When I opened Mott Hall Bridges Academy in 2010, my goal was simple: open a school to close a prison. Now to some, this was an audacious goal, because our school is located in the Brownsville section of Brooklyn -- one of the most underserved and violent neighborhoods in all of New York City. Like many urban schools with high poverty rates, we face numerous challenges, like finding teachers who can empathize with the complexities of a disadvantaged community, lack of funding for technology, low parental involvement and neighborhood gangs that recruit children as early as fourth grade.
כשפתחתי את אקדמיית "גשרי מוט הול" ב-2010 המטרה שלי היתה פשוטה: לפתוח בית ספר כדי לסגור בית כלא עבור חלק זו היתה מטרה נועזת משום שבית הספר שלנו ממוקם בשכונת בראונסוויל שבברוקלין אחת השכונות הכי פחות מושקעות והכי אלימות בכל העיר ניו-יורק. כמו בהרבה בתי ספר עירוניים עם שיעורי עוני גבוהים ניצבים מולנו מספר אתגרים, כמו למצוא מורים שיכולים להזדהות עם המורכבות של קהילה מוחלשת, מחסור בתקצוב עבור אמצעים טכנולוגיים, מעורבות הורית נמוכה וכנופיות רחוב שמגייסות ילדים כבר בכיתה ד'.
So here I was, the founding principal of a middle school that was a district public school, and I only had 45 kids to start. Thirty percent of them had special needs. Eighty-six percent of them were below grade level in English and in math. And 100 percent were living below the poverty level.
אז הנה אני, המנהלת-מייסדת של חטיבת ביניים אזורית ציבורית והיו לי בהתחלה רק 45 תלמידים. ל-30% מהם צרכים מיוחדים. 86% מתוכם היו ברמה נמוכה לגילם באנגלית ובמתמטיקה. ו-100% מהם חיו מתחת לקו העוני.
If our children are not in our classrooms, how will they learn? And if they're not learning, where would they end up?
אם הילדים שלנו לא מגיעים לכיתות, איך הם ילמדו? ואם הם לא לומדים, מה מחכה להם בעתיד?
It was evident when I would ask my 13-year-old, "Young man, where do you see yourself in five years?"
כששאלתי את בני בן ה-13, "בחור צעיר, "איפה תהיה עוד חמש שנים?"
And his response: "I don't know if I'm gonna live that long."
היה ברור שיענה: "אני לא יודע אם אחיה עד אז."
Or to have a young woman say to me that she had a lifelong goal of working in a fast-food restaurant. To me, this was unacceptable. It was also evident that they had no idea that there was a landscape of opportunity that existed beyond their neighborhood.
או כשאישה צעירה אמרה לי שמטרתה בחיים היא לעבוד במסעדת מזון-מהיר. עלי זה לא מקובל. היה גם ברור שאין להם שום מושג שיש מרחב שלם של אפשרויות שקיימות מחוץ לשכונה.
We call our students "scholars," because they're lifelong learners. And the skills that they learn today will prepare them for college and career readiness. I chose the royal colors of purple and black, because I want them to be reminded that they are descendants of greatness, and that through education, they are future engineers, scientists, entrepreneurs and even leaders who can and will take over this world. To date, we have had three graduating classes, at a 98 --
אנחנו קוראים לתלמידים שלנו "מלומדים", כי הם לומדים לאורך כל חייהם. והמיומנויות שהם לומדים היום יכינו אותם למכללה ולקריירה עתידית. בחרתי את הצבעים המלכותיים סגול ושחור, כי רציתי להזכיר להם שהם צאצאים של גדולה, ושדרך חינוך, הם מהנדסים עתידיים, מדענים, יזמים ואפילו מנהיגים שיכולים לשלוט על העולם, ויעשו זאת. היום, שלושה מחזורים סיימו את בית הספר ב98% –
(Applause)
(מחיאות כפיים)
At a 98-percent graduation rate. This is nearly 200 children, who are now going to some of the most competitive high schools in New York City.
98% מהם סיימו. מדובר על כמעט 200 ילדים, שעכשיו הולכים לכמה מהתיכונים הכי תחרותיים בניו-יורק.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
It was a cold day in January when my scholar, Vidal Chastanet, met Brandon Stanton, the founder of the popular blog "Humans of New York." Brandon shared the story of a young man from Brownsville who had witnessed violence firsthand, by witnessing a man being thrown off of a roof. Yet he can still be influenced by a principal who had opened up a school that believes in all children. Vidal embodies the story of so many of our underprivileged children who are struggling to survive, which is why we must make education a priority.
היה זה יום קר בינואר כשהמלומד שלי, וידל צ'סטנט, פגש את ברנדון סטנטון, מייסד הבלוג הידוע "האנשים של ניו-יורק." ברנדון סיפר את סיפורו של צעיר בברוסוויל שחזה באלימות מיד ראשונה, כשראה אדם נזרק מגג. ועדיין הוא יכול להיות מושפע ממנהלת שפתחה בית ספר שמאמין בכל הילדים. וידאל מגלם את הסיפור של כל כך הרבה ילדים מקופחים שנאבקים לשרוד, לכן אנחנו חייבים לתת עדיפות לחינוך.
Brandon's post created a global sensation that touched the lives of millions. This resulted in 1.4 million dollars being raised for our scholars to attend field trips to colleges and universities, Summer STEAM programs, as well as college scholarships. You need to understand that when 200 young people from Brownsville visited Harvard, they now understood that a college of their choice was a real possibility. And the impossibilities that had been imposed upon them by a disadvantaged community were replaced by hope and purpose.
הפוסט של ברנדון יצר סנסציה עולמית שנגעה בחיי מליונים. התוצאה של זה היתה 1.4 מליון דולר שגוייסו להשתתפות המלומדים שלנו בביקורים במכללות ואוניברסיטאות, לתוכניות מדע ומתמטיקה בקיץ, כמו גם למלגות למכללות. אתם צריכים להבין שכש-200 אנשים צעירים מבראונסוויל ביקרו בהארווארד, הם הבינו עכשיו שמכללה לבחירתם היא אפשרות אמיתית. והיעדר האפשרויות שנכפה עליהם על ידי קהילה מקופחת, הוחלף על ידי תקווה וייעוד.
The revolution in education is happening in our schools, with adults who provide love, structure, support and knowledge. These are the things that inspire children. But it is not an easy task. And there are high demands within an education system that is not perfect.
המהפכה בחינוך מתרחשת בבתי הספר שלנו, עם בוגרים שמספקים אהבה, מבנה, תמיכה וידע. אלה הדברים שנותנים השראה לילדים. אבל זו לא משימה קלה. ויש דרישות גבוהות בתוך מערכת חינוך שאינה מושלמת.
But I have a dynamic group of educators who collaborate as a team to determine what is the best curriculum. They take time beyond their school day, and come in on weekends and even use their own money to often provide resources when we do not have it. And as the principal, I have to inspect what I expect.
אבל יש לי קבוצה דינמית של מחנכים שמשתפים פעולה כקבוצה כדי לקבוע מהי תוכנית הלימודים הטובה ביותר. והם משקיעים זמן מעבר ליום הלימודים, ומגיעים בסופי שבוע, ואפילו משתמשים בכסף שלהם כדי לספק משאבים כשלנו אין אותם. וכמנהלת, אני צריכה לבדוק אם הם עונים על הציפיות שלי.
So I show up in classes and I conduct observations to give feedback, because I want my teachers to be just as successful as the name Mott Hall Bridges Academy. And I give them access to me every single day, which is why they all have my personal cell number, including my scholars and those who graduated -- which is probably why I get phone calls and text messages at three o'clock in the morning.
אז אני מופיעה בכיתות ועורכת תצפיות כדי לתת משוב, כי אני רוצה שהמורים שלי יהיו מוצלחים ממש כמו השם אקדמיית "גשרי מוט הול". ואני נותנת להם גישה אלי כל יום. לכן לכולם יש את מספר הנייד האישי שלי, כולל המלומדים והבוגרים שלי – ולכן כנראה אני מקבלת שיחות ומסרונים בשלוש בלילה.
(Laughter)
(צחוק)
But we are all connected to succeed, and good leaders do this. Tomorrow's future is sitting in our classrooms. And they are our responsibility. That means everyone in here, and those who are watching the screen. We must believe in their brilliance, and remind them by teaching them that there indeed is power in education.
אבל אנחנו מחוברים כדי להצליח, ומנהיגים טובים עושים את זה. העתיד של מחר יושב בכיתות שלנו. והם האחריות שלנו. זה אומר שכולם פה, ואלה שצופים במסך. אנחנו חייבים להאמין בגאונות שלהם, ומזכירים להם על ידי לימודם שבאמת יש כוח בחינוך.
Thank you.
תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)