In the mid-'90s, the CDC and Kaiser Permanente discovered an exposure that dramatically increased the risk for seven out of 10 of the leading causes of death in the United States. In high doses, it affects brain development, the immune system, hormonal systems, and even the way our DNA is read and transcribed. Folks who are exposed in very high doses have triple the lifetime risk of heart disease and lung cancer and a 20-year difference in life expectancy. And yet, doctors today are not trained in routine screening or treatment. Now, the exposure I'm talking about is not a pesticide or a packaging chemical. It's childhood trauma.
Në mesin e viteve 90 CDC dhe Kaiser Permanente zbuluan një anomali që rrit në mënyrë dramatike rrezikun për shtatë nga 10 shkaqet kryesore të vdekjeve në SHBA. Në doza të mëdha, ajo ndikon zhvillimin e trurit, sistemin imunitar dhe atë hormonal dhe po ashtu mënyrën se si ADN-ja jonë lexohet dhe transkriptohet. Njerëzit që janë të prekur nga kjo anomali në doza shumë të mëdha kanë trefish rrezik jete nga sëmundje kardiake, kancer të mushkërisë, dhe një lëkundje 20 vjeçare të pritshmërisë së jetesës. Veç kësaj, doktorët nuk janë të trajnuar për ekzaminim ditor dhe shërim. Anomalia për të cilën po flas, nuk është diçka kimikale. Është trauma e fëmijërisë.
Okay. What kind of trauma am I talking about here? I'm not talking about failing a test or losing a basketball game. I am talking about threats that are so severe or pervasive that they literally get under our skin and change our physiology: things like abuse or neglect, or growing up with a parent who struggles with mental illness or substance dependence.
Për çfarë traume po flasim? Nuk po flas për të dështuarit në provim, ose për humbjen e një lojë basketbolli. Po flas për kërcënime aq të ashpra e depërtuese që në kuptimin e parë të fjalës na percojne e na e ndërrojnë fiziologjinë gjërat si : abuzimi, neglizhenca ose të rritesh me një prind që vuan nga ndonjë sëmundje mendore ose i varur nga substance narkotike.
Now, for a long time, I viewed these things in the way I was trained to view them, either as a social problem -- refer to social services -- or as a mental health problem -- refer to mental health services. And then something happened to make me rethink my entire approach. When I finished my residency, I wanted to go someplace where I felt really needed, someplace where I could make a difference. So I came to work for California Pacific Medical Center, one of the best private hospitals in Northern California, and together, we opened a clinic in Bayview-Hunters Point, one of the poorest, most underserved neighborhoods in San Francisco. Now, prior to that point, there had been only one pediatrician in all of Bayview to serve more than 10,000 children, so we hung a shingle, and we were able to provide top-quality care regardless of ability to pay. It was so cool. We targeted the typical health disparities: access to care, immunization rates, asthma hospitalization rates, and we hit all of our numbers. We felt very proud of ourselves.
Për një kohë të gjatë, i kam vështruar këto gjëra në mënyrën që u trajnova ti vështroj: ose si problem social - referuar në sherbimet sociale ose si problem shëndetësor mendor - referuar në shërbime mjekësore. Më pas ndodhi diçka që më bëri të rishikoj të tërë qasjen time. Kur mbarova stazhin, doja të shkoj në ndonjë vend ku ndihesha e nevojshme një vend ku do të mund të bëja ndryshimin. Dhe shkova të punoj për Qendrën Mjekësore California Pacific, një nga spitalet private më të mira në Kaliforninë Veriore, dhe bashkë, hapëm një klinikë në Bayview-Hunters Point, një nga lagjet më të varfëra dhe të lëna pas dore në San Francisko. Përpara se të flasim për këtë, ishte vetëm një pediatër në tërë Bayview për të shërbyer më shumë se 10,000 fëmijë, pra iu zhytëm punës, dhe dhamë cilësi të mrekullueshme mjekimi pa marrë parasysh mundësitë financiare. Ishte diçka aq e bukur. Vumë në shënjestër pabarazitë tipike në shëndetësi qasjen në mjekim, normat e vaksinimit, normat e shtruarjes në spital për azmën, dhe thyem gjitha rekordet. U ndiem shumë krenarë me veten.
But then I started noticing a disturbing trend. A lot of kids were being referred to me for ADHD, or Attention Deficit Hyperactivity Disorder, but when I actually did a thorough history and physical, what I found was that for most of my patients, I couldn't make a diagnosis of ADHD. Most of the kids I was seeing had experienced such severe trauma that it felt like something else was going on. Somehow I was missing something important.
Por pastaj, fillova të vërej një trend shqetësues. Shumë fëmijë referoheshin tek unë për " Çrregullime Në Koncentrim dhe Hiperaktivitet " (ADHD) por në fakt, kur bëra një kërkim të thellë historik dhe fizik ajo çka gjeta është që shumë nga pacientët e mi nuk i diagnostikoja dot me ADHD. Shumë nga fëmijët që i kontrolloja kishin përjetuar një traumë aq të fortë saqë e ndjeja se diçka tjetër po ndodhte. Disi, po më shpëtonte diçka e rëndësishme.
Now, before I did my residency, I did a master's degree in public health, and one of the things that they teach you in public health school is that if you're a doctor and you see 100 kids that all drink from the same well, and 98 of them develop diarrhea, you can go ahead and write that prescription for dose after dose after dose of antibiotics, or you can walk over and say, "What the hell is in this well?" So I began reading everything that I could get my hands on about how exposure to adversity affects the developing brains and bodies of children.
Para se te filloja stazhin, mbarova masterin në shëndetësi publike dhe një nga gjërat që të mësojnë në shkollë publike shëndetësie është se, nëse je doktor dhe sheh 100 fëmijë duke pirë nga i njejti pus dhe 98ve iu shfaqet diarrhea mund të fillosh e t'ju shkruash receta antibiotikësh dozë pas doze ose të shkosh në vend e të thuash: "Ç'dreqin ka në këtë pus?" Pra, fillova të lexoj gjithçka që më vinte në duar për se si ekspozimi ndaj fatkeqësive ndikon mendjen dhe trupin në zhvillim të një fëmije.
And then one day, my colleague walked into my office, and he said, "Dr. Burke, have you seen this?" In his hand was a copy of a research study called the Adverse Childhood Experiences Study. That day changed my clinical practice and ultimately my career.
Dhe një ditë, kolegu im hyri te zyra ime dhe tha: "Dr. Burke, a e keni parë këtë?" Në dorën e tij kishte një kopje të një studimi i quajtur "Studim i përvojave të fatkeqësive gjatë fëmijërisë" Ajo ditë ma ndërroi praktiken në klinikë, e përfundimisht edhe karrieren time.
The Adverse Childhood Experiences Study is something that everybody needs to know about. It was done by Dr. Vince Felitti at Kaiser and Dr. Bob Anda at the CDC, and together, they asked 17,500 adults about their history of exposure to what they called "adverse childhood experiences," or ACEs. Those include physical, emotional, or sexual abuse; physical or emotional neglect; parental mental illness, substance dependence, incarceration; parental separation or divorce; or domestic violence. For every yes, you would get a point on your ACE score. And then what they did was they correlated these ACE scores against health outcomes. What they found was striking. Two things: Number one, ACEs are incredibly common. Sixty-seven percent of the population had at least one ACE, and 12.6 percent, one in eight, had four or more ACEs. The second thing that they found was that there was a dose-response relationship between ACEs and health outcomes: the higher your ACE score, the worse your health outcomes. For a person with an ACE score of four or more, their relative risk of chronic obstructive pulmonary disease was two and a half times that of someone with an ACE score of zero. For hepatitis, it was also two and a half times. For depression, it was four and a half times. For suicidality, it was 12 times. A person with an ACE score of seven or more had triple the lifetime risk of lung cancer and three and a half times the risk of ischemic heart disease, the number one killer in the United States of America.
Studimi rreth përvojave të fatkeqësisë gjatë fëmijërisë është diçka që çdokush duhet ta njohë. E kishte bëre Dr Vince Felitti në Kaiser dhe Dr. Bob Anda në CDC, dhe së bashku kanë marrë në pyetje 17,500 të rritur rreth përvojave të tyre rreth asaj që ata e quajtën : "fatkeqësi fëmijërore" (ACE) Këto përfshinin abuzime fizike, emocionale ose seksuale; papërfillshmëri fizike ose emocionale; sëmundje mendore të prindërve, varësi ndaj lëndëve narkotike, burg; ndarje e prindërve ose divorc; ose dhunë familjare. Për çdo përgjigje pozitive, merrnin një pikë në rezultatin e ACE. Çfarë bënë pastaj ishte ndërlidhja e këtyre rezultateve ACE kundrejt pasojave shëndetësore. Çfarë ata gjetën ishte e habitshme. Dy gjëra: Numër një: ACE-t janë mëse të zakonshme. 67 përqind e popullatës kishte së paku një ACE, dhe 12,6 përqind, ose 1 nga 8 kishin katër ose më shumë ACE. Gjëja e dytë që gjetën ishte një mardhënie "dozë-reagim" ndërmjet ACE-ve dhe pasojave. Sa më i madh rezultati i ACE-së, aq më të rënda pasojat shëndetësore. Për një njeri me rezultat ACE me katër ose më shumë rreziku i sëmundjeve kronike bllokuese të mushkërive ishte 2 herë e gjysëm më i madh se tek një njeri me rezultat ACE zero. Për hepatit, po ashtu 2 herë e gjysëm më i madh. Për depresion, 4 herë e gjysëm. Për vetëvrasje, 12 herë. Një njeri me rezultat ACE me shtatë ose më shumë kishte trefish më shumë rrezik për jetën nga kanceri i mushkërive. dhe 3 herë e gjysëm rrezik për sëmundje kardiake ishemike. vrasësi numër një në SHBA.
Well, of course this makes sense. Some people looked at this data and they said, "Come on. You have a rough childhood, you're more likely to drink and smoke and do all these things that are going to ruin your health. This isn't science. This is just bad behavior."
Patjetër që kjo ka kuptim. Disa njerëz panë këto të dhëna dhe thanë : "Shiko. Nëse ke pasur fëmijëri të vështirë, ke më shumë gjasa të pish alkool, e të tymosesh dhe te bësh gjithe ato gjëra që të shkaterrojnë shëndetin. Kjo nuk është shkencë. Është thjesht sjellje e keqe."
It turns out this is exactly where the science comes in. We now understand better than we ever have before how exposure to early adversity affects the developing brains and bodies of children. It affects areas like the nucleus accumbens, the pleasure and reward center of the brain that is implicated in substance dependence. It inhibits the prefrontal cortex, which is necessary for impulse control and executive function, a critical area for learning. And on MRI scans, we see measurable differences in the amygdala, the brain's fear response center. So there are real neurologic reasons why folks exposed to high doses of adversity are more likely to engage in high-risk behavior, and that's important to know.
Eshtë pikërisht këtu ku ndërhyn shkenca. Tani e kuptojmë më mirë se kurrë, se si fatkeqësitë e hershme prekin zhvillimin e trurit dhe trupin e fëmijëve. Prek "nucleus accumbens" (nga lat. bërthamën e mbështetur) qendra e kënaqësive dhe shpërblimeve në tru e cila është e përfshirë në varësine nga drogat. Ajo frenon koren parafrontale që është e nevojshme për kontrollimin e impulseve dhe funksioneve ekzekutive një hapësirë kritike për të mësuarit. Në skanerat MRI vërejmë dallime të matshme në amigdala, qendren e pergjigjes se frikes. Pra ka arsye të dukshme neurologjike se pse njerëzit të ekspozuar në doza të mëdha të fatkeqësisë kanë më shumë gjasa të shfaqin sjellje me rrezikshmëri të lartë, dhe kjo është e rëndësishme ta dijmë.
But it turns out that even if you don't engage in any high-risk behavior, you're still more likely to develop heart disease or cancer. The reason for this has to do with the hypothalamic–pituitary–adrenal axis, the brain's and body's stress response system that governs our fight-or-flight response. How does it work? Well, imagine you're walking in the forest and you see a bear. Immediately, your hypothalamus sends a signal to your pituitary, which sends a signal to your adrenal gland that says, "Release stress hormones! Adrenaline! Cortisol!" And so your heart starts to pound, Your pupils dilate, your airways open up, and you are ready to either fight that bear or run from the bear. And that is wonderful if you're in a forest and there's a bear. (Laughter) But the problem is what happens when the bear comes home every night, and this system is activated over and over and over again, and it goes from being adaptive, or life-saving, to maladaptive, or health-damaging. Children are especially sensitive to this repeated stress activation, because their brains and bodies are just developing. High doses of adversity not only affect brain structure and function, they affect the developing immune system, developing hormonal systems, and even the way our DNA is read and transcribed.
Por del që edhe pse nuk shfaqin sjellje me rrezikshmëri të lartë, ka më shumë gjasa që individët të zhvillojnë sëmundje zemre ose kancer. Arsyeja ka të bëjë me aksin hypotalamiko-hipofizo-adrenal, që është sistemi i reagimit të trurit dhe trupit, i cili mbikqyr reaksionin e quajtur "lufto ose mbathja". Si funksionon kjo ? Pra, imagjinoni që jeni duke ecur në pyll dhe shihni një ari. Menjëherë hipotalamusi yt i çon një sinjal hipofizës tënde e cila i çon sinjal gjëndrës adrenaline që thotë: "Lëshoi hormonet e stresit! Adrenalinë! Kortisol!" Dhe kështu zemra jote fillon të rrahë, Qerpikët tuaj zgjerohen, korridoret e frymëmarrjes hapen, dhe ti je gati ose ta luftosh, ose të vraposh nga ariu. Dhe kjo është e mrekullueshme, nëse je në pyll dhe aty ka një ari. (Të qeshura) Por problemi është, çfarë ndodh kur ariu vjen në shtëpi çdo natë, dhe ky sistem është i aktivizuar vazhdimisht dhe kalon nga të qenit i përvetësuar, ose shpëtues i jetës në trysni dëmtuese të shëndetit. Fëmijët janë sidomos të ndjeshëm nga aktiviteti stresues i përsëritur sepse truri dhe trupi i tyre është në zhvillim e sipër. Doza të mëdha të fatkeqësive, jo vetëm që prekin strukturën dhe funksionimin e trurit por ndikojnë negativisht zhvillimin e sistemit imunitar, zhvillimin e sistemit hormonal, bile edhe mënyrën se si ADN-ja jonë lexohet dhe transkriptohet.
So for me, this information threw my old training out the window, because when we understand the mechanism of a disease, when we know not only which pathways are disrupted, but how, then as doctors, it is our job to use this science for prevention and treatment. That's what we do.
Pra, për mua ky informacion hodhi nga dritarja trajnimin tim të vjetër, sepse kur e kuptojmë mekanizmin e një sëmundjeje, kur e dimë jo vetëm se cilat rrugë janë të ndërprera, por si ne si doktorë, ta përdorim shkencën për parandalim dhe shërim. Kjo është ajo që bëjmë ne.
So in San Francisco, we created the Center for Youth Wellness to prevent, screen and heal the impacts of ACEs and toxic stress. We started simply with routine screening of every one of our kids at their regular physical, because I know that if my patient has an ACE score of 4, she's two and a half times as likely to develop hepatitis or COPD, she's four and half times as likely to become depressed, and she's 12 times as likely to attempt to take her own life as my patient with zero ACEs. I know that when she's in my exam room. For our patients who do screen positive, we have a multidisciplinary treatment team that works to reduce the dose of adversity and treat symptoms using best practices, including home visits, care coordination, mental health care, nutrition, holistic interventions, and yes, medication when necessary. But we also educate parents about the impacts of ACEs and toxic stress the same way you would for covering electrical outlets, or lead poisoning, and we tailor the care of our asthmatics and our diabetics in a way that recognizes that they may need more aggressive treatment, given the changes to their hormonal and immune systems.
Pra në San Francisko, krijuam një Qendër Për Mirëqenien e të Rinjve, për parandalimin, ekzaminimin dhe kurimin e impaktit të ACE-së dhe stresit toksik. Filluam thjesht me ekzaminim rutinë të secilit prej fëmijëve tanë, në aktivitetet e tyre fizike sepse e di që nëse pacienti im ka 4 në rezultat të ACE-së ka 2 herë e gjysëm më shumë gjasa të zhvillojë hepatit ose sëmundje polmonare ka 4 herë e gjysëm gjasa më shumë, për të rënë në depresion, dhe 12 herë më shumë të tentojë vetëvrasjen, sesa pacienti im me zero ACE. Këtë e di kur ai (pacienti) është në dhomën time të ekzaminimit. Për pacientët që dalin me test pozitiv, kemi një ekip shumë disiplinor që punon për të zvogëluar dozat e fatkeqësisë dhe trajton simptomet duke përdorur mënyrat më të mira që përfshin vizitat në shtëpi, koordinimin e kujdesjes, kujdesjen ndaj shëndetit mendor, ushqimin intervenimet holistike, dhe po, edhe u japim ilace po qe nevoja. Por, po ashtu edukojmë prindët në lidhje me impaktin e ACE-së dhe stresit toksik në të njejtën mënyrë që do të duhej për të mbuluar prizat elektrike ose helmimet nga plumbi, dhe ne zgjerojmë kujdesjen e asmatikëve dhe diabetikëve tanë në një mënyrë që arsyeton që mund t'ju duhet trajtim më i ashpër duke i marrë parasysh ndryshimet hormonale dhe imunitare.
So the other thing that happens when you understand this science is that you want to shout it from the rooftops, because this isn't just an issue for kids in Bayview. I figured the minute that everybody else heard about this, it would be routine screening, multi-disciplinary treatment teams, and it would be a race to the most effective clinical treatment protocols. Yeah. That did not happen. And that was a huge learning for me. What I had thought of as simply best clinical practice I now understand to be a movement. In the words of Dr. Robert Block, the former President of the American Academy of Pediatrics, "Adverse childhood experiences are the single greatest unaddressed public health threat facing our nation today." And for a lot of people, that's a terrifying prospect. The scope and scale of the problem seems so large that it feels overwhelming to think about how we might approach it. But for me, that's actually where the hopes lies, because when we have the right framework, when we recognize this to be a public health crisis, then we can begin to use the right tool kit to come up with solutions. From tobacco to lead poisoning to HIV/AIDS, the United States actually has quite a strong track record with addressing public health problems, but replicating those successes with ACEs and toxic stress is going to take determination and commitment, and when I look at what our nation's response has been so far, I wonder, why haven't we taken this more seriously?
Pra, gjëja tjetër që ndodh kur e kupton këtë shkencë, është dëshira për të bërtitur me gishta në vesh sepse kjo nuk është një çështje vetëm e fëmijeve në Bayview. Mendova menjëherë që çdo kush që do merrte vesh për këtë, do të kishim ekzaminime ditore, trajtime me ekipe shumëdisciplinare dhe do të ishte një garë për protokollet më efikase klinike të shërimit. Por, jo. Kjo gjë nuk ndodhi. Dhe ishte një mësim shumë i mirë për mua. Ajo që e mendoja të ishte thjesht praktika mjekësore më e mirë, e kuptoj të jetë një lëvizje e tërë. Sipas fjalëve të Dr Robert Block, ish Presidentit të Akademisë Amerikane të Pediatrëve, "Fatkeqësitë fëmijërore janë dy kërcënimet e vetme më të paadresuara të shëndetësisë publike me të cilat ballafaqohet kombi ynë sot." Dhe për shumë njerëz kjo është një perspektivë e tmerrshme. Shtrirja dhe shkalla e këtij problemi duket aq e gjerë saqë duket e kotë të mendohet se si do të mund t'i qaseshim. Por për mua, pikërisht këtu qëndron shpresa, sepse kur kemi sistemin e duhur, kur e kemi të qartë se kjo është krizë shëndetësore publike, atëherë mund të fillojmë ti përdorim mjetet e duhura për të gjetur zgjidhjet. Nga nikotina e helmimi nga plumbi deri tek HIV/SIDA SH.B.A kanë në fakt një të kaluar të fuqishme në adresimin e problemeve të shëndetësisë publike, por të përsërisim këto suksese me ACE-në dhe stresin toksik, do të na duhet vendosmëri dhe angazhim, dhe kur e shoh cili ka qenë reagimi i kombit tonë deri më tani, E pyes veten, "Pse nuk e kemi marrë më seriozisht këtë?"
You know, at first I thought that we marginalized the issue because it doesn't apply to us. That's an issue for those kids in those neighborhoods. Which is weird, because the data doesn't bear that out. The original ACEs study was done in a population that was 70 percent Caucasian, 70 percent college-educated. But then, the more I talked to folks, I'm beginning to think that maybe I had it completely backwards. If I were to ask how many people in this room grew up with a family member who suffered from mental illness, I bet a few hands would go up. And then if I were to ask how many folks had a parent who maybe drank too much, or who really believed that if you spare the rod, you spoil the child, I bet a few more hands would go up. Even in this room, this is an issue that touches many of us, and I am beginning to believe that we marginalize the issue because it does apply to us. Maybe it's easier to see in other zip codes because we don't want to look at it. We'd rather be sick.
E dini, së pari mendova që ne e margjinalizuam këtë çështje sepse nuk vlen për ne. Kjo është një çështje për ato fëmijë në ato lagje. Gjë që është e çuditshme, sepse të dhënat nuk e pohojnë një gjë të tillë. Studimi origjinal i ACE-së, është bërë mbi një popullatë që ishte 70 përqind e racë e bardhë, 70 përqind, me shkollë të lartë. Por pastaj, sa më shumë që i flisja njerëzve, fillova të mendoj që ndoshta e paskam kuptuar krejt mbrapsht. Nëse do të pyesja sa njerëz në këtë sallë janë rritur me një anëtar familjeje që ka vuajtur nga sëmundje mendore vë bast që ca nga ju do t'i ngrisnin duart. Dhe nëse do të pyesja sa njerëz kanë pasur njërin prind që ndoshta pinte shumë, ose që besonte se ai që të do, të rreh vë bast që ca duar më shumë do të ngriteshin lart. Edhe në këtë sallë, kjo është një çështje që prek shumë nga ne, dhe po filloj të besoj që ne e margjinalizojmë këtë çështje pikërisht sepse vlen edhe për ne. Ndoshta është më mirë të shohim në vende të tjera sepse ne nuk duam ta shohim atë. Do të preferonim të rrimë të sëmurë.
Fortunately, scientific advances and, frankly, economic realities make that option less viable every day. The science is clear: Early adversity dramatically affects health across a lifetime. Today, we are beginning to understand how to interrupt the progression from early adversity to disease and early death, and 30 years from now, the child who has a high ACE score and whose behavioral symptoms go unrecognized, whose asthma management is not connected, and who goes on to develop high blood pressure and early heart disease or cancer will be just as anomalous as a six-month mortality from HIV/AIDS. People will look at that situation and say, "What the heck happened there?" This is treatable. This is beatable. The single most important thing that we need today is the courage to look this problem in the face and say, this is real and this is all of us. I believe that we are the movement.
Fatmirësisht, të arriturat shkencore, dhe, me thënë të drejtën, realiteti ekonomik e bën këtë opsion më pak të mundshëm çdo ditë e më shumë. Shkenca është e qartë : Fatkeqësitë e hershme në mënyrë dramatike ndikojnë shëndetin gjatë jetës. Sot, po fillojmë ta kuptojmë si ta ndalim kalimin nga fakteqësitë e hershme në vdekje të parakohshme, dhe 30 vite më herët, fëmija që ka rezultat ACE të lartë, dhe të cilit simptomet e sjelljes janë të padukshme të cilit menaxhimi i astmës nuk është i lidhur dhe që vijon duke iu zhvilluar tensioni të lartë, dhe sëmundjet e hershme të zemrës ose kanceri, do të jenë po aq jonormalë sa një vdekshmëri 6 mujore nga HIV/SIDA. Njerëzit do të shikojnë në këtë situatë dhe do të thonë : "Ç'dreqin ndodhi aty?" Kjo është e shërueshme. Kjo mund të mundet. Gjëja e vetme më e rëndesishme është që sot na duhet guximi ta shikojmë këtë problem në sy dhe të themi që kjo është e vërtetë dhe është për të gjithë ne. Besoj se ne jemi lëvizja.
Thank you.
Falemnderit.
(Applause)
(Duartrokitje)