So many of you have probably seen the movie "The Martian." But for those of you who did not, it's a movie about an astronaut who is stranded on Mars, and his efforts to stay alive until the Earth can send a rescue mission to bring him back to Earth. Gladly, they do re-establish communication with the character, astronaut Watney, at some point so that he's not as alone on Mars until he can be rescued. So while you're watching the movie, or even if you haven't, when you think about Mars, you're probably thinking about how far away it is and how distant.
بیشتر شما احتمالا فیلم «مریخی» را دیدهاید. اما برای کسانی که ندیدهاند، فیلم درباره فضانوردی است که در مریخ گیر افتاده، و تلاشهای او برای زنده ماندن تا وقتی که زمین بتواند، سفینهای برای نجات و برگرداندنش به زمین ارسال کند. خوشبختانه، آنها توانستند ارتباطشان را با شخصیت فیلم، فضانورد واتنی، بعد از مدتی دوباره برقرار کنند و او دیگر تا نجاتش از مریخ خیلی تنها نیست. وقتی که فیلم را نگاه میکنی، حتی اگر ندیده باشی، وقتی که به مریخ فکر کنی، احتمالا با خودت فکر میکنی چقدر دور و بعید است.
And, what might not have occurred to you is, what are the logistics really like of working on another planet -- of living on two planets when there are people on the Earth and there are rovers or people on Mars? So think about when you have friends, families and co-workers in California, on the West Coast or in other parts of the world. When you're trying to communicate with them, one of the things you probably first think about is: wait, what time is it in California? Will I wake them up? Is it OK to call? So even if you're interacting with colleagues who are in Europe, you're immediately thinking about: What does it take to coordinate communication when people are far away? So we don't have people on Mars right now, but we do have rovers. And actually right now, on Curiosity, it is 6:10 in the morning. So, 6:10 in the morning on Mars. We have four rovers on Mars. The United States has put four rovers on Mars since the mid-1990s, and I have been privileged enough to work on three of them. So, I am a spacecraft engineer, a spacecraft operations engineer, at NASA's Jet Propulsion Laboratory in Los Angeles, California. And these rovers are our robotic emissaries. So, they are our eyes and our ears, and they see the planet for us until we can send people. So we learn how to operate on other planets through these rovers. So before we send people, we send robots. So the reason there's a time difference on Mars right now, from the time that we're at is because the Martian day is longer than the Earth day. Our Earth day is 24 hours, because that's how long it takes the Earth to rotate, how long it takes to go around once. So our day is 24 hours. It takes Mars 24 hours and approximately 40 minutes to rotate once. So that means that the Martian day is 40 minutes longer than the Earth day. So teams of people who are operating the rovers on Mars, like this one, what we are doing is we are living on Earth, but working on Mars. So we have to think as if we are actually on Mars with the rover. Our job, the job of this team, of which I'm a part of, is to send commands to the rover to tell it what to do the next day. To tell it to drive or drill or tell her whatever she's supposed to do. So while she's sleeping -- and the rover does sleep at night because she needs to recharge her batteries and she needs to weather the cold Martian night. And so she sleeps. So while she sleeps, we work on her program for the next day. So I work the Martian night shift. (Laughter) So in order to come to work on the Earth at the same time every day on Mars -- like, let's say I need to be at work at 5:00 p.m., this team needs to be at work at 5:00 p.m. Mars time every day, then we have to come to work on the Earth 40 minutes later every day, in order to stay in sync with Mars. That's like moving a time zone every day. So one day you come in at 8:00, the next day 40 minutes later at 8:40, the next day 40 minutes later at 9:20, the next day at 10:00. So you keep moving 40 minutes every day, until soon you're coming to work in the middle of the night -- the middle of the Earth night. Right? So you can imagine how confusing that is. Hence, the Mars watch. (Laughter) This weights in this watch have been mechanically adjusted so that it runs more slowly. Right? And we didn't start out -- I got this watch in 2004 when Spirit and Opportunity, the rovers back then. We didn't start out thinking that we were going to need Mars watches. Right? We thought, OK, we'll just have the time on our computers and on the mission control screens, and that would be enough. Yeah, not so much. Because we weren't just working on Mars time, we were actually living on Mars time. And we got just instantaneously confused about what time it was. So you really needed something on your wrist to tell you: What time is it on the Earth? What time is it on Mars? And it wasn't just the time on Mars that was confusing; we also needed to be able to talk to each other about it. So a "sol" is a Martian day -- again, 24 hours and 40 minutes. So when we're talking about something that's happening on the Earth, we will say, today. So, for Mars, we say, "tosol." (Laughter) Yesterday became "yestersol" for Mars. Again, we didn't start out thinking, "Oh, let's invent a language." It was just very confusing. I remember somebody walked up to me and said, "I would like to do this activity on the vehicle tomorrow, on the rover." And I said, "Tomorrow, tomorrow, or Mars, tomorrow?" We started this terminology because we needed a way to talk to each other. (Laughter) Tomorrow became "nextersol" or "solorrow." Because people have different preferences for the words they use. Some of you might say "soda" and some of you might say "pop." So we have people who say "nextersol" or "solorrow." And then something that I noticed after a few years of working on these missions, was that the people who work on the rovers, we say "tosol." The people who work on the landed missions that don't rove around, they say "tosoul." So I could actually tell what mission you worked on from your Martian accent. (Laughter) So we have the watches and the language, and you're detecting a theme here, right? So that we don't get confused. But even the Earth daylight could confuse us. If you think that right now, you've come to work and it's the middle of the Martian night and there's light streaming in from the windows that's going to be confusing as well. So you can see from this image of the control room that all of the blinds are down. So that there's no light to distract us. The blinds went down all over the building about a week before landing, and they didn't go up until we went off Mars time. So this also works for the house, for at home. I've been on Mars time three times, and my husband is like, OK, we're getting ready for Mars time. And so he'll put foil all over the windows and dark curtains and shades because it also affects your families. And so here I was living in kind of this darkened environment, but so was he. And he'd gotten used to it. But then I would get these plaintive emails from him when he was at work. Should I come home? Are you awake? What time is it on Mars? And I decided, OK, so he needs a Mars watch. (Laughter) But of course, it's 2016, so there's an app for that. (Laughter) So now instead of the watches, we can also use our phones. But the impact on families was just across the board; it wasn't just those of us who were working on the rovers but our families as well. This is David Oh, one of our flight directors, and he's at the beach in Los Angeles with his family at 1:00 in the morning. (Laughter) So because we landed in August and his kids didn't have to go back to school until September, they actually went on to Mars time with him for one month. They got up 40 minutes later every day. And they were on dad's work schedule. So they lived on Mars time for a month and had these great adventures, like going bowling in the middle of the night or going to the beach. And one of the things that we all discovered is you can get anywhere in Los Angeles at 3:00 in the morning when there's no traffic.
و ممکن است متوجه نشوی، که برای کار روی سیارهای دیگر به چه آمادگیهایی نیاز داری -- برای زندگی روی دو سیاره وقتی افرادی روی زمین هستند و افرادی دیگر یا مریخ نوردهایی در مریخ؟ خوب، فکر کنید که وقتی که دوستان یا خانواده یا همکارانی در کالیفرنیا، در ساحل غربی یا جای دیگری از جهان دارید. وقتی میخواهید با آنها تماس بگیرید، اولین چیزی که احتمالا به آن فکر میکنید این است که: صبر کن، ساعت در کالیفرنیا چند است؟ ممکنه بیدارشون کنم؟ درسته که زنگ بزنم؟ حتی وقتی که با همکارانی در اروپا در ارتباط هستید، بلافاصله فکر میکنید که: برای هماهنگی ارتباط افراد در فواصل دور چه باید کرد؟ الان آدمهایی روی مریخ نیستند، اما مریخ نورد داریم. در واقع همین الان به وقت مریخ نورد "کنجکاوی" ساعت ۶:۱۰ دقیقه صبح است. پس ساعت ۶:۱۰ صبح در مریخ. ما چهار مریخ نورد داریم. ایالات متحده از اواسط دهه ۹۰ چهار مریخ نورد در آنجا قرار داده، و من افتخار کار روی سه تا از آنها را داشتهام. من مهندس سفینههای فضایی هستم، مهنس عملیات سفینه، در آزمایشگاه پیشرانه جت در لوسآنجلس کالیفرنیا. این مریخ نوردها، نمایندگان روبوتیک ما هستند. آنها چشم و گوش ما برای دیدن سیاره تا وقتی که افرادی را بفرستیم هستند. ما کار کردن در سیارههای دیگر را از طریق این مریخ نوردها یاد میگیریم. و قبل از ارسال انسان، روباتها را میفرستیم. دلیل انکه بین زمان مریخ، و زمان ما تفاوت وجود دارد این است که روزهای مریخ از زمین طولانی ترند. طول روز زمین ما ۲۴ ساعت است، و این زمانی است که ، زمین بدور خود یکبار میچرخد. پس روز ما ۲۴ ساعت است. چرخش مریخ بدور خود ۲۴ ساعت و تقریبا ۴۰ دقیقه طول میکشد. و این یعنی روز مریخی ۴۰ دقیقه از روز زمینی طولانی تر است. پس افرادی که مریخ نورد هایی را مدیریت میکنند، مثل این (عکس)، کاری که ما میکنیم این است که روی زمین زندگی و روی مریخ کار میکنیم. پس باید فکر کنیم که واقعا همراه مریخ نوردیم. کار ما، کار این گروه، که من عضوی از آن هستم، ارسال دستورات برای انجام کارهای روز بعد است. بگوید که باید راه برود یا حفاری کند یا هرکار دیگری که لازم است انجام دهد. پس وقتی که در خواب است -- که مریخ نورد شبها میخوابد چون باید باطریهایش را شارژ کند و باید در برابر شبهای سرد مریخ مقاومت کند. و برای همین بخواب میرود. وقتی که خواب است، ما روی برنامه روز بعدش کار میکنیم. پس من در شیفت شب مریخ کار میکنم. ( خنده حضار ) پس برای آنکه روی زمین در زمان مشخص مریخی سر کار بروم -- مثلا فرض کنید باید ساعت ۵ عصر سر کار باشم، این گروه باید هر روز راس ساعت ۵ عصر (به وقت) مریخ سر کار باشند، پس ما باید روی زمین هر روز ۴۰ دقیقه دیرتر سر کار برویم، تا بتوانیم با مریخ همزمان باشیم. مثل این است که هر روز از یک منطقه زمانی عبور کنی. یک روز ساعت ۸ صبح سر کار میروی و روز بعد ساعت ۸:۴۰ دقیقه، روز بعد ۴۰ دقیقه دیرتر ساعت ۹:۲۰ دقیقه، و روز بعد ساعت ۱۰. پس همینطور هر روز ۴۰ دقیقه تغییر میکند، تا وقتی که نصف شب سر کار میروی -- نصف شب زمینی. درسته؟ میبینی که چقدر گیج کننده است. پس، ساعت مچی مریخی (داریم). ( خنده حضار ) این ساعت به شکل مکانیکی طوری تنظیم شده که کندتر حرکت کند. درسته؟ و هنوز شروع نکردهایم -- این ساعت را سال ۲۰۰۴ گرفتهام زمان مریخ نوردهای "روح" و "فرصت". فکر نمیکردیم که به ساعت مچیهای مریخی احتیاج داشته باشیم. درسته؟ فکر کردیم، خوب، ساعت را در رایانه داریم و همینطور در نمایشگرهای اتاق فرمان، به نظر کافی میاد. اما نه کاملا، چون ما تنها با ساعت مریخ کار نمیکردیم، به ساعت مریخ زندگی میکردیم. و ما دائما در مورد زمان گیج میشدیم. واقعا احتیاج داشتیم تا چیزی روی مچمان باشد و بگوید: چه ساعتی روی زمین است؟ چه ساعتی روی مریخ است؟ و تنها ساعت مریخ گیج کننده نبود؛ لازم بود تا با هم در موردش صحبت کنیم. یک "سول" همان یک روز مریخی است -- برابر با، ۲۴ ساعت و ۴۰ دقیقه -- پس وقتی که در مورد چیزی که روی زمین اتفاق میافتاد صحبت میکردیم، میگوییم، امروز. برای مریخ میگوییم "امسول". ( خنده حضار) دیروز در مریخ میشود "دیسول". ما با خودمان تصمیم نگرفتیم که، "اوه، بیاییم یک زبان اختراع کنیم". فقط خیلی پیچیده بود. یادم میاد که کسی پیشم آمد و گفت، "دوست دارم تا این کار را در مریخ نورد فردا انجام دهیم." بعد من گفتم، "فردای اینجا یا فردای مریخ؟" ما این کلمات را ایجاد کردیم چون باید جوری با هم صحبت میکردیم. ( خنده حضار ) فردا شد "فرسول" یا "سولدا". چون مردم سلیقههای مختلفی دارند. بعضیها میگویند "نوشیدنی" بعضی "نوشابه". آدمهایی بودند که میگفتند "فرسول" یا "سولدا". و بعد از چند سالی که که در این ماموریتها کار کردم متوجه شدم که، کسانی که با مریخ نورد ها کار میکنند، ما میگوییم "امسول". و آنهایی که در ماموریتهای قبلی که دیگر حرکت نمیکنند مشغولند ، میگویند "امسول". یعنی از روی لهجه مریخیات می شود فهمید که در کدام ماموریت کار میکنی. ( خنده حضار ) پس ما ساعت مچی و زبان داریم، و شما موضوعی را میبینید، اینطور نیست؟ ما به این شکل دیگر گیج نمی شویم. اما حتی نور روز در زمین هم میتوانست ما را گیج کند. اگر فکر کنی که همین حالا سر کار بیایی و حالا نیمه شب مریخ باشد و نور از پنجرهها بتابد این هم می تواند گیج کننده باشد. پس از این دیدگاه میتوانی اتاق کنترل را تجسم کنی که تمام نورگیر ها بسته است. تا نور حواس ما را پرت نکند. تمامی نورگیرهای ساختمان یک هفته قبل از فرود بسته شدند، و تا وقتی از ساعت مریخ خارج نشویم باز نمیشوند. همین موضوع در خانه هم هست، وقتی خانه هستیم. من سه بار با ساعت مریخ زندگی کردم، و شوهرم میگفت، باشه، ما برای ساعت مریخ آماده میشویم. و روی همه پنجرهها فویل میکشید و پرده و نورگیر را میبست و این روی خانواده شما تاثیر میگذارد. من به این شکل در یک محیط تاریک، با همسرم زندگی میکردم. و او هم عادت کرد. اما بعد این ایمیلهای سوزناک را وقتی سرکار بود میگرفتم. میتونم بیام خونه؟ تو بیداری؟ ساعت در مریخ چنده؟ پس با خودم گفتم، باشه، اون هم به ساعت مچی مریخی احتیاج داره. ( خنده حضار ) اما البته، الان ۲۰۱۶ است، دیگه یک برنامه روی گوشی داریم. ( خنده حضار ) پس حالا بجای ساعت مچی، میتونیم از گوشیهامون استفاده کنیم. اما تاثیر آن روی همه اعضای خانواده بود؛ نه فقط آنهایی که روی مریخ نوردها کار میکردند بلکه خانوادههایمان هم. ایشون «دیوید اوه» است. یکی از مدیران پرواز ما، و همراه با خانواده در لسآنجلس ساعت ۱ صبح کنار ساحل است. ( خنده حضار ) چون فرود ما در ماه آگوست بود و بچههای او (در خانه بودند) تا در سپتامبر دوباره به مدرسه بر میگشتند، اونها واقعا همراه او برای یک ماه به ساعت مریخ زندگی کردند. هر روز ۴۰ دقیقه دیرتر بیدار شدند. و با ساعت کاری پدر زندگی کردند. برای یک ماه با ساعت مریخ زندگی کردند و ماجراهای جالبی داشتند، مثلا نصف شب بولینگ رفتند یا کنار دریا. و یک چیز که همه ما کشف کردیم این بود که در لسآنجلس ساعت ۳:۰۰ صبح بدون ترافیک میتونی همه جا بروی.
(Laughter)
( خنده حضار )
So we would get off work, and we didn't want to go home and bother our families, and we were hungry, so instead of going locally to eat something, we'd go, "Wait, there's this great all-night deli in Long Beach, and we can get there in 10 minutes!" So we would drive down -- it was like the 60s, no traffic. We would drive down there, and the restaurant owners would go, "Who are you people? And why are you at my restaurant at 3:00 in the morning?" So they came to realize that there were these packs of Martians, roaming the LA freeways, in the middle of the night -- in the middle of the Earth night. And we did actually start calling ourselves Martians. So those of us who were on Mars time would refer to ourselves as Martians, and everyone else as Earthlings.
ممکن بود که کارمون تمام بشه، و نخواهیم با رفتن به خونه، باعث مزاحمت برای خانواده بشویم، و چون گرسنه بودیم بجای رفتن به جاهای نزدیک برای غذا، میگفتیم، "ببین اغذیه فروشی عالی در لانگ بیچ هست، که ۱۰ دقیقهای میتونیم بریم!" پس شبیه دهه ۶۰ بدون ترافیک -- رانندگی میکردیم. تا اونجا رانندگی میکردیم و صاحبهای رستوران با خودشون میگفتند، "شماها دیگه کیهستید؟ ساعت ۳:۰۰ صبح تو رستوران من چکار میکنید؟" بعدا می فهمیدند که اینها یک گروه مریخی هستند، که نصف شبها در اتوبانهای لوسانجلس پرسه میزنند -- نصف شب زمین. و ما واقعا به خودمون مریخی میگفتیم. اونهایی از ما که به ساعت مریخ بودند به خودمان مریخی میگفتیم، و بقیه را زمینیها.
(Laughter)
( خنده حضار )
And that's because when you're moving a time-zone every day, you start to really feel separated from everyone else. You're literally in your own world. So I have this button on that says, "I survived Mars time. Sol 0-90." And there's a picture of it up on the screen. So the reason we got these buttons is because we work on Mars time in order to be as efficient as possible with the rover on Mars, to make the best use of our time. But we don't stay on Mars time for more than three to four months. Eventually, we'll move to a modified Mars time, which is what we're working now. And that's because it's hard on your bodies, it's hard on your families. In fact, there were sleep researchers who actually were studying us because it was so unusual for humans to try to extend their day. And they had about 30 of us that they would do sleep deprivation experiments on. So I would come in and take the test and I fell asleep in each one. And that was because, again, this eventually becomes hard on your body. Even though it was a blast. It was a huge bonding experience with the other members on the team, but it is difficult to sustain. So these rover missions are our first steps out into the solar system. We are learning how to live on more than one planet. We are changing our perspective to become multi-planetary. So the next time you see a Star Wars movie, and there are people going from the Dagobah system to Tatooine, think about what it really means to have people spread out so far. What it means in terms of the distances between them, how they will start to feel separate from each other and just the logistics of the time. We have not sent people to Mars yet, but we hope to. And between companies like SpaceX and NASA and all of the international space agencies of the world, we hope to do that in the next few decades. So soon we will have people on Mars, and we truly will be multi-planetary. And the young boy or the young girl who will be going to Mars could be in this audience or listening today. I have wanted to work at JPL on these missions since I was 14 years old and I am privileged to be a part of it. And this is a remarkable time in the space program, and we are all in this journey together. So the next time you think you don't have enough time in your day, just remember, it's all a matter of your Earthly perspective. Thank you. (Applause)
و دلیلش این بود که وقتی که هر روز از یک منطقه زمانی استفاده میکنی، این احساس را میکنی که واقعا از دیگران جدا شدهای. واقعا در دنیای (دیگری) متعلق به خودت هستی. من نشانی دارم که میگه، «من توانستم زمان مریخ را تحمل کنم. ۰-۹۰ سول». و اینجا عکسی از آن روی صفحه است. دلیل آنکه ما این نشانها را دریافت کردیم این است که ما با ساعت مریخ کار کردیم تا تاحد امکان مثل مریخ نوردهایی که آنجا هستند کارایی داشته باشیم، تا بهترین استفاده را از وقتمان کنیم. اما بیشتر از سه یا چهار ماه در ساعت مریخ نمیمانیم. نهایتا، به ساعت تصحیح شده مریخ، که حالا کار میکنیم جابجا می شویم. و دلیل آن سختی تحمل این شرایط برای بدن، و خانوادهها است. در حقیقت، پژوهشگران خواب ما را مطالعه کردند چون برای انسان طولانیتر کردن روز خیلی غیر معمول است. و تقریبا روی ۳۰ نفر از ما آزمایشات کم خوابی را انجام دادند. میای و آزمایش را میدهی و هردفعه خوابت میبره. و نهایتاً، دوباره، سختی تحمل آن برای بدن است. اگرچه این تجربه لذتبخشی بود. تجربه خیلی بزرگی در ارتباط با دیگر اعضای گروه بود، اما تحملش سخت بود. پس این ماموریتهای مریخ نورد اولین قدمهای ما به سوی منظومه شمسی است. ما یاد میگیریم که چطور روی بیشتر از یک سیاره زندگی کنیم. ما تصورمان را از چند سیارهای شدن تغییر میدهیم. پس بار دیگری که یک فیلم جنگ ستارگان میبینی، و آدمهایی از «داگوبا» به «تاتونی» میروند، به این فکر کن که معنی گسترده شدن انسان در این اندازه چیست. فاصله میان آنها واقعا چه معنی دارد، آنها چطور احساس جدا شدن از هم میکنند و امکاناتی که برای مدیریت زمان لازم داریم. ما هنوز انسانی به مریخ نفرستادهایم، ولی امیدواریم که انجام شود. و بین شرکتهایی مثل اسپیس ایکس و ناسا و تمامی سازمانهای فضایی جهان، ما همگی امیدواریم که تا چند دهه دیگر این کار انجام شود. پس بزودی ادمهایی را در مریخ خواهیم داشت، و واقعا چند سیارهای خواهیم بود. و دختر یا پسر جوانی که به مریخ میرود میتواند میان همین مخاطبین امروز باشد. من از ۱۴ سالگی میخواستم تا در جی.پی.ال بر روی این ماموریتها کار کنم و بودن با آن برایم افتخاری است. و اکنون زمانی شاخص در برنامههای فضایی است، و همه ما در این سیر و سفر کنار هم هستیم. پس وقتی که دوباره به این فکر میکنی که وقت کافی برای کارهای روزانهات نداری، بیاد داشته باش، این تنها دیدگاهی زمینی است. متشکرم. ( تشویق حضار )