Τα ταξίδια μου στο Αφγανιστάν ξεκίνησαν πριν από πολλά χρόνια στα ανατολικά σύνορα της χώρας μου, της πατρίδας μου, της Πολωνίας. Περπατούσα στα δάση των ιστοριών που μου έλεγε η γιαγιά μου. Μία χώρα όπου κάθε χωράφι κρύβει έναν τάφο, όπου εκατομμύρια άνθρωποι διώχτηκαν ή σκοτώθηκαν τον 20ο αιώνα.
My travels to Afghanistan began many, many years ago on the eastern border of my country, my homeland, Poland. I was walking through the forests of my grandmother's tales. A land where every field hides a grave, where millions of people have been deported or killed in the 20th century.
Πίσω από την καταστροφή, βρήκα τις ψυχές των τόπων. Συνάντησα ταπεινούς ανθρώπους. Άκουσα τις προσευχές τους κι έφαγα το ψωμί τους. Περπατώ προς την Ανατολή επί 20 χρόνια -- από την ανατολική Ευρώπη στην κεντρική Ασία -- μέσα από τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, τη Ρωσία. Πάντα συναντούσα περισσότερους ταπεινούς ανθρώπους. Μοιράστηκα το ψωμί και τις προσευχές τους. Γι' αυτό πήγα στο Αφγανιστάν.
Behind the destruction, I found a soul of places. I met humble people. I heard their prayer and ate their bread. Then I have been walking East for 20 years -- from Eastern Europe to Central Asia -- through the Caucasus Mountains, Middle East, North Africa, Russia. And I ever met more humble people. And I shared their bread and their prayer. This is why I went to Afghanistan.
Μία μέρα, πέρασα τη γέφυρα στον ποταμό Όξο. Περπατούσα μόνη μου. Ο Αφγανός στρατιώτης ξαφνιάστηκε τόσο πολύ που με είδε ώστε ξέχασε να σφραγίσει το διαβατήριό μου. Μου έδωσε όμως ένα φλιτζάνι τσάι. Κατάλαβα πως η έκπληξή του ήταν η προστασία μου.
One day, I crossed the bridge over the Oxus River. I was alone on foot. And the Afghan soldier was so surprised to see me that he forgot to stamp my passport. But he gave me a cup of tea. And I understood that his surprise was my protection.
Έτσι λοιπόν περπατώ και ταξιδεύω, με άλογα, με γιάκ, με φορτηγά, με ότο-στοπ, από τα σύνορα του Ιράν μέχρι κάτω, στο διάδρομο της χαράδρας του Βακάν. Έτσι μπόρεσα να βρω το νουρ, το κρυφό φως του Αφγανιστάν. Το μόνο μου όπλο ήταν το σημειωματάριό μου και η φωτογραφική μου μηχανή. Άκουσα προσευχές των Σούφι -- ταπεινοί μουσουλμάνοι, που τους μισούν οι Ταλιμπάν. Κρυφό ποτάμι, συνδεδεμένο με το μυστικισμό από το Γιβραλτάρ μέχρι την Ινδία. Το τζαμί όπου ο ευσεβής ξένος δέχεται βροχή τις ευλογίες και τα δάκρυα, και γίνεται δεκτός σαν δώρο.
So I have been walking and traveling, by horses, by yak, by truck, by hitchhiking, from Iran's border to the bottom, to the edge of the Wakhan Corridor. And in this way I could find noor, the hidden light of Afghanistan. My only weapon was my notebook and my Leica. I heard prayers of the Sufi -- humble Muslims, hated by the Taliban. Hidden river, interconnected with the mysticism from Gibraltar to India. The mosque where the respectful foreigner is showered with blessings and with tears, and welcomed as a gift.
Τι ξέρουμε για τη χώρα και τους ανθρώπους που προσποιούμαστε ότι προστατεύουμε, για τα χωριά όπου το μόνο φάρμακο για τον πόνο και την πείνα είναι το όπιο; Αυτοί είναι άνθρωποι εξαρτημένοι από το όπιο στις οροφές της Καμπούλ δέκα χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου. Αυτά τα κορίτσια είναι νομάδες που εκδίδονται από Αφγανούς επιχειρηματίες.
What do we know about the country and the people that we pretend to protect, about the villages where the only one medicine to kill the pain and to stop the hunger is opium? These are opium-addicted people on the roofs of Kabul 10 years after the beginning of our war. These are the nomad girls who became prostitutes for Afghan businessmen.
Τι ξέρουμε για τις γυναίκες δέκα χρόνια μετά τον πόλεμο; Ντυμένες με αυτή τη νάιλον τσάντα, φτιαγμένη στην Κίνα, που λέγεται μπούρκα. Μία μέρα είδα, το μεγαλύτερο σχολείο στο Αφγανιστάν, σχολείο για κορίτσια. Δεκατρείς χιλιάδες κορίτσια σπουδάζουν εκεί σε υπόγεια δωμάτια, γεμάτα με σκορπιούς. Και η αγάπη τους [για τις σπουδές] ήταν τόσο μεγάλη που έκλαψα.
What do we know about the women 10 years after the war? Clothed in this nylon bag, made in China, with the name of burqa. I saw one day, the largest school in Afghanistan, a girls' school. 13,000 girls studying here in the rooms underground, full of scorpions. And their love [for studying] was so big that I cried.
Τι ξέρουμε για τις απειλές θανάτου από τους Ταλιμπάν που καρφώνονται στις πόρτες των ανθρώπων που τολμούν να στείλουν τις κόρες τους σε σχολεία όπως στο Μπαλκ; Η περιοχή δεν είναι ασφαλής, αλλά γεμάτη με Ταλιμπάν, και το έκαναν.
What do we know about the death threats by the Taliban nailed on the doors of the people who dare to send their daughters to school as in Balkh? The region is not secure, but full of the Taliban, and they did it.
Στόχος μου είναι να δώσω μία φωνή στους σιωπηλούς ανθρώπους, να δείξω τα κρυμμένα φώτα πίσω από την κουρτίνα του μεγάλου παιχνιδιού, τους μικρούς κόσμους που αγνοούν οι δημοσιογράφοι και οι προφήτες της παγκόσμιας σύγκρουσης.
My aim is to give a voice to the silent people, to show the hidden lights behind the curtain of the great game, the small worlds ignored by the media and the prophets of a global conflict.
Ευχαριστώ.
Thanks.
(Χειροκρότημα)
(Applause)