Με παρακίνησε μια κάπως κοινή και τετριμμένη ιδέα ότι οι νέες τεχνολογίες αποτελούν ευκαιρία για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, αυτό ήταν άλλωστε και το κίνητρό μου τότε, και σήμερα, εξακολουθεί να με παρακινεί μια ψευδαίσθηση. Θα ήθελα να σας ενημερώσω σχετικά με το τι κάνω από τότε αν και η ιστορία παραμένει η ίδια, και να σας παρουσιάσω το εργαστήριό μου καθώς και την πιο πρόσφατη δουλειά μας που είναι η Κλινική Περιβαλλοντικής Υγείας υπό τη διεύθυνσή μου στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Eίναι μια νέα προσέγγιση στον τομέα της υγείας. Στην πραγματικότητα, αυτό που προσπαθώ να πετύχω είναι ο επαναπροσδιορισμός του όρου «υγεία». Είναι μια κοινή κλινική σαν οποιαδήποτε άλλη πανεπιστημιακή κλινική αλλά εδώ, έρχονται άνθρωποι με προβλήματα που αφορούν την περιβαλλοντική υγεία και αποχωρούν με ιατρικές συνταγές σχετικές με τη βελτίωση της περιβαλλοντικής υγείας, σε αντίθεση με τις κλινικές, όπου οι άνθρωποι καταπιάνονται με προβλήματα ιατρικής φύσεως και αποχωρούν με ιατρικές συνταγές φαρμάκων.
I was informed by this kind of unoriginal and trite idea that new technologies were an opportunity for social transformation, which is what drove me then, and still, it's a delusion that drives me now. I wanted to update what I've been doing since then -- but it's still the same theme song -- and introduce you to my lab and current work, which is the Environmental Health Clinic that I run at NYU. And what it is -- it's a twist on health. Because, really, what I'm trying to do now is redefine what counts as health. It's a clinic like a health clinic at any other university, except people come to the clinic with environmental health concerns, and they walk out with prescriptions for things they can do to improve environmental health, as opposed to coming to a clinic with medical concerns and walking out with prescriptions for pharmaceuticals.
Όπως με απλά λόγια έχει πει ο Ιπποκράτης στον όρκο του «Το σημαντικότερο κομμάτι της ανθρώπινης ψυχής βρίσκεται έξω από το σώμα και η θεραπεία του εσωτερικού κόσμου απαιτεί και τη θεραπεία του εξωτερικού κόσμου». Αυτή η φράση αντικατοπτρίζει με ακρίβεια αυτό που προσπαθώ να παρουσιάσω σήμερα ότι έχουμε την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τον όρο «υγεία». Διότι, η ιδέα ότι η υγεία είναι κάτι ξεκάθαρα εσωτερικό ατομικό και ανεξάρτητο για κάθε άνθρωπο και κάθε φαρμακευτικό θέμα είναι λανθασμένη. Θα χρησιμοποιούσα μια πρόσφατη μελέτη του Φίλιπ Λάντριγκαν, για να κινητοποιήσω αυτή τη διαφορετική προσέγγιση στην υγεία, ο οποίος επισκέφθηκε τους περισσότερους παιδίατρους στο Μανχάταν και την περιοχή της Νέας Υόρκης και κατέγραψε με τι καταπιάνονταν περισσότερο κατά τη διάρκεια της επίσκεψης των ασθενών. Το 80 με 90 τοις εκατό του χρόνου αυτού αφορούσε πέντε πράγματα. Πρώτο ήταν το άσθμα, δεύτερο ήταν οι αναπτυξιακές διαταραχές τρίτο ήταν η ραγδαία αύξηση κρουσμάτων σπάνιων ειδών παιδικού καρκίνου τα τελευταία 10 με 15 χρόνια. Τέταρτο και πέμπτο ήταν η παιδική παχυσαρκία και θέματα σχετικά με το διαβήτη. Ποια κοινά στοιχεία παρουσιάζουν λοιπόν, όλα τα παραπάνω; Το περιβάλλον εμπλέκεται άμεσα και έντονα, σωστά. Τα προβλήματα αυτά δεν αφορούν στην ύπαρξη μικροβίων τα οποία οι γιατροί έχουν εκπαιδευτεί να αντιμετωπίζουν· αυτός είναι ένας διαφορετικός ορισμός της υγείας ο οποίος έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα το οποίο επειδή έχει να κάνει με το εξωτερικό περιβάλλον, αυτόματα μοιράζεται και μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό σε αντίθεση με το εσωτερικό, γενετικά προκαθορισμένο και μοναδικό για τον καθένα.
It's a handy-dandy quote from Hippocrates of the Hippocratic oath that says, "The greater part of the soul lays outside the body, treatment of the inner requires treatment of the outer." But that suggests the issue that I'm trying to get at here, that we have an opportunity to redefine what is health. Because this idea that health is internal and atomized and individual and pharmaceutical is largely an error. And I would use this study, a recent study by Philip Landrigan, to motivate a different view of health, where he went to most of the pediatricians in Manhattan and the New York area and logged what they spent their patient hours on. 80 to 90 percent of their time was spent on five things. Number one was asthma, number two was developmental delays, number three was 400-fold increases in rare childhood cancers in the last eight to 10, 15 years. Number four and five were childhood obesity and diabetes-related issues. So all of those -- what's common about all of those? The environment is implicated, radically implicated, right. This is not the germs that medicos were trained to deal with; this is a different definition of health, health that has a great advantage because it's external, it's shared, we can do something about it, as opposed to internal, genetically predetermined or individualized.
Οι άνθρωποι που επισκέπτονται την κλινική δεν αποκαλούνται ασθενείς αλλά ανυπόμονοι, επειδή είναι πολύ ανυπόμονοι για να περιμένουν τη θεσμική αλλαγή η οποία θα αντιμετωπίζει τοπικά και περιβαλλοντικά θέματα υγείας. Η συνάντησή μου μαζί τους γίνεται στο πανεπιστήμιο ή σε κάποια εξωτερικά γραφεία τα οποία έχω ορίσει σε διάφορες τοποθεσίες οι οποίες παρέχουν τη δυνατότητα εμβάθυνσης σε κάποιες από τις περιβαλλοντικές προκλήσεις που παρουσιάζονται στην εποχή μας. Μου αρέσει αυτό από το γραφείο μας στο Βέλγιο, όπου συναντηθήκαμε σε ένα κυκλικό κόμβο δρόμων, ακριβώς επειδή το κυκλικό του σχήμα συμβολίζει την άνευ όρων κοινωνική κίνηση η οποία ενημερώνει τον κοινωνικό μετασχηματισμό σε αντίθεση με τον «κάθετο» έλεγχο των διασταυρώσεων με φωτεινούς σηματοδότες. Σε αυτή την περίπτωση, βεβαίως, ο κυκλικός κόμβος με αυτή την απόφαση να λαμβάνεται επι τόπου από ανθρώπους στους οποίους δεν υποδεικνύεται τι πρέπει να κάνουν. Αλλά, φυσικά, παρουσιάζει μεγαλύτερη ικανότητα διαβίβασης δεδομένων μικρότερο αριθμό ατυχημάτων, και ένα ενδιαφέρον μοντέλο κοινωνικής μετακίνησης.
People who come to the clinic are called, not patients, but impatients, because they're too impatient to wait for legislative change to address local and environmental health issues. And I meet them at the University, I also have a few field offices that I set up in various places that provide an immersion in some of the environmental challenges we face. I like this one from the Belgian field office, where we met in a roundabout, precisely because the roundabout iconified the headless social movement that informs much social transformation, as opposed to the top-down control of red light traffic intersections. In this case, of course, the roundabout with that micro-decisions being made in situ by people not being told what to do. But, of course, affords greater throughput, fewer accidents, and an interesting model of social movement.
Μερικά από τα εργαλεια που τα πρωτόκολλα παρακολούθησης έχουν αναπτύξει είναι: το πρωτόκολλο καταγραφής με τη χρήση γυρίνων ή καταγραφή, αν προτιμάτε. Στην πραγματικότητα είναι η διατήρηση γυρίνων το όνομα των οποίων προκύπτει από καποιον ντόπιο γραφειοκράτη του οποίου οι ενέργειες καθορίζουν την ποιότητα του νερού. Έτσι, η ανησυχία για την ποιότητα του νερού θα συνέβαλε στην ανάπτυξη του γυρίνου-ανιχνευτή σε ένα δείγμα νερού που θα τους ενδιέφερε. Τους παρέχουμε μερικά πράγματα για να το κάνουν αυτό, για να τους βοηθήσουμε να έχουν αυτές τις συσκευές ζώων μέσα στην καθημερινότητά τους. Αυτή είναι μια συσκευή με την οποία μπορείς να πηγαίνεις βόλτα με το γυρίνο σου για να μπορείτε να κάνετε βραδινούς περιπάτους. Το ενδιαφέρον εδώ, είναι οτι χρησιμοποιούμε γυρίνους προφανώς, επειδή έχουν τους πιο εκλεπτυσμένους βιοαισθητήρες, πολλές φορές πιο ευαίσθητους απ' ότι κάποιες από τις αισθήσεις μας για να νιώθουν, οι οποίοι αντιδρούν με έναν απόλυτα βιολογικό τρόπο, σε αυτή την κατηγορία των βιομηχανικών μολύνσεων τους οποίους αναφέρουμε ως ενδοκρινικούς διαταραχείς ή ορμονικούς εξομοιωτές.
Some of the things that the monitoring protocols have developed: this is the tadpole bureaucrat protocol, or keeping tabs, if you will. What they are is an addition of tadpoles that are named after a local bureaucrat whose decisions affect your water quality. So an impatient concerned for water quality would raise a tadpole bureaucrat in a sample of water in which they're interested. And we give them a couple of things to do that, to help them do companion animal devices while they're blogging and doing their email. This is a tadpole walker to take your tadpole walking in the evening. And the interesting thing that happens -- because we're using tadpoles, of course, because they have the most exquisite biosenses that we have, several orders of magnitude more sensitive than some of our senses for sensing, responding in a biologically meaningful way, to that whole class of industrial contaminants we call endocrine disruptors or hormone emulators.
Αλλά, πηγαίνοντας το γυρίνο σου μια βόλτα το βράδυ υπάρχουν μερικές αναμενόμενες αντιδράσεις οι γείτονες, είναι πιθανό να πούν, «Τι κάνεις με αυτό;». Τότε πρέπει να τους συστήσεις το γυρίνο σου καθώς και από ποιον πήρε το όνομά του. Πρέπει να τους εξηγήσεις τι κάνεις και πώς τα στάδια ανάπτυξης ενός γυρίνου είναι, φυσικά, πολύ ορατά και χρησιμοποιούν του ίδιου τύπου Τ3 συνταγογραφούμενες ορμόνες που χρησιμοποιούμε και εμείς. Έτσι, την επόμενη φορά που θα συναντήσεις το γείτονά σου και ρωτήσει, «Τι κάνει ο γυρίνος;» Μπορείς να τους αφήσεις να κοινωνικοποιηθούν μεταξύ τους γιατί, η Κλινική Περιβαλλοντικής υγείας διαθέτει υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης για όχι μόνο ανυπόμονους, ανθρώπους αλλά και μη ανθρώπους, δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης για ανθρώπους και μη. Φυσικά αυτοί οι ενδοκρινικοί διαταραχείς εμπλέκονται στη ραγδαία αύξηση κρουσμάτων του καρκίνου του μαστού την επιδημία της παχυσαρκίας, την κατά δυόμιση χρόνια μείωση στο μέσο όρο ηλικίας της πρώτης έμμηνου ρήσης των κοριτσιών και άλλα σχετικά θέματα. Το αποκορύφωμα αυτού είναι η επιτυχής ανάθρεψη του γυρίνου παρατηρώντας τη συμπεριφορά και τα στάδια ανάπτυξης στη συνέχεια, θα συστήσετε το γυρίνο σας στους συνονόματούς του και μπορείτε να συζητήσετε τις ενδείξεις που έχετε παρατηρήσει.
But by taking your tadpole out for a walk in the evening -- there's a few action shots -- your neighbors are likely to say, "What are you doing?" And then you have to introduce your tadpole and who it's named after. You have to explain what you're doing and how the developmental events of a tadpole are, of course, very observable and they use the same T3-mediated hormones that we do. And so next time your neighbor sees you they'll say, "How is that tadpole doing?" And you can let them social network with your tadpole, because the Environmental Health Clinic has a social networking site for, not only impatients, humans, but non-humans, social networking for humans and non-humans. And of course, these endocrine disruptors are things that are implicated in the breast cancer epidemic, the obesity epidemic, the two and a half year drop in the average age of onset of puberty in young girls and other related things. The culmination of this is if you've successfully raised your tadpole, observing the behavioral and developmental events, you will then go and introduce your tadpole to its namesake and discuss the evidence that you've seen.
Ένα ακόμα πρωτόκολλο -- και θα αναφερθώ σε αυτό εν συντομία απλά για να σας δώσω μερικές απτές ενδείξεις του τι κάνουμε -- αντί να ζητάμε από τους ασθενείς δείγμα ούρων ζητάμε δείγμα ποντικιού. Υπάρχει κάποιος εδώ μέσα που είχε τη χαρά να μοιραστεί το σπίτι του με ένα ποντίκι -- να μοιραστεί το σπίτι του με μερικά ποντίκια; Να, ο τυχερός. Τα ποντίκια, φυσικά, είναι ένα τυπικό δείγμα ζωντανού οργανισμού. Είναι ακόμα πιο καλά μοντέλα περιβαλλοντικής υγείας όχι μόνο διότι έχουν την ίδια βιοφυσιολογία των θηλαστικών αλλά και γιατί έχουν τις ίδιες διατροφικές συνήθειες. Έχουν επίσης τους ίδιους περιβαλλοντικούς δείκτες τα επίπεδα ασβεστίου και μολύβδου στα οποία εκτίθεται κανείς. Είναι περισσότερο περιορισμένα γεωγραφικά απ' ότι ο ανθρώπινος αργανισμός διότι δεν ξέρουμε, αν έχετε εκτεθεί σε επίμονoυς οργανικούς ρυπαντές στο σπίτι, ή στον επαγγελματικό χώρο ή κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Τα ποντίκια είναι μία πολύ καλή αναπαράσταση. Η διαδικασία ξεκινάει με τη δημιουργια μίας καλής ποντικοπαγίδας. Όπως αυτή εδώ.
Another quick protocol -- and I'm going to go through these quickly, but just to give you the material sense of what we're doing here -- instead of asking you for urine samples, I'll ask you for a mouse sample. Anyone here lucky enough to share, to cohabit with a mouse -- a domestic partnership with mice? Very lucky. Mice, of course, are the quintessential model organism. They're even better models of environmental health, because not only the same mammalian biology, but they share your diet, largely. They share your environmental stressors, the asbestos levels and lead levels, whatever you're exposed to. And they're geographically more limited than you are, because we don't know if you've been exposed to persistent organic pollutants in your home, or occupationally or as a child. Mice are a very good representation. So it starts by building a better mousetrap, of course. This is one of them.
Η διαχείρηση των περιβαλλοντικών δεικτών δεν ειναι εύκολη. Κάνει κάποιος εδώ μέσα θεραπεία με αντικαταθλιπτικά; (Γέλια) Υπάρχουν πολύ τέτοιοι στο Μανχάταν. Ερευνήσαμε, αν τα ποντίκια θα μπορούσαν να αυτορυθμίσουν το S SRIs. Αυτά ήταν Πρόζακ και το άλλο Ζόλοφτ, το ένα ήταν μία μαύρη κάψουλα και το άλλο ένα μυοχαλαρωτικό, σύμφωνα πάντα με τη φαρμακευτική αγωγή που έπαιρνε ο «ασθενής». Πιστεύετε, λοιπόν, ότι τα ποντίκια μπόρεσαν να διαχειριστούν τα αντικαταθλιπτικά; Ποια είναι -- (Κοινό: Ναι, βεβαίως). Πώς το γνωρίζατε αυτό; Ναι, μπόρεσαν. Το ένα ήταν διάλυμα βότκας και νερού, και το άλλο διάλυμα τζιν και νερού. Αυτό εδώ μάλιστα προτίμησε το σκέτο νερό και το μυοχαλαρωτικό. Ποιο είναι το συμπεράσμα μας; Βότκα, Τζιν (Κοινό: [αναρωτιέται]) Ναι ναι, γνωρίζετε καλά τα ποντίκια σας. Ναι, έτσι είναι. Οπότε πίνουν τόση βότκα, όσο το νερό που έπιναν κάτι πολύ ενδιαφέρον. Μετά φυσικά, μπαίνει μέσα στη συσκευή - παγίδα. Μέσα εκεί υπάρχει ένα παλιό κινητό τηλέφωνο --να η χρησιμότητα των παλιών κινητών τηλεφώνων-- το οποίο καλεί την κλινική και εμείς πηγαίνουμε και παίρνουμε το ποντίκι. Παίρνουμε δείγμα αίματος και κάνουμε την ανάλυση αίματος και τριχώματος στο ποντίκι.
Coping with environmental stressors is tricky. Is anybody here on antidepressants? (Laughter) There's a lot of people in Manhattan are. And we were testing if the mice would also self-administer SSRIs. So this was Prozac, this was Zoloft, this was a black jellybean and this was muscle relaxant, all of which were the medications that the impatient was taking. So do you think the mice self-administered antidepressants? What's the -- (Audience: Sure. Yes.) How did you know that? They did. This was vodka and solution, gin and solution. This guy also liked plain water and the muscle relaxant. Where's our expert? Vodka, gin -- (Audience: [unclear]) Yes. Yes. You know your mice well. They did, yes. So they drank as much vodka as they did plain water, which was interesting. Then of course, it goes into the entrapment device. There's an old cellphone in there -- a good use for old cellphones -- which dials the clinic, we go and pick up the mouse. We take the blood sample and do the blood work and hair work on the mice.
Εδώ, θα ήθελα να τονίσω το σημαντικό πλεονέκτημα του να καταγράφουμε την υγεία με αυτό τον έμμεσο τρόπο. Ωστόσο, έχουμε μερικά συνταγογραφούμενα σκευάσματα με αυτό τον τρόπο. Είναι πολύ διαφορετικά από το κοινό ιατρικό μοντέλο. Οτιδήποτε κάνεις για να βελτιώσεις την ποιότητα νερού ή του αέρα να το αντιληφθείς ή να το αλλάξεις, το αποτέλεσμα το απολαμβάνουν όλοι όσοι πίνουν από το ίδιο νερό ή αναπνέουν τον ίδιο αέρα. Αυτό το συνολικό αποτέλεσμα, η συλλογική επίδραση της πράξης, είναι κάτι που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε προς όφελός μας. Θα ήθελα, εδώ να σας δείξω ένα συνταγογραφούμενο προϊόν στην κλινική που ονομάζεται Νο Παρκ. Είναι ένα σκεύασμα για τη βελτίωση της ποιότητας νερού. Πολλοί από τους ανυπόμονους ανησυχούν ιδιαίτερα για την ποιότητα νερού και αέρα. Παίρνουμε λοιπόν έναν πυροσβεστικό κρουνό, ένα χώρο όπου απαγορεύεται η στάθμευση και εισηγούμαστε την απομάκρυνση της ασφάλτου για να δημιουργήσουμε ένα τεχνητό μικρό-φυσικό περιβάλλον για να μπορέσουμε να κάνουμε διήθηση.
And I want to sort of point out the big advantage of framing health in this external way. But we do have a few prescription products through this. It's very different from the medical model. Anything you do to improve your water quality or air quality, or to understand it or to change it, the benefits are enjoyed by anyone you share that water quality or air quality with. And that aggregating effect, that collective action effect, is actually something we can use to our advantage. So I want to show you one prescription product in the clinic called the No Park. This is a prescription to improve water quality. Many impatients are very concerned for water quality and air quality. What we do is we take a fire hydrant, a "no parking" space associated with a fire hydrant, and we prescribe the removal of the asphalt to create an engineered micro landscape, to create an infiltration opportunity.
Πολλοί από εσάς, θα γνωρίζουν ότι το μεγαλύτερο φορτίο ρύπανσης στη Νέα Υόρκη και το λιμάνι του Νιού Τζέρσεϊ τώρα δεν είναι πια οι σημειακές πηγές, ούτε οι μεγάλοι ρυπαντές, ούτε οι βιομηχανίες που εκπέμπουν διοξείδιο του άνθρακα, αλλά τα τεράστια δίκτυα μεταφορών, [αυτές] οι αδιαπέρατες επιφάνειες, που συγκεντρώνουν κάδμιο, που προέρχεται από τα φρεναρίσματα ή διάφορους υδρογονάνθρακες που αποβάλλουν τα οχήματα σε κάθε καταιγίδα ή στα διάφορα έργα υποδομής του Μεσαίωνα που εκβάλουν στο υδάτινο δίκτυο. Που δεν είναι καθόλου καλό. Αυτές είναι μικρές ευκαιρίες που υπάρχουν για να ανακόψουμε την πορεία αυτών των ρυπαντών πριν φτάσουν στο λιμάνι, και αυτοί οι ρυπαντές παράγονται από ανυπόμονους σε διάφορα σημεία της πόλης με μερικούς πολύ ενδιαφέροντες τρόπους Αυτός όμως ήταν ο γενικός κανόνας, υπάρχουν περίπου 2 με 3 πυροσβεστικοί κρουνοί σε κάθε δομικό τετράγωνο Δημιουργώντας, αυτά τα τεχνητά μικρο- φυσικά περιβάλλοντα για τη διήθηση αυτών, δεν εμποδίζουμε τη χρήση τους ως χώρους έκτακτης στάθμευσης, διότι, φυσικά, ένα πυροσβεστικό όχημα, μπορεί να παρκάρει εκεί. Κουρεύουν μερικά από τα φυτά. Δεν είναι πρόβλημα, θα ξαναμεγαλώσουν. Αλλά, φυσικά, αν το κάνουμε αυτό σε κάθε πυροσβεστικό κρουνό θα μπορούσαμε να επανακαθορίσουμε τον όρο του επείγοντος. Αυτό το 99 τοις εκατό του χρόνου όταν ένα πυροσβεστικό όχημα δεν σταθμεύει σε αυτό το χώρο γίνεται φιλτράρισμα ρύπων στην περιοχή. Επίσης αυξάνει το ποσοστό περιορισμό των CO2 ρυπαντών απομονώνοντας μερικούς από τους αέριους ρυπαντές. Αθροιστικά, τα επί μερους αναχαιτιστικά αποτελέσματα που προκύπτουν μπορούν τελικά να διηθήσουν τη ρύπανση του οδοστρώματος που τώρα φτάνει μέχρι τις εκβολές του ποταμού είτε στη περίπτωση 7 εκατοστών βροχής ή σε καταιγίδα εκατό χρόνων.
Because, many of you will know, that the biggest pollution burden that we have on the New York, New Jersey harbor right now is no longer the point sources, no longer the big polluters, no longer the GEs, but that massive network of roads, [those] impervious surfaces, that collect all that cadmium neurotoxin that comes from your brake liners or the oily hydrocarbon waste in every single storm event and medieval infrastructure washes it straight into the estuary system. That doesn't do a lot of good. These are little opportunities to intercept those pollutants before they enter the harbor, and they're produced by impatients on various city blocks in some very interesting ways. I just want to say it was sort of a rule of thumb though, there's about two or three fire hydrants on every city block. By creating engineered micro landscapes to infiltrate in them, we don't prevent them from being used as emergency vehicle parking spaces, because, of course, a firetruck can come and park there. They flatten a few plants. No big deal, they'll regenerate. But if we did this in every single -- every fire hydrant we could redefine the emergency. That 99 percent of the time when a firetruck is not parking there, it's infiltrating pollutants. It's also increasing fixing CO2s, sequestering some of the airborne pollutants. And aggregated, these smaller interceptions could actually infiltrate all the roadborne pollution that now runs into the estuary system, up to a seven inch rain event, up to a hundred-year storm.
Άρα αυτές είναι μικρής εμβέλειας ενέργειες που μπορούν τελικά να έχουν σημαντική επίδραση στη βελτίωση της τοπικής περιβαλλοντικής υγείας. Αυτό, βέβαια είναι από τα πιό φιλόδοξα σχέδια. Η κλιματική κρίση μας έχει δείξει ότι υπάρχει μια δευτερεύουσα, πιο διακριτική και διεισδυτική κρίση, που είναι η κρίση των ζωντανών οργανισμών και σχετίζεται με την κλιματική. Με κάποιον περίεργο τρόπο, αγοράζοντας ένα τοπικό λάχανο ή αλλάζοντας μία λάμπα, οδηγώντας στα όρια της ταχύτητας, ή αλλάζοντας τα ελαστικά του αυτοκινήτου σας συχνά φαίνεται να μην είναι αρκετό για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Εδώ έχει συμβεί κάτι πολύ ενδιαφέρον -- θυμάστε τα καταφύγια σκόνης. Τι είναι λοιπόν τα καταφύγια σκόνης για την κλιματική κρίση; Αυτή, ήταν μια πολιτική κίνηση. Εκκλησίες, σχολεία, νοσοκομεία, και ιδιώτες -- όλοι μπορούν να κατασκευάσουν κάτι τέτοιο μέσα σε μερικούς μήνες. Ακόμα παραμένουν σαν εικόνες μίας πολιτικής κίνησης που κρύβει μία κοινή, αβέβαιη και συλλογική απειλή.
So these are small actions that can amount to a significant effect to improve local environmental health. This is one of the more ambitious ones. What the climate crisis has revealed to us is a secondary, more insidious and more pervasive crisis, which is the crisis of agency, which is what to do. Somehow buying a local lettuce, changing a light bulb, driving the speed limit, changing your tires regularly, doesn't seem sufficient in the face of climate crisis. And this is an interesting icon that happened -- you remember these: fallout shelters. What is the fallout shelter for the climate crisis? This was civic mobilization. Churches, school groups, hospitals, private residents -- everyone built one of these in a matter of months. And they still remain as icons of civic response in the face of shared, uncertain, collective threat.
Τα καταφύγια σκόνης για την κλιματική αλλαγή, είναι κάπως έτσι, το οποίο είναι μια εντατική αστική γεωργική εγκατάσταση αυτό θα ξεκινήσει να χτίζεται στο εργαστήριό μου στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Αυτό που κάνει βασίζεται σε μία πολύ απλή ιδέα η οποία παίρνει το 80 με 90 τοις εκατό του CO2 που παράγεται στο Μανχάταν από την οικοδομική δραστηριότητα -- παίρνουμε, όπως και σε ένα εμπορικό θερμοκήπιο, το CO2 από την οικοδομική δραστηριότητα -- αέρα με αυξημένα ποσοστά CO2 -- το ωθούμε στην εγκατάσταση που έχουμε, και στη συνέχεια επαναδιοχετεύουμε αέρα εμπλουτισμένο με οξυγόνο. Δεν μπορείς να κατασκευάσεις πολλά σε μια στέγη, δεν είναι άλλωστε σχεδιασμένες γι' αυτό το σκοπό. Είναι τοποθετημένο πάνω σε πόδια, και έτσι όλο το φορτίο συγκεντρώνεται πάνω στην τοιχοποιία και τις κολόνες. Είναι χτισμένο όπως ένας στάβλος ζώων, χρησιμοποιώντας υλικά που διατίθενται δωρεάν. Αυτό είναι το αρχέτυπο σε κλίμακα 1:4 που λειτούργησε στην Ισπανία. Κάπως έτσι θα είναι, αν όλα πάνε καλά, με τη θέληση του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.
Fallout shelter for the climate crisis, I would say, looks something like this, or this, which is an intensive urban agriculture facility that's due to go on my lab building at NYU. What it does is a very simple idea of taking -- 80 to 90 percent of the CO2 produced in Manhattan is building related -- we take, just like a commercial greenhouse, we take the CO2 from the building -- CO2-enriched air -- we force it through the urban agriculture facility, and then we resupply oxygen-enriched air. You can't actually build much on a roof, they're not designed for that. So it's on legs, so it focuses all the load on the masonry walls and the columns. It's built as a barn raising, using open source hardware. This is the quarter-scale prototype that was functioning in Spain. This is what it will look like, fingers crossed, NYU willing.
Αυτό που θα ήθελα να σας δείξω -- είναι βασικά ένα από τα στοιχεία του, το οποίο έχουμε δοκιμάσει σχετικά πρόσφατα -- το οποίο ειναι μία ηλιακή καμινάδα -- έχουμε περίπου 17 τοποθετημένες αυτή τη στιγμή στη Νέα Υόρκη -- η οποίες παθητικά απορροφούν αέρα. Καταλαβαίνετε, μία ηλιακή καμινάδα. Ο ζεστός αέρας ανεβαίνει. Τοποθετείς μαύρο πλαστικό στις πλαϊνές όψεις του κτηρίου, το οποίο ζεσταίνεται και τελικά δημιουργείται ροή αέρα. Αυτό που στην πραγματικότητα κάνουμε είναι ότι τοποθετούμε ένα φίλτρο HVAC στην κορυφή αυτού. Αυτό το φίλτρο, αφαιρεί 95 τοις εκατό του μαύρου άνθρακα, αυτό το στοιχείο που μαζί με το όζον, ευθύνεται κατά το ήμισυ για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, διότι αλλάζει καθώς κατακάθεται πάνω στο χιόνι, αλλάζει τους ανακλαστήρες, αλλάζει την ποιότητα μεταδοτικότητας της ατμόσφαιρας. Ο μαύρος άνθρακας είναι αυτή η βρωμιά η οποία σε διαφορετική περίπτωση φωλιάζει στους πνεύμονές σας, και συσχετίζεται. Δεν είναι καλο για την υγεία, και είναι τα κατάλοιπα της ατελούς καύσης, και όχι της ίδιας της καύσης. Όταν το τοποθετούμε στην ηλιακή μας καμινάδα, απομακρύνουμε 95 τοις εκατό αυτού. Στη συνέχεια το καθαρίζουμε με τους μαθητές και στην πραγματικότητα επαναελευθερώνουμε αυτόν τον μαύρο άνθρακα. Κατασκευάζουμε μολύβια με το μήκος των οποίων μπορούμε να προσδιορίσουμε τη βρωμιά που έχουμε αφαιρέσει από τον ατμοσφαιρικό αέρα. Εδώ είναι ένα από αυτά που έχουμε μέχρι τώρα . Εδώ φαίνεται ποιοι τα φιλοξενούν και ποιοι είναι φανατικοί χρήστες αυτών των μολυβιών.
And what I want to show you is -- actually this is one of the components of it that we've just recently been testing -- which is a solar chimney -- we have got 17 of them now put around New York at the moment -- that passively draws air up. You understand a solar chimney. Hot air rises. You put a bit of black plastic on the side of a building, it'll heat up, and you'll get passive airflow. What we do is actually put a standard HVAC filter on the top of that. That actually removes about 95 percent of the carbon black, that stuff that, with ozone, is responsible for about half of global warming's effects, because it changes, it settles on the snow, it changes the reflectors, it changes the transmission qualities of the atmosphere. Carbon black is that grime that otherwise lodges in your pretty pink lungs, and it's associated with. It's not good stuff, and it's from inefficient combustion, not from combustion itself. When we put it through our solar chimney, we remove actually about 95 percent of that. And then I swap it out with the students and actually re-release that carbon black. And we make pencils the length of which measures the grime that we've pulled out of the air. Here's one of them that we have up now. Here's who put them up and who are avid pencil users.
Οπότε, θα ήθελα να σας δείξω δυό μόνο επιφάνειες επαφής, διότι πιστεύω ότι μία από τις πιο μεγάλες προκλήσεις ειναι να ξαναοραματιστούμε τη σχέση μας με το οικοσύστημα, όχι μόνο μέσω αυτού του μοντέλου της στροφής στην προσέγγιση της προσωπικής υγείας, αλλά μέσω των ζώων με τα οποία συνυπάρχουμε. Δεν είμαστε μόνοι μας, τα ζώα μετακινούνται. Στην πραγματικότητα, η αστική μετανάστευση, σήμερα, περιγράφει την μετακίνηση των ζώων, τα οποία παλαιότερα ήταν τα άγρια, προς τα αστικά κέντρα. Όπως, τα κογιότ στο Σέντραλ Παρκ, η φάλαινα στο Γκόβανους Κανάλ, και τα ελκ στην επαρχία Γουεσττσεστερ. Συμβαίνει σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο, πιθανόν λόγω έλλειψης περιβάλλοντος, αλλά και επειδή, οι πόλεις μας είναι πιο κατοικίσιμες απ' ό,τι ήταν στο παρελθόν. Κάθε πράσινος χώρος που δημιουργούμε είναι μια έμμεση πρόσκληση για τα μη ανθρώπινα όντα, να συμβιώσουν μαζί μας. Ωστόσο, δεν έχουμε και πολύ φαντασία στο πώς μπορούμε να το κάνουμε σωστά και με ενδιαφέροντα τρόπο. Θα ήθελα να σας δείξω μερικές από τις τεχνολογίες μας οι οποίες έχουν αναπτυχθεί υπό την ονομασία OOZ -- το οποίο ειναι αναγραμματισμός της λέξης zoo και χωρις κλουβιά -- για να προσπαθήσουμε και να αναμορφώσουμε αυτή τη σχέση. Αυτή είναι τεχνολογία επικοινωνίας για τα πουλιά και είναι κάπως έτσι. Όταν ένα πουλί επικάθεται στην επιφάνειά του, εκπέμπονται κάποιοι ήχοι. Αυτό βρίσκεται στο Μουσείο Γουίτνεϊ, όπου υπάρχουν 6 τέτοιες κατασκευές, κάθε μία από τις οποίες έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, διαφορετικούς ήχους που εκπέμπει. Είπαν πράγματα σαν αυτά.
Okay, so I want to show you just two more interfaces, because I think one of our big challenges is re-imagining our relationship to natural systems, not only through this model of twisted personalized health, but through the animals with whom we cohabit. We are not alone; the animals are moving in. In fact, urban migration now describes the movement of animals formerly known as wild into urban centers. You know, coyote in Central Park, a whale in the Gowanus Canal, elk in Westchester County. It's happening all over the Developed World, probably for loss of habitat, but also because our cities are a little bit more livable than they have been. And every green space we create is an invitation for non-humans to cohabit with us. But we've kind of lacked imagination in how we could do that well or interestingly. And I want to show you a few of the technological interfaces that have been developed under the moniker of OOZ -- which is zoo backwards and without cages -- to try and reform that relationship. This is communication technology for birds. It looks like this. When a bird lands on it, they trigger a sound file. This is actually in the Whitney Museum, where there were six of them, each of which had a different argument on it, different sound file. They said things like this.
(Σφυρίγματα)
(Whistling)
Ηχογραφημένη Φωνή: Να, τι πρέπει να κάνετε. Πηγάινετε εκεί και αγοράστε κάποιες από αυτές τις μπάρες που προωθούν την υγειινή διατροφή, αυτές που συνήθως αποκαλούμε τροφή για πουλιά, και φέρτε τις εδώ και σκορπίστε τις. Να, ένας καλός άνθρωπος.
Recorded Voice: Here's what you need to do. Go down there and buy some of those health food bars, the ones you call bird food, and bring it here and scatter it around. There's a good person.
Νάταλι Τζερεμιγιένκο: Εντάξει. (Γέλιο) Οπότε υπήρχαν αρκετοί τέτοιοι. Τα πουλιά μπορούν να αναπηδήσουν από το ένα στο άλλο. Αυτά είναι το μέσο περιστέρι του αστικού τοπίου. Ένα πρόωρο τεστ κατά το οποίο η λογομαχία έχει σαν αποτέλεσμα μια συνεργατική συμπεριφορά από τους παρακάτω ανθρώπους -- περίπου εκατό προς έναν αποφάνθηκαν ότι αυτό το επιχείρημα δούλεψε για εμάς.
Natalie Jeremijenko: Okay. (Laugher) So there was several of these. The birds were able to jump from one to the other. These are just your average urban pigeon. And an early test which argument elicited cooperative behavior from the people below -- about a hundred to one decided that this was the argument that worked best on us.
Ηχογραφημένοςς ήχος: Τικ, τικ τικ. Αυτός είναι ο ήχος γενετικά τροποποιημένων οργανισμών της γρίπης των πτηνών η οποία έχει υπαρξει θανατηφόρα για τον άνθρωπο. Ξέρετε τι είναι αυτό που την επιβραδύνει; Η ύπαρξη υγιών, μικρότερων πληθυσμών πουλιών, και αυξημένη βιοποικιλότητα γενικά. Σας αφορά το να είμαι υγιής, χαρούμενο και επαρκώς σιτισμένο. Οπότε, μπορείτε να μοιραστείτε μερικές από τις πηγές σίτισής σας αντί να τις μονοπωλείτε Αυτό σημαίνει, να μοιράζεστε το γεύμα σας.
Recorded Voice: Tick, tick, tick. That's the sound of genetic mutations of the avian flu becoming a deadly human flu. Do you know what slows it down? Healthy sub-populations of birds, increasing biodiversity generally. It is in your interests that I'm healthy, happy, well-fed. Hence, you could share some of your nutritional resources instead of monopolizing them. That is, share your lunch.
(Γέλιο)
(Laughter)
Ν.Τ: Δούλεψε, και είναι αλήθεια. Το τελευταίο πρότζεκτ που θα ήθελα να σας δείξω είναι μια καινούργια συσκευή για τα ψάρια η οποία μόλις μπήκε σε λειτουργία -- την άλλη εβδομάδα θα δουλεύει -- με σημαντική τη συμβολή της Αρχιτεκτονικής. Μπορεί να μην το ξέρατε ότι πρέπει να επικοινωνείτε με ψάρια, ωστόσο, τώρα υπάρχει μια συσκευή για να το κάνετε. Είναι κάπως έτσι: μία σημαδούρα η οποία επιπλέει στο νερό, και προεξέχει τρία ποδια πάνω και κάτω. Όταν ένα ψάρι κολυμπάει από κάτω της, ένα φως ανάβει. Κάπως έτσι. Άρα υπάρχει μια ακόμα λειτουργία εδώ. Αυτό το φως στην κορυφή --Συγγνώμη για τη ναυτία που ίσως σας προκαλώ -- αυτό το φως είναι στην πραγματικότητα ένδειξη της ποιότητας νερού το οποίο γίνεται κόκκινο, όταν οι τιμές του διαλυμένου οξυγόνου είναι χαμηλές, σε ένα μπλε/πράσινο, όταν οι τιμές του διαλυμένου οξυγόνου είναι υψηλές. Στη συνέχεια μπορείτε ακόμα και να στείλετε γραπτό μηνυμα στο ψάρι. Επαγγελματικές κάρτες υπάρχουν εκεί κάτω οι οποίες περιέχουν πληροφορίες επικοινωνίας. Απαντούν στα μηνύματα αυτά. Όταν οι σημαδούρες λάβουν το μήνυμά σας, σας κάνουν διπλό νόημα ότι έλαβαν το μήνυμα. Αλλά ίσως το πιο γνωστό είναι ότι έχουμε μία ακόμα τέτοια διάταξη στον ποταμό Μπρόνξ, όπου ο πρώτος κάστορας -- όντας τρελός αρκετά-- αφού έχει μετακομίσει και χτίσει ένα κατάλυμα στη Νέα Υόρκη σε 250 χρόνια, συχνάζει. Άρα, νεότερα από τον κάστορα. Μπορεί κανείς να εγγραφεί για να λαμβάνει νέα του. Μπορεί κανείς να μιλήσει μαζί του.
NJ: It worked, and it's true. The final project I'd like to show you is a new interface for fish that has just been launched -- it's actually officially launched next week -- with a wonderful commission from the Architectural League. You may not have known that you need to communicate with fish, but there is now a device for you to do so. It looks like this: buoys that float on the water, project three foot up, three foot down. When a fish swims underneath, a light goes on. This is what it looks like. So there's another function on here. This top light is -- I'm sorry if I'm making you seasick -- this top light is actually a water quality display that shifts from red, when the dissolved oxygen is low, to a blue/green, when its dissolved oxygen is high. And then you can also text the fish. So there's business cards down there that'll give you contact details. And they text back. When the buoys get your text, they wink at you twice to say, we've got your message. But perhaps the most popular has been that we've got another array of these boys in the Bronx River, where the first beaver -- crazy as he is -- to have moved in and built a lodge in New York in 250 years, hangs out. So updates from a beaver. You can subscribe to updates from him. You can talk to him.
Αυτό που μου αρέσει πολύ όταν σκέφτομαι αυτή τη συσκευή είναι ότι επανακαταγράφει το πώς αλληλεπιδρούμε με το φυσικό περιβάλλον, ειδικότερα αλλάζοντας το ποιος έχει την πληροφορία, πού την έχει, ποιος μπορεί να την καταλάβει, και τι μπορεί κανείς να κάνει με την πληροφορία αυτή. Σε αυτή την περίπτωση, αντί να πετάμε την τσίχλα, ή τα Ντορίτος, ή οτιδήποτε άλλο έχουμε στις τσέπες μας στα ψάρια -- Υπάρχει ένα σώμα νερού στην Ισλανδία με το οποίο έχω ασχοληθεί τελευταία το οποίο βρίσκεται στο μέσο της πόλης, και η μεγαλύτερη περιβαλλοντική επιβάρυνση που έχει δεν ειναι η ρύπανση από τους δρόμους, αλλά το λευκό ψωμί από ανθρώπους οι οποίοι ταίζουν τα ψάρια και τα πουλιά. Αντί λοιπόν να το κάνουν αυτό, αναπτύξαμε ένος είδος ράβδου με την οποία μπορείτε να ταίσετε τα ψάρια. Είναι πολύ νόστιμα. Είναι πολλαπλά νόστιμα δηλαδή, νόστιμα για ανθρώπους και μη. Έχουν επίσης, ένα χειλικό στοιχείο μέσα τους. Είναι διατροφικά κατάλληλα, όχι όπως τα Ντορίτος. Έτσι, κάθε φορά που θέλετε να συναναστραφείτε με ζώα, το οποίο είναι αρκετά πιθανό όσο αυτή η επιγραφή: «Μην ταίζετε τα ζώα». Υπάρχουν περίπου είκοσι τέτοιες ταμπέλες σε κάθε πάρκο της Νέας Υόρκης. Στο Εθνικό Πάρκο Γέλοουστοουν, υπάρχουν ακόμα περισσότερες απ' όσα ζώα υπάρχουν στο πάρκο για να ταίσει κανείς. Αλλά σε αυτή την πράξη, αυτή την αλληλεπίδραση αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο την αντιλαμβανόμαστε και μετατρέποντάς την σε μία ευκαιρία να προσφέρουμε τροφή που είναι θρεπτική, η οποία αυξάνει τους θρεπτικούς πόρους τους οποίους εμείς οι ίδιοι, έχουμε εξαντλήσει για να αυξήσουμε τον πληθυσμό ψαριών και προσθέτοντας αυτό το χειλικό στοιχείο το οποίο όπως οποιοδήποτε τέτοιο στοιχείο που χρησιμοποιούμε στη φαρμακευτική, επικολλάται στα βιοσυσσωρετικά βαρέα μέταλλα και τα PCB τα οποία βρίσκονται στα ψάρια και επιβιώνουν σε αυτό το περιβάλλον και επιτρέπουν να τo διανέμουν σαν ακίνδυνο αλάτι όπου δεσμεύεται από ένα αντιδραστήριο, το οποίο το αφαιρεί αποτελεσματικά από τη βιοδιαθεσιμότητα.
And what I like to think of is this is an interface that re-scripts how we interact with natural systems, specifically by changing who has information, where they have it, who can make sense of that information, and what you can do about it. In this case, instead of throwing chewing gum, or Doritos or whatever you have in your pocket at the fish -- There's a body of water in Iceland that I've been dealing with that's in the middle of the city, and the largest pollution burden on it is not the roadborne pollution, it's actually white bread from people feeding the fish and the birds. Instead of doing that actually, we've developed some fish sticks that you can feed the fish. They're delicious. They're cross-species delicious that is, delicious for humans and non-humans. But they also have a chelating agent in them. They're nutritionally appropriate, not like Doritos. And so every time that desire to interact with the animals, which is at least as ubiquitous as that sign: "Do not feed the animals." And there's about three of them on every New York City park. And Yellowstone National Park, there's more "do not feed the animals" signs than there are animals you might wish to feed. But in that action, that interaction, by re-scripting that, by changing it into an opportunity to offer food that is nutritionally appropriate, that could augment the nutritional resources that we ourselves have depleted for augmenting the fish population and also adding chelating agent, which, like any chelating agent that we use medicinally, binds to the bioaccumulated heavy metals and PCBs that are in the fish living in this particular habitat and allows them to pass it out as a harmless salt where it's complexed by a reactive, effectively removing it from bioavailability.
Αλλά, ήθελα να πω ότι η αλληλεπίδραση, η αλλαγή στην αντίληψη που έχουμε γι' αυτή, σε μία ομαδική πράξη, ομαδική θεραπευτική πράξη, πολύ διαφορετική από την προσέγγιση που έχουν στην άλλη οχθη του ποταμού Χάντσον, όπου φέρνουν στην επιφάνεια τα PCB -- μετά από 30 χρόνια νομοθετικής πάλης, οι GE πληρώνουν για τις εργασίες καθαρισμού του μεγαλύτερου χώρου στον κόσμο -- τον οποίο τον καθαρίζουν και το υλικό θα μεταφερθεί στην Πενσυλβάνια ή την κοντινότερη χώρα του Τρίτου Κόσμου όπου θα συνεχίσει φυσικά να είναι μία τοξική λάσπη. Η μετακίνηση δεν είναι ο σωστός τρόπος για την αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών προβλημάτων. Αυτό είναι το σύνηθες παράδειγμα που ακολουθούμε.
But I wanted to say that interaction, re-scripting that interaction, into collective action, collective remediative action, very different from the approach that's being used on the other side on the Hudson River, where we're dredging the PCBs -- after 30 years of legislative and legal struggle, GE's paying for the dredging of the largest Superfund site in the world -- we're dredging it, and it'll probably get shipped off to Pennsylvania or the nearest Third World country, where it will continue to be toxic sludge. Displacement is not the way to deal with environmental issues. And that's typically the paradigm under which we've operated.
Εκμεταλλευόμενοι την ευκαιρία που αυτές οι νέες αυτές τεχνολογίες, αλληλεπίδρασης, παρουσιάζουν να αλλάζουν την αντίληψή μας για την αλληλεπίδραση, να τις αντιλαμβανόμαστε όχι ως απομονωμένες, μεμονωμένες αλληλεπιδράσεις, αλλά ως ομαδικές συγκεντρωτικές πράξεις οι οποίες μπορούν να είναι αποτελεσματικές, μπορούμε να ξεκινήσουμε να στοχεύουμε σε κάποιες από τις σημαντικές περιβαλλοντικές προκλήσεις.
By actually taking the opportunity that new technologies, new interactive technologies, present to re-script our interactions, to script them, not just as isolated, individuated interactions, but as collective aggregating actions that can amount to something, we can really begin to address some of our important environmental challenges.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)