Trees epitomize stasis. Trees are rooted in the ground in one place for many human generations, but if we shift our perspective from the trunk to the twigs, trees become very dynamic entities, moving and growing. And I decided to explore this movement by turning trees into artists. I simply tied the end of a paintbrush onto a twig. I waited for the wind to come up and held up a canvas, and that produced art. The piece of art you see on your left is painted by a western red cedar and that on your right by a Douglas fir, and what I learned was that different species have different signatures, like a Picasso versus a Monet.
Bomen zijn typisch statisch. Bomen zijn op een plek geworteld in de grond vele menselijke generaties lang. Maar als we ons gezichtspunt veranderen van de stam naar de takken, worden bomen erg dynamische dingen, die bewegen en groeien. En ik besloot die beweging te onderzoeken door de bomen in kunstenaars te veranderen. Ik bond een penseel aan het eind van een tak. Ik wachtte op de wind en hield een schildersdoek omhoog. En dat gaf kunst. Het kunststuk dat je aan de linkerkant ziet is geschilderd door een rode ceder, en die rechts daarvan door een Douglas spar. En wat ik leerde was dat verschillende soorten verschillende kenmerken hebben, zoals een Picasso tegenover een Monet.
But I was also interested in the movement of trees and how this art might let me capture that and quantify it, so to measure the distance that a single vine maple tree -- which produced this painting -- moved in a single year, I simply measured and summed each of those lines. I multiplied them by the number of twigs per branch and the number of branches per tree and then divided that by the number of minutes per year. And so I was able to calculate how far a single tree moved in a single year. You might have a guess. The answer is actually 186,540 miles, or seven times around the globe. And so simply by shifting our perspective from a single trunk to the many dynamic twigs, we are able to see that trees are not simply static entities, but rather extremely dynamic.
Maar ik was ook geïnteresseerd in de beweging van bomen en hoe deze kunst mij dat zou laten vastleggen en kwantificeren. Dus om de afstand te meten die een esdoorn -- die deze tekening maakte -- in een enkel jaar bewoog, mat ik eenvoudig en telde elk van deze lijnen op. Ik vermenigvuldigde ze met het aantal twijgen per tak en het aantal takken per boom en deelde dat dan door het aantal minuten per jaar. En zo was ik in staat om te berekenen hoe ver een enkele boom in één jaar bewoog. Jullie kunnen raden. Het juiste antwoord is 300.207 kilometer, of zeven keer de aarde rond. En gewoon door onze blik van een enkele stam te verplaatsen naar de vele dynamische takken, kunnen we zien dat bomen niet gewoon statische dingen zijn, maar juist erg dynamisch.
And I began to think about ways that we might consider this lesson of trees, to consider other entities that are also static and stuck, but which cry for change and dynamicism, and one of those entities is our prisons. Prisons, of course, are where people who break our laws are stuck, confined behind bars. And our prison system itself is stuck. The United States has over 2.3 million incarcerated men and women. That number is rising. Of the 100 incarcerated people that are released, 60 will return to prison. Funds for education, for training and for rehabilitation are declining, so this despairing cycle of incarceration continues. I decided to ask whether the lesson I had learned from trees as artists could be applied to a static institution such as our prisons, and I think the answer is yes.
En ik dacht aan manieren waarop we met deze les kunnen overwegen andere dingen te beschouwen die ook statisch en vast zijn, maar die schreeuwen om verandering en dynamiek. En een van die dingen zijn onze gevangenissen. Gevangenissen zijn waar mensen die de wet overtreden vast zitten, ingesloten achter tralies. En ons gevangenissysteem is zelf vastgeroest. De Verenigde Staten hebben meer dan 2.3 miljoen gevangen mannen en vrouwen. Dat aantal groeit. Van de honderd gevangenen die worden vrijgelaten, zullen 60 terugkeren naar de gevangenis. Subsidies voor scholing, voor training en voor rehabilitatie nemen af. Dus deze wanhopige cyclus van vastzetting zet zich voort. Ik besloot te vragen of de lessen die ik had geleerd van de bomen als kunstenaars konden worden toegepast op een statische instelling zoals onze gevangenissen. En ik denk dat het antwoord ja is.
In the year 2007, I started a partnership with the Washington State Department of Corrections. Working with four prisons, we began bringing science and scientists, sustainability and conservation projects to four state prisons. We give science lectures, and the men here are choosing to come to our science lectures instead of watching television or weightlifting. That, I think, is movement. We partnered with the Nature Conservancy for inmates at Stafford Creek Correctional Center to grow endangered prairie plants for restoration of relic prairie areas in Washington state. That, I think, is movement. We worked with the Washington State Department of Fish and Wildlife to grow endangered frogs -- the Oregon spotted frog -- for later release into protected wetlands. That, I think, is movement.
In 2007, startte ik een alliantie met het penitentiaire staatsdepartement van Washington, We begonnen met het sturen van wetenschap en wetenschappers, duurzaamheids- en conservatie projecten naar vier staatsgevangenissen. We gaven wetenschappelijke lessen. En de mannen hier kozen ervoor om naar onze lessen te komen in plaats van televisie te kijken of te sporten. Dat, denk ik, is beweging. We werden partners met de 'Natuurbescherming' voor gevangenen in de gevangenis van Stafford Creek om bedreigde prairie planten te kweken voor herstel van klassieke prairie gebieden in de staat Washington. Dat, denk ik, is beweging. We werkten met de Vis en Wilde Dieren afdeling van de staat Washington om bedreigde kikkers te kweken, de gespikkelde Oregon kikker, om later vrij te laten in beschermde watergebieden. Dat, denk ik, is een beweging.
And just recently, we've begun to work with those men who are segregated in what we call Supermax facilities. They've incurred violent infractions by becoming violent with guards and with other prisoners. They're kept in bare cells like this for 23 hours a day. When they have meetings with their review boards or mental health professionals, they're placed in immobile booths like this. For one hour a day they're brought to these bleak and bland exercise yards. Although we can't bring trees and prairie plants and frogs into these environments, we are bringing images of nature into these exercise yards, putting them on the walls, so at least they get contact with visual images of nature. This is Mr. Lopez, who has been in solitary confinement for 18 months, and he's providing input on the types of images that he believes would make him and his fellow inmates more serene, more calm, less apt to violence.
En recent zijn we begonnen samen te werken met die mannen die zijn gesepareerd in wat we maximaal beveiligde inrichtingen noemen. Zij hebben gewelddadige incidenten gepleegd geweld gepleegd tegen bewakers en andere gevangenen. Zij worden in kale cellen zoals deze gehouden voor 23 uur per dag. Voor gesprekken met hun begeleidingsdienst of met ggz professionals, worden ze in vaste hokken geplaatst zoals deze. Een uur per dag worden ze naar deze treurige en sfeerloze oefenruimtes gebracht. En hoewel we geen bomen en prairie planten en kikkers hier naartoe kunnen brengen, brengen we foto's van de natuur naar deze oefenruimtes, we plaatsen ze op de muren, zodat ze tenminste contact hebben met visuele beelden van de natuur. Dit is meneer Lopez, die 18 maanden in de isoleercel heeft gezeten. En hij geeft input over de soorten afbeeldingen waarvan hij denkt dat ze hem en zijn mede gevangenen serener, kalmer, en minder gewelddadig zouden maken.
And so what we see, I think, is that small, collective movements of change can perhaps move an entity such as our own prison system in a direction of hope. We know that trees are static entities when we look at their trunks. But if trees can create art, if they can encircle the globe seven times in one year, if prisoners can grow plants and raise frogs, then perhaps there are other static entities that we hold inside ourselves, like grief, like addictions, like racism, that can also change.
En zo zien we, denk ik, dat kleine, collectieve bewegingen van verandering misschien in beweging kunnen zetten een systeem zoals ons eigen gevangenissysteem in een richting van hoop. We weten dat bomen statische dingen zijn wanneer we naar de stammen kijken. Maar als bomen kunst kunnen maken, als ze zeven keer de aarde kunnen omzwerven in een jaar, als gevangenen planten zaaien en kikkers kweken, dan zijn er misschien andere statische dingen die we in ons zelf houden, zoals verdriet, zoals verslavingen, zoals racisme, die ook kunnen veranderen.
Thank you very much.
Dank jullie wel.
(Applause)
(Applaus)