Well, good afternoon. How many of you took the ALS Ice Bucket Challenge? (Applause) Woo hoo! Well, I have to tell you, from the bottom of our hearts, thank you so very, very much. Do you know to date the ALS Association has raised 125 million dollars? Woo hoo! (Applause)
Xin chào mọi người. Có bao nhiêu người trong số các bạn đã thực hiện thử thách ALS Ice Bucket? (Vỗ tay) Woo hoo ! Tôi phải nói từ tận đáy lòng mình rằng cảm ơn mọi người rất, rất nhiều Bạn có biết rằng cho đến nay tổ chức ALS đã gây quỹ được 125 triệu đô la Mỹ? Woo hoo! (Vỗ tay)
It takes me back to the summer of 2011. My family, my kids had all grown up. We were officially empty nesters, and we decided, let's go on a family vacation. Jenn, my daughter, and my son-in-law came down from New York. My youngest, Andrew, he came down from his home in Charlestown where he was working in Boston, and my son Pete, who had played at Boston College, baseball, had played baseball professionally in Europe, and had now come home and was selling group insurance, he also joined us. And one night, I found myself having a beer with Pete, and Pete was looking at me and he just said, "You know, Mom, I don't know, selling group insurance is just not my passion." He said, "I just don't feel I'm living up to my potential. I don't feel this is my mission in life." And he said, "You know, oh by the way, Mom, I have to leave early from vacation because my inter-city league team that I play for made the playoffs, and I have to get back to Boston because I can't let my team down. I'm just not as passionate about my job as I am about baseball."
Tôi nhớ lại mùa hè năm 2011. Những đứa con của tôi đều đã khôn lớn. Tổ ấm của chúng tôi trống rỗng, và chúng tôi quyết định đi nghỉ cùng nhau. Con gái tôi, Jenn, và con rể tôi trở về từ New York. Con trai út của tôi, Andrew, quay về từ nhà của thằng bé ở Charlestown, nơi mà nó đang làm việc ở Boston, và đứa con trai Pete, người từng chơi bóng chày ở Đại học Boston chơi chuyên nghiệp ở Châu Âu, nay đang bán bảo hiểm nhóm cũng trở về nhà và cùng tham gia. Vào một đêm, tôi đang uống bia với Pete, rồi Pete nhìn tôi và nói, "Mẹ biết không, con không biết rằng, bán bảo hiểm nhóm không phải là đam mê của con." Nó nói: " Con chỉ không cảm thấy con sống đúng với khả năng của mình. Con không thấy đây là nhiệm vụ của đời con." Và nó bảo :"Mẹ biết không, tiện thế, con phải rời kì nghỉ sớm vì đội liên đoàn thành phố của con phải chơi vòng play-off, và con phải trời về Boston vì con không thể để cả đội thất vọng. Con không cảm thấy đam mê với công việc như đối với bóng chày."
So off Pete went, and left the family vacation — break a mother's heart — and he went, and we followed four days later to see the next playoff game. We're at the playoff game, Pete's at the plate, and a fastball's coming in, and it hits him on the wrist. Oh, Pete. His wrist went completely limp, like this. So for the next six months, Pete went back to his home in Southie, kept working that unpassionate job, and was going to doctors to see what was wrong with this wrist that never came back.
Sau đó Pete đi và rời kì nghỉ gia đình - làm một người mẹ buồn - và nó đi, và bốn ngày sau đó chúng tôi đi theo để xem trận play-off trực tiếp tới. Chúng tôi đến xem, Pete ở sân đấu, và một quả bóng lao nhanh tới, và va vào cổ tay nó. Ôi, Pete. Cổ tay nó bị chệch khớp hẳn, như vậy này. Sau đó sáu tháng, Pete trở về nhà của nó ở Southie, tiếp tục làm công việc mà nó không đam mê, và đi tới gặp bác sĩ để kiểm tra tình hình cổ tay mà không bao giờ hoạt đông lại.
Six months later, in March, he called my husband and me, and he said, "Oh, Mom and Dad, we have a doctor that found a diagnosis for that wrist. Do you want to come with the doctor's appointment with me?" I said, "Sure, we'll come in." That morning, Pete, John and I all got up, got dressed, got in our cars — three separate cars because we were going to go to work after the doctor's appointment to find out what happened to the wrist. We walked into the neurologist's office, sat down, four doctors walk in, and the head neurologist sits down. And he says, "Well, Pete, we've been looking at all the tests, and I have to tell you, it's not a sprained wrist, it's not a broken wrist, it's not nerve damage in the wrist, it's not an infection, it's not Lyme disease." And there was this deliberate elimination going up, and I was thinking to myself, where is he going with this? Then he put his hands on his knees, he looked right at my 27-year-old kid, and said, "I don't know how to tell a 27-year-old this: Pete, you have ALS." ALS? I had had a friend whose 80-year-old father had ALS. I looked at my husband, he looked at me, and then we looked at the doctor, and we said, "ALS? Okay, what treatment? Let's go. What do we do? Let's go." And he looked at us, and he said, "Mr. and Mrs. Frates, I'm sorry to tell you this, but there's no treatment and there's no cure." We were the worst culprits. We didn't even understand that it had been 75 years since Lou Gehrig and nothing had been done in the progress against ALS.
Sáu tháng sau, vào tháng Ba, nó gọi cho chồng tôi và tôi, rồi nói, "Bố mẹ à, chúng ta có một bác sĩ mà có thể chẩn đoán cho cổ tay này. Bố mẹ có muốn đến buổi hẹn bác sĩ cùng con không?" Tôi nói, "Chắc chắn rồi, bố mẹ sẽ tới." Sáng hôm đó, Pete, John và tôi tất cả đều thức dậy, sửa soạn và lên xe - ba chiếc xe riêng biệt vì chúng tôi đều phải đi làm sau buổi hẹn với bác sĩ để tìm ra vấn đề về cổ tay của nó. Chúng tôi vào phòng của bác sĩ thần kinh và ngồi xuống bốn bác sĩ bước vào, và bác sĩ trưởng khoa ngồi xuống. Và ông ấy nói, "Về Pete, chúng tôi đã xem qua các bài kiểm tra, và tôi phải nói với mọi người là, cổ tay của cậu ấy không hề bị bong gân cũng không hề bị gãy, không có tổn thương thần kinh ở cổ tay, cũng không phải nhiễm trùng, cũng không phải bệnh Lyme" Và xảy ra sự loại trừ cố ý ngày càng tăng, và tôi nghĩ thầm rằng, rốt cuộc là vấn đề sẽ được ông ấy đẩy đến đâu? Rồi ông ấy đặt tay lên đầu gối, ông nhìn thẳng vào đứa con 27 tuổi của tôi và nói, "Tôi không biết nói thế nào với một người ở tuổi 27 rằng: Pete, cậu đã mắc chứng xơ cứng teo cơ một bên. ALS sao? Tôi đã từng có một người bạn có ông bố 80 tuổi mắc chứng ALS. Tôi nhìn chồng tôi, anh ấy nhìn tôi, và rồi chúng tôi nhìn bác sĩ, và chúng tôi hỏi, "ALS? Được rồi, vậy phương pháp điều trị là gì? Chúng ta sẽ làm gì? Làm thôi." Và ông ấy nhìn chúng tôi, và nói: "Ông bà Frates, Tôi rất tiếc phải nói với ông bà điều này không có phương pháp điều trị hay chữa trị nào cả." Chúng tôi là những tội phạm tồi nhất. Chúng tôi đã không hiểu rằng đã 75 năm nay từ khi Lou Gehrig và không có một quá trình nào có thể chống lại căn bệnh ALS.
So we all went home, and Jenn and Dan flew home from Wall Street, Andrew came home from Charlestown, and Pete went to B.C. to pick up his then-girlfriend Julie and brought her home, and six hours later after diagnosis, we're sitting around having a family dinner, and we're having small chat. I don't even remember cooking dinner that night. But then our leader, Pete, set the vision, and talked to us just like we were his new team. He said, "There will be no wallowing, people." He goes, "We're not looking back, we're looking forward. What an amazing opportunity we have to change the world. I'm going to change the face of this unacceptable situation of ALS. We're going to move the needle, and I'm going to get it in front of philanthropists like Bill Gates." And that was it. We were given our directive.
Vì thế tất cả chúng tôi trở về nhà, và Jenn với Dan bay trở về từ phố Wall, Andrew bay trở về từ Charlestown, và Pete đến B.C để đón bạn gái Julie của nó và đưa cô ấy về nhà, sáu giờ sau khi được chẩn đoán chúng tôi cùng nhau ngồi ăn tối, và có một cuộc đối thoại nhỏ. Tôi không nhớ nổi việc nấu ăn tối đó. Nhưng rồi nhóm trưởng của chúng tôi, Pete, sắp đặt tầm nhìn, và nói với chúng tôi như thể chúng tôi là một đội của nó. Nó nói, " Từ bây giờ sẽ không còn những người tự đắm chìm nữa." Nó tiếp tục, "Chúng ta sẽ không nhìn lại quá khứ, chúng ta phải nhìn về phía trước. Đây là một cơ hội tuyệt vời để chúng ta thay đổi thế giới. Con sẽ thay đổi khía cạnh của tình huống không thể chấp nhận này của chứng ALS. Chúng ta cần phải tạo ra sự khác biệt, và con sẽ đi đầu đầu như một nhà hảo tâm giống Bill Gates." Và chuyện là thế. Chúng tôi được đưa ra chỉ thị.
So in the days and months that followed, within a week, we had our brothers and sisters and our family come to us, that they were already creating Team Frate Train. Uncle Dave, he was the webmaster; Uncle Artie, he was the accountant; Auntie Dana, she was the graphic artist; and my youngest son, Andrew, quit his job, left his apartment in Charlestown and says, "I'm going to take care of Pete and be his caregiver." Then all those people, classmates, teammates, coworkers that Pete had inspired throughout his whole life, the circles of Pete all started intersecting with one another, and made Team Frate Train.
Vì thế trong những tháng ngày tiếp theo, trong 1 tuần, chúng tôi có anh chị em và gia đình đến với chúng tôi, họ sẵn sàng để lập Đội nhà Frate. Chú Dave là một nhà lập trình mạng; chú Artie là một kế toán viên; Dì Dana là nhà thiết kế đồ hoạ; và đứa con trai út của tôi, Andrew đã bỏ công việc của nó, rời căn hộ ở Charlestown và nói, "Con sẽ chăm sóc Pete và là người chăm nom cho anh ý. "Rồi mọi người, những người bạn cùng lớp, người trong đội tuyển, những người được Pete truyền cảm hứng trong suốt cuộc đời nó, mọi người quen Pete đã bắt đầu hợp lại và tạo thành Đội nhà Frate.
Six months after diagnosis, Pete was given an award at a research summit for advocacy. He got up and gave a very eloquent speech, and at the end of the speech, there was a panel, and on the panel were these pharmaceutical executives and biochemists and clinicians and I'm sitting there and I'm listening to them and most of the content went straight over my head. I avoided every science class I ever could. But I was watching these people, and I was listening to them, and they were saying, "I, I do this, I do that," and there was a real unfamiliarity between them. So at the end of their talk, the panel, they had questions and answers, and boom, my hand went right up, and I get the microphone, and I look at them and I say, "Thank you. Thank you so much for working in ALS. It means so very much to us." I said, "But I do have to tell you that I'm watching your body language and I'm listening to what you're saying. It just doesn't seem like there's a whole lot of collaboration going on here. And not only that, where's the flip chart with the action items and the follow-up and the accountability? What are you going to do after you leave this room?"
Sáu tháng sau buổi chẩn đoán, Pete được trao giải thưởng cống hiến tại hội nghị nghiên cứu. Nó đã đứng dậy và phát biểu thuyết phục, và cuối bài phát biểu, có một bàn đại biểu gồm những giám đốc điều hành dược phẩm và những nhà sinh hoá học và những bác sĩ lâm sàng tôi ngồi đó lắng nghe họ và hầu hết nội dung xoáy trong đầu tôi. Tôi từng cố tránh các lớp khoa học khi có thể. Nhưng khi tôi theo dõi những người này, và lắng nghe họ, khi họ nói, "Tôi làm thế này, thế kia," nhưng có sự bất đồng thực sự giữa họ. Vì thế cuối buổi thuyết giảng, ban đại biểu có phần hỏi đáp, bùm, cánh tay tôi giơ lên, tôi nhận lấy micro, tôi nhìn họ và nói. "Cám ơn. Cám ơn mọi người rất nhiều vì nghiên cứu bệnh ALS. Nó rất có ý nghĩa với chúng tôi." Tôi nói" Nhưng tôi phải nói rằng tôi quan sát ngôn ngữ cơ thể mọi người và tôi lắng nghe những gì quý vị nói. dường như chẳng có sự hợp tác nào cả. Và không chỉ vậy, đâu là tấm bảng thể hiện những hành động, tiến trình và trách nhiệm? Quý vị sẽ làm gì sau khi rời căn phòng này?"
And then I turned around and there was about 200 pairs of eyes just staring at me. And it was that point that I realized that I had talked about the elephant in the room. Thus my mission had begun. So over the next couple of years, Pete — we've had our highs and our lows. Pete was put on a compassionate use drug. It was hope in a bottle for the whole ALS community. It was in a phase III trial. Then six months later, the data comes back: no efficacy. We were supposed to have therapies overseas, and the rug was pulled out from under us. So for the next two years, we just watched my son be taken away from me, little by little every day. Two and a half years ago, Pete was hitting home runs at baseball fields. Today, Pete's completely paralyzed. He can't hold his head up any longer. He's confined to a motorized wheelchair. He can no longer swallow or eat. He has a feeding tube. He can't speak. He talks with eye gaze technology and a speech generating device, and we're watching his lungs, because his diaphragm eventually is going to give out and then the decision will be made to put him on a ventilator or not. ALS robs the human of all their physical parts, but the brain stays intact.
Và sau đó tôi nhìn xung quanh có khoảng hai trăm đôi mắt nhìn chằm chặp vào tôi. Và tại thời điểm đó, tôi nhận ra rằng tôi đã nói về vấn đề không ai muốn nhắc tới Vì vậy nhiệm vụ của tôi bắt đầu. Nhiều năm sau đó, Pete - chúng tôi đã có những lúc thăng trầm cùng nhau. Pete được cho dùng thuốc để cầm chừng. Đó là tia hi vọng cho cả cộng đồng người mắc chứng ALS. Đó là giai đoạn thử nghiệm III. Rồi sáu tháng sau đó, có dữ kiện phản hồi: không hiệu quả. Chúng tôi định sẽ đi điều trị ở nước ngoài, và đột ngột chúng tôi như bị bỏ rơi. Vì thế hai năm sau đó, chúng tôi chứng kiến con trai rời xa vòng tay chúng tôi, dần dần từng ngày một. Hai năm rưỡi trước, Pete đã đạt được cú home run trên sân bóng chày. Ngày hôm nay, Pete lại bị liệt toàn thân. Thằng bé không thể có lại sự tự tin như thế nữa. Cuộc đời thằng bé bị bó buôc vào chiếc xe lăn di động. Thằng bé không thể nào nuốt hay ăn được nữa. Thằng bé phải dùng đến ống tiêu hóa. Thằng bé không thể nói chuyện. Thằng bé nói bằng công nghệ giao tiếp qua mắt và bằng thiết bị tạo ra lời nói, và chúng tôi theo dõi phổi, bởi vì cơ hoành của thằng bé bắt đầu bị liệt rồi sau đó là lúc quyết định xem có đặt ống thở hay không. ALS cướp mất của con người tất cả khả năng vận động trừ bộ não vẫn tỉnh táo.
So July 4th, 2014, 75th year of Lou Gehrig's inspirational speech comes, and Pete is asked by MLB.com to write an article in the Bleacher Report. And it was very significant, because he wrote it using his eye gaze technology.
Vì vậy vào ngày 4/7/2014, kỷ niệm 75 năm bài phát biểu truyền cảm hứng của Lou Gehrig, Pete được MLB.com mời viết 1 bài báo trên trang thể thao Bleacher Report. Điều đó có ý nghĩa rất lớn, vì thằng bé đã viết nó bằng công nghệ nhãn quang.
Twenty days later, the ice started to fall. On July 27th, Pete's roommate in New York City, wearing a Quinn For The Win shirt, signifying Pat Quinn, another ALS patient known in New York, and B.C. shorts said, "I'm taking the ALS Ice Bucket Challenge," picked up the ice, put it over his head. "And I'm nominating ..." And he sent it up to Boston. And that was on July 27th. Over the next couple of days, our news feed was full of family and friends. If you haven't gone back, the nice thing about Facebook is that you have the dates, you can go back. You've got to see Uncle Artie's human Bloody Mary. I'm telling you, it's one of the best ones, and that was probably in day two. By about day four, Uncle Dave, the webmaster, he isn't on Facebook, and I get a text from him, and it says, "Nancy, what the hell is going on?" Uncle Dave gets a hit every time Pete's website is gone onto, and his phone was blowing up. So we all sat down and we realized, money is coming in — how amazing.
Hai mươi ngày sau, mọi chuyện bắt đầu chuyển biến. Vào ngày 27/7, bạn cùng phòng của Pete ở New York, khi mặc chiếc áo sơ mi có dòng chữ Quinn sẽ chiến thắng ám chỉ Pat Quinn, một bệnh nhân ALS khác được biết đến ở New York, và mặc chiếc quần soóc B.C đã nói rằng "Tôi sẽ chấp nhận thử thách Ice Bucket" sau đó anh ta lấy xô nước đá, dội lên đầu. "Và tôi thách thức ..." rồi anh ta gửi lời thách tới Boston Và đó là ngày 27/7. Vài ngày sau, bảng thông báo của chúng tôi đầy ắp tin của người thân và bạn bè. Nếu bạn chưa xem qua, thì Facebook có 1 lợi ích là nó có hiển thị ngày, vì thế bạn có thể xem lại. Bạn phải xem clip Bloody Mary bằng người của chú Artie mới được. Tôi kể quý vị nghe, đó là 1 trong những clip tuyệt nhất, và có lẽ nó diễn ra vào ngày thứ 2 sau đó. Đến ngày thứ 4, chú Dave, người lập trình web, chú ấy không dùng Facebook, và tôi nhận được 1 tin nhắn từ chú ấy nói rằng "Chị Nancy, chuyện quái gì đang diễn ra thế này?" Chú Dave đạt lượt truy cập cao kỷ lục, và điện thoại chú ấy cứ reo liên tục. Vì thế chúng tôi bàn bạc và thấy rằng lượng tiền đang đổ vào -- thật tuyệt vời.
So we knew awareness would lead to funding, we just didn't know it would only take a couple of days. So we got together, put our best 501(c)(3)s on Pete's website, and off we went. So week one, Boston media. Week two, national media. It was during week two that our neighbor next door opened up our door and threw a pizza across the kitchen floor, saying, "I think you people might need food in there." (Laughter) Week three, celebrities — Entertainment Tonight, Access Hollywood. Week four, global — BBC, Irish Radio. Did anyone see "Lost In Translation"? My husband did Japanese television. It was interesting. (Laughter) And those videos, the popular ones. Paul Bissonnette's glacier video, incredible. How about the redemption nuns of Dublin? Who's seen that one? It's absolutely fantastic. J.T., Justin Timberlake. That's when we knew, that was a real A-list celebrity. I go back on my texts, and I can see "JT! JT!" My sister texting me. Angela Merkel, the chancellor of Germany. Incredible. And the ALS patients, you know what their favorite ones are, and their families'? All of them. Because this misunderstood and underfunded "rare" disease, they just sat and watched people saying it over and over: "ALS, ALS." It was unbelievable.
Vì vậy, chúng tôi biết sự nhận thức sẽ gây được quỹ, chỉ là không biết chỉ mất có vài ngày. Thế là chúng tôi tập hợp lại, đưa 501(c)(3) lên web của Pete, và thế là chúng tôi tiếp tục. Tuần đầu tiên, truyền thông Boston. Tuần thứ 2, truyền thông quốc gia. Trong tuần 2, người hàng xóm của chúng tôi mở cửa và lia 1 cái pizza qua sàn nhà bếp, nói rằng "Tôi nghĩ mọi người cần đồ ăn trong này." (Tiếng cười) Tuần thứ 3, người nổi tiếng - Entertainment Tonight, Access Hollywood. Tuần thứ 4, toàn cầu - BBC, Radio Ai-len. Đã có ai xem phim "Lỗi dịch thuật" chưa? Chồng tôi đã xem bản tiếng Nhật. Và nó thật thú vị. (Tiếng cười) Và những đoạn phim đó, những đoạn của người nổi tiếng. Đoạn phim của Paul Bissonnette thật tuyệt vời. Thế còn các xơ ở Dublin? Ai đã xem nó rồi nhỉ? Vô cùng tuyệt vời. J.T, Justin Timberlake. Đó là khi chúng tôi biết rằng anh ta là ngôi sao hạng A. Tôi xem tin nhắn và thấy rằng "JT!JT!" Chị gái nhắn tin cho tôi. Angela Merkel, thủ tướng Đức. Tuyệt cú mèo. Và đối với các bệnh nhân ALS, bạn có biết biết đoạn băng họ thích nhất không? Tất cả. Bởi vì với căn bệnh hiếm gặp thường hay bị hiểu lầm và không được tài trợ này, họ chỉ ngồi đó và xem mọi người liên tục nói: "ALS, ALS." Thật không thể tin được.
And those naysayers, let's just talk a couple of stats, shall we? Okay, so the ALS Association, they think by year end, it'll be 160 million dollars. ALS TDI in Cambridge, they raised three million dollars. Well, guess what? They had a clinical trial for a drug that they've been developing. It was on a three-year track for funding. Two months. It's coming out starting in two months. (Applause) And YouTube has reported that over 150 countries have posted Ice Bucket Challenges for ALS. And Facebook, 2.5 million videos, and I had the awesome adventure visiting the Facebook campus last week, and I said to them, "I know what it was like in my house. I can't imagine what it was like around here." All she said was, "Jaw-dropping."
Và đối với những người phản đối, hãy nghe tôi thống kê nhé. Okay, hiệp hội ALS, họ nghĩ rằng đến cuối năm sẽ thu về được 160 triệu đô. Và viện vật lí trị liệu ALS ở Cambridge, họ đã gây quỹ được 3 triệu đô. Và đoán xem. Họ đã cho thử nghiệm lâm sàng một loại thuốc họ đang phát triển. Nó đã được hỗ trợ vốn trong 3 năm. 2 tháng. Nó sẽ ra mắt chỉ trong 2 tháng nữa thôi. (Tiếng vỗ tay) Và YouTube đã thống kê rằng hơn 150 quốc gia đã đăng video về Thử Thách Dội Nước Đá vì ALS. Và Facebook, 2.5 triệu video, và tôi đã có một chuyến phiêu lưu thú vị đi đến thăm khuôn viên của Facebook vào tuần trước, và tôi nói với họ : "Tôi biết mọi chuyện trong nhà tôi. Tôi chỉ không hình dung được mọi chuyện xung quanh đây. Và cô ấy chỉ nói rằng: "Thật ngạc nhiên."
And my family's favorite video? Bill Gates. Because the night Pete was diagnosed, he told us that he was going to get ALS in front of philanthropists like Bill Gates, and he did it. Goal number one, check. Now on to the treatment and cure. (Applause)
Và đoạn phim gia đình tôi thích nhất? Bill Gates. Bởi vì vào cái đêm mà Pete được chẩn đoán, nó nói với chúng tôi rằng nó sẽ đem ALS đến cho những nhà từ thiện như Bill Gates, và nó đã làm được. Mục tiêu số 1, hoàn thành. Bây giờ đễn biện pháp chữa trị. (Tiếng vỗ tay)
So okay, after all of this ice, we know that it was much more than just pouring buckets of ice water over your head, and I really would like to leave you with a couple of things that I'd like you to remember. The first thing is, every morning when you wake up, you can choose to live your day in positivity. Would any of you blame me if I just was in the fetal position and pulled the covers over my head every day? No, I don't think anybody would blame me, but Pete has inspired us to wake up every morning and be positive and proactive. I actually had to ditch support groups because everybody was in there saying that spraying their lawns with chemicals, that's why they got ALS, and I was like, "I don't think so," but I had to get away from the negativity.
Okay, đằng sau những xô nước đầy đá, chúng tôi biết rằng có nhiều hơn không chỉ là đổ một xô nước lạnh cóng lên đầu bạn, và tôi muốn nhắc nhở các bạn một vài điều và mong các bạn sẽ nhớ. Điều đầu tiên, mỗi sáng khi thức giấc, bạn đều có thể lựa chọn sống một ngày lạc quan. Liệu có ai sẽ trách tôi nếu tôi cứ suốt ngày ru rú và ẩn nấp ở một nơi nào đó? Không, tôi không nghĩ sẽ có ai đổ lỗi cho tôi, nhưng Pete đã truyền cảm hứng cho chúng tôi thức giấc mỗi buổi sáng lạc quan yêu đời. Tôi thực sự đã phải bỏ đi các nhóm hỗ trợ bởi vì ai ở đó đều nói rằng vì phun thuốc trừ sâu lên bãi có, họ đã bị ALS, và tôi như thể: "Tôi không nghĩ vậy," nhưng tôi phải tránh xa sự tiêu cực.
The second thing I want to leave you with is the person at the middle of the challenge has to be willing to have the mental toughness to put themselves out there. Pete still goes to baseball games and he still sits with his teammates in the dugout, and he hangs his gravity feed bag right on the cages. You'll see the kids, they're up there hanging it up. "Pete, is that okay?" "Yup." And then they put it right into his stomach. Because he wants them to see what the reality of this is, and how he's never, ever going to give up.
Điều thứ 2 tôi muốn nhắc nhở các bạn rằng khi bạn đương đầu với thử thách bạn phải có một tinh thần bền vững để vượt qua được những thử thách đó. Pete vẫn đến xem những trận đấu bóng chày và nó vẫn ngồi với đồng đội bên ngoài sân, và nó treo cái túi truyền dịch ngay trên hàng rào. Bạn sẽ thấy mấy đứa trẻ, ở trên, hỏi: "Pete, có sao không?" "Yup." Và rồi họ đấm vào bụng nó. Bởi vì nó muốn mọi người hiểu được thực tế của sự việc, và cách nó sẽ không bao giờ bỏ cuộc.
And the third thing I want to leave you with: If you ever come across a situation that you see as so unacceptable, I want you to dig down as deep as you can and find your best mother bear and go after it. (Applause) Thank you. (Applause)
Và điều thứ 3 tôi muốn nhắc các bạn rằng: Nếu các bạn có gặp phải một trường hợp mà bạn nghĩ không thể chấp nhận được, tôi muốn bạn đào sâu hết sức có thể và tìm thấy mục tiêu lớn nhất của mình và theo đuổi nó. (Tiếng vỗ tay) Cảm ơn. (Tiếng vỗ tay)
I know that I'm running over, but I've got to leave you with this: the gifts that my son has given me. I have had 29 years of having the honor of being the mother of Pete Frates. Pete Frates has been inspiring and leading his whole life. He's thrown out kindness, and all that kindness has come back to him. He walks the face of the Earth right now and knows why he's here. What a gift.
Tôi biết tôi sắp hết giờ, nhưng tôi phải nhắc các bạn về món quà mà con trai tôi đã tặng. Tôi đã trải qua 29 năm với vinh dự được làm mẹ của Pete Frates. Pete Frates đã dẫn dắt và truyền cảm hứng cho mọi người suốt cuộc đời. Nó cho đi lòng tốt, và tất cả lòng tốt đều trở lại với nó. Nó tồn tại trên đời này và biết vì sao mình ở đây. Thật là một món quà tuyệt vời.
The second thing that my son has given me is he's given me my mission in life. Now I know why I'm here. I'm going to save my son, and if it doesn't happen in time for him, I'm going to work so that no other mother has to go through what I'm going through.
Điều thứ 2 mà con trai đã tặng tôi là nó đã cho tôi mục tiêu của đời mình. Bây giờ tôi biết tại sao tôi ở đây. Tôi sẽ cứu con trai mình, và nếu điều đó không xảy ra với nó, tôi sẽ làm việc để không người mẹ nào khác phải trải qua những gì tôi đang trải qua.
And the third thing, and last but not least gift that my son has given me, as an exclamation point to the miraculous month of August 2014: That girlfriend that he went to get on the night of diagnosis is now his wife, and Pete and Julie have given me my granddaughter, Lucy Fitzgerald Frates. Lucy Fitzgerald Frates came two weeks early as the exclamation point on August 31st, 2014.
Và điều thứ 3, quan trọng không kém, món quà mà con trai tôi đã tặng tội, như là một dấu cảm thán trong một tháng kì diệu tháng 8 năm 2014: Cô bạn gái nó đến gặp đêm được chẩn đoán bây giờ đã trở thành vợ của nó và Pete và Julie đã sinh cho tôi 1 đứa cháu gái, Lucy Fitzgerald Frates. Lucy Fitzgerald Frates ra sớm 2 tuần như là một điểm nhấn trong ngày 31/8/2014.
And so — (Applause) — And so let me leave you with Pete's words of inspiration that he would use to classmates, coworkers and teammates. Be passionate. Be genuine. Be hardworking. And don't forget to be great.
Và thế là (Tiếng vỗ tay) Và để tôi nhắc các bạn về những lời truyền cảm hứng của Pete mà nó sẽ gửi đến các bạn cùng lớp, đồng nghiệp và đồng đội. Sống nhiệt huyết. Sống thật. Sống chăm chỉ. Và đừng bao giờ quên trở nên vĩ đại.
Thank you. (Applause)
Cảm ơn. (Tiếng vỗ tay)