A few weeks ago, I had a chance to go to Saudi Arabia. And the first thing I wanted to do as a Muslim was to go to Mecca and visit the Kaaba, the holiest shrine of Islam. And I did that; I put on my ritualistic dress, I went to the holy mosque, I did my prayers, I observed all the rituals. And meanwhile, besides all the spirituality, there was one mundane detail in the Kaaba that was pretty interesting for me: there was no separation of sexes. In other words, men and women were worshiping all together. They were together while doing tawāf, the circular walk around the Kaaba. They were together while praying.
Enkele weken geleden kreeg ik de kans om naar Saoedi-Arabië te gaan. Het eerste wat ik als moslim wilde doen, was naar Mekka gaan om de Ka'aba te bezoeken, het grootste heiligdom van de islam. Dat heb ik dan ook gedaan; ik deed mijn ritualistisch gewaad aan; ik ging naar de heilige moskee; ik heb gebeden; ik observeerde al de rituelen. Ondertussen was er naast al die spiritualiteit één werelds detail in de Ka'aba dat ik bijzonder interessant vond. Er was geen scheiding tussen de geslachten. Met andere woorden, mannen en vrouwen namen samen deel aan de eredienst. Ze stonden bij elkaar terwijl ze de tawaaf deden, het wandelen in een cirkel rondom de Ka'aba. Ze waren bij elkaar tijdens het bidden.
And if you wonder why this is interesting at all, you have to see the rest of Saudi Arabia, because this a country which is strictly divided between the sexes. In other words: as men, you are simply not supposed to be in the same physical space with women. And I noticed this in a very funny way. I left the Kaaba to eat something in downtown Mecca. I headed to the nearest Burger King restaurant. And I went there -- I noticed that there was a male section, which is carefully separated from the female section. I had to pay, order and eat in the male section. "It's funny," I said to myself, "You can mingle with the opposite sex at the holy Kaaba, but not at the Burger King?"
Als je je afvraagt waarom dit enigszins opmerkelijk is, moet je de rest van Saoedi-Arabië zien. Het is namelijk een land waar de seksen strikt gescheiden worden gehouden. Met andere woorden, mannen worden eenvoudigweg verondersteld om niet samen met vrouwen in dezelfde fysieke ruimte aanwezig te zijn. Dit is mij op een heel vreemde manier opgevallen. Ik verliet dus de Ka'aba om iets te gaan eten in het centrum van Mekka. Ik ging naar het dichtstbijzijnde Burger King-restaurant. Ik kwam daar dus aan -- het viel mij op dat er een mannenafdeling was die strikt gescheiden werd van de vrouwenafdeling. Ik moest ook betalen, bestellen en eten in de mannenafdeling. "Dit is eigenaardig," zei ik tegen mezelf, "je mag naast het andere geslacht lopen aan de heilige Ka'aba, maar niet bij Burger King."
(Laughter)
Nogal ironisch eigenlijk.
Quite, quite ironic. Ironic, and it's also, I think, quite telling, because the Kaaba and the rituals around it are relics from the earliest phase of Islam, that of prophet Muhammad. And if there was a big emphasis at the time to separate men from women, the rituals around the Kaaba could have been designed accordingly. But apparently, that was not an issue at the time. So the rituals came that way. This is also, I think, confirmed by the fact that the seclusion of women in creating a divided society is something that you also do not find in the Koran -- the very core of Islam, the divine core of Islam -- that all Muslims, equally myself, believe.
Niet alleen ironisch, maar ook heel veelzeggend, denk ik. Omdat de Ka'aba en de rituelen er rond restanten zijn van de beginperiode van de islam, van in de tijd van de profeet Mohammed. Indien er in die tijd een grote nadruk zou gelegen hebben op de scheiding van man en vrouw, dan zouden de rituelen rond de Ka'aba daarmee hebben overeengestemd. Blijkbaar vormde dat in die tijd geen probleem. De rituelen zijn dus op die manier gegroeid. Dit wordt ook bevestigd volgens mij door het feit dat de afzondering van vrouwen ter vorming van een verdeelde samenleving, iets is dat je niet zal terugvinden in de Koran, de echte kern van de islam -- de goddelijke kern van de islam waarin alle moslims, en evenals ikzelf, in geloven.
And I think it's not an accident that you don't find this idea in the very origin of Islam, because many scholars who study the history of Islamic thought -- Muslim scholars or Westerners -- think that, actually, the practice of dividing men and women physically came as a later development in Islam, as Muslims adopted some preexisting cultures and traditions of the Middle East. Seclusion of women was actually a Byzantine and Persian practice, and Muslims adopted it and made it a part of their religion.
Ik denk ook niet dat het toeval is dat je deze gedachte niet terugvindt in de werkelijke bron van de islam. Gezien veel geleerden, die de geschiedenis van het islamitische gedachtegoed bestuderen -- moslimgeleerden of westerlingen -- eigenlijk denken dat dit gebruik - het fysiek opdelen van mannen en vrouwen - slechts later tot ontwikkeling kwam binnen de islam. De moslims namen immers een aantal reeds bestaande culturen en tradities over van het Midden-Oosten. Uitsluiting van vrouwen was feitelijk een Byzantijns en Perzisch gebruik, dat moslims hadden overgenomen
Actually, this is just one example of a much larger phenomenon.
en integreerden in hun godsdienst.
What we call today Islamic law, and especially Islamic culture -- and there are many Islamic cultures, actually; the one in Saudi Arabia is much different from where I come from in Istanbul or Turkey. But still, if you're going to speak about a Muslim culture, this has a core: the divine message which began the religion. But then many traditions, perceptions, practices were added on top of it. And these were traditions of the Middle East medieval traditions.
Dit is eigenlijk nog maar één voorbeeld van een veel breder fenomeen. Wat we vandaag het islamitisch recht noemen, en vooral de islamitische cultuur. In feite zijn er veel islamitische culturen; die in Saoedi-Arabië verschilt heel sterk van die waarvan ik vandaan kom in Istanboel of Turkije. Maar zelfs dan, wanneer je wil spreken over een moslimcultuur, dit heeft een bepaalde essentie, de goddelijke boodschap, waarmee de religie begon. Vervolgens werden er vele tradities, percepties, en vele gebruiken aan toegevoegd. Dit waren tradities van het Midden-Oosten -- middeleeuwse tradities.
There are two important messages, or two lessons, to take from that reality. First of all, Muslims -- pious, conservative, believing Muslims who want to be loyal to their religion -- should not cling onto everything in their culture, thinking that that's divinely mandated. Maybe some things are bad traditions and they need to be changed. On the other hand, the Westerners who look at Islamic culture and see some troubling aspects should not readily conclude that this is what Islam ordains. Maybe it's a Middle Eastern culture that became confused with Islam.
Er zijn twee belangrijke boodschappen, of eerder twee lessen, die daar uit moeten geleerd worden. Eerst en vooral, moslims -- vrome, conservatieve moslimgelovigen die trouw willen zijn aan hun religie -- moeten niet aan alles in hun cultuur vastklampen, in de veronderstelling dat dat een goddelijke opdracht is. Misschien zijn sommige tradities ondeugdelijk en vragen ze om verandering. Aan de andere kant zouden westerlingen die naar de islamitische cultuur kijken en bepaalde verontrustende dingen zien, er niet onmiddellijk vanuit moeten gaan dat dit door de islam opgelegd wordt. Wie weet gaat het om een cultuur van het Midden-Oosten die verward werd met de islam.
There is a practice called female circumcision. It's something terrible, horrible. It is basically an operation to deprive women of sexual pleasure. And Westerners -- Europeans or Americans -- who didn't know about this before, [saw] this practice within some of the Muslim communities who migrated from North Africa. And they've thought, "Oh, what a horrible religion that is, which ordains something like that." But when you look at female circumcision, you see that it has nothing to do with Islam; it's just a North African practice which predates Islam. It was there for thousands of years. And, quite tellingly, some Muslims do practice it -- the Muslims in North Africa, not in other places. But also the non-Muslim communities of North Africa -- the animists, some Christians and even a Jewish tribe in North Africa -- are known to practice female circumcision. So what might look like a problem within Islamic faith might turn out to be a tradition that Muslims have subscribed to.
Het gebruik van vrouwenbesnijdenis. Het is vreselijk en gruwelijk. Het is feitelijk een operatie om vrouwen te beroven van seksueel genot. Westerlingen, Europeanen of Amerikanen die hier voorheen niets van afwisten, werden met dit gebruik geconfronteerd binnen enkele moslimgemeenschappen die vanuit Noord-Afrika waren gemigreerd. Ze dachten toen: "Oh, wat voor een verschrikkelijke godsdienst is dat, die zoiets oplegt." Maar in feite wanneer je het gebruik van vrouwenbesnijdenis bekijkt, dan zie je dat het eigenlijk niets met de islam te maken heeft. Het gaat gewoonweg om een Noord-Afrikaans gebruik dat stamt van voor de islam. Het bestond er reeds duizenden jaren en inderdaad zijn er moslims die dit doen. De moslims in Noord-Afrika, niet op andere plekken. Ook niet-moslimgemeenschappen van Noord-Afrika -- zoals de animisten, en zelfs enkele christenen en een Joodse stam in Noord-Afrika voeren besnijdenissen uit bij vrouwen. Dus wat een probleem lijkt binnen de islamitische geloofstraditie, blijkt uiteindelijk een traditie te zijn die moslims zich hebben toegeëigend.
The same thing can be said for honor killings, which is a recurrent theme in the Western media -- and which is, of course, a horrible tradition. And we see, truly, in some Muslim communities, that tradition. But in the non-Muslim communities of the Middle East, such as some Christian communities, Eastern communities, you see the same practice. We had a tragic case of an honor killing within Turkey's Armenian community just a few months ago.
Hetzelfde kan gezegd worden van eerwraak, wat herhaaldelijk terugkomt in de westerse media -- en wat uiteraard een vreselijke traditie is. We zien deze traditie bij enkele moslimgemeenschappen. Maar in de niet-moslimgemeenschappen in het Midden-Oosten, zoals in sommige christelijke of oosterse gemeenschappen, kom je deze praktijk ook tegen. Er was een tragisch voorval van eerwraak binnen de Armeense gemeenschap in Turkije, slechts enkele maanden geleden.
Now, these are things about general culture, but I'm also very much interested in political culture and whether liberty and democracy is appreciated, or whether there's an authoritarian political culture in which the state is supposed to impose things on the citizens. And it is no secret that many Islamic movements in the Middle East tend to be authoritarian, and some of the so-called "Islamic regimes," such as Saudi Arabia, Iran and the worst case, the Taliban in Afghanistan, they are pretty authoritarian -- no doubt about that.
Dit zijn nu dingen met betrekking tot de algemene cultuur, maar ik ben ook heel erg geïnteresseerd in de politieke cultuur, en of vrijheden en democratie gewaardeerd worden, en of er een autoritaire politieke cultuur is waar de staat verondersteld wordt dingen aan burgers op te leggen. Het is ook geen geheim dat veel islamitische bewegingen in het Midden-Oosten eerder autoritair zijn. Een paar van de zogenaamde "islamitische regimes" zoals Saoedi-Arabië, Iran en het ergste voorbeeld, de Taliban in Afghanistan, zijn behoorlijk autoritair -- daar bestaat geen twijfel over.
For example, in Saudi Arabia, there is a phenomenon called the religious police. And the religious police imposes the supposed Islamic way of life on every citizen, by force -- like, women are forced to cover their heads -- wear the hijab, the Islamic head cover. Now that is pretty authoritarian, and that's something I'm very much critical of. But when I realized that the non-Muslim, or the non-Islamic-minded actors in the same geography sometimes behaved similarly, I realized that the problem maybe lies in the political culture of the whole region, not just Islam. Let me give you an example: in Turkey, where I come from, which is a very hyper-secular republic, until very recently, we used to have what I call "secularism police," which would guard the universities against veiled students. In other words, they would force students to uncover their heads. And I think forcing people to uncover their head is as tyrannical as forcing them to cover it. It should be the citizen's decision.
Bijvoorbeeld in Saoedi-Arabië heb je het fenomeen van de zogenaamde religieuze politie. De religieuze politie legt de vermeende islamitische levenswijze op aan elke burger, met dwang -- zoals vrouwen die gedwongen worden hun hoofd te bedekken -- de hijab te dragen, de islamitische hoofddoek. Dat is nu wel behoorlijk autoritair en het is iets waar ik heel kritisch tegenover sta. Maar toen ik me realiseerde dat de niet-moslims, of de niet-islamitisch gezinde actoren in dezelfde geografische regio, zich soms op gelijkaardige manier gedroegen, kwam ik tot de vaststelling dat het probleem misschien bij de politieke cultuur van de hele regio ligt, niet alleen bij de islam. Laat me jullie een voorbeeld geven: ik ben afkomstig uit Turkije, een republiek met een sterk doorgedreven secularisme. Tot voor kort hadden we wat ik de politie van het secularisme noem. Deze bewaakten de universiteiten tegen gesluierde studenten. Met andere woorden, ze dwongen studenten tot het ontbloten van hun hoofden. Volgens mij is het dwingen van mensen om hun hoofd te ontbloten, even tiranniek als hen te dwingen om het te bedekken. Het zou een beslissing moeten zijn van de burger.
But when I saw that, I said, "Maybe the problem is just an authoritarian culture in the region, and some Muslims have been influenced by that. But the secular-minded people can be influenced by that. Maybe it's a problem of the political culture, and we have to think about how to change that political culture." Now, these are some of the questions I had in mind a few years ago when I sat down to write a book. I said, "Well, I will do research about how Islam actually came to be what it is today, and what roads were taken and what roads could have been taken." The name of the book is "Islam Without Extremes: A Muslim Case for Liberty." And as the subtitle suggests, I looked at Islamic tradition and the history of Islamic thought from the perspective of individual liberty, and I tried to find what are the strengths with regard to individual liberty.
Toen ik dat zag, zei ik: "Misschien is het probleem de autoritaire cultuur in de regio, en werden sommige moslims hierdoor beïnvloed." Maar de seculiere mensen kunnen daardoor beïnvloed worden. Misschien is het wel een probleem van de politieke cultuur en moeten we nadenken over hoe we die politieke cultuur kunnen veranderen. Dit zijn nu een paar van de vragen die ik enkele jaren geleden in gedachten had toen ik ging zitten om een boek te schrijven. Ik zei: "Ik zal een onderzoek doen naar hoe de islam zich ontwikkelde tot haar huidige vorm, welke wegen er werden genomen en welke wegen hadden kunnen genomen worden." De naam van het boek is "De islam zonder extremen: een moslimpleidooi voor vrijheid." Zoals de ondertitel aangeeft, heb ik de islamitische traditie en de geschiedenis van het islamitische gedachtegoed bekeken vanuit het perspectief van de individuele vrijheid. Ik heb geprobeerd om te zoeken naar de sterke punten met betrekking tot de individuele vrijheid.
And there are strengths in Islamic tradition. Islam, actually, as a monotheistic religion, which defined man as a responsible agent by itself, created the idea of the individual in the Middle East, and saved it from the communitarianism, the collectivism of the tribe. You can derive many ideas from that. But besides that, I also saw problems within Islamic tradition. But one thing was curious: most of those problems turn out to be problems that emerged later, not from the very divine core of Islam, the Koran, but from, again, traditions and mentalities, or the interpretations of the Koran that Muslims made in the Middle Ages. The Koran, for example, doesn't condone stoning. There is no punishment for apostasy. There is no punishment for personal sins like drinking. These things which make Islamic law, the troubling aspects of Islamic law, were developed into later interpretations of Islam.
Er zijn ook sterke punten in de islamitische traditie. De islam ontwikkelde als monotheïstische godsdienst, die de mens omschreef als iemand die verantwoordelijk kan handelen, creëerde het idee van het individu in het Midden-Oosten en behoedde het van het communitarisme, het collectivisme van de stammenmaatschappij. Je kan hier veel zaken van afleiden. Daarnaast zag ik ook problemen binnen de islamitische traditie. Eén ding vond ik eigenaardig: de meeste van die problemen blijken problemen te zijn die pas later ontstonden, niet vanuit het hart van de islam, de Koran, maar opnieuw vanuit de tradities en mentaliteiten, of de interpretaties die de moslims in de middeleeuwen van de Koran gemaakt hadden. De Koran bijvoorbeeld laat steniging niet toe. Er bestaat geen straf voor afvalligheid. Er bestaat geen straf voor persoonlijke dingen zoals drinken. De dingen die de islamitische wetgeving hebben vormgegeven, de verontrustende aspecten van de islamitische wetgeving, werden later ontwikkeld als latere interpretaties van de islam.
Which means that Muslims can, today, look at those things and say, "Well, the core of our religion is here to stay with us. It's our faith, and we will be loyal to it. But we can change how it was interpreted, because it was interpreted according to the time and milieu in the Middle Ages. Now we're living in a different world, with different values and political systems." That interpretation is quite possible and feasible.
Dit betekent dat moslims vandaag naar deze dingen kunnen kijken en zeggen: "Wel, de kern van onze godsdienst moeten we behouden. Het is ons geloof en we zullen er trouw aan blijven." We kunnen wel de wijze van interpretatie veranderen, omdat het werd geïnterpreteerd op basis van een middeleeuwse context. Vandaag leven we in een andere wereld met andere waarden en andere politieke systemen. Zo'n interpretatie is zeker mogelijk en doenbaar.
Now, if I were the only person thinking that way, we would be in trouble. But that's not the case at all. Actually, from the 19th century on, there's a whole revisionist, reformist -- whatever you call it -- tradition, a trend in Islamic thinking. These were intellectuals or statesmen of the 19th century, and later, 20th century, which looked at Europe, basically, and saw that Europe has many things to admire, like science and technology. But not just that; also democracy, parliament, the idea of representation, the idea of equal citizenship. These Muslim thinkers, intellectuals and statesmen of the 19th century, looked at Europe, saw these things, and said, "Why don't we have these things?" And they looked back at Islamic tradition, and saw that there are problematic aspects, but they're not the core of the religion, so maybe they can be re-understood, and the Koran can be reread in the modern world.
Was ik nu de enige persoon geweest die zo dacht, dan zaten we in de problemen. Maar dat is helemaal niet het geval. Sinds de 19e eeuw bestaat er eigenlijk al zo'n hele revisionistische en reformistische -- hoe je het ook mag noemen -- traditie, een trend in het islamitische denken. Deze bestond uit intellectuelen of staatslieden van de 19e eeuw en nadien 20e eeuw. Ze keken toen richting Europa en ze bewonderden vele dingen die Europa te bieden had, zoals wetenschap en technologie. Maar niet alleen dat; ook democratie, de parlementen, het idee van (politieke) vertegenwoordiging, het idee van gelijkheid tussen burgers. Deze moslimdenkers, -intellectuelen en -staatslieden van de 19e eeuw keken naar Europa en ze observeerden deze dingen. Ze zeiden: "Waarom hebben wij deze dingen niet?" Ze keken terug naar de islamitische traditie en ze zagen dat er problematische elementen waren, maar ze behoorden niet tot de kern van de religie, dus misschien kunnen ze her-begrepen worden en de Koran kan herlezen worden in de moderne wereld.
That trend is generally called Islamic modernism, and it was advanced by intellectuals and statesmen, not just as an intellectual idea, though, but also as a political program. And that's why, actually, in the 19th century, the Ottoman Empire, which then covered the whole Middle East, made very important reforms -- reforms like giving Christians and Jews an equal citizenship status, accepting a constitution, accepting a representative parliament, advancing the idea of freedom of religion. That's why the Ottoman Empire, in its last decades, turned into a proto-democracy, a constitutional monarchy, and freedom was a very important political value at the time.
Die trend wordt meestal het islamitisch modernisme genoemd. Het werd door intellectuelen en staatslieden verdedigd, echter niet alleen als een intellectuele gedachte, maar ook als een politiek programma. Dat is eigenlijk de reden waarom in de 19e eeuw het Ottomaanse Rijk, dat zich toen uitstrekte over het hele Midden-Oosten, heel belangrijke hervormingen doorvoerde -- hervormingen zoals christenen en Joden dezelfde burgerrechten geven, een grondwet aannemen, een representatief parlement aannemen, het idee van godsdienstvrijheid naar voren brengen. Dat verklaart waarom het Ottomaanse Rijk in haar laatste decennia in een proto-democratie veranderde, een constitutionele monarchie. Vrijheid had toen een heel belangrijke politieke waarde.
Similarly, in the Arab world, there was what the great Arab historian Albert Hourani defines as the Liberal Age. He has a book, "Arabic Thought in the Liberal Age," and the Liberal Age, he defines as 19th century and early 20th century. Quite notably, this was the dominant trend in the early 20th century among Islamic thinkers and statesmen and theologians. But there is a very curious pattern in the rest of the 20th century, because we see a sharp decline in this Islamic modernist line. And in place of that, what happens is that Islamism grows as an ideology which is authoritarian, which is quite strident, which is quite anti-Western, and which wants to shape society based on a utopian vision.
Eveneens had je in de Arabische wereld wat de grote Arabische historicus Albert Hourani omschrijft als het liberale tijdperk. Hij heeft een boek, "Het Arabisch gedachtegoed in het liberale tijdperk." Hij plaatst het liberale tijdperk in de 19e eeuw en begin 20e eeuw. Heel opmerkelijk was dat dit de overheersende trend was in het begin van de 20e eeuw bij islamitische denkers, staatslieden en theologen. Je vindt echter een heel vreemd patroon terug in de rest van de 20e eeuw, omdat we een sterke achteruitgang zien van dit islamitisch modernisme. Wat je ondertussen ziet gebeuren, is de groei van het islamisme als een ideologie die autoritair is, en behoorlijk doordringt en behoorlijk anti-westers is. Het wil de samenleving inrichten op basis van een utopische visie.
So Islamism is the problematic idea that really created a lot of problems in the 20th-century Islamic world. And even the very extreme forms of Islamism led to terrorism in the name of Islam -- which is actually a practice that I think is against Islam, but some, obviously, extremists, did not think that way. But there is a curious question: If Islamic modernism was so popular in the 19th and early 20th centuries, why did Islamism become so popular in the rest of the 20th century? And this is a question, I think, which needs to be discussed carefully. In my book, I went into that question as well. And actually, you don't need to be a rocket scientist to understand that. Just look at the political history of the 20th century, and you see things have changed a lot. The contexts have changed.
Het islamisme is dus een problematisch idee dat werkelijk voor veel problemen heeft gezorgd in de islamitische wereld van de 20e eeuw. Zelfs de heel extreme vormen van het islamisme hebben geleid tot het terrorisme in naam van de islam -- wat een praktijk is die volgens mij tegen de islam ingaat, maar blijkbaar zagen sommige extremisten het anders. Er is echter een opmerkelijke vraag te stellen: als het islamitisch modernisme zo populair was in de 19e en begin 20e eeuw, waarom is het islamisme dan zo populair geworden gedurende de rest van de 20e eeuw? Dit is denk ik een vraag die zorgvuldig besproken moet worden. In mijn boek ben ik ook ingegaan op die vraag. Eigenlijk moet je geen genie zijn om dat te kunnen begrijpen. Kijk gewoon naar de politieke geschiedenis van de 20e eeuw en je ziet dat er veel dingen veranderd zijn. De hele context is gewijzigd.
In the 19th century, when Muslims were looking at Europe as an example, they were independent; they were more self-confident. In the early 20th century, with the fall of the Ottoman Empire, the whole Middle East was colonized. And when you have colonialization, what do you have? You have anti-colonialization. So Europe is not just an example now to emulate; it's an enemy to fight and to resist. So there's a very sharp decline in liberal ideas in the Muslim world, and what you see is more of a defensive, rigid, reactionary strain, which led to Arab socialism, Arab nationalism and ultimately to the Islamist ideology. And when the colonial period ended, what you had in place of that was generally secular dictators, which say they're a country, but did not bring democracy to the country, and established their own dictatorship. And I think the West, at least some powers in the West, particularly the United States, made the mistake of supporting those secular dictators, thinking that they were more helpful for their interests. But the fact that those dictators suppressed democracy in their country and suppressed Islamic groups in their country actually made the Islamists much more strident.
In de 19e eeuw, toen moslims Europa als voorbeeld namen, waren ze zelfstandig en hadden ze meer zelfvertrouwen. In het begin van de 20e eeuw, met de val van het Ottomaanse Rijk, werd heel het Midden-Oosten gekoloniseerd. En wat heb je als je met kolonisatie te maken krijgt? Dan heb je anti-kolonisatie. Bijgevolg wordt Europa nu niet alleen een voorbeeld om na te streven; het wordt een vijand waartegen je moet vechten en weerstand bieden. Je krijgt dus een heel sterke achteruitgang van het liberale gedachtegoed in de moslimwereld. Wat je in de plaats te zien krijgt is een eerder defensieve, rigide en reactionaire strekking die is uitgemond in het Arabisch socialisme, het Arabisch nationalisme en uiteindelijk in de islamitische ideologie. Toen de koloniale periode eindigde, kreeg je in de plaats daarvan meestal seculiere dictators die meenden dat ze een land vormden, maar geen democratie in het land invoerden om vervolgens hun eigen dictatuur in te richten. Ik denk ook dat het westen, zeker sommige westerse mogendheden, voornamelijk de Verenigde Staten, een fout begingen door deze seculiere dictators steun te bieden, in de overtuiging dat ze zouden bijdragen aan hun belangen. Maar door het feit dat deze dictators de democratie in hun eigen land onderdrukten en islamitische groepen in hun land onderdrukten, zijn de islamieten feitelijk nog luider gaan roepen.
So in the 20th century, you had this vicious cycle in the Arab world, where you have a dictatorship suppressing its own people, including the Islamic pious, and they're reacting in reactionary ways. There was one country, though, which was able to escape or stay away from that vicious cycle. And that's the country where I come from, Turkey. Turkey has never been colonized, so it remained as an independent nation after the fall of the Ottoman Empire. That's one thing to remember; it did not share the same anti-colonial hype that you can find in some other countries in the region. Secondly, and most importantly, Turkey became a democracy earlier than any of the countries we are talking about. In 1950, Turkey had the first free and fair elections, which ended the more autocratic secular regime, which was in the beginning of Turkey. And the pious Muslims in Turkey saw that they could change the political system by voting. And they realized that democracy is something compatible with Islam, compatible with their values, and they've been supportive of democracy. That's an experience that not every other Muslim nation in the Middle East had, until very recently.
Zodoende kreeg je in de 20e eeuw zo'n vicieuze cirkel in de Arabische wereld waar dictaturen hun eigen volkeren zijn gaan onderdrukken waaronder de vrome islamieten, en ze reageren op een reactionaire manier. Er was echter één land dat is kunnen ontsnappen of wegblijven uit die vicieuze cirkel. Dat is het land waar ik vandaan kom, namelijk Turkije. Turkije is nooit gekoloniseerd geweest, het bleef na de val van het Ottomaanse Rijk, als onafhankelijke natie voortbestaan. Dat is iets om te onthouden. Ze deelden ook niet dezelfde anti-koloniale bevliegingen die je in sommige andere landen in de regio kan terugvinden. Ten tweede, veel belangrijker, Turkije werd reeds een democratisch land nog vóór alle andere landen die we hebben besproken. In 1950 organiseerde Turkije de eerste vrije en eerlijke verkiezingen, hetgeen een einde maakte aan het meer autocratische seculiere regime. Dit luidde het begin in van Turkije. De devote moslims in Turkije zagen in dat ze het politieke systeem konden veranderen door te stemmen. Ze realiseerden zich dat democratie iets is dat met de islam te verzoenen valt, en verzoenbaar met hun waarden, en ze zijn steeds voorstander geweest van democratie. Dat is een ervaring die andere moslimnaties in het Midden-Oosten nog niet hadden, tot nu toe.
Secondly, in the past two decades, thanks to globalization, thanks to the market economy, thanks to the rise of a middle class, we in Turkey see what I define as a rebirth of Islamic modernism. Now, there's the more urban middle-class pious Muslims who, again, look at their tradition and see that there are some problems in the tradition, and understand that they need to be changed and questioned and reformed. And they look at Europe, and see an example, again, to follow. They see an example, at least, to take some inspiration from. That's why the EU process, Turkey's effort to join the EU, has been supported inside Turkey by the Islamic pious, while some secular nationalists were against it. Well, that process has been a little bit blurred by the fact that not all Europeans are that welcoming, but that's another discussion. But the pro-EU sentiment in Turkey in the past decade has become almost an Islamic cause and supported by the Islamic liberals and the secular liberals as well, of course.
Ten tweede, in de laatste twee decennia dankzij de globalisering, dankzij de markteconomie, dankzij de opgang van de middenklasse, zien we in Turkije, hetgeen ik omschrijf als de wedergeboorte van het islamitisch modernisme. Je hebt nu vrome moslims uit de meer stedelijke middenklasse die opnieuw naar hun traditie kijken en inzien dat er enkele problemen zijn met die traditie. Ze begrijpen dat ze veranderd moeten worden, in vraag gesteld en hervormd moeten worden. Opnieuw kijken ze naar Europa en zien ze een voorbeeld dat ze kunnen volgen. Ze zien in elk geval een voorbeeld waar ze wat inspiratie uit kunnen halen. Dat is ook de reden waarom de EU-procedure, de inzet van Turkije om toe te treden tot de EU, in Turkije de steun heeft gekregen van vrome islamieten, ondanks dat sommige seculiere naties er tegen waren. De procedure werd nu een beetje uitgehold door het feit dat niet alle Europeanen even gastvrij zijn -- maar dat is een andere discussie. Het pro-Europese klimaat in Turkije in het laatste decennium is bijna een islamitische aangelegenheid geworden, met de steun van islamitische liberalen en natuurlijk ook van de seculiere liberalen.
And thanks to that, Turkey has been able to reasonably create a success story in which Islam and the most pious understandings of Islam have become part of the democratic game, and even contributes to the democratic and economic advance of the country. And this has been an inspiring example right now for some of the Islamic movements or some of the countries in the Arab world.
Vandaar dat Turkije er in slaagde om een redelijk succesverhaal te creëren waarin de islam en de meest godsdienstige afspraken in de islam deel zijn gaan uitmaken van het democratische spel, en zelfs bijdraagt tot de democratische en economische vooruitgang van het land. Dit is momenteel een inspirerend voorbeeld geworden voor sommige islamitische bewegingen of voor sommige landen in de Arabische wereld.
You must have all seen the Arab Spring, which began in Tunis and in Egypt. Arab masses just revolted against their dictators. They were asking for democracy; they were asking for freedom. And they did not turn out to be the Islamist boogeyman that the dictators were always using to justify their regime. They said, "We want freedom; we want democracy. We are Muslim believers, but we want to be living as free people in free societies." Of course, this is a long road. Democracy is not an overnight achievement; it's a process. But this is a promising era in the Muslim world.
Jullie hebben zeker de Arabische Lente gezien die in Tunis en in Egypte van start is gegaan. De Arabische menigten zijn gewoonweg in opstand gekomen tegen hun dictators. Ze eisten democratie; ze eisten vrijheid. Ze bleken ook geen islamitisch spookbeeld op te roepen dat dictators steeds gebruikten om hun regime te rechtvaardigen. Ze zeiden: "wij willen vrijheid, we willen democratie. Wij zijn moslimgelovigen, maar we willen leven als een vrij volk in een vrije samenleving." Natuurlijk is er nog een lange weg te gaan. Democratie bereik je niet van de ene dag op de andere; het is een proces. Maar dit is een veelbelovend tijdperk in de moslimwereld.
And I believe that the Islamic modernism which began in the 19th century, but which had a setback in the 20th century because of the political troubles of the Muslim world, is having a rebirth. And I think the takeaway message from that would be that Islam, despite some of the skeptics in the West, has the potential in itself to create its own way to democracy, create its own way to liberalism, create its own way to freedom. They just should be allowed to work for that.
Ik ben ervan overtuigd dat het islamitisch modernisme dat van start ging in de 19e eeuw, maar in de 20e eeuw te maken had met een terugval omwille van de politieke problemen in de moslimwereld, een wedergeboorte aan het meemaken is. Ik denk dat de boodschap die je hieruit moet meenemen is dat de islam, ondanks het scepticisme in het westen, het potentieel in zich draagt om zich een eigen weg te banen naar democratie en het liberalisme, een eigen weg te banen naar de vrijheid. Het zou hen toegelaten moeten worden om daaraan te werken.
Thanks so much.
Heel erg bedankt.
(Applause)
(Applaus)