So many of you have probably seen the movie "The Martian." But for those of you who did not, it's a movie about an astronaut who is stranded on Mars, and his efforts to stay alive until the Earth can send a rescue mission to bring him back to Earth. Gladly, they do re-establish communication with the character, astronaut Watney, at some point so that he's not as alone on Mars until he can be rescued. So while you're watching the movie, or even if you haven't, when you think about Mars, you're probably thinking about how far away it is and how distant.
רבים מכם בוודאי צפו בסרט "להציל את מארק וואטני." אבל אלה מכם שלא, זהו סרט על אסטרונאוט שננטש על מאדים, ועל מאמציו להישאר בחיים עד שמשלחת החילוץ תוכל להגיע אליו מכדור הארץ. למרבה השמחה, הם מצליחים ליצור קשר עם האסטרונאוט וואטני, בשלב מסוים, כדי שלא ירגיש לבד על מאדים עד שיחולץ. בזמן שאתם צופים בסרט, או גם אם לא צפיתם בו, כשאתם חושבים על מאדים, אתם בוודאי חושבים על כמה רחוק הוא נמצא וכמה מבודד.
And, what might not have occurred to you is, what are the logistics really like of working on another planet -- of living on two planets when there are people on the Earth and there are rovers or people on Mars? So think about when you have friends, families and co-workers in California, on the West Coast or in other parts of the world. When you're trying to communicate with them, one of the things you probably first think about is: wait, what time is it in California? Will I wake them up? Is it OK to call? So even if you're interacting with colleagues who are in Europe, you're immediately thinking about: What does it take to coordinate communication when people are far away? So we don't have people on Mars right now, but we do have rovers. And actually right now, on Curiosity, it is 6:10 in the morning. So, 6:10 in the morning on Mars. We have four rovers on Mars. The United States has put four rovers on Mars since the mid-1990s, and I have been privileged enough to work on three of them. So, I am a spacecraft engineer, a spacecraft operations engineer, at NASA's Jet Propulsion Laboratory in Los Angeles, California. And these rovers are our robotic emissaries. So, they are our eyes and our ears, and they see the planet for us until we can send people. So we learn how to operate on other planets through these rovers. So before we send people, we send robots. So the reason there's a time difference on Mars right now, from the time that we're at is because the Martian day is longer than the Earth day. Our Earth day is 24 hours, because that's how long it takes the Earth to rotate, how long it takes to go around once. So our day is 24 hours. It takes Mars 24 hours and approximately 40 minutes to rotate once. So that means that the Martian day is 40 minutes longer than the Earth day. So teams of people who are operating the rovers on Mars, like this one, what we are doing is we are living on Earth, but working on Mars. So we have to think as if we are actually on Mars with the rover. Our job, the job of this team, of which I'm a part of, is to send commands to the rover to tell it what to do the next day. To tell it to drive or drill or tell her whatever she's supposed to do. So while she's sleeping -- and the rover does sleep at night because she needs to recharge her batteries and she needs to weather the cold Martian night. And so she sleeps. So while she sleeps, we work on her program for the next day. So I work the Martian night shift. (Laughter) So in order to come to work on the Earth at the same time every day on Mars -- like, let's say I need to be at work at 5:00 p.m., this team needs to be at work at 5:00 p.m. Mars time every day, then we have to come to work on the Earth 40 minutes later every day, in order to stay in sync with Mars. That's like moving a time zone every day. So one day you come in at 8:00, the next day 40 minutes later at 8:40, the next day 40 minutes later at 9:20, the next day at 10:00. So you keep moving 40 minutes every day, until soon you're coming to work in the middle of the night -- the middle of the Earth night. Right? So you can imagine how confusing that is. Hence, the Mars watch. (Laughter) This weights in this watch have been mechanically adjusted so that it runs more slowly. Right? And we didn't start out -- I got this watch in 2004 when Spirit and Opportunity, the rovers back then. We didn't start out thinking that we were going to need Mars watches. Right? We thought, OK, we'll just have the time on our computers and on the mission control screens, and that would be enough. Yeah, not so much. Because we weren't just working on Mars time, we were actually living on Mars time. And we got just instantaneously confused about what time it was. So you really needed something on your wrist to tell you: What time is it on the Earth? What time is it on Mars? And it wasn't just the time on Mars that was confusing; we also needed to be able to talk to each other about it. So a "sol" is a Martian day -- again, 24 hours and 40 minutes. So when we're talking about something that's happening on the Earth, we will say, today. So, for Mars, we say, "tosol." (Laughter) Yesterday became "yestersol" for Mars. Again, we didn't start out thinking, "Oh, let's invent a language." It was just very confusing. I remember somebody walked up to me and said, "I would like to do this activity on the vehicle tomorrow, on the rover." And I said, "Tomorrow, tomorrow, or Mars, tomorrow?" We started this terminology because we needed a way to talk to each other. (Laughter) Tomorrow became "nextersol" or "solorrow." Because people have different preferences for the words they use. Some of you might say "soda" and some of you might say "pop." So we have people who say "nextersol" or "solorrow." And then something that I noticed after a few years of working on these missions, was that the people who work on the rovers, we say "tosol." The people who work on the landed missions that don't rove around, they say "tosoul." So I could actually tell what mission you worked on from your Martian accent. (Laughter) So we have the watches and the language, and you're detecting a theme here, right? So that we don't get confused. But even the Earth daylight could confuse us. If you think that right now, you've come to work and it's the middle of the Martian night and there's light streaming in from the windows that's going to be confusing as well. So you can see from this image of the control room that all of the blinds are down. So that there's no light to distract us. The blinds went down all over the building about a week before landing, and they didn't go up until we went off Mars time. So this also works for the house, for at home. I've been on Mars time three times, and my husband is like, OK, we're getting ready for Mars time. And so he'll put foil all over the windows and dark curtains and shades because it also affects your families. And so here I was living in kind of this darkened environment, but so was he. And he'd gotten used to it. But then I would get these plaintive emails from him when he was at work. Should I come home? Are you awake? What time is it on Mars? And I decided, OK, so he needs a Mars watch. (Laughter) But of course, it's 2016, so there's an app for that. (Laughter) So now instead of the watches, we can also use our phones. But the impact on families was just across the board; it wasn't just those of us who were working on the rovers but our families as well. This is David Oh, one of our flight directors, and he's at the beach in Los Angeles with his family at 1:00 in the morning. (Laughter) So because we landed in August and his kids didn't have to go back to school until September, they actually went on to Mars time with him for one month. They got up 40 minutes later every day. And they were on dad's work schedule. So they lived on Mars time for a month and had these great adventures, like going bowling in the middle of the night or going to the beach. And one of the things that we all discovered is you can get anywhere in Los Angeles at 3:00 in the morning when there's no traffic.
אבל, מה שכנראה לא עלה בדעתכם, הוא מה היא באמת הלוגיסטיקה של עבודה על כוכב לכת אחר - של חיים על שני כוכבי לכת כשיש אנשים על כדור הארץ ורוברים או אנשים על מאדים? תחשבו שיש לכם חברים, משפחה וחברים לעבודה בקליפורניה, בחוף המערבי או בחלקיו האחרים של העולם. כשאתם מנסים ליצור איתם קשר, הדבר הראשון שעליו אתם בוודאי חושבים הוא: רגע, מה השעה עכשיו בקליפורניה? לא אעיר אותם? זה בסדר להתקשר? אפילו כשאתם רוצים לדבר עם עמיתכם לעבודה באירופה, אתם מיד חושבים: מה נדרש על מנת לנהל קשר כשאנשים נמצאים במרחק רב? אין לנו כרגע אנשים על מאדים, אבל יש לנו רוברים. למעשה, כרגע, על הרובר קיוריוסיטי, השעה היא 6:10 בבוקר. כלומר, 6:10 בבוקר על מאדים. יש לנו ארבעה רוברים על מאדים. ארה"ב הנחיתה ארבעה רוברים על מאדים מאמצע שנות ה-90, וניתנה לי הזכות לעבוד על שלושה מהם. אני מהנדסת רכבי חלל, ומהנדסת תפעול של רכבי חלל, במעבדה להנעה סילונית של נאס"א בלוס אנג'לס, קליפורניה. והרוברים האלה הם השליחים הרובוטיים שלנו. הם העיניים והאזניים שלנו, והם צופים בכוכב הלכת בשבילנו עד שנוכל לשלוח לשם אנשים. אנו לומדים איך להתנהל על כוכבי לכת אחרים באמצעות הרוברים האלה. אז לפני שנשלח אנשים, אנחנו שולחים רובוטים. הסיבה לכך שיש כרגע הפרש זמן בין מאדים, לבין הזמן שלנו, כי היממה על מאדים ארוכה יותר מהיממה על כדור הארץ. היממה על כדור הארץ נמשכת 24 שעות, כי זה הזמן שנדרש לכדור הארץ לחוג סביב צירו, להשלים סיבוב אחד. היממה שלנו אורכת 24 שעות. למאדים לוקח 24 שעות ובערך 40 דקות כדי להשלים סיבוב אחד. פירוש הדבר הוא שהיממה על מאדים ארוכה ב-40 דקות מהיממה על כדור הארץ. צוותים של אנשים שמפעילים את הרוברים על מאדים, כמו הצוות הזה, אנחנו חיים על כדור הארץ, אבל עובדים על מאדים. אז אנחנו חייבים לדמיין כאילו אנחנו נמצאים על מאדים עם הרובר. העבודה שלנו, העבודה של הצוות הזה, שאני חלק ממנו, היא לשלוח פקודות לרובר כדי להגיד לו מה לעשות ביום למחרת. להגיד לה לנסוע או לקדוח או כל מה שהיא אמורה לעשות. אז בזמן שהיא ישנה - כן היא ישנה בלילה כי היא צריכה לטעון את הסוללות שלה ולעמוד בפני הלילות הקרים של מאדים. אז היא ישנה. בזמן שהיא ישנה, אנחנו עובדים על התוכנית שלה ליום המחרת. כלומר אני עובדת משמרת לילה על מאדים. (צחוק) כדי להגיע לעבודה על כדור הארץ באותה שעה כל יום על מאדים - נניח, אני צריכה להיות בעבודה ב-5 בערב, הצוות הזה צריך להיות בעבודה ב-5 בערב שעון מאדים כל יום, אז אנחנו חייבים לבוא לעבודה על כדור הארץ 40 דקות מאוחר יותר כל יום, על מנת להישאר מסונכרנים עם מאדים. זה כמו לעבור לאיזור זמן חדש בכל יום. יום אחד אתה מגיע ב-8, יום למחרת 40 דקות מאוחר יותר ב-8:40, יום אחרי, 40 דקות מאוחר יותר ב-9:20, יום למחרת ב-10:00. אתה ממשיך לזוז 40 דקות קדימה כל יום, עד שלבסוף אתה מגיע לעבודה באמצע הלילה - באמצע הלילה על כדור הארץ. נכון? אתם יכולים לדמיין עד כמה זה מבלבל. ולכן, יש לי שעון מאדים. (צחוק) המשקולות בשעון הזה כוונו באופן מכני כדי שהוא יתקדם לאט יותר. כן. ולא חשבנו - קיבלתי את השעון הזה ב-2004 בתקופת ספיריט ואופורטוניטי, הרוברים דאז. ולא חשבנו שנצטרך שעוני מאדים. חשבנו, אוקי, יהיה לנו השעון על המחשבים שלנו ועל מסכי הבקרה של המשימה, וזה מספיק. כן, לא ממש. כי לא רק עבדנו לפי שעון מאדים, גם ניהלנו את חיינו לפי שעון מאדים. ובאופן מיידי לא היה לנו מושג מה הייתה השעה. באמת היינו זקוקים למשהו על היד שיענה לנו על השאלה: מה השעה על כדור הארץ? מה השעה על מאדים? ולא רק השעה על מאדים בלבלה אותנו, היינו צריכים גם לדבר על זה אחד עם השני. אז "סול" זה יממה על מאדים - כאמור, 24 שעות ו-40 דקות. כשאנחנו מדברים על משהו שקורה על כדור הארץ, נאמר - היום. אז, במאדים, אנו אומרים "ה-סול." (צחוק) אתמול הפך ל"פרה-סול" במאדים. ושוב, לא חשבנו: "רגע, בואו נמציא שפה." פשוט היינו מאוד מבולבלים. אני זוכרת שמישהו ניגש אליי ואמר: "הייתי רוצה לעשות פעילות מסוימת על הרכב מחר, על הרובר." ואני עניתי: "מחר, מחר או מחר במאדים?" המצאנו את המונחים האלה כי היינו צריכים למצוא דרך לדבר זה עם זה. (צחוק) "מחר" הפך ל"סול המחרת" או "פוסט-סול." כי אנשים שונים מעדיפים מילים שונות. יש אומרים "משקה מוזג" ויש אומרים "גזוז." אז לנו יש אנשים שאומרים "סול המחרת" או "פוסט-סול." וגם שמתי לב לעוד משהו לאחר שעבדתי מספר שנים על המשימות האלה: אנשים שעובדים על הרוברים, אנו אומרים "ה-סול." ואילו אנשים שעובדים על משימות ההנחתה ולא משוטטים, הם אומרים "ה-סואול." אז אני יכולה לדעת על איזה משימה עבדתם לפי "המבטא המאדימי" שלכם. (צחוק) יש לנו שעונים ושפה, אתם מזהים את המוטיב החוזר, נכון? כדי שלא נתבלבל. אבל אפילו אור יום יכול לבלבל אותנו. אם נחשוב שבאנו לעבודה וזה אמור להיות אמצע הלילה על מאדים, ואילו אור רב חודר דרך החלונות, גם זה עלול להיות מבלבל. אתם יכולים לראות מהתמונה של חדר הבקרה שכל התריסים מוגפים. כדי שהאור לא יסיח את דעתינו. התריסים הוגפו בכל הבניין כשבוע לפני הנחיתה, ולא נפתחו עד שיצאנו משעון מאדים. אותו הדבר קורה גם כשאנחנו בבית. חייתי לפי שעון מאדים שלוש פעמים, ובעלי היה אומר: "קדימה, מתכוננים לשעון מאדים." הוא היה מכסה את החלונות בנייר כסף ווילונות כהים ועבים, כי זה משפיע גם על המשפחות שלכם. ומצאתי את עצמי חיה בתוך סביבה אפלה, אבל יחד איתו. והוא התרגל לזה. אבל אז הוא התחיל לשלוח לי מעין מיילים מתנצלים מהעבודה: אני יכול לחזור הביתה? את ערה? מה השעה עכשיו על מאדים? אז החלטתי, אוקי, הוא צריך שעון מאדים כמו שלי. (צחוק) אבל, כמובן, ב-2016 יש כבר אפליקציה כזאת. (צחוק) היום, במקום שעוני יד, אנחנו יכולים להשתמש בטלפונים שלנו. אבל ההשפעה על המשפחות הייתה גורפת, לא רק על המדענים שעובדים על הרוברים, אלא גם על המשפחות שלהם. זה דויד או, אחד ממנהלי הטיסה שלנו, והוא נמצא בחוף הים בלוס אנג'לס עם משפחתו ב-1:00 לפנות בוקר. (צחוק) מכיוון שנחתנו באוגוסט וילדיו היו צריכים לחזור לבית הספר רק בספטמבר, הם בעצם עברו לשעון מאדים יחד איתו למשך חודש שלם. הם קמו 40 דקות מאוחר יותר כל יום. והם חיו לפי לוח הזמנים של אבא. הם חיו לפי שעון מאדים במשך חודש ויצאו להרפתקאות נפלאות, כמו לשחק באולינג באמצע הלילה או ללכת לים. ואחד הדברים שגילינו הוא שאפשר להגיע לכל מקום בלוס אנג'לס ב-3:00 לפנות בוקר כשאין פקקים.
(Laughter)
(צחוק)
So we would get off work, and we didn't want to go home and bother our families, and we were hungry, so instead of going locally to eat something, we'd go, "Wait, there's this great all-night deli in Long Beach, and we can get there in 10 minutes!" So we would drive down -- it was like the 60s, no traffic. We would drive down there, and the restaurant owners would go, "Who are you people? And why are you at my restaurant at 3:00 in the morning?" So they came to realize that there were these packs of Martians, roaming the LA freeways, in the middle of the night -- in the middle of the Earth night. And we did actually start calling ourselves Martians. So those of us who were on Mars time would refer to ourselves as Martians, and everyone else as Earthlings.
כשסיימנו לעבוד, ולא רצינו ללכת הביתה ולהפריע למשפחות שלנו, והיינו רעבים, במקום ללכת לאכול משהו באיזור, אמרנו: "רגע, יש קפטריה מעולה שפתוחה 24 שעות בלונג ביץ', ונוכל להיות שם תוך 10 דקות!" היינו נוסעים לשם - וזה היה כמו בשנות ה-60, בלי פקקים. היינו מגיעים לשם, ובעלי המסעדה היו שואלים בתדהמה: "מי אתם אנשים? ומה אתם עושים אצלי במסעדה ב-3:00 לפנות בוקר?" במהרה הם הבינו שאלה הן להקות של בני מאדים, שנודדות בכבישי לוס אנג'לס, באמצע הלילה - באמצע הלילה על כדור הארץ. למעשה התחלנו לקרוא לעצמינו "בני מאדים". אלה שחיו לפי שעון מאדים קראו לעצמם "בני מאדים", וכל היתר היו "הארציים".
(Laughter)
(צחוק)
And that's because when you're moving a time-zone every day, you start to really feel separated from everyone else. You're literally in your own world. So I have this button on that says, "I survived Mars time. Sol 0-90." And there's a picture of it up on the screen. So the reason we got these buttons is because we work on Mars time in order to be as efficient as possible with the rover on Mars, to make the best use of our time. But we don't stay on Mars time for more than three to four months. Eventually, we'll move to a modified Mars time, which is what we're working now. And that's because it's hard on your bodies, it's hard on your families. In fact, there were sleep researchers who actually were studying us because it was so unusual for humans to try to extend their day. And they had about 30 of us that they would do sleep deprivation experiments on. So I would come in and take the test and I fell asleep in each one. And that was because, again, this eventually becomes hard on your body. Even though it was a blast. It was a huge bonding experience with the other members on the team, but it is difficult to sustain. So these rover missions are our first steps out into the solar system. We are learning how to live on more than one planet. We are changing our perspective to become multi-planetary. So the next time you see a Star Wars movie, and there are people going from the Dagobah system to Tatooine, think about what it really means to have people spread out so far. What it means in terms of the distances between them, how they will start to feel separate from each other and just the logistics of the time. We have not sent people to Mars yet, but we hope to. And between companies like SpaceX and NASA and all of the international space agencies of the world, we hope to do that in the next few decades. So soon we will have people on Mars, and we truly will be multi-planetary. And the young boy or the young girl who will be going to Mars could be in this audience or listening today. I have wanted to work at JPL on these missions since I was 14 years old and I am privileged to be a part of it. And this is a remarkable time in the space program, and we are all in this journey together. So the next time you think you don't have enough time in your day, just remember, it's all a matter of your Earthly perspective. Thank you. (Applause)
כי כשאתה עובר איזור זמן כל יום, אתה מתחיל להרגיש מנותק מכולם. אתה נמצא בעולם משלך, פשוטו כמשמעו. יש לי סיכה שרשום עליה: "שרדתי את שעון מאדים. סול 0-90." התמונה שלה מופיעה על המסך. הסיבה לכך שקיבלנו את הסיכות האלה היא מפני שעבדנו לפי שעון מאדים על מנת להיות כמה שיותר יעילים עם הרובר על מאדים, להפיק את המיטב מהזמן שלנו. אבל אנחנו לא חיים לפי שעון מאדים יותר משלושה-ארבעה חודשים. בסופו של דבר נעבור לשעון מאדים מותאם, שעליו אנחנו עובדים כרגע. כי זה קשה לגוף שלכם וגם למשפחות שלכם. למעשה, נערכו עלינו מחקרי שינה כי זה דבר בלתי רגיל שבני אדם ינסו להאריך את היממה שלהם. היינו בערך 30 איש שערכו עלינו בדיקות בשל מחסור בשינה. הייתי מגיעה לבדיקה ונרדמת בכל פעם. כי, כאמור, בסופו של דבר מדובר במאמץ רב לגוף שלך. למרות שנהנינו מכל רגע. זאת חווית גיבוש נפלאה עם חברי הצוות האחרים, אבל קשה מאוד להתמיד בה. משימות הרוברים הן הצעדים הראשונים שלנו אל תוך מערכת השמש. אנחנו לומדים כיצד לחיות על יותר מכוכב לכת אחד. אנחנו משנים את הפרספקטיבה שלנו על מנת להפוך למולטי-פלנטריים. אז בפעם הבאה שתצפו בסרט "מלחמת הכוכבים", ותראו אנשים שנוסעים מכוכב הלכת דגובה לטטואין, תחשבו מהי באמת המשמעות כשאנשים מתפרסים למרחבים כאלה. המשמעות מבחינת המרחקים ביניהם, כיצד ירגישו במרחק זה מזה וכיצד יתמודדו עם הפרשי הזמן. עוד לא שלחנו אנשים למאדים אבל אנחנו מקווים לשלוח. ובשיתוף חברות כמו ספייס אקס ונאס"א וסוכנויות החלל הבינלאומיות, כולנו תקווה שזה יקרה בכמה עשורים הקרובים. בקרוב נשלח אנשים למאדים, ואכן נהיה מולטי-פלנטריים. וייתכן שהילד או הילדה שבעתיד יטוסו למאדים, יושבים בקהל כאן או מאזינים היום. חלמתי לעבוד במעבדה להנעה סילונית על המשימות האלה מאז שהייתי בת 14 וניתנה לי הזכות להיות חלק מהפרויקט הזה. מדובר בתקופה יוצאת מן הכלל עבור תוכנית החלל, ואנחנו יוצאים למסע הזה ביחד. אז בפעם הבאה שתחשבו שאין מספיק זמן ביממה שלכם, פשוט תזכרו, הכול הוא עניין של הפרספקטיבה "הארצית" שלכם. תודה. (מחיאות כפיים)