Dialogue gives a story color, makes it exciting and moves it forward. Romeo: O, wilt thou leave me so unsatisfied? Juliet: What satisfaction canst thou have tonight? Romeo: The exchange of thy love's faithful vows for mine. Without dialogue: (cricket sounds) So what goes into writing effective dialogue? Well, there are social skills: making friends, solving conflicts, being pleasant and polite. We won't be using any of those today. Instead, we'll be working on -- let's call them "anti-social skills." If you're a writer, you may already have a few of these. The first is eavesdropping. If you're riding a bus and hear an interesting conversation, you could write it all down. Of course, when you write fiction, you're not describing real people, you're making up characters. But sometimes the words you overhear can give you ideas. "I did not," says one person. "I saw you," the other replies. Who might be saying those words? Maybe it's two kids in a class, and the boy thinks the girl pushed him. Maybe it's a couple, but one of them is a vampire, and the woman vampire saw the man flirting with a zombie. Or maybe not. Maybe the characters are a teenager and his mother, and they're supposed to be vegetarians, but the mother saw him eating a burger. So let's say you've decided on some characters. This is anti-social skill number two: start pretending they're real. What are they like? Where are they from? What music do they listen to? Spend some time with them. If you're on a bus, think about what they might be doing if they were there too. Would they talk on the phone, listen to music, draw pictures, sleep? What we say depends on who we are. An older person might speak differently than a younger person. Someone from the south might speak differently than someone from the north. Once you know your characters, you can figure out how they talk. At this stage, it's helpful to use anti-social skill number three: muttering to yourself. When you speak your character's words, you can hear whether they sound natural, and fix them if necessary. Remember, most people are usually pretty informal when they speak. They use simple language and contractions. So, "Do not attempt to lie to me" sounds more natural as "Don't try to lie to me." Also keep it short. People tend to speak in short bursts, not lengthy speeches. And let the dialogue do the work. Ask yourself: do I really need that adverb? For instance, "'Your money or your life,' she said threateningly." Here, "threateningly" is redundant, so you can get rid of it. But if the words and the actions don't match, an adverb can be helpful. "'Your money or your life,' she said lovingly." So, to recap: First, eavesdrop. Next, pretend imaginary people are real. Finally, mutter to yourself, and write it all down. You already have everything you need. This is fictional dialogue, or "How to Hear Voices in Your Head."
Đối thoại làm cho một câu chuyện trở nên nhiều màu sắc, làm cho nó thú vị và phát triển nó. Romeo: O, điều gì khiến tôi không thể nào thoả mãn? Juliet: Vậy những thoả mãn nào mà ngài đã có tối nay? Romeo: Đó là ta trao nhau lời thề chung thuỷ trong tình yêu Nếu không có đối thoại: (tiếng dế kêu) Thế nên, điều gì cần thiết để viết đoạn đối thoại một cách hiệu quả ? Vâng, có những kỹ năng xã hội: kết bạn, giải quyết xung đột, cư xử dễ chịu và lịch sự. Chúng tôi sẽ không sử dụng bất kỳ kỹ năng nào nói trên ngày hôm nay. Thay vào đó, chúng tôi sẽ làm việc trên Hãy gọi chúng "kỹ năng anti-xã hội." Nếu bạn là một nhà văn, bạn có thể đã có một vài trong số này. Đầu tiên là nghe trộm. Nếu bạn ở trên một chiếc xe buýt và nghe một cuộc đối thoại thú vị, bạn có thể viết xuống. Tất nhiên, khi viết tiểu thuyết, bạn không mô tả những con người thực, bạn tạo nên những nhân vật. Nhưng đôi khi những từ bạn chợt nghe có thể cho bạn ý tưởng. "Tôi đã không làm thế," một người nói. "Tôi đã trông thấy anh," người khác trả lời. Ai có thể thốt ra những từ đó? Có lẽ đó là hai đứa trẻ trong lớp học, và cậu bé nghĩ rằng cô bé đã đẩy mình. Có lẽ đó là một cặp vợ chồng, nhưng một trong số họ là ma cà rồng, và ma cà rồng nữ đã trông thấy người đàn ông tán tỉnh một zombie. Hoặc có lẽ không phải thế. Có lẽ các nhân vật là một thiếu niên và mẹ của em, và họ phải là người ăn chay, nhưng người mẹ đã trông thấy cậu bé xơi một cái burger. Vì vậy, hãy nói rằng bạn đã quyết định một số nhân vật. Đây là kỹ năng anti-xã hội số 2 bắt đầu giả vờ rằng họ là người thật. Họ trông như thế nào? Họ đến từ đâu? Họ nghe loại nhạc gì? Dành một số thời gian với họ. Nếu bạn đang ở trên xe buýt, suy nghĩ về những gì họ có thể làm nếu ở đó. Họ sẽ nói chuyện trên điện thoại, nghe nhạc, vẽ tranh hay ngủ gật? Những gì chúng ta nói phụ thuộc vào việc chúng ta là ai. Một người lớn tuổi có thể nói khác so với một người trẻ tuổi. Một người nào đó từ miền Nam có thể nói khác so với người miền Bắc. Một khi bạn hiểu nhân vật của mình, bạn có thể tìm ra cách họ nói chuyện. Ở giai đoạn này, sẽ là hữu ích để sử dụng kỹ năng anti-xã hội thứ ba: tự nói thầm với chính mình Khi bạn nói lời của nhân vật, bạn có thể nghe xem liệu nó có tự nhiên không, và sửa chữa chúng nếu cần thiết. Hãy nhớ rằng, hầu hết mọi người thường khá thoải mái khi nói chuyện. Họ sử dụng ngôn ngữ đơn giản và ngắn gọn. "Đừng cố gắng nói dối tôi" nghe tự nhiên hơn là "Đừng thử việc nói dối với tôi." Cũng nên cố gắng viết ngắn gọn . Người ta có xu hướng nói chuyện ngắn gọn, chứ không phải là những phát biểu dài dòng. Và hãy để cho các cuộc đối thoại diễn ra tự nhiên. Hãy tự hỏi: Liệu tôi có thực sự cần phó từ đó? Ví dụ, "'tiền của bạn hay cuộc sống của bạn,' cô ta nói đầy đe doạ Ở đây, "đầy đe doạ" là dư thừa, vì vậy bạn có thể lược bỏ nó. Nhưng nếu các từ và các hành động không khớp với nhau, một trạng từ có thể giúp ích. "'Tiền của bạn hoặc cuộc sống của bạn,' cô ấy nói một cách trìu mến. Vì vậy, để tóm lại: Trước tiên, nghe lén. Tiếp theo, giả vờ nhân vật tưởng tượng là có thật. Cuối cùng, thì thầm với chính mình, và viết tất cả xuống. Bạn đã có tất cả mọi thứ mình cần. Đây là đối thoại hư cấu, hay "Làm thế nào để lắng nghe tiếng nói trong đầu của mình."