Θα ήθελα να σας πω μια ιστορία για ένα παιδί από μια μικρή πόλη Δεν γνωρίζω το όνομα του, αλλά γνωρίζω την ιστορία του. Ζει σ'ένα μικρό χωριό στη Νότια Σομαλία. Το χωριό του είναι κοντά στο Μογκαντίσου. Η ξηρασία έχει ως αποτέλεσμα το μικρό χωριό να βυθίζεται στη φτώχεια και στα όρια της εξαθλίωσης. Χωρίς να του έχει απομείνει τίποτα εκεί, το αγόρι φεύγει για τη μεγάλη πόλη. Στη προκειμένη περίπτωση, στο Μογκαντίσου, την πρωτεύουσα της Σομαλίας. Όταν φτάνει όμως, δεν υπάρχουν ευκαιρίες, δεν υπάρχουν δουλειές, ούτε προοπτικές. Καταλήγει να μένει σ'ένα καταυλισμό στα περίχωρα του Μογκαντίσου. Περνάει ένας χρόνος περίπου, τίποτα. Μία μέρα, τον πλησιάζει ένας κύριος ο οποίος προσφέρεται να τον πάει για μεσημεριανό, έπειτα για βραδινό, και για πρωινό. Έρχεται σε επαφή με αυτήν τη δυναμική ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι του προσφέρουν μια διέξοδο. Του δόθηκαν λίγα χρήματα να αγοράσει καινούργια ρούχα, και να στείλει κάποια από αυτά πίσω στην οικογένεια του. Του γνωρίζουν και μια νεαρή γυναίκα, την οποία τελικά παντρεύεται. Κάνει μια νέα αρχή. Έχει ένα σκοπό στη ζωή. Μια πανέμορφη μέρα στο Μογκαντίσου, κάτω από ένα καταγάλανο ουρανό, μια βόμβα σε ένα αυτοκίνητο εκρήγνυται. Το παιδί από τη μικρή πόλη, αλλά με τα μεγάλα όνειρα, ήταν ο βομβιστής αυτοκτονίας, και αυτή η δυναμική ομάδα ανθρώπων ήταν η Αλ Σαμπάμπ, μια τρομοκρατική οργάνωση συνδεδεμένη με την Αλ Κάιντα. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν η ιστορία ενός παιδιού από μια μικρή πόλη που απλά προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα στην μεγάλη πόλη να καταλήγει στο να ανατινάζει τον ίδιο του τον εαυτό; Περίμενε. Περίμενε μια ευκαιρία, περίμενε να ξεκινήσει το μέλλον του, περίμενε να ανοιχτεί κάποιος δρόμος, και αυτή ήταν η πρώτη ευκαιρία που βρέθηκε στο δρόμο του. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που τον έβγαλε έξω από αυτό που λέμε «αναμονή της βίωσης της καθημερινότητας ως ανεξάρτητος ενήλικας». Η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται σε αστικά κέντρα ανά το κόσμο. Είναι η ιστορία εκείνων που στερούνται πολιτικών δικαιωμάτων, των άνεργων νέων της πόλης, που προκαλούν ταραχές στο Γιοχάνεσμπουργκ που προκαλούν ταραχές στο Λονδίνο, που προσπαθούν για κάτι άλλο πέρα από αυτήν την αναμονή. Για τους νέους ανθρώπους, η υπόσχεση της πόλης, το όνειρο της μεγάλης πόλης, είναι αυτό της ευκαιρίας, της εργασίας, του πλούτου, αλλά οι νέοι δεν παίρνουν μέρος στην ευημερία των πόλεών τους. Αντιθέτως, οι νέοι συχνά είναι αυτοί που υποφέρουν από τα ψηλότερα ποσοστά ανεργίας Ως το 2030, οι 3 από τους 5 που θα ζουν στην πόλη θα είναι κάτω των 18 ετών. Εάν δεν μεριμνήσουμε για τη συμμετοχή των νέων ανθρώπων στην ανάπτυξη των πόλεών μας, εάν δεν τους δώσουμε ευκαιρίες, η ιστορία αυτού του είδους της αναμονής, που αποτελεί πύλη εισόδου στην τρομοκρατία, στη βία, στις συμμορίες, θα είναι η ιστορία των πόλεων από δω και στο εξής. Στην πόλη όπου γεννήθηκα, το Μογκαντίσου, το 70% των νέων υποφέρουν από ανεργία. το 70% δεν δουλεύει, δεν πηγαίνει στο σχολείο. Λίγο-πολύ δεν κάνουν τίποτα. Επέστρεψα στο Μογκαντίσου τον περασμένο μήνα, και επισκέφτηκα το νοσοκομείο Μαντίνα όπου και γεννήθηκα. Θυμάμαι να στέκομαι μπροστά από αυτό το μαστιγωμένο από τις σφαίρες νοσοκομείο και να σκέφτομαι, και αν δεν είχα φύγει ποτέ; Εάν είχα εξαναγκαστεί να παραμείνω μέσα στην ίδια αυτή κατάσταση της αναμονής; Θα είχα γίνει τρομοκράτης; Δεν είμαι πραγματικά σίγουρος για την απάντηση. Ο λόγος που βρέθηκα στο Μογκαντίσου εκείνο τον μήνα ήταν για να φιλοξενήσω μια ηγετική ομάδα από νέους και κορυφαίους εκπρόσωπους του επιχειρηματικού κόσμου. Έφερα κοντά περίπου 90 νεαρούς Σομαλούς ηγέτες. Καθίσαμε κάτω και αναπτύξαμε ελεύθερα τις ιδέες μας σχετικά με την επίλυση των μεγαλύτερων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η πόλη Ένας από τους νεαρούς παρευρισκόμενους ήταν ο Άντεν. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Μογκαντίσου, αποφοίτησε. Δεν υπήρχαν δουλειές, ούτε ευκαιρίες Τον θυμάμαι να μου λέει, επειδή ήταν απόφοιτος πανεπιστημίου, άνεργος, εξοργισμένος, ότι ήταν ο τέλειος στόχος για την Αλ Σαμπάμπ και άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις, για να τον στρατολογήσουν. Αναζητούσαν ανθρώπους σαν και αυτόν. Αλλά η ιστορία του παίρνει διαφορετική τροπή. Στο Μογκαντίσου, το μεγαλύτερο εμπόδιο για να μετακινηθείς από το ένα σημείο στο άλλο, είναι οι δρόμοι. Είκοσι τρία χρόνια εμφύλιου πολέμου έχουν καταστρέψει ολοσχερώς το οδικό δίκτυο, και ένα μηχανάκι είναι ο ευκολότερος τρόπος να μετακινηθεί κάποιος. Ο Άντεν είδε μια ευκαιρία και την άρπαξε. Ξεκίνησε μια εταιρία με μηχανάκια. Στην αρχή νοίκιαζε τα μηχανάκια στους κατοίκους της περιοχής που κανονικά δεν θα είχαν αρκετά χρήματα γι'αυτά. Αγόρασε 10 ποδήλατα με τη βοήθεια συγγενικών του προσώπων και φίλων και το όνειρο του είναι τελικά να επεκτείνει τις αγορές του στις μερικές εκατοντάδες μέσα στα επόμενα τρία χρόνια. Σε τι διαφέρει αυτή η ιστορία; Τι είναι αυτό που κάνει την ιστορία του διαφορετική; Πιστεύω ότι είναι η ικανότητά του να διακρίνει και να αρπάξει μια νέα ευκαιρία. Είναι η επιχειρηματικότητα, και πιστεύω ότι η επιχειρηματικότητα μπορεί να αποτελέσει το πιο δυνατό όπλο έναντι της αναμονής για ανεξαρτητοποίηση. Δίνει τη δυνατότητα στους νέους ανθρώπους να γίνουν οι δημιουργοί ακριβώς αυτών των οικονομικών ευκαιριών που τόσο απεγνωσμένα αναζητούν. Μπορείς μάλιστα να εκπαιδεύσεις τους νέους ανθρώπους να γίνουν επιχειρηματίες. Θέλω να σας μιλήσω για ένα νεαρό άνδρα που πήρε μέρος σε μία από τις συναντήσεις μου, τον Μοχάμεντ Μοχάμουντ, ενός ανθοπώλη. Με βοηθούσε να εκπαιδεύσω κάποιους από τους νέους ανθρώπους στη διάσκεψη πώς να φτάσουν στην κορυφή της επιχειρηματικότητας, και πώς να είναι καινοτόμοι και πώς να δημιουργήσουν μία επιχειρηματική κουλτούρα. Στην πραγματικότητα ήταν ο πρώτος ανθοπώλης στο Μογκαντίσου σε διάστημα 22 χρόνων, και μέχρι πρόσφατα, έως ότου ήρθε ο Μοχάμεντ, εάν ήθελες λουλούδια για τον γάμο σου, χρησιμοποιούσες πλαστικά μπουκέτα που αποστέλλονταν από το εξωτερικό. Εάν ρωτούσες κάποιον, «Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες φρέσκα λουλούδια;» για πολλούς απ'όσους μεγάλωσαν μετά τον εμφύλιο πόλεμο, η απάντηση θα ήταν «Ποτέ». Επομένως ο Μοχάμεντ είδε μια ευκαιρία. Ξεκίνησε μια ανθοκομική εταιρία που κάνει τον σχεδιασμό και εξωραϊσμό χώρων. Δημιούργησε μία φάρμα ακριβώς έξω από το Μογκαντίσου, και ξεκίνησε να φυτεύει τουλίπες και κρίνα, λουλούδια τα οποία όπως είπε επιβιώνουν στο δριμύ κλίμα του Μογκαντίσου. Ξεκίνησε μάλιστα να διανέμει λουλούδια σε γάμους, να δημιουργεί κήπους σε σπίτια, και δουλειές σε όλη την πόλη, ενώ τώρα ασχολείται με τη δημιουργία του πρώτου δημόσιου πάρκου στο Μογκαντίσου μέσα σε 22 χρόνια. Δεν υπάρχει δημόσιο πάρκο στο Μογκαντίσου. Θέλει να δημιουργήσει έναν χώρο όπου οι οικογένειες, οι νέοι άνθρωποι, μπορούν να έρθουν κοντά, και, όπως λέει, να μυρίσουν τα «παροιμιώδη τριαντάφυλλα». Παρεμπιπτόντως, δεν φυτεύει τριαντάφυλλα επειδή καταναλώνουν μεγάλη ποσότητα νερού. Επομένως το πρώτο βήμα είναι να εμπνεύσουμε τους νέους ανθρώπους, και η παρουσία του Μοχάμεντ, που βρίσκεται σε αυτό το δωμάτιο, άσκησε βαθιά επίδραση στους νέους που παρευρίσκονται. Δεν είχαν σκεφτεί ποτέ πραγματικά να ξεκινήσουν μια επιχείρηση. Είχαν σκεφτεί να δουλέψουν για κάποια μη κυβερνητική οργάνωση, ή για την κυβέρνηση, αλλά η ιστορία του, η δική του καινοτομία, τους επηρέασε πραγματικά πολύ. Τους ανάγκασε να δουν την πόλη τους σαν ένα μέρος ευκαιριών. Τους έδωσε τη δύναμη να πιστέψουν ότι θα μπορούσαν να γίνουν επιχειρηματίες, ότι θα μπορούσαν να επιφέρουν αλλαγή. Μέχρι το τέλος της ημέρας, βρήκαν καινοτόμες λύσεις για κάποιες από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετώπιζε η πόλη. Εμφανίστηκαν έχοντας βρει επιχειρηματικές λύσεις στα τοπικά προβλήματα. Επομένως, το να εμπνέεις νέους ανθρώπους και να δημιουργείς μια κουλτούρα επιχειρηματικότητας, είναι πραγματικά ένα σπουδαίο βήμα, αλλά οι νέοι άνθρωποι χρειάζονται κεφάλαιο προκειμένου να κάνουν τις ιδέες τους πραγματικότητα. Χρειάζονται πραγματογνώμονες και καθοδήγηση ώστε να καταφέρουν να αναπτύξουν και να προωθήσουν τις επιχειρήσεις τους. Φέρτε σε επικοινωνία τους νέους ανθρώπους με τα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιήσουν, δώστε τους την υποστήριξη που χρειάζονται για να περάσουν από τον ιδεασμό στην δημιουργία, και θα δημιουργήσετε καταλύτες για την αστική ανάπτυξη. Για μένα, η επιχειρηματικότητα είναι κάτι παραπάνω από την εκκίνηση απλώς μιας επιχείρησης. Είναι το να δημιουργείς ένα κοινωνικό αντίκτυπο. Ο Μοχάμεντ δεν πουλάει απλά λουλούδια. Πιστεύω ότι πουλάει ελπίδα. Το δικό του «Πάρκο Ειρήνης», έτσι το αποκαλεί, όταν θα δημιουργηθεί, ουσιαστικά θα μεταμορφώσει τον τρόπο που οι άνθρωποι βλέπουν την πόλη τους. Ο Άντεν προσέλαβε παιδιά από τον δρόμο ώστε να τον βοηθούν στην ενοικίαση και στην συντήρηση των ποδηλάτων. Τους έδωσε την ευκαιρία να δραπετεύσουν από την παράλυση που δημιουργεί η «αναμονή για την αυτόνομη ζωή ως ενήλικας». Αυτοί οι νέοι επιχειρηματίες ασκούν τεράστια επίδραση στις πόλεις τους. Επομένως η πρόταση μου είναι, μετατρέψτε τους νέους σε επιχειρηματίες, επωάστε και θρέψτε την εγγενή αυτή καινοτομία τους, και θα έχετε περισσότερες ιστορίες με λουλούδια και «Πάρκα Ειρήνης» από ότι με βόμβες σε αυτοκίνητα και «αναμονή για ανεξαρτητοποίηση». Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
I would like to talk to you about a story about a small town kid. I don't know his name, but I do know his story. He lives in a small village in southern Somalia. His village is near Mogadishu. Drought drives the small village into poverty and to the brink of starvation. With nothing left for him there, he leaves for the big city, in this case, Mogadishu, the capital of Somalia. When he arrives, there are no opportunities, no jobs, no way forward. He ends up living in a tent city on the outskirts of Mogadishu. Maybe a year passes, nothing. One day, he's approached by a gentleman who offers to take him to lunch, then to dinner, to breakfast. He meets this dynamic group of people, and they give him a break. He's given a bit of money to buy himself some new clothes, money to send back home to his family. He is introduced to this young woman. He eventually gets married. He starts this new life. He has a purpose in life. One beautiful day in Mogadishu, under an azure blue sky, a car bomb goes off. That small town kid with the big city dreams was the suicide bomber, and that dynamic group of people were al Shabaab, a terrorist organization linked to al Qaeda. So how does the story of a small town kid just trying to make it big in the city end up with him blowing himself up? He was waiting. He was waiting for an opportunity, waiting to begin his future, waiting for a way forward, and this was the first thing that came along. This was the first thing that pulled him out of what we call waithood. And his story repeats itself in urban centers around the world. It is the story of the disenfranchised, unemployed urban youth who sparks riots in Johannesburg, sparks riots in London, who reaches out for something other than waithood. For young people, the promise of the city, the big city dream is that of opportunity, of jobs, of wealth, but young people are not sharing in the prosperity of their cities. Often it's youth who suffer from the highest unemployment rates. By 2030, three out of five people living in cities will be under the age of 18. If we do not include young people in the growth of our cities, if we do not provide them opportunities, the story of waithood, the gateway to terrorism, to violence, to gangs, will be the story of cities 2.0. And in my city of birth, Mogadishu, 70 percent of young people suffer from unemployment. 70 percent don't work, don't go to school. They pretty much do nothing. I went back to Mogadishu last month, and I went to visit Madina Hospital, the hospital I was born in. I remember standing in front of that bullet-ridden hospital thinking, what if I had never left? What if I had been forced into that same state of waithood? Would I have become a terrorist? I'm not really sure about the answer. My reason for being in Mogadishu that month was actually to host a youth leadership and entrepreneurship summit. I brought together about 90 young Somali leaders. We sat down and brainstormed on solutions to the biggest challenges facing their city. One of the young men in the room was Aden. He went to university in Mogadishu, graduated. There were no jobs, no opportunities. I remember him telling me, because he was a college graduate, unemployed, frustrated, that he was the perfect target for al Shabaab and other terrorist organizations, to be recruited. They sought people like him out. But his story takes a different route. In Mogadishu, the biggest barrier to getting from point A to point B are the roads. Twenty-three years of civil war have completely destroyed the road system, and a motorbike can be the easiest way to get around. Aden saw an opportunity and seized it. He started a motorbike company. He began renting out motorbikes to local residents who couldn't normally afford them. He bought 10 bikes, with the help of family and friends, and his dream is to eventually expand to several hundred within the next three years. How is this story different? What makes his story different? I believe it is his ability to identify and seize a new opportunity. It's entrepreneurship, and I believe entrepreneurship can be the most powerful tool against waithood. It empowers young people to be the creators of the very economic opportunities they are so desperately seeking. And you can train young people to be entrepreneurs. I want to talk to you about a young man who attended one of my meetings, Mohamed Mohamoud, a florist. He was helping me train some of the young people at the summit in entrepreneurship and how to be innovative and how to create a culture of entrepreneurship. He's actually the first florist Mogadishu has seen in over 22 years, and until recently, until Mohamed came along, if you wanted flowers at your wedding, you used plastic bouquets shipped from abroad. If you asked someone, "When was the last time you saw fresh flowers?" for many who grew up under civil war, the answer would be, "Never." So Mohamed saw an opportunity. He started a landscaping and design floral company. He created a farm right outside of Mogadishu, and started growing tulips and lilies, which he said could survive the harsh Mogadishu climate. And he began delivering flowers to weddings, creating gardens at homes and businesses around the city, and he's now working on creating Mogadishu's first public park in 22 years. There's no public park in Mogadishu. He wants to create a space where families, young people, can come together, and, as he says, smell the proverbial roses. And he doesn't grow roses because they use too much water, by the way. So the first step is to inspire young people, and in that room, Mohamed's presence had a really profound impact on the youth in that room. They had never really thought about starting up a business. They've thought about working for an NGO, working for the government, but his story, his innovation, really had a strong impact on them. He forced them to look at their city as a place of opportunity. He empowered them to believe that they could be entrepreneurs, that they could be change makers. By the end of the day, they were coming up with innovative solutions to some of the biggest challenges facing their city. They came up with entrepreneurial solutions to local problems. So inspiring young people and creating a culture of entrepreneurship is a really great step, but young people need capital to make their ideas a reality. They need expertise and mentorship to guide them in developing and launching their businesses. Connect young people with the resources they need, provide them the support they need to go from ideation to creation, and you will create catalysts for urban growth. For me, entrepreneurship is more than just starting up a business. It's about creating a social impact. Mohamed is not simply selling flowers. I believe he is selling hope. His Peace Park, and that's what he calls it, when it's created, will actually transform the way people see their city. Aden hired street kids to help rent out and maintain those bikes for him. He gave them the opportunity to escape the paralysis of waithood. These young entrepreneurs are having a tremendous impact in their cities. So my suggestion is, turn youth into entrepreneurs, incubate and nurture their inherent innovation, and you will have more stories of flowers and Peace Parks than of car bombs and waithood. Thank you. (Applause)