دیالۆگ ڕەنگ دەبەخشێتە چیڕۆک، سەرنجڕاکێشی دەکات و بەرەو پێشەوەی دەبات. ڕۆمیۆ: ئایا تۆ ئاوا جێم دەهێڵی؟ جولیێت: چ جۆرە چێژێکت دەوێت ئەمشەو؟ ڕۆمیۆ: ئالوگۆڕکردنی خۆشەویستی نێوانمان. بەبێ دیالۆگ: (دەنگی کریکت) کەوایە چ شتێک دیالۆگی نووسین بەهێز دەکات؟ باشە، توانای کۆمەڵایەتی هەیە: دروستکردنی هاوڕێ، چارەسەرکردنی کێشەکان، بەڕێزبوون و دڵخۆشی. ئێمە هیچ کام لەمانە بەکارناهێنین ئەمڕۆ. لە جیاتی ئەمە، کار لەسەر -- با بە “دژە توانای کۆمەڵایەتی ناویان بێنین.” گەر تۆ نووسەر بیت، لەوانەیە ئەمانەت هەبێت. یەکەمیان گوێگرتنی ناڕاستەوخۆیە. گەر سواری پاسێک بوویت و گوێت لە گفتوگۆییەک بوو، دەتوایت بینووسیتەوە. بێگومان، کاتێک دەربارەی خەیاڵ دەنووسیت، تۆ باسی خەڵکی ڕاستی ناکەیت، تۆ کەسایەتی دروست دەکەیت. بەڵام هەندێکجار ئەو وشانەی گوێت لێدەبێت بیرۆکەی نوێت پێ دەبەخشن. “من نەمکرد،” یەکێک دەڵێت. “تۆم بینی،” ئەوەی تر دەڵێت. کێ ئەم وشانە دەڵێت؟ لەوانەیە دوو منداڵ بن لە پۆلێک، کوڕەکە وادەزانێت کچەکە پاڵی ناوە. لەوانەیە کەپڵ بن، بەڵام یەکێکیان خوێنمژە، و ئافرەتە خوێنمژەکە پیاوەکەی بینی لەگەڵ زۆمبیەکدا بوو. یان لەوانەیە نەخێر. لەوانەیە کارەکتەرەکان هەرزەکارێک و دایکێک بن، و ئەوان کەسانی ڕووەکین، بەڵام دایک ئەوی تری بینی بێرگەری دەخوارد. کەوایە با بڵێین تۆ بڕیارت دا لەسەر کارەکتەرەکان. ئەمە دژە توانای کۆمەڵایەتی ژمارە دووە: دەستبکە بەوەی ئەوان ڕاستین. ئەوان چۆنن؟ لە کوێن؟ گوێ لە چ موسیقایەک دەگرێت؟ کەمێک کات لەگەڵیان بەسەر ببە. گەر لەناو پاس بوویت، وابیربکەوە ئەوان چیان ئەکرد گەر لەوێ بووبان. ئایا بە تێل قسە دەکەن، گوێ لە گۆرانی دەگرن، وێنە دەکێشن، دەخەون؟ ئێمە چی دەڵێین بەندە بەوەی ئێمە کێین. کەسێکی گەورە جیاواز لە کەسێکی بچووک قسە دەکات. کەسێک لە باشوور جیاواز قسە دەکات وەک لە کەسێک لە باکور. کاتێک کارەکتەرەکانت دەناسی، دەتوانیت بزانیت چۆم قسە دەکەن. لەم قۆناغە، بەکارهێنانی دژە توانای کۆمەڵایەتی ژمارە سێ بەسوودە: منگە منگ کردن بۆخۆت. کاتێک وشەکانی کارەکتەرەکەت دەخوێنیتەوە. دەتوانیت بزانیت دەنگیان چۆنن، و چارەسەری بکەیت گەر پێویستی کرد. بیرت بێت، زۆربەی خەڵکی زاراوەی نافەرمی بەکاردێنن کە قسە دەکەن. زمانی سادە و بچووکبوونەوە بەکاردەهێنن. بۆیە، “هەوڵمەدە درۆم لەگەڵ بکەیت” زیاتر سروشتیترە لە “درۆم لەگەڵ نەکەیت.” هەروەها کورتتری دەکاتەوە. خەڵکی هەوڵدەدەن بە کورتی قسە بکەین، نەوەک وتاری دوور و درێژ. و لێگەڕێ دیالۆگەکە کاری خۆی بکات. لە خۆت بپرسە: بەڕاستی پێویستم بەوەیە؟ بۆ نمونە، ” پارەکەت یان ژیانت،” ئەو بە هەڕەشەوە وتی لێرە، “بە هەڕەشەوە” دووبارەبووەوە، بۆیە دەبێت وازی لێ بهێنیت. بەڵام گەر وشە و هەڵسوکەوت نەگونجان، هاوەڵناوەکە دەکرێ سوودمەند بێت. “پارەکەت یان ژیانت،” بەجوانی وتی. بۆیە، بۆ بیرهێنانەوە: یەکەم، گوێگرتن. دوای، وابزانە خەڵکی خەیاڵی ناڕاستن. لەکۆتاییدا، منگە منگ کردن لە خۆت، و هەمووی بنوسەوە. تۆ هەمووشتێکت هەیە کە پێویستتە. ئەمە دیالۆگێکی خەیاڵییە، یان “چۆن گوێت لە دەنگ بێت لەسەرت.”
Dialogue gives a story color, makes it exciting and moves it forward. Romeo: O, wilt thou leave me so unsatisfied? Juliet: What satisfaction canst thou have tonight? Romeo: The exchange of thy love's faithful vows for mine. Without dialogue: (cricket sounds) So what goes into writing effective dialogue? Well, there are social skills: making friends, solving conflicts, being pleasant and polite. We won't be using any of those today. Instead, we'll be working on -- let's call them "anti-social skills." If you're a writer, you may already have a few of these. The first is eavesdropping. If you're riding a bus and hear an interesting conversation, you could write it all down. Of course, when you write fiction, you're not describing real people, you're making up characters. But sometimes the words you overhear can give you ideas. "I did not," says one person. "I saw you," the other replies. Who might be saying those words? Maybe it's two kids in a class, and the boy thinks the girl pushed him. Maybe it's a couple, but one of them is a vampire, and the woman vampire saw the man flirting with a zombie. Or maybe not. Maybe the characters are a teenager and his mother, and they're supposed to be vegetarians, but the mother saw him eating a burger. So let's say you've decided on some characters. This is anti-social skill number two: start pretending they're real. What are they like? Where are they from? What music do they listen to? Spend some time with them. If you're on a bus, think about what they might be doing if they were there too. Would they talk on the phone, listen to music, draw pictures, sleep? What we say depends on who we are. An older person might speak differently than a younger person. Someone from the south might speak differently than someone from the north. Once you know your characters, you can figure out how they talk. At this stage, it's helpful to use anti-social skill number three: muttering to yourself. When you speak your character's words, you can hear whether they sound natural, and fix them if necessary. Remember, most people are usually pretty informal when they speak. They use simple language and contractions. So, "Do not attempt to lie to me" sounds more natural as "Don't try to lie to me." Also keep it short. People tend to speak in short bursts, not lengthy speeches. And let the dialogue do the work. Ask yourself: do I really need that adverb? For instance, "'Your money or your life,' she said threateningly." Here, "threateningly" is redundant, so you can get rid of it. But if the words and the actions don't match, an adverb can be helpful. "'Your money or your life,' she said lovingly." So, to recap: First, eavesdrop. Next, pretend imaginary people are real. Finally, mutter to yourself, and write it all down. You already have everything you need. This is fictional dialogue, or "How to Hear Voices in Your Head."