Well, good afternoon. How many of you took the ALS Ice Bucket Challenge? (Applause) Woo hoo! Well, I have to tell you, from the bottom of our hearts, thank you so very, very much. Do you know to date the ALS Association has raised 125 million dollars? Woo hoo! (Applause)
Goedemiddag Hoevelen van jullie hebben meegedaan aan de ALS Ice Bucket challenge? (Applaus) Nou moet ik zeggen: uit de grond van onze harten heel erg bedankt. Wist je dat de ALS-stichting 125 miljoen dollar heeft verzameld? Woehoe! (Applaus)
It takes me back to the summer of 2011. My family, my kids had all grown up. We were officially empty nesters, and we decided, let's go on a family vacation. Jenn, my daughter, and my son-in-law came down from New York. My youngest, Andrew, he came down from his home in Charlestown where he was working in Boston, and my son Pete, who had played at Boston College, baseball, had played baseball professionally in Europe, and had now come home and was selling group insurance, he also joined us. And one night, I found myself having a beer with Pete, and Pete was looking at me and he just said, "You know, Mom, I don't know, selling group insurance is just not my passion." He said, "I just don't feel I'm living up to my potential. I don't feel this is my mission in life." And he said, "You know, oh by the way, Mom, I have to leave early from vacation because my inter-city league team that I play for made the playoffs, and I have to get back to Boston because I can't let my team down. I'm just not as passionate about my job as I am about baseball."
Het brengt me terug naar de zomer van 2011. Mijn gezin, mijn kinderen waren allemaal volwassen. Ons nest was officieel leeg en we besloten dat we met de familie op vakantie zouden gaan. Jenn, mijn dochter, en mijn schoonzoon kwamen uit New York. Mijn jongste zoon, Andrew, kwam vanuit zijn huis in Charlestown waar hij werkte in Boston. En mijn zoon Pete, die honkbal speelde bij Boston College en professioneel in Europa had gehonkbald, was weer teruggekomen en verkocht groepsverzekeringen. Op een avond dronk ik een biertje met Pete en Pete keek naar me en zei: "Zeg ma, ik weet het niet... groepsverzekeringen verkopen is niet mijn passie." Hij zei: "Ik heb het gevoel dat ik niet mijn volledige potentieel benut... dit is niet mijn levensmissie." Ook zei hij: "Weet je, trouwens, ma, ik moet eerder weg van deze vakantie omdat mijn team de finales heeft gehaald. Ik moet terug naar Boston want ik kan ze niet teleurstellen... De passie voor mijn werk is veel minder dan mijn passie voor honkbal."
So off Pete went, and left the family vacation — break a mother's heart — and he went, and we followed four days later to see the next playoff game. We're at the playoff game, Pete's at the plate, and a fastball's coming in, and it hits him on the wrist. Oh, Pete. His wrist went completely limp, like this. So for the next six months, Pete went back to his home in Southie, kept working that unpassionate job, and was going to doctors to see what was wrong with this wrist that never came back.
Dus Pete vertrok, verliet de familievakantie -- brak zijn moeders hart -- hij ging weg en wij volgden vier dagen later om de volgende finalewedstrijd te zien We zijn bij de wedstrijd, Pete staat bij het thuishonk er wordt een fastball naar hem gegooid, die raakt hem op zijn pols. Oh, Pete. Zijn pols werd helemaal slap, zoals dit. De volgende 6 maanden was Pete weer in zijn huis in Southie en werkte zonder passie en bezocht doktoren om te zien wat er mis was met zijn pols die niet meer de oude werd.
Six months later, in March, he called my husband and me, and he said, "Oh, Mom and Dad, we have a doctor that found a diagnosis for that wrist. Do you want to come with the doctor's appointment with me?" I said, "Sure, we'll come in." That morning, Pete, John and I all got up, got dressed, got in our cars — three separate cars because we were going to go to work after the doctor's appointment to find out what happened to the wrist. We walked into the neurologist's office, sat down, four doctors walk in, and the head neurologist sits down. And he says, "Well, Pete, we've been looking at all the tests, and I have to tell you, it's not a sprained wrist, it's not a broken wrist, it's not nerve damage in the wrist, it's not an infection, it's not Lyme disease." And there was this deliberate elimination going up, and I was thinking to myself, where is he going with this? Then he put his hands on his knees, he looked right at my 27-year-old kid, and said, "I don't know how to tell a 27-year-old this: Pete, you have ALS." ALS? I had had a friend whose 80-year-old father had ALS. I looked at my husband, he looked at me, and then we looked at the doctor, and we said, "ALS? Okay, what treatment? Let's go. What do we do? Let's go." And he looked at us, and he said, "Mr. and Mrs. Frates, I'm sorry to tell you this, but there's no treatment and there's no cure." We were the worst culprits. We didn't even understand that it had been 75 years since Lou Gehrig and nothing had been done in the progress against ALS.
Een half jaar later, in maart, belde hij ons en zei: "Ma en pa, we hebben een dokter die een diagnose heeft over mijn pols. Willen jullie meegaan naar de afspraak met me?" Ik zei: "Natuurlijk komen we mee." Die morgen stonden Pete, John en ik op, kleedden ons aan en stapten in onze auto's -- drie verschillende auto's omdat we naar ons werk zouden gaan als we eenmaal wisten wat er aan zijn pols mankeerde. We liepen de kamer van de neuroloog binnen en gingen zitten. Vier dokters kwamen binnen. De hoofdneuroloog ging zitten en zei: "Nou Pete, we hebben alle testresultaten bekeken, en ik kan je vertellen dat het geen verstuikte pols is, hij is ook niet gebroken, er is geen zenuwschade in je pols, het is geen infectie, en ook niet de ziekte van Lyme." Het was een weldoordachte eliminatie, steeds een stapje hoger, en ik dacht, waar gaat dit eindigen? Toen legde hij zijn handen op z'n knieën, keek mijn 27-jarige zoon recht aan en zei: "Ik weet niet hoe ik dit een 27-jarige moet gaan vertellen... : Pete, je hebt ALS. " ALS? Ik had een vriend wiens 80-jarige vader ALS had. Ik keek naar mijn man, hij keek naar mij, en toen keken we de dokter aan en zeiden: "ALS? Okee, welke behandeling? Kom op. Wat gaan we doen? Kom op." Hij keek naar ons en zei: "Meneer en mevrouw Frates, het spijt me dat ik dit moet zeggen, maar er is geen behandeling en ook geen geneesmiddel voor." We waren nauwelijks te overtuigen. We begrepen niet dat in die 75 jaar sinds Lou Gehrig er niets was gebeurd om ALS te stoppen.
So we all went home, and Jenn and Dan flew home from Wall Street, Andrew came home from Charlestown, and Pete went to B.C. to pick up his then-girlfriend Julie and brought her home, and six hours later after diagnosis, we're sitting around having a family dinner, and we're having small chat. I don't even remember cooking dinner that night. But then our leader, Pete, set the vision, and talked to us just like we were his new team. He said, "There will be no wallowing, people." He goes, "We're not looking back, we're looking forward. What an amazing opportunity we have to change the world. I'm going to change the face of this unacceptable situation of ALS. We're going to move the needle, and I'm going to get it in front of philanthropists like Bill Gates." And that was it. We were given our directive.
Dus we gingen allemaal naar huis, en Jenn en Dan vlogen naar huis vanuit Wall Street, Andrew kwam terug uit Charlestown, en Pete ging naar B.C. om zijn toenmalige vriendin Julie op te pikken en mee te nemen en zes uur na de diagnose zaten we aan het familiediner, en waren we aan het babbelen. Ik herinner me niet eens meer het koken die avond. Toen verwoordde onze leider, Pete, de visie en praatte tegen ons alsof wij zijn nieuwe team waren. Hij zei: "Er zal niet getreurd worden, mensen." "We kijken niet terug, we kijken vooruit. Wat een unieke kans hebben we om de wereld te veranderen. Ik zal verandering brengen in de onacceptabele situatie rondom ALS. We gaan resultaat boeken. Ik breng het onder de aandacht van filantropen als Bill Gates." En dat was dat. We wisten welke kant we op moesten.
So in the days and months that followed, within a week, we had our brothers and sisters and our family come to us, that they were already creating Team Frate Train. Uncle Dave, he was the webmaster; Uncle Artie, he was the accountant; Auntie Dana, she was the graphic artist; and my youngest son, Andrew, quit his job, left his apartment in Charlestown and says, "I'm going to take care of Pete and be his caregiver." Then all those people, classmates, teammates, coworkers that Pete had inspired throughout his whole life, the circles of Pete all started intersecting with one another, and made Team Frate Train.
Dus in de dagen en maanden die volgden, binnen een week kwamen onze broers en zussen en familie naar ons toe. Ze waren Team Frate Train aan het opstarten. Oom Dave was de internetspecialist; Oom Artie was de boekhouder; Tante Dana was de grafisch ontwerpster; en mijn jongste zoon, Andrew, had ontslag genomen, verliet zijn appartement in Charlestown en zei: "Ik ga voor Pete zorgen." Toen kwamen opeens allerlei mensen, klasgenoten, teamgenoten, collega's die waren geïnspireerd door Pete tijdens zijn hele leven. De kringen rondom Pete begonnen elkaar te kruisen en vormden samen Team Frate Train.
Six months after diagnosis, Pete was given an award at a research summit for advocacy. He got up and gave a very eloquent speech, and at the end of the speech, there was a panel, and on the panel were these pharmaceutical executives and biochemists and clinicians and I'm sitting there and I'm listening to them and most of the content went straight over my head. I avoided every science class I ever could. But I was watching these people, and I was listening to them, and they were saying, "I, I do this, I do that," and there was a real unfamiliarity between them. So at the end of their talk, the panel, they had questions and answers, and boom, my hand went right up, and I get the microphone, and I look at them and I say, "Thank you. Thank you so much for working in ALS. It means so very much to us." I said, "But I do have to tell you that I'm watching your body language and I'm listening to what you're saying. It just doesn't seem like there's a whole lot of collaboration going on here. And not only that, where's the flip chart with the action items and the follow-up and the accountability? What are you going to do after you leave this room?"
Zes maanden na de diagnose ontving Pete een award bij een onderzoeks-top voor zijn optreden. Hij stond op en gaf een welbespraakte speech. Aan het eind van de speech was er een panel. Hierin zaten directeuren van farmaceutische bedrijven, biochemici en artsen en ik zat daar naar ze te luisteren en het meeste van de inhoud ging mijn pet te boven. Ik ontweek vroeger alle wetenschapslessen. Maar ik bekeek deze mensen, en luisterde naar ze, en ze zeiden: "Ik doe dit, ik doe dat," er was een onsamenhangendheid tussen ze. Aan het eind van het panelgesprek kon men vragen stellen. Meteen ging mijn hand omhoog. Ik pakte de microfoon, keek naar ze en zei: "Dank u Heel erg bedankt dat jullie je richten op ALS. Het betekent zoveel voor ons." "Maar ik moet u vertellen dat ik uw lichaamstaal bekijk en luister naar wat u vertelt. Het lijkt er op dat er niet veel samenwerking plaatsvindt. Niet alleen dat, waar is de flip-over met de actielijst en de follow-up en de verantwoording? Wat gaan jullie doen nadat jullie deze kamer verlaten hebben?"
And then I turned around and there was about 200 pairs of eyes just staring at me. And it was that point that I realized that I had talked about the elephant in the room. Thus my mission had begun. So over the next couple of years, Pete — we've had our highs and our lows. Pete was put on a compassionate use drug. It was hope in a bottle for the whole ALS community. It was in a phase III trial. Then six months later, the data comes back: no efficacy. We were supposed to have therapies overseas, and the rug was pulled out from under us. So for the next two years, we just watched my son be taken away from me, little by little every day. Two and a half years ago, Pete was hitting home runs at baseball fields. Today, Pete's completely paralyzed. He can't hold his head up any longer. He's confined to a motorized wheelchair. He can no longer swallow or eat. He has a feeding tube. He can't speak. He talks with eye gaze technology and a speech generating device, and we're watching his lungs, because his diaphragm eventually is going to give out and then the decision will be made to put him on a ventilator or not. ALS robs the human of all their physical parts, but the brain stays intact.
Toen draaide ik me om en zag dat ongeveer 200 paar ogen me aanstaarden. Toen realiseerde ik me dat ik de vinger op de zere plek had gelegd. Mijn missie was begonnen. In de jaren daarna beleefden we hoogte- en dieptepunten. Pete kreeg een 'compassionate use'-medicijn. Een soort hoopvol wondermiddel voor de ALS-gemeenschap. Het medicijn was in een derde testfase. Een half jaar later kwam de data: geen doeltreffend resultaat. We zochten overzeese behandelingen maar deze plannen vielen in het water. De 2 jaren daarna konden we slechts toezien hoe mijn zoon mij werd afgenomen, elke dag een klein beetje meer. Tweeënhalf jaar geleden sloeg Pete nog homeruns op het honkbalveld. Tegenwoordig is hij compleet verlamd. Hij kan zijn hoofd niet meer rechtop houden. Hij zit in een gemotoriseerde rolstoel. Hij kan niet langer slikken of eten. Hij krijgt zijn voedsel door een buisje. Hij kan niet praten. Hij communiceert met een speciale oogtechnologie en een spraakapparaat. We monitoren zijn longen, omdat uiteindelijk zijn middenrif het zal begeven en dan moet beslist worden of hij aan de beademing gaat. ALS berooft de mens van alle fysieke capaciteiten, maar de hersens blijven intact.
So July 4th, 2014, 75th year of Lou Gehrig's inspirational speech comes, and Pete is asked by MLB.com to write an article in the Bleacher Report. And it was very significant, because he wrote it using his eye gaze technology.
Op 4 juli 2014, 75 jaar na Lou Gehrig's inspirerende toespraak, wordt Pete gevraagd door MLB.com om een artikel te schrijven in Bleacher Report.
Twenty days later, the ice started to fall. On July 27th, Pete's roommate in New York City, wearing a Quinn For The Win shirt, signifying Pat Quinn, another ALS patient known in New York, and B.C. shorts said, "I'm taking the ALS Ice Bucket Challenge," picked up the ice, put it over his head. "And I'm nominating ..." And he sent it up to Boston. And that was on July 27th. Over the next couple of days, our news feed was full of family and friends. If you haven't gone back, the nice thing about Facebook is that you have the dates, you can go back. You've got to see Uncle Artie's human Bloody Mary. I'm telling you, it's one of the best ones, and that was probably in day two. By about day four, Uncle Dave, the webmaster, he isn't on Facebook, and I get a text from him, and it says, "Nancy, what the hell is going on?" Uncle Dave gets a hit every time Pete's website is gone onto, and his phone was blowing up. So we all sat down and we realized, money is coming in — how amazing.
Dit was erg opmerkelijk, omdat hij het schreef met behulp van de oogtechnologie. Twintig dagen later begon het ijs te kletteren. Op 27 juli zei Pete's huisgenoot in New York, terwijl hij een 'Quinn For The Win' shirt droeg-- ter ere van Pat Quinn, een ALS-patiënt uit New York-- en een korte broek van B.C.: "Ik doe nu de ALS Ice Bucket Challenge," Hij pakte het ijs, en hield het boven zijn hoofd. "En ik nomineer..." en stuurde het naar Boston. Dat was op 27 juli. De dagen daarna stond onze nieuwsfeed vol met familie en vrienden. Als je het niet wist, het mooie aan Facebook is dat je er data kan terugzoeken. Jullie moeten Oom Arties menselijke Bloody Mary bekijken. Ik zeg het je, het is één van de beste, en dat was waarschijnlijk dag 2. Toen dag 4 aanbrak, stuurde Oom Dave, de webmaster, -- hij zit niet op Facebook -- een berichtje naar me waarin stond, "Nancy, wat gebeurt er allemaal?" Oom Dave krijgt een notificatie wanneer Pete's website wordt bezocht, en zijn telefoon ontplofte bijna. Dus we kwamen bij elkaar en beseften
So we knew awareness would lead to funding, we just didn't know it would only take a couple of days. So we got together, put our best 501(c)(3)s on Pete's website, and off we went. So week one, Boston media. Week two, national media. It was during week two that our neighbor next door opened up our door and threw a pizza across the kitchen floor, saying, "I think you people might need food in there." (Laughter) Week three, celebrities — Entertainment Tonight, Access Hollywood. Week four, global — BBC, Irish Radio. Did anyone see "Lost In Translation"? My husband did Japanese television. It was interesting. (Laughter) And those videos, the popular ones. Paul Bissonnette's glacier video, incredible. How about the redemption nuns of Dublin? Who's seen that one? It's absolutely fantastic. J.T., Justin Timberlake. That's when we knew, that was a real A-list celebrity. I go back on my texts, and I can see "JT! JT!" My sister texting me. Angela Merkel, the chancellor of Germany. Incredible. And the ALS patients, you know what their favorite ones are, and their families'? All of them. Because this misunderstood and underfunded "rare" disease, they just sat and watched people saying it over and over: "ALS, ALS." It was unbelievable.
dat er geld binnenstroomde -- wat geweldig. We wisten dat bewustzijn zou leiden tot kapitaal. We wisten alleen niet dat het in enkele dagen zou lukken. We kwamen bij elkaar, plaatsten informatie over belastingvrij schenken op Pete's site, en daar gingen we. Week 1, de media in Boston. Week 2, nationale media. Tijdens de tweede week kwam onze buurman langs, gooide een pizza naar binnen die over de keukenvloer gleed, en zei: "Volgens mij kunnen jullie wel wat te eten gebruiken hier." (Gelach) Week 3, bekende mensen -- Entertainment Tonight, Access Hollywood. Week 4, wereldwijd -- BBC, Ierse Radio. Heeft iemand 'Lost in Translation' gezien? Mijn man kwam op de Japanse televisie. Dat was interessant. (Gelach) En de video's, de populaire video's. Paul Bissonnette's gletsjer-video, ongelooflijk. Wat dacht je van de nonnen uit Dublin? Wie heeft het gezien? Het is echt fantastisch. JT. Justin Timberlake. Toen wisten we het.. dit was een echte grote ster. Ik keek door mijn berichtjes en ik zag: "JT!, JT!" stuurde mijn zus naar me. Angela Merkel, bondskanselier van Duitsland. Niet te geloven. En de ALS-patiënten.. weten jullie wat hun favoriete video is? Dat zijn ze allemaal. Deze onbegrepen, slecht gesubsidieerde en zogenaamd zeldzame ziekte, werd opeens bekend toen ze zagen dat anderen steeds "ALS, ALS" zeiden. Het was ongelooflijk.
And those naysayers, let's just talk a couple of stats, shall we? Okay, so the ALS Association, they think by year end, it'll be 160 million dollars. ALS TDI in Cambridge, they raised three million dollars. Well, guess what? They had a clinical trial for a drug that they've been developing. It was on a three-year track for funding. Two months. It's coming out starting in two months. (Applause) And YouTube has reported that over 150 countries have posted Ice Bucket Challenges for ALS. And Facebook, 2.5 million videos, and I had the awesome adventure visiting the Facebook campus last week, and I said to them, "I know what it was like in my house. I can't imagine what it was like around here." All she said was, "Jaw-dropping."
En de nee-schudders... Laten we een aantal statistieken bespreken. De ALS-vereniging denkt dat aan het eind van het jaar 160 miljoen dollar zal zijn opgehaald. Het ALS Ontwikkelingsinstituut in Cambridge heeft 3 miljoen dollar opgehaald. Nou, raad eens... een klinische proef op het medicijn dat ze in ontwikkeling hadden, waar een 3-jarig financieringstraject voor stond... Twee maanden. Het wordt over twee maanden uitgebracht. (Applaus) Ook heeft YouTube gerapporteerd dat de Ice Bucket Challenge in meer dan 150 landen is uitgevoerd. Op Facebook, 2,5 miljoen videos... en ik ging op een geweldig avontuur. Vorige week mocht ik op bezoek bij de Facebook-campus en zei tegen ze: "Ik weet hoe het bij mij thuis was maar ik kan me niet voorstellen hoe het hier was." Het enige dat ze zei was: "Verbluffend."
And my family's favorite video? Bill Gates. Because the night Pete was diagnosed, he told us that he was going to get ALS in front of philanthropists like Bill Gates, and he did it. Goal number one, check. Now on to the treatment and cure. (Applause)
De favoriete video volgens mijn familie? Bill Gates. 's Avonds na de diagnose zei Pete tegen ons dat hij ALS onder de aandacht van weldoeners als Bill Gates zou brengen en dat lukte hem. Doel nummer één, gelukt. Nu op naar de behandeling en de genezing. (Applaus)
So okay, after all of this ice, we know that it was much more than just pouring buckets of ice water over your head, and I really would like to leave you with a couple of things that I'd like you to remember. The first thing is, every morning when you wake up, you can choose to live your day in positivity. Would any of you blame me if I just was in the fetal position and pulled the covers over my head every day? No, I don't think anybody would blame me, but Pete has inspired us to wake up every morning and be positive and proactive. I actually had to ditch support groups because everybody was in there saying that spraying their lawns with chemicals, that's why they got ALS, and I was like, "I don't think so," but I had to get away from the negativity.
Goed, na al dit ijs. Wij weten dat het veel meer was dan emmers ijswater over je hoofd heen gooien, en ik wil jullie graag achterlaten met een aantal dingen die je moet onthouden. Ten eerste, elke morgen als je wakker wordt, kan je kiezen om positief te zijn. Zou iemand van jullie het me kwalijk nemen als ik in de foetushouding was gaan liggen en me elke dag onder de dekens had verstopt? Nee, ik denk dat iedereen het zou begrijpen, maar Pete heeft ons geïnspireerd om elke dag wakker te worden en positief en pro-actief te zijn. Ik heb zelfs hulpgroepen moeten laten vallen omdat mensen daar zeiden dat chemicaliën sproeien in hun tuin hen ALS had gegeven. Ik dacht: "Dat lijkt me toch niet," en moest weg van al die negativiteit.
The second thing I want to leave you with is the person at the middle of the challenge has to be willing to have the mental toughness to put themselves out there. Pete still goes to baseball games and he still sits with his teammates in the dugout, and he hangs his gravity feed bag right on the cages. You'll see the kids, they're up there hanging it up. "Pete, is that okay?" "Yup." And then they put it right into his stomach. Because he wants them to see what the reality of this is, and how he's never, ever going to give up.
Ten tweede wil ik jullie vertellen dat de persoon die middenin het gevecht staat mentaal sterk genoeg moet zijn om zichzelf kwetsbaar op te stellen. Pete gaat nog steeds naar honkbalwedstrijden en zit bij zijn teamgenoten in de dugout, en hangt zijn voedingszakje gewoon op aan de railing. De kinderen die het voor hem ophangen vragen hem "Is dit goed?" "Prima." waarna ze het recht in zijn buik steken. Hij wil ze laten zien wat de realiteit van zijn ziekte is, en hoe hij nooit zal opgeven.
And the third thing I want to leave you with: If you ever come across a situation that you see as so unacceptable, I want you to dig down as deep as you can and find your best mother bear and go after it. (Applause) Thank you. (Applause)
Ten derde wil ik jullie meedelen dat als je ooit in een situatie belandt die je onacceptabel vindt wil ik dat je zo diep mogelijk graaft en je beste beentje voorzet en ervoor gaat. (Applaus) Dank u wel. (Applaus)
I know that I'm running over, but I've got to leave you with this: the gifts that my son has given me. I have had 29 years of having the honor of being the mother of Pete Frates. Pete Frates has been inspiring and leading his whole life. He's thrown out kindness, and all that kindness has come back to him. He walks the face of the Earth right now and knows why he's here. What a gift.
Ik ga over mijn tijd heen maar ik moet dit toch nog kwijt. Het geschenk dat mijn zoon me heeft gegeven. De afgelopen 29 jaar heb ik de eer gehad om mezelf de moeder te mogen noemen van Pete Frates. Pete Frates inspireert mensen en is al zijn hele leven een leider. Hij verspreidt goedheid, en deze goedheid komt nu bij hem terug. Hij is op aarde gezet en weet op dit moment voor welk doel. Wat een geschenk.
The second thing that my son has given me is he's given me my mission in life. Now I know why I'm here. I'm going to save my son, and if it doesn't happen in time for him, I'm going to work so that no other mother has to go through what I'm going through.
Het tweede geschenk dat hij me heeft gegeven is een missie in mijn leven. Nu weet ík waarom ik hier ben. Ik ga mijn zoon redden, en als het voor hem te laat komt, dan zorg ik ervoor dat geen enkele andere moeder zal moeten doorstaan wat ik nu meemaak.
And the third thing, and last but not least gift that my son has given me, as an exclamation point to the miraculous month of August 2014: That girlfriend that he went to get on the night of diagnosis is now his wife, and Pete and Julie have given me my granddaughter, Lucy Fitzgerald Frates. Lucy Fitzgerald Frates came two weeks early as the exclamation point on August 31st, 2014.
Het laatste, maar niet onbelangrijkste geschenk dat mijn zoon me heeft gegeven, kwam als een soort uitroepteken achter de magische maand augustus 2014. De vriendin die hij ophaalde 's avonds na zijn diagnose, is nu zijn vrouw. Pete en Julie hebben me mijn kleindochter Lucy Fitzgerald Frates geschonken. Ze is twee weken te vroeg geboren als het uitroepteken
And so — (Applause) — And so let me leave you with Pete's words of inspiration that he would use to classmates, coworkers and teammates. Be passionate. Be genuine. Be hardworking. And don't forget to be great.
op 31 augustus 2014. En dus -- (Applaus) -- Ik wil jullie achterlaten met de inspirerende woorden van Pete die hij uitsprak tegen klasgenoten, collega's en teamgenoten. Wees gepassioneerd. Wees oprecht. Werk hard. En vergeet niet om uitmuntend te zijn.
Thank you. (Applause)
Dank je wel. (Applaus)