Όταν ήμουν νέα, υπερηφανευόμουν ότι ήμουν μια επαναστάτρια στη συντηρητική αμερικανική πολιτεία όπου ζω, το Κάνσας. Δεν πήγαινα με το ρεύμα. Δεν φοβόμουν να δοκιμάσω περίεργες μόδες στα ρούχα ή τα μαλλιά. Έλεγα αυτό που πίστευα και ήμουν πάρα πολύ κοινωνική. Ακόμα και αυτές οι φωτογραφίες και κάρτες από σπουδές στο Λονδίνο πριν από 16 χρόνια δείχνουν ότι σαφώς δεν με ένοιαζε να θεωρηθώ περίεργη ή διαφορετική. (Γέλια)
When I was young, I prided myself as a nonconformist in the conservative U.S. state I live in, Kansas. I didn't follow along with the crowd. I wasn't afraid to try weird clothing trends or hairstyles. I was outspoken and extremely social. Even these pictures and postcards of my London semester abroad 16 years ago show that I obviously didn't care if I was perceived as weird or different. (Laughter)
Αλλά την ίδια χρονιά που ήμουν στο Λονδίνο, πριν από 16 χρόνια, αντιλήφθηκα κάτι για τον εαυτό μου που πραγματικά ήταν κάτι μοναδικό, και αυτό τα άλλαξε όλα. Έγινα το αντίθετο από αυτό που κάποτε νόμιζα ότι ήμουν. Έμενα στο δωμάτιό μου αντί να βγαίνω με παρέες. Σταμάτησα να πηγαίνω σε κλαμπ ή να ασχολούμαι με ομαδικές δραστηριότητες. Δεν ήθελα να ξεχωρίζω από το πλήθος πλέον. Έλεγα στον εαυτό μου ότι οφειλόταν στο ότι μεγάλωνα και ωρίμαζα, όχι ότι ξαφνικά αποζητούσα την αποδοχή. Πάντα νόμιζα ότι δεν με επηρέαζε η ανάγκη της αποδοχής. Εξάλλου, ήμουν κατά του συντηρητισμού. Αλλά συνειδητοποιώ τώρα ότι αφότου κατάλαβα ότι κάτι άλλαξε μέσα μου, τότε και άρχισα να προσαρμόζομαι και να κρύβομαι.
But that same year I was in London, 16 years ago, I realized something about myself that actually was somewhat unique, and that changed everything. I became the opposite of who I thought I once was. I stayed in my room instead of socializing. I stopped engaging in clubs and leadership activities. I didn't want to stand out in the crowd anymore. I told myself it was because I was growing up and maturing, not that I was suddenly looking for acceptance. I had always assumed I was immune to needing acceptance. After all, I was a bit unconventional. But I realize now that the moment I realized something was different about me was the exact same moment that I began conforming and hiding.
Το να κρύβεσαι είναι μια προοδευτική συνήθεια και όταν αρχίσεις να κρύβεσαι, γίνεται όλο και δυσκολότερο να βγεις μπροστά και να υψώσεις τη φωνή σου. Στην πραγματικότητα, ακόμα και τώρα, όταν μιλούσα σε κόσμο σχετικά με το θέμα αυτής της ομιλίας, επινόησα μια ψεύτικη ιστορία και έκρυψα και την αλήθεια σχετικά με την ομιλία μου στο TED. Έτσι, με τρομάζει και μου προκαλεί κρίσεις που επέστρεψα σ' αυτή την πόλη μετά από 16 χρόνια και επέλεξα αυτή τη σκηνή για να σταματήσω τελικά να κρύβομαι. Τι έκρυβα για 16 χρόνια; Είμαι λεσβία.
Hiding is a progressive habit, and once you start hiding, it becomes harder and harder to step forward and speak out. In fact, even now, when I was talking to people about what this talk was about, I made up a cover story and I even hid the truth about my TED Talk. So it is fitting and scary that I have returned to this city 16 years later and I have chosen this stage to finally stop hiding. What have I been hiding for 16 years? I am a lesbian.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
Πάλεψα για να πω αυτές τις λέξεις, επειδή δεν ήθελα να καθορίζομαι απ' αυτές. Κάθε φορά που σκεφτόμουν να φανερωθώ στο παρελθόν, σκεφτόμουν ότι το μόνο που ήθελα ήταν να με ξέρουν ως Μοργκάνα και μόνο ως Μοργκάνα, και όχι σαν «η λεσβία φίλη μου η Μοργκάνα» ή «η λεσβία συνάδελφος μου η Μοργκάνα» Απλά Μοργκάνα.
I've struggled to say those words, because I didn't want to be defined by them. Every time I would think about coming out in the past, I would think to myself, but I just want to be known as Morgana, uniquely Morgana, but not "my lesbian friend Morgana," or "my gay coworker Morgana." Just Morgana.
Για εσάς που είστε από μεγάλες πόλεις αυτό μπορεί να μην σημαίνει και πολλά. Μπορεί να σας φαίνεται παράξενο που καταπίεσα την αλήθεια και την έκρυβα για τόσο καιρό. Αλλά με παρέλυε ο φόβος του μην είμαι αποδεκτή. Και φυσικά, δεν είμαι η μόνη. Μια έρευνα της Ντελόιτ το 2013 αποκάλυψε ότι ένας τρομερά μεγάλος αριθμός ανθρώπων αποκρύπτουν πλευρές της προσωπικότητάς τους. Απ' όλους τους εργαζόμενους που ρώτησαν, το 61% ανέφεραν ότι άλλαξαν κάποια πλευρά της συμπεριφοράς ή της εμφάνισής τους για να ταιριάζουν στη δουλειά. Απ' όλες τις λεσβίες, τους ομοφυλόφιλους και αμφιφυλόφιλους εργαζόμενους, το 83% παραδέχθηκαν ότι άλλαξαν κάποιες πλευρές του εαυτού τους ώστε να μην φαίνονται «υπερβολικά ομοφιλόφιλοι» στη δουλειά. Η έρευνα βρήκε ότι ακόμα και σε εταιρείες που εφαρμόζουν πολιτικές προστασίας της διαφορετικότητας, οι εργαζόμενοι αγωνίζονται να είναι ο εαυτός τους στη δουλειά επειδή πιστεύουν ότι η ευπείθεια είναι σημαντική για τη μακροπρόθεσμη επαγγελματική τους ανέλιξη. Και ενώ ήμουν έκπληκτη που τόσοι πολλοί άνθρωποι ακριβώς όπως εγώ ξόδευαν τόση πολλή ενέργεια στην προσπάθειά τους να κρυφτούν, εγώ τρόμαξα όταν ανακάλυψα ότι η σιωπή μου έχει κρίσιμες συνέπειες και μακροπρόθεσμο κοινωνικό αντίκτυπο.
For those of you from large metropolitan areas, this may not seem like a big deal to you. It may seem strange that I have suppressed the truth and hidden this for so long. But I was paralyzed by my fear of not being accepted. And I'm not alone, of course. A 2013 Deloitte study found that a surprisingly large number of people hide aspects of their identity. Of all the employees they surveyed, 61 percent reported changing an aspect of their behavior or their appearance in order to fit in at work. Of all the gay, lesbian and bisexual employees, 83 percent admitted to changing some aspects of themselves so they would not appear at work "too gay." The study found that even in companies with diversity policies and inclusion programs, employees struggle to be themselves at work because they believe conformity is critical to their long-term career advancement. And while I was surprised that so many people just like me waste so much energy trying to hide themselves, I was scared when I discovered that my silence has life-or-death consequences and long-term social repercussions.
Δώδεκα χρόνια: τόσο μειώνεται το προσδόκιμο ζωής λεσβίων, ομοφυλόφιλων και αμφιφυλόφιλων σε μη ανεκτικές κοινότητες σε σύγκριση με τις δεκτικές κοινότητες. Δώδεκα χρόνια μικρότερο προσδόκιμο ζωής. Όταν το διάβασα φέτος στο περιοδικό The Advocate κατάλαβα ότι δεν μπορούσα πλέον να μείνω σιωπηλή. Ο συνδυασμός προσωπικού άγχους και κοινωνικού στιγματισμού είναι θανατηφόρος. Η μελέτη ανακάλυψε ότι οι ομοφυλόφιλοι σε μη ανεκτικές κοινωνίες εμφάνιζαν υψηλότερα ποσοστά καρδιακών νόσων, βίας και αυτοκτονιών. Αυτό που κάποτε θεωρούσα ως ένα απλά προσωπικό θέμα κατάλαβα ότι είχε αλυσιδωτό αντίκτυπο που έφτανε στο χώρο εργασίας και έξω στην κοινωνία για κάθε ιστορία σαν τη δική μου. Η επιλογή μου να κρυφτώ και να μην δείξω ποια πραγματικά είμαι μπορεί να συντήρησε ακούσια την ύπαρξη αυτού ακριβώς του περιβάλλοντος και της ατμόσφαιρας των διακρίσεων.
Twelve years: the length by which life expectancy is shortened for gay, lesbian and bisexual people in highly anti-gay communities compared to accepting communities. Twelve years reduced life expectancy. When I read that in The Advocate magazine this year, I realized I could no longer afford to keep silent. The effects of personal stress and social stigmas are a deadly combination. The study found that gays in anti-gay communities had higher rates of heart disease, violence and suicide. What I once thought was simply a personal matter I realized had a ripple effect that went into the workplace and out into the community for every story just like mine. My choice to hide and not share who I really am may have inadvertently contributed to this exact same environment and atmosphere of discrimination.
Πάντα έλεγα μέσα μου ότι δεν υπάρχει λόγος να δηλώσω ότι είμαι ομοφυλόφιλη αλλά η ιδέα ότι η σιωπή μου έχει συνέπειες στην κοινωνία έγινε ξεκάθαρη φέτος όταν έχασα μια ευκαιρία να αλλάξω την ατμόσφαιρα των διακρίσεων στην πατρίδα μου το Κάνσας.
I'd always told myself there's no reason to share that I was gay, but the idea that my silence has social consequences was really driven home this year when I missed an opportunity to change the atmosphere of discrimination in my own home state of Kansas.
Το Φεβρουάριο η Βουλή των Αντιπροσώπων του Κάνσας έφερε προς ψήφιση νομοσχέδιο που ουσιαστικά επιτρέπει σε επιχειρήσεις να επικαλούνται τη θρησκευτική ελευθερία ως λόγο άρνησης εξυπηρέτησης σε ομοφυλόφιλους. Ο πατέρας μιας πρώην συναδέλφου και φίλης μου υπηρετεί στη Βουλή των Αντιπροσώπων του Κάνσας. Ψήφισε υπέρ του νομοσχεδίου, υπέρ νόμου που επέτρεπε σε επιχειρήσεις να μην με εξυπηρετούν.
In February, the Kansas House of Representatives brought up a bill for vote that would have essentially allowed businesses to use religious freedom as a reason to deny gays services. A former coworker and friend of mine has a father who serves in the Kansas House of Representatives. He voted in favor of the bill, in favor of a law that would allow businesses to not serve me.
Ποια είναι η στάση της φίλης μου προς τους ανθρώπους με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις; Ποια είναι η στάση του πατέρα της; Δεν ξέρω γιατί ποτέ δεν ήμουν ειλικρινής μαζί τους για το ποια είμαι. Και αυτό με συγκλονίζει βαθιά. Κι αν της είχα πει την ιστορία μου πριν από χρόνια; Θα μπορούσε να είχε πει στον πατέρα της την εμπειρία μου; Θα μπορούσα τελικά να είχα βοηθήσει να είναι διαφορετική η ψήφος; Ποτέ δεν θα μάθω, και αυτό με έκανε να καταλάβω ότι δεν είχα κάνει τίποτα για να προσπαθήσω να κάνω τη διαφορά.
How does my friend feel about lesbian, gay, bisexual, transgender, queer and questioning people? How does her father feel? I don't know, because I was never honest with them about who I am. And that shakes me to the core. What if I had told her my story years ago? Could she have told her father my experience? Could I have ultimately helped change his vote? I will never know, and that made me realize I had done nothing to try to make a difference.
Είναι ειρωνικό ότι δουλεύω στο τμήμα ανθρώπινου δυναμικού, μια ειδικότητα που έργο της είναι να καλωσορίζει, να διασυνδέει και να ενθαρρύνει την εξέλιξη των εργαζομένων, μια ειδικότητα που υπερασπίζεται την ιδέα ότι η ποικιλότητα της κοινωνίας θα πρέπει να αντικατοπτρίζεται στο χώρο εργασίας, και όμως δεν έχω κάνει τίποτα για να υπερασπιστώ την ποικιλότητα. Όταν ήρθα στην εταιρεία πριν από ένα χρόνο, σκέφτηκα, αυτή η εταιρεία έχει πολιτικές κατά των διακρίσεων που προστατεύουν ομοφυλόφιλους, λεσβίες, αμφιφυλόφιλους και διεμφυλικούς. Η δέσμευση στην ποικιλότητα φαίνεται από τα συνολικά προγράμματα ενσωμάτωσης. Όταν περάσω τις πόρτες αυτής της εταιρείας τελικά θα φανερωθώ. Αλλά δεν το έκανα. Αντί να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία, δεν έκανα τίποτα.
How ironic that I work in human resources, a profession that works to welcome, connect and encourage the development of employees, a profession that advocates that the diversity of society should be reflected in the workplace, and yet I have done nothing to advocate for diversity. When I came to this company one year ago, I thought to myself, this company has anti-discrimination policies that protect gay, lesbian, bisexual and transgender people. Their commitment to diversity is evident through their global inclusion programs. When I walk through the doors of this company, I will finally come out. But I didn't. Instead of taking advantage of the opportunity, I did nothing.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Όταν κοίταζα το ημερολόγιο και το λεύκωμά μου από τις σπουδές μου το Λονδίνο πριν από 16 χρόνια, είδα κατά τύχην το τροποποιημένο ρητό από το βιβλίο της Τόνι Μόρισον «Παράδεισος». «Υπάρχουν πιο τρομακτικά πράγματα μέσα παρά έξω». Κι έγραψα μια σημείωση για μένα από κάτω: «Να το θυμάσαι αυτό». Σίγουρα προσπαθούσα να πάρω θάρρος για να βγω και να εξερευνήσω το Λονδίνο, αλλά το μήνυμα που μου διέφυγε ήταν να εξερευνήσω και να αγαπήσω τον εαυτό μου. Αυτό που δεν κατάλαβα όλα τα χρόνια που ακολούθησαν είναι ότι τα μεγαλύτερα εμπόδια που θα χρειαζόταν ποτέ να ξεπεράσω είναι οι φόβοι και οι ανασφάλειές μου. Νομίζω ότι αντιμετωπίζοντας τους εσωτερικούς φόβους μου, θα μπορέσω να αλλάξω την εξωτερική πραγματικότητα. Επέλεξα σήμερα να φανερώσω ένα κομμάτι μου που έκρυβα τόσο καιρό. Ελπίζω αυτό να σημαίνει ότι δεν θα ξανακρυφτώ ποτέ, και ελπίζω ότι με τη φανέρωσή μου σήμερα, θα κάνω κάτι για ν' αλλάξω τα δεδομένα και να βοηθήσω όσους νιώθουν διαφορετικοί να είναι περισσότερο ο εαυτός τους και πιο πλήρεις στην επαγγελματική καθώς και στην προσωπική τους ζωή. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
When I was looking through my London journal and scrapbook from my London semester abroad 16 years ago, I came across this modified quote from Toni Morrison's book, "Paradise." "There are more scary things inside than outside." And then I wrote a note to myself at the bottom: "Remember this." I'm sure I was trying to encourage myself to get out and explore London, but the message I missed was the need to start exploring and embracing myself. What I didn't realize until all these years later is that the biggest obstacles I will ever have to overcome are my own fears and insecurities. I believe that by facing my fears inside, I will be able to change reality outside. I made a choice today to reveal a part of myself that I have hidden for too long. I hope that this means I will never hide again, and I hope that by coming out today, I can do something to change the data and also to help others who feel different be more themselves and more fulfilled in both their professional and personal lives. Thank you. (Applause)