Μ' αρέσει το θέατρο. Μ' αρέσει η ιδέα πως μπορείς να μεταμορφωθείς, να γίνεις κάποιος άλλος, και να κοιτάξεις τη ζωή με εντελώς διαφορετική προοπτική. Μ' αρέσει η ιδέα πως οι άνθρωποι θα κάτσουν σε μια αίθουσα για δύο ώρες κι θα ακούσουν. Η ιδέα πως μέσα σ' αυτή την αίθουσα εκείνη τη στιγμή, όλοι, ασχέτως της ηλικίας, του φύλου, της φυλής, του χρώματος και της θρησκείας τους, έρχονται κοντά. Εκείνη τη στιγμή, υπερβαίνουμε το χώρο και το χρόνο μαζί. Το θέατρο ξυπνά τις αισθήσεις μας κι ανοίγει την πύλη της φαντασίας μας. Η ικανότητά μας να φανταζόμαστε είναι που μας κάνει εξερευνητές. Η ικανότητά μας να φανταζόμαστε μας κάνει εφευρέτες, δημιουργούς και ανθρώπους μοναδικούς. Το 2003 μου ανατέθηκε η δημιουργία μιας πρωτότυπης παράστασης και ξεκίνησα το "Άπγουεϊκ". Πρόκειται για την ιστορία του Ζίροου (Μηδέν), ενός μοντέρνου επιχειρηματία που πηγαίνει στη δουλειά, με τη ζωή του σε μια βαλίτσα, κολλημένος ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, ανίκανος να ξεχωρίσει ποιό είναι ποιό. Ήθελα το "Άπγουεϊκ" να έχει τις ίδιες οπτικοακουστικές ιδιότητες που έχει μια ταινία. Ήθελα ν' αφήσω τη φαντασία μου να καλπάσει. Έτσι άρχισα να ζωγραφίζω την ιστορία που είχα μέσα στο κεφάλι μου. Αν ο Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, ο συγγραφέας του Μικρού Πρίγκιπα, ήταν εδώ, θα είχε ζωγραφίσει τρεις τρύπες μέσα σ' εκείνο το κουτί και θα σας έλεγε πως το πρόβατό σας ήταν μέσα. Διότι αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά, θα εμφανιστούν πράγματα. Αυτό δεν είναι κουτί, αυτές είναι οι απεικονίσεις της φαντασίας μου, από το μυαλό μου στο χαρτί, από εκεί στην οθόνη κι από εκεί στην πραγματικότητα. Στο "Άπγουεϊκ" τα κτήρια φορούν κοστούμια, ο Ζίροου χορεύει κλακέτες πάνω σ' ένα γιγάντιο πληκτρολόγιο, αναπαράγει τον εαυτό του μ' ένα σκάνερ, εξημερώνει και τιθασεύει το ποντίκι του υπολογιστή, μπαρκάρει για τον κόσμο των ονείρων από μια σελίδα χαρτί κι εκτοξεύεται στο διάστημα. Ήθελα να δημιουργήσω περιβάλλοντα που κινούνται και μεταμορφώνονται όπως κάνουν οι θαυματοποιοί. Να πηγαίνω από τον ένα κόσμο στον άλλο, σε δευτερόλεπτα. Ήθελα να έχει χιούμορ, ομορφιά, απλότητα αλλά και περιπλοκότητα να χρησιμοποιεί αλληγορίες για να προτείνει ιδέες. Στην αρχή της παράστασης για παράδειγμα, ο Ζίροου μιξάρει το όνειρο και την πραγματικότητα. Η τεχνολογία είναι ένα εργαλείο που μου επιτρέπει να παρουσιάζω τα οράματά μου σε υψηλή ανάλυση, ζωντανά, στη σκηνή. Έτσι σήμερα, θέλω να σας μιλήσω για τη σχέση της τεχνολογίας και του θεάτρου. Ας αρχίσουμε με την τεχνολογία. (Σκάει μια ασφάλεια) Καλά, ας αρχίσουμε με το θέατρο. (Γέλια) (Συριγμός) (Κλικ, κλικ, μπαμ) Πλάκα έκανα (Γέλια) (Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. Το "Άπγουεϊκ" διαρκεί πενήντα δύο λεπτά και πενήντα τέσσερα δευτερόλεπτα. Προβάλω τρισδιάστατα γραφικά και στις τέσσερις επιφάνειες της σκηνής με τις οποίες αλληλεπιδρώ. Η χρήση των γραφικών και η προβολή τους ήταν μια διαδικασία αναζήτησης. Δεν τα χρησιμοποίησα σαν ειδικά εφέ, αλλά ως έναν συνεργάτη επί σκηνής. Δεν υπάρχουν ειδικά εφέ στο "Άπγουεϊκ", ούτε τεχνάσματα. Είναι εξίσου πλούσιο και περίπλοκο όσο είναι απλό και απέριττο. Τριακόσια σαράντα τέσσερα καρέ και τεσσεράμισι χρόνια και αναθέσεις αργότερα, αυτό που ξεκίνησε σαν παράσταση ενός ατόμου, κατέληξε σε συνεργασία 19 ταλαντούχων καλλιτεχνών. Σας παρουσιάζω κάποια αποσπάσματα. (Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. Πρόκειται λοιπόν για μια σχετικά νέα παράσταση με την οποία αρχίζουμε τώρα περιοδείες. Και στο Όστιν του Τέξας, μου ζητήθηκε να δώσω μικρές παραστάσεις στα σχολεία, τις απογευματινές ώρες. Όταν έφτασα σε ένα από τα σχολεία, σίγουρα δεν το περίμενα αυτό: Εξακόσια παιδιά, στριμωγμένα σ' ένα γυμναστήριο να περιμένουν. Ήμουν λιγάκι αγχωμένη, επειδή έπρεπε να παίξω χωρίς γραφικά, κοστούμια και μακιγιάζ. Οι δάσκαλοι όμως ήρθαν έπειτα και μου είπαν πως δεν είχαν δει ποτέ τα παιδιά τόσο προσηλωμένα. Και πιστεύω πως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι χρησιμοποίησα τη γλώσσα τους και την πραγματικότητά τους για να τους μεταφέρω σε μια άλλη πραγματικότητα. Κάτι συνέβη στην πορεία. Ο Ζίροου έγινε άνθρωπος κι έπαψε να είναι ένας χαρακτήρας σε κάποιο έργο. Ο Ζίροου δεν μιλάει, δεν είναι ούτε άνδρας, ούτε γυναίκα. Ο Ζίροου είναι ο Ζίροου. Ένας μικρός ήρωας του 21ου αιώνα. Ο Ζίροου μπορεί ν' αγγίξει πολύ περισσότερους ανθρώπους απ' αυτούς που θ' άγγιζα εγώ. Αφορά τόσο τη δημιουργία νέων τεχνικών μέσα σ' αυτό το κουτί όσο και τη μεταφορά του θεάτρου πέρα από τη θεατρική σκηνή. Ως ηθοποιός του δρόμου, έχω μάθει πως όλοι θέλουν να επικοινωνούν. Κι ότι συνήθως, αν είσαι κάπως ασυνήθιστος, αν δεν έχεις ακριβώς ανθρώπινη εμφάνιση, τότε οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να συμμετέχουν και να εκφράζουν αυτό που νιώθουν. Είναι σαν να έχεις απήχηση μέσα τους. Φαίνεται πως το μυστήριο του ανθρώπου με τον οποίο αλληλεπιδρούν κι επικοινωνούν τους επιτρέπει να είναι ο εαυτός τους, λίγο περισσότερο. Μέσω της μάσκας σου, αφήνουν τη δική τους να πέσει. Το να είσαι άνθρωπος είναι μια μορφή τέχνης. Ξέρω πως το θέατρο μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής των ανθρώπων, και μπορεί να θεραπεύσει. Έχω εργαστεί σαν γιατρός-κλόουν σ' ένα νοσοκομείο επί δύο χρόνια. Έχω δει άρρωστα παιδιά και λυπημένους γονείς και γιατρούς να ξεχνιούνται και να μεταφέρονται σε στιγμές αληθινής χαράς. Ξέρω πως το θέατρο μας ενώνει. Ο Ζίροου θέλει να ενεργοποιήσει τη σημερινή και την αυριανή γενιά. Να πει διάφορες ιστορίες μέσα από διαφορετικά μέσα. Κόμικς, κβαντική φυσική, βιντεοπαιχνίδια. Ο Ζίροου θέλει να πάει στο φεγγάρι. Το 2007, ο Ζίροου ξεκίνησε μια πράσινη εκστρατεία, καλώντας τους φίλους και θαυμαστές του να κλείνουν το ρεύμα κάθε Κυριακή από τις 7.53 ως τις 8.00μμ. Η ιδέα είναι απλή, βασική. Δεν είναι πρωτότυπη, αλλά είναι σημαντική και είναι σημαντικό να συμμετέχετε. Αυτή είναι μια επανάσταση. Είναι μια ανθρώπινη και τεχνολογική επανάσταση. Είναι κίνηση και συναίσθημα. Είναι πληροφορία. Είναι οπτική. Είναι μουσική. Είναι αισθητηριακή. Είναι εννοιολογική. Είναι καθολική. Είναι πέρα από λέξεις κι αριθμούς. Συμβαίνει τώρα. Η φυσική εξέλιξη της επιστήμης και της τέχνης συναντιούνται για να προσεγγίσουν καλύτερα και να καθορίζουν την ανθρώπινη εμπειρία. Υπάρχει μια επανάσταση στον τρόπο που σκεπτόμαστε, στον τρόπο που μοιραζόμαστε και στον τρόπο που εκφράζουμε τις ιστορίες μας, την εξέλιξή μας. Είναι ώρα για επικοινωνία, σύνδεση, και δημιουργική συνεργασία. Ο Τσάρλι Τσάπλιν, ανανέωσε τις κινηματογραφικές ταινίες και είπε ιστορίες μέσω της μουσικής, της σιωπής, του χιούμορ και της ποίησης. Ήταν κοινωνικός και ο χαρακτήρας του, ο Αλήτης, μίλησε σε εκατομμύρια. Διασκέδασε κι έδωσε χαρά κι ανακούφιση σε τόσους πολλούς ανθρώπους όταν το είχαν περισσότερο ανάγκη. Δεν είμαστε εδώ για να αμφισβητήσουμε το πιθανό, είμαστε εδώ για να προκαλέσουμε το αδύνατο. Με τη σημερινή επιστήμη, γινόμαστε καλλιτέχνες. Με τη σημερινή τέχνη, γινόμαστε επιστήμονες. Σχεδιάζουμε τον κόσμο μας. Εφευρίσκουμε δυνατότητες. Διδάσκουμε, αγγίζουμε και συγκινούμε. Είναι τώρα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την ποικιλία των ταλέντων μας για να δημιουργήσουμε έξυπνα κι εξαιρετικά, γεμάτα νόημα έργα. Είναι τώρα. (Κουδούνισμα) Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
I love theater. I love the idea that you can transform, become somebody else and look at life with a completely new perspective. I love the idea that people will sit in one room for a couple of hours and listen. The idea that in that room at that moment, everyone, regardless of their age, their gender, their race, their color, their religion, comes together. At that moment, we transcend space and time together. Theater awakens our senses and opens the door to our imagination. And our ability to imagine is what makes us explorers. Our ability to imagine makes us inventors and creators and unique. I was commissioned in 2003 to create an original show, and began developing "Upwake." "Upwake" tells the story of Zero, a modern-day business man, going to work with his life in a suitcase, stuck between dream and reality and not able to decipher the two. I wanted "Upwake" to have the same audiovisual qualities as a movie would. And I wanted to let my imagination run wild. So I began drawing the story that was moving in my head. If Antoine de Saint-Exupery, the author of "The Little Prince," were here, he would have drawn three holes inside that box and told you your sheep was inside. Because, if you look closely enough, things will begin to appear. This is not a box; these are the renderings of my imagination from head to paper to screen to life. In "Upwake" buildings wear suits, Zero tap dances on a giant keyboard, clones himself with a scanner, tames and whips the computer mice, sails away into dreamscape from a single piece of paper and launches into space. I wanted to create environments that moved and morphed like an illusionist. Go from one world to another in a second. I wanted to have humor, beauty, simplicity and complexity and use metaphors to suggest ideas. At the beginning of the show, for example, Zero deejays dream and reality. Technology is an instrument that allowed me to manifest my visions in high definition, live, on stage. So today, I would like to talk to you about the relationship between theater and technology. Let's start with technology. (Fuse blowing) All right. Let's start with theater. (Laughter) (Buzzing) (Click, click, bang) (Laughter) (Applause) Thank you. "Upwake" lasts 52 minutes and 54 seconds. I project 3D animation on all the four surfaces of the stage which I interact with. The use of animation and projection was a process of discovery. I didn't use it as a special effect, but as a partner on stage. There are no special effects in "Upwake," no artifice. It's as lavish and intricate as it is simple and minimal. Three hundred and forty-four frames, four and a half years and commissions later, what started as a one person show became a collaborative work of nineteen most talented artists. And here are some excerpts. (Applause) Thank you. So this is, relatively, a new show that we're now beginning to tour. And in Austin, Texas, I was asked to give small demonstrations in schools during the afternoon. When I arrived at one of the schools, I certainly did not expect this: Six hundred kids, packed in a gymnasium, waiting. I was a little nervous performing without animation, costume -- really -- and make-up. But the teachers came to me afterward and told me they hadn't seen the kids that attentive. And I think the reason why is that I was able to use their language and their reality in order to transport them into another. Something happened along the way. Zero became a person and not just a character in a play. Zero does not speak, is neither man nor woman. Zero is Zero, a little hero of the 21st Century, and Zero can touch so many more people than I possibly could. It's as much about bringing new disciplines inside this box as it is about taking theater out of its box. As a street performer, I have learned that everybody wants to connect. And that usually, if you're a bit extraordinary, if you're not exactly of human appearance, then people will feel inclined to participate and to feel out loud. It's as though you made something resonate within them. It's as though the mystery of the person they're interacting with and connecting allows them to be themselves just a bit more. Because through your mask, they let theirs go. Being human is an art form. I know theater can improve the quality of people's lives, and I know theater can heal. I've worked as a doctor clown in a hospital for two years. I have seen sick kids and sad parents and doctors be lifted and transported in moments of pure joy. I know theater unites us. Zero wants to engage the generation of today and tomorrow, tell various stories through different mediums. Comic books. Quantum physics video games. And Zero wants to go to the moon. In 2007, Zero launched a green campaign, suggesting his friends and fans to turn off their electricity every Sunday from 7:53 to 8:00 p.m. The idea is simple, basic. It's not original, but it's important, and it's important to participate. There is a revolution. It's a human and technological revolution. It's motion and emotion. It's information. It's visual. It's musical. It's sensorial. It's conceptual. It's universal. It's beyond words and numbers. It's happening. The natural progression of science and art finding each other to better touch and define the human experience. There is a revolution in the way that we think, in the way that we share, and the way that we express our stories, our evolution. This is a time of communication, connection and creative collaboration. Charlie Chaplin innovated motion pictures and told stories through music, silence, humor and poetry. He was social, and his character, The Tramp, spoke to millions. He gave entertainment, pleasure and relief to so many human beings when they needed it the most. We are not here to question the possible; we are here to challenge the impossible. In the science of today, we become artists. In the art of today, we become scientists. We design our world. We invent possibilities. We teach, touch and move. It is now that we can use the diversity of our talents to create intelligent, meaningful and extraordinary work. It's now. (Ringing) Thank you. (Applause)