Λοιπόν αυτό για το οποίο θα ήθελα να μιλήσω είναι κάτι πολύ αγαπητό στον Καν, το οποίο είναι: Πώς ανακαλύπτουμε τι είναι πραγματικά ιδιαίτερο σε μια εργασία; Πώς βρίσκεις τη μοναδικότητα μιας εργασίας τόσο μοναδικής όσο ένα πρόσωπο; Επειδή μου φαίνεται ότι η εύρεση της διαφορετικότητας έχει να κάνει με την αντιμετώπιση ολόκληρης της δύναμης της παγκοσμιοποίησης στην οποία το ιδιαίτερο είναι κεντρικό στην εύρεση της μοναδικότητας του τόπου και της μοναδικότητας ενός κτιριολογικού προγράμματος.
So, what I'd like to talk about is something that was very dear to Kahn's heart, which is: how do we discover what is really particular about a project? How do you discover the uniqueness of a project as unique as a person? Because it seems to me that finding this uniqueness has to do with dealing with the whole force of globalization; that the particular is central to finding the uniqueness of place and the uniqueness of a program in a building.
Έτσι θα σας πάω στη Γουίτσιτα, στο Κάνσας, όπου μου ζητήθηκε κάποια χρόνια πριν να φτιάξω ένα μουσείο επιστήμης σε έναν χώρο στο κέντρο της πόλης δίπλα στο ποτάμι. Σκέφτηκα ότι το μυστικό του οικοπέδου ήταν να κάνω το κτίριο, μέρος του ποταμού. Δυστυχώς ο χώρος χωριζόταν από το ποτάμι από τη Λεωφόρο ΜακΛέιν οπότε πρότεινα, «Ας αναδρομολογήσουμε τη ΜακΛέιν» και αυτό γέννησε αμέσως το κίνημα Φίλοι της Λεωφόρου ΜακΛέιν. (Γέλια) Και η αναδρομολόγηση πήρε έξι μήνες.
And so I'll take you to Wichita, Kansas, where I was asked some years ago to do a science museum on a site, right downtown by the river. And I thought the secret of the site was to make the building of the river, part of the river. Unfortunately, though, the site was separated from the river by McLean Boulevard so I suggested, "Let's reroute McLean," and that gave birth instantly to Friends of McLean Boulevard. (Laughter) And it took six months to reroute it.
Η πρώτη εικόνα που έδειξα στην κατασκευαστική επιτροπή ήταν αυτό το αστρονομικό παρατηρητήριο του Τζάνταρ Μάνταρ στην Τζαϊπούρ επειδή μιλούσα σχετικά με το τι χαρακτηρίζει ένα κτίριο επιστήμης. Και μου φάνηκε ότι αυτή η κατασκευή, πολύπλοκη, πλούσια κι όμως πλήρως λογική, είναι ένα όργανο, είχε κάποια σχέση με την επιστήμη, και ένα κτίριο επιστήμης πρέπει να είναι διαφορετικό, μοναδικό και να το δηλώνει. Και έτσι το πρώτο μου σκίτσο, αφού έφυγα, έλεγε: «Ας κόψουμε το κανάλι, να γίνει ένα νησί, και ας φτιάξουμε ένα νησιώτικο κτίριο». Και ενθουσιάστηκα και επανήλθα, και με κοίταξαν κάπως απελπισμένα και είπαν, «Νησί; Παλιά ήταν νησί, το νησί Άκερμαν, και μπαζώσαμε το κανάλι κατά τη διάρκεια της κρίσης για να φτιάξουμε θέσεις εργασίας». (Γέλια)
The first image I showed the building committee was this astronomic observatory of Jantar Mantar in Jaipur because I talked about what makes a building a building of science. And it seemed to me that this structure -- complex, rich and yet totally rational: it's an instrument -- had something to do with science, and somehow a building for science should be different and unique and speak of that. And so my first sketch after I left was to say, "Let's cut the channel and make an island and make an island building." And I got all excited and came back, and they sort of looked at me in dismay and said, "An island? This used to be an island -- Ackerman Island -- and we filled in the channel during the Depression to create jobs." (Laughter)
Έτσι άρχισε η διαδικασία και είπαν, «Δεν μπορείς να τα βάλεις όλα σε ένα νησί, τμήμα του πρέπει να είναι στην ξηρά γιατί δεν θέλουμε να γυρίσουμε την πλάτη στην κοινότητα». Τότε προέκυψε ένα σχέδιο: οι εκθεσιακοί χώροι θα σχημάτιζαν ένα νησί και μπορούσες να διαβείς από μέσα τους ή στην οροφή. Και υπήρχαν κάθε είδους συναρπαστικά χαρακτηριστικά: μπορούσες να εισέλθεις μέσω των χερσαίων κτιρίων, να φτάσεις μέσα από τις εκθέσεις σε παιδικές χαρές σε ανοιχτό χώρο. Αν ήσουν τσιγκούνης θα μπορείς να περάσεις από τη γέφυρα στην οροφή, να ρίξεις μια ματιά στα εκθέματα και μετά να γοητευθείς εντελώς, να γυρίσεις και να πληρώσεις την είσοδο 5 δολαρίων. (Γέλια) Ο πελάτης ήταν ευχαριστημένος, κατά κάποιο τρόπο, έχοντας υπερβεί 4 εκατ. τον προϋπολογισμό, αλλά ουσιαστικά ευχαριστημένος.
And so the process began and they said, "You can't put it all on an island; some of it has to be on the mainland because we don't want to turn our back to the community." And there emerged a design: the galleries sort of forming an island and you could walk through them or on the roof. And there were all kinds of exciting features: you could come in through the landside buildings, walk through the galleries into playgrounds in the landscape. If you were cheap you could walk on top of a bridge to the roof, peek in the exhibits and then get totally seduced, come back and pay the five dollars admission. (Laughter) And the client was happy -- well, sort of happy because we were four million dollars over the budget, but essentially happy.
Αλλά εγώ ήμουν ακόμη προβληματισμένος, γιατί ένιωθα ότι αυτό ήταν επιδεικτικό. Ήταν περίπλοκο, αλλά κάπως επιδεικτικό στην πολυπλοκότητά του. Ήταν, αυτό που θα έλεγα, συνθετική πολυπλοκότητα, και ένιωθα ότι αν έπρεπε να εκπληρώσω αυτό για το οποίο μιλούσα, ένα κτίριο για την επιστήμη, έπρεπε να υπάρχει κάποια παράγουσα ιδέα κάποιου είδους παράγουσα γεωμετρία. Αυτό γέννησε την ιδέα να υπάρχει τοροειδής παράγουσα γεωμετρία, ένα σχήμα με το κέντρο του βαθιά μέσα στη γη για το χερσαίο κτίριο και ένα τοροειδές με το κέντρο του στον ουρανό για το κτίριο του νησιού. Ένα τοροειδές, για όσους δεν ξέρουν, είναι η επιφάνεια ενός ντόνατ, ή για κάποιους από μας, ενός λουκουμά. Και από αυτήν την ιδέα άρχισαν να ξεπηδούν πολλές, πάρα πολλές παραλλαγές διαφορετικών σχεδίων και δυνατοτήτων, και μετά το ίδιο το σχέδιο εξελίχθηκε σε σχέση με τα εκθέματα, και βλέπετε την τομή του σχεδίου με την τοροειδή γεωμετρία.
But I was still troubled, and I was troubled because I felt this was capricious. It was complex, but there was something capricious about its complexity. It was, what I would say, compositional complexity, and I felt that if I had to fulfill what I talked about -- a building for science -- there had to be some kind of a generating idea, some kind of a generating geometry. And this gave birth to the idea of having toroidal generating geometry, one with its center deep in the earth for the landside building and a toroid with its center in the sky for the island building. A toroid, for those who don't know, is the surface of a doughnut or, for some of us, a bagel. And out of this idea started spinning off many, many kinds of variations of different plans and possibilities, and then the plan itself evolved in relationship to the exhibits, and you see the intersection of the plan with the toroidal geometry.
Και τελικά το κτίριο. Αυτή είναι η μακέτα. Όταν υπήρξαν παράπονα για τον προϋπολογισμό, είπα, «Λοιπόν, αξίζει το νησί γιατί παίρνεις τα διπλά για τα λεφτά σου: αντανακλάσεις». Εδώ είναι το κτίριο όπως εγκαινιάστηκε, με ένα κανάλι με θέα προς το κέντρο, και όπως φαίνεται από το κέντρο. Και ο ποδηλατόδρομος περνά ακριβώς μέσα από το κτίριο, ώστε αυτοί που κάνουν βόλτα στο ποτάμι να βλέπουν τα εκθέματα και να έλκονται από το κτίριο. Το τοροειδές σχήμα έδωσε τελικά ένα πολύ αποδοτικό κτίριο: κάθε δοκάρι στο κτίριο είναι ίδια ακτίνα, όλα από συνθετικό ξύλο. Κάθε μπετονένιος τοίχος αντιστέκεται στις εντάσεις και υποστηρίζει το κτίριο. Κάθε κομμάτι του κτιρίου λειτουργεί. Αυτές είναι οι εκθέσεις με το φως να μπαίνει από τους φωταγωγούς, και τη νύχτα, και στα εγκαίνια.
And finally the building -- this is the model. And when there were complaints about budget, I said, "Well, it's worth doing the island because you get twice for your money: reflections." And here's the building as it opened, with a channel overlooking downtown, and as seen from downtown. And the bike route's going right through the building, so those traveling the river would see the exhibits and be drawn to the building. The toroidal geometry made for a very efficient building: every beam in this building is the same radius, all laminated wood. Every wall, every concrete wall is resisting the stresses and supporting the building. Every piece of the building works. These are the galleries with the light coming in through the skylights, and at night, and on opening day.
Επιστρέφουμε στο 1976. (Χειροκρότημα) Το 1976 μου ζητήθηκε να σχεδιάσω ένα μουσείο μνήμης των παιδιών σε ένα μουσείο Ολοκαυτώματος στο Γιαντ Βασέμ στην Ιερουσαλήμ. Αυτό που βλέπετε εδώ είναι ο περίβολος. Μου ζητήθηκε να κάνω ένα κτίριο και μου δόθηκαν όλα τα αντικείμενα ρουχισμού και ζωγραφιές. Και ένιωσα πολύ προβληματισμένος. Το δούλευα για μήνες και δεν μπορούσα να καταλήξω, γιατί ένιωθα ότι οι άνθρωποι που βγαίνουν από το ιστορικό μουσείο, έχουν χορτάσει από πληροφορίες και άλλο ένα μουσείο με πληροφορίες θα τους ήταν δύσκολο να το αντέξουν. Και έτσι έκανα μια αντιπρόταση:
Going back to 1976. (Applause) In 1976, I was asked to design a children's memorial museum in a Holocaust museum in Yad Vashem in Jerusalem, which you see here the campus. I was asked to do a building, and I was given all the artifacts of clothing and drawings. And I felt very troubled. I worked on it for months and I couldn't deal with it because I felt people were coming out of the historic museum, they are totally saturated with information and to see yet another museum with information, it would make them just unable to digest.
Είπα, «Κανένα κτίριο». Υπήρχε μια σπηλιά στο οικόπεδο. Θα φτιάξουμε σήραγγα, θα κατέβουμε μέσα από τον βράχο σε έναν υπόγειο θάλαμο. Θα υπάρχει ένας προθάλαμος με φωτογραφίες από παιδιά που χάθηκαν και μετά θα εισέρχεσαι σε έναν μεγάλο χώρο. Θα υπάρχει ένα μοναχικό κερί να τρεμοπαίζει στο κέντρο, με μια διάταξη από ανακλαστικά γυαλιά, θα αντανακλά σε όλες τις κατευθύνσεις. Θα περπατάς μέσα στον χώρο, μια φωνή θα διαβάζει τα ονόματα, την ηλικία και τον τόπο γέννησης των παιδιών. Η φωνή δεν θα επαναλαμβάνεται για έξι μήνες. Και μετά θα κατέρχεσαι στο φως και στον βορρά και στη ζωή.
And so I made a counter-proposal: I said, "No building." There was a cave on the site; we tunnel into the hill, descend through the rock into an underground chamber. There's an anteroom with photographs of children who perished and then you come into a large space. There is a single candle flickering in the center; by an arrangement of reflective glasses, it reflects into infinity in all directions. You walk through the space, a voice reads the names, ages and place of birth of the children. This voice does not repeat for six months. And then you descend to light and to the north and to life.
Λοιπόν, είπαν, «Οι άνθρωποι δεν θα το καταλάβουν, θα νομίζουν ότι είναι ντισκοτέκ. Δεν γίνεται». Και έβαλαν το σχέδιο στο ράφι. Και έμεινε εκεί για 10 χρόνια, και τότε μια μέρα ο Έιμπ Σπίγκελ από το Λος Άντζελες, που είχε χάσει τον τριών ετών γιο του στο Άουσβιτς, ήρθε, είδε τη μακέτα, υπέγραψε την επιταγή και χτίστηκε 10 χρόνια μετά.
Well, they said, "People won't understand, they'll think it's a discotheque. You can't do that." And they shelved the project. And it sat there for 10 years, and then one day Abe Spiegel from Los Angeles, who had lost his three-year-old son at Auschwitz, came, saw the model, wrote the check and it got built 10 years later.
Έτσι, πολλά χρόνια μετά από αυτό, το 1998, ήμουν σε ένα από τα μηνιαία μου ταξίδια στην Ιερουσαλήμ και έλαβα μια κλήση από το Υπουργείο Εξωτερικών που έλεγε, «Έχουμε τον υπουργό του Παντζάμπ εδώ. Είναι σε κρατική επίσκεψη. Τον πήγαμε μια επίσκεψη στο Γιαντ Βεσέμ, τον πήγαμε στο μνημείο των παιδιών, συγκινήθηκε τρομερά. Απαιτεί να γνωρίσει τον αρχιτέκτονα. Μπορείς να τον συναντήσεις στο Τελ Αβίβ;» Και πήγα και ο Υπουργός Μπαντάλ μου είπε, «Εμείς οι Σιχ έχουμε υποφέρει πολύ, όπως κι εσείς οι Εβραίοι. Συγκινήθηκα πολύ από αυτό που είδα σήμερα. Θα χτίσουμε το εθνικό μας μουσείο για να πούμε την ιστορία του λαού μας, είμαστε έτοιμοι να το ξεκινήσουμε. Θα ήθελα να έρθεις να το σχεδιάσεις».
So, many years after that in 1998, I was on one of my monthly trips to Jerusalem and I got a call from the foreign ministry saying, "We've got the Chief Minister of the Punjab here. He is on a state visit. We took him on a visit to Yad Vashem, we took him to the children's memorial; he was extremely moved. He's demanding to meet the architect. Could you come down and meet him in Tel Aviv?" And I went down and Chief Minister Badal said to me, "We Sikhs have suffered a great deal, as you have Jews. I was very moved by what I saw today. We are going to build our national museum to tell the story of our people; we're about to embark on that. I'd like you to come and design it."
Έτσι, είναι ένα από αυτά τα πράγματα που δεν τα παίρνεις και πολύ στα σοβαρά. Αλλά δύο εβδομάδες αργότερα, ήμουν σε μια κωμόπολη, την Αναντπούρ Σάιμπ, έξω από την Τσαντιγκάρ, την πρωτεύουσα του Παντζάμπ, και στον ναό και επίσης δίπλα στο φρούριο όπου πέθανε ο τελευταίος δάσκαλος των Σιχ, ο γκουρού Γκομπίντ, καθώς έγραφε το Χάλσα, που είναι το ιερό τους κείμενο. Και άρχισα τη δουλειά και με πήγαν κάπου εκεί, 9 χλμ. μακριά από την πόλη και τον ναό, και είπαν, «Εδώ έχουμε επιλέξει την τοποθεσία».
And so, you know, it's one of those things that you don't take too seriously. But two weeks later, I was in this little town, Anandpur Sahib, outside Chandigarh, the capital of the Punjab, and the temple and also next to it the fortress that the last guru of the Sikhs, Guru Gobind, died in as he wrote the Khalsa, which is their holy scripture. And I got to work and they took me somewhere down there, nine kilometers away from the town and the temple, and said, "That's where we have chosen the location."
Και είπα, «Αυτό δεν έχει λογική. Οι προσκυνητές έρχονται εδώ σε τεράστιους αριθμούς, δεν πρόκειται να μπουν σε φορτηγά και λεωφορεία για να πάνε μέχρι εκεί. Ας γυρίσουμε πίσω στην πόλη και να πάμε στο οικόπεδο». Και πρότεινα να το κάνουν εκεί, πάνω σε εκείνο τον λόφο και αυτό τον λόφο και τη γέφυρα μέχρι την πόλη. Μιας και αυτά είναι πιο εύκολα στην Ινδία, το οικόπεδο αγοράστηκε μέσα σε μία βδομάδα και δουλεύαμε. (Γέλια)
And I said, "This just doesn't make any sense. The pilgrims come here by the hundreds of thousands -- they're not going to get in trucks and buses and go down there. Let's get back to the town and walk to the site." And I recommended they do it right there, on that hill and this hill, and bridge all the way into the town. And, as things are a little easier in India, the site was purchased within a week and we were working. (Laughter)
Και η πρότασή μου ήταν να χωρίσουμε το μουσείο στα δύο, τις μόνιμες εκθέσεις στη μία άκρη, την αίθουσα ακροάσεων, τη βιβλιοθήκη και τις περιοδικές εκθέσεις στην άλλη, να πλημμυριστεί η κοιλάδα με μια σειρά από υδάτινους κήπους και να συνδεθούν όλα με το οχυρό και το κέντρο της πόλης. Και οι κατασκευές υψώνονται από τους αμμώδεις γκρεμούς, χτίζονται από μπετόν και αμμόλιθο, οι οροφές είναι από ανοξείδωτο ατσάλι, κοιτούν προς τον νότο και αντανακλούν το φως προς τον ίδιο τον ναό, οι πεζοί περνούν από τη μία πλευρά στην άλλη. Ερχόμενος από βορρά, βλέπεις όλο λιθοδομή να υψώνεται από τους αμμώδεις γκρεμούς, όπως έρχεσαι από τα Ιμαλάια, και θυμίζουν την παράδοση του οχυρού.
And my proposal was to split the museum into two -- the permanent exhibits at one end, the auditorium, library, and changing exhibitions on the other -- to flood the valley into a series of water gardens and to link it all to the fort and to the downtown. And the structures rise from the sand cliffs -- they're built in concrete and sandstones; the roofs are stainless steel -- they are facing south and reflecting light towards the temple itself, pedestrians crisscross from one side to the other. And as you come from the north, it is all masonry growing out of the sand cliffs as you come from the Himalayas and evoking the tradition of the fortress.
Και μετά έφυγα για τέσσερις μήνες και επρόκειτο να είναι ριζοσπαστικό. Γύρισα πίσω και, ως εκ θαύματος, η μικρή μακέτα που είχα αφήσει πίσω είχε κατασκευαστεί δέκα φορές μεγαλύτερη για δημόσια έκθεση στο οικόπεδο και... η γέφυρα είχε χτιστεί! (Γέλια) Από τα προσχέδια! Και μισό εκατομμύριο άνθρωποι μαζεύτηκαν για τους εορτασμούς. Μπορείτε να τους δείτε στο οικόπεδο καθώς αρχίζει η θεμελίωση. Με ξαναονόμασαν Σάφντι Σινγκ. Και εδώ είναι υπό κατασκευή. Υπάρχουν 1.800 εργάτες που δουλεύουν και θα έχει ολοκληρωθεί σε δύο χρόνια.
And then I went away for four months and there was going to be groundbreaking. And I came back and, lo and behold, the little model I'd left behind had been built ten times bigger for public display on site and ... the bridge was built! (Laughter) Within the working drawings! And half a million people gathered for the celebrations; you can see them on the site itself as the foundations are beginning. I was renamed Safdie Singh. And there it is under construction; there are 1,800 workers at work and it will be finished in two years.
Πίσω στο Γιαντ Βασέμ πριν τρία χρόνια. Αφού ξεκίνησε όλο αυτό το επεισόδιο, το Γιαντ Βασέμ αποφάσισε να χτίσει εξαρχής το ιστορικό μουσείο επειδή τώρα είχε χτιστεί η Ουάσιγκτον -το Μουσείο Ολοκαυτώματος στην Ουάσιγκτον- και αυτό το μουσείο είναι πιο κατανοητό όσον αφορά τις πληροφορίες. Το Γιαντ Βασέμ δέχεται 3 εκατ. επισκέπτες κάθε χρόνο σε αυτό το σημείο. Είπαν, «Ας ξαναχτίσουμε το μουσείο». Βέβαια οι Σιχ σου δίνουν τη δουλειά στο πιάτο, οι Εβραίοι το κάνουν δύσκολο: διεθνής διαγωνισμός, φάση ένα, φάση δύο, φάση τρία. (Γέλια)
Back to Yad Vashem three years ago. After all this episode began, Yad Vashem decided to rebuild completely the historic museum because now Washington was built -- the Holocaust Museum in Washington -- and that museum is so much more comprehensive in terms of information. And Yad Vashem needs to deal with three million visitors a year at this point. They said, "Let's rebuild the museum." But of course, the Sikhs might give you a job on a platter -- the Jews make it hard: international competition, phase one, phase two, phase three. (Laughter)
Και πάλι, ένιωθα κάπως άβολα με την ιδέα ότι ένα κτίριο του μεγέθους του κτιρίου στην Ουάσιγκτον, -4.600 τετραγωνικά μέτρα- θα σταθεί πάνω σε αυτόν τον εύθραυστο λόφο και που θα μπαίνουμε σε εκθεσιακούς χώρους, δωμάτια με πόρτες και κάπως οικείους χώρους, για να πούμε την ιστορία του Ολοκαυτώματος. Πρότεινα να κόψουμε διαμπερώς το βουνό. Αυτό ήταν το πρώτο μου σκίτσο. Απλά να κόψουμε όλο το μουσείο μέσα στο βουνό, να μπαίνεις από τη μία πλευρά του βουνού, να βγαίνεις από την άλλη πλευρά του βουνού, και μετά να φέρνεις το φως διαμέσω του βουνού στους χώρους.
And again, I felt kind of uncomfortable with the notion that a building the size of the Washington building -- 50,000 square feet -- will sit on that fragile hill and that we will go into galleries -- rooms with doors and sort of familiar rooms -- to tell the story of the Holocaust. And I proposed that we cut through the mountain. That was my first sketch. Just cut the whole museum through the mountain -- enter from one side of the mountain, come out on the other side of the mountain -- and then bring light through the mountain into the chambers.
Και εδώ βλέπετε τη μακέτα: ένα κτίριο υποδοχής και κάποιος υπόγειος χώρος στάθμευσης. Περνάς μία γέφυρα, μπαίνεις σε αυτόν τον τριγωνικό χώρο, 18 μέτρα ψηλό, που τέμνει κατευθείαν μέσα στο λόφο και εκτείνεται διαπερνώντας τον όπως πας προς το βορρά. Και όλα αυτά λοιπόν, όλες οι εκθέσεις είναι υπόγειες, και βλέπετε τα ανοίγματα για το φως. Και τη νύχτα, μόνο μία γραμμή φωτός διαπερνά το βουνό, που είναι ένας φωταγωγός στην κορυφή αυτού του τριγώνου. Και όλοι οι εκθεσιακοί χώροι, όπως κινείσαι μέσα τους και τα λοιπά, είναι υπόγεια. Και υπάρχουν δωμάτια σκαμμένα στο βράχο, τσιμεντένιοι τοίχοι, πέτρα, φυσικός βράχος όπου είναι δυνατόν - με τους φωταγωγούς. Στην πραγματικότητα, ένα Ισπανικό λατομείο κατά κάποιο τρόπο ενέπνευσε τους τύπους των χώρων που θα μπορούσαν να είναι αυτές οι εκθέσεις. Κατόπιν, ερχόμενοι προς το βορρά, ανοίγει: τινάζεται πάλι έξω από το βουνό, στη θέα του φωτός και της πόλης και των λόφων της Ιερουσαλήμ.
And here you see the model: a reception building and some underground parking. You cross a bridge, you enter this triangular room, 60 feet high, which cuts right into the hill and extends right through as you go towards the north. And all of it, then, all the galleries are underground, and you see the openings for the light. And at night, just one line of light cuts through the mountain, which is a skylight on top of that triangle. And all the galleries, as you move through them and so on, are below grade. And there are chambers carved in the rock -- concrete walls, stone, the natural rock when possible -- with the light shafts. This is actually a Spanish quarry, which sort of inspired the kind of spaces that these galleries could be. And then, coming towards the north, it opens up: it bursts out of the mountain into, again, a view of light and of the city and of the Jerusalem hills.
Θα ήθελα να κλείσω με ένα έργο που δουλεύω εδώ και δύο μήνες. Είναι το επιτελείο του Ινστιτούτου Ειρήνης στην Ουάσιγκτον, του Αμερικανικού Ινστιτούτου Ειρήνης. Ο χώρος που επιλέχθηκε είναι απέναντι από το μνημείο Λίνκολν, το βλέπετε εδώ ευθεία στο Εθνικό Πάρκο. Είναι το τελευταίο κτίριό του, με πρόσβαση από τη Γέφυρα Ρούσβελτ που έρχεται από την Βιρτζίνια. Και αυτό ήταν διαγωνισμός, και είναι κάτι στο οποίο μόλις αρχίζω να δουλεύω.
I'd like to conclude with a project I've been working on for two months. It's the headquarters for the Institute of Peace in Washington, the U.S. Institute of Peace. The site chosen is across from the Lincoln Memorial; you see it there directly on the Mall. It's the last building on the Mall, on access of the Roosevelt Bridge that comes in from Virginia. That too was a competition, and it is something I'm just beginning to work on.
Αλλά κάποιος αναγνώρισε το είδος της ιδιαιτερότητας του οικοπέδου. Αν ήταν να χτιστεί οπουδήποτε στην Ουάσιγκτον, θα ήταν ένα κτίριο γραφείων, ένα συνεδριακό κέντρο, ένας τόπος διαπραγμάτευσης της ειρήνης κλπ -όλα όσα είναι αυτό το κτίριο- αλλά χάρη στην επιλογή τοποθέτησής του στο Mall και δίπλα στο μνημείο Λίνκολν, αυτό γίνεται η κατασκευή που είναι το σύμβολο της ειρήνης στο Εθνικό Πάρκο. Και αυτό ήταν πολύ ευαίσθητο για να αντιμετωπισθεί.
But one recognized the kind of uniqueness of the site. If it were to be anywhere in Washington, it would be an office building, a conference center, a place for negotiating peace and so on -- all of which the building is -- but by virtue of the choice of putting it on the Mall and by the Lincoln Memorial, this becomes the structure that is the symbol of peace on the Mall. And that was a lot of heat to deal with.
Το πρώτο σκίτσο αναγνωρίζει ότι το κτίριο είναι πολλοί χώροι, χώροι όπου γίνεται έρευνα, συνεδριακά κέντρα, ένα δημόσιο κτίριο καθώς είναι μουσείο αφιερωμένο στην σύναψη ειρήνης και αυτά είναι τα σχέδια που υποβάλλαμε για τον διαγωνισμό, τα σχέδια δείχνουν τους χώρους που εξακτινώνονται από την είσοδο. Βλέπετε την κατασκευή, σύμφωνα με τις κατασκευές του Εθνικό Πάρκο, να είναι πολύ διαφανής και ελκυστική και να βλέπει προς τα μέσα. Καθώς μπαίνεις πάλι σ' αυτήν, έχει θέα από παντού προς την πόλη. Αυτό που ένιωσα για αυτό το κτίριο είναι ότι ήταν πραγματικά ένα κτίριο που είχε να κάνει με μία ελαφρότητα του είναι -για να παραθέσω από τον Κουντέρα- που είχε να κάνει με λευκότητα, είχε να κάνει με κάποια δυναμική ποιότητα και είχε να κάνει με την αισιοδοξία. Βρίσκεται σε αυτό το στάδιο, κατά κάποιο τρόπο εξελίσσεται.
The first sketch recognizes that the building is many spaces -- spaces where research goes on, conference centers, a public building because it will be a museum devoted to peacemaking -- and these are the drawings that we submitted for the competition, the plans showing the spaces which radiate outwards from the entry. You see the structure as, in the sequence of structures on the Mall, very transparent and inviting and looking in. And then as you enter it again, looking in all directions towards the city. And what I felt about that building is that it really was a building that had to do with a lightness of being -- to quote Kundera -- that it had to do with whiteness, it had to do with a certain dynamic quality and it had to do with optimism. And this is where it is; it's sort of evolving.
Μελέτες για τη δομή της στέγης, που απαιτεί ίσως νέα υλικά: πώς να το κάνουμε λευκό, διαφανές, πως να το κάνουμε να λάμπει, πως να το κάνουμε να μην είναι επιδεικτικό. Και εδώ μελετώντας, σε τρεις διαστάσεις, πώς να του δώσουμε κάποιο είδος τάξης, μια δομή. Όχι κάτι που θα μπορούσες απλώς να αλλάξεις επειδή σταμάτησες τον σχεδιασμό της συγκεκριμένης διαδικασίας. Και έτσι συνεχίζεται.
Studies for the structure of the roof, which demands maybe new materials: how to make it white, how to make it translucent, how to make it glowing, how to make it not capricious. And here studying, in three dimensions, how to give some kind, again, of order, a structure; not something you feel you could just change because you stop the design of that particular process. And so it goes.
Θα ήθελα να κλείσω λέγοντας κάτι... (Χειροκρότημα) Θα ήθελα να κλείσω συσχετίζοντας όλα όσα είπα με τον όρο «ομορφιά». Ξέρω ότι δεν είναι ένας όρος της μόδας στις μέρες μας, και σίγουρα δεν είναι της μόδας στη συζήτηση σε αρχιτεκτονικές σχολές, αλλά μου φαίνεται ότι, όπως να το δεις, όλο αυτό είναι μια αναζήτηση για ομορφιά. Ομορφιά με την πιο βαθιά έννοια του ταιριάσματος. Έχω ένα ρητό που μου αρέσει από έναν μορφολόγο του 1917, τον Θίοντορ Κουκ, που είπε «Η ομορφιά υποδηλώνει ανθρωπιά. Αποκαλούμε ένα φυσικό αντικείμενο όμορφο επειδή βλέπουμε ότι αυτή η μορφή εκφράζει την καταλληλότητα, την τέλεια εκπλήρωση της λειτουργίας». Λοιπόν, εγώ θα έλεγα την τέλεια εκπλήρωση του σκοπού. Όπως και να' χει, η ομορφιά σαν ο τύπος καταλληλότητας, κάτι που μας λέει ότι όλες οι δυνάμεις που έχουν να κάνουν με το φυσικό περιβάλλον έχουν εκπληρωθεί, και ειδικότερα το ανθρώπινο περιβάλλον.
I'd like to conclude by saying something ... (Applause) I'd like to conclude by relating all of what I've said to the term "beauty." And I know it is not a fashionable term these days, and certainly not fashionable in the discourse of architectural schools, but it seems to me that all this, in one way or the other, is a search for beauty. Beauty in the most profound sense of fit. I have a quote that I like by a morphologist, 1917, Theodore Cook, who said, "Beauty connotes humanity. We call a natural object beautiful because we see that its form expresses fitness, the perfect fulfillment of function." Well, I would have said the perfect fulfillment of purpose. Nevertheless, beauty as the kind of fit; something that tells us that all the forces that have to do with our natural environment have been fulfilled -- and our human environment -- for that.
Πριν είκοσι χρόνια, σε ένα συνέδριο που ήμασταν μαζί με τον Ρίτσαρντ, έγραψα ένα ποίημα που μου φαίνεται ότι ακόμη ισχύει για μένα σήμερα. «Αυτός που ψάχνει αλήθεια θα βρει ομορφιά. Αυτός που ψάχνει ομορφιά θα βρει κενοδοξία. Αυτός που ψάχνει τάξη θα βρει ικανοποίηση. Αυτός που ψάχνει ικανοποίηση θα απογοητευθεί. Αυτός που θεωρεί τον εαυτό του υπηρέτη των συζόντων του πλασμάτων θα βρει την ευτυχία της αυτοέκφρασης. Αυτός που αναζητά την προσωπική έκφραση θα πέσει στο λάκο της αλαζονείας. Η αλαζονεία είναι ασύμβατη με τη φύση. Μέσω της φύσης, της φύσης του σύμπαντος και της φύσης του ανθρώπου θα αναζητήσουμε την αλήθεια. Αν αναζητήσουμε την αλήθεια, θα βρούμε ομορφιά».
Twenty years ago, in a conference Richard and I were at together, I wrote a poem, which seems to me to still hold for me today. "He who seeks truth shall find beauty. He who seeks beauty shall find vanity. He who seeks order shall find gratification. He who seeks gratification shall be disappointed. He who considers himself the servant of his fellow beings shall find the joy of self-expression. He who seeks self-expression shall fall into the pit of arrogance. Arrogance is incompatible with nature. Through nature, the nature of the universe and the nature of man, we shall seek truth. If we seek truth, we shall find beauty."
Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)
Thank you very much. (Applause)