When I was young, I prided myself as a nonconformist in the conservative U.S. state I live in, Kansas. I didn't follow along with the crowd. I wasn't afraid to try weird clothing trends or hairstyles. I was outspoken and extremely social. Even these pictures and postcards of my London semester abroad 16 years ago show that I obviously didn't care if I was perceived as weird or different. (Laughter)
Toen ik jong was, was ik een trotse non-conformist, in de conservatieve staat waar ik woon, Kansas. Ik deed niet mee met de menigte. Ik was niet bang om rare kledingstukken of kapsels te dragen. Ik was openhartig en heel erg sociaal. Zelfs deze foto's van mijn semester in Londen van 16 jaar geleden laten zien dat het me niet kon schelen als men me vreemd of anders vond. (Gelach)
But that same year I was in London, 16 years ago, I realized something about myself that actually was somewhat unique, and that changed everything. I became the opposite of who I thought I once was. I stayed in my room instead of socializing. I stopped engaging in clubs and leadership activities. I didn't want to stand out in the crowd anymore. I told myself it was because I was growing up and maturing, not that I was suddenly looking for acceptance. I had always assumed I was immune to needing acceptance. After all, I was a bit unconventional. But I realize now that the moment I realized something was different about me was the exact same moment that I began conforming and hiding.
In dat jaar in Londen, 16 jaar geleden, leerde ik iets unieks over mezelf en dat veranderde alles. Ik werd het tegenovergestelde van degene die ik ooit dacht te zijn. Ik bleef op mijn kamer in plaats van onder de mensen te komen. Ik stopte met mijn clubs en leiderschapsactiviteiten. Ik wilde niet langer opvallen in de menigte. Ik zei tegen mezelf dat dit kwam omdat ik volwassen werd en niet omdat ik opeens op zoek was naar goedkeuring. Ik dacht altijd dat ik nooit goedkeuring nodig had. Ik was tenslotte een beetje onconventioneel. Maar nu weet ik dat het moment waarop ik me realiseerde dat er iets aan mij anders was precies het moment was waarop ik me begon aan te passen en mezelf ging verbergen.
Hiding is a progressive habit, and once you start hiding, it becomes harder and harder to step forward and speak out. In fact, even now, when I was talking to people about what this talk was about, I made up a cover story and I even hid the truth about my TED Talk. So it is fitting and scary that I have returned to this city 16 years later and I have chosen this stage to finally stop hiding. What have I been hiding for 16 years? I am a lesbian.
Verbergen is een progressieve gewoonte en wanneer je ermee begint, wordt het steeds moeilijker om naar buiten te treden en jezelf te laten horen. In feite, zelfs in het heden, toen ik besprak wat de inhoud van deze talk zou zijn, bedacht ik een ander verhaal en verborg ik de waarheid over mijn TED-talk. Het is dus toepasselijk en beangstigend dat ik 16 jaar later weer terug in deze stad ben en dit podium heb uitgekozen om eindelijk te stoppen met mezelf te verbergen. Wat heb ik 16 jaar lang geheim gehouden? Ik ben lesbisch.
(Applause)
(Applaus)
Thank you.
Bedankt.
I've struggled to say those words, because I didn't want to be defined by them. Every time I would think about coming out in the past, I would think to myself, but I just want to be known as Morgana, uniquely Morgana, but not "my lesbian friend Morgana," or "my gay coworker Morgana." Just Morgana.
Ik heb veel moeite gehad om die woorden te zeggen, omdat ik niet wilde dat ze me zouden definiëren. Elke keer als ik uit de kast wilde komen, dacht ik na en bepaalde ik dat ik gewoon Morgana wil zijn, alleen maar Morgana, niet 'mijn lesbische vriendin Morgana,' of 'mijn homoseksuele collega Morgana'. Gewoon Morgana.
For those of you from large metropolitan areas, this may not seem like a big deal to you. It may seem strange that I have suppressed the truth and hidden this for so long. But I was paralyzed by my fear of not being accepted. And I'm not alone, of course. A 2013 Deloitte study found that a surprisingly large number of people hide aspects of their identity. Of all the employees they surveyed, 61 percent reported changing an aspect of their behavior or their appearance in order to fit in at work. Of all the gay, lesbian and bisexual employees, 83 percent admitted to changing some aspects of themselves so they would not appear at work "too gay." The study found that even in companies with diversity policies and inclusion programs, employees struggle to be themselves at work because they believe conformity is critical to their long-term career advancement. And while I was surprised that so many people just like me waste so much energy trying to hide themselves, I was scared when I discovered that my silence has life-or-death consequences and long-term social repercussions.
Degenen van jullie die uit grote steden komen, zien dit misschien niet als een groot item. Het lijkt misschien vreemd dat ik de waarheid heb onderdrukt en zo lang verborgen heb gehouden. Ik was echter verlamd door de angst om niet geaccepteerd te worden. Ik ben natuurlijk niet de enige. Een studie van Deloitte uit 2013 toonde dat een verrassend groot aantal mensen bepaalde aspecten van hun identiteit verbergen. Van alle werknemers die ondervraagd zijn, zei 61 procent dat ze een bepaald aspect van hun gedrag of uiterlijk veranderden om op het werk er bij te kunnen horen. Van alle homoseksuele, lesbische en biseksuele werknemers gaf 83 procent toe dat dat ze bepaalde aspecten aan zichzelf veranderden zodat ze niet 'te homoseksueel' leken op hun werk. De studie wees ook uit dat zelfs bij bedrijven met een diversiteitsbeleid en inclusieprogramma's de werknemers moeite hebben zichzelf te zijn op het werk, omdat ze denken dat het cruciaal is dat ze erbij horen zodat hun carrière op de lange termijn vooruit kan gaan. Terwijl ik verbaasd was dat zoveel mensen net als ik zoveel energie verspillen door zichzelf te verbergen, schrok ik ervan toen ik erachter kwam dat mijn stilte levensgevaarlijke gevolgen en een sociale impact op lange termijn kon hebben.
Twelve years: the length by which life expectancy is shortened for gay, lesbian and bisexual people in highly anti-gay communities compared to accepting communities. Twelve years reduced life expectancy. When I read that in The Advocate magazine this year, I realized I could no longer afford to keep silent. The effects of personal stress and social stigmas are a deadly combination. The study found that gays in anti-gay communities had higher rates of heart disease, violence and suicide. What I once thought was simply a personal matter I realized had a ripple effect that went into the workplace and out into the community for every story just like mine. My choice to hide and not share who I really am may have inadvertently contributed to this exact same environment and atmosphere of discrimination.
Twaalf jaar is de tijd waarmee je levensverwachting wordt ingekort als je homo, lesbisch of biseksueel bent in een anti-homo gemeenschap, ten opzichte van tolerante gemeenschappen. Een leven dat twaalf jaar korter duurt. Toen ik dat dit jaar las in het tijdschrift 'The Advocate', realiseerde ik me dat ik het me niet langer kon veroorloven om stil te zijn. Persoonlijke stress en sociale stigma's zijn al een dodelijke combinatie. De studie toonde aan dat homo's in anti-homo gemeenschappen een grotere kans hadden op hartziekten, geweld en zelfmoord. Wat ik ooit zag als gewoon een persoonlijke kwestie had nu een domino-effect op de werkvloer en in de gemeenschap voor elk verhaal als het mijne. Mijn keuze om mezelf te verbergen en niet te laten zien wie ik echt was, heeft misschien ongewild bijgedragen aan precies deze omgeving en deze sfeer van discriminatie.
I'd always told myself there's no reason to share that I was gay, but the idea that my silence has social consequences was really driven home this year when I missed an opportunity to change the atmosphere of discrimination in my own home state of Kansas.
Ik hield mezelf voor dat er geen reden was om te zeggen dat ik lesbisch ben, maar het idee dat mijn zwijgen sociale gevolgen heeft, is dit jaar echt tot me doorgedrongen toen ik een mogelijkheid had gemist om de sfeer van discriminatie in mijn thuisstaat Kansas te veranderen.
In February, the Kansas House of Representatives brought up a bill for vote that would have essentially allowed businesses to use religious freedom as a reason to deny gays services. A former coworker and friend of mine has a father who serves in the Kansas House of Representatives. He voted in favor of the bill, in favor of a law that would allow businesses to not serve me.
In februari werd er door het huis van afgevaardigden een wet voorgesteld waardoor bedrijven op basis van religieuze vrijheid homoseksuelen dienstverlening konden weigeren. Een voormalige collega en vriendin van me heeft een vader die in Kansas in het huis van afgevaardigden zit. Hij stemde voor dit wetsvoorstel, voor een wet die bedrijven toestemming gaf
How does my friend feel about lesbian, gay, bisexual, transgender, queer and questioning people? How does her father feel? I don't know, because I was never honest with them about who I am. And that shakes me to the core. What if I had told her my story years ago? Could she have told her father my experience? Could I have ultimately helped change his vote? I will never know, and that made me realize I had done nothing to try to make a difference.
om mij niet te bedienen. Wat vindt mijn vriendin van lesbische, homoseksuele, biseksuele, transseksuele en zoekende mensen? Wat vindt haar vader van deze mensen? Ik weet het niet, omdat ik ze nooit eerlijk heb verteld over wie ik ben. Dat heeft me erg geschokt. Wat nou als ik haar jaren geleden mijn verhaal had verteld? Zou ze haar vader over mijn ervaringen vertellen? Had ik een bijdrage kunnen leveren aan het veranderen van zijn keuze? Dat zal ik nooit te weten komen en dat zorgt ervoor dat ik nu weet dat ik niets heb gedaan om de situatie te veranderen.
How ironic that I work in human resources, a profession that works to welcome, connect and encourage the development of employees, a profession that advocates that the diversity of society should be reflected in the workplace, and yet I have done nothing to advocate for diversity. When I came to this company one year ago, I thought to myself, this company has anti-discrimination policies that protect gay, lesbian, bisexual and transgender people. Their commitment to diversity is evident through their global inclusion programs. When I walk through the doors of this company, I will finally come out. But I didn't. Instead of taking advantage of the opportunity, I did nothing.
Hoe ironisch is het dat ik voor personeelszaken werk? Een beroep gericht op het verwelkomen, verbinden en de stimulering van de ontwikkeling van werknemers, een beroep dat graag wil dat maatschappelijke diversiteit terug te zien is op de werkvloer. Toch heb ik niets gedaan om die diversiteit te steunen. Toen ik een jaar geleden bij dit bedrijf kwam, bedacht ik me dat dit bedrijf een anti-discriminatiebeleid heeft dat homo's, lesbiennes, biseksuelen en mensen die transgender zijn, beschermt. Hun toewijding aan diversiteit is te zien aan hun globale inclusieprogramma's. Als ik dit bedrijf binnenstap, dan zou ik eindelijk uit de kast komen. Maar dat deed ik niet. In plaats van gebruik te maken van deze kans, deed ik niets.
(Applause)
(Applaus)
When I was looking through my London journal and scrapbook from my London semester abroad 16 years ago, I came across this modified quote from Toni Morrison's book, "Paradise." "There are more scary things inside than outside." And then I wrote a note to myself at the bottom: "Remember this." I'm sure I was trying to encourage myself to get out and explore London, but the message I missed was the need to start exploring and embracing myself. What I didn't realize until all these years later is that the biggest obstacles I will ever have to overcome are my own fears and insecurities. I believe that by facing my fears inside, I will be able to change reality outside. I made a choice today to reveal a part of myself that I have hidden for too long. I hope that this means I will never hide again, and I hope that by coming out today, I can do something to change the data and also to help others who feel different be more themselves and more fulfilled in both their professional and personal lives. Thank you. (Applause)
Toen ik in mijn plakboek en dagboek van Londen keek, het buitenlandse semester dat ik 16 jaar geleden volgde, vond ik dit aangepaste citaat uit het boek 'Paradise' van Toni Morrison: "Er zijn binnen meer enge dingen dan buiten." Ik schreef onderaan een notitie aan mezelf: "Onthoud dit." Ik weet zeker dat ik mezelf probeerde aan te moedigen om Londen te gaan verkennen, maar de boodschap die ik miste was dat ik mezelf moest leren kennen en accepteren. Wat pas al deze jaren later tot me doorgedrongen is, is dat de grootste hordes waar ik in mijn leven overheen moet, mijn eigen angsten en onzekerheden zijn. Wanneer ik de angsten in mezelf te lijf ga, zal ik de realiteit buiten mijzelf kunnen veranderen. Ik heb vandaag een keuze gemaakt om iets van mezelf te onthullen dat ik veel te lang geheim heb gehouden. Ik hoop dat dit betekent dat ik mezelf nooit meer zal verstoppen en ik hoop, door nu uit de kast te komen, dat ik invloed kan hebben op de cijfers en ook anderen kan helpen om meer zichzelf te zijn en gelukkiger te worden in zowel hun persoonlijke als hun professionele leven. Dankjewel. (Applaus)