Όσο με θυμάμαι, αγαπούσα τα Μαθηματικά. Στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι 100% αλήθεια. Αγαπούσα τα Μαθηματικά πάντα, εκτός από μια περίοδο δύο εβδομάδων στο Λύκειο.
For as long as I remember, I've loved mathematics. Actually, it's not 100 percent true. I've loved mathematics for all but a two-week period in senior high school.
(Γέλια)
(Laughter)
Ήμουν ο καλύτερος στην τάξη μου και θα ξεκινούσαμε το μάθημα των Προχωρημένων Μαθηματικών. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος για αυτό το νέο αντικείμενο, τους μιγαδικούς αριθμούς. Μου αρέσουν τα δύσκολα. Η καθηγήτριά μου μας προετοίμαζε για τις έννοιες με ερωτήσεις σχετικά με τετραγωνικές ρίζες. Τετραγωνική ρίζα του εννιά; τρια. Τετραγωνική ρίζα του 256; 16. Πανεύκολα. Και τότε έκανε μια ερώτηση παγίδα: Και ποια είναι η τετραγωνική ρίζα του −1; Φυσικά, το γνωρίζαμε. «Ελάτε τώρα, κυρία! Όλοι γνωρίζουμε ότι οι αρνητικοί αριθμοί δεν έχουν τετραγωνική ρίζα». «Αυτό ισχύει στον πραγματικό κόσμο», είπε, «αλλά στον μιγαδικό κόσμο η τετραγωνική ρίζα του −1 είναι ο φανταστικός αριθμός i».
I was top of my class, and we were about to start the Extension Maths course. I was really excited about this brand new topic coming up, complex numbers. I like complex. My teacher was priming us for the concepts with some questions about square roots. Square of nine -- three; square of 256 -- sixteen. Too easy. Then she asked the trick question: What about the square root of negative one? Of course, we were all over it -- "Come on, Miss! We all know you can't take the square root of a negative." "That's true in the real world," she said. "But in the complex world, the square root of negative one is the imaginary number i."
(Γέλια)
(Laughter)
Εκείνη την ημέρα, όλος ο μαθηματικός μου κόσμος γκρεμίστηκε.
That day, my entire mathematical world came crashing down on me.
(Γέλια)
(Laughter)
«Φανταστικοί αριθμοί; Σοβαρά τώρα; Μα τα Μαθηματικά είναι πηγή αλήθειας, μη μου αρχίζετε τα αφηρημένα τώρα. Θα ασχολούμουν με τις Τέχνες αν ήθελα να παίζω με φανταστικούς αριθμούς».
"Imaginary numbers? Seriously? But mathematics is a source of truth, please don't go abstract on me. I would have studied art if I wanted to play with imaginary numbers."
(Γέλια)
(Laughter)
«Το μάθημα είναι Προηγμένα Μαθηματικά, ας επιστρέψουμε στην ύλη!» Δεν το έκανε. Και τις επόμενες δύο εβδομάδες εκτελούσα απρόθυμα υπολογισμούς χωρίς νόημα…
"This is Extension Maths, let's get back with our program!" She didn't, and over the next couple of weeks, I reluctantly performed meaningless calculations,
(Γέλια)
(Laughter)
υπολογίζοντας φανταστικές λύσεις σε τριωνυμικές εξισώσεις.
finding imaginary solutions to quadratic equations.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά τότε συνέβη κάτι εκπληκτικό. Ξεκινήσαμε να βρίσκουμε κομψές λύσεις σε πραγματικά προβλήματα, για τα οποία προηγουμένως δεν είχαμε απαντήσεις, χάρη στον μιγαδικό κόσμο των φανταστικών αριθμών. Πριν από 500 χρόνια, κάποιος μαθηματικός αποφάσισε να διασκεδάσει και να εφεύρει αυτούς τους φανταστικούς αριθμούς και εξαιτίας του, τώρα βρίσκουμε όλες αυτές τις εκπληκτικές ταυτότητες και εφαρμογές στον πραγματικό κόσμο σε αντικείμενα όπως του Ηλεκτρολόγου Μηχανικού. Πω πω! Η εκτίμησή μου για τα Μαθηματικά πέρασε σε άλλο επίπεδο. Και μετά από τη σύντομη δυσπιστία μου, ερωτεύτηκα το αντικείμενο περισσότερο από ποτέ.
But then something amazing happened. We began finding elegant solutions to real-world problems we previously had no answers to, starting with the complex world of imaginary numbers. So some mathematician 500 years ago decides to have some fun and make up these imaginary numbers, and because of that we can now derive these amazing identities with applications in the real world, in fields like electrical engineering. Wow! I gained a whole new level of appreciation for mathematics. And after my brief mistrust, I was now in love with the subject more than ever.
Ο μαθηματικός Φράνσις Σου, το συνοψίζει όμορφα λέγοντας,
Francis Su, the mathematician, sums it up beautifully when he says,
«Στη μελέτη των Μαθηματικών βρίσκουμε το παιχνίδι, την ομορφιά, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την αγάπη». Αλλά αν ρωτήσετε έναν μαθητή σήμερα, πιθανότατα θα σας πει κάτι διαφορετικό. Μάλλον θα ακούσετε «δύσκολα» και «βαρετά». Και ίσως έχουν δίκιο ότι είναι δύσκολα. Αλλά σίγουρα δεν είναι βαρετά. Μάλιστα, θα έλεγα το ότι η δυσκολία τους είναι μέρος της ομορφιάς τους. Διότι τίποτα που αξίζει δεν είναι εύκολο.
"We study mathematics for play, for beauty, for truth, for justice and for love." But if you ask a student today, you'll probably hear a different story. You might hear "difficult" and "boring." And they might be right about difficult. But it's certainly not boring. In fact, I'd say being difficult to master is part of what makes it beautiful. Because nothing worth doing is easy.
Οι μαθητές πρέπει να παραμείνουν αρκετό χρόνο στα δύσκολα κομμάτια, για να εκτιμήσουν την ομορφιά, όταν όλα συνδέονται. Περίπου όπως έκανα εγώ εκείνες τις δύο εβδομάδες στο Λύκειο. Δυστυχώς, τα σχολικά συστήματά μας - εμείς, καθοδηγούμε τους μαθητές στα Μαθηματικά σαν στρατιώτες. Έτσι, αυτοί που μένουν λίγο πίσω, τους είναι σχεδόν αδύνατο να προφτάσουν τους άλλους και να εκτιμήσουν την ομορφιά.
So we need students to stick around long enough through the difficult parts to appreciate the beauty when it all ties together. Much like I did for that brief couple of weeks in high school. Unfortunately, our school systems -- we move students through mathematics in a lockstep process. So those who fall a little behind find it near impossible to ever catch up and appreciate that beauty.
Όμως γιατί είναι πρόβλημα αυτό; Γιατί πρέπει να μας νοιάζει; Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, στον κόσμο μας πρέπει κάθε πολίτης να είναι καταρτισμένος στα Μαθηματικά. Με την έλευση της τεχνητής νοημοσύνης και των αυτοματισμών, πολλές από τις δουλειές που βλέπουμε σήμερα, είτε δεν θα υπάρχουν είτε θα τροποποιηθούν, ώστε να απαιτούν λιγότερη δουλειά ρουτίνας και περισσότερη ανάλυση και τεχνογνωσία. Αλλά δεν παράγουμε τους επιπλέον φοιτητές Μαθηματικών για να καλύψουν αυτούς τους ρόλους.
But why is this a problem? Why should we care? Well today, more than ever, our world needs every citizen to be skilled in mathematics. With the advent of artificial intelligence and automation, many of the jobs we see today will either not exist or be transformed to require less routine work and more analysis and application of expertise. But we're not producing the extra mathematics students to fill these new roles.
Αυτό το γράφημα δείχνει το πλήθος των φοιτητών που μελετούν Στοιχειώδη Μαθηματικά και Προηγμένα Μαθηματικά για μία περίοδο 20 ετών στην Αυστραλία. Είναι φανερό ότι ενώ η ζήτηση για μαθηματικές δεξιότητες αυξάνει γρήγορα, η προσφορά φθίνει σταθερά. Για να το θέσουμε σωστά, οι μισοί μαθητές που αποφοιτούν από το Λύκειο στην Αυστραλία σήμερα δεν είναι μπορούν να καταλάβουν οποιοδήποτε επιχείρημα για τον ρυθμό μεταβολής δεδομένων. Σε αυτήν την ψηφιακή εποχή, στην οποία οι ψευδοειδήσεις επηρεάζουν τα εκλογικά αποτελέσματα, αυτό είναι πολύ ανησυχητικό.
This graph shows the number of students taking Standard Mathematics and Advanced Mathematics over a period of 20 years in Australia. It's clear that while we have demand for mathematics skills rapidly increasing, supply is in steady decline. To put things in perspective, half of the students completing high school today in Australia are not prepared to understand any argument about rates of change in data. In this digital age where fake news can influence election results, this is very concerning.
Ας σας δώσω ένα πιο συγκεκριμένο παράδειγμα. Ας δούμε προσεκτικά αυτό το γράφημα. Μπορεί κανείς να δει τι έχω κάνει για να τονίσω τη θέση μου; Αν δεν μπορείτε, θα σας δείξω τώρα με τον κάθετο άξονα να ξεκινά από το 0, όπως θα έπρεπε. Να 'το, το βλέπετε τώρα; Είναι ακριβώς τα ίδια δεδομένα, αλλά διαμόρφωσα την αναπαράστασή τους για να σας επηρεάσω. Και αυτό είναι καλό, αυτή είναι η δουλειά μου.
Let me give you a concrete example. Let's take a closer look at that graph. Can everyone see what I've done there to stress my point? If you can't, let me show you now, with the vertical axis starting at zero, where it should be. There, you see it now, right? It's the exact same data but I've manipulated the representation to influence you. And that's cool, that's my job up here.
(Γέλια)
(Laughter)
Όμως σοβαρά, αν δεν κάνουμε κάτι για να βελτιώσουμε δραστικά την ενασχόληση των μαθητών με τα Μαθηματικά, δεν θα έχουμε μόνο τεράστια έλλειψη εξειδίκευσης, αλλά και έναν ευμετάβλητο πληθυσμό, που θα χειραγωγείται εύκολα από όποιον βγαίνει περισσότερο στην τηλεόραση. Ποια είναι λοιπόν η λύση;
But in all seriousness, unless we do something to drastically improve student engagement with mathematics, we'll not only have a huge skills shortage crisis but a fickle population, easily manipulated by whoever can get the most air time. So what's the solution?
Πρέπει να κάνουμε πολλά πράγματα. Χρειάζεται αναμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών. Πρέπει να ενθαρρύνουμε τους καλύτερους και εξυπνότερους να γίνουν δάσκαλοι. Πρέπει να καταργήσουμε τις εξετάσεις με μεγάλο διακύβευμα και να ακολουθήσουμε μια μαθησιακή προσέγγιση με βάση τις δεξιότητες. Αλλά όλα αυτά παίρνουν χρόνο και εγώ είμαι ανυπόμονος.
There are a lot of things we have to do. We need curriculum reform. We need our best and brightest encouraged to become teachers. We need to put an end to high-stakes tests and instead follow a mastery-based learning approach. But all these things take time. And I'm impatient.
Βλέπετε, το σκέφτομαι εδώ και οκτώ χρόνια. Από τότε που εγκατέλειψα τη δουλειά μου ως χρηματιστής παραγώγων, για να να φτιάξω μία διαδικτυακή εφαρμογή, που βοηθά τους μαθητές στα Μαθηματικά. Σήμερα η εφαρμογή μας χρησιμοποιείται από σχολεία σε όλον τον κόσμο και βλέπουμε σημαντικές βελτιώσεις σε μαθητές που χρησιμοποιούν το πρόγραμμά μας τακτικά. Αλλά αυτό είναι το θέμα. Τις βλέπουμε μόνον σε όσους χρησιμοποιούν τα πρόγραμμα τακτικά. Και οι περισσότεροι δεν το κάνουν. Έτσι, μετά από χρόνια ανάπτυξης και βαθμιαίας βελτίωσης της εφαρμογής, η μεγαλύτερη πρόκληση για μας δεν είχε πολλή σχέση τόσο με το προϊόν, αλλά να δώσουμε κίνητρο τους μαθητές να θέλουν να δουλέψουν στα κενά τους. Καταλαβαίνετε ότι στη σημερινή αγορά της προσοχής ανταγωνιζόμαστε με το FaceBook, το Snapchat και τα PlayStation στο να προσελκύσουμε τον χρόνο των μαθητών.
See, I've been thinking about this for eight years now. Ever since I left my job as a derivative trader to build a web application to help students learn mathematics. Today, our app is used by schools across the globe. And we're seeing big improvements for students who use the program regularly. But here's the thing -- we're only seeing it for students who use the program regularly. And most of them don't. So after years of developing and refining the application, our biggest challenge was not so much product related, our biggest challenge was motivating students to want to work on their gaps in understanding. You can imagine in today's attention economy, we're competing against Facebook, Snapchat and PlayStation to try and get these students' time.
Έτσι επιστρέψαμε στα βασικά και σκεφτήκαμε πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε να αξίζει τον κόπο για τους μαθητές να διαθέτουν μέρος της διαθέσιμης ποσότητας προσοχής τους στην εκπαίδευσή τους. Εισάγαμε στοιχεία παιχνιδοποίησης, όπως πόντους, παράσημα και άβαταρ, και παρατηρούσαμε μια προσωρινή κορύφωση στην ενασχόληση, αλλά η κατάσταση επανερχόταν στα συνήθη επίπεδα, μόλις περνούσε η επίδραση του νεωτερισμού.
So we went back to the drawing board and started to think about how we could make it worthwhile for students to spend some of their "attention budget" on their education. We tinkered with gamification elements like points, badges and avatars, and we'd see a temporary spike in engagement but things would go back to normal as soon as the novelty wore off.
Τότε μία μέρα, ο συνιδρυτής μου, ο Άλβιν, βρήκε μία μελέτη φοιτητών του Σικάγου, των οποίων ηγήθηκε ο συμπεριφορικός οικονομολόγος Στίβεν Λέβιτ, στην οποία πλήρωναν φοιτητές, που βελτίωναν τους βαθμούς τους στα τεστ. Ξεκίνησε να μου λέει για κάποια πράγματα που δοκίμασαν και τα ενδιαφέροντα ευρήματά τους. Για παράδειγμα, βρήκαν ότι η παροχή κινήτρων για εισόδους όπως η προσπάθεια, λειτουργούσε πολύ καλύτερα από ό,τι η παροχή κινήτρων για εξόδους, όπως οι βαθμοί. Βρήκαν ότι τους νεώτερους μαθητές μπορούσαν να τους κερδίσουν με ένα βραβείο, αλλά για τους μεγαλύτερους χρειάζονται χρήματα.
Then one day, my cofounder, Alvin, came across a study of students in Chicago led by the behavioral economist, Steven Levitt, where they paid students who improved on their test scores. He started telling me about some of the things they tested for and the interesting findings they had. For instance, they found that incentivizing students for inputs, like effort, worked a lot better than incentivizing for outputs, like test scores. They found that for younger students, you could win them over with a trophy but for older students, you really needed cash.
(Γέλια)
(Laughter)
Και η ποσότητα των μετρητών έπαιζε ρόλο: 10 δολάρια ήταν καλά, 20 δολάρια ακόμα καλύτερα. Αλλά ίσως το πιο σημαντικό ήταν πως συμπέραναν ότι οι ανταμοιβές έπρεπε να είναι άμεσες, αντί για μελλοντικές. Έφτασαν στο σημείο να δίνουν στους μαθητές 20 δολάρια και να λένε «Άγγιξέ τα, αισθάνσου τα, μύρισέ τα.»
And the amount of cash mattered -- 10 dollars was good, 20 dollars -- even better. But perhaps most importantly, they found that the rewards had to be instant rather than promised at a later date. They went as far as to give the students 20 dollars and say, "Touch it, feel it, smell it --"
(Μυρίζει)
(Sniffing)
«Είναι όλα δικά σου, αλλά αν αποτύχεις, θα σου τα πάρω πίσω». Και λειτούργησε πολύ καλά. Αμέσως ενθουσιάστηκα για τις δυνατότητες εφαρμογής της μελέτης στο πρόγραμμά μας. Αλλά μόλις καταλάγιασε ο ενθουσιασμός, μας έζωσαν κάποιες ανησυχίες. Κατ' αρχάς, ήταν ηθικό;
"It's all yours. But if you fail, I'm going to take it back." And that worked really well. I immediately got excited about the possibilities of implementing this in our program. But once the excitement settled down, there were a few concerns that crept in our minds. Firstly, was this ethical?
(Γέλια)
(Laughter)
Δεύτερον, πώς θα το χρηματοδοτούσαμε;
Secondly, how would we fund this thing?
(Γέλια)
(Laughter)
Τέλος, θα διατηρούνταν τα αποτελέσματα μόλις οι μαθητές σταματούσαν να πληρώνονται;
And finally, would the results be sustained if the students were no longer paid?
Ας δούμε πρώτα το ηθικό κομμάτι. Είμαι λίγο δογματικός μαθηματικός. Άρα θα ήμουν από τους πρώτους που θα έλεγαν ότι πρέπει να μελετάμε Μαθηματικά μόνο και μόνο για τα Μαθηματικά. Θυμηθείτε, «για τα παιχνίδια, την ομορφιά, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την αγάπη»! Όχι για χρήματα!
Now, let's look at the ethical part first. I'm a bit of a mathematical purist. So I'd be one of the first people to say that we should study mathematics for the sake of mathematics. Remember -- for play, for beauty, for truth, for justice and for love! Not for money!
(Γέλια)
(Laughter)
Ενώ πάλευα μ' αυτό, κατέληξα στο ότι αν και έτσι βλέπω τα Μαθηματικά τώρα, αυτό οφείλεται στο ότι ασχολήθηκα τόσο πολύ, που τελικά τα εκτίμησα. Είναι πολύ δύσκολο να πούμε σήμερα σε έναν μαθητή που δυσκολεύεται στα Μαθηματικά να δουλέψει σκληρά για να δρέψει καρπούς στο μακρινό μέλλον. Και δεν πρόκειται και τόσο για δωροδοκία, διότι θα μπορούσα να δωροδοκήσω τους μαθητές μιλώντας τους για τα μεγάλα μπόνους, που έπαιρνα ως χρηματιστής παραγώγων ως ανταμοιβή για τις μαθηματικές δεξιότητές μου. Αλλά δεν ωφελεί μακροπρόθεσμα. Πρακτικά δεν κάνει τίποτα. Οι συμπεριφορικοί οικονομολόγοι το ονομάζουν hyperbolic discount, και σημαίνει, σύμφωνα με τον Λέβιτ, ότι όλη η ισχύς της παροχής κινήτρων εξαφανίζεται όταν οι ανταμοιβές δίνονται με καθυστέρηση. Έτσι, από καθαρά οικονομική σκοπιά, αν δεν δώσουμε άμεσα κίνητρα επενδύουμε πλημμελώς στα αποτελέσματα των μαθητών Πήρα θάρρος από αυτό και συνειδητοποίησα ότι ως κοινωνία, είμαστε πολύ συνηθισμένοι σε οικονομικά κίνητρα. Είτε από την κυβέρνηση, είτε από εργοδότες, είτε στο σπίτι.
As I struggled with this, I came to see that, while it's a way I look at mathematics now, it's only because I studied it long enough to appreciate it. It's very difficult to tell a student struggling with mathematics today to work hard for a payoff in the distant future. And it's not so much bribery that's at work here, because I could bribe students by telling them about my big bonuses in my derivative trading days as a reward for doing well at maths. But it doesn't pay off for a very long time. So it's practically naught. Behavioral economists call this hyperbolic discounting. And Levitt goes as far as to say that all motivating power vanishes when rewards are handed out with a delay. So, from a purely economic point of view: if we don't use immediate incentives, we are underinvesting in student outcomes. I took heart from that, and came to see that as a society, we're actually quite used to financial incentives. Whether it be by the government, by employers or at home.
Για παράδειγμα, πολλοί γονείς πληρώνουν τα παιδιά τους ένα επίδομα ή χαρτζιλίκι για να κάνουν δουλειές στο σπίτι. Άρα δεν είναι και τόσο αμφιλεγόμενο. Όσο το σκεφτόμουν, άρχισε να απαντιέται το δεύτερο ερώτημα του πώς θα το χρηματοδοτήσουμε. Οι γονείς έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Άρα, ας τους χρεώσουμε μια εβδομαδιαία συνδρομή για τη χρήση του προγράμματός μας, αλλά… αν ένας μαθητής πετύχει τον εβδομαδιαίο στόχο του στα Μαθηματικά, θα επιστρέψουμε τη συνδρομή απευθείας στον τραπεζικό λογαριασμό του παιδιού. Επιλέξαμε τρεις ολοκληρωμένες ασκήσεις σε μία εβδομάδα για 10 δολάρια. Έτσι, δίνουμε κίνητρο για προσπάθεια αντί για την απόδοση, για μια αρκετά μικρή περίοδο και με αρκετά ουσιαστική πληρωμή, ώστε οι μαθητές να νοιάζονται.
For instance, many parents would pay their children an allowance or pocket money for doing chores in the house. So it wasn't really all that controversial. As I thought about that, it started to answer that second question of how we were going to fund this. Naturally, parents are the most invested in their children's education. So, let's charge them a weekly subscription fee to use our program, but -- if the students complete their weekly maths goal, we'll refund the subscription amount directly into the child's bank account. We chose three exercises completed over a one week period for a 10 dollar reward. That way we're incentivizing effort rather than performance over a short enough period and with a substantial enough payout for the students to care.
Θυμάμαι όταν πρωτοείπα στη σύζυγό μου για αυτό το νέο επιχειρηματικό μοντέλο, αν είχε καμία αμφιβολία ότι είχα τρελαθεί τελείως, πλέον ήταν πολύ σίγουρη. Μου είπε, «Μο, αντιλαμβάνεσαι ότι αν όλοι κάνουν τις ασκήσεις που τους βάζεις, δεν θα έχεις καθόλου έσοδα και αυτό είναι κάτι που δεν θέλεις. Σπουδαίο επιχειρηματικό μοντέλο».
Now, I remember when I first told my wife about this new business model. If she had any doubt left that I've gone completely mad, that pretty much confirmed it for her. She said to me, "Mo ... you realize that if everybody does their homework, which you want, you're not going to make any revenue, which you don't want. Great business model."
(Γέλια)
(Laughter)
Θα έλεγα ότι είναι ένα αντιεπιχειρηματικό μοντέλο, είναι δωρεάν αν χρησιμοποιείται, αλλιώς κοστίζει. Φυσικά, ήξερα από την εμπειρία μου, ότι δεν θα πέταγαν τη σκούφια τους όλοι οι άνθρωποι για να λύνουν ασκήσεις Μαθηματικών κάθε εβδομάδα. Και αν το έκαναν, σίγουρα θα πτωχεύαμε πολύ σύντομα, αλλά τουλάχιστον θα είχε λυθεί το πρόβλημα των μαθηματικών δεξιοτήτων της χώρας.
I say it's more like an antibusiness model, it's free if you use it, but you pay if you don't. Now, I knew from experience that not everybody in the country was going to jump on and do their maths homework every week. And if they did, sure we'd go bust pretty quickly, but hey, we would have solved the country's maths skills crisis.
(Γέλια)
(Laughter)
Ως εταιρία, πάντα λειτουργούσαμε με δύο στόχους, να φέρνουμε κέρδη στους επενδυτές μας και να βελτιώνουμε τα αποτελέσματα των μαθητών. Γνωρίζουμε ότι ο δρόμος για την μακροπρόθεσμη κερδοφορία περνά μέσα από τη βελτίωση των αποτελεσμάτων των μαθητών. Άρα, οι δύο στόχοι μας δεν θα έπρεπε να αντικρούονται. Έτσι, πάντα προσπαθούμε να παίρνουμε τις αποφάσεις για το προϊόν μας βοηθώντας τους μαθητές να πετύχουν τον εβδομαδιαίο τους στόχο, ουσιαστικά διασφαλίζοντας ότι πληρώνονται αυτοί και όχι εμείς.
As a company, we've always run a double bottom line, looking to both make a return for investors as well as improve student outcomes. We know that our path to long-term profitability is through improving student outcomes. So our dual objectives should never be at odds. So we're always looking to make our product decisions around helping students reach their weekly maths goal, effectively ensuring that they get paid and not us.
Τώρα αναρωτιέστε: πώς πάει αυτό το τρελό επιχειρηματικό μοντέλο; Θα χαρείτε να μάθετε ότι δεν έχουμε πτωχεύσει ακόμα. Το δοκιμάζουμε εδώ και πέντε μήνες μόνο στους ντόπιους χρήστες μας, στην Αυστραλία, πριν σκεφτούμε να το διαθέσουμε στα σχολεία. Ορίστε τα πρώτα αποτελέσματα. Το πράσινο αναπαριστά μαθητές που πέτυχαν τον εβδομαδιαίο τους στόχο και το κόκκινο αυτούς που δεν τον πέτυχαν. Βλέπετε ότι πολύ περισσότεροι έκαναν τα καθήκοντά τους. Μάλιστα, καθώς αυξάνονται οι χρήστες μας, είδαμε ότι το ποσοστό παραμένει σχετικά σταθερό περίπου 75%. Κατά μέσο όρο δεχόμαστε την εβδομαδιαία συνδρομή μία φορά κάθε τέσσερις εβδομάδες και τις άλλες τρεις εβδομάδες ανταμείβουμε τους μαθητές. Φυσικά, χάνουμε κάποια χρήματα, αλλά ξέρετε κάτι; Τελικά αυτοί οι μαθητές ασχολούνται κατά 70% περισσότερο από τους μαθητές που δεν είναι στο πρόγραμμα. Επιτυχία!
Now you must be wondering: How is this crazy business model going? You'll be glad to know we're still in business. We've been testing this now for the last five months on just our personal home users in Australia before we think about rolling it out to schools. And here are the early results. The green represents students who are completing their weekly maths goal and the red those who aren't. You can see a lot more completing their homework than not. In fact, as our user base has grown, we found the percentage to be pretty steady, at around 75 percent. So on average, we receive our weekly subscription fee once every four weeks, and the other three weeks, we're rewarding the students. Now of course we're leaving some money on the table here, but guess what? It turns out these students are 70 percent more engaged than students not on the reward program. Check.
Από επιχειρηματική σκοπιά, είναι λιγότερο πιθανό να τα παρατήσουν και πιο πιθανό να συστήσουν φίλους τους, ώστε ελπίζουμε ότι συμβιβαζόμαστε με μικρότερα έσοδα ανά χρήστη αλλά για περισσότερους χρήστες που συμμετέχουν περισσότερο. Δύο επιτυχίες!
From a business perspective, they are less likely to churn and more likely to refer friends, so we're hoping to trade off a lower revenue per user for a bigger and more engaged user base. Check and check.
Και τώρα το τελευταίο ερώτημα. Θα συνεχίζουν αν σταματήσουν να πληρώνονται; Τα Μαθηματικά είναι πολύ περισσότερα από ένα σχολικό μάθημα. Είναι ένα ανθρώπινο εγχείρημα. Είναι αυτό που μας βοηθά να καταλάβουμε τον κόσμο γύρω μας, και όσο περισσότερα γνωρίζετε, τόσο περισσότερα θέλετε να μάθετε. Άρα ναι, πυροδοτήσαμε την αρχική ενασχόληση με μία οικονομική ανταμοιβή. Αλλά μακροπρόθεσμα, τα χρήματα δεν θα έχουν καμία σημασία. Διότι μακροπρόθεσμα, το θαύμα των Μαθηματικών θα είναι το κίνητρο και η κατανόησή τους θα είναι η ανταμοιβή.
Now for that final question. Would they keep coming back if they were no longer paid? Mathematics is so much more than just a subject you study at school. It's a human endeavor. It's what helps us to understand the world around us. And the more you know, the more you want to know. So yes, we've triggered initial engagement with a financial reward. But in the long run, the money won't matter anymore. Because in the long run, the wonder of mathematics will be the incentive and understanding it will be the reward.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)