Όταν, το 1960, φοιτητής ακόμη, πήρα μια ταξιδιωτική υποτροφία για να μελετήσω τη στέγαση στη Βόρεια Αμερική. Ταξιδέψαμε στη χώρα. Είδαμε υψηλά κτίρια δημόσιας στέγασης σε όλες τις μεγάλες πόλεις: στη Νέα Υόρκη, στη Φιλαδέλφεια. Όσοι δεν είχαν επιλογή ζούσαν εκεί. Στη συνέχεια ταξιδέψαμε από προάστιο σε προάστιο κι επέστρεψα σκεπτόμενος: οφείλουμε να αναπροσδιορίσουμε την πολυκατοικία. Πρέπει να υπάρχει άλλος τρόπος για να γίνει αυτό. Δεν μπορούμε να συντηρήσουμε τα προάστια, οπότε ας σχεδιάσουμε ένα κτίριο το οποίο να παρέχει τις ιδιότητες ενός σπιτιού σε κάθε κτιριακή μονάδα.
When, in 1960, still a student, I got a traveling fellowship to study housing in North America. We traveled the country. We saw public housing high-rise buildings in all major cities: New York, Philadelphia. Those who have no choice lived there. And then we traveled from suburb to suburb, and I came back thinking, we've got to reinvent the apartment building. There has to be another way of doing this. We can't sustain suburbs, so let's design a building which gives the qualities of a house to each unit.
Το περιβάλλον θα ήταν γεμάτο κήπους, θα ερχόταν σε επαφή με τη φύση, θα είχε δρόμους αντί για διαδρόμους. Την προκατασκευάσαμε ώστε να επιτυγχάναμε οικονομία και ορίστε πώς είναι, σχεδόν 50 χρόνια αργότερα. Είναι ένα πολύ ελκυστικό μέρος για να ζεις. Τώρα είναι ένα κτίριο πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά δεν εξαπλώθηκε.
Habitat would be all about gardens, contact with nature, streets instead of corridors. We prefabricated it so we would achieve economy, and there it is almost 50 years later. It's a very desirable place to live in. It's now a heritage building, but it did not proliferate.
Το 1973, πρωτοταξίδεψα στην Κίνα. Ήταν η εποχή της «Πολιτιστικής Επανάστασης» Ταξιδέψαμε στη χώρα και συναντηθήκαμε με αρχιτέκτονες και σχεδιαστές. Αυτό είναι το Πεκίνο τότε -ούτε ένα υψηλό κτίριο στο Πεκίνο ή τη Σανγκάη. Η πόλη Σεντζέν δεν υπήρχε καν σαν πόλη. Δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου αυτοκίνητα. Τριάντα χρόνια μετά, αυτό είναι το Πεκίνο, σήμερα. Αυτό είναι το Χονγκ Κονγκ. Εάν είστε πλούσιοι, ζείτε εκεί, εάν είστε φτωχοί, ζείτε εκεί, όμως υπάρχει υψηλή πυκνότητα και δεν είναι μόνο η Ασία. Στο Σάο Πάολο, μπορείτε να ταξιδέψετε με ένα ελικόπτερο για 45 ολόκληρα λεπτά, βλέποντας αυτά τα υψηλά κτίρια να αναλώνουν το περιβάλλον χαμηλών κτισμάτων του 19ου αιώνα. Μαζί με αυτό, έρχεται και η συμφόρηση, χάνουμε και την ευκολία μετακίνησης και ούτω καθεξής.
In 1973, I made my first trip to China. It was the Cultural Revolution. We traveled the country, met with architects and planners. This is Beijing then, not a single high rise building in Beijing or Shanghai. Shenzhen didn't even exist as a city. There were hardly any cars. Thirty years later, this is Beijing today. This is Hong Kong. If you're wealthy, you live there, if you're poor, you live there, but high density it is, and it's not just Asia. São Paulo, you can travel in a helicopter 45 minutes seeing those high-rise buildings consume the 19th-century low-rise environment. And with it, comes congestion, and we lose mobility, and so on and so forth.
Έτσι, πριν από λίγα χρόνια, αποφασίσαμε να πάμε πίσω και να αναθεωρήσουμε το Ενδιαίτημα. Θα μπορούσαμε να το κάνουμε πιο προσιτό οικονομικά; Θα μπορούσαμε να επιτύχουμε αυτήν την ποιότητα ζωής στις πυκνότητες που επικρατούν σήμερα; Συνειδητοποιήσαμε λοιπόν, ότι βασικά σχετίζεται με το φως, με τον ήλιο, τη φύση, τον φρακταλισμό. Μπορούμε να ανοίξουμε την επιφάνεια του κτιρίου, ώστε να έρχεται σε περισσότερη επαφή με τον εξωτερικό χώρο;
So a few years ago, we decided to go back and rethink Habitat. Could we make it more affordable? Could we actually achieve this quality of life in the densities that are prevailing today? And we realized, it's basically about light, it's about sun, it's about nature, it's about fractalization. Can we open up the surface of the building so that it has more contact with the exterior?
Επινοήσαμε μια σειρά από μοντέλα: οικονομικά μοντέλα, φθηνότερα στην κατασκευή και πιο συμπαγή· μεμβράνες στέγασης με τις οποίες οι άνθρωποι θα μπορούσαν να σχεδιάσουν το σπίτι τους και να δημιουργήσουν τους δικούς τους κήπους. Μετά αποφασίσαμε να πάρουμε τη Νέα Υόρκη ως πεδίο μελέτης κι επικεντρωθήκαμε στο κέντρο του Μανχάταν. Χαρτογραφήσαμε όλη την οικιστική περιοχή στο Μανχάταν. Στα αριστερά, απεικονίζεται το Μανχάταν σήμερα: μπλε για κατοικίες, κόκκινο για κτίρια γραφείων, κίτρινο για καταστήματα. Στα δεξιά, το αναδιαρθρώσαμε: τα κτίρια γραφείων σχηματίζουν τη βάση και εν συνεχεία, ανεβαίνοντας 75 ορόφους πιο πάνω βρίσκονται τα διαμερίσματα. Υπάρχει ένας δρόμος εναέρια στο 25ο επίπεδο, ένας συνοικιακός δρόμος. Είναι διαπερατός. Υπάρχουν κήποι και ανοιχτοί χώροι για την κοινότητα, σχεδόν κάθε διαμέρισμα έχει το δικό του ιδιωτικό κήπο και δημοτικό χώρο τριγύρω. Το πιο σημαντικό, είναι διαπερατός, ανοικτός. Δεν σχηματίζει τοίχο ή εμπόδιο στην πόλη και το φως διεισδύει παντού.
We came up with a number of models: economy models, cheaper to build and more compact; membranes of housing where people could design their own house and create their own gardens. And then we decided to take New York as a test case, and we looked at Lower Manhattan. And we mapped all the building area in Manhattan. On the left is Manhattan today: blue for housing, red for office buildings, retail. On the right, we reconfigured it: the office buildings form the base, and then rising 75 stories above, are apartments. There's a street in the air on the 25th level, a community street. It's permeable. There are gardens and open spaces for the community, almost every unit with its own private garden, and community space all around. And most important, permeable, open. It does not form a wall or an obstruction in the city, and light permeates everywhere.
Τα τελευταία 2 ή 3 χρόνια, για πρώτη φορά, πραγματικά συνειδητοποιούμε την ποιότητα ζωής του Ενδιαιτήματος σε πραγματικές μελέτες σε ολόκληρη την Ασία. Αυτό είναι το Κουινχουανγκντάο, στην Κίνα: μεσαίου εισοδήματος στέγαση όπου υπάρχει κανονισμός που λέει ότι κάθε διαμέρισμα θα πρέπει να λαμβάνει τρεις ώρες ηλιακού φωτός. Αυτό μετράται κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Επίσης, υπό κατασκευή στη Σιγκαπούρη, έχουμε ξανά, μεσαίου εισοδήματος στέγαση, κήπους, συνοικιακούς δρόμους και πάρκα και ούτω καθεξής. Στο Κολόμπο της Σρι Λάνκα, επίσης.
And in the last two or three years, we've actually been, for the first time, realizing the quality of life of Habitat in real-life projects across Asia. This in Qinhuangdao in China: middle-income housing, where there is a bylaw that every apartment must receive three hours of sunlight. That's measured in the winter solstice. And under construction in Singapore, again middle-income housing, gardens, community streets and parks and so on and so forth. And Colombo.
Θα ήθελα να θίξω ένα ακόμη θέμα, το οποίο είναι ο σχεδιασμός της δημόσιας σφαίρας. Εκατό χρόνια αφότου ξεκινήσαμε να οικοδομούμε με υψηλά κτίρια, δεν έχουμε ακόμη κατανοήσει πώς το υψηλό κτίσμα γίνεται ένα δομικό στοιχείο στην κατασκευή μίας πόλης, στη δημιουργία της δημόσιας σφαίρας. Στη Σιγκαπούρη, μας δόθηκε μια ευκαιρία: 929.030 τετραγωνικά μέτρα, με πολύ μεγάλο βαθμό πυκνοκατοίκησης. Υιοθετώντας την ιδέα του υπαίθριου και του εσωτερικού χώρου, χώροι για περιπάτους και πάρκα ενσωματώθηκαν με την έντονη αστική ζωή. Έτσι, υπάρχουν εξωτερικοί και εσωτερικοί χώροι, και μετακινείστε από τον έναν στον άλλον και υπάρχει επαφή με τη φύση, και κυρίως, σε κάθε επίπεδο της κατασκευής υπάρχουν δημόσιοι κήποι και ανοιχτός χώρος: στην οροφή της βάσης του συγκροτήματος, καθώς ανεβαίνουμε τους πύργους και τέλος, στην οροφή, στο «πάρκο του ουρανού», όπου υπάρχουν 10 στρέμματα μονοπάτια για τρέξιμο, εστιατόρια και η πιο μακριά πισίνα του κόσμου. Αυτά είναι όλα όσα μπορούσα να σας πω μέσα σε πέντε λεπτά.
And I want to touch on one more issue, which is the design of the public realm. A hundred years after we've begun building with tall buildings, we are yet to understand how the tall high-rise building becomes a building block in making a city, in creating the public realm. In Singapore, we had an opportunity: 10 million square feet, extremely high density. Taking the concept of outdoor and indoor, promenades and parks integrated with intense urban life. So they are outdoor spaces and indoor spaces, and you move from one to the other, and there is contact with nature, and most relevantly, at every level of the structure, public gardens and open space: on the roof of the podium, climbing up the towers, and finally on the roof, the sky park, two and a half acres, jogging paths, restaurants, and the world's longest swimming pool. And that's all I can tell you in five minutes.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)