Στα μέσα της δεκαετίας του '90 το Κέντρο Ελέγχου Ασθενειών κι η κοινοπραξία Kaiser Permanente ανακάλυψαν μια μορφή έκθεσης που αύξησε δραματικά τον κίνδυνο για επτά από τις 10 κορυφαίες αιτίες θανάτου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε υψηλές δόσεις, επηρεάζει την ανάπτυξη του εγκεφάλου, το ανοσοποιητικό σύστημα, τα ορμονικά συστήματα, ακόμη και τον τρόπο ανάγνωσης και μεταγραφής του DNA μας. Για όσους εκτίθενται σε πολύ υψηλές δόσεις υπάρχουν τριπλάσιες πιθανότητες καρδιοπάθειας και καρκίνου του πνεύμονα και 20 χρόνια διαφορά ως προς το προσδόκιμο ζωής. Κι οι γιατροί ακόμα να εκπαιδευτούν σε προληπτικούς ελέγχους ή θεραπείες. Η έκθεση που αναφέρω δεν είναι σε φυτοφάρμακο ή χημικό προϊόν. Είναι το παιδικό τραύμα.
In the mid-'90s, the CDC and Kaiser Permanente discovered an exposure that dramatically increased the risk for seven out of 10 of the leading causes of death in the United States. In high doses, it affects brain development, the immune system, hormonal systems, and even the way our DNA is read and transcribed. Folks who are exposed in very high doses have triple the lifetime risk of heart disease and lung cancer and a 20-year difference in life expectancy. And yet, doctors today are not trained in routine screening or treatment. Now, the exposure I'm talking about is not a pesticide or a packaging chemical. It's childhood trauma.
Σε τι συνίσταται ένα τέτοιο τραύμα; Δεν αφορά την αποτυχία σε διαγώνισμα ή την ήττα σε αγώνα μπάσκετ. Αφορά απειλές που είναι τόσο σοβαρές ή εκτεταμένες που κυριολεκτικά μας διαπερνούν κι αλλάζουν τη φυσιολογία μας: όπως κακοποίηση ή παραμέληση, ή ανατροφή από πνευματικά ασθενή γονέα ή γονέα εξαρτημένο από ουσίες.
Okay. What kind of trauma am I talking about here? I'm not talking about failing a test or losing a basketball game. I am talking about threats that are so severe or pervasive that they literally get under our skin and change our physiology: things like abuse or neglect, or growing up with a parent who struggles with mental illness or substance dependence.
Εδώ και πολύ καιρό αντιμετώπιζα τέτοιες καταστάσεις σύμφωνα με τις σπουδές μου, είτε ως κοινωνικό πρόβλημα που αφορά τις κοινωνικές υπηρεσίες είτε ως ψυχικό πρόβλημα που αφορά τις υπηρεσίες για την ψυχική υγεία. Συνέβη όμως κάτι που με έκανε να αναθεωρήσω ριζικά την προσέγγισή μου. Όταν ολοκλήρωσα την ειδίκευσή μου, ήθελα να εργαστώ κάπου όπου θα ένιωθα πραγματικά χρήσιμη, κάπου όπου θα μπορούσα να επιφέρω σημαντική αλλαγή. Εργάστηκα λοιπόν για το Ιατρικό Κέντρο California Pacific, ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά νοσοκομεία της Βόρειας Καλιφόρνιας, και μαζί ανοίξαμε μια κλινική στο Μπέιβιου-Χάντερς Πόιντ, μία από τις πιο φτωχές κι υποβαθμισμένες γειτονιές του Σαν Φρανσίσκο. Μέχρι τότε υπήρχε ένας μόνο παιδίατρος σε όλη την περιοχή του Μπέιβιου με πάνω από 10.000 παιδιατρικούς ασθενείς. Φτιάξαμε λοιπόν μια επιχείρηση με υπηρεσίες κορυφαίας ποιότητας ανεξαρτήτως οικονομικών δυνατοτήτων. Ήταν τέλειο. Στοχεύσαμε στις τυπικές ανισότητες στον χώρο της υγείας: ευκαιρίες περίθαλψης και δείκτες ανοσοποίησης και νοσηλείας για άσθμα, και πετύχαμε όλους τους στόχους μας. Νιώσαμε πολύ υπερήφανοι.
Now, for a long time, I viewed these things in the way I was trained to view them, either as a social problem -- refer to social services -- or as a mental health problem -- refer to mental health services. And then something happened to make me rethink my entire approach. When I finished my residency, I wanted to go someplace where I felt really needed, someplace where I could make a difference. So I came to work for California Pacific Medical Center, one of the best private hospitals in Northern California, and together, we opened a clinic in Bayview-Hunters Point, one of the poorest, most underserved neighborhoods in San Francisco. Now, prior to that point, there had been only one pediatrician in all of Bayview to serve more than 10,000 children, so we hung a shingle, and we were able to provide top-quality care regardless of ability to pay. It was so cool. We targeted the typical health disparities: access to care, immunization rates, asthma hospitalization rates, and we hit all of our numbers. We felt very proud of ourselves.
Αλλά έπειτα άρχισα να παρατηρώ μια ανησυχητική τάση. Άρχισα να έχω πολλούς παιδιατρικούς ασθενείς με ΔΕΠΥ, ή αλλιώς Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητας, αλλά κατόπιν ελέγχου του ιστορικού τους και φυσικής εξέτασης κατάλαβα ότι για τους περισσότερους ασθενείς μου δεν μπορούσα να διαγνώσω ΔΕΠΥ. Οι πιο πολλοί παιδιατρικοί ασθενείς μου είχαν πολύ τραυματικές εμπειρίες, οι οποίες φαίνονταν να δείχνουν ότι συνέβαινε κάτι άλλο. Για κάποιον λόγο μου διέφευγε κάτι σημαντικό.
But then I started noticing a disturbing trend. A lot of kids were being referred to me for ADHD, or Attention Deficit Hyperactivity Disorder, but when I actually did a thorough history and physical, what I found was that for most of my patients, I couldn't make a diagnosis of ADHD. Most of the kids I was seeing had experienced such severe trauma that it felt like something else was going on. Somehow I was missing something important.
Πριν την ειδίκευση, έκανα μεταπτυχιακό στη Δημόσια Υγεία, κι ένα από τα πράγματα που έμαθα τότε είναι ότι αν ένας γιατρός παρακολουθεί 100 παιδιά που όλα πίνουν νερό από το ίδιο πηγάδι και 98 από αυτά εμφανίζουν διάρροια, μπορεί είτε να τους συνταγογραφήσει την ίδια αντιβίωση ξανά και ξανά είτε να σηκωθεί και να πει: «Τι στο καλό υπάρχει μέσα στο πηγάδι;» Οπότε άρχισα να μελετάω ό,τι έπεφτε στα χέρια μου για τον τρόπο που η έκθεση σε δυσμενείς εμπειρίες επηρεάζει την εγκεφαλική και σωματική ανάπτυξη των παιδιών.
Now, before I did my residency, I did a master's degree in public health, and one of the things that they teach you in public health school is that if you're a doctor and you see 100 kids that all drink from the same well, and 98 of them develop diarrhea, you can go ahead and write that prescription for dose after dose after dose of antibiotics, or you can walk over and say, "What the hell is in this well?" So I began reading everything that I could get my hands on about how exposure to adversity affects the developing brains and bodies of children.
Mια μέρα ήρθε στο γραφείο μου ένας συνάδελφός μου ρωτώντας με: «Δρ. Μπουρκ, το είδατε αυτό;» Κρατούσε στα χέρια του το αντίγραφο μιας ερευνητικής μελέτης με τίτλο «Μελέτη Δυσμενών Εμπειριών της Παιδικής Ηλικίας». Εκείνη η μέρα άλλαξε την κλινική πρακτική μου και κατ' επέκταση την καριέρα μου.
And then one day, my colleague walked into my office, and he said, "Dr. Burke, have you seen this?" In his hand was a copy of a research study called the Adverse Childhood Experiences Study. That day changed my clinical practice and ultimately my career.
Η «Μελέτη Δυσμενών Εμπειριών της Παιδικής Ηλικίας» αξίζει να μελετηθεί από τον καθένα μας. Έγινε από τον Δρ. Βινς Φελίτι στην Kaiser και τον Δρ. Μπομπ Άντα στο CDC, οι οποίοι ρώτησαν μαζί 17.500 ενήλικες για το ιστορικό της έκθεσής τους στις λεγόμενες «δυσμενείς εμπειρίες της παιδικής ηλικίας» ή αλλιώς ΔΕΠΗ. Αφορούν τη σωματική, συναισθηματική ή σεξουαλική κακοποίηση, τη σωματική ή συναισθηματική παραμέληση, την ψυχική ασθένεια, εξάρτηση από ουσίες και φυλάκιση των γονέων, τη διάσταση ή τον χωρισμό των γονέων, ή την ενδοοικογενειακή βία. Για κάθε θετική απάντηση λάμβαναν μία μονάδα επί του σκορ για τις ΔΕΠΗ. Και στη συνέχεια συσχέτισαν τα σκορ για τις ΔΕΠΗ με τα ευρήματα περί υγείας. Διαπίστωσαν κάτι συγκλονιστικό. Δύο πράγματα: Πρώτον, οι ΔΕΠΗ είναι εξαιρετικά συνήθεις. Εξήντα επτά τοις εκατό του πληθυσμού είχε τουλάχιστον μία ΔΕΠΗ και 12,6 τοις εκατό, ένας στους οκτώ, είχε τέσσερις ή παραπάνω ΔΕΠΗ. Η δεύτερη διαπίστωση που έκαναν ήταν ότι υπήρχε σχέση μεταξύ δόσης κι αντίδρασης, μεταξύ των ΔΕΠΗ και των ευρημάτων περί υγείας: όσο ψηλότερο ήταν το σκορ για τις ΔΕΠΗ τόσο χειρότερα ήταν τα ευρήματα υγείας. Κάποιος με σκορ για τις ΔΕΠΗ τέσσερα ή παραπάνω κινδυνεύει να νοσήσει από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια δυόμισι φορές περισσότερο από κάποιον με μηδενικό σκορ για τις ΔΕΠΗ. Η πιθανότητα ήταν δυόμισι φορές μεγαλύτερη και για την ηπατίτιδα. Για την κατάθλιψη ήταν τεσσερισήμισι φορές. Για τις τάσεις αυτοκτονίας ήταν δώδεκα φορές. Κάποιος με σκορ για τις ΔΕΠΗ επτά ή παραπάνω είχε τριπλάσιες πιθανότητες να νοσήσει από καρκίνο του πνεύμονα κι ήταν τρεισήμισι φορές πιθανότερο να νοσήσει από ισχαιμική καρδιοπάθεια, η οποία θερίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
The Adverse Childhood Experiences Study is something that everybody needs to know about. It was done by Dr. Vince Felitti at Kaiser and Dr. Bob Anda at the CDC, and together, they asked 17,500 adults about their history of exposure to what they called "adverse childhood experiences," or ACEs. Those include physical, emotional, or sexual abuse; physical or emotional neglect; parental mental illness, substance dependence, incarceration; parental separation or divorce; or domestic violence. For every yes, you would get a point on your ACE score. And then what they did was they correlated these ACE scores against health outcomes. What they found was striking. Two things: Number one, ACEs are incredibly common. Sixty-seven percent of the population had at least one ACE, and 12.6 percent, one in eight, had four or more ACEs. The second thing that they found was that there was a dose-response relationship between ACEs and health outcomes: the higher your ACE score, the worse your health outcomes. For a person with an ACE score of four or more, their relative risk of chronic obstructive pulmonary disease was two and a half times that of someone with an ACE score of zero. For hepatitis, it was also two and a half times. For depression, it was four and a half times. For suicidality, it was 12 times. A person with an ACE score of seven or more had triple the lifetime risk of lung cancer and three and a half times the risk of ischemic heart disease, the number one killer in the United States of America.
Εξάλλου αυτό είναι λογικό. Κάποιοι κοιτάζοντας αυτά τα στοιχεία είπαν: «Έλα τώρα. Είχες δύσκολη παιδική ηλικία κι είναι πιο πιθανό να πίνεις, να καπνίζεις και να κάνεις πράγματα που θα βλάψουν την υγεία σου. Δεν πρόκειται για επιστήμη αλλά για άσχημη συμπεριφορά».
Well, of course this makes sense. Some people looked at this data and they said, "Come on. You have a rough childhood, you're more likely to drink and smoke and do all these things that are going to ruin your health. This isn't science. This is just bad behavior."
Κι ουσιαστικά σε αυτό το σημείο έχει τον λόγο η επιστήμη. Σήμερα κατανοούμε καλύτερα από ποτέ τον τρόπο που η πρόωρη έκθεση σε δυσμενείς εμπειρίες επηρεάζει την εγκεφαλική και σωματική ανάπτυξη των παιδιών. Επηρεάζει περιοχές όπως ο επικλινής πυρήνας, το κέντρο τέρψης κι επιβράβευσης του εγκεφάλου που παίζει ρόλο στην εξάρτηση από ουσίες. Εμποδίζει τον προμετωπιαίο φλοιό, που επιτρέπει τον έλεγχο παρορμήσεων και την εκτελεστική λειτουργία κι αποτελεί βασική περιοχή για τη μάθηση. Στις μαγνητικές τομογραφίες, επίσης, παρατηρούμε μετρήσιμες διαφορές στην αμυγδαλή, το κέντρο του εγκεφάλου για την αντίδραση στον φόβο. Υπάρχουν, λοιπόν, πραγματικοί νευρολογικοί λόγοι που εξηγούν γιατί όσοι εκτίθενται σε μεγάλο αριθμό δυσμενών εμπειριών είναι πιθανότερο να εμπλακούν σε επικίνδυνες συμπεριφορές, κι είναι σημαντικό να γνωρίζουμε κάτι τέτοιο. Αλλά φαίνεται ότι ακόμα κι αν κάποιος δεν παρουσιάζει επικίνδυνη συμπεριφορά,
It turns out this is exactly where the science comes in. We now understand better than we ever have before how exposure to early adversity affects the developing brains and bodies of children. It affects areas like the nucleus accumbens, the pleasure and reward center of the brain that is implicated in substance dependence. It inhibits the prefrontal cortex, which is necessary for impulse control and executive function, a critical area for learning. And on MRI scans, we see measurable differences in the amygdala, the brain's fear response center. So there are real neurologic reasons why folks exposed to high doses of adversity are more likely to engage in high-risk behavior, and that's important to know. But it turns out that even if you don't engage in any high-risk behavior,
έχει και πάλι πιο πολλές πιθανότητες να εμφανίσει καρδιοπάθεια ή καρκίνο. Αυτό εξηγείται με βάση τον υποθαλαµο- υποφυσικο-επινεφριδιακό άξονα, το σύστημα εγκεφάλου και σώματος για την αντίδραση στο στρες που ελέγχει την αντίδραση πάλης ή φυγής. Πώς λειτουργεί; Φανταστείτε ότι περπατάτε στο δάσος και βλέπετε μια αρκούδα. Αμέσως ο υποθάλαμός σας στέλνει μήνυμα στον υποφυσικό σας αδένα, ο οποίος στέλνει στον επινεφρίδιο αδένα το εξής μήνυμα: «Απελευθέρωσε ορμόνες για το στρες! Αδρεναλίνη! Κορτιζόλη!». Οπότε σας πιάνει ταχυκαρδία, οι κόρες των ματιών διαστέλλονται, οι αναπνευστικές οδοί ανοίγουν, κι είστε έτοιμοι είτε να παλέψετε με την αρκούδα είτε να τρέξετε μακριά. Και αυτό είναι εξαιρετικό όταν βρίσκεστε στο δάσος παρέα με μια αρκούδα. (Γέλια) Τα δύσκολα ξεκινούν όταν συναντάτε την «αρκούδα» κάθε βράδυ κι ο μηχανισμός που αναφέραμε ενεργοποιείται διαρκώς, κι από προσαρμοστικός ή σωτήριος γίνεται δυσπροσάρμοστος ή επιβλαβής για την υγεία. Τα παιδιά είναι εξαιρετικά ευάλωτα στη συνεχόμενη πρόκληση στρες, επειδή ο εγκέφαλος και το σώμα τους βρίσκονται στην ανάπτυξη. Οι πολλές δυσμενείς εμπειρίες πλήττουν την εγκεφαλική δομή και λειτουργία, πλήττουν το αναπτυσσόμενο ανοσοποιητικό σύστημα, τα αναπτυσσόμενα ορμονικά συστήματα, ακόμα και τον τρόπο ανάγνωσης και μεταγραφής του DNA μας. Αυτά τα στοιχεία, λοιπόν, αναίρεσαν τη μέχρι τότε εκπαίδευσή μου,
you're still more likely to develop heart disease or cancer. The reason for this has to do with the hypothalamic–pituitary–adrenal axis, the brain's and body's stress response system that governs our fight-or-flight response. How does it work? Well, imagine you're walking in the forest and you see a bear. Immediately, your hypothalamus sends a signal to your pituitary, which sends a signal to your adrenal gland that says, "Release stress hormones! Adrenaline! Cortisol!" And so your heart starts to pound, Your pupils dilate, your airways open up, and you are ready to either fight that bear or run from the bear. And that is wonderful if you're in a forest and there's a bear. (Laughter) But the problem is what happens when the bear comes home every night, and this system is activated over and over and over again, and it goes from being adaptive, or life-saving, to maladaptive, or health-damaging. Children are especially sensitive to this repeated stress activation, because their brains and bodies are just developing. High doses of adversity not only affect brain structure and function, they affect the developing immune system, developing hormonal systems, and even the way our DNA is read and transcribed. So for me, this information threw my old training out the window,
καθώς κατανοώντας τον μηχανισμό μιας ασθένειας, γνωρίζουμε ποιες δίοδοι διαταράσσονται, αλλά και πώς ως γιατροί είμαστε σε θέση να αξιοποιήσουμε την επιστήμη για την πρόληψη και τη θεραπεία. Αυτή είναι η δουλειά μας. Έτσι ιδρύσαμε στο Σαν Φρανσίσκο το Κέντρο Νεανικής Ευεξίας
because when we understand the mechanism of a disease, when we know not only which pathways are disrupted, but how, then as doctors, it is our job to use this science for prevention and treatment. That's what we do. So in San Francisco, we created the Center for Youth Wellness
για την πρόληψη, τον έλεγχο και τη θεραπεία των επιπτώσεων των ΔΕΠΗ και του τοξικού στρες. Ξεκινήσαμε με τον τυπικό προληπτικό έλεγχο όλων των παιδιών παράλληλα με τη φυσική εξέτασή τους, διότι ξέρω ότι αν μια ασθενής μου έχει σκορ για τις ΔΕΠΗ 4, είναι δυόμισι φορές πιθανότερο να νοσήσει από ηπατίτιδα ή ΧΑΠ, τεσσερισήμισι φορές πιθανότερο να πάθει κατάθλιψη και δώδεκα φορές πιθανότερο να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας σε σύγκριση με μια ασθενή μου με μηδενικό σκορ για τις ΔΕΠΗ. Το αντιλαμβάνομαι όταν εξετάζω μια τέτοια ασθενή. Για τους ασθενείς με θετικό σκορ στις ΔΕΠΗ έχουμε μια διεπιστημονική ομάδα που στοχεύει να μειώσει τη δυσμένεια και να θεραπεύσει τα συμπτώματα μέσω ορθών πρακτικών όπως κατ' οίκον επισκέψεις, θεραπευτικό συντονισμό, ψυχοθεραπείες, διατροφή, ολιστικές παρεμβάσεις αλλά και φαρμακευτική αγωγή κατά περίπτωση. Επίσης ενημερώσαμε τους γονείς για τις επιπτώσεις των ΔΕΠΗ και του τοξικού στρες όπως γίνεται για την κάλυψη πριζών ή τη δηλητηρίαση από μόλυβδο, και προσαρμόσαμε την περίθαλψη των ασθματικών και των διαβητικών ώστε να αναγνωρίζεται ότι ενδεχομένως να χρειάζονται μια πιο επιθετική θεραπεία δεδομένων των αλλαγών στο ορμονικό κι ανοσοποιητικό σύστημά τους. Κατανοώντας κανείς αυτή την επιστήμη θέλει, επίσης, να τη διαδώσει παντού, καθώς δεν αφορά πρόβλημα που έχουν μόνο τα παιδιά στο Μπέιβιου. Σκέφτηκα ότι μόλις ενημερώνονταν κι όλοι οι υπόλοιποι,
to prevent, screen and heal the impacts of ACEs and toxic stress. We started simply with routine screening of every one of our kids at their regular physical, because I know that if my patient has an ACE score of 4, she's two and a half times as likely to develop hepatitis or COPD, she's four and half times as likely to become depressed, and she's 12 times as likely to attempt to take her own life as my patient with zero ACEs. I know that when she's in my exam room. For our patients who do screen positive, we have a multidisciplinary treatment team that works to reduce the dose of adversity and treat symptoms using best practices, including home visits, care coordination, mental health care, nutrition, holistic interventions, and yes, medication when necessary. But we also educate parents about the impacts of ACEs and toxic stress the same way you would for covering electrical outlets, or lead poisoning, and we tailor the care of our asthmatics and our diabetics in a way that recognizes that they may need more aggressive treatment, given the changes to their hormonal and immune systems. So the other thing that happens when you understand this science is that you want to shout it from the rooftops, because this isn't just an issue for kids in Bayview. I figured the minute that everybody else heard about this,
θα είχαμε προληπτικούς ελέγχους, διεπιστημονικές θεραπευτικές ομάδες, και θα επιδιώκαμε τα αποτελεσματικότερα πρωτόκολλα κλινικής θεραπείας. Κι, όμως, δεν έγινε έτσι. Κι αυτό ήταν σπουδαίο δίδαγμα. Αυτό που είχα στο μυαλό μου απλώς ως ορθή κλινική πρακτική συνειδητοποιώ πλέον ότι είναι ολόκληρο κίνημα. Σύμφωνα με τον Δρ. Ρόμπερτ Μπλοκ, τον πρώην πρόεδρο της Αμερικανικής Παιδιατρικής Ακαδημίας, «Οι δυσμενείς εμπειρίες της παιδικής ηλικίας είναι η μόνη απειλή της δημόσιας υγείας που έχει λάβει τόση λίγη προσοχή τη στιγμή που πλήττει σήμερα το έθνος μας». Και μάλιστα αυτή η προοπτική ανησυχεί πολύ κόσμο. Το μέγεθος του προβλήματος φαντάζει τεράστιο και συνεπώς δύσκολο ως προς τον τρόπο προσέγγισής του. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, εκεί ακριβώς έγκειται η ελπίδα, επειδή όταν βρεθεί το κατάλληλο πλαίσιο, όταν καταλάβουμε ότι θα έχουμε κρίση στη δημόσια υγεία, θα μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε τα σωστά εργαλεία για να βρούμε λύσεις. Από τα προϊόντα καπνού μέχρι τη μολυβδίαση και τον ιό του AIDS, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν, για την ακρίβεια, πολύ καλό ιστορικό αντιμετώπισης των προβλημάτων που απειλούν τη δημόσια υγεία, αλλά για να υπάρξει επιτυχία και με τις ΔΕΠΗ και το τοξικό στρες θα χρειαστούν αποφασιστικότητα κι αφοσίωση, και παρατηρώντας την ανταπόκριση του έθνους μας μέχρι σήμερα, αναρωτιέμαι, γιατί δεν έχουμε πάρει το εν λόγω θέμα πιο σοβαρά; Στην αρχή νόμιζα ότι αφήναμε το θέμα αυτό στο περιθώριο επειδή δεν μας αφορούσε. Αυτό αντιμετωπίζουν μόνο τα παιδιά στις γειτονιές που αναφέραμε. Κι αυτό είναι περίεργο καθώς τα στοιχεία παρουσιάζουν άλλη εικόνα.
it would be routine screening, multi-disciplinary treatment teams, and it would be a race to the most effective clinical treatment protocols. Yeah. That did not happen. And that was a huge learning for me. What I had thought of as simply best clinical practice I now understand to be a movement. In the words of Dr. Robert Block, the former President of the American Academy of Pediatrics, "Adverse childhood experiences are the single greatest unaddressed public health threat facing our nation today." And for a lot of people, that's a terrifying prospect. The scope and scale of the problem seems so large that it feels overwhelming to think about how we might approach it. But for me, that's actually where the hopes lies, because when we have the right framework, when we recognize this to be a public health crisis, then we can begin to use the right tool kit to come up with solutions. From tobacco to lead poisoning to HIV/AIDS, the United States actually has quite a strong track record with addressing public health problems, but replicating those successes with ACEs and toxic stress is going to take determination and commitment, and when I look at what our nation's response has been so far, I wonder, why haven't we taken this more seriously? You know, at first I thought that we marginalized the issue because it doesn't apply to us. That's an issue for those kids in those neighborhoods. Which is weird, because the data doesn't bear that out.
Η αρχική μελέτη για τις ΔΕΠΗ έγινε σε πληθυσμό που 70 τοις εκατό ήταν καυκάσιος, 70 τοις εκατό είχε κολεγιακή μόρφωση. Αλλά όσο περισσότερο συζητούσα με κόσμο, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα ότι ακολουθούσα ανάποδη πορεία. Αν ρώταγα πόσα άτομα σε αυτή την αίθουσα είχαν στην οικογένειά τους κάποιον ψυχικά ασθενή, στοιχηματίζω ότι θα σήκωναν μερικοί τα χέρια τους. Κι αν ρώταγα πόσα άτομα είχαν γονιό που έπινε πολύ αλκοόλ ή που όντως πίστευε ότι αν δεν τιμωρείς αρκετά τα παιδιά σου, τα κακομαθαίνεις, στοιχηματίζω ότι θα σήκωναν μερικοί ακόμα τα χέρια τους. Ακόμη και εδώ μέσα, πρόκειται για ένα θέμα που αγγίζει πολλούς από μας, κι αρχίζω να πιστεύω ότι το παραγκωνίζουμε επειδή πράγματι μας αφορά. Ίσως είναι ευκολότερο να κοιτάμε άλλους Τ.Κ. κι όχι της περιοχής μας, επειδή δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια. Καλύτερα να ήμασταν άρρωστοι. Ευτυχώς η επιστημονική πρόοδος κι, ειλικρινά, η οικονομική πραγματικότητα καθιστούν την προηγούμενη επιλογή όλο και λιγότερο βιώσιμη μέρα με τη μέρα. Η επιστήμη είναι σαφής: Οι πρόωρες δυσμενείς εμπειρίες επηρεάζουν την υγεία εφ' όρου ζωής.
The original ACEs study was done in a population that was 70 percent Caucasian, 70 percent college-educated. But then, the more I talked to folks, I'm beginning to think that maybe I had it completely backwards. If I were to ask how many people in this room grew up with a family member who suffered from mental illness, I bet a few hands would go up. And then if I were to ask how many folks had a parent who maybe drank too much, or who really believed that if you spare the rod, you spoil the child, I bet a few more hands would go up. Even in this room, this is an issue that touches many of us, and I am beginning to believe that we marginalize the issue because it does apply to us. Maybe it's easier to see in other zip codes because we don't want to look at it. We'd rather be sick. Fortunately, scientific advances and, frankly, economic realities make that option less viable every day. The science is clear: Early adversity dramatically affects health across a lifetime.
Σήμερα αρχίζουμε να κατανοούμε πώς να σταματήσουμε τη μετάβαση από τις πρόωρες δυσμενείς εμπειρίες στην ασθένεια και τον πρόωρο θάνατο, και για 30 χρόνια εφεξής τα παιδιά που έχουν υψηλό σκορ στις ΔΕΠΗ και τα συμπεριφορικά τους συμπτώματα περνούν απαρατήρητα, που η διαχείριση του άσθματός τους φαίνεται άσχετος παράγοντας, και που εμφανίζουν υψηλή αρτηριακή πίεση και πρόωρη καρδιοπάθεια ή καρκίνο θα είναι ανώμαλα περιστατικά όπως η 6μηνη θνησιμότητα από τον ιό του AIDS. Ο κόσμος θα προσέξει την κατάσταση και θα αναρωτηθεί: «Τι στο καλό συνέβη εδώ;» Πρόκειται για κάτι που μπορεί να θεραπευτεί. Πρόκειται για κάτι που μπορεί να καταπολεμηθεί. Το μόνο ουσιαστικό ζητούμενο σήμερα είναι να βρούμε το θάρρος να κοιτάξουμε κατάματα το πρόβλημα και να δεχτούμε ότι είναι πραγματικό και ότι μας αφορά όλους. Πιστεύω ότι είμαστε κινητήριος δύναμη. Σας ευχαριστώ.
Today, we are beginning to understand how to interrupt the progression from early adversity to disease and early death, and 30 years from now, the child who has a high ACE score and whose behavioral symptoms go unrecognized, whose asthma management is not connected, and who goes on to develop high blood pressure and early heart disease or cancer will be just as anomalous as a six-month mortality from HIV/AIDS. People will look at that situation and say, "What the heck happened there?" This is treatable. This is beatable. The single most important thing that we need today is the courage to look this problem in the face and say, this is real and this is all of us. I believe that we are the movement. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)