So many of you have probably seen the movie "The Martian." But for those of you who did not, it's a movie about an astronaut who is stranded on Mars, and his efforts to stay alive until the Earth can send a rescue mission to bring him back to Earth. Gladly, they do re-establish communication with the character, astronaut Watney, at some point so that he's not as alone on Mars until he can be rescued. So while you're watching the movie, or even if you haven't, when you think about Mars, you're probably thinking about how far away it is and how distant.
หลาย ๆ คนคงเคยดูหนังเรื่อง "The Martian" สำหรับใครที่ไม่เคยดู หนังเรื่องนี้เกี่ยวกับมนุษย์อวกาศ ที่ติดอยู่บนดาวอังคาร และเรื่องราว ความพยายามของเขาที่จะเอาชีวิตรอดให้ได้ จนกว่าทีมบนโลกจะส่งคนมาช่วย และนำเขากลับมายังโลกได้ ยังดีที่พวกเขาสามารถติดต่อสื่อสาร กับตัวเอกคนนี้ นักบินอวกาศ วัทนีย์ (Watney) ได้ในบางเวลา เขาจึงไม่ได้โดดเดี่ยวอยู่บนดาวอังคาร จนถึงตอนที่เขาได้รับการช่วยเหลือ ฉะนั้น ระหว่างที่คุณดูหนังเรื่องนี้ หรือถึงแม้ว่าคุณจะไม่เคย เมื่อคุณนึกถึงดาวอังคาร คุณคงคิดว่าดาวดวงนี้ห่างออกไปเท่าไร และไกลแค่ไหน
And, what might not have occurred to you is, what are the logistics really like of working on another planet -- of living on two planets when there are people on the Earth and there are rovers or people on Mars? So think about when you have friends, families and co-workers in California, on the West Coast or in other parts of the world. When you're trying to communicate with them, one of the things you probably first think about is: wait, what time is it in California? Will I wake them up? Is it OK to call? So even if you're interacting with colleagues who are in Europe, you're immediately thinking about: What does it take to coordinate communication when people are far away? So we don't have people on Mars right now, but we do have rovers. And actually right now, on Curiosity, it is 6:10 in the morning. So, 6:10 in the morning on Mars. We have four rovers on Mars. The United States has put four rovers on Mars since the mid-1990s, and I have been privileged enough to work on three of them. So, I am a spacecraft engineer, a spacecraft operations engineer, at NASA's Jet Propulsion Laboratory in Los Angeles, California. And these rovers are our robotic emissaries. So, they are our eyes and our ears, and they see the planet for us until we can send people. So we learn how to operate on other planets through these rovers. So before we send people, we send robots. So the reason there's a time difference on Mars right now, from the time that we're at is because the Martian day is longer than the Earth day. Our Earth day is 24 hours, because that's how long it takes the Earth to rotate, how long it takes to go around once. So our day is 24 hours. It takes Mars 24 hours and approximately 40 minutes to rotate once. So that means that the Martian day is 40 minutes longer than the Earth day. So teams of people who are operating the rovers on Mars, like this one, what we are doing is we are living on Earth, but working on Mars. So we have to think as if we are actually on Mars with the rover. Our job, the job of this team, of which I'm a part of, is to send commands to the rover to tell it what to do the next day. To tell it to drive or drill or tell her whatever she's supposed to do. So while she's sleeping -- and the rover does sleep at night because she needs to recharge her batteries and she needs to weather the cold Martian night. And so she sleeps. So while she sleeps, we work on her program for the next day. So I work the Martian night shift. (Laughter) So in order to come to work on the Earth at the same time every day on Mars -- like, let's say I need to be at work at 5:00 p.m., this team needs to be at work at 5:00 p.m. Mars time every day, then we have to come to work on the Earth 40 minutes later every day, in order to stay in sync with Mars. That's like moving a time zone every day. So one day you come in at 8:00, the next day 40 minutes later at 8:40, the next day 40 minutes later at 9:20, the next day at 10:00. So you keep moving 40 minutes every day, until soon you're coming to work in the middle of the night -- the middle of the Earth night. Right? So you can imagine how confusing that is. Hence, the Mars watch. (Laughter) This weights in this watch have been mechanically adjusted so that it runs more slowly. Right? And we didn't start out -- I got this watch in 2004 when Spirit and Opportunity, the rovers back then. We didn't start out thinking that we were going to need Mars watches. Right? We thought, OK, we'll just have the time on our computers and on the mission control screens, and that would be enough. Yeah, not so much. Because we weren't just working on Mars time, we were actually living on Mars time. And we got just instantaneously confused about what time it was. So you really needed something on your wrist to tell you: What time is it on the Earth? What time is it on Mars? And it wasn't just the time on Mars that was confusing; we also needed to be able to talk to each other about it. So a "sol" is a Martian day -- again, 24 hours and 40 minutes. So when we're talking about something that's happening on the Earth, we will say, today. So, for Mars, we say, "tosol." (Laughter) Yesterday became "yestersol" for Mars. Again, we didn't start out thinking, "Oh, let's invent a language." It was just very confusing. I remember somebody walked up to me and said, "I would like to do this activity on the vehicle tomorrow, on the rover." And I said, "Tomorrow, tomorrow, or Mars, tomorrow?" We started this terminology because we needed a way to talk to each other. (Laughter) Tomorrow became "nextersol" or "solorrow." Because people have different preferences for the words they use. Some of you might say "soda" and some of you might say "pop." So we have people who say "nextersol" or "solorrow." And then something that I noticed after a few years of working on these missions, was that the people who work on the rovers, we say "tosol." The people who work on the landed missions that don't rove around, they say "tosoul." So I could actually tell what mission you worked on from your Martian accent. (Laughter) So we have the watches and the language, and you're detecting a theme here, right? So that we don't get confused. But even the Earth daylight could confuse us. If you think that right now, you've come to work and it's the middle of the Martian night and there's light streaming in from the windows that's going to be confusing as well. So you can see from this image of the control room that all of the blinds are down. So that there's no light to distract us. The blinds went down all over the building about a week before landing, and they didn't go up until we went off Mars time. So this also works for the house, for at home. I've been on Mars time three times, and my husband is like, OK, we're getting ready for Mars time. And so he'll put foil all over the windows and dark curtains and shades because it also affects your families. And so here I was living in kind of this darkened environment, but so was he. And he'd gotten used to it. But then I would get these plaintive emails from him when he was at work. Should I come home? Are you awake? What time is it on Mars? And I decided, OK, so he needs a Mars watch. (Laughter) But of course, it's 2016, so there's an app for that. (Laughter) So now instead of the watches, we can also use our phones. But the impact on families was just across the board; it wasn't just those of us who were working on the rovers but our families as well. This is David Oh, one of our flight directors, and he's at the beach in Los Angeles with his family at 1:00 in the morning. (Laughter) So because we landed in August and his kids didn't have to go back to school until September, they actually went on to Mars time with him for one month. They got up 40 minutes later every day. And they were on dad's work schedule. So they lived on Mars time for a month and had these great adventures, like going bowling in the middle of the night or going to the beach. And one of the things that we all discovered is you can get anywhere in Los Angeles at 3:00 in the morning when there's no traffic.
และสิ่งที่คุณอาจไม่ได้นึกถึงก็คือ ระบบโลจิสติกส์มันจะเป็นอย่างไร เมื่อทำงานอยู่บนดาวเคราะห์อีกดวง เมื่อใช้ชีวิตอยู่บนดาวสองดวง เมื่อมีผู้คนอยู่บนโลกและ มียานสำรวจและผู้คนบนดาวอังคาร ลองคิดถึงเวลาที่คุณมีเพื่อน ครอบครัว และเพื่อนร่วมงาน ในแคลิฟอร์เนีย ทางฝั่งตะวันตก หรือในส่วนอื่น ๆ ของโลก เมื่อคุณกำลังพยายามที่จะสื่อสารกับพวกเขา สิ่งหนึ่งที่คุณอาจคิดถึงเป็นอย่างแรกก็คือ เดี๋ยวนะ ตอนนี้ที่แคลิฟอร์เนียกี่โมงแล้ว ฉันจะปลุกพวกเขาหรือเปล่า โทรไปได้ใช่ไหม แม้ว่าคุณจะกำลังโต้ตอบกัน กับเพื่อนร่วมงานที่อยู่ในยุโรป คุณก็จะคิดทันทีว่า อะไรบ้างที่ช่วยเชื่อมต่อการสื่อสาร เมื่อมนุษย์อยู่ไกลกัน ตอนนี้เรายังไม่มีผู้คนบนดาวอังคาร แต่เรามียานสำรวจ และจริง ๆ แล้วที่ยานคิวริโอซิตี (Curiosity) ตอนนี้เวลา 6.10 น. ในตอนเช้า ซึ่งก็คือ 6.10 น. ในตอนเช้า บนดาวอังคารเช่นกัน เรามียานสำรวจสี่คันอยู่บนดาวอังคาร สหรัฐฯ ได้นำยานสำรวจไปไว้บนดาวอังคาร ตั้งแต่กลางทศวรรษที่ 1990 และเป็นมันเกียรติอย่างมาก ที่ฉันได้ทำงานกับยานสำรวจสามจากสี่คันนี้ ฉันคือวิศวกรยานอวกาศ วิศวกรด้านการเดินเครื่องยานอวกาศ ที่ศูนย์วิจัยเทคโนโลยีอวกาศของนาซ่า (JPL) ในลอสแอนเจลิส รัฐแคลิฟอร์เนีย และยานสำรวจเหล่านี้ เป็นหุ่นยนต์ตัวแทนของเรา พวกมันจึงเป็นทั้งหูและตาของเรา และช่วยสังเกตดาวเคราะห์ให้กับเรา จนกว่าที่เราจะส่งผู้คนไปได้ เราจึงเรียนรู้ที่จะดำเนินการ บนดาวเคราะห์อื่นผ่านยานสำรวจเหล่านี้ ฉะนั้นก่อนที่เราจะส่งคนไป เราส่งหุ่นยนต์ไปค่ะ สาเหตุของความแตกต่างเวลา บนดาวอังคารในตอนนี้ กับเวลาที่เราอยู่ตอนนี้ เพราะว่าหนึ่งวันบนดาวอังคาร ยาวนานกว่าหนึ่งวันบนโลก หนึ่งวันบนโลกของเรามี 24 ชั่วโมง เพราะว่านั่นคือระยะเวลา ที่โลกหมุนรอบตัวเอง เป็นระยะเวลาที่โลกหมุนไปหนึ่งรอบ หนึ่งวันของเราจึงมี 24 ชั่วโมง ดาวอังคารใช้เวลา 24 ชั่วโมง กับอีกประมาณ 40 นาทีในการหมุนหนึ่งรอบ นั่นหมายความว่าหนึ่งวันบนดาวอังคาร ยาวกว่าหนึ่งวันบนโลก 40 นาที ดังนั้น กลุ่มคนที่กำลังทำงานกับ ยานสำรวจบนดาวอังคาร เช่นกลุ่มนี้ สิ่งที่เรากำลังทำคือ เรากำลังอยู่บนโลก แต่ทำงานบนดาวอังคาร เราจึงต้องคิดเหมือนว่าเรากำลัง ทำงานกับยานสำรวจอยู่บนดาวอังคารจริง ๆ งานของเรา งานของทีมนี้ ทีมที่ฉันอยู่ด้วย คือการส่งคำสั่งไปที่ยานสำรวจ เพื่อบอกว่าให้ยานทำอะไรในวันต่อไป เพื่อบอกมันให้ขับเคลื่อนหรือขุดเจาะ หรือบอกว่ามันควรทำอะไร ดังนั้น ตอนที่มันกำลังหลับ และยานสำรวจหลับตอนกลางคืน เพราะว่ามันจำเป็นต้องชาร์จแบตเตอรี่ และอยู่รอดในคืนหนาวเหน็บบนดาวอังคาร และมันจึงนอนหลับ ดังนั้น ขณะที่มันกำลังหลับ พวกเราทำโปรแกรมสำหรับมันในวันถัดไป ดังนั้น ฉันทำงานกะกลางคืนบนดาวอังคารค่ะ (เสียงหัวเราะ) เพื่อที่จะมาทำงานบนโลก ในเวลาเดิมทุกวันตามเวลาดาวอังคาร เช่น สมมติว่าฉันต้องเข้างาน 5:00 ตอนเย็น ทีมนี้จะต้องเข้างาน 5:00 ตอนเย็น ทุกวันตามเวลาดาวอังคาร ดังนั้น เราต้องมาทำงานช้าไป 40 นาที บนโลกในทุก ๆ วัน เพื่อที่จะปรับเวลาให้ตรงกับบนดาวอังคาร เหมือนกับการเปลี่ยนเขตเวลาทุกวัน วันหนึ่งคุณมาทำงาน 8.00 ตอนเช้า วันต่อไปคุณมาสายขึ้น 40 นาที เป็น 8.40 ตอนเช้า และวันต่อไปสายขึ้นอีก 40 นาที เป็น 9.20 ตอนเช้า และวันต่อไปก็ 10.00 ตอนเช้า คือคุณต้องขยับเวลาไปอีก 40 นาทีทุกวัน จนไม่นานนัก คุณจะเริ่มเข้างานในตอนกลางคืน กลางคืนบนโลก ค่ะ คุณคงนึกออกว่ามันน่าสับสนแค่ไหน ดังนั้น นี่ค่ะ นาฬิกาดาวอังคาร (เสียงหัวเราะ) น้ำหนักของนาฬิกาเรือนนี้ถูกปรับในเชิงกลไก เพื่อให้มันวิ่งช้าลง ค่ะ และเราไม่ได้ตั้งใจแต่แรกเลยค่ะ ฉันได้นาฬิกาเรือนนี้มาในปี ค.ศ. 2004 เมื่อยานสำรวจฝาแฝด Spirit กับ Opportunity ยังอยู่เลย เราไม่ได้ตั้งใจคิดเอาไว้แต่แรกเลย ว่าเราจะต้องมีนาฬิกาดาวอังคาร ค่ะ เราคิดว่า โอเคเราคงมีแค่เวลา ที่แสดงอยู่บนจอคอมพิวเตอร์ และบนแผงหน้าจอควบคุมภารกิจ และเราคิดว่าแค่นั้นคงพอ ใช่ค่ะ มันไม่ได้มากมาย เพราะเราไม่ได้แค่ทำงานตามเวลาของดาวอังคาร เราอาศัยอยู่ตามเวลาของดาวอังคารจริง ๆ และเราก็สับสนกันทันทีเลย ว่าตอนนี้เวลากี่โมงแล้ว ดังนั้นคุณจึงต้องมีบางสิ่งอยู่บนข้อมือ เพื่อบอกว่า ตอนนี้บนโลกกี่โมงแล้ว ตอนนี้บนดาวอังคารกี่โมงแล้ว และไม่ใช่แค่เรื่องเวลาบนดาวอังคาร ที่น่าเวียนหัว เรายังต้องสามารถคุยกับคนอื่น เกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ ดังนั้น "sol (ซอล)" คือวันบนดาวอังคาร ซึ่งก็คือ 24 ชั่วโมงกับอีก 40 นาที ดังนั้น เมื่อเรากำลังพูดถึงบางสิ่ง ที่กำลังเกิดขึ้นบนโลก เราจะพูดว่า วันนี้ (today) สำหรับดาวอังคาร เราจะพูดว่า "ซอลนี้( tosol)" (เสียงหัวเราะ) เมื่อวานนี้ (Yesterday) กลายเป็น "ซอลวานนี้ (yestersol)" และอีกครั้ง เราไม่ได้ตั้งใจแต่แรกว่า "โอ้ เรามาสร้างภาษากันเถอะ" มันน่าสับสนมากค่ะ ฉันจำได้ว่าใครสักคนเดินมาหาฉันและบอกว่า "ฉันอยากจะทำกิจกรรมนี้บนยานพรุ่งนี้ บนยานสำรวจ" และฉันพูดว่า "พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ หรือ พรุ่งนี้ของดาวอังคาร" เราจึงเริ่มมีศัพท์บัญญัติ เพราะเราต้องมีวิธีเอาไว้คุยกันเอง (เสียงหัวเราะ) พรุ่งนี้ (tomorrow) กลายเป็น ซอลถัดไป (nextersol) หรือ ซอลพรุ่ง (solorrow) เพราะคนเรานิยมใช้คำในแบบที่แตกต่างกัน พวกคุณบางคนอาจเรียกน้ำอัดลมว่า "โซดา" และบางคนอาจเรียกว่า "ป๊อป" เราจึงมีคนที่พูดว่า ซอลถัดไป หรือ ซอลพรุ่ง จากนั้น สิ่งที่ฉันสังเกตเห็น หลังจากปฏิบัติภารกิจไปหลายปี ก็คือคนที่ทำงานกับยานสำรวจ พูดว่า "ซอลนี้" ส่วนคนที่ทำภารกิจเกี่ยวกับการลงจอด ที่ไม่ได้เคลื่อนตระเวนที่ไปไหน พวกเขาพูดว่า "โซลนี้ (tosoul)" ฉะนั้น ฉันจึงบอกได้ค่ะว่า คุณทำงานในภารกิจไหน โดยฟังจากสำเนียงดาวอังคารของคุณ (เสียงหัวเราะ) เอาล่ะ เรามีนาฬิกาและภาษา และคุณคงสัมผัสได้ถึงบรรยากาศใช่ไหมคะ เพื่อที่เราจะได้ไม่สับสน แต่แม้แต่แสงในตอนกลางวันบนโลก ก็อาจทำให้เราสับสนได้ คุณลองคิดว่า ตอนนี้คุณออกไปทำงาน และมันเป็นตอนกลางดึกบนดาวอังคาร และมันก็มีลำแสงส่องเข้ามาทางหน้าต่าง นั่นก็เป็นเรื่องที่น่าสับสนเหมือนกัน คุณจึงเห็นได้จากรูปของห้องควบคุมนี้ ว่าม่านบังแดดทั้งหมดถูกดึงลงมา เพื่อที่จะไม่มีแสงมารบกวนพวกเรา ม่านบังแดดทั่วทั้งตึกถูกดึงลงมา ประมาณหนึ่งสัปดาห์ก่อนยานลงจอด และมันไม่ถูกเอาขึ้นเลย จนกว่าเราจะออกมาจากเวลาตามดาวอังคาร วิธีนี้ใช้ได้ทั้งที่บ้าน เมื่ออยู่บ้าน ฉันเคยอยู่ในเวลาตามดาวอังคารอยู่สามครั้ง และสามีของฉันบอกว่า โอเค เรากำลังเตรียมพร้อม สำหรับเวลาตามดาวอังคารแล้วนะ แล้วเขาก็จะเอากระดาษฟอยล์แปะหน้าต่าง และผ้าม่านทึบ และที่บังแดดทั้งหมด เพราะมันมีผลต่อครอบครัวของคุณด้วย ฉันจึงอาศัยอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่มืดทึบ และเขาก็เช่นกัน และเขาก็เริ่มที่จะชินกับมันแล้ว แต่หลังจากนั้นฉันก็ได้รับอีเมลน่าเศร้า จากเขาเมื่อเขาทำงานอยู่ที่นั่น ผมควรกลับบ้านไหม คุณตื่นอยู่หรือเปล่า ตอนนี้บนดาวอังคารกี่โมงแล้ว และฉันก็เลยตัดสินใจได้ว่า เอาล่ะ เขาก็ต้องการนาฬิกาดาวอังคาร (เสียงหัวเราะ) แต่แน่นอน นี่มันเป็นปี ค.ศ. 2016 เรามีแอพฯ สำหรับมันค่ะ (เสียงหัวเราะ) ดังนั้น ตอนนี้แทนที่จะมีนาฬิกา เราใช้โทรศัพท์ของเราได้ด้วย แต่ผลกระทบต่อครอบครัว นั้นมีอย่างทั่วถึงค่ะ ไม่ได้มีแค่พวกเรา ที่ทำงานกับยานสำรวจเท่านั้น แต่กับครอบครัวของพวกเราด้วย นี่คือ เดวิด โฮ (David Oh) หนึ่งในผู้กำกับการบินของเรา และเขาอยู่ที่ชายหาดในลอสแอนเจลิส กับครอบครัวของเขา ตอนตีหนึ่งค่ะ (เสียงหัวเราะ) เพราะเราจอดยานตอนเดือนสิงหาคม และกว่าลูก ๆ ของเขาจะกลับไปโรงเรียน ก็เดือนกันยายน พวกเขาได้อยู่ตามเวลาของดาวอังคาร กับเขาตลอดหนึ่งเดือน พวกเขาตื่นสายขึ้น 40 นาทีในทุก ๆ วัน และพวกเขาทำตามตารางานของพ่อ พวกเขาจึงอยู่ตามเวลาของดาวอังคาร ตลอดหนึ่งเดือน และได้มีโอกาสเจ๋ง ๆ แบบนี้ เช่น ไปเล่นโบว์ลิ่งตอนกลางดึก หรือไปชายหาด และหนึ่งในสิ่งที่พวกเราทุกคนค้นพบ คือคุณสามารถไปไหนก็ได้ในลอสแอนเจลิส ตอนตีสาม ซึ่งไม่มีจราจรที่ติดขัด
(Laughter)
(เสียงหัวเราะ)
So we would get off work, and we didn't want to go home and bother our families, and we were hungry, so instead of going locally to eat something, we'd go, "Wait, there's this great all-night deli in Long Beach, and we can get there in 10 minutes!" So we would drive down -- it was like the 60s, no traffic. We would drive down there, and the restaurant owners would go, "Who are you people? And why are you at my restaurant at 3:00 in the morning?" So they came to realize that there were these packs of Martians, roaming the LA freeways, in the middle of the night -- in the middle of the Earth night. And we did actually start calling ourselves Martians. So those of us who were on Mars time would refer to ourselves as Martians, and everyone else as Earthlings.
ดังนั้น เราออกจากที่ทำงาน และเราไม่อยากกลับบ้าน และรบกวนครอบครัวของเรา และเราก็หิว ดังนั้น แทนที่เราจะกินอะไรแถวบ้าน เราอาจจะเสนอ "เดี๋ยวนะ มีร้านโต้รุ่ง ที่ ลองบีช (Long Beach) นี่ และเราสามารถไปถึงได้ภายใน 10 นาที!" เราจึงขับรถไป ซึ่งมันเหมือนกับยุค 60 ไม่มีจราจรที่ติดขัดเลย เราขับไปที่นั่นและเจ้าของร้านก็บอกว่า "พวกคุณเป็นใครเนี่ย แล้วทำไมพวกคุณมาอยู่ ที่ร้านของฉันตอนตีสาม?" แล้วพวกเขาก็เริ่มรู้ตัวว่า ยังมีกลุ่มคนชาวดาวอังคารนี้อยู่ ตะลอนไปบนถนนของแอลเอตอนกลางดึก ตอนกลางดึกตามเวลาโลก และพวกเราก็เริ่มเรียกตัวเองว่า ชาวดาวอังคารจริง ๆ คนในกลุ่มเราที่อยู่ตามเวลาของดาวอังคาร ก็จะเรียกตัวเองว่าชาวดาวอังคาร และเรียกคนอื่น ๆ ว่าชาวโลก
(Laughter)
(เสียงหัวเราะ)
And that's because when you're moving a time-zone every day, you start to really feel separated from everyone else. You're literally in your own world. So I have this button on that says, "I survived Mars time. Sol 0-90." And there's a picture of it up on the screen. So the reason we got these buttons is because we work on Mars time in order to be as efficient as possible with the rover on Mars, to make the best use of our time. But we don't stay on Mars time for more than three to four months. Eventually, we'll move to a modified Mars time, which is what we're working now. And that's because it's hard on your bodies, it's hard on your families. In fact, there were sleep researchers who actually were studying us because it was so unusual for humans to try to extend their day. And they had about 30 of us that they would do sleep deprivation experiments on. So I would come in and take the test and I fell asleep in each one. And that was because, again, this eventually becomes hard on your body. Even though it was a blast. It was a huge bonding experience with the other members on the team, but it is difficult to sustain. So these rover missions are our first steps out into the solar system. We are learning how to live on more than one planet. We are changing our perspective to become multi-planetary. So the next time you see a Star Wars movie, and there are people going from the Dagobah system to Tatooine, think about what it really means to have people spread out so far. What it means in terms of the distances between them, how they will start to feel separate from each other and just the logistics of the time. We have not sent people to Mars yet, but we hope to. And between companies like SpaceX and NASA and all of the international space agencies of the world, we hope to do that in the next few decades. So soon we will have people on Mars, and we truly will be multi-planetary. And the young boy or the young girl who will be going to Mars could be in this audience or listening today. I have wanted to work at JPL on these missions since I was 14 years old and I am privileged to be a part of it. And this is a remarkable time in the space program, and we are all in this journey together. So the next time you think you don't have enough time in your day, just remember, it's all a matter of your Earthly perspective. Thank you. (Applause)
และนั่นเพราะ เมื่อคุณเปลี่ยนเขตเวลาทุกวัน คุณจะเริ่มรู้สึกแปลกแยกจากคนอื่น ๆ คุณอยู่ในโลกของคุณเองจริง ๆ ฉันจึงมีเข็มกลัดนี้ที่บอกว่า "ฉันใช้ชีวิต ตามเวลาของดาวอังคาร ซอล 0-90" และนั่นคือภาพของมันบนจอค่ะ เหตุผลที่เราได้เข็มกลัดเหล่านี้ คือเพราะเราทำงานตามเวลาของดาวอังคาร เพื่อที่จะให้มีประสิทธิภาพมากที่สุด ในการทำงานกับยานสำรวจบนดาวอังคาร เพื่อที่จะใช้เวลาของเรา ให้เกิดประโยชน์สูงสุด แต่เราไม่อยู่ตามเวลาของดาวอังคาร มากเกินสามถึงสี่เดือนได้ ในที่สุด เราจึงปรับเวลาตามของดาวอังคาร ซึ่งเรากำลังทำอยู่ และนั้นเพราะว่ามันไม่ดีต่อร่างกายของคุณ มันไม่ดีต่อครอบครัวของคุณ จริง ๆ แล้ว มีนักวิจัยการนอนหลับ ที่กำลังศึกษาพวกเราอยู่ เพราะว่ามันไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับมนุษย์ ที่พยายามจะยืดวันของตัวเองออกไป และเขาก็ใช้พวกเราประมาณ 30 คน ในการทดลองการอดนอน ฉันก็จะเข้าไปแล้วก็ทดสอบ แล้วก็หลับในแต่ละการทดลอง และนั่นก็เพราะว่ามันจะกลายเป็นสิ่ง ที่ไม่ดีกับร่างกายคุณในที่สุดอีกเช่นกัน แม้ว่ามันจะเป็นประสบการณ์ ที่แสนจะน่าตื่นเต้นก็ตาม มันเป็นประสบการณ์ที่สร้างความผูกพัน อันยิ่งใหญ่ให้กับกลุ่มของเรา แต่มันก็ยากที่จะทำไปตลอด ภารกิจยานสำรวจเหล่านี้ จึงเป็นก้าวแรกของเราสู่ระบบสุริยะ เรากำลังเรียนรู้วิธีดำรงชีวิต บนดาวเคราะห์มากกว่าหนึ่งดวง เรากำลังเปลี่ยนมุมมอง ให้เป็นแบบนานาดาวเคราะห์ ดังนั้น ครั้งต่อไปที่คุณดูหนังเรื่อง สตาร์ วอร์ส (Star Wars) และมีผู้คนเดินทางจากระบบเดโกบาห์ ไปทาทูอีน ให้นึกว่าจริง ๆ แล้วมันแปลว่าอะไร ที่มีคนกระจายตัวออกไปไกลโพ้น มันแปลว่าอะไร ในเงื่อนไขเรื่องระยะห่างระหว่างกัน พวกเขารู้สึกอย่างไร ที่อยู่ห่างจากกัน และมีแค่ระบบโลจิสติกส์ของเวลา เรายังไม่เคยส่งคนไปดาวอังคาร แต่เราหวังว่าจะได้ทำ และองค์กรต่าง ๆ อย่างเช่น SpaceX และ NASA และทุกหน่วยงานอวกาศนานาชาติทั่วโลก เราหวังที่จะทำสิ่งนั้น ในอีกไม่กี่ทศวรรษข้างหน้า ดังนั้น อีกไม่นานเราจะมีผู้คนบนดาวอังคาร และเราจะเป็นผู้อยู่บนหลายดาวเคราะห์อย่างแท้จริง และเด็กหนุ่มหรือเด็กสาว ผู้ที่จะไปยังดาวอังคาร อาจอยู่ในกลุ่มผู้ชมหรือที่กำลังฟังวันนี้ก็ได้ ฉันเคยอยากทำงานที่ JPL ในภารกิจเหล่านี้ มาตั้งแต่ตอนฉันอายุ 14 ปี และฉันรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้มีส่วนร่วม และนี่คือเวลาที่พิเศษของโครงการด้านอวกาศ และพวกเราทุกคนได้ร่วมเดินทางไปด้วยกัน ดังนั้น ครั้งหน้าถ้าคุณคิดว่า วันหนึ่ง ๆ คุณมีเวลาไม่พอ จงจำไว้ว่า มันเป็นแค่เรื่องของมุมมอง ในแบบโลกของคุณ ขอบคุณค่ะ (เสียงปรบมือ)