من کاتێک لە ساڵی ٢٠١٠ ئەکادیمیای مۆت هۆڵ بریدجزم کردەوە، ئامانجەکەم سادەبوو: کردنەوەی قوتابخانەیەک بۆ داخستنی زیندانێک. ئێستا بۆ هەندێک، ئەمە ئامانجێکی چاونەترسانە بوو، چونکە قوتابخانەکەمان دەکەوتە بەشی بڕاونسڤیڵ لە بڕۆکلن… یەکێک لە هەرە کەم خزمەت و گەڕەکە تووندوتیژەکان لە هەموو شاری نیویۆڕک. وەک زۆرێک لە قوتابخانە شارستانەکان کە ڕێژەی هەژاریی بەرزە، ئێمە ڕووبەڕووی چەندان ئاستەنگ بووینەوە، وەک دۆزینەوەی ئەو مامۆستایانەی دەتوانن هاوخەمی بکەن لەگەڵ ئاڵۆزیەکانی کۆمەڵگەیەکی هەژار، نەبوونی سەرمایە بۆ تەکنەلۆجیا، تووشبونی باوان لاواز و دەستەی دراوسێکان کە منداڵەکان لە سەرەتای پۆلی چوارەم دەنێرن.
When I opened Mott Hall Bridges Academy in 2010, my goal was simple: open a school to close a prison. Now to some, this was an audacious goal, because our school is located in the Brownsville section of Brooklyn -- one of the most underserved and violent neighborhoods in all of New York City. Like many urban schools with high poverty rates, we face numerous challenges, like finding teachers who can empathize with the complexities of a disadvantaged community, lack of funding for technology, low parental involvement and neighborhood gangs that recruit children as early as fourth grade.
بۆیە من لێرە بووم، بەڕێوەبەری دامەزرێنەری قوتابخانەیەکی ناوەندی کە قوتابخانەیەکی گشتی ناوچەکە بوو، هەروەها من تەنها ٤٥ منداڵم هەبوو بۆ ئەوەی دەست پێ بکەم. لەسەدا سییان خاوەن پێداویستی تایبەتن. لەسەدا هەشتا و شەشیان لەخوار ئاستی گروپەوەبوون لە ئینگلیزی و لە بیرکاری. هەروەها لەسەدا ١٠٠ی لە ژێر ئاستی هەژاریدا دەژین.
So here I was, the founding principal of a middle school that was a district public school, and I only had 45 kids to start. Thirty percent of them had special needs. Eighty-six percent of them were below grade level in English and in math. And 100 percent were living below the poverty level.
ئەگەر منداڵەکانمان لە پۆلەکانمان نەبن، چۆن فێردەبن؟ ئەگەر فێریش نەبن، کەی تەواو دەبن؟
If our children are not in our classrooms, how will they learn? And if they're not learning, where would they end up?
ئەوە دیاربوو کاتێک پرسیارم لە ١٣ ساڵانەکەم کرد، “پیاوی گەنج، پێنج ساڵیکە خۆت لە کوێ دەبینیەوە؟
It was evident when I would ask my 13-year-old, "Young man, where do you see yourself in five years?"
و وەڵامەکەی: “نازانم ئەگەر ئەوەندە زۆر بژیەم”.
And his response: "I don't know if I'm gonna live that long."
یان بوونە ئافرەتێکی گەنج پێم بڵێ کە ئامانجی ژیانێکی درێژی هەبوو لە کارکردن لە چێشتخانەیەکی خواردنی خێرا. بۆ من، ئەمە باش نەبوو. هەروەها ئەوە ڕوون بوو کە ئەوان هیچ بیرۆکەیەکیان نەبوو کە دەرفەتی بۆچوونێک هەبوو کە لەولای دراوسێکانیانەوە هەبوو.
Or to have a young woman say to me that she had a lifelong goal of working in a fast-food restaurant. To me, this was unacceptable. It was also evident that they had no idea that there was a landscape of opportunity that existed beyond their neighborhood.
بە قوتابیەکانمان دەڵێین”مامۆستاکان”، چونکە ئەوان فێرخوازانی هەمیشەیین. هەروەها ئەو لێزانیانەی کە ئەمڕۆ فێری دەبن ئامادەیان دەکات بۆ کۆلێژ و ئامادەباشی پیشەیی. من ڕەنگە شاهانەکانی مۆر و ڕەشم هەڵبژاردبوو، چونکە دەمەوێت ئەوانەیان لەبیربێت کە ئەوان نەوەی شکۆدارن، ئەمەش بەهۆی پەروەردەوە، ئەندازیارەکانی داهاتوون، زاناکان، بازرگانەکان تەنانەت سەرکردەکانیش کە دەتوانن و دەست بەسەر ئەم جیهانەدا دەگرن. تا ئێستا، ئێمە سێ بەشی دەرچوومان هەبووە، لە ٩٨…
We call our students "scholars," because they're lifelong learners. And the skills that they learn today will prepare them for college and career readiness. I chose the royal colors of purple and black, because I want them to be reminded that they are descendants of greatness, and that through education, they are future engineers, scientists, entrepreneurs and even leaders who can and will take over this world. To date, we have had three graduating classes, at a 98 --
(چەپڵە لێدان)
(Applause)
ڕێژەی دەرچوونی لەسەدا ٩٨. ئەمە نزیکەی ٢٠٠ منداڵە، کە ئێستا دەچن بۆ هەندێک لە پێشبڕکێکارترین قوتابخانە ئامادەییەکان لە شاری نیویۆڕک.
At a 98-percent graduation rate. This is nearly 200 children, who are now going to some of the most competitive high schools in New York City.
(چەپڵە لێدان)
(Applause)
ڕۆژێکی ساردی کانونی دووەم بوو کاتێک مامۆستایەکەم، ڤیداڵ کاستانت، چاوی بە بڕاندەن ستانتەن کەوت، دامەزرێنەری بلۆگە بەناوبانگەکە “مرۆڤەکانی نیویۆڕک”. بڕاندەن چیڕۆکی پیاوێکی گەنجی بڕاونسڤیڵ بڵاوکردەوە كە ڕاستەخۆ شایەتحاڵی توندوتیژیەکەبوو، بە شایەتیدانی پیاوێک کە لە سەربانێک فڕێدرا. هێشتا دەتوانێت کاریگەربێت بە بنەمایەک کە قوتابخانەیەکی کردەوە کە باوەڕی بە هەموو منداڵەکان هەیە. ڤیداڵ چیڕۆکی زۆرێک لە منداڵە هەژارەکانمان بەرجەستە دەکات کە بۆ ڕزگاربوون تێدەکۆشن، بۆیە پێویستە پەروەردە بکەینە پێشەنگ.
It was a cold day in January when my scholar, Vidal Chastanet, met Brandon Stanton, the founder of the popular blog "Humans of New York." Brandon shared the story of a young man from Brownsville who had witnessed violence firsthand, by witnessing a man being thrown off of a roof. Yet he can still be influenced by a principal who had opened up a school that believes in all children. Vidal embodies the story of so many of our underprivileged children who are struggling to survive, which is why we must make education a priority.
پۆستەکەی بڕاندەن هەستێکی جیهانی دروست کرد کە کاریگەری لەسەر ژیانی ملیۆنان کەس هەبوو. ئەمەش بووە هۆی ئەوەی ١.٤ملیۆن دۆلار بەرزبێتەوە بۆ ئەوەی مامۆستاکانمان بەشداربن لە گەشتە زانستییەکان بۆ کۆلێژەکان و زانکۆکان، بەرنامەکانی ستیمی هاوینە، هەروەها بەخششە خوێندنەکانی کۆلێژ. پێویستە تێبگەیت کە کاتێک ٢٠٠ کەسی گەنج لە بڕاونسڤیڵ سەردانی هارڤاردیان کرد، ئێستا تێگەیشتوون کە هەڵبژاردنی کۆلێژێکیان ئەگەرێکی ڕاست بوو. هەروەها ئەستەمەکانیش کە بەسەریاندا سەپێنرابوو لەلایەن کۆمەڵگەیەکی کەمدەرامەتەوە بە هیوا و مەبەست جێگۆڕکێیان پێکرابوو.
Brandon's post created a global sensation that touched the lives of millions. This resulted in 1.4 million dollars being raised for our scholars to attend field trips to colleges and universities, Summer STEAM programs, as well as college scholarships. You need to understand that when 200 young people from Brownsville visited Harvard, they now understood that a college of their choice was a real possibility. And the impossibilities that had been imposed upon them by a disadvantaged community were replaced by hope and purpose.
شۆڕش لە پەروەردەدا لە خوێندنگاکانماندا ڕوودەدات، لەگەڵ ئەو پێگەیشتووانەی کە دەستەبەری خۆشەویستی دەکەن، پێکهاتە، پشتگیری هەروەها زانیاری. ئەمانە ئەو شتانەن کە هانی منداڵان دەدەن. بەڵام ئەمە کارێکی ئاسان نییە. هەروەها داواکاری زۆر هەیە لەناو سیستەمێکی پەروەردەدا کە تەواو نییە.
The revolution in education is happening in our schools, with adults who provide love, structure, support and knowledge. These are the things that inspire children. But it is not an easy task. And there are high demands within an education system that is not perfect.
بەڵام گروپێکی دینامیکی پەروەردەکارم هەیە کە وەک تیمێک یارمەتی دەدات بۆ دیاریکردنی ئەوەی باشترین بەرنامەی وانەوتنەوە چییە. ئەوان کاتی خۆیان وەردەگرن دوای قوتابخانەکەیان، هەروەها کۆتایی هەفتەکان دێنەوە و تەنانەت پارەی خۆیان بەکاردێنن بۆ ئەوەی زۆربەی کات سەرچاوەکانیان بداتێ کاتێک ئێمە نیمانە. هەروەها وەک بەڕێوبەر، پێویستە ئەو شتە بپشکنم کە چاوەڕوانی دەکەم.
But I have a dynamic group of educators who collaborate as a team to determine what is the best curriculum. They take time beyond their school day, and come in on weekends and even use their own money to often provide resources when we do not have it. And as the principal, I have to inspect what I expect.
بۆیە لە وانەکاندا ئامادە دەبم هەروەها سەرنج دەدەم بۆ ئەوەی ڕاوبۆچوون بدەم، چونکە لە مامۆستاکانم دەوێت ئەوەندە سەرکەوتووبن وەک ناوی ئەکادیمی مۆت هۆڵ بریدگز. هەروەها هەموو ڕۆژێک من ڕێگای چوونە ژوورەوەیان پێ دەدەم، بۆیە هەموویان ژمارە تەلەفۆنی تایبەتی منیان لەلایە، لە مامۆستاکانم و ئەوانەشی دەرچوون پێکهاتووە… کە لەوانەیە لەبەر ئەوە بێت کە پەیوەندییە تەلەفۆنیەکان و نامەکانم دەست دەکەوێت لە کاتژمێر سێی بەیانی.
So I show up in classes and I conduct observations to give feedback, because I want my teachers to be just as successful as the name Mott Hall Bridges Academy. And I give them access to me every single day, which is why they all have my personal cell number, including my scholars and those who graduated -- which is probably why I get phone calls and text messages at three o'clock in the morning.
(پێکەنین)
(Laughter)
بەڵام هەموومان پەیوەستین بە سەرکەوتنەوە، و سەرکردەی باش ئەمە بکات. ئایندەی سبەینێ دانیشتنە لە پۆلەکانماندا. هەروەها ئەوان بەرپرسی ئێمەن. مانای وایە هەر کەسێک لێرە، و ئەوانەش کە سەیری شاشەکە دەکەن. دەبێت باوەڕمان بە نایابیەکەیان هەبێت، هەروەها بیریان بخەرەوە بە فێرکردنیان کە لە ڕاستیدا لە پەروەردەدا هێز هەیە.
But we are all connected to succeed, and good leaders do this. Tomorrow's future is sitting in our classrooms. And they are our responsibility. That means everyone in here, and those who are watching the screen. We must believe in their brilliance, and remind them by teaching them that there indeed is power in education.
سوپاستان دەکەم.
Thank you.
(چەپڵە لێدان)
(Applause)