My travels to Afghanistan began many, many years ago on the eastern border of my country, my homeland, Poland. I was walking through the forests of my grandmother's tales. A land where every field hides a grave, where millions of people have been deported or killed in the 20th century.
Mijn reizen naar Afghanistan begonnen vele vele jaren geleden aan de oostelijke grens van mijn land, mijn thuisland: Polen. Ik wandelde door de bossen uit de verhalen van mijn grootmoeder. Een land waar elk veld een graf verbergt, waar miljoenen mensen gedeporteerd of gedood werden in de 20e eeuw.
Behind the destruction, I found a soul of places. I met humble people. I heard their prayer and ate their bread. Then I have been walking East for 20 years -- from Eastern Europe to Central Asia -- through the Caucasus Mountains, Middle East, North Africa, Russia. And I ever met more humble people. And I shared their bread and their prayer. This is why I went to Afghanistan.
Achter de vernietiging vond ik een bezielde plaatsen. Ik ontmoette bescheiden mensen. Ik hoorde hun gebed en at hun brood. Dan begon ik aan een 20-jarige tocht richting het oosten -- van Oost-Europa naar Centraal-Azië -- over het Kaukasusgebergte, het Midden-Oosten, Noord-Afrika, Rusland. Ik ontmoette steeds bescheiden mensen. Ik deelde hun brood en hun gebed. Dit is de reden waarom ik naar Afghanistan ging.
One day, I crossed the bridge over the Oxus River. I was alone on foot. And the Afghan soldier was so surprised to see me that he forgot to stamp my passport. But he gave me a cup of tea. And I understood that his surprise was my protection.
Op een dag stak ik de brug over de Oxus-rivier over. Ik was alleen en te voet. Een Afghaanse soldaat was zo verrast me te zien dat hij vergat mijn paspoort af te stempelen. Hij gaf me een kopje thee. Ik begreep dat zijn verrassing mijn bescherming was.
So I have been walking and traveling, by horses, by yak, by truck, by hitchhiking, from Iran's border to the bottom, to the edge of the Wakhan Corridor. And in this way I could find noor, the hidden light of Afghanistan. My only weapon was my notebook and my Leica. I heard prayers of the Sufi -- humble Muslims, hated by the Taliban. Hidden river, interconnected with the mysticism from Gibraltar to India. The mosque where the respectful foreigner is showered with blessings and with tears, and welcomed as a gift.
Ik heb gewandeld en gereisd, te paard, op een jak, met een vrachtwagen en al liftend van de grens van Iran tot onderaan, de verre uithoek van de Wakhan Corridor. Op deze manier vond ik 'noor', het verborgen licht van Afghanistan. Mijn enige wapens waren mijn notitieboek en mijn fototoestel. Ik hoorde de gebeden van de soefi -- nederige moslims, gehaat door de taliban. Verborgen rivier, verbonden met de mystiek van Gibraltar tot India. De moskee waar de respectvolle vreemdeling bedolven wordt onder de zegeningen en de tranen, en verwelkomd als een geschenk.
What do we know about the country and the people that we pretend to protect, about the villages where the only one medicine to kill the pain and to stop the hunger is opium? These are opium-addicted people on the roofs of Kabul 10 years after the beginning of our war. These are the nomad girls who became prostitutes for Afghan businessmen.
Wat weten wij over het land en zijn mensen die we zogezegd beschermen, over de dorpen waar het enige medicijn om de pijn en honger te stillen opium is? Dit zijn opium-verslaafde mensen op de daken van Kaboel, 10 jaar na het begin van onze oorlog. Dit zijn de nomadenmeisjes die de prostituees van de Afghaanse zakenlui werden.
What do we know about the women 10 years after the war? Clothed in this nylon bag, made in China, with the name of burqa. I saw one day, the largest school in Afghanistan, a girls' school. 13,000 girls studying here in the rooms underground, full of scorpions. And their love [for studying] was so big that I cried.
Wat weten we over de vrouwen, 10 jaar na de oorlog? Gekleed in deze nylon zak, gemaakt in China, met de naam boerka. Ik zag op een dag de grootste school in Afghanistan, een meisjesschool. 13.000 meisjes studeerden er in de verborgen kamers, vol met schorpioenen. Hun liefde [voor studeren] was zo groot dat ik erom moest wenen.
What do we know about the death threats by the Taliban nailed on the doors of the people who dare to send their daughters to school as in Balkh? The region is not secure, but full of the Taliban, and they did it.
Wat weten we over de doodsbedreigingen van de taliban genageld aan de deuren van de mensen die het wagen hun dochters naar een school zoals in Balkh te sturen? De regio is niet veilig, maar vol taliban, en zij deden het.
My aim is to give a voice to the silent people, to show the hidden lights behind the curtain of the great game, the small worlds ignored by the media and the prophets of a global conflict.
Mijn doel is een stem te geven aan de mensen zonder stem, de verborgen lichten te tonen achter het gordijn van het grote spel, de kleine woorden genegeerd door de media en de profeten van een wereldconflict.
Thanks.
Dankjewel
(Applause)
(Applaus)