Υπάρχει ένα ερώτημα που με προβληματίζει και γράφω γι' αυτό σχεδόν όλη μου την ενήλικη ζωή. Γιατί κάποιες κρίσεις μεγάλης κλίμακας μας αφυπνίζουν και μας εμπνέουν να αλλάξουμε και να εξελιχθούμε, ενώ άλλες μπορεί να μας αφυπνίζουν για λίγο, αλλά μετά κοιμόμαστε ξανά; Τα σοκ στα οποία αναφέρομαι είναι μεγάλα: μια κατακλυσμιαία κατάρρευση αγορών, ο αυξανόμενος φασισμός, ένα βιομηχανοποιημένο ατύχημα που δηλητηριάζει σε τεράστια κλίμακα. Γεγονότα σαν κι αυτό μπορούν να ενεργήσουν σαν ένα συλλογικό ξυπνητήρι. Ξαφνικά, βλέπουμε μια απειλή, οργανωνόμαστε. Ανακαλύπτουμε δύναμη και αποφασιστικότητα που πριν ήταν αδιανόητες. Σαν να μην περπατάμε πια, αλλά να κάνουμε άλματα. Μόνο που το συλλογικό μας ξυπνητήρι φαίνεται να έχει χαλάσει. Αντιμέτωποι με μια κρίση, συχνά καταρρέουμε, υποτροπιάζουμε, και αυτό είναι ευκαιρία για τις αντιδημοκρατικές δυνάμεις να οπισθοδρομίσουν τις κοινωνίες, να γίνουν πιο άνισες και πιο ασταθείς.
There's a question I've been puzzling over and writing about for pretty much all of my adult life. Why do some large-scale crises jolt us awake and inspire us to change and evolve while others might jolt us a bit, but then it's back to sleep? Now, the kind of shocks I'm talking about are big -- a cataclysmic market crash, rising fascism, an industrial accident that poisons on a massive scale. Now, events like this can act like a collective alarm bell. Suddenly, we see a threat, we get organized. We discover strength and resolve that was previously unimaginable. It's as if we're no longer walking, but leaping. Except, our collective alarm seems to be busted. Faced with a crisis, we often fall apart, regress and that becomes a window for antidemocratic forces to push societies backwards, to become more unequal and more unstable.
Πριν από δέκα χρόνια, έγραψα γι' αυτή την οπισθοδρομική διαδικασία και την ονόμασα το «Δόγμα του Σοκ». Τι καθορίζει λοιπόν ποιον δρόμο θα πάρουμε εν μέσω της κρίσης; Είτε θα ωριμάσουμε γρήγορα και θα βρούμε αυτές τις δυνάμεις, είτε θα αποθαρρυνθούμε. Και θα έλεγα πως αυτό είναι ένα επείγον ερώτημα αυτές τις μέρες. Γιατί τα πράγματα είναι αρκετά συγκλονιστικά εκεί έξω. Πρωτοφανείς καταιγίδες, πλημμυρισμένες πόλεις, πρωτοφανείς πυρκαγιές που απειλούν να τις καταβροχθίσουν, χιλιάδες μετανάστες να εξαφανίζονται κάτω από τα κύματα. Και ρατσιστικά κινήματα να ξεσηκώνονται απροκάλυπτα σε πολλές από τις χώρες μας με δαυλούς στους δρόμους. Κι όμως, πάρα πολλοί άνθρωποι ηχούν τον συναγερμό. Αλλά ως κοινωνία, δεν νομίζω πως μπορούμε να πούμε ειλικρινά ότι ανταποκρινόμαστε με την απαραίτητη σπουδή που αυτές οι επικαλυπτικές κρίσεις απαιτούν από εμάς. Κι όμως, ξέρουμε από την ιστορία ότι μια κρίση μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά σαν ένα επαναστατικό άλμα.
Ten years ago, I wrote about this backwards process and I called it the "Shock Doctrine." So what determines which road we navigate through crisis? Whether we grow up fast and find those strengths or whether we get knocked back. And I'd say this is a pressing question these days. Because things are pretty shocking out there. Record-breaking storms, drowning cities, record-breaking fires threatening to devour them, thousands of migrants disappearing beneath the waves. And openly supremacist movements rising, in many of our countries there are torches in the streets. And now there's no shortage of people who are sounding the alarm. But as a society, I don't think we can honestly say that we're responding with anything like the urgency that these overlapping crises demand from us. And yet, we know from history that it is possible for crisis to catalyze a kind of evolutionary leap.
Και ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της προοδευτικής δύναμης της κρίσης είναι η Μεγάλη Ύφεση του 1929. Υπήρξε το σοκ της ξαφνικής κατάρρευσης της αγοράς με όλους τους επακόλουθους κλυδωνισμούς, εκατομμύρια άνθρωποι που έχασαν τα πάντα οδηγήθηκαν στις ουρές συσσιτίων. Και αυτό πολλοί το εξέλαβαν ως ένα μήνυμα ότι το ίδιο το σύστημα ήταν χαλασμένο. Και πολλοί άνθρωποι άκουσαν και ανέλαβαν δράση. Στις ΗΠΑ και αλλού, οι κυβερνήσεις άρχισαν να υφαίνουν ένα δίχτυ ασφαλείας, έτσι ώστε στην επόμενη κατάρρευση θα υπήρχαν προγράμματα όπως η κοινωνική ασφάλιση για να συγκρατήσουν τους λαούς. Υπήρξαν τεράστιες δημόσιες επενδύσεις για δημιουργία θέσεων εργασίας στη στέγαση, την ηλεκτροδότηση και στα μέσα μεταφοράς. Και υπήρξε ένα κύμα επιθετικών ρυθμίσεων για θέσουν υπό έλεγχο τις τράπεζες.
And one of the most striking examples of this progressive power of crisis is the Great Crash of 1929. There was the shock of the sudden market collapse followed by all of the aftershocks, the millions who lost everything thrown onto breadlines. And this was taken by many as a message that the system itself was broken. And many people listened and they leapt into action. In the United States and elsewhere, governments began to weave a safety net so that the next time there was a crash there would be programs like social security to catch people. There were huge job-creating public investments in housing, electrification and transit. And there was a wave of aggressive regulation to reign in the banks.
Αυτές οι μεταρρυθμίσεις κάθε άλλο παρά τέλειες ήταν. Στις ΗΠΑ, οι Αφροαμερικανοί εργαζόμενοι, οι μετανάστες και οι γυναίκες αποκλείστηκαν σε μεγάλο βαθμό. Όμως, η περίοδος της Ύφεσης, μαζί με την μεταμόρφωση των συμμαχικών κρατών και οικονομιών κατά την πολεμική προσπάθεια του Β' ΠΠ, μας δείχνει ότι είναι εφικτό για τις σύνθετες κοινωνίες να μεταμορφωθούν γρήγορα εν όψει μιας συλλογικής απειλής. Όποτε αναφέρουμε την ιστορία της Ύφεσης του 1929, αυτή είναι συνήθως η φόρμουλα η οποία προκύπτει: ότι υπήρξε ένα σοκ το οποίο έφερε ένα κάλεσμα αφύπνισης και αυτό παρήγαγε ένα άλμα σε ένα πιο ασφαλές μέρος.
Now, these reforms were far from perfect. In the US, African American workers, immigrants and women were largely excluded. But the Depression period, along with the transformation of allied nations and economies during the World War II effort, show us that it is possible for complex societies to rapidly transform themselves in the face of a collective threat. Now, when we tell this story of the 1929 Crash, that's usually the formula that it follows -- that there was a shock and it induced a wake-up call and that produced a leap to a safer place.
Αν όντως μόνο αυτό χρειαζόταν αν γίνει, τότε γιατί δεν δουλεύει πια; Γιατί τα σημερινά αλλεπάλληλα σοκ δεν μας κάνουν να στραφούμε σε δράση; Γιατί δεν παράγουν άλματα; Ειδικά όταν το ζητούμενο είναι η κλιματική αλλαγή.
Now, if that's really what it took, then why isn't it working anymore? Why do today's non-stop shocks -- why don't they spur us into action? Why don't they produce leaps? Especially when it comes to climate change.
Γι' αυτό θέλω να σας μιλήσω σήμερα γι' αυτό που πιστεύω ότι είναι μια πλήρη συνταγή για μια ριζική αλλαγή που επέρχεται καταλυτικά από τα συγκλονιστικά γεγονότα. Και θα εστιάσω σε δύο βασικά συστατικά τα οποία συνήθως παραλείπονται από τα βιβλία της ιστορίας:
So I want to talk to you today about what I think is a much more complete recipe for deep transformation catalyzed by shocking events. And I'm going to focus on two key ingredients that usually get left out of the history books.
το ένα έχει να κάνει με την φαντασία, και το άλλο με την οργάνωση. Επειδή μεταξύ αυτών των δύο βρίσκεται η επαναστατική δύναμη. Ας αρχίσουμε λοιπόν με την φαντασία. Οι νίκες της Νέας Συμφωνίας δεν συνέβησαν επειδή ξαφνικά όλοι κατάλαβαν τις σκληρότητες του οικονομικού φιλελευθερισμού. Ας θυμηθούμε ότι ήταν μια περίοδος τρομερής ιδεολογικής ζύμωσης, όπου πολλές διαφορετικές ιδέες για την οργάνωση των κοινωνιών μονομάχησαν μεταξύ τους στις πλατείες. Μια εποχή όπου οι άνθρωποι τόλμησαν να κάνουν μεγάλα όνειρα για διαφορετικά μέλλοντα, πολλοί από αυτούς οργανώθηκαν σε ριζικά ισότιμες γραμμές. Δεν ήταν όλες αυτές οι ιδέες καλές αλλά ήταν μια εποχή έκρηξης της φαντασίας. Αυτό σήμαινε ότι τα κινήματα που απαιτούσαν αλλαγή γνώριζαν σε τι ήταν ενάντια, -στην ακραία φτώχεια, την αυξανόμενη ανισότητα- αλλά εξίσου σημαντικό είναι ότι γνώριζαν σε τι ήταν υπέρ. Είχαν τα «όχι» τους, είχαν και τα «ναι» τους. Είχαν επίσης διαφορετικά μοντέλα πολιτικής οργάνωσης απ' ό,τι εμείς σήμερα.
One has to do with imagination, the other with organization. Because it's in the interplay between the two where revolutionary power lies. So let's start with imagination. The victories of the New Deal didn't happen just because suddenly everybody understood the brutalities of laissez-faire. This was a time, let's remember, of tremendous ideological ferment, when many different ideas about how to organize societies did battle with one another in the public square. A time when humanity dared to dream big about different kinds of futures, many of them organized along radically egalitarian lines. Now, not all of these ideas were good but this was an era of explosive imagining. This meant that the movements demanding change knew what they were against -- crushing poverty, widening inequality -- but just as important, they knew what they were for. They had their "no" and they had their "yes," too. They also had very different models of political organization than we do today.
Για δεκαετίες, τα κοινωνικά και εργατικά κινήματα αύξαναν τις βάσεις των μελών τους, συνδέοντας τους σκοπούς τους και αυξάνοντας τη δύναμή τους. Το οποίο σήμαινε ότι όταν προέκυψε η Ύφεση, υπήρχε ήδη ένα κίνημα μεγάλο και αρκετά εκτεταμένο, ώστε να οργανώσει λόγου χάρη απεργίες οι οποίες δεν έκλειναν απλώς εργοστάσια, αλλά και ολόκληρες πόλεις. Oι νίκες της Νέας Συμφωνίας προσφέρθηκαν βασικά ως συμβιβαστικές λύσεις, γιατί η εναλλακτική φάνηκε να είναι η επανάσταση.
For decades, social and labor movements had been building up their membership bases, linking their causes together and increasing their strength. Which meant that by the time the Crash happened, there was already a movement that was large and broad enough to, for instance, stage strikes that didn't just shut down factories, but shut down entire cities. The big policy wins of the New Deal were actually offered as compromises. Because the alternative seemed to be revolution.
Ας διορθώσουμε λοιπόν αυτή την εξίσωση από πριν. Ένα συγκλονιστικό γεγονός συν μια ουτοπική φαντασία συν ένα δυναμικό κίνημα, με αυτόν τον τρόπο έχουμε ένα πραγματικό άλμα.
So, let's adjust that equation from earlier. A shocking event plus utopian imagination plus movement muscle, that's how we get a real leap.
Πώς ανταποκρίνεται η παρούσα στιγμή μας; Για άλλη μια φορά, ζούμε σε μια εποχή εντυπωσιακών πολιτικών δεσμεύσεων. H πολιτική είναι μια μαζική εμμονή. Τα προοδευτικά κινήματα αναπτύσσονται και αντιστέκονται με φοβερή ευψυχία. Και όμως, ξέρουμε από την ιστορία ότι το «όχι» δεν είναι αρκετό. Τώρα, υπάρχουν κάποια «ναι» που αναδύονται εκεί έξω. Και γίνονται γρήγορα εντονότερα. Εκεί όπου οι ακτιβιστές για το κλίμα μιλούσαν για την αλλαγή των λυχνίων, τώρα πιέζουμε το 100% της ενέργειάς μας να προέρχεται από τον ήλιο, τον άνεμο και τα κύματα, και να το κάνουμε γρήγορα. Κινήματα που προκλήθηκαν από την αστυνομική βία κατά των έγχρωμων, απαιτούν ένα τέλος της στρατιωτικοποίησης της αστυνομίας, τη μαζική φυλάκιση, και ακόμα την επανόρθωση για τη σκλαβιά. Οι μαθητές δεν αντιτίθενται μόνο στις αυξήσεις των διδάκτρων, αλλά από τη Χιλή, τον Καναδά, ως το Ηνωμένο Βασίλειο, απαιτούν δωρεάν παιδεία και ακύρωση χρέους. Και όμως, αυτό δεν αθροίζεται σε αυτού του είδους το ολοκρατικό και οικουμενικό όραμα ενός διαφορετικού κόσμου από αυτόν που είχαν οι προγόνοι μας. Γιατί λοιπόν αυτό;
So how does our present moment measure up? We are living, once again, at a time of extraordinary political engagements. Politics is a mass obsession. Progressive movements are growing and resisting with tremendous courage. And yet, we know from history that "no" is not enough. Now, there are some "yeses" out there that are emerging. And they're actually getting a lot bolder quickly. Where climate activists used to talk about changing light bulbs, now we're pushing for 100 percent of our energy to come from the sun, wind and waves, and to do it fast. Movements catalyzed by police violence against black bodies are calling for an end to militarized police, mass incarceration and even for reparations for slavery. Students are not just opposing tuition increases, but from Chile to Canada to the UK, they are calling for free tuition and debt cancellation. And yet, this still doesn't add up to the kind of holistic and universalist vision of a different world than our predecessors had. So why is that?
Στην εποχή μας πολύ συχνά προσπαθούμε να αναλύσουμε την πολιτική αλλαγή σε καθορισμένους τομείς. Το περιβάλλον στον ένα τομέα, η ανισότητα στον άλλον, η φυλετική και η ισότητα των φύλων σε κάποιους άλλους τομείς, η εκπαίδευση εδώ, η υγεία εκεί. Και σε κάθε έναν τομέα, υπάρχουν πολλές χιλιάδες διαφορετικές ομάδες και ΜΚΟ, να ανταγωνίζονται η μία την άλλη για τα εύσημα, την αναγνωρισιμότητα, και φυσικά, τους πόρους. Με άλλα λόγια, δρούμε πιο πολύ σαν τις εταιρικές φίρμες. Αυτό αναφέρεται συχνά ως το πρόβλημα των σιλό. Τα σιλό είναι κατανοητά. Τεμαχίζουν τον πολύπλοκο κόσμο μας σε διαχειρίσιμες ποσότητες. Μας βοηθούν να νιώθουμε λιγότερο επιβαρυμένοι. Αλλά στη διαδικασία, εκπαιδεύουν επίσης τους εγκεφάλους μας να αποσυντονίζονται όποτε αναδύεται κάποιου άλλου το πρόβλημα, και όποτε το πρόβλημα κάποιου άλλου χρειάζεται τη βοήθεια και τη στήριξή μας. Και επίσης μας εμποδίζουν να δούμε τους καταφανείς συσχετισμούς ανάμεσα στα προβλήματά μας.
Well, very often we think about political change in defined compartments these days. Environment in one box, inequality in another, racial and gender justice in a couple of other boxes, education over here, health over there. And within each compartment, there are thousands upon thousands of different groups and NGOs, each competing with one another for credit, name recognition and of course, resources. In other words, we act a lot like corporate brands. Now, this is often referred to as the problem of silos. Now, silos are understandable. They carve up our complex world into manageable chunks. They help us feel less overwhelmed. But in the process, they also train our brains to tune out when somebody else's issue comes up and when somebody else's issue needs our help and support. And they also keep us from seeing glaring connections between our issues. So for instance, the people fighting poverty and inequality
Για παράδειγμα, οι άνθρωποι που πολεμούν τη φτώχεια και την ανισότητα σπάνια μιλούν για την κλιματική αλλαγή. Παρόλο που βλέπουμε ξανά και ξανά ότι οι φτωχότεροι άνθρωποι είναι οι πιο ευάλωτοι στα ακραία καιρικά φαινόμενα. Οι άνθρωποι της κλιματικής αλλαγής σπάνια μιλούν για τον πόλεμο και την κατοχή, παρόλο που ξέρουμε ότι η επιθυμία για ορυκτά καύσιμα είναι ένας σημαντικός παράγοντας σύγκρουσης. Το περιβαντολλογικό κίνημα έχει γίνει καλύτερο στο να επισημαίνει ότι τα έθνη που πλήττονται πιο σκληρά από την κλιματική αλλαγή κατοικούνται σε μεγάλο βαθμό από έγχρωμους και μελαμψούς ανθρώπους. Αλλά όταν οι έγχρωμοι αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμοι στις φυλακές, στα σχολεία και στους δρόμους, αυτοί οι συσχετισμοί γίνονται πολύ σπάνια.
rarely talk about climate change. Even though we see time and again that it's the poorest of people who are the most vulnerable to extreme weather. The climate change people rarely talk about war and occupation. Even though we know that the thirst for fossil fuels has been a major driver of conflict. The environmental movement has gotten better at pointing out that the nations that are getting hit hardest by climate change are populated overwhelmingly by black and brown people. But when black lives are treated as disposable in prisons, in schools and on the streets, these connections are too rarely made.
Οι τοίχοι ανάμεσα στα σιλό μας σημαίνουν επίσης ότι οι λύσεις μας, όταν προκύπτουν, επίσης δεν συνδέονται μεταξύ τους. Έτσι, οι προοδευτικοί τώρα έχουν αυτή τη λίστα αιτημάτων που ανέφερα πρωτύτερα, αυτά τα «ναι». Αλλά ακόμη μας λείπει μια κοινώς αποδεκτή εικόνα του κόσμου για τον οποίο παλεύουμε. Πώς μοιάζει, πώς είναι, και πάνω απ' όλα, ποιες είναι οι κύριες αξίες του. Και αυτό είναι που έχει σημασία. Γιατί όταν μας πλήττουν οι κρίσεις μεγάλης κλίμακας και είμαστε αντιμέτωποι με την ανάγκη να πηδήξουμε σε πιο ασφαλές σημείο, δεν υπάρχει καμιά συμφωνία ποιο είναι το μέρος. Και το να πηδάμε χωρίς έναν προορισμό μοιάζει πολύ με το να πηδάμε πάνω κάτω.
The walls between our silos also means that our solutions, when they emerge, are also disconnected from each other. So progressives now have this long list of demands that I was mentioning earlier, those "yeses." But what we're still missing is that coherent picture of the world we're fighting for. What it looks like, what it feels like, and most of all, what its core values are. And that really matters. Because when large-scale crises hit us and we are confronted with the need to leap somewhere safer, there isn't any agreement on what that place is. And leaping without a destination looks a lot like jumping up and down.
(Γέλια)
(Laughter)
Ευτυχώς γίνονται πολλές συζητήσεις και πειράματα για να ξεπεράσουμε αυτούς τους διχασμούς που μας κρατούν πίσω. Και θέλω να τελειώσω αναφέροντας έναν από αυτούς.
Fortunately, there are all kinds of conversations and experiments going on to try to overcome these divisions that are holding us back. And I want to finish by talking about one of them.
Πριν από λίγα χρόνια, μια ομάδα από εμάς στον Καναδά αποφάσισε ότι αγγίζουμε τα όρια για ό, τι μπορούμε να πετύχουμε στα διάφορα σιλό μας. Κλειδωθήκαμε λοιπόν σε ένα δωμάτιο για δύο μέρες, και προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι μας συνδέει. Σε εκείνο το δωμάτιο ήταν άνθρωποι που σπάνια έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο. Υπήρχαν γηγενείς γηραιοί με χίπστερ που δούλευαν στα μέσα μεταφοράς. Υπήρχε η επικεφαλής της Greenpeace με έναν αρχηγό σωματείου που εκπροσωπούσε τους πετρελαιοεργάτες και τους υλοτόμους. Υπήρχαν θρησκευτικοί ηγέτες, ινδάλματα του φεμινισμού και άλλοι. Αναθέσαμε στους εαυτούς μας μια φιλόδοξη εργασία: να συμφωνήσουμε σε μια σύντομη δήλωση που να περιγράφει τον κόσμο μετά τη νίκη μας. Τον κόσμο αφού θα έχουμε ήδη μεταβεί σε μια υγιή οικονομία και μια πιο δίκαιη κοινωνία. Με άλλα λόγια, αντί να τρομάζουμε τους ανθρώπους για το τι θα συμβεί αν δεν δράσουμε, αποφασίσαμε να τους εμπνεύσουμε για το τι μπορεί να συμβεί αν δράσουμε.
A couple of years ago, a group of us in Canada decided that we were hitting the limits of what we could accomplish in our various silos. So we locked ourselves in a room for two days, and we tried to figure out what bound us together. In that room were people who rarely get face to face. There were indigenous elders with hipsters working on transit. There was the head of Greenpeace with a union leader representing oil workers and loggers. There were faith leaders and feminist icons and many more. And we gave ourselves a pretty ambitious assignment: agreeing on a short statement describing the world after we win. The world after we've already made the transition to a clean economy and a much fairer society. In other words, instead of trying to scare people about what will happen if we don't act, we decided to try to inspire them with what could happen if we did act.
Οι συνετοί άνθρωποι μας λένε πάντοτε ότι η αλλαγή πρέπει να έρχεται σε μικρές προόδους. Ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και ότι δεν μπορούμε να αφήσουμε το τέλειο να γίνει ο εχθρός του καλού. Τα απορρίψαμε όλα αυτά. Γράψαμε ένα μανιφέστο και το ονομάσαμε το «Άλμα». Πρέπει να σας πω ότι το να συμφωνήσουμε στα κοινά μας «ναι», ασχέτως με τις τόσο διαφορετικές εμπειρίες μας, και ενάντια στο προηγούμενο μιας μακράς οδυνηρής ιστορίας, δεν ήταν εύκολη δουλειά. Αλλά ήταν επίσης αρκετά συναρπαστικό. Γιατί μόλις δώσαμε στον εαυτό μας την άδεια να ονειρευόμαστε, εκείνα τα νήματα που συνδέουν πολλή από τη δουλειά μας έγιναν αυταπόδεικτα.
Sensible people are always telling us that change needs to come in small increments. That politics is the art of the possible and that we can't let the perfect be the enemy of the good. Well, we rejected all of that. We wrote a manifesto, and we called it "The Leap." I have to tell you that agreeing on our common "yes" across such diversity of experiences and against a backdrop of a lot of painful history was not easy work. But it was also pretty thrilling. Because as soon as we gave ourselves permission to dream, those threads connecting much of our work became self-evident.
Συνειδητοποιήσαμε, για παράδειγμα, ότι η απύθμενη αναζήτηση για κέρδη που αναγκάζει πολλούς ανθρώπους να δουλεύουν πάνω από 50 ώρες την εβδομάδα, χωρίς ασφάλεια, τροφοδοτώντας αυτή την επιδημία της απελπισίας, είναι η ίδια αναζήτηση των απεριόριστων κερδών και της ατέρμονης ανάπτυξης η οποία βρίσκεται στον πυρήνα της οικολογικής μας κρίσης και αποσταθεροποιεί τον πλανήτη μας. Έγινε επίσης εμφανές τι πρέπει να κάνουμε. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια κουλτούρα φροντίδας. Στην οποία κανένας δεν εγκαταλείπεται πουθενά, και η εγγενής αξία όλων των ανθρώπων και κάθε οικοσυστήματος είναι θεμελιώδης. Επινοήσαμε λοιπόν αυτή την λαϊκή πλατφόρμα, και μην ανησυχείτε, δεν θα σας τη διαβάσω. Αν σας ενδιαφέρει, μπορείτε να τη διαβάσετε στο theleap.org. Θα σας δώσω όμως μια γεύση αυτού που επινοήσαμε.
We realized, for instance, that the bottomless quest for profits that is forcing so many people to work more than 50 hours a week, without security, and that is fueling this epidemic of despair is the same quest for bottomless profits and endless growth that is at the heart of our ecological crisis and is destabilizing our planet. It also became clear what we need to do. We need to create a culture of care-taking. In which no one and nowhere is thrown away. In which the inherent value of all people and every ecosystem is foundational. So we came up with this people's platform, and don't worry, I'm not going to read the whole thing to you out loud -- if you're interested, you can read it at theleap.org. But I will give you a taste of what we came up with.
Απαιτούμε άμεσα εκείνη την 100% ανανεώσιμη οικονομία, αλλά προχωρήσαμε κι άλλο. Απαιτήσεις για νέες εμπορικές συμφωνίες, μια θερμή συζήτηση για ένα εγγυημένο ετήσιο εισόδημα, πλήρη δικαιώματα για μετανάστες εργάτες, την απαγόρευση χρηματισμού της πολιτικής, δωρεάν πρόσβαση για όλους στα κέντρα ημέρας, εκλογικές μεταρρυθμίσεις κι άλλα. Αυτό που ανακαλύψαμε είναι ότι πάρα πολλοί από εμάς αναζητούν την άδεια να δράσουν λιγότερο ως φίρμες και περισσότερο ως κινήματα. Γιατί τα κινήματα δεν ενδιαφέρονται για τα εύσημα. Θέλουν οι καλές ιδέες να εξαπλωθούν παντού. Αυτό που μου αρέσει στο Άλμα είναι ότι απορρίπτει την ιδέα ότι υπάρχει μια ιεραρχία της κρίσης, και δεν ζητάει από καθένα να δώσει προτεραιότητα σε έναν αγώνα σε βάρος άλλων, ή να περιμένουν τη σειρά τους. Και μολονότι γεννήθηκε στον Καναδά, ανακαλύψαμε ότι ταξιδεύει γρήγορα. Από τότε που αρχίσαμε, το Άλμα έχει συνεχιστεί σε όλο τον κόσμο με παρόμοιες πλατφόρμες, που έχουν συνταχθεί από το Νούναβουτ, μέχρι την Αυστραλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Νορβηγία και τις ΗΠΑ, αποκτώντας μεγάλη απήχηση σε πόλεις όπως το Λος Άντζελες, όπου έχει προσαρμοστεί. Και επίσης σε αγροτικές κοινότητες που είναι παραδοσιακά συντηρητικές, αλλά όπου η πολιτική απογοητεύει τη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων.
So we call for that 100 percent renewable economy in a hurry, but we went further. Calls for new kinds of trade deals, a robust debate on a guaranteed annual income, full rights for immigrant workers, getting corporate money out of politics, free universal day care, electoral reform and more. What we discovered is that a great many of us are looking for permission to act less like brands and more like movements. Because movements don't care about credit. They want good ideas to spread far and wide. What I love about The Leap is that it rejects the idea that there is this hierarchy of crisis, and it doesn't ask anyone to prioritize one struggle over another or wait their turn. And though it was birthed in Canada, we've discovered that it travels well. Since we launched, The Leap has been picked up around the world with similar platforms, being written from Nunavut to Australia, to Norway to the UK and the US, where it's gaining a lot of traction in cities like Los Angeles, where it's being localized. And also in rural communities that are traditionally very conservative, but where politics is failing the vast majority of people.
Ένα πράγμα έμαθα από τη μελέτη των σοκ και των καταστροφών για δύο δεκαετίες: οι κρίσεις μας δοκιμάζουν. Είτε καταρρέουμε ή ωριμάζουμε γρήγορα. Βρίσκουμε νέα αποθέματα δυνάμεων και δυνατοτήτων που δεν ξέραμε πως είχαμε. Τα συγκλονιστικά γεγονότα που μας γεμίζουν με δέος σήμερα μπορούν να μας μεταμορφώσουν και να μεταμορφώσουν τον κόσμο προς το καλύτερο. Πρώτα όμως πρέπει να φανταστούμε τον κόσμο για τον οποίο αγωνιζόμαστε. Και θα πρέπει να τον ονειρευτούμε μαζί. Αυτή τη στιγμή, κάθε ξυπνητήρι στο σπίτι μας χτυπάει ταυτόχρονα. Ήρθε η ώρα να ακούσουμε. Ήρθε η ώρα να κάνουμε το άλμα.
Here's what I've learned from studying shocks and disasters for two decades. Crises test us. We either fall apart or we grow up fast. Finding new reserves of strength and capacity that we never knew we had. The shocking events that fill us with dread today can transform us, and they can transform the world for the better. But first we need to picture the world that we're fighting for. And we have to dream it up together. Right now, every alarm in our house is going off simultaneously. It's time to listen. It's time to leap.
Σας ευχαριστώ. (Χειροκροτήματα)
Thank you. (Applause)