Space, the final frontier.
Космос -- останній рубіж.
I first heard these words when I was just six years old, and I was completely inspired. I wanted to explore strange new worlds. I wanted to seek out new life. I wanted to see everything that the universe had to offer. And those dreams, those words, they took me on a journey, a journey of discovery, through school, through university, to do a PhD and finally to become a professional astronomer. Now, I learned two amazing things, one slightly unfortunate, when I was doing my PhD. I learned that the reality was I wouldn't be piloting a starship anytime soon. But I also learned that the universe is strange, wonderful and vast, actually too vast to be explored by spaceship. And so I turned my attention to astronomy, to using telescopes.
Я вперше почула ці слова, коли мені було лише 6 років, і я була абсолютно вражена. Я хотіла досліджувати дивні нові світи. Я хотіла відшукати нове життя. Я хотіла побачити все, що міг запропонувати всесвіт. І ці мрії, ці слова, вони взяли мене у подорож, подорож відкриттів, через школу, через університет, отримати докторську ступінь і, нарешті, стати професійним астрономом. Я засвоїла дві основні речі, одна з них сумна, коли я захищала ступінь доктора наук. Я засвоїла, що реальність була в тому, що я не зможу пілотувати космічний корабель найближчим часом. Але я також зрозуміла, що всесвіт дивний, прекрасний і нескінченний, тобто занадто великий для досліджень на космічному кораблі. Тож я звернула увагу на астрономію, щоб використовувати телескопи.
Now, I show you before you an image of the night sky. You might see it anywhere in the world. And all of these stars are part of our local galaxy, the Milky Way. Now, if you were to go to a darker part of the sky, a nice dark site, perhaps in the desert, you might see the center of our Milky Way galaxy spread out before you, hundreds of billions of stars. And it's a very beautiful image. It's colorful. And again, this is just a local corner of our universe. You can see there's a sort of strange dark dust across it. Now, that is local dust that's obscuring the light of the stars. But we can do a pretty good job. Just with our own eyes, we can explore our little corner of the universe. It's possible to do better. You can use wonderful telescopes like the Hubble Space Telescope. Now, astronomers have put together this image. It's called the Hubble Deep Field, and they've spent hundreds of hours observing just a tiny patch of the sky no larger than your thumbnail held at arm's length. And in this image you can see thousands of galaxies, and we know that there must be hundreds of millions, billions of galaxies in the entire universe, some like our own and some very different. So you think, OK, well, I can continue this journey. This is easy. I can just use a very powerful telescope and just look at the sky, no problem. It's actually really missing out if we just do that. Now, that's because everything I've talked about so far is just using the visible spectrum, just the thing that your eyes can see, and that's a tiny slice, a tiny, tiny slice of what the universe has to offer us. Now, there's also two very important problems with using visible light. Not only are we missing out on all the other processes that are emitting other kinds of light, but there's two issues.
Тепер я покажу вам зображення нічного неба. Ви можете побачити його будь-де на Землі. І всі ці зірки є частиною нашої галактики, Чумацького Шляху. Якщо ви підете шукати темнішу частину неба, гарну темну сторону, можливо, у пустелі, ви зможете побачити центр нашої галактики Чумацький Шлях, яка розстеляє перед вами сотні мільярдів зірок. І це дуже гарне зображення. Воно барвисте. І знову ж таки, це просто один куточок нашого Всесвіту. Ви можете бачити свого роду дивний темний пил від краю до краю. Це місцевий пил, який поглинає світло від зірок. Але ми можемо дещо більше. Лише за допомогою наших очей, ми можемо досліджувати маленький куточок Всесвіту. Це можна зробити краще. Ви можете використати чудові телескопи, як, наприклад, телескоп Хаббл. Астрономи з'єднали докупи це зображення. Це називається Hubble Deep Field, і вони витратили сотні годин, спостерігаючи тільки крихітну ділянку неба не більшу, ніж ніготь пальця на відстані витягнутої руки. І на цьому зображенні ви можете бачити тисячі галактик. Ми знаємо, що у всьому всесвіті, напевно, тисячі мільйонів, мільярдів галактик. деякі з них схожі на нашу галактику, інші значно відрізняються. Тож ви думаєте, окей, добре я можу продовжити цю подорож. Це просто. Я можу лише використати дуже потужний телескоп і дивитись на небо, ніяких проблем. Цього дійсно достатньо, якщо ми будемо так діяти. Це все тому, що досі я говорила лише про видиму частину спектру, тобто речі, які можуть побачити наші очі, і це лише крихітний шматочок, маленький, маленький шматочок того, що може запропонувати нам всесвіт. Існує також 2 дуже важливі проблеми, які пов'язані з використанням видимого світла. Ми не тільки втрачаємо можливість вивчати інші процеси, які випромінюють інші види світла, але ще й існує 2 проблеми.
Now, the first is that dust that I mentioned earlier. The dust stops the visible light from getting to us. So as we look deeper into the universe, we see less light. The dust stops it getting to us. But there's a really strange problem with using visible light in order to try and explore the universe.
Перша з них - це пил, про який я згадала раніше. Цей пил не дає видимому світлу потрапити до нас. Тобто, дивлячись далі у космос -- ми бачимо менше світла. Пил не пропускає його. Але існує дійсно дивна проблема, яка пов'язана з використанням видимого світла для спроб вивчення всесвіту.
Now take a break for a minute. Say you're standing on a corner, a busy street corner. There's cars going by. An ambulance approaches. It has a high-pitched siren.
Зараз зробіть перерву на хвилину. Припустимо, ви стоїте на вулиці, на розі дуже жвавої вулиці. Проїжджає автомобіль. Автомобіль швидкої допомоги. У нього дуже голосно працює сирена.
(Imitates a siren passing by)
(<i>імітує звук сирени</i>)
The siren appeared to change in pitch as it moved towards and away from you. The ambulance driver did not change the siren just to mess with you. That was a product of your perception. The sound waves, as the ambulance approached, were compressed, and they changed higher in pitch. As the ambulance receded, the sound waves were stretched, and they sounded lower in pitch. The same thing happens with light. Objects moving towards us, their light waves are compressed and they appear bluer. Objects moving away from us, their light waves are stretched, and they appear redder. So we call these effects blueshift and redshift.
Звук сирени змінюється, коли авто наближається і віддаляється від вас. Його водій не змінює тон сирени, щоб панькатись з вами. Це є лише результатом вашого сприйняття. Звукові хвилі, коли авто наближалось до вас, стискались, і змінювались у бік більшої тональності. Коли авто віддалялось -- звукові хвилі розтягувались, і вони звучали на тон нижче. Те ж саме відбувається з світлом. Світлові хвилі об'єктів, які рухаються нам назустріч, стискаються і вони здаються нам більш синіми. Світлові хвилі об'єктів, які рухаються від нас, розтягуються і вони здаються червонішими. Тож ми називаємо ці ефекти синім і червоним зміщенням.
Now, our universe is expanding, so everything is moving away from everything else, and that means everything appears to be red. And oddly enough, as you look more deeply into the universe, more distant objects are moving away further and faster, so they appear more red. So if I come back to the Hubble Deep Field and we were to continue to peer deeply into the universe just using the Hubble, as we get to a certain distance away, everything becomes red, and that presents something of a problem. Eventually, we get so far away everything is shifted into the infrared and we can't see anything at all.
Зараз наш всесвіт розширюється, все рухається геть одне від одного, і це означає, що все у всесвіті здається червоним. І, як не дивно, дивлячись глибше у всесвіт, більш віддалені об'єкти рухаються все швидше і віддаляються від нас, тож вони виглядають більш червоними. Якщо ми повернемось до Hubble Deep Field і продовжимо занурюватись глибше у всесвіт, використовуючи лише Хаббл, коли ми дістанемось до деякої межі, усе буде виглядати червоним і це створює деяку проблему. Урешті-решт, ми подивимось так далеко, що усе світло зміститься до інфрачервоного і ми не зможемо побачити нічого.
So there must be a way around this. Otherwise, I'm limited in my journey. I wanted to explore the whole universe, not just whatever I can see, you know, before the redshift kicks in. There is a technique. It's called radio astronomy. Astronomers have been using this for decades. It's a fantastic technique. I show you the Parkes Radio Telescope, affectionately known as "The Dish." You may have seen the movie. And radio is really brilliant. It allows us to peer much more deeply. It doesn't get stopped by dust, so you can see everything in the universe, and redshift is less of a problem because we can build receivers that receive across a large band.
Має бути якийсь вихід. У іншому випадку, я обмежена у своїй подорожі. Я хочу досліджувати увесь всесвіт, не лише те, що я можу побачити перш, ніж світло зміститься до інфрачервоного. Існує спосіб. Він називається радіоастрономія. Астрономи використовували його десятиліттями. Це фантастичний метод. Я покажу вам радіотелескоп Паркс, який ніжно називають «The Dish». Ви, можливо, бачили фільм. І радіо - це дійсно геніально. Воно дозволяє нам зануритись значно глибше у всесвіт. Його не зупиняє пил, тож ви можете бачити все у всесвіті, і зміщення до інфрачервоного вже не така проблема тому що ми можемо будувати приймачі, які отримують сигнал здалека.
So what does Parkes see when we turn it to the center of the Milky Way? We should see something fantastic, right? Well, we do see something interesting. All that dust has gone. As I mentioned, radio goes straight through dust, so not a problem. But the view is very different. We can see that the center of the Milky Way is aglow, and this isn't starlight. This is a light called synchrotron radiation, and it's formed from electrons spiraling around cosmic magnetic fields. So the plane is aglow with this light. And we can also see strange tufts coming off of it, and objects which don't appear to line up with anything that we can see with our own eyes. But it's hard to really interpret this image, because as you can see, it's very low resolution. Radio waves have a wavelength that's long, and that makes their resolution poorer. This image is also black and white, so we don't really know what is the color of everything in here.
Тож, що бачить Паркс, коли ми направимо його до центру Чумацького Шляху? Ми повинні побачити щось надзвичайне, так? Що ж, ми дійсно бачимо щось цікаве. Весь цей пил зник. Як я згадувала раніше, радіохвилі проходять крізь пил і це не проблема. Але вигляд цілком інший. Ми можемо бачити, що центр Чумацького Шляху світиться, і це не світло зірок. Це світло називається синхротронне випромінювання і воно формувалось з електронів, які обертаються навколо космічних магнітних полів. Площина світиться цим світлом. І ми також можемо бачити дивні клаптики, які відриваються від нього, і об'єкти, які розташовані не на одній лінії з усім, що ми можемо бачити нашими власними очима. Але дійсно важко пояснити це зображення, тому що, як ви можете бачити, у нього дуже мала роздільна здатність. Радіохвилі мають велику довжину і це робить роздільну здатність зображення дуже поганою. Це зображення також чорно-біле, тож ми, насправді, не знаємо, якого кольору там усе.
Well, fast-forward to today. We can build telescopes which can get over these problems. Now, I'm showing you here an image of the Murchison Radio Observatory, a fantastic place to build radio telescopes. It's flat, it's dry, and most importantly, it's radio quiet: no mobile phones, no Wi-Fi, nothing, just very, very radio quiet, so a perfect place to build a radio telescope. Now, the telescope that I've been working on for a few years is called the Murchison Widefield Array, and I'm going to show you a little time lapse of it being built. This is a group of undergraduate and postgraduate students located in Perth. We call them the Student Army, and they volunteered their time to build a radio telescope. There's no course credit for this. And they're putting together these radio dipoles. They just receive at low frequencies, a bit like your FM radio or your TV. And here we are deploying them across the desert. The final telescope covers 10 square kilometers of the Western Australian desert. And the interesting thing is, there's no moving parts. We just deploy these little antennas essentially on chicken mesh. It's fairly cheap. Cables take the signals from the antennas and bring them to central processing units. And it's the size of this telescope, the fact that we've built it over the entire desert that gives us a better resolution than Parkes.
Що ж, повернемось до нашого часу. Ми можемо будувати телескопи, які можуть подолати ці проблеми. Зараз я показую вам зображення Мерчісонської радіообсерваторії. фантастичного місця для побудови радіотелескопів. Воно пласке, сухе і, що найбільш важливо, без зайвих радіохвиль: немає мобільного зв'язку, немає Wi-Fi, нічого. лише дуже-дуже "радіо-глухе" місце, тож це ідеальне місце для побудови радіотелескопа. Телескоп, над яким я працювала декілька років, називається Murchison Widefield Array, і я хочу показати вам трішки моментів з того, як він будувався. Це група студентів та аспірантів, які приїхали до міста Перт. Ми звемо їх Студентська Армія, вони будують радіотелескоп в якості волонтерів. Немає жодних додаткових балів за це. Вони збирають ці радіо диполі. Вони сприймають лише сигнал низької частоти, як радіо або телевізор. Ми розвертаємо їх по пустелі. Фінальна версія телескопа покриває 10 км. кв. західноавстралійської пустелі. Також цікавий факт -- тут немає рухомих частин. Ми лише розвертаємо ці маленькі антени у вигляді бджолиних сот. Це досить дешево. Кабелі передають сигнали з антен і передають їх до центральних процесорів. І через розмір цього телескопа, через те, що ми побудували його по всій пустелі, ми можемо отримувати кращу роздільну здатність, ніж Паркс.
Now, eventually all those cables bring them to a unit which sends it off to a supercomputer here in Perth, and that's where I come in.
Тож, зрозуміло, що усі ці кабелі передають сигнал до процесора, який відправляє дані до суперкомп'ютера сюди, у Перт, і тут настає моя черга.
(Sighs)
(Зітхає)
Radio data. I have spent the last five years working with very difficult, very interesting data that no one had really looked at before. I've spent a long time calibrating it, running millions of CPU hours on supercomputers and really trying to understand that data. And with this telescope, with this data, we've performed a survey of the entire southern sky, the GaLactic and Extragalactic All-sky MWA Survey, or GLEAM, as I call it. And I'm very excited. This survey is just about to be published, but it hasn't been shown yet, so you are literally the first people to see this southern survey of the entire sky. So I'm delighted to share with you some images from this survey.
Радіодані. Я провела останні п'ять років працюючи з дуже складними і цікавими даними, на які реально ніхто не дивився до цього. Я витратила багато часу обраховуючи їх, витрачаючи мільйони годин центральних процесорів суперкомп'ютерів у спробі дійсно зрозуміти ці дані. І з цим телескопом, з цими даними, ми провели огляд усього південного неба, Галактичне і позагалактичне MWA вишукування неба. або, як я його називаю, GLEAM. І я дуже схвильована. Це дослідження має ось-ось бути опубліковане, але його ще не показували, тож, фактично, ви -- перші, хто побачить це південне дослідження всього неба. Я дуже рада поділитися з вами деякими зображеннями з цих пошуків.
Now, imagine you went to the Murchison, you camped out underneath the stars and you looked towards the south. You saw the south's celestial pole, the galaxy rising. If I fade in the radio light, this is what we observe with our survey. You can see that the galactic plane is no longer dark with dust. It's alight with synchrotron radiation, and thousands of dots are in the sky. Our large Magellanic Cloud, our nearest galactic neighbor, is orange instead of its more familiar blue-white.
Зараз уявіть, що ви поїхали до Мерчісона, ви розкинули табір під зірками і дивитесь на південь. Ви бачили південний центральний диск, галактика зростає. Якщо я увімкну зображення з радіовипромінення, то ось, що ми спостерігали з нашого дослідження. Ви можете бачити, що площина галактики більше не темна від пилу. Вона осяяна синхротронним радіовипромінюванням і тисячами крапок у небі. Наша велика Магелланова хмара, наш найближчий галактичний сусід, помаранчевий, замість його більш знайомого синьо-білого кольору.
So there's a lot going on in this. Let's take a closer look. If we look back towards the galactic center, where we originally saw the Parkes image that I showed you earlier, low resolution, black and white, and we fade to the GLEAM view, you can see the resolution has gone up by a factor of a hundred. We now have a color view of the sky, a technicolor view. Now, it's not a false color view. These are real radio colors. What I've done is I've colored the lowest frequencies red and the highest frequencies blue, and the middle ones green. And that gives us this rainbow view. And this isn't just false color. The colors in this image tell us about the physical processes going on in the universe. So for instance, if you look along the plane of the galaxy, it's alight with synchrotron, which is mostly reddish orange, but if we look very closely, we see little blue dots. Now, if we zoom in, these blue dots are ionized plasma around very bright stars, and what happens is that they block the red light, so they appear blue. And these can tell us about these star-forming regions in our galaxy. And we just see them immediately. We look at the galaxy, and the color tells us that they're there.
Тож тут багато чого відбувається. Давайте поглянемо ближче. Якщо ми оглянемося назад до центру галактики, де ми спочатку бачили зображення Паркс, яке я показувала раніше, у низькому розширенні, чорно-біле, і ми подивимось на зображення від GLEAM, то ви побачите, що роздільна здатність збільшилась у сто разів. Ми тепер маємо кольорове зображення неба, технологія техніколор. Це не фальшиві кольори. Це справжні кольори радіохвиль. Я лише зафарбувала хвилі найнижчої частоти у червоний, хвилі найбільшої частоти у синій, і хвилі середньої частоти у зелений. В результаті, це дає нам усі кольори веселки. І це не лише фальшиві кольори. Кольори у цьому зображенні говорять нам про фізичні процеси, які відбуваються у всесвіті. Для прикладу, якщо ви поглянете вздовж площини галактики, Воно освітлене синхротронним випроміненням, яке, в основному, червоно-помаранчеве, але якщо придивитись, то можна побачити блакитні цяточки. Якщо масштабувати, то побачимо, що це іонізована плазма навколо дуже яскравих зірок, і виявляється, що вона блокує червоне світло, і через це такі зірки здаються синіми. Це може розповісти нам про регіони, в яких формуються зірки у нашій галактиці. І ми одразу ж бачимо їх. Ми дивимось на галактику, і колір говорить нам, що такі регіони там є.
You can see little soap bubbles, little circular images around the galactic plane, and these are supernova remnants. When a star explodes, its outer shell is cast off and it travels outward into space gathering up material, and it produces a little shell. It's been a long-standing mystery to astronomers where all the supernova remnants are. We know that there must be a lot of high-energy electrons in the plane to produce the synchrotron radiation that we see, and we think they're produced by supernova remnants, but there don't seem to be enough. Fortunately, GLEAM is really, really good at detecting supernova remnants, so we're hoping to have a new paper out on that soon.
Ви можете бачити маленькі мильні бульбашки, маленькі кругові зображення навколо галактичної площини, і ці залишки наднових. Коли зірка вибухає, її зовнішня оболонка відкидається і вона подорожує у космосі збираючи матерію і створює маленьку оболонку. Це було давньою загадкою для астрономів -- де ж залишки наднових. Ми знаємо, що має бути багато високо- заряджених електронів у цьому диску для того, щоб створити синхротронне випромінювання, що ми бачимо, і, на нашу думку, вони створені залишками наднових, але цього, здається, замало. На щастя, GLEAM дуже, дуже добре виявляє залишки наднових, тож ми сподіваємось підготувати наукову працю на цю тему.
Now, that's fine. We've explored our little local universe, but I wanted to go deeper, I wanted to go further. I wanted to go beyond the Milky Way. Well, as it happens, we can see a very interesting object in the top right, and this is a local radio galaxy, Centaurus A. If we zoom in on this, we can see that there are two huge plumes going out into space. And if you look right in the center between those two plumes, you'll see a galaxy just like our own. It's a spiral. It has a dust lane. It's a normal galaxy. But these jets are only visible in the radio. If we looked in the visible, we wouldn't even know they were there, and they're thousands of times larger than the host galaxy.
Усе це добре. Ми вивчили нашу маленьку місцеву галактику, але я хочу поглянути глибше, я хочу піти далі. Я хочу піти далі за Чумацький Шлях. Що ж, виявляється, ми можемо бачити дуже цікавий об'єкт в правому верхньому куті, і це локальна радіогалактика, Центавр А. Якщо ми масштабуємо її, то можемо бачити, що є два величезних шлейфи, що виходять в космос. І якщо ви поглянете прямо у центр між цими шлейфами, ви зможете побачити галактику, таку ж, як і наша. Це спіраль. Вона має смугу пилу. Це звичайна галактика. Але ці шлейфи видимі лише у радіочастотах. Якщо б ми подивились у видимому спектрі -- ми навіть не знали б, що вони там є, і вони у тисячі разів більші за материнську галактику.
What's going on? What's producing these jets? At the center of every galaxy that we know about is a supermassive black hole. Now, black holes are invisible. That's why they're called that. All you can see is the deflection of the light around them, and occasionally, when a star or a cloud of gas comes into their orbit, it is ripped apart by tidal forces, forming what we call an accretion disk. The accretion disk glows brightly in the x-rays, and huge magnetic fields can launch the material into space at nearly the speed of light. So these jets are visible in the radio and this is what we pick up in our survey.
Що відбувається? Що створює ці шлейфи ? У центрі кожної галактики, яку ми знаємо, є надмасивна чорна діра. Чорні діри невидимі. Тому вони так називаються. Все, що ви можете бачити, це відхилення світла навколо них, і іноді, коли зірка або хмара газу надходить в їх орбіту, вони розриваються приливними силами, утворюючи те, що ми називаємо акреційний диск. Цей диск яскраво світиться у рентгенівському спектрі, і величезні магнітні поля можуть запустити матерію у космос приблизно зі світловою швидкістю. Ці шлейфи видимі у радіоспектрі і це те, що ми вивчаємо в нашому дослідженні.
Well, very well, so we've seen one radio galaxy. That's nice. But if you just look at the top of that image, you'll see another radio galaxy. It's a little bit smaller, and that's just because it's further away. OK. Two radio galaxies. We can see this. This is fine. Well, what about all the other dots? Presumably those are just stars. They're not. They're all radio galaxies. Every single one of the dots in this image is a distant galaxy, millions to billions of light-years away with a supermassive black hole at its center pushing material into space at nearly the speed of light. It is mind-blowing. And this survey is even larger than what I've shown here. If we zoom out to the full extent of the survey, you can see I found 300,000 of these radio galaxies. So it's truly an epic journey. We've discovered all of these galaxies right back to the very first supermassive black holes. I'm very proud of this, and it will be published next week.
Гарно, дуже гарно -- ми побачили одну радіогалактику. Це добре. Але якщо ви подивитесь на верхню частину зображення, ви побачите іншу радіогалактику. Вона трошки менша, і це лише тому, що вона далі від нас. Окей. Дві радіогалактики. Ми можемо це бачити. Це добре. Що ж, а як щодо інших цяточок ? Ймовірно, це лише зірки. Але це не так. Це все радіогалактики. Кожна з цих крапок на цьому зображенні є далекою галактикою, мільйони мільярдів світлових років від нас з надмасивною чорною дірою у центрі, яка виштовхує матерію у космос зі швидкістю світла. Це фантастично. Це дослідження навіть більше, ніж те, що я показала тут. Якщо зменшимо масштаб до повного обсягу дослідження, то побачимо, що я знайшла 300 тисяч таких радіогалактик. Тож це дійсно епічна подорож. Ми виявили всі ці галактики до найперших надмасивних чорних дір. Я дуже пишаюсь цим, і це буде опубліковано наступного тижня.
Now, that's not all. I've explored the furthest reaches of the galaxy with this survey, but there's something even more in this image. Now, I'll take you right back to the dawn of time. When the universe formed, it was a big bang, which left the universe as a sea of hydrogen, neutral hydrogen. And when the very first stars and galaxies switched on, they ionized that hydrogen. So the universe went from neutral to ionized. That imprinted a signal all around us. Everywhere, it pervades us, like the Force. Now, because that happened so long ago, the signal was redshifted, so now that signal is at very low frequencies. It's at the same frequency as my survey, but it's so faint. It's a billionth the size of any of the objects in my survey. So our telescope may not be quite sensitive enough to pick up this signal. However, there's a new radio telescope. So I can't have a starship, but I can hopefully have one of the biggest radio telescopes in the world. We're building the Square Kilometre Array, a new radio telescope, and it's going to be a thousand times bigger than the MWA, a thousand times more sensitive, and have an even better resolution. So we should find tens of millions of galaxies. And perhaps, deep in that signal, I will get to look upon the very first stars and galaxies switching on, the beginning of time itself.
Але це не все. Я дослідила найвіддаленіші куточки галактики в рамках цього вишукування, але є дещо навіть більше на цьому зображенні. Тепер, я відведу вас назад на початок самого часу. Коли всесвіт сформувався, був Великий Вибух, який залишив всесвіт у вигляді моря з гідрогену, нейтрально зарядженого гідрогену. І коли сформувались найперші зірки і галактики засвітились, вони іонізували цей гідроген. Тож всесвіт з нейтрального зарядженого став іонізованим. Це залишило сигнал навколо нас. Скрізь, він пронизує нас, як Сила. Через те, що це відбулось так давно, цей сигнал був зміщений до інфрачервоного і зараз він дуже низької частоти. Він такої ж частоти, як і моє вишукування, але він дуже слабкий. Він розміром з одну мільярдну, порівняно з будь-яким об'єктом цього вишукування. Тож наш телескоп не досить чутливий для того, щоб цей сигнал розпізнати. Однак, є новий радіотелескоп. Я не можу мати зоряний корабель, але я, на щастя, маю один з найбільших радіотелескопів у світі. Ми будуємо Square Kilometre Array, новий телескоп, і він буде в тисячу разів більший за MWA, в тисячу разів чутливіший, і матиме більшу роздільну здатність. Тож ми повинні знайти десятки мільйонів галактик. І, можливо, цей сигнал, Я зможу дістатись до найперших зірок і галактик, що сяяли, до самого початку часу.
Thank you.
Дякую вам.
(Applause)
(Оплески)