I was raised in Seoul, Korea, and moved to New York City in 1999 to attend college. I was pre-med at the time, and I thought I would become a surgeon because I was interested in anatomy and dissecting animals really piqued my curiosity. At the same time, I fell in love with New York City. I started to realize that I could look at the whole city as a living organism. I wanted to dissect it and look into its unseen layers. And the way to it, for me, was through artistic means. So, eventually I decided to pursue an MFA instead of an M.D. and in grad school I became interested in creatures that dwell in the hidden corners of the city.
Ik groeide op in Seoul, Korea, en verhuisde in 1999 naar New York om te studeren. Ik was destijds student geneeskunde, en ik dacht dat ik chirurg zou gaan worden want ik was geïnteresseerd in anatomie en het ontleden van dieren prikkelde mijn nieuwsgierigheid. Tegelijkertijd werd ik verliefd op de stad New York. Ik realiseerde me dat ik de hele stad kon zien als een levend organisme. Ik wilde haar ontleden en in haar ongeziene lagen kijken. Mijn manier om dat te doen was met artistieke middelen. Uiteindelijk besloot ik een master in kunst te doen in plaats van geneeskunde, en in de masteropleiding raakte ik geïnteresseerd in wezens die leven in de verborgen hoeken van de stad.
In New York City, rats are part of commuters' daily lives. Most people ignore them or are frightened of them. But I took a liking to them because they dwell on the fringes of society. And even though they're used in labs to promote human lives, they're also considered pests. I also started looking around in the city and trying to photograph them. One day, in the subway, I was snapping pictures of the tracks hoping to catch a rat or two, and a man came up to me and said, "You can't take photographs here. The MTA will confiscate your camera." I was quite shocked by that, and thought to myself, "Well, OK then. I'll follow the rats." Then I started going into the tunnels, which made me realize that there's a whole new dimension to the city that I never saw before and most people don't get to see.
In New York maken ratten deel uit van het forensen-leven. De meeste mensen negeren ze of zijn bang voor ze. Ik ging ze waarderen omdat ze leven aan de rand van de maatschappij. Zelfs al worden ze in laboratoria gebruikt om mensenlevens te redden, worden ze toch gezien als ongedierte. Ik begon rond te kijken in de stad en te proberen ze te fotograferen. Op een dag, in de metro, nam ik foto's van de rails in de hoop een paar ratten te kieken, toen een man tegen me zei: "Je mag hier niet fotograferen. De MTA neemt je camera in beslag." Ik was geschokt toen ik dat hoorde, en dacht bij mezelf: "Oké, dan volg ik de ratten". Ik ging de tunnels in en realiseerde me zodoende dat de stad nog een heel nieuwe dimensie heeft die ik niet eerder zag, en die de meeste mensen nooit zien.
Around the same time, I met like-minded individuals who call themselves urban explorers, adventurers, spelunkers, guerrilla historians, etc. I was welcomed into this loose, Internet-based network of people who regularly explore urban ruins such as abandoned subway stations, tunnels, sewers, aqueducts, factories, hospitals, shipyards and so on.
Rond die tijd ontmoette ik gelijkgestemde geesten die zichzelf stadsverkenners, avonturiers, speleologen, guerilla-geschiedkundigen enz. noemen. Ik werd welkom geheten in dit losse, internet-gebaseerde netwerk van mensen die regelmatig stedelijke ruïnes verkennen, zoals verlaten metrostations, tunnels, riolen, aquaducten, fabrieken, ziekenhuizen, scheepswerven enzovoort.
When I took photographs in these locations, I felt there was something missing in the pictures. Simply documenting these soon-to-be-demolished structures wasn't enough for me. So I wanted to create a fictional character or an animal that dwells in these underground spaces, and the simplest way to do it, at the time, was to model myself. I decided against clothing because I wanted the figure to be without any cultural implications or time-specific elements. I wanted a simple way to represent a living body inhabiting these decaying, derelict spaces.
Wanneer ik foto's nam op deze locaties, voelde ik dat er iets miste in de beelden. Enkel het documenteren van deze structuren die binnenkort afgebroken zouden worden, was niet genoeg voor me. Dus wilde ik een fictief karakter creëren of een dier dat leeft in deze ondergrondse ruimten, en de eenvoudigste manier om dit te doen, destijds, was zelf model te staan. Ik besloot geen kleding te dragen want ik wilde de figuur zonder culturele implicaties of tijd-specifieke elementen. Ik wilde een eenvoudige manier om een levend lichaam te laten wonen in deze vervallen, verwaarloosde ruimtes.
This was taken in the Riviera Sugar Factory in Red Hook, Brooklyn. It's now an empty, six-acre lot waiting for a shopping mall right across from the new Ikea. I was very fond of this space because it's the first massive industrial complex I found on my own that is abandoned. When I first went in, I was scared, because I heard dogs barking and I thought they were guard dogs. But they happened to be wild dogs living there, and it was right by the water, so there were swans and ducks swimming around and trees growing everywhere and bees nesting in the sugar barrels.
Dit is in de Riviera Sugar Factory in Red Hook, Brooklyn. Het is nu een braakliggend terrein van 24.000 m2 in afwachting van een nieuw winkelcentrum tegenover de nieuwe Ikea. Ik hield erg van deze ruimte omdat het het eerste grote, verlaten industriële complex is dat ik zelf vond. Toen ik de eerste keer binnenging, was ik bang, want ik hoorde honden blaffen en ik dacht dat het waakhonden waren, maar er bleken wilde honden te leven. Het was vlak naast het water, er zwommen zwanen en eenden rond en er groeiden overal bomen en bijen huisden in de suikervaten.
The nature had really reclaimed the whole complex. And, in a way, I wanted the human figure in the picture to become a part of that nature. When I got comfortable in the space, it also felt like a big playground. I would climb up the tanks and hop across exposed beams as if I went back in time and became a child again.
De natuur had het complex opnieuw overgenomen. In zekere zin wilde ik dat de menselijke figuur in het beeld deel werd van die natuur. Toen ik me thuis begon te voelen in de ruimte, voelde het ook als een grote speelplaats. Ik beklom de tanks en sprong over blootliggende balken alsof ik terugging naar mijn kindertijd.
This was taken in the old Croton Aqueduct, which supplied fresh water to New York City for the first time. The construction began in 1837. It lasted about five years. It got abandoned when the new Croton Aqueducts opened in 1890. When you go into spaces like this, you're directly accessing the past, because they sit untouched for decades. I love feeling the aura of a space that has so much history. Instead of looking at reproductions of it at home, you're actually feeling the hand-laid bricks and shimmying up and down narrow cracks and getting wet and muddy and walking in a dark tunnel with a flashlight.
Dit was in het oude Croton Aquaduct dat als eerste drinkwater leverde aan de stad New York. De constructie begon in 1837 en duurde zowat vijf jaar. Hij werd afgedankt toen de nieuwe Croton Aquaducten openden in 1890. Als je ruimtes als deze betreedt, sta je in direct contact met het verleden want ze zijn decennia lang onaangeroerd geweest. Ik houd ervan de aura te voelen van een plek met zoveel historie. In plaats van thuis te kijken naar reproducties, voel je werkelijk de handgelegde stenen, je daalt nauwe spleten af of beklimt ze. Je wordt nat en modderig en loopt in een donkere tunnel met een zaklamp.
This is a tunnel underneath Riverside Park. It was built in the 1930s by Robert Moses. The murals were done by a graffiti artist to commemorate the hundreds of homeless people that got relocated from the tunnel in 1991 when the tunnel reopened for trains. Walking in this tunnel is very peaceful. There's nobody around you, and you hear the kids playing in the park above you, completely unaware of what's underneath.
Dit is een tunnel onder het Riverside Park. Hij is gebouwd in de jaren '30 door Robert Moses. De muurschilderingen zijn van een graffiti-kunstenaar. Ze herdenken de honderden daklozen die de tunnel zijn uitgezet in 1991 toen hij heropend werd voor treinen. Lopen door deze tunnel is erg vredig. Er is niemand rondom je, en je hoort de kinderen spelen in het park boven je, zich volledig onbewust van wat beneden is.
When I was going out a lot to these places, I was feeling a lot of anxiety and isolation because I was in a solitary phase in my life, and I decided to title my series "Naked City Spleen," which references Charles Baudelaire. "Naked City" is a nickname for New York, and "Spleen" embodies the melancholia and inertia that come from feeling alienated in an urban environment.
Toen ik veel naar dit soort plekken trok voelde ik veel benauwdheid en isolatie want ik was in een solitaire fase in mijn leven en besloot mijn serie "Naked City Spleen" te noemen, refererend aan Charles Baudelaire. "Naked City" is een bijnaam van New York, en "Spleen" belichaamt de melancholie en inertie die komt van je vervreemd voelen in een stedelijke omgeving.
This is the same tunnel. You see the sunbeams coming from the ventilation ducts and the train approaching.
Dit is dezelfde tunnel. Je kunt de zonnestralen zien van de ventilatiekanalen, en de naderende trein.
This is a tunnel that's abandoned in Hell's Kitchen. I was there alone, setting up, and a homeless man approached. I was basically intruding in his living space. I was really frightened at first, but I calmly explained to him that I was working on an art project and he didn't seem to mind and so I went ahead and put my camera on self-timer and ran back and forth. And when I was done, he actually offered me his shirt to wipe off my feet and kindly walked me out. It must have been a very unusual day for him. (Laughter)
Dit is een verlaten tunnel in Hell's Kitchen. Ik was daar alleen, bezig met voorbereidingen toen een dakloze man naderde. Ik was zo'n beetje zijn leefruimte binnengedrongen. Ik was eerst heel bang, maar legde hem rustig uit dat ik met een kunstproject bezig was. Hij leek geen bezwaar te hebben, dus ik zette mijn camera op zelfontspanner en rende op en neer. Toen ik klaar was, bood hij me zijn shirt aan om mijn voeten af te vegen en begeleidde me naar buiten. Het moet een zeer ongebruikelijke dag voor hem zijn geweest. (Gelach)
One thing that struck me, after this incident, was that a space like that holds so many deleted memories of the city. That homeless man, to me, really represented an element of the unconscious of the city. He told me that he was abused above ground and was once in Riker's Island, and at last he found peace and quiet in that space. The tunnel was once built for the prosperity of the city, but is now a sanctuary for outcasts, who are completely forgotten in the average urban dweller's everyday life.
Eén ding dat me trof, na dit incident, was dat zo'n ruimte zo veel vergane herinneringen van de stad herbergt. Die dakloze man vertegenwoordigde, voor mij, een element uit het onderbewustzijn van de stad. Hij vertelde me dat hij bovengronds mishandeld was, ooit in Rikers Island gevangen zat en uiteindelijk rust had gevonden in die ruimte. De tunnel was ooit gebouwd voor de welvaart van de stad, maar is nu een toevluchtsoord voor verstotenen, die volstrekt vergeten zijn in het dagelijkse leven van de stadsmens.
This is underneath my alma mater, Columbia University. The tunnels are famous for having been used during the development of the Manhattan Project. This particular tunnel is interesting because it shows the original foundations of Bloomingdale Insane Asylum, which was demolished in 1890 when Columbia moved in.
Dit is onder mijn Alma Mater, Columbia University. De tunnels zijn beroemd omdat ze gebruikt werden tijdens de ontwikkeling van het Manhattan Project. Deze specifieke tunnel is interessant omdat hij de originele fundamenten laat zien van het Bloomingdale Krankzinnigengesticht dat in 1890 werd afgebroken toen Columbia zich daar vestigde.
This is the New York City Farm Colony, which was a poorhouse in Staten Island from the 1890s to the 1930s. Most of my photos are set in places that have been abandoned for decades, but this is an exception.
Dit is de New York City Farm Colony, wat een armenhuis was in Staten Island van de 1898 tot de jaren '30. De meeste van mijn foto's tonen plaatsen die decennia lang verlaten zijn geweest, maar dit is een uitzondering.
This children's hospital was closed in 1997; it's located in Newark. When I was there three years ago, the windows were broken and the walls were peeling, but everything was left there as it was. You see the autopsy table, morgue trays, x-ray machines and even used utensils, which you see on the autopsy table.
Dit kinderziekenhuis werd gesloten in 1997; het staat in Newark. Toen ik er drie jaar geleden was, waren de ramen gebroken en bladderden de muren, maar alles was achtergelaten zoals het was. Je ziet de autopsietafel, plateaus, röntgenapparaten en zelfs gebruikte instrumenten die je op de autopsietafel kunt zien liggen.
After exploring recently-abandoned buildings, I felt that everything could fall into ruins very fast: your home, your office, a shopping mall, a church -- any man-made structures around you. I was reminded of how fragile our sense of security is and how vulnerable people truly are.
Na het verkennen van pas verlaten gebouwen, voelde ik dat alles heel snel kan vergaan: je huis, je kantoor, een winkelcentrum, een kerk... alle door mensen gebouwde structuren om je heen. Ik werd herinnerd aan hoe fragiel ons gevoel van veiligheid is en hoe kwetsbaar mensen werkelijk zijn.
I love to travel, and Berlin has become one of my favorite cities. It's full of history, and also full of underground bunkers and ruins from the war.
Ik houd van reizen, en Berlijn is één van mijn favoriete steden geworden. Het is vol geschiedenis, en ook vol ondergrondse bunkers en ruïnes uit de oorlog.
This was taken under a homeless asylum built in 1885 to house 1,100 people. I saw the structure while I was on the train, and I got off at the next station and met people there that gave me access to their catacomb-like basement, which was used for ammunition storage during the war and also, at some point, to hide groups of Jewish refugees. This is the actual catacombs in Paris. I explored there extensively in the off-limits areas and fell in love right away.
Deze is genomen onder een daklozentehuis, gebouwd in 1885 om 1100 mensen te huisvesten. Ik zag de structuur toen ik in de trein zat, stapte de volgende halte uit, en ontmoette er mensen die me toegang verleenden tot hun catacombe-achtige kelder, die gebruikt werd voor munitieopslag tijdens de oorlog en ook een tijdlang om Joodse vluchtelingen te verbergen. Dit zijn de echte catacomben in Parijs. Ik verkende die uitgebreid in de verboden gedeelten en werd meteen verliefd.
There are more than 185 miles of tunnels, and only about a mile is open to the public as a museum. The first tunnels date back to 60 B.C. They were consistently dug as limestone quarries and by the 18th century, the caving-in of some of these quarries posed safety threats, so the government ordered reinforcing of the existing quarries and dug new observation tunnels in order to monitor and map the whole place.
Er zijn meer dan 300 km aan tunnels en slechts 1½ km. is open voor publiek als museum. De eerste tunnels dateren van 60 v.Chr. Ze werden gestaag uitgegraven als kalksteengroeves en tegen de 18e eeuw zorgde het instorten van sommige groeves voor veiligheidsproblemen. De overheid liet de bestaande groeven versterken en groef nieuwe observatietunnels om alles te controleren en in kaart te brengen.
As you can see, the system is very complex and vast. It's very dangerous to get lost in there. And at the same time, there was a problem in the city with overflowing cemeteries. So the bones were moved from the cemeteries into the quarries, making them into the catacombs. The remains of over six million people are housed in there, some over 1,300 years old. This was taken under the Montparnasse Cemetery where most of the ossuaries are located. There are also phone cables that were used in the '50s and many bunkers from the World War II era.
Zoals je kunt zien is het systeem erg complex en groot. Het is erg gevaarlijk om erin te verdwalen. Tegelijkertijd was er een probleem door de overvolle begraafplaatsen van de stad. Dus de botten werden verplaatst van de begraafplaatsen naar de groeves die zodoende catacomben werden. De overblijfselen van meer dan 6 miljoen mensen liggen hier, sommige meer dan 1300 jaar oud. Dit is onder de begraafplaats van Montparnasse waar de meeste beendergrotten zich bevinden. Er zijn ook telefoonkabels die werden gebruikt in de jaren '50, en veel bunkers van rond de Tweede Wereldoorlog.
This is a German bunker. Nearby there's a French bunker, and the whole tunnel system is so complex that the two parties never met. The tunnels are famous for having been used by the Resistance, which Victor Hugo wrote about in "Les Miserables." And I saw a lot of graffiti from the 1800s, like this one.
Dit is een Duitse bunker. Vlakbij is een Franse bunker, en het hele tunnelsysteem is zo ingewikkeld dat beide partijen elkaar nooit ontmoetten. De tunnels zijn beroemd voor hun gebruik door het Franse verzet, waarover Victor Hugo schreef in Les Miserables. Ik zag ook veel graffiti uit de 19e eeuw, zoals deze.
After exploring the underground of Paris, I decided to climb up, and I climbed a Gothic monument that's right in the middle of Paris. This is the Tower of Saint Jacques. It was built in the early 1500s. I don't recommend sitting on a gargoyle in the middle of January, naked. It was not very comfortable. (Laughter)
Na het verkennen van ondergronds Parijs, besloot ik omhoog te klimmen. Ik beklom een Gotisch monument midden in Parijs. Dit is de St. Jakobstoren. Hij is gebouwd in de vroege 16e eeuw. Ik raad niemand aan om naakt op een waterspuwer te gaan zitten, midden in januari. Het was niet erg comfortabel.
And all this time, I never saw a single rat in any of these places, until recently, when I was in the London sewers. This was probably the toughest place to explore. I had to wear a gas mask because of the toxic fumes -- I guess, except for in this picture. And when the tides of waste matter come in it sounds as if a whole storm is approaching you.
Al deze tijd heb ik geen enkele rat gezien op deze plekken, tot recentelijk, toen ik in de Londense riolen was. Het was waarschijnlijk de moeilijkste plek om te verkennen. Ik moest een gasmasker dragen vanwege de giftige dampen, behalve op deze foto dan. Als de golven van afval binnenkomen klinkt het alsof er een hele storm nadert.
This is a still from a film I worked on recently, called "Blind Door." I've become more interested in capturing movement and texture. And the 16mm black-and-white film gave a different feel to it.
Dit is een stilstaand beeld uit de film "Blind Door", waaraan ik recentelijk werkte. Mijn interesse in het vastleggen van beweging en textuur is gegroeid. De 16mm zwartwit film gaf er een ander gevoel aan.
And this is the first theater project I worked on. I adapted and produced "A Dream Play" by August Strindberg. It was performed last September one time only in the Atlantic Avenue tunnel in Brooklyn, which is considered to be the oldest underground train tunnel in the world, built in 1844. I've been leaning towards more collaborative projects like these, lately. But whenever I get a chance I still work on my series.
Dit is het eerste theaterproject waaraan ik werkte. Ik bewerkte en produceerde "A Dream Play" van August Strindberg, en het is afgelopen september eenmalig opgevoerd in de Atlantic Avenue tunnel in Brooklyn, die beschouwd wordt als de oudste ondergrondse treintunnel ter wereld, gebouwd in 1844. Ik neig recentelijk meer naar samenwerkingsprojecten als deze. Maar wanneer ik de kans krijg werk ik aan mijn serie.
The last place I visited was the Mayan ruins of Copan, Honduras. This was taken inside an archaeological tunnel in the main temple.
De laatste plek die ik bezocht waren de Maya-ruïnes van Copan, Honduras. Dit is binnen in een archeologische tunnel in de hoofdtempel.
I like doing more than just exploring these spaces. I feel an obligation to animate and humanize these spaces continually in order to preserve their memories in a creative way -- before they're lost forever. Thank you.
Ik wil meer doen dan slechts deze plekken onderzoeken. Ik voel een verplichting deze ruimtes voortdurend tot leven te brengen en te vermenselijken om hun herinnering op een creatieve manier te bewaren vóórdat ze voorgoed verloren zijn. Dank je wel.