My travels to Afghanistan began many, many years ago on the eastern border of my country, my homeland, Poland. I was walking through the forests of my grandmother's tales. A land where every field hides a grave, where millions of people have been deported or killed in the 20th century.
Udhëtimet e mija në Afganistan filluan shumë vite më parë në kufirin lindor të shtetit tim, vendi im, Polonia. Isha duke ecur nëpër pyejet e përrallave të gjyshes time Një toke ku çdo fushë fsheh një varr, ku miliona njerëz kan qënë të dëbuar ose vrarë në shekullin e 20-të
Behind the destruction, I found a soul of places. I met humble people. I heard their prayer and ate their bread. Then I have been walking East for 20 years -- from Eastern Europe to Central Asia -- through the Caucasus Mountains, Middle East, North Africa, Russia. And I ever met more humble people. And I shared their bread and their prayer. This is why I went to Afghanistan.
Mbrapa shkatërrimit, Gjeta tokën e paqes Takova njerëz të thjeshtë. I dëgjova lutjet e tyre dhe hëngra bukën e tyre. Më pas kam ecur drejt lindjes për 20 vjet -- Nga Europa lindore në Azine qëndrore- nëpeër malet Kaukaz, Lindja e mesme, Afrika Veriore, Rusia. Dhe vazhdimisht takova njerëz gjithnjë e më human. Dhe ndava bukën e tyre dhe lutjet e tyre. Kjo është përse unë shkova në Afganistan.
One day, I crossed the bridge over the Oxus River. I was alone on foot. And the Afghan soldier was so surprised to see me that he forgot to stamp my passport. But he gave me a cup of tea. And I understood that his surprise was my protection.
Një ditë, kalova urën mbi Lumin Oksus Isha vetëm duke ecur në këmbë dhe një ushtar Afgan ishte shumë i befasur të më shoh mua saqë harroi te ma vulos pasaportën. por ai më dha një filxhan çaj. dhe e kuptova që çudija e tij ishte mbrojtja ime.
So I have been walking and traveling, by horses, by yak, by truck, by hitchhiking, from Iran's border to the bottom, to the edge of the Wakhan Corridor. And in this way I could find noor, the hidden light of Afghanistan. My only weapon was my notebook and my Leica. I heard prayers of the Sufi -- humble Muslims, hated by the Taliban. Hidden river, interconnected with the mysticism from Gibraltar to India. The mosque where the respectful foreigner is showered with blessings and with tears, and welcomed as a gift.
pra unë kam ecur dhe udhëtuar, me kuaj, me buall, me skodë, me makina të rastit. nga kufiri Iranian deri në fund, deri tek caku i korridorit Uakhan Dhe në këtë rrugë Gjeta nurin, dritën e fshehur të Afganistanit. Arma ime e vetme ishte laptopi im dhe aparati fotografik Dëgjova lutjet e Sufive -- musliman te përulur te urryer nga Talebanët Lum i fshehur i ndërlidhur me mistiken prej Gjibraltarit deri ne Indi. Xhamija ku i huaji i nderuar mbulohet me bekime dhe me lotë, dhe mirëpritet si një dhurat.
What do we know about the country and the people that we pretend to protect, about the villages where the only one medicine to kill the pain and to stop the hunger is opium? These are opium-addicted people on the roofs of Kabul 10 years after the beginning of our war. These are the nomad girls who became prostitutes for Afghan businessmen.
Çfarë dimë ne rreth shtetit dhe njerëzve që ne pretendojmë se i mbrojmë, rreth fshatrave ku ilaçi i vetëm për të ndalur dhimbjen dhe urinë është opiumi? Këta janë njerez të varur nga opiumi nepër çatitë e Kabulit 10 vjet pas fillimit të luftës sonë Këto janë vajzat endacake të cilat janë bërë prostituta për biznismenët Afgan.
What do we know about the women 10 years after the war? Clothed in this nylon bag, made in China, with the name of burqa. I saw one day, the largest school in Afghanistan, a girls' school. 13,000 girls studying here in the rooms underground, full of scorpions. And their love [for studying] was so big that I cried.
Çfarë dimë ne për gratë 10 vjet pas luftës? Të mbuluara në një trastë najloni të prodhuar në Kinë me emrin burqa I pash një ditë shkollën më të madhe në Afganistan, një shkollë vajzash 13,00 vajza duke studjuar këtu nëpër bodrume mbushur me akrepa. Dhe dashuria e tyre për të studjuar ishte aq e madhe saqë kam qarë.
What do we know about the death threats by the Taliban nailed on the doors of the people who dare to send their daughters to school as in Balkh? The region is not secure, but full of the Taliban, and they did it.
Çfarë dimë ne rreth kërcënimeve me vdekje nga Talebanët të gozdhuara në dyert e njerëzve të cilëve guxojnë ti dërgojnë vajzat e tyre nëpër shkollra si në Balkah? Rajoni nuk është i sigurt, por plot me Taleban, dhe ata e bënë ate.
My aim is to give a voice to the silent people, to show the hidden lights behind the curtain of the great game, the small worlds ignored by the media and the prophets of a global conflict.
Synimi im është t'ju jap një zë njerëzve të heshtur të tregoj dritat e fshehura mbrapa pëlhurës së lojës së madhe, vendet e vogla të harruara nga mediat dhe profetët e një konflikti global.
Thanks.
Faleminderit,
(Applause)
(Duartrokitje)