ако щете. Тук няма много разлика. Утвърдителното действие, честно казано, не е много популярно сред белите гласоподаватели - точка. Но хората с черни съседи и хората с еднорасови квартали всъщност не се отнасят различно към това. Ако задълбаете малко по-дълбоко обаче, става малко по-лично, ако щете: "Подкрепяте ли закон, забраняващ междурасовите бракове?" Има голяма разлика. Хората, които нямат съседи от друга раса, са около два пъти по-склонни да се възпротивят срещу междурасовия брак, отколкото хората, които имат. Просто въз основа на това кой живее в близкото ви обкръжение. А когато били запитани - не през 2000 г., а при същото проучване през 1996 г. : "Не бихте ли гласували за квалифициран черен президент?" Разбирате ли - хора без съседи, които са афро-американци, били много по-склонни да кажат: "Това би било проблем за мен"
And even some questions about race -- for example affirmative action, which is kind of a political question, a policy question about race, if you will -- not much difference here. Affirmative action is not very popular frankly, with white voters, period. But people with black neighbors and people with mono-racial neighborhoods feel no differently about it really. But if you probe a bit deeper and get a bit more personal if you will, "Do you favor a law banning interracial marriage?" There is a big difference. People who don't have neighbors of a different race are about twice as likely to oppose interracial marriage as people who do. Just based on who lives in your immediate neighborhood around you. And likewise they asked, not in 2000, but in the same survey in 1996, "Would you not vote for a qualified black president?" You see people without neighbors who are African-American who were much more likely to say, "That would give me a problem."
Така че всъщност дори не става дума за град срещу село. Става дума за това с кого живеете. Расизмът е предвидим. И се предвижда от взаимодействието или липсата на такова с хора, различни от вас - хора от други раси. За да се работи по въпроса, целта е да се улесни взаимодействието с хора от други раси. Имам една две, предполагам, много очевидни идеи как би могло да се направи това.
So it's really not even about urban versus rural. It's about who you live with. Racism is predictable. And it's predicted by interaction or lack thereof with people unlike you, people of other races. So if you want to address it, the goal is to facilitate interaction with people of other races. I have a couple of very obvious, I suppose, ideas for maybe how to do that.
Сериозен почитател съм на големите градове. Особено ако става дума за разнородни и устойчиви градове, които могат да поддържат хора от различни етноси и групи с различни приходи. Смятам, че големите градове улесняват създаването на мрежи и неформалното взаимодействие, повече, отколкото в ежедневието. Но, разбира се, не всеки иска да живее в град - не и в град като Ню Йорк. Затова може да мислим повече за неща като улични мрежи. Това е кварталът, в който израснах - в Ийст Лансинг, Мичиган. Това е традиционна общност от Средния запад, което означава, че имаш истинска мрежа. Има истински квартали, истински дървета и истински улици, по които може да вървиш. И взаимодействаш много със съседите си - хора, които харесваш; хора, които може да не познаваш. В резултат общността е много толерантна, което, смятам, е различно от нещо като това, което е в Шаумбург, Илиноис. Където всяка малка група къщи има своя собствена задънена улица, "Starbucks", през който се минава с кола и се поръчва, такива неща. Всъщност има връзка между този тип градско проектиране, което започва да преобладава през 70-те и 80-те, и това, че страната стана по-консервативна при Роналд Рейгън.
I'm a big fan of cities. Especially if we have cites that are diverse and sustainable, and can support people of different ethnicities and different income groups. I think cities facilitate more of the kind of networking, the kind of casual interaction than you might have on a daily basis. But also not everyone wants to live in a city, certainly not a city like New York. So we can think more about things like street grids. This is the neighborhood where I grew up in East Lansing, Michigan. It's a traditional Midwestern community, which means you have real grid. You have real neighborhoods and real trees, and real streets you can walk on. And you interact a lot with your neighbors -- people you like, people you might not know. And as a result it's a very tolerant community, which is different, I think, than something like this, which is in Schaumburg, Illinois, where every little set of houses has their own cul-de-sac and drive-through Starbucks and stuff like that. I think that actually this type of urban design, which became more prevalent in the 1970s and 1980s -- I think there is a relationship between that and the country becoming more conservative under Ronald Reagan.
Ето и една друга наша идея - междуколегиална програма за обмен, при която студенти от Ню Йорк заминават в чужбина. Но, честно казано, сега в страната има достатъчно различия - може би можеш да вземеш група деца от Нюйоркския университет, да ги изпратиш да учат един семестър в Арканзаския унивеситет и обратно. Да се прави на ниво гимназия. Има хора, които буквално може да са в учебно заведение в Арканзас или Тенеси и никога да не взаимодействат по позитивен, утвърждаващ начин с някого от друга част на страната, или от друга расова група. Смятам, че част от образователната променлива, за която говорихме преди, е усещането за мрежа, което получаваш, щом отидеш в колеж, където попадаш в смесена среда от хора, с които иначе може никога да не взаимодействаш.
But also here is another idea we have -- is an intercollegiate exchange program where you have students going from New York abroad. But frankly there are enough differences within the country now where maybe you can take a bunch of kids from NYU, have them go study for a semester at the University of Arkansas, and vice versa. Do it at the high school level. Literally there are people who might be in school in Arkansas or Tennessee and might never interact in a positive affirmative way with someone from another part of the country, or of another racial group. I think part of the education variable we talked about before is the networking experience you get when you go to college where you do get a mix of people that you might not interact with otherwise.
Но всичко това е добра новина. Защото, когато нещо е предвидимо, го наричам проектируемо. Може да започнеш да мислиш за разрешения на този проблем. Дори ако проблемът е тежък и неподатлив като расизма. Ако разбираме къде се коренят причините за това поведение, къде се проявява то и къде - не, можем да започнем да търсим решения за него. Това е всичко, което исках да кажа. Благодаря ви много. (Аплодисменти)
But the point is, this is all good news, because when something is predictable, it is what I call designable. You can start thinking about solutions to solving that problem, even if the problem is pernicious and as intractable as racism. If we understand the root causes of the behavior and where it manifests itself and where it doesn't, we can start to design solutions to it. So that's all I have to say. Thank you very much. (Applause)