Вы глядзіце на жанчыну, якая публічна маўчала 10 гадоў. Відавочна, што сітуацыя змянілася, але зусім нядаўна. Некалькі месяцаў таму я ўпершыню публічна выказалася на саміце Форбс да 30: 1,500 таленавітых людзей, усім ім было да 30 гадоў. Гэта азначала, што ў 1998 годзе самаму старэйшаму з іх было толькі 14 гадоў, наймаладзейшаму -- толькі 4. Я жартавала, што некаторыя з іх маглі дазнацца пра мяне з рэп-песень. Так, пра мяне пяюць у рэп-песнях . У прыкладна 40 песнях. (Смех)
You're looking at a woman who was publicly silent for a decade. Obviously, that's changed, but only recently. It was several months ago that I gave my very first major public talk, at the Forbes "30 Under 30 Summit" -- 1,500 brilliant people, all under the age of 30. That meant that in 1998, the oldest among the group were only 14, and the youngest, just four. I joked with them that some might only have heard of me from rap songs. Yes, I'm in rap songs. (Laughter) Almost 40 rap songs.
Аднак у вечар маёй прамовы здарылася цікавая гісторыя. Ва ўзросце 41 мною зацікавіўся 27-гадовы хлопец.
(Laughter) But the night of my speech, a surprising thing happened. At the age of 41, I was hit on by a 27-year-old guy.
Я ўсе разумею... Ён быў прыемны, і я была ўсцешана, і ўсё ж я адмовіла. Ведаеце, якая фраза абумовіла ягоную няўдачу? Ён паабяцаў, што я зноў адчую сябе 22-гадовай. (Смех) (Плясканні)
(Laughter) I know, right? He was charming, and I was flattered, and I declined. You know what his unsuccessful pickup line was? He could make me feel 22 again. (Laughter)
У той вечар я зразумела, што, напэўна, з'яўляюся адзіным чалавекам, якому за 40, і хто не хоча зноў вярнуцца ў свае 22. (Смех) (Плясканні) Калі мне было 22, я закахалася ў свайго боса. І ўжо ў 24 гады я спазнала разбуральныя вынікі гэтага кахання. Прашу ўзняць руку тых з прысутных, хто не памыляўся, калі ім было 22, хто не рабіў таго, аб чым можна было б шкадаваць. Вось. Я так і думала. Як і я, у 22 гады некаторыя з вас зрабілі памылковы выбар і закахаліся ў няправільнага чалавека, можа і ў свайго начальніка. І аднак жа ваш начальнік хутчэй за ўсе не быў прэзідэнтам Злучаных Штатаў Амерыкі.
(Applause) I realized, later that night, I'm probably the only person over 40 who does not want to be 22 again. (Laughter) (Applause) At the age of 22, I fell in love with my boss. And at the age of 24, I learned the devastating consequences. Can I see a show of hands of anyone here who didn't make a mistake or do something they regretted at 22? Yep. That's what I thought. So like me, at 22, a few of you may have also taken wrong turns and fallen in love with the wrong person, maybe even your boss. Unlike me, though, your boss probably wasn't the president of the United States of America.
Натуральна, жыццё поўніцца нечаканасцямі. Няма і дня, калі б мне не нагадвалі пра маю памылку, і я вельмі шкадую, што я яе зрабіла. У 1998, пасля малаверагоднага раману, я апынулася ў палітычным, медыйным ды легальным віру, які мала хто бачыў раней. Памятаеце, некалькі гадоў да той падзеі, мы маглі атрымаць навіны ўсяго з трох крыніц: чытаючы газету ці часопіс, слухаючы радыё, ці гледзячы тэлевізар. Вось і ўсё. Але гэта не датычылася майго лёсу. Наадварот, скандал быў данесены да вас праз лічбавую рэвалюцыю. Гэта значыла, што мы маглі атрымаць усю інфармацыю, якая нас цікавіла, дзе б мы толькі не былі, у любы час, пры любых абставінах. І калі гэтая навіна распаўсюдзілася ў студні 1998, яна пайшла ў анлайн. Упершыню традыцыйныя навіны былі ўзурпаваныя Інтэрнэтам дзеля большага ажыятажу, праз адзіны клік, які адгукаўся па ўсім свеце. Што гэта азначала менавіта для мяне? За адзіны дзень з прыватнай асобы я пераўтварылася ў асобу публічную, зняважаную ва ўсім свеце. Я страціла асабістую рэпутацыю ў глабальным сэнсе, амаль у адзіны момант. Гэтае жаданне асудзіць, падагнанае тэхналогіяй, прывяло да стварэння віртуальнага натоўпу тых, хто жадаў кінуць камень. Так, сацыяльныя медыя яшчэ адсутнічалі, аднак людзі маглі каментаваць анлайн, дасылаць у мэйлах навіны і, натуральна, крыўдныя жарты. Крыніцы навін паўсюдна выкарыстоўвалі мае фатаздымкі, каб прадаваць часопісы, банэрную рекламу анлайн, каб прыцягнуць людзей да тэлэвізараў. Памятаеце адзін мой асобны вобраз, дзе я ў берэце? Дык вось. Я памылілася, асабліва калі апранула той берэт.
(Laughter) Of course, life is full of surprises. Not a day goes by that I'm not reminded of my mistake, and I regret that mistake deeply. In 1998, after having been swept up into an improbable romance, I was then swept up into the eye of a political, legal and media maelstrom like we had never seen before. Remember, just a few years earlier, news was consumed from just three places: reading a newspaper or magazine, listening to the radio or watching television. That was it. But that wasn't my fate. Instead, this scandal was brought to you by the digital revolution. That meant we could access all the information we wanted, when we wanted it, anytime, anywhere. And when the story broke in January 1998, it broke online. It was the first time the traditional news was usurped by the internet for a major news story -- a click that reverberated around the world. What that meant for me personally was that overnight, I went from being a completely private figure to a publicly humiliated one, worldwide. I was patient zero of losing a personal reputation on a global scale almost instantaneously. This rush to judgment, enabled by technology, led to mobs of virtual stone-throwers. Granted, it was before social media, but people could still comment online, e-mail stories, and, of course, e-mail cruel jokes. News sources plastered photos of me all over to sell newspapers, banner ads online, and to keep people tuned to the TV. Do you recall a particular image of me, say, wearing a beret? Now, I admit I made mistakes -- especially wearing that beret.
Аднак тая ўвага і асуджэнне, якія атрымала я... Не сама падзея, а менавіта я, былі беспрэцэдэнтнымі. Мяне празвалі распусніцай, з'едлівай дзеўкай, прастытуткай, малалеткай, і, натуральна, той самай жанчынай. Мяне бачылі многія, але ведалі адзінкі. І я зразумела: было вельмі лёгка забыць, што тая самая жанчына мела асобістасць, мела душу, якія аднойчы былі надламаны. Калі гэта здарылася са мной 17 гадоў таму, назвы таму яшчэ не існавала. Сёння гэта называецца кібербулінгам і анлайн агрэсіяй. Сёння я хачу падзяліцца з вамі сваім досведам, пагаварыць, як гэты досвед дапамог мне аформіць мае культурныя назіранні, і як мой мінулы досвед, я спадзяюся, можа прывесці да змены, якая зменшыць пакуты іншых людзей. У 1998 я страціла сваю рэпутацыю і свой гонар. Я страціла амаль што ўсё, і гэта таксама датычыцца майго жыцця. Дазвольце мне апісаць вам адну сітуацыю. Верасень 1998 года. Я сяджу ў офісе без вокнаў у памяшканні Незалежнага Савета пад накіраванымі на мяне ўльтрафіялетавымі прамянямі. Я чую гук свайго ўласнага голаса, які быў таемна запісаны разам з тэлефоннымі размовамі, якія праводзіў мой быццам бы сябар год таму. Я знаходжуся тут, таму што мне было легальна прызначана асабіста пацвердзіць усе 20 гадзін запісаных размоў. За апошнія восем месяцаў таемны змест гэтых касет вісеў над маёй галавой, як Дамоклаў меч. Ну хто ж можа памятаць, што ён сказаў год таму? Напалоханая і зняважаная, я слухала, слухала, як я лапатала аб навінах кожнага дня; слухала, як прызнавалася ў каханні да прэзідэнта, і, натуральна, аб маёй бядзе; я слухала сваё эга, часам з'едлівае, часам няветлівае, часам дурное, жорсткае, не выбачаючае, нязграбнае. Я слухала глыбока-глыбока прысаромленая, слухала самую кепскую версію сябе самой, тую, якую я больш і не пазнаю. Праз некалькі дзён у Кангрэс была перададзена справаздача Старр, і ўсе тыя касеты і транскрыпты, усе тыя скрадзеныя словы сталі часткай той справаздачы. Ужо тое, што людзі маглі чытаць транскрыпты, было даволі жудасным, аднак праз некалькі тыдняў аўдыё-касеты былі пракручаны па тэлэбачанні. Многія з іх былі таксама выкладзены анлайн. Публічная знявага была пякельнай. Жыццё стала нязносным. Такое нячаста здаралася ў 1998 годзе, і пад гэтым я разумею крадзеж прыватных слоў чалавека, яго дзей, размоў і фатаздымкаў, каб потым зрабіць іх публічнымі -- публічнымі без дазволу, публічнымі без аніякага кантэксту, публічнымі без паразумення. Пераскочым на 12 гадоў наперад, у год 2010. У гэты год нарадзіліся сацыяльныя медыя. Нашыя краявіды, на жаль, сталі поўніцца навінамі, падобнымі на маю, незалежна ад таго, ці на самой справе была зроблена памылка, бо яна стала вядомай прыватным і публічным асобам. Вынікі для многіх былі жудаснымі, вельмі жудаснымі. Я размаўляла з маці па тэлефоне ў верасні 2010 года, і мы гутарылі пра навіны, якія датычыліся маладога перашакурсніка з Універсітэта Ратгерс, якога звалі Тайлер Клеменці. Добры, чуллівы, крэатыўны Тайлер быў патаемна засняты на вэбкамеру сваім суседам па пакоі, калі ўступіў у інтымныя зносіны з іншым хлопцам. Калі анлайн-свет дазнаўся пра гэтую падзею, пачалося высмейванне і кібербулінг. Праз некалькі дзён Тайлер саскочыў з маста Джорджа Вашынгтона і памёр. Яму было ўсяго 18 гадоў. Мая маці была не ў сабе ад таго, што здарылася з Тайлерам і яго сям'ёй. Яна была захіснута болем настолькі, што я адразу і не зразумела, чаму. І толькі праз некаторы час я ўцяміла, што маці зноў перажывала 1998 год, перажывала час, калі яна сядзела на маім ложку кожную ноч, перажывала час, калі я прымала душ з адкрытымі дзвярыма,
(Laughter) But the attention and judgment that I received -- not the story, but that I personally received -- was unprecedented. I was branded as a tramp, tart, slut, whore, bimbo, and, of course, "that woman." I was seen by many, but actually known by few. And I get it: it was easy to forget that that woman was dimensional, had a soul and was once unbroken. When this happened to me 17 years ago, there was no name for it. Now we call it "cyberbullying" and "online harassment." Today, I want to share some of my experience with you, talk about how that experience has helped shape my cultural observations, and how I hope my past experience can lead to a change that results in less suffering for others. In 1998, I lost my reputation and my dignity. I lost almost everything. And I almost lost my life. Let me paint a picture for you. It is September of 1998. I'm sitting in a windowless office room inside the Office of the Independent Counsel, underneath humming fluorescent lights. I'm listening to the sound of my voice, my voice on surreptitiously taped phone calls that a supposed friend had made the year before. I'm here because I've been legally required to personally authenticate all 20 hours of taped conversation. For the past eight months, the mysterious content of these tapes has hung like the sword of Damocles over my head. I mean, who can remember what they said a year ago? Scared and mortified, I listen, listen as I prattle on about the flotsam and jetsam of the day; listen as I confess my love for the president, and, of course, my heartbreak; listen to my sometimes catty, sometimes churlish, sometimes silly self being cruel, unforgiving, uncouth; listen, deeply, deeply ashamed, to the worst version of myself, a self I don't even recognize. A few days later, the Starr Report is released to Congress, and all of those tapes and transcripts, those stolen words, form a part of it. That people can read the transcripts is horrific enough. But a few weeks later, the audiotapes are aired on TV, and significant portions made available online. The public humiliation was excruciating. Life was almost unbearable. This was not something that happened with regularity back then in 1998, and by "this," I mean the stealing of people's private words, actions, conversations or photos, and then making them public -- public without consent, public without context and public without compassion. Fast-forward 12 years, to 2010, and now social media has been born. The landscape has sadly become much more populated with instances like mine, whether or not someone actually made a mistake, and now, it's for both public and private people. The consequences for some have become dire, very dire. I was on the phone with my mom in September of 2010, and we were talking about the news of a young college freshman from Rutgers University, named Tyler Clementi. Sweet, sensitive, creative Tyler was secretly webcammed by his roommate while being intimate with another man. When the online world learned of this incident, the ridicule and cyberbullying ignited. A few days later, Tyler jumped from the George Washington Bridge to his death. He was 18. My mom was beside herself about what happened to Tyler and his family, and she was gutted with pain in a way that I just couldn't quite understand. And then eventually, I realized she was reliving 1998, reliving a time when she sat by my bed every night, reliving -- (Chokes up)
перажывала час, калі мае бацькі баяліся, каб мяне не зняважылі да смерці, літаральна. Сёння ёсць занадта многа бацькоў, у якіх не было магчымасці заступіцца за тых, каго яны любяць. Занадта многія з іх дазналася пра пакуты і знявагу свайго дзіцяці, калі было ўжо занадта позна. Трагічная, бессэнсоўная смерць Тайлера для мяне стала штуршком да змены, паўторнай кантэкстуалізацыяй майго досведу. Я пачала глядзець на свет знявагі і кпінаў вакол мяне і заўважыла нешта новае. У 1998 мы не маглі ведаць, да чаго гэта новая тэхналогія, празваная Інтэрнэтам, нас прывядзе. Яна ўз'яднала людзей неверагодным чынам, злучыла нас са страчанымі сваякамі, выратавала жыцці, падштурхнула рэвалюцыі, але ж цемень, кібербулінг, здзекі, якія я перажыла, памножыліся шматразова. Кожны дзень анлайн людзі, асабліва моладзь, якая яшчэ не падрыхтаваная да гэтага... Гэтая моладзь сутыкаецца са знявагай і здзекамі. Гэтыя маладзёны не ўяўляюць сваё жыццё заўтра, і нажаль, многія з іх да заўтра ўжо не дажывуць. І ў гэтым няма нічога віртуальнага. ChildLine, ангельская НДА, якая дапамагае моладзі ў розных абставінах, апублікавала жудасную статыстыку мінулага года: з 2012 па 2013 адзначыўся 87% рост званкоў і мэйлаў, звязаных з кібербулінгам. Мета-аналіз, праведзены ў Галандыі, паведамляе, што ўпершыню кібербулінг прыводзіў да жадання суіцыду больш за афлайн булінг. Ведаеце, што мяне ўразіла, хаця можа ўразіць і не павінна б было? Яшчэ адно даследванне мінулага года, якое высветліла, што знявага -- гэта больш інтэнсіўна адчуваемая эмоцыя, інтэнсіўнейшая за шчасце ці нават злосць. Лютасць да іншых -- даўно вядомая з'ява, але ў анлайне тэхналагічна падмацаваныя кпіны ўсё больш разрастаюцца, не стрымліваюцца, і пастаянна даступныя. Рэха ганьбы раней распаўсюджвалася толькі на вашую сям'ю, вёску, школу ці суполку. Зараз яно закранае яшчэ і анлайн-грамадства. Мільёны людзей, часта ананімна, могуць закалоць вас сваімі словамі, прыносячы боль. І няма параметраў наконт таго, колькі людзей могуць публічна назіраць за вамі, акунаючы вас у грамадскі карантын. Публічная знявага мае асобную, чалавечую вартасць. І развіццё Інтэрнэту знізіла гэтую вартасць. Напрацягу двух дзесяцігоддзяў мы пакрысе рассаджваем насенне ганьбы і публічнай знявагі ў нашым культурным грунце, як анлайн, так і афлайн. Сайты плётак, папарацы, праграмаваная рэальнасць, палітыка, крыніцы навін і, часам, хакеры, -- увесь трафік зацыклены на ганьбе. Гэта прывяло нас да страты чуласці, да стварэння дазваляючага анлайн асяроддзя, якое прывяло да тролінгу, умяшання ў асабістае жыццё, кібербулінгу. Гэты пераход стварыў тое, што Прафесар Нікалас Мілс называе культурай ганьбы. Разгледзім некаторыя паказальныя прыклады за апошнія 6 месяцаў. Snapchat, паслуга, якой у большасці карыстаецца маладое пакаленне. Паслуга сцвярджае, што ўсе паведамленні выдаляюцца праз некалькі секунд. Уявіце сабе тып кантэнту, які праходзіць праз гэты чат. Пабочная праграма, якой карыстаюцца снэпчатэры, каб захаваць свае паведамленні, была ўзламаная, і 100,000 персанальных размоў, фатаздымкаў і відэа трапілі ў анлайн, каб застацца там назаўсёды. Джэніфер Лорэнс і некаторыя іншыя акцёры страцілі свае акаунты ў iCloud. Прыватныя, інтымныя і аголеныя фатаздымкі былі размешчаны па ўсім Інтэрнэце без дазволу акцёраў. Адзін вэбсайт плётак атрымаў больш за 5 мільёнаў клікаў толькі праз гэтую навіну. А як наконт кіберхакінгу Sony Pictures? Дакументы, якія атрымалі найбольш увагі -- гэта прыватныя мэйлы, якія могуць выклікаць максімальную публічную знявагу. Аднак у гэтай культуры ганьбы ёсць яшчэ адзін тып цэнніка, звязанага з публічнай знявагай. Цана гэтая не вызначае кошту ахвяры, якую панеслі Тайлер і многія іншыя, асабліва жанчыны, меньшынствы, прадстаўнікі групы LGBTQ. Гэтая цана вызначае прыбытак тых, хто на гэтым зарабляе грошы. Умяшанне ў жыццё іншых з'яўляецца сыравінай, якую здабываюць эфектыўна і бязлітасна, пакуюць і прадаюць за грошы. З'явілася новая рыначная пляцоўка, дзе публічная знявага -- гэта тавар, а ганьба -- індустрыя. Як у ёй робяцца грошы? Праз клікі. Чым больш сораму, тым больш клікаў. Чым больш клікаў, тым больш рэкламных даляраў. Мы патрапілі ў небяспечны цыкл. Чым больш мы клікаем на такія плёткі, тым менш чулымі мы робімся да чалавечага жыцця, што стаіць за імі. Чым менш чулымі мы робімся, тым больш мы клікаем. Хтосьці зарабляе грошы за плячыма чалавека, які церпіць і пакутуе. З кожным клікам мы робім выбар. Чым больш мы насычаем нашу культуру публічнай ганьбай, тым больш прымальным гэта робіцца, і тым больш кібербулінгу, тролінгу, некаторых форм хакінгу і анлайн знявагі мы назіраем. Чаму? Таму што ў прынцыпе ўсе яны выбудаваныя на сораме. Такія паводзіны з'яўляюцца сімптомам культуры, якую мы насадзілі. Падумайце аб гэтым. Змена ў паводзінах пачынаецца са змены таго, у што мы верым. Мы бачылі гэта ў тым, што датычыцца расізма, гамафобіі, і мноства іншых забабонаў, цяперашніх і мінулых. Калі змяніліся нашыя погляды наконт аднаполых шлюбаў, многія людзі атрымалі аднолькавыя свабоды. Калі мы пачалі шанаваць экалагічнасць, больш людзей пачалі сартаваць смецце. Вяртаючыся да нашай культуры знявагі, нам патрэбна культурная рэвалюцыя. Публічная ганьба, як крывавы спорт, павінна быць спынена. Прыйшоў час інтэрвенцыі ў Інтэрэнт і нашу культуру. Змены пачынаюцца з чагосьці простага, але лёгкімі яны не бываюць. Мы павінны вярнуцца да нашай доўгатэрміновай каштоўнасці -- эмпатыі і спачування. Анлайн у нас назіраецца дэфіцыт спачування, крызіс эмпатыі. Даследчык Брэн Браўн сказаў, і я яго працытую: "Ганьба не можа існаваць, пакуль існуе эмпатыя". Ганьба не можа існаваць, пакуль існуе эмпатыя. Я спазнала некаторыя вельмі цёмныя дні майго жыцця, і толькі праз спачуванне і эмпатыю маёй сям'і, сяброў, прафесіяналаў, і часам незнаёмых людзей, я выжыла. Спачуванне нават аднаго чалавека можа змяніць сітуацыю. Тэорыя ўплыву меньшасці, прапанаваная сацыяльным псіхолагам Сержам Масковічы, кажа, што нават праз невялікую колькасць людзей, пры наяўнасці пастаянных дзеянняў, могуць наступіць змены. У свеце анлайн мы можам узмацніць уплыў меньшасці, калі станем прыхільнікамі. Прыхільнік становіцца процілегласцю апатыі. Мы можам апублікаваць добры каментар, альбо данесці пра булінг. Паверце, каментары спачування здольныя пагасіць негатыў. Мы можам паўстаць да гэтай культуры, падтрымаўшы арганізацыі, якія працуюць з такімі праблемамі. Напрыклад, з Фондам Тайлера Клеменці ў ЗША. У Брытаніі ёсць Anti-Bullying Pro. У Аўстраліі -- Project Rockit. Мы многа кажам аб нашай свабодзе выказвання, але ж мы павінны больш размаўляць пра нашую адказнаць за свабоду выказвання. Мы ўсе жадаем быць пачутымі, але давайце адзначым розніцу паміж размовай з мэтай, і размовай, каб прыцягнуць ўвагу. Інтэрнэт -- суперхуткая дарога для падсвядомасці, аднак анлайн, праяўляючы эмпатыю да іншых, мы дадаем карысці ўсім нам, ствараючы лепшы і больш бяспечны свет. Мы павінны размаўляць анлайн са спачуваннем, разглядаць навіны са спачуваннем, клікаць са спачуваннем. Уявіце сваё жыццё, калі б у загалоўках было вашае імя. Хачу скончыць асабістым каментаром. За апошнія 9 месяцаў самае частае пытанне, якое я чула, было ЧАМУ. Чаму зараз? Чаму я высунула ўсё ж такі галаву за парапет? Намёк у гэтых пытаннях можна прасачыць паміж радкоў. Адказ ніякім чынам не звазяны з палітыкай. Галоўны адказ быў і застаецца ў наступным: таму што прыйшоў час. Час перастаць хадзіць на пальчыках вакол майго мінулага; час перастаць жыць у ганьбе; час паведаміць пра мае прыгоды. Гэта не значыць проста выказацца. Тыя, хто пакутуе праз ганьбу і публічную знявагу, павінны ведаць адну рэч: Вы здольныя гэта перажыць. Я разумею, што вам цяжка. Гэта не пройдзе без болю, хутка, лёгка, аднак вы можаце настаяць на іншай канцоўцы для сваёй гісторыі. Спачувайце сабе. Мы ўсе заслугоўваем спачуванне і жыццё як анлайн, так і афлайн у больш спагадлівым свеце. Дзякую за ўвагу. (Плясканні)
sorry -- reliving a time when she made me shower with the bathroom door open, and reliving a time when both of my parents feared that I would be humiliated to death, literally. Today, too many parents haven't had the chance to step in and rescue their loved ones. Too many have learned of their child's suffering and humiliation after it was too late. Tyler's tragic, senseless death was a turning point for me. It served to recontextualize my experiences, and I then began to look at the world of humiliation and bullying around me and see something different. In 1998, we had no way of knowing where this brave new technology called the internet would take us. Since then, it has connected people in unimaginable ways -- joining lost siblings, saving lives, launching revolutions ... But the darkness, cyberbullying, and slut-shaming that I experienced had mushroomed. Every day online, people -- especially young people, who are not developmentally equipped to handle this -- are so abused and humiliated that they can't imagine living to the next day. And some, tragically, don't. And there's nothing virtual about that. Childline, a UK nonprofit that's focused on helping young people on various issues, released a staggering statistic late last year: from 2012 to 2013, there was an 87 percent increase in calls and e-mails related to cyberbullying. A meta-analysis done out of the Netherlands showed that for the first time, cyberbullying was leading to suicidal ideations more significantly than offline bullying. And you know, what shocked me -- although it shouldn't have -- was other research last year that determined humiliation was a more intensely felt emotion than either happiness or even anger. Cruelty to others is nothing new. But online, technologically enhanced shaming is amplified, uncontained and permanently accessible. The echo of embarrassment used to extend only as far as your family, village, school or community. But now, it's the online community too. Millions of people, often anonymously, can stab you with their words, and that's a lot of pain. And there are no perimeters around how many people can publicly observe you and put you in a public stockade. There is a very personal price to public humiliation, and the growth of the internet has jacked up that price. For nearly two decades now, we have slowly been sowing the seeds of shame and public humiliation in our cultural soil, both on- and offline. Gossip websites, paparazzi, reality programming, politics, news outlets and sometimes hackers all traffic in shame. It's led to desensitization and a permissive environment online, which lends itself to trolling, invasion of privacy and cyberbullying. This shift has created what Professor Nicolaus Mills calls "a culture of humiliation." Consider a few prominent examples just from the past six months alone. Snapchat, the service which is used mainly by younger generations and claims that its messages only have the life span of a few seconds. You can imagine the range of content that that gets. A third-party app which Snapchatters use to preserve the life span of the messages was hacked, and 100,000 personal conversations, photos and videos were leaked online, to now have a life span of forever. Jennifer Lawrence and several other actors had their iCloud accounts hacked, and private, intimate, nude photos were plastered across the internet without their permission. One gossip website had over five million hits for this one story. And what about the Sony Pictures cyberhacking? The documents which received the most attention were private e-mails that had maximum public embarrassment value. But in this culture of humiliation, there is another kind of price tag attached to public shaming. The price does not measure the cost to the victim, which Tyler and too many others -- notably, women, minorities and members of the LGBTQ community -- have paid, but the price measures the profit of those who prey on them. This invasion of others is a raw material, efficiently and ruthlessly mined, packaged and sold at a profit. A marketplace has emerged where public humiliation is a commodity, and shame is an industry. How is the money made? Clicks. The more shame, the more clicks. The more clicks, the more advertising dollars. We're in a dangerous cycle. The more we click on this kind of gossip, the more numb we get to the human lives behind it. And the more numb we get, the more we click. All the while, someone is making money off of the back of someone else's suffering. With every click, we make a choice. The more we saturate our culture with public shaming, the more accepted it is, the more we will see behavior like cyberbullying, trolling, some forms of hacking and online harassment. Why? Because they all have humiliation at their cores. This behavior is a symptom of the culture we've created. Just think about it. Changing behavior begins with evolving beliefs. We've seen that to be true with racism, homophobia and plenty of other biases, today and in the past. As we've changed beliefs about same-sex marriage, more people have been offered equal freedoms. When we began valuing sustainability, more people began to recycle. So as far as our culture of humiliation goes, what we need is a cultural revolution. Public shaming as a blood sport has to stop, and it's time for an intervention on the internet and in our culture. The shift begins with something simple, but it's not easy. We need to return to a long-held value of compassion, compassion and empathy. Online, we've got a compassion deficit, an empathy crisis. Researcher Brené Brown said, and I quote, "Shame can't survive empathy." Shame cannot survive empathy. I've seen some very dark days in my life. It was the compassion and empathy from my family, friends, professionals and sometimes even strangers that saved me. Even empathy from one person can make a difference. The theory of minority influence, proposed by social psychologist Serge Moscovici, says that even in small numbers, when there's consistency over time, change can happen. In the online world, we can foster minority influence by becoming upstanders. To become an upstander means instead of bystander apathy, we can post a positive comment for someone or report a bullying situation. Trust me, compassionate comments help abate the negativity. We can also counteract the culture by supporting organizations that deal with these kinds of issues, like the Tyler Clementi Foundation in the US; in the UK, there's Anti-Bullying Pro; and in Australia, there's PROJECT ROCKIT. We talk a lot about our right to freedom of expression. But we need to talk more about our responsibility to freedom of expression. We all want to be heard, but let's acknowledge the difference between speaking up with intention and speaking up for attention. The internet is the superhighway for the id. But online, showing empathy to others benefits us all and helps create a safer and better world. We need to communicate online with compassion, consume news with compassion and click with compassion. Just imagine walking a mile in someone else's headline. I'd like to end on a personal note. In the past nine months, the question I've been asked the most is "Why?" Why now? Why was I sticking my head above the parapet? You can read between the lines in those questions, and the answer has nothing to do with politics. The top-note answer was and is "Because it's time." Time to stop tiptoeing around my past, time to stop living a life of opprobrium and time to take back my narrative. It's also not just about saving myself. Anyone who is suffering from shame and public humiliation needs to know one thing: You can survive it. I know it's hard. It may not be painless, quick or easy, but you can insist on a different ending to your story. Have compassion for yourself. We all deserve compassion and to live both online and off in a more compassionate world. Thank you for listening. (Applause and cheers)