You're looking at a woman who was publicly silent for a decade. Obviously, that's changed, but only recently.
Hier staat een vrouw die 10 jaar lang in publieke stilte heeft geleefd. Zoals je ziet is dat veranderd, maar pas sinds kort.
It was several months ago that I gave my very first major public talk, at the Forbes "30 Under 30 Summit" -- 1,500 brilliant people, all under the age of 30. That meant that in 1998, the oldest among the group were only 14, and the youngest, just four. I joked with them that some might only have heard of me from rap songs. Yes, I'm in rap songs.
Enkele maanden geleden hield ik mijn eerste grote publieke toespraak, bij de 'Forbes 30 under 30'-top: 1.500 briljante mensen, allemaal jonger dan 30 jaar. Dat betekent dat in 1998 de oudsten in de groep pas 14 jaar waren, en de de jongsten pas vier. Ik grapte met hen dat sommigen mij misschien alleen kennen van rapnummers.
(Laughter)
Ja, ik kom voor in rapnummers.
Almost 40 rap songs.
Bijna 40 rapnummers. (Gelach)
(Laughter)
But the night of my speech, a surprising thing happened. At the age of 41, I was hit on by a 27-year-old guy.
Maar de avond van mijn toespraak gebeurde er iets verrassends. Op mijn 41ste werd ik versierd door een 27-jarige jongen.
(Laughter)
I know, right? He was charming, and I was flattered, and I declined. You know what his unsuccessful pickup line was? He could make me feel 22 again.
Ja, ik weet het. Hij was charmant, en ik voelde me vereerd, en heb hem afgewezen. En weet je wat zijn onsuccesvolle openingszin was? Hij kon ervoor zorgen dat ik me weer 22 voelde.
(Laughter)
(Gelach) (Applaus)
(Applause)
I realized, later that night, I'm probably the only person over 40 who does not want to be 22 again.
Ik besefte later op de avond dat ik waarschijnlijk de enige 40-plusser ben
(Laughter)
die niet weer 22 wil zijn.
(Applause)
(Gelach) (Applaus)
At the age of 22, I fell in love with my boss. And at the age of 24, I learned the devastating consequences.
Op 22-jarige leeftijd werd ik verliefd op mijn baas en op 24-jarige leeftijd ontdekte ik de verwoestende gevolgen.
Can I see a show of hands of anyone here who didn't make a mistake or do something they regretted at 22? Yep. That's what I thought. So like me, at 22, a few of you may have also taken wrong turns and fallen in love with the wrong person, maybe even your boss. Unlike me, though, your boss probably wasn't the president of the United States of America.
Mag ik de handen zien van iedereen hier die nooit fouten maakte en niets gedaan heeft waar hij spijt van heeft op z'n 22ste? Ja, dat dacht ik al. Dus net als ik hebben jullie op je 22ste wellicht foute keuzes gemaakt, zijn verliefd geworden op de verkeerde persoon, misschien zelfs jullie baas. In tegenstelling tot mijn baas was de jouwe waarschijnlijk niet de president van de Verenigde Staten.
(Laughter)
Of course, life is full of surprises.
Natuurlijk zit het leven vol verrassingen.
Not a day goes by that I'm not reminded of my mistake, and I regret that mistake deeply.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn fout herinnerd word en ik heb zo ontzettend veel spijt van die fout.
In 1998, after having been swept up into an improbable romance, I was then swept up into the eye of a political, legal and media maelstrom like we had never seen before. Remember, just a few years earlier, news was consumed from just three places: reading a newspaper or magazine, listening to the radio or watching television. That was it. But that wasn't my fate. Instead, this scandal was brought to you by the digital revolution. That meant we could access all the information we wanted, when we wanted it, anytime, anywhere. And when the story broke in January 1998, it broke online. It was the first time the traditional news was usurped by the internet for a major news story -- a click that reverberated around the world.
In 1998 werd ik eerst meegesleept door een onwaarschijnlijke romance, en vervolgens door een orkaan van politieke, juridische en mediachaos zoals we die nog nooit eerder hadden gezien. Vergeet niet, maar een paar jaar eerder was het nieuws afkomstig uit slechts drie bronnen: je las een krant of een tijdschrift, je luisterde naar de radio of je keek naar de televisie. Dat was het. Maar dat was niet mijn lot. Nee, dit schandaal werd jullie aangeleverd door de digitale revolutie. Dat betekende dat we toegang hadden tot al de informatie die we wilden, wanneer we maar waar wilden, elke dag, overal. Toen het verhaal naar buiten kwam in januari 1998, gebeurde dat online. Het was de eerste keer dat het traditionele nieuws het moest afleggen tegen het internet voor een belangrijk nieuwsbericht: een klik die wereldwijd weerklonk.
What that meant for me personally was that overnight, I went from being a completely private figure to a publicly humiliated one, worldwide. I was patient zero of losing a personal reputation on a global scale almost instantaneously.
Voor mij persoonlijk betekende het dat ik van de ene dag op de andere van een volledig private figuur een wereldwijd openbaar vernederde figuur werd. Ik was de eerste patiënt die leed aan verlies van persoonlijke reputatie, op wereldschaal, bijna ogenblikkelijk.
This rush to judgment, enabled by technology, led to mobs of virtual stone-throwers. Granted, it was before social media, but people could still comment online, e-mail stories, and, of course, e-mail cruel jokes. News sources plastered photos of me all over to sell newspapers, banner ads online, and to keep people tuned to the TV. Do you recall a particular image of me, say, wearing a beret?
Dit bliksemsnelle oordeel, met dank aan de technologie, leidde tot hordes virtuele stenengooiers. Ja, het was voordat er sociale media waren, maar mensen konden wel online commentaar geven, verhalen mailen en uiteraard grove moppen mailen. Nieuwsbronnen stonden vol van foto's van mij, om kranten te verkopen, als online advertentie, en om mensen aan de tv gekluisterd te houden. Herinner je je een bepaald beeld van mij, bijvoorbeeld met een baret?
Now, I admit I made mistakes -- especially wearing that beret.
Ik geef toe dat ik fouten heb gemaakt, die baret was helemaal fout.
(Laughter)
But the attention and judgment that I received -- not the story, but that I personally received -- was unprecedented. I was branded as a tramp, tart, slut, whore, bimbo, and, of course, "that woman." I was seen by many, but actually known by few. And I get it: it was easy to forget that that woman was dimensional, had a soul and was once unbroken.
Maar de aandacht en de veroordeling die me te beurt vielen, niet het verhaal, maar mij persoonlijk, waren zonder voorgaande. Ik werd bestempeld als del, slet, hoer, bimbo, en natuurlijk, 'die vrouw'. Velen zagen mij, maar weinigen kenden mij. En dat snap ik: je vergat gemakkelijk dat 'die vrouw' ook dimensies had, een ziel had en ooit ongebroken was.
When this happened to me 17 years ago, there was no name for it. Now we call it "cyberbullying" and "online harassment." Today, I want to share some of my experience with you, talk about how that experience has helped shape my cultural observations, and how I hope my past experience can lead to a change that results in less suffering for others.
Toen dit me 17 jaar geleden overkwam, had het geen naam. Nu noemen we het cyberpesten en online intimidatie. Vandaag wil ik mijn ervaring met jullie delen, vertellen hoe dit me heeft geholpen om mijn culturele observatie vorm te geven. Ik hoop dat mijn ervaring kan leiden tot verandering die resulteert in minder lijden voor anderen.
In 1998, I lost my reputation and my dignity. I lost almost everything. And I almost lost my life.
In 1998 raakte ik mijn reputatie en mijn waardigheid kwijt. Ik raakte bijna alles kwijt en bijna ook mijn leven.
Let me paint a picture for you. It is September of 1998. I'm sitting in a windowless office room inside the Office of the Independent Counsel, underneath humming fluorescent lights. I'm listening to the sound of my voice, my voice on surreptitiously taped phone calls that a supposed friend had made the year before. I'm here because I've been legally required to personally authenticate all 20 hours of taped conversation. For the past eight months, the mysterious content of these tapes has hung like the sword of Damocles over my head. I mean, who can remember what they said a year ago? Scared and mortified, I listen, listen as I prattle on about the flotsam and jetsam of the day; listen as I confess my love for the president, and, of course, my heartbreak; listen to my sometimes catty, sometimes churlish, sometimes silly self being cruel, unforgiving, uncouth; listen, deeply, deeply ashamed, to the worst version of myself, a self I don't even recognize.
Ik schets het beeld even voor jullie. We schrijven september 1998. Ik zit in een kantoor zonder ramen in het kantoor van de Onafhankelijke Juridisch Adviseur, onder zoemende fluo-verlichting. Ik luister naar mijn stem, mijn stem in stiekem opgenomen telefoongesprekken die een zogenaamde vriendin het jaar ervoor heeft opgenomen. Ik ben hier omdat ik wettelijk verplicht ben om persoonlijk de 20 uur opgenomen gesprekken echt te verklaren. De afgelopen 8 maanden heeft de mysterieuze inhoud van deze opnames als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd gehangen. Wie weet er nog wat hij een jaar eerder heeft gezegd? Bang en ontzet luister ik, terwijl ik babbel over koetjes en kalfjes, terwijl ik mijn liefde voor de president beken en uiteraard ook mijn liefdesverdriet. Ik luister naar mijn soms kattige, soms ondeugende, soms dwaze ik, die wreed, onverzoenlijk en lomp is. Ik luister, diep, diep beschaamd, naar de lelijkste versie van mezelf, een versie die ik niet eens herken.
A few days later, the Starr Report is released to Congress, and all of those tapes and transcripts, those stolen words, form a part of it. That people can read the transcripts is horrific enough. But a few weeks later, the audiotapes are aired on TV, and significant portions made available online. The public humiliation was excruciating. Life was almost unbearable.
Enkele dagen later wordt het Starr-raport aan het Congres bezorgd. Al die opnames en transcripties, die gestolen woorden, zijn er deel van. Dat mensen die transcripties kunnen lezen, is erg genoeg, maar enkele weken later worden de geluidsopnames op tv uitgezonden, en worden grote delen ervan online gezet. De publieke vernedering was verpletterend. Het leven was bijna ondraaglijk.
This was not something that happened with regularity back then in 1998, and by "this," I mean the stealing of people's private words, actions, conversations or photos, and then making them public -- public without consent, public without context and public without compassion.
Toentertijd, in 1998, was dit niet iets dat regelmatig gebeurde, en daarmee bedoel ik het stelen van privé-uitspraken, daden, gesprekken of foto's, om ze openbaar te maken -- openbaar zonder toestemming, openbaar zonder context, openbaar zonder mededogen.
Fast-forward 12 years, to 2010, and now social media has been born. The landscape has sadly become much more populated with instances like mine, whether or not someone actually made a mistake, and now, it's for both public and private people. The consequences for some have become dire, very dire.
Fast forward, 12 jaar verder, 2010: de sociale media zijn intussen geboren. Het landschap is helaas veel meer bevolkt met gevallen als het mijne, of iemand nu daadwerkelijk een fout heeft begaan of niet, en het geldt nu voor publieke en private personen. De gevolgen zijn voor sommigen erg grimmig geworden.
I was on the phone with my mom in September of 2010, and we were talking about the news of a young college freshman from Rutgers University, named Tyler Clementi. Sweet, sensitive, creative Tyler was secretly webcammed by his roommate while being intimate with another man. When the online world learned of this incident, the ridicule and cyberbullying ignited. A few days later, Tyler jumped from the George Washington Bridge to his death. He was 18.
Ik was aan het telefoneren met mijn mama in september 2010. We hadden het over het nieuws in verband met een jonge student van Rutgers University, Tyler Clementi. De lieve, gevoelige en creatieve Tyler was in het geheim gefilmd door zijn kamergenoot terwijl hij intiem was met een andere man. Toen de online wereld daar lucht van kreeg, gaf dat een spervuur van ridiculisering en cyberpesterijen. Enkele dagen later sprong Tyler van de George Washington-brug, zijn dood tegemoet. Hij was 18.
My mom was beside herself about what happened to Tyler and his family, and she was gutted with pain in a way that I just couldn't quite understand. And then eventually, I realized she was reliving 1998, reliving a time when she sat by my bed every night, reliving -- (Chokes up)
Mijn mama was buiten zichzelf door wat Tyler en zijn familie was overkomen. Ze voelde een diepe pijn die ik niet helemaal begreep, tot ik uiteindelijk besefte dat ze het jaar 1998 opnieuw beleefde, toen ze elke avond aan mijn bed zat, toen ze me deed douchen met de badkamerdeur open,
sorry -- reliving a time when she made me shower with the bathroom door open, and reliving a time when both of my parents feared that I would be humiliated to death, literally.
toen mijn beide ouders vreesden dat ik dodelijk vernederd zou worden, letterlijk.
Today, too many parents haven't had the chance to step in and rescue their loved ones. Too many have learned of their child's suffering and humiliation after it was too late. Tyler's tragic, senseless death was a turning point for me. It served to recontextualize my experiences, and I then began to look at the world of humiliation and bullying around me and see something different.
Vandaag de dag krijgen teveel ouders niet de kans om naar voren te komen en hun geliefden te redden. Te velen van hen vernemen het lijden en de vernedering van hun kind als het al te laat is. Tylers tragische, zinloze dood was een keerpunt voor mij. Hierdoor zag ik mijn ervaring in een nieuwe context, waarna ik de wereld van vernedering en pesten rondom mij ging bekijken en de dingen anders ging zien.
In 1998, we had no way of knowing where this brave new technology called the internet would take us. Since then, it has connected people in unimaginable ways -- joining lost siblings, saving lives, launching revolutions ... But the darkness, cyberbullying, and slut-shaming that I experienced had mushroomed. Every day online, people -- especially young people, who are not developmentally equipped to handle this -- are so abused and humiliated that they can't imagine living to the next day. And some, tragically, don't. And there's nothing virtual about that.
In 1998 konden we niet weten waar deze heerlijke nieuwe technologie, het internet, ons heen zou leiden. Sindsdien heeft het mensen op onvoorstelbare wijzen bijeen gebracht, verloren familieleden herenigd, levens gered, revoluties gestart, maar de duistere kant, het cyberpesten, het voor slet verslijten dat ik ervoer, dat had zich overal verspreid. Elke dag worden online mensen, vooral jonge mensen, die niet voldoende ontwikkeling hebben om ermee om te gaan, zo misbruikt en vernederd, dat ze zich niet kunnen inbeelden de volgende dag nog te leven, en helaas leven sommigen niet meer, en dat is helemaal niet virtueel.
Childline, a UK nonprofit that's focused on helping young people on various issues, released a staggering statistic late last year: from 2012 to 2013, there was an 87 percent increase in calls and e-mails related to cyberbullying. A meta-analysis done out of the Netherlands showed that for the first time, cyberbullying was leading to suicidal ideations more significantly than offline bullying. And you know, what shocked me -- although it shouldn't have -- was other research last year that determined humiliation was a more intensely felt emotion than either happiness or even anger.
ChildLine, een Britse nonprofitorganisatie voor hulp aan jongeren, publiceerde eind vorig jaar een onthutsende statistiek: tussen 2012 en 2013 was er een stijging van 87 procent in het aantal oproepen en mails over cyberpesten. Een Nederlandse meta-analyse toonde aan dat er voor het eerst significant meer zelfmoordgedachten waren door cyberpesten dan door offline pesten. Wat me schokte, hoewel dat niet had gemoeten, was hoe ander onderzoek vorig jaar vaststelde dat vernedering een intensere emotie is dan geluk en zelfs woede.
Cruelty to others is nothing new. But online, technologically enhanced shaming is amplified, uncontained and permanently accessible. The echo of embarrassment used to extend only as far as your family, village, school or community. But now, it's the online community too. Millions of people, often anonymously, can stab you with their words, and that's a lot of pain. And there are no perimeters around how many people can publicly observe you and put you in a public stockade. There is a very personal price to public humiliation, and the growth of the internet has jacked up that price.
Wreedheid jegens anderen is niet nieuw, maar online, technologisch versterkt aan de schandpaal nagelen, klinkt luider, is onbeperkt en permanent toegankelijk. De echo van de vernedering reikten vroeger zo ver als je familie, je dorp, je school of je gemeenschap, maar nu gaat het ook om de online gemeenschap. Miljoenen mensen kunnen je, vaak anoniem, treffen met hun woorden, en dat is een hoop pijn, Er zijn geen grenzen die bepalen hoeveel mensen je publiek kunnen observeren en je in een publieke uitstalling kunnen plaatsen. Er staat een erg persoonlijke prijs op openbare vernedering, en de groei van het internet heeft die de hoogte in gejaagd.
For nearly two decades now, we have slowly been sowing the seeds of shame and public humiliation in our cultural soil, both on- and offline. Gossip websites, paparazzi, reality programming, politics, news outlets and sometimes hackers all traffic in shame. It's led to desensitization and a permissive environment online, which lends itself to trolling, invasion of privacy and cyberbullying. This shift has created what Professor Nicolaus Mills calls "a culture of humiliation." Consider a few prominent examples just from the past six months alone. Snapchat, the service which is used mainly by younger generations and claims that its messages only have the life span of a few seconds. You can imagine the range of content that that gets. A third-party app which Snapchatters use to preserve the life span of the messages was hacked, and 100,000 personal conversations, photos and videos were leaked online, to now have a life span of forever. Jennifer Lawrence and several other actors had their iCloud accounts hacked, and private, intimate, nude photos were plastered across the internet without their permission. One gossip website had over five million hits for this one story. And what about the Sony Pictures cyberhacking? The documents which received the most attention were private e-mails that had maximum public embarrassment value.
Al bijna twee decennia zaaien we langzaam het zaad van schaamte en publieke vernedering in onze culturele grond, zowel on- als offline. Roddelsites, paparazzi, realityprogramma's, politiek, nieuwtjessites en soms ook hackers handelen allemaal in schaamte. Het heeft geleid tot desensibilisatie en een permissieve online omgeving die een platform biedt aan trolling, aanslagen op de privacy en cyberpesten. Deze verschuiving leidt tot wat professor Nicolaus Mills een cultuur van vernedering noemt. Hier zijn een paar opvallende voorbeelden van de afgelopen zes maanden. Snapchat, de dienst die vooral door jongere generaties wordt gebruikt, beweert dat zijn boodschappen een levensduur hebben van enkele seconden. Je kan je al voorstellen tot welk gamma van content dat leidt. Een andere app, waarmee Snapchatters die levensduur verlengden, werd gehackt, en 100.000 persoonlijke gesprekken, foto's en video's werde online gelekt, zodat hun levensduur nu eeuwig is. De iCloud-accounts van Jennifer Lawrence en andere acteurs werd gehackt. Persoonlijke, intieme naaktfoto's werden breed over het internet uitgesmeerd, zonder hun toestemming. Een roddelsite kreeg meer dan 5 miljoen hits met dit ene verhaal. En hoe zat het met de gehackte Sony Pictures? De documenten die de meeste aandacht kregen, waren privé-mails met de hoogste publieke schaamtefactor.
But in this culture of humiliation, there is another kind of price tag attached to public shaming. The price does not measure the cost to the victim, which Tyler and too many others -- notably, women, minorities and members of the LGBTQ community -- have paid, but the price measures the profit of those who prey on them. This invasion of others is a raw material, efficiently and ruthlessly mined, packaged and sold at a profit. A marketplace has emerged where public humiliation is a commodity, and shame is an industry. How is the money made? Clicks. The more shame, the more clicks. The more clicks, the more advertising dollars. We're in a dangerous cycle. The more we click on this kind of gossip, the more numb we get to the human lives behind it. And the more numb we get, the more we click. All the while, someone is making money off of the back of someone else's suffering. With every click, we make a choice. The more we saturate our culture with public shaming, the more accepted it is, the more we will see behavior like cyberbullying, trolling, some forms of hacking and online harassment. Why? Because they all have humiliation at their cores. This behavior is a symptom of the culture we've created. Just think about it.
Maar in deze cultuur van vernedering hangt er nog een ander soort prijskaartje aan publieke vernedering. Die prijs meet niet de kosten voor het slachtoffer, die Tyler en te vele anderen, met name vrouwen, minderheden en leden van de homogemeenschap betaald hebben, maar hij meet de winst van diegenen die zich aan hen tegoed doen. De invasie van anderen is een grondstof die efficiënt en zonder mededogen wordt ontgonnen, verpakt en met winst verkocht. Er is een markt ontstaan waarop publieke vernedering een grondstof is en schaamte een bedrijfstak. Hoe wordt het geld verdiend? Clicks. Hoe meer schaamte, hoe meer clicks. Hoe meer clicks, hoe meer reclamegeld. We zitten in een gevaarlijke cyclus. Hoe meer we op dit soort roddels klikken, hoe meer we afgestompt raken voor het menselijk leven dat erachter zit, en hoe meer afgestompt we raken, hoe meer we klikken. Al die tijd verdient iemand geld over de rug van het lijden van een ander. Bij elke klik maken we een keuze. Hoe meer we onze cultuur verzadigen met publieke vernedering, hoe meer het geaccepteerd wordt, hoe meer van dit gedrag we zullen zien: cyberpesten, trollen, sommige manieren van hacken en online intimidatie. Waarom? Omdat ze allemaal op vernedering gebaseerd zijn. Dit gedrag is een symptoom van de cultuur die we gecreëerd hebben. Bedenk maar even.
Changing behavior begins with evolving beliefs. We've seen that to be true with racism, homophobia and plenty of other biases, today and in the past. As we've changed beliefs about same-sex marriage, more people have been offered equal freedoms. When we began valuing sustainability, more people began to recycle. So as far as our culture of humiliation goes, what we need is a cultural revolution. Public shaming as a blood sport has to stop, and it's time for an intervention on the internet and in our culture.
Gedragsverandering begint met een evolutie in de overtuiging. Dat zagen we bij racisme, homofobie en vele andere vooroordelen, vandaag de dag en in het verleden. Naarmate onze overtuiging over het homohuwelijk veranderde, kregen meer mensen dezelfde vrijheden. Toen we duurzaamheid op prijs gingen stellen, begonnen meer mensen hun afval te scheiden. Wat betreft onze cultuur van vernedering, hebben we een culturele revolutie nodig. Er moet een einde komen aan publieke vernedering als bloedsport. Het is tijd om in te grijpen, op het internet en in onze cultuur.
The shift begins with something simple, but it's not easy. We need to return to a long-held value of compassion, compassion and empathy. Online, we've got a compassion deficit, an empathy crisis.
De wijziging begint met iets simpels, maar het is niet makkelijk. We moeten terug naar de aloude waarden van mededogen en van empathie. Online hebben we een tekort aan mededogen, een empathiecrisis.
Researcher Brené Brown said, and I quote, "Shame can't survive empathy." Shame cannot survive empathy. I've seen some very dark days in my life. It was the compassion and empathy from my family, friends, professionals and sometimes even strangers that saved me. Even empathy from one person can make a difference. The theory of minority influence, proposed by social psychologist Serge Moscovici, says that even in small numbers, when there's consistency over time, change can happen. In the online world, we can foster minority influence by becoming upstanders. To become an upstander means instead of bystander apathy, we can post a positive comment for someone or report a bullying situation. Trust me, compassionate comments help abate the negativity. We can also counteract the culture by supporting organizations that deal with these kinds of issues, like the Tyler Clementi Foundation in the US; in the UK, there's Anti-Bullying Pro; and in Australia, there's PROJECT ROCKIT.
Onderzoekster Brené Brown zei, en ik citeer: "Schaamte overleeft empathie niet." Schaamte overleeft empathie niet. Ik heb pikzwarte dagen gekend in mijn leven, en het waren het mededogen en de empathie van mijn familie, vrienden, hulpverleners en soms zelfs wildvreemden die me gered hebben. Zelfs empathie van één persoon kan een verschil maken. De theorie van de invloed van de minderheid, bepleit door sociaal psycholoog Serge Moscovici, zegt dat zelfs bij kleine aantallen, mits de hele tijd standvastig, verandering kan plaatsvinden. In de online wereld kunnen we de invloed van de minderheid koesteren door 'opstaanders' te worden. Een opstaander kan, anders dan een apathische omstaander, positieve commentaar geven, of een pestsituatie aangeven. Neem van me aan, empathische commentaar helpt om negativiteit af te zwakken. We gaan de cultuur ook tegen door organisaties te steunen die zich met dit soort zaken bezighouden, zoals de Stichting Tyler Clementi in de VS. In het VK is er Anti-Bullying Pro en in Australië Project Rockit.
We talk a lot about our right to freedom of expression. But we need to talk more about our responsibility to freedom of expression. We all want to be heard, but let's acknowledge the difference between speaking up with intention and speaking up for attention. The internet is the superhighway for the id. But online, showing empathy to others benefits us all and helps create a safer and better world. We need to communicate online with compassion, consume news with compassion and click with compassion. Just imagine walking a mile in someone else's headline.
We hebben het vaak over ons recht op vrije meningsuiting, maar we moeten het vaker hebben over onze verantwoordelijkheid voor vrije meningsuiting. We willen allemaal gehoord worden, maar laten we het verschil erkennen tussen het woord nemen met een intentie en het woord nemen om aandacht te krijgen. Het internet is de supersnelweg voor het id, maar online hebben we allemaal baat bij blijken van empathie voor anderen. Het maakt de wereld veiliger en beter. We moeten online met mededogen communiceren, nieuws consumeren met mededogen en klikken met mededogen. Beeld je in dat andermans vette krantenkop over jou ging.
I'd like to end on a personal note. In the past nine months, the question I've been asked the most is "Why?" Why now? Why was I sticking my head above the parapet? You can read between the lines in those questions, and the answer has nothing to do with politics. The top-note answer was and is "Because it's time." Time to stop tiptoeing around my past, time to stop living a life of opprobrium and time to take back my narrative.
Ik wil graag eindigen op een persoonlijke noot. De afgelopen negen maanden was de vraag die ik het vaakst kreeg: waarom? Waarom nu? Waarom steek ik mijn hoofd boven het maaiveld uit? Je kan tussen de regels lezen in die vragen, en het antwoord heeft niets met politiek te maken. Het belangrijkste antwoord was en is: omdat het tijd wordt, om niet meer in een boog om mijn verleden heen te gaan, om geen leven van afkeuring meer te leiden, om mijn verhaal voor me op te eisen.
It's also not just about saving myself. Anyone who is suffering from shame and public humiliation needs to know one thing: You can survive it. I know it's hard. It may not be painless, quick or easy, but you can insist on a different ending to your story. Have compassion for yourself. We all deserve compassion and to live both online and off in a more compassionate world.
Dit gaat niet alleen om het redden van mijn eigen hachje. Iedereen die lijdt onder schaamte en publieke vernedering moet één ding weten: het valt te overleven. Ik weet dat het moeilijk is. Het is misschien niet pijnloos, snel of gemakkelijk, maar je kan aandringen op een ander einde voor je verhaal. Toon mededogen voor jezelf. We verdienen allemaal mededogen en een online en offline leven in een wereld met meer mededogen.
Thank you for listening.
Bedankt voor het luisteren.
(Applause and cheers)
(Applaus)