Dialogue gives a story color, makes it exciting and moves it forward. Romeo: O, wilt thou leave me so unsatisfied? Juliet: What satisfaction canst thou have tonight? Romeo: The exchange of thy love's faithful vows for mine. Without dialogue: (cricket sounds) So what goes into writing effective dialogue? Well, there are social skills: making friends, solving conflicts, being pleasant and polite. We won't be using any of those today. Instead, we'll be working on -- let's call them "anti-social skills." If you're a writer, you may already have a few of these. The first is eavesdropping. If you're riding a bus and hear an interesting conversation, you could write it all down. Of course, when you write fiction, you're not describing real people, you're making up characters. But sometimes the words you overhear can give you ideas. "I did not," says one person. "I saw you," the other replies. Who might be saying those words? Maybe it's two kids in a class, and the boy thinks the girl pushed him. Maybe it's a couple, but one of them is a vampire, and the woman vampire saw the man flirting with a zombie. Or maybe not. Maybe the characters are a teenager and his mother, and they're supposed to be vegetarians, but the mother saw him eating a burger. So let's say you've decided on some characters. This is anti-social skill number two: start pretending they're real. What are they like? Where are they from? What music do they listen to? Spend some time with them. If you're on a bus, think about what they might be doing if they were there too. Would they talk on the phone, listen to music, draw pictures, sleep? What we say depends on who we are. An older person might speak differently than a younger person. Someone from the south might speak differently than someone from the north. Once you know your characters, you can figure out how they talk. At this stage, it's helpful to use anti-social skill number three: muttering to yourself. When you speak your character's words, you can hear whether they sound natural, and fix them if necessary. Remember, most people are usually pretty informal when they speak. They use simple language and contractions. So, "Do not attempt to lie to me" sounds more natural as "Don't try to lie to me." Also keep it short. People tend to speak in short bursts, not lengthy speeches. And let the dialogue do the work. Ask yourself: do I really need that adverb? For instance, "'Your money or your life,' she said threateningly." Here, "threateningly" is redundant, so you can get rid of it. But if the words and the actions don't match, an adverb can be helpful. "'Your money or your life,' she said lovingly." So, to recap: First, eavesdrop. Next, pretend imaginary people are real. Finally, mutter to yourself, and write it all down. You already have everything you need. This is fictional dialogue, or "How to Hear Voices in Your Head."
דו שיח נותן צבע לסיפור, הופך אותו למרגש ומקדם אותו. רומאו: או, האם תשאיר אותי כל כך לא מסופק? יוליה: איזה סיפוק לא תוכל לקבל הלילה? רומיאו: החלפת נדרי האהבה שלך עם שלי. בלי דו שיח:(צלילי צרצרים) אז מה נכנס לכתיבת דו שיח יעיל? ובכן, יש את הכישורים החברתיים: חיברות, פתירת עימותים, להיות נעימים ומנומסים. אנחנו לא נשתמש באלה היום. .במקום, אנחנו נעבוד על -- בואו נקרא להם "כישורים אנטי חברתיים." אם אתם סופרים, אולי כבר יש לכם כמה מאלה. הראשון הוא האזנה בסתר. אם אתם נוסעים באוטובוס ושומעים שיחה מעניינת, אתם יכולים לכתוב אותה. כמובן, כשאתם כותבים סיפורת, אתם לא מתארים אנשים אמיתיים, אתם ממציאים דמויות. אבל לפעמים המילים ששמעתם במקרה יכולות לתת לכם רעיונות. "אני לא," אומר אדם אחד. "אני ראיתי אותך,"השני עונה. מי עשו לומר את המילים האלו? אולי אלה שני תלמידים בכיתה, והילד חושב שהילדה דחפה אותו. אולי זה זוג, אבל אחד מהם הוא ערפד, והאשה הערפדית ראתה את הגבר מפלרטט עם זומבי. או אולי לא. אולי הדמויות הם בן עשרה ואימו, והם אמורים להיות צמחונים, אבל האם ראתה אותו אוכל המבורגר. אז בואו נגיד שהחלטתם על כמה דמויות. זה כישור אנטי-חברתי מספר שתיים: להתחיל לדמיין שהן אמיתיות. איך הם? מאיפה הם? איזה מוזיקה הם אוהבים? בלו קצת זמן איתם. אם אתם על אוטובוס, חשבו מה הם היו עושים לו היו שם גם. האם הם היו מדברים בטלפון, מקשיבים למוזיקה, מציירים, ישנים? מה שאנחנו אומרים תלוי במי אנחנו. אדם מבוגר יותר אולי ידבר אחרת מאדם צעיר יותר. מישהו מהדרום אולי ידבר אחרת ממישהו מהצפון. ברגע שאתם מכירים את הדמויות שלכם, אתם יכולים להניח איך הם מדברים. בשלב הזה, זה עוזר להשתמש בכישור האנטי חברתי מספר שלוש: מלמול לעצמכם. כשאתם אומרים את המילים של הדמויות שלכם, אתם יכולים לשמוע אם הם נשמעים טבעי, ולתקן את זה אם צריך. זכרו, רוב האנשים בדרך כלל לא פורמליים בדיבור שלהם. הם משתמשים בשפה ותחביר פשוטים. אז, "אל תנסה לשקר לי" נשמע יותר טבעי מ "אל תנסה לספר לי שקר." גם תדאגו שזה יהיה קצר. הרבה אנשים נוטים לדבר בפרצים קצרים, לא נאומים ארוכים. ותנו לדו שיח לעשות את העבודה. שאלו את עצמכם: האם הם באמת צריכים את תואר הפועל הזה? לדוגמה, "'הכסף או החיים,' הוא אמרה בצורה מאיימת." כאן, "בצורה מאיימת" הוא מיותר, אז אפשר להיפתר מזה. אבל אם המילים והפעולות לא תואמות, תואר הפועל יכול לעזור. "'הכסף או החיים,' היא אמרה באהבה." אז כדי לחזור: ראשית, לצותת לאנשים, שנית, להעמיד פנים שאנשים דמיוניים הם אמיתיים. ולבסוף, למלמל לעצמכם, ולכתוב את זה. כבר יש לכם כל מה שאתם צריכים. זה דו שיח דמיוני, או "איך לשמוע קולות בראשכם."