Βλέπετε μια γυναίκα που σιωπηλή δημοσίως για μία δεκαετία. Προφανώς αυτό άλλαξε, αλλά μόνο πρόσφατα.
You're looking at a woman who was publicly silent for a decade. Obviously, that's changed, but only recently.
Έχουν περάσει μερικοί μήνες μόνο από τότε που έδωσα την πρώτη μου μεγάλη ομιλία στην σύνοδο κορυφής Φορμπς 30 κάτω των 30: 1.500 λαμπροί άνθρωποι, όλοι ηλικίας κάτω των 30 ετών. Αυτό σημαίνει πως το 1998, οι μεγαλύτεροι της ομάδας ήταν μόνο 14 ετών και οι νεότεροι, μόνο 4. Αστειεύτηκα, λέγοντας τους πως κάποιοι από αυτούς μπορεί να με ξέρουν μόνο από τραγούδια ραπ. Ναι, είμαι σε τραγούδια ραπ.
It was several months ago that I gave my very first major public talk, at the Forbes "30 Under 30 Summit" -- 1,500 brilliant people, all under the age of 30. That meant that in 1998, the oldest among the group were only 14, and the youngest, just four. I joked with them that some might only have heard of me from rap songs. Yes, I'm in rap songs.
Σχεδόν σε 40 τραγούδια ραπ. (Γέλια)
(Laughter) Almost 40 rap songs.
(Laughter)
Όμως το βράδυ της ομιλίας μου, συνέβη κάτι απροσδόκητο. Στην ηλικία των 41 ετών, με φλέρταρε ένας 27χρονος.
But the night of my speech, a surprising thing happened. At the age of 41, I was hit on by a 27-year-old guy.
Περίεργο, ε; Ήταν γοητευτικός και με κολάκευσε, αλλά αρνήθηκα. Ξέρετε ποια ήταν η αποτυχημένη ατάκα για να με προσεγγίσει; Θα με έκανε να νοιώσω 22 ετών ξανά. (Γέλια) (Χειροκροτήματα)
(Laughter) I know, right? He was charming, and I was flattered, and I declined. You know what his unsuccessful pickup line was? He could make me feel 22 again. (Laughter)
Συνειδητοποίησα αργότερα το ίδιο βράδυ, πως μάλλον είμαι ο μοναδικός άνθρωπος πάνω από 40 που δεν θέλει να ξαναγίνει 22. (Γέλια) (Χειροκρότημα)
(Applause) I realized, later that night, I'm probably the only person over 40 who does not want to be 22 again. (Laughter) (Applause)
Στα 22 μου ερωτεύτηκα το αφεντικό μου και στα 24 έμαθα τις καταστροφικές συνέπειες.
At the age of 22, I fell in love with my boss. And at the age of 24, I learned the devastating consequences.
Μπορείτε να σηκώσετε χέρι όσοι εδώ μέσα δεν έκαναν κανένα λάθος ή κάτι που μετά μετάνιωσαν, όταν ήταν 22; Ναι. Αυτό φαντάστηκα και εγώ. Όπως και εγώ λοιπόν στα 22, κάποιοι μπορεί να παραστρατήσατε και να ερωτευτήκατε τον λάθος άνθρωπο, ίσως ακόμα και το αφεντικό σας. Όμως, σε αντίθεση με εμένα, το αφεντικό σας μάλλον δεν ήταν ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Can I see a show of hands of anyone here who didn't make a mistake or do something they regretted at 22? Yep. That's what I thought. So like me, at 22, a few of you may have also taken wrong turns and fallen in love with the wrong person, maybe even your boss. Unlike me, though, your boss probably wasn't the president of the United States of America.
Φυσικά η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις.
(Laughter) Of course, life is full of surprises.
Δεν περνάει ούτε μια μέρα που δεν μου υπενθυμίζεται το λάθος μου και μετανιώνω πολύ γι' αυτό το λάθος.
Not a day goes by that I'm not reminded of my mistake, and I regret that mistake deeply.
Το 1998, αφού είχα παρασυρθεί σε ένα απίθανο ειδύλλιο, σύρθηκα στο επίκεντρο μιας πολιτικής, νομικής και επικοινωνιακής θύελλας, όμοια της οποίας δεν είχαμε ξαναδεί. Θυμηθείτε πως, μόλις πριν από λίγα χρόνια, τα νέα έρχονταν μόνο από τρεις πηγές: από εφημερίδες ή περιοδικά, από το ραδιόφωνο, ή απ' την τηλεόραση. Αυτά ήταν όλο. Αλλά δεν ήταν η δική μου μοίρα αυτή. Αντιθέτως, αυτό το σκάνδαλο έφτασε σε εσάς από την ψηφιακή επανάσταση. Αυτό σημαίνει πως είχαμε πρόσβαση σε όποια πληροφορία θέλαμε, όταν την θέλαμε, οποτεδήποτε, οπουδήποτε, και όταν αυτή η είδηση κυκλοφόρησε τον Γενάρη του 1998, κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο. Ήταν η πρώτη φορά που το διαδίκτυο σφετερίστηκε την παραδοσιακή ειδησεογραφία για να βγάλει μια σημαντική είδηση, ένα κλικ που αντήχησε σε παγκόσμιο επίπεδο.
In 1998, after having been swept up into an improbable romance, I was then swept up into the eye of a political, legal and media maelstrom like we had never seen before. Remember, just a few years earlier, news was consumed from just three places: reading a newspaper or magazine, listening to the radio or watching television. That was it. But that wasn't my fate. Instead, this scandal was brought to you by the digital revolution. That meant we could access all the information we wanted, when we wanted it, anytime, anywhere. And when the story broke in January 1998, it broke online. It was the first time the traditional news was usurped by the internet for a major news story -- a click that reverberated around the world.
Αυτό σήμαινε για μένα προσωπικά πως σε μία νύχτα, από ένας άνθρωπος εντελώς άσημος, έγινα δημόσιος περίγελος σε παγκόσμιο επίπεδο Ήμουν ο ασθενής μηδέν, η πρώτη που έχασε την προσωπική της υπόληψη σε παγκόσμιο επίπεδο, σχεδόν στιγμιαία.
What that meant for me personally was that overnight, I went from being a completely private figure to a publicly humiliated one, worldwide. I was patient zero of losing a personal reputation on a global scale almost instantaneously.
Η βιασύνη για κριτική, που η τεχνολογία επιτρέπει οδήγησε σε έναν όχλο ψηφιακών λιθοβολητών. Ήταν, βέβαια, πριν από την εποχή των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, όμως οι άνθρωποι μπορούσαν και τότε να σχολιάσουν στο διαδίκτυο, να στείλουν ηλεκτρονικά μηνύματα με ειδήσεις και φυσικά με σκληρά αστεία. Οι πηγές ειδήσεων γέμιζαν με φωτογραφίες μου για να πουλήσουν εφημερίδες, διαφημιστικά μηνύματα στο διαδίκτυο, και να κρατήσουν τους θεατές μπροστά στους δέκτες τους. Μπορείτε να θυμηθείτε καμια συγκεκριμένη εικόνα μου, ας πούμε μια με μπερέ;
This rush to judgment, enabled by technology, led to mobs of virtual stone-throwers. Granted, it was before social media, but people could still comment online, e-mail stories, and, of course, e-mail cruel jokes. News sources plastered photos of me all over to sell newspapers, banner ads online, and to keep people tuned to the TV. Do you recall a particular image of me, say, wearing a beret?
Το παραδέχομαι πως έκανα λάθη, όπως που φόρεσα εκείνον τον μπερέ.
Now, I admit I made mistakes -- especially wearing that beret.
Όμως η προσοχή και η κριτική που έλαβα εγώ, όχι η είδηση, αυτά που έλαβα εγώ προσωπικά δεν είχαν προηγούμενο. Με στάμπαραν σαν αλήτισσα, ξέκωλο, τσούλα, πόρνη, χαζογκόμενα, και φυσικά, σαν "αυτή η γυναίκα". Με έβλεπαν πολλοί αλλά με γνώριζαν πραγματικά λίγοι. Και το καταλαβαίνω πως ήταν εύκολο να ξεχνούν ότι "αυτή η γυναίκα" είχε υπόσταση, είχε ψυχή, και πως ήταν κάποτε εντάξει.
(Laughter) But the attention and judgment that I received -- not the story, but that I personally received -- was unprecedented. I was branded as a tramp, tart, slut, whore, bimbo, and, of course, "that woman." I was seen by many, but actually known by few. And I get it: it was easy to forget that that woman was dimensional, had a soul and was once unbroken.
Όταν μου συνέβη αυτό πριν από 17 χρόνια, δεν υπήρχε επίσημος όρος. Τώρα το λέμε διαδικτυακό εκφοβισμό και διαδικτυακή παρενόχληση. Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας μέρος της εμπειρίας μου, το πώς με βοήθησε να ερμηνεύσω τις πολιτιστικές μου παρατηρήσεις, και με ποιον τρόπο ελπίζω τα όσα πέρασα θα φέρουν μια αλλαγή που θα οδηγήσει στο να υποφέρουν άλλοι λιγότερο.
When this happened to me 17 years ago, there was no name for it. Now we call it "cyberbullying" and "online harassment." Today, I want to share some of my experience with you, talk about how that experience has helped shape my cultural observations, and how I hope my past experience can lead to a change that results in less suffering for others.
Το 1998 έχασα τη φήμη και την αξιοπρέπειά μου. Έχασα σχεδόν τα πάντα, και έχασα σχεδόν τη ζωή μου.
In 1998, I lost my reputation and my dignity. I lost almost everything. And I almost lost my life.
Επιτρέψτε μου να σας περιγράψω μια εικόνα. Είναι Σεπτέμβρης του 1998. Κάθομαι σε ένα δωμάτιο γραφείου χωρίς παράθυρα μέσα στο γραφείο του Ανεξάρτητου Συμβουλίου κάτω από φώτα φθορισμού που βουΐζουν. Ακούω τον ήχο της φωνής μου, την φωνή μου σε τηλεφωνικές συνομιλίες, παράνομα καταγραμμένες από έναν υποτιθέμενο φίλο έναν χρόνο πριν. Είμαι εκεί γιατί υποχρεούμαι νομικά να επιβεβαιώσω προσωπικά την αυθεντικότητα και των 20 ωρών ηχογραφημένων συνομιλιών. Τους τελευταίους 8 μήνες, το μυστηριώδες περιεχόμενο αυτών των κασετών είναι κρεμασμένο πάνω από το κεφάλι μου, σαν τη Δαμόκλειο Σπάθη. Ποιος, δηλαδή, θυμάται τι είπε πριν από έναν χρόνο; Τρομαγμένη και ταπεινωμένη, ακούω, με ακούω να φλυαρώ για τα μικροσυμβάντα της ημέρας· με ακούω να ομολογώ την αγάπη μου για τον πρόεδρο, και φυσικά, ακούω την ερωτική μου απογοήτευση· ακούω τον ενίοτε ναζιάρικο, ενίοτε αγενή, ενίοτε ανόητο εαυτό μου, να είναι σκληρός, αδυσώπητος και απότομος· ακούω, βαθιά-βαθιά ντροπιασμένη, την χειρότερη εκδοχή του εαυτού μου, έναν εαυτό που ούτε εγώ αναγνωρίζω.
Let me paint a picture for you. It is September of 1998. I'm sitting in a windowless office room inside the Office of the Independent Counsel, underneath humming fluorescent lights. I'm listening to the sound of my voice, my voice on surreptitiously taped phone calls that a supposed friend had made the year before. I'm here because I've been legally required to personally authenticate all 20 hours of taped conversation. For the past eight months, the mysterious content of these tapes has hung like the sword of Damocles over my head. I mean, who can remember what they said a year ago? Scared and mortified, I listen, listen as I prattle on about the flotsam and jetsam of the day; listen as I confess my love for the president, and, of course, my heartbreak; listen to my sometimes catty, sometimes churlish, sometimes silly self being cruel, unforgiving, uncouth; listen, deeply, deeply ashamed, to the worst version of myself, a self I don't even recognize.
Λίγες μέρες μετά, η Αναφορά Σταρ κατατίθεται στο Κονγκρέσο οι ηχογραφήσεις και τα πρακτικά, οι κλεμμένες αυτές λέξεις, είναι μέρος της. Το ότι ο κόσμος μπορούσε να διαβάσει όλα αυτά είναι αρκετά τρομακτικό, όμως λίγες εβδομάδες μετά, οι ηχογραφήσεις μεταδόθηκαν στην τηλεόραση, και σημαντικά τμήματά τους έγιναν διαθέσιμα στο διαδίκτυο. Ο δημόσιος διασυρμός ήταν αβάσταχτος. Η ζωή ήταν σχεδόν αφόρητη.
A few days later, the Starr Report is released to Congress, and all of those tapes and transcripts, those stolen words, form a part of it. That people can read the transcripts is horrific enough. But a few weeks later, the audiotapes are aired on TV, and significant portions made available online. The public humiliation was excruciating. Life was almost unbearable.
Αυτό δεν συνέβαινε τακτικά τότε, το 1998, και με "αυτό" εννοώ την υποκλοπή ιδιωτικών λέξεων και πράξεων μεταξύ ανθρώπων, συζητήσεων ή φωτογραφιών, και τη δημοσιοποίησή τους -- μια δημοσιοποίηση χωρίς συγκατάθεση, χωρίς συμφραζόμενα και ευρύτερο πλαίσιο, και χωρίς συμπόνια.
This was not something that happened with regularity back then in 1998, and by "this," I mean the stealing of people's private words, actions, conversations or photos, and then making them public -- public without consent, public without context and public without compassion.
12 χρόνια μετά, φτάνουμε στο 2010, όπου πλέον τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γεννηθεί. Το τοπίο δυστυχώς περιλαμβάνει πολλές περιπτώσεις όπως η δική μου, ανεξάρτητα από αν κάποιος έκανε όντως λάθος ή όχι, και πλέον αφορά και διάσημους και άσημους ανθρώπους. Οι συνέπειες για κάποιους από αυτούς ήταν ολέθριες, πολύ ολέθριες.
Fast-forward 12 years, to 2010, and now social media has been born. The landscape has sadly become much more populated with instances like mine, whether or not someone actually made a mistake, and now, it's for both public and private people. The consequences for some have become dire, very dire.
Μιλούσα στο τηλέφωνο με την μητέρα μου τον Σεπτέμβρη του 2010, και μιλούσαμε για μια είδηση για έναν πρωτοετή νεαρό στο Πανεπιστήμιο Ράτγκερς, ονόματι Τάιλερ Κλεμέντι. Ο γλυκός, ευαίσθητος, δημιουργικός Τάιλερ βιντεοσκοπήθηκε κρυφά από τον συγκάτοικό του να μοιράζεται προσωπικές στιγμές με έναν άλλον άντρα. Όταν έγινε γνωστό στο διαδίκτυο αυτό το περιστατικό, ο περίγελος και ο διαδικτυακός εκφοβισμός φούντωσαν. Λίγες μέρες μετά, ο Τάιλερ πήδηξε από την γέφυρα Τζορτζ Ουάσινγκτον και πέθανε. Ήταν 18.
I was on the phone with my mom in September of 2010, and we were talking about the news of a young college freshman from Rutgers University, named Tyler Clementi. Sweet, sensitive, creative Tyler was secretly webcammed by his roommate while being intimate with another man. When the online world learned of this incident, the ridicule and cyberbullying ignited. A few days later, Tyler jumped from the George Washington Bridge to his death. He was 18.
Η μαμά μου ήταν έξω φρενών με όσα έπαθε ο Τάιλερ και η οικογένειά του, ο πόνος μέσα της ήταν τόσο μεγάλος που δεν μπορούσα να τον καταλάβω καλά, όμως σιγά-σιγά συνειδητοποίησα πως εκείνη ξαναζούσε το 1998, ξαναζούσε μια περίοδο όπου καθόταν δίπλα στο κρεβάτι μου κάθε βράδυ, ξαναζούσε την περίοδο που με ανάγκαζε να κάνω μπάνιο με την πόρτα ανοικτή,
My mom was beside herself about what happened to Tyler and his family, and she was gutted with pain in a way that I just couldn't quite understand. And then eventually, I realized she was reliving 1998, reliving a time when she sat by my bed every night, reliving -- (Chokes up)
και ξαναζούσε μια περίοδο που και οι δύο μου γονείς φοβούνταν πως ο εξευτελισμός θα με σκότωνε, κυριολεκτικά.
sorry -- reliving a time when she made me shower with the bathroom door open, and reliving a time when both of my parents feared that I would be humiliated to death, literally.
Σήμερα, πάρα πολλοί γονείς δεν είχαν την ευκαιρία να παρέμβουν για να σώσουν τους αγαπημένους τους. Πάρα πολλοί έμαθαν πως τα παιδιά τους υπέφεραν και ταπεινώθηκαν όταν ήταν ήδη πολύ αργά. Ο τραγικός, παράλογος θάνατος του Τάιλερ ήταν κομβικό σημείο για μένα. Με έκανε να επανεξετάσω τις εμπειρίες μου από διαφορετική προοπτική. Άρχισα να βλέπω γύρω μου τον κόσμο της ταπείνωσης και του εκφοβισμού με διαφορετικό μάτι, και βρήκα κάτι καινούργιο. Το 1998 δεν μπορούσαμε να ξέρουμε πού θα μας οδηγούσε αυτή η θαρραλέα νέα τεχνολογία που λέγεται ίντερνετ. Από τότε έχει συνδέσει ανθρώπους με ασύλληπτους τρόπους, φέρνοντας σε επαφή χαμένα αδέλφια, σώζοντας ζωές, ξεκινώντας επαναστάσεις, όμως ο σκοταδισμός, ο διαδικτυακός εκφοβισμός και η διαπόμπευση που βίωσα έκτοτε πολλαπλασιάζεται και ξεφυτρώνει παντού, σαν μανιτάρι. Κάθε μέρα στο διαδίκτυο, άνθρωποι, ειδικά νέοι άνθρωποι που δεν έχουν αναπτυχθεί αρκετά ώστε να μπορούν να το διαχειριστούν, κακοποιούνται και ταπεινώνονται τόσο, που δεν μπορούν να φανταστούν ζωή τους να συνεχίζεται, και δυστυχώς κάποιοι όντως δεν ζουν την επόμενη μέρα, και δεν υπάρχει τίποτα το εικονικό σε αυτό. Το Childline, μια βρετανική μη κερδοσκοπική οργάνωση που αποτελεί γραμμή υποστήριξης για νέους δημοσίευσε πέρσι μια συγκλονιστική στατιστική έρευνα: Από το 2012 έως το 2013, υπήρξε αύξηση 87% σε κλήσεις και email σχετικά με τον διαδικτυακό εκφοβισμό. Μια μετά-ανάλυση στην Ολλανδία, απέδειξε για πρώτη φορά πως ο διαδικτυακός εκφοβισμός οδηγεί σε τάση αυτοκτονίας πολύ πιο συχνά από τον εκφοβισμό εκτός του διαδικτύου Και ξέρετε τι με σόκαρε αν και δεν θα έπρεπε; Μια περσινή έρευνα που κατέληξε πως η αίσθηση της ταπείνωσης βιώνεται ως συναίσθημα πιο έντονα από την χαρά και ακόμα και τον θυμό.
Today, too many parents haven't had the chance to step in and rescue their loved ones. Too many have learned of their child's suffering and humiliation after it was too late. Tyler's tragic, senseless death was a turning point for me. It served to recontextualize my experiences, and I then began to look at the world of humiliation and bullying around me and see something different. In 1998, we had no way of knowing where this brave new technology called the internet would take us. Since then, it has connected people in unimaginable ways -- joining lost siblings, saving lives, launching revolutions ... But the darkness, cyberbullying, and slut-shaming that I experienced had mushroomed. Every day online, people -- especially young people, who are not developmentally equipped to handle this -- are so abused and humiliated that they can't imagine living to the next day. And some, tragically, don't. And there's nothing virtual about that. Childline, a UK nonprofit that's focused on helping young people on various issues, released a staggering statistic late last year: from 2012 to 2013, there was an 87 percent increase in calls and e-mails related to cyberbullying. A meta-analysis done out of the Netherlands showed that for the first time, cyberbullying was leading to suicidal ideations more significantly than offline bullying. And you know, what shocked me -- although it shouldn't have -- was other research last year that determined humiliation was a more intensely felt emotion than either happiness or even anger.
Η σκληρότητα προς τους άλλους δεν είναι κάτι καινούριο, όμως ο τεχνολογικά ενισχυμένος διαδικτυακός εξευτελισμός είναι ενισχυμένος, ανεξέλεγκτος και προσβάσιμος σαν πληροφορία για πάντα. Η ηχώ της ντροπής κάποτε επεκτεινόταν στα όρια της οικογένειας, του χωριού, του σχολείου ή της κοινότητας, τώρα όμως υπάρχει και η διαδικτυακή κοινότητα. Εκατομμύρια άνθρωποι, συχνά ανώνυμα, μπορούν να σου επιτεθούν με τα λόγια τους και αυτό είναι πολύ οδυνηρό, και δεν υπάρχει περιορισμός στο πόσοι άνθρωποι μπορούν να σε παρατηρούν δημόσια και να σε καταδικάζουν δημοσίως. Υπάρχει ένα τίμημα πολύ προσωπικό στον δημόσιο εξευτελισμό, και η επέκταση του ίντερνετ έχει αυξήσει αυτό το τίμημα.
Cruelty to others is nothing new. But online, technologically enhanced shaming is amplified, uncontained and permanently accessible. The echo of embarrassment used to extend only as far as your family, village, school or community. But now, it's the online community too. Millions of people, often anonymously, can stab you with their words, and that's a lot of pain. And there are no perimeters around how many people can publicly observe you and put you in a public stockade. There is a very personal price to public humiliation, and the growth of the internet has jacked up that price.
Σχεδόν για δύο δεκαετίες τώρα, φυτεύουμε σιγά-σιγά τους σπόρους της ντροπής και του δημόσιου εξευτελισμού στο χώμα του πολιτισμού μας εντός και εκτός διαδικτύου. Ιστοσελίδες κουτσομπολιού, παπαράτσι, προγράμματα ριάλιτι, πολιτική ζωή, πηγές ειδήσεων, και μερικοί χάκερ, όλοι διακινούν τον εξευτελισμό. Αυτό οδήγησε σε απευαισθητοποίηση και σε ένα διαδικτυακό περιβάλλον που επιτρέπει και ανέχεται το τρόλινγκ, την παραβίαση της ιδιωτικότητας και τον εκφοβισμό. Η αλλαγή αυτή δημιούργησε αυτό που ο καθηγητής Νίκολας Μιλς αποκαλεί «κουλτούρα του εξευτελισμού». Σκεφτείτε μερικά τραγικά παραδείγματα μόνο από τους τελευταίους έξι μήνες. Το σναπτσατ, μια υπηρεσία που χρησιμοποιεί κυρίως η νεότερη γενιά και ισχυρίζεται πως τα μηνύματά του έχουν διάρκεια ζωής μόνο λίγων δευτερολέπτων. Φαντάζεστε το εύρος του περιεχομένου που κυκλοφορεί σε αυτό το δίκτυο. Μια εξωτερική εφαρμογή που χρησιμοποιούν οι χρήστες για να αυξήσουν τη διάρκεια ζωής των μηνυμάτων παραβιάστηκε, και 100.000 προσωπικές συνομιλίες, φωτογραφίες και βίντεο διέρευσαν στο ίντερνετ, χωρίς πλέον περιορισμένη διάρκεια ζωής, για πάντα. Οι λογαριασμοί iCloud της Τζένιφερ Λόρενς και πολλών άλλων ηθοποιών παραβιάστηκαν και ιδιωτικές, προσωπικές, γυμνές φωτογραφίες τους κατέκλυσαν το διαδίκτυο χωρίς τη δική τους συγκατάθεση. Μια κουτσομπολίστικη ιστοσελίδα είχε πάνω από πέντε εκατομμύρια επισκέψεις για αυτήν την είδηση μόνο. Και όταν παραβιάστηκε η κινηματογραφική εταιρεία Sony Pictures; Τα κείμενα που έλαβαν μεγαλύτερη προσοχή και είχαν μεγαλύτερη ισχύ δημόσιου εξευτελισμού ήταν προσωπικά e-mail.
For nearly two decades now, we have slowly been sowing the seeds of shame and public humiliation in our cultural soil, both on- and offline. Gossip websites, paparazzi, reality programming, politics, news outlets and sometimes hackers all traffic in shame. It's led to desensitization and a permissive environment online, which lends itself to trolling, invasion of privacy and cyberbullying. This shift has created what Professor Nicolaus Mills calls "a culture of humiliation." Consider a few prominent examples just from the past six months alone. Snapchat, the service which is used mainly by younger generations and claims that its messages only have the life span of a few seconds. You can imagine the range of content that that gets. A third-party app which Snapchatters use to preserve the life span of the messages was hacked, and 100,000 personal conversations, photos and videos were leaked online, to now have a life span of forever. Jennifer Lawrence and several other actors had their iCloud accounts hacked, and private, intimate, nude photos were plastered across the internet without their permission. One gossip website had over five million hits for this one story. And what about the Sony Pictures cyberhacking? The documents which received the most attention were private e-mails that had maximum public embarrassment value.
Όμως, σε μια τέτοια κουλτούρα του εξευτελισμού υπάρχει άλλο ένα είδος τιμολόγησης του δημόσιου εξευτελισμού. Η τιμή δεν μετράει το κόστος στο θύμα, που έχουν πληρώσει ο Τάιλερ και πάρα πολλοί άλλοι, κυρίως γυναίκες, μειοψηφίες, και άτομα με διαφορετικές ερωτικές προτιμήσεις, η τιμή καθορίζεται από το κέρδος όσων λυμαίνονται τα περιστατικά αυτά. Αυτή η εισβολή στη ζωή των άλλων είναι πρώτη ύλη, που εξορύσσεται αποδοτικά και αδίστακτα, συσκευάζεται και πωλείται για κέρδος. Έχει δημιουργηθεί μια αγορά όπου ο δημόσιος εξευτελισμός είναι αγαθό και η ντροπή είναι βιομηχανία. Πως βγαίνουν τα λεφτά; Από τα κλικ. Όσο πιο ντροπιαστική η είδηση, τόσο περισσότερα τα κλικ. Περισσότερα κλικ, περισσότερα τα λεφτά για τις διαφημίσεις. Βρισκόμαστε σε έναν επικίνδυνο κύκλο. Όσο περισσότερο κάνουμε κλικ σε τέτοιου είδους κουτσομπολιά, τόσο αναισθητοποιούμαστε στις ανθρώπινες ζωές που είναι από πίσω, και όσο πιο αναίσθητοι γινόμαστε, τόσο περισσότερο κλικάρουμε. Όπως και να έχει, κάποιος βγάζει χρήματα από τον πόνο κάποιου άλλου. Με κάθε κλικ κάνουμε μια επιλογή. Όσο περισσότερο εμποτίζουμε τον πολιτισμό μας με δημόσιο εξευτελισμό, τόσο πιο αποδεκτός γίνεται, τόσο περισσότερο θα έχουμε συμπεριφορές όπως ο διαδικτυακός εκφοβισμός, το τρόλινγκ, κάποιες μορφές χάκινγκ και διαδικτυακής παρενόχλησης. Γιατί; Επειδή όλα αυτά έχουν στον πυρήνα τους τον εξευτελισμό. Αυτή η συμπεριφορά είναι σύμπτωμα της κουλτούρας που δημιουργήσαμε. Απλά σκεφτείτε το.
But in this culture of humiliation, there is another kind of price tag attached to public shaming. The price does not measure the cost to the victim, which Tyler and too many others -- notably, women, minorities and members of the LGBTQ community -- have paid, but the price measures the profit of those who prey on them. This invasion of others is a raw material, efficiently and ruthlessly mined, packaged and sold at a profit. A marketplace has emerged where public humiliation is a commodity, and shame is an industry. How is the money made? Clicks. The more shame, the more clicks. The more clicks, the more advertising dollars. We're in a dangerous cycle. The more we click on this kind of gossip, the more numb we get to the human lives behind it. And the more numb we get, the more we click. All the while, someone is making money off of the back of someone else's suffering. With every click, we make a choice. The more we saturate our culture with public shaming, the more accepted it is, the more we will see behavior like cyberbullying, trolling, some forms of hacking and online harassment. Why? Because they all have humiliation at their cores. This behavior is a symptom of the culture we've created. Just think about it.
Η αλλαγή της συμπεριφοράς ξεκινά με την διαμόρφωση των πεποιθήσεων. Το έχουμε δει να συμβαίνει με τον ρατσισμό, την ομοφυλοφιλία, και πολλές άλλες προκαταλήψεις, τώρα και στο παρελθόν. Αφού αλλάξαμε πεποιθήσεις απέναντι στον ομόφυλο γάμο, περισσότεροι άνθρωποι απολαμβάνουν ισότιμες ελευθερίες. Όταν αρχίσαμε να εκτιμούμε την αειφορία περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να κάνουν ανακύκλωση. Άρα όσον αφορά τον πολιτισμό του εξευτελισμού, αυτό που χρειάζεται είναι μια πολιτισμική επανάσταση. Το αιμοχαρές άθλημα του δημόσιου διασυρμού πρέπει να σταματήσει, και είναι ώρα για μια παρέμβαση στο διαδίκτυο και στον πολιτισμό μας.
Changing behavior begins with evolving beliefs. We've seen that to be true with racism, homophobia and plenty of other biases, today and in the past. As we've changed beliefs about same-sex marriage, more people have been offered equal freedoms. When we began valuing sustainability, more people began to recycle. So as far as our culture of humiliation goes, what we need is a cultural revolution. Public shaming as a blood sport has to stop, and it's time for an intervention on the internet and in our culture.
Η αλλαγή ξεκινά με κάτι απλό, αλλά δύσκολο. Χρειάζεται να επιστρέψουμε στην μακροχρόνια αξία της συμπόνιας, συμπόνιας και ενσυναίσθησης. Στο διαδίκτυο υπάρχει έλλειψη συμπόνιας και κρίση ενσυναίσθησης.
The shift begins with something simple, but it's not easy. We need to return to a long-held value of compassion, compassion and empathy. Online, we've got a compassion deficit, an empathy crisis.
Η ερευνήτρια Μπρενέ Μπράουν είπε, «Η ντροπή δεν αντέχει την ενσυναίσθηση» Η ντροπή δεν αντέχει την ενσυναίσθηση. Έχω περάσει πολύ δύσκολες μέρες στη ζωή μου, και ήταν η συμπόνια και η ενσυναίσθηση της οικογένειας, των φίλων, των ειδικών, κάποιες φορές ακόμα και αγνώστων, που με έσωσαν. Και μόνο η ενσυναίσθηση από έναν άνθρωπο μπορεί να κάνει τη διαφορά. Η θεωρία της μειονοτικής επιρροής, που προτάθηκε από τον κοινωνικό ψυχολόγο Σέρτζ Μσοσκοβίτσι, λέει πως ακόμα και όταν τα άτομα είναι λίγα, όταν είναι συνεπή σε βάθος χρόνου, μπορούν να φέρουν την αλλαγή. Στον διαδικτυακό κόσμο μπορούμε να καλλιεργήσουμε μειονοτική επιρροή με το να αντισταθούμε. Το να αντιστεκόμαστε σημαίνει πως, αντί να μένουμε απαθείς, μπορούμε να αναρτήσουμε ένα θετικό σχόλιο ή να κάνουμε αναφορά περίπτωσης εκφοβισμού. Πιστέψτε με, τα συμπονετικά σχόλια βοηθούν να καταλαγιάσει η αρνητικότητα. Μπορούμε επίσης να αντιδράσουμε στηρίζοντας οργανισμούς που ασχολούνται με τέτοια θέματα, όπως το Ίδρυμα Τάιλερ Κλεμέντι στις ΗΠΑ, στην Μεγάλη Βρετανία, το Anti-Bullying Pro, και στην Αυστραλία, το Project Rockit.
Researcher Brené Brown said, and I quote, "Shame can't survive empathy." Shame cannot survive empathy. I've seen some very dark days in my life. It was the compassion and empathy from my family, friends, professionals and sometimes even strangers that saved me. Even empathy from one person can make a difference. The theory of minority influence, proposed by social psychologist Serge Moscovici, says that even in small numbers, when there's consistency over time, change can happen. In the online world, we can foster minority influence by becoming upstanders. To become an upstander means instead of bystander apathy, we can post a positive comment for someone or report a bullying situation. Trust me, compassionate comments help abate the negativity. We can also counteract the culture by supporting organizations that deal with these kinds of issues, like the Tyler Clementi Foundation in the US; in the UK, there's Anti-Bullying Pro; and in Australia, there's PROJECT ROCKIT.
Μιλάμε πολύ για το δικαίωμα ελευθερίας της έκφρασης, όμως χρειάζεται να μιλήσουμε περισσότερο για την ευθύνη μας απέναντι στην ελευθερία της έκφρασης. Όλοι θέλουμε να ακουστεί η φωνή μας, όμως ας αναγνωρίσουμε πως υπάρχει διαφορά - άλλο να λες τη γνώμη σου για να τη μοιραστείς, άλλο για να σε προσέξουν. Το ίντερνετ είναι δρόμος ταχείας κυκλοφορίας όμως στο διαδίκτυο, η ενσυναίσθηση μας οφελεί όλους και βοηθά στη δημιουργία ενός ασφαλέστερου και καλύτερου κόσμου. Χρειάζεται να επικοινωνούμε διαδικτυακά με συμπόνια, να προσλαμβάνουμε τις ειδήσεις με συμπόνια, και να κάνουμε κλικ με συμπόνια. Απλά φανταστείτε τον εαυτό σας στη θέση εκείνου που βρέθηκε στο πρωτοσέλιδο. Θα ήθελα να κλείσω με μια προσωπική παρατήρηση. Τους τελευταίους εννέα μήνες, η συχνότερη ερώτηση που ακούω είναι «γιατί». Γιατί τώρα; Γιατί να εκτεθώ; Καταλαβαίνετε τα υποννοούμενα σε αυτές τις ερωτήσεις, και η απάντηση δεν έχει να κάνει με την πολιτική. Η πιο συχνή απάντηση που δίνω είναι: επειδή έφτασε η ώρα. Είναι ώρα να σταματήσω να αποφεύγω το παρελθόν μου ώρα να σταματήσω να ζω μια ζωή γεμάτη ντροπή· και ώρα να πάρω την ιστορία μου στα χέρια μου.
We talk a lot about our right to freedom of expression. But we need to talk more about our responsibility to freedom of expression. We all want to be heard, but let's acknowledge the difference between speaking up with intention and speaking up for attention. The internet is the superhighway for the id. But online, showing empathy to others benefits us all and helps create a safer and better world. We need to communicate online with compassion, consume news with compassion and click with compassion. Just imagine walking a mile in someone else's headline. I'd like to end on a personal note. In the past nine months, the question I've been asked the most is "Why?" Why now? Why was I sticking my head above the parapet? You can read between the lines in those questions, and the answer has nothing to do with politics. The top-note answer was and is "Because it's time." Time to stop tiptoeing around my past, time to stop living a life of opprobrium and time to take back my narrative.
Δεν είναι μόνο για να σώσω τον εαυτό μου. Οποιοσδήποτε υποφέρει από ντροπή και δημόσιο εξευτελισμό χρειάζεται να ξέρει ένα πράγμα: Μπορείτε να επιζήσετε. Ξέρω πως δεν είναι εύκολο. Μπορεί να είναι οδυνηρό, αργό ή δύσκολο, αλλά μπορείτε να επιμείνετε σε ένα διαφορετικό τέλος για την ιστορία σας. Να έχετε συμπόνια για τον εαυτό σας. Όλοι αξίζουμε συμπόνια, όλοι αξίζουμε έναν κόσμο πιο συμπονετικό, εντός και εκτός διαδικτύου.
It's also not just about saving myself. Anyone who is suffering from shame and public humiliation needs to know one thing: You can survive it. I know it's hard. It may not be painless, quick or easy, but you can insist on a different ending to your story. Have compassion for yourself. We all deserve compassion and to live both online and off in a more compassionate world.
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Thank you for listening.
(Χειροκρότημα)
(Applause and cheers)