Μεγάλωσα στη Σεούλ, στην Κορέα, και μετακόμισα στη Νέα Υόρκη το 1999 για να σπουδάσω στη σχολή. Ήμουν pre-med τότε, και νόμιζα ότι θα γινόμουν χειρουργός επειδή με ενδιέφερε η ανατομία και η ανατομία των ζώων πραγματικά μου κίνησε την περιέργεια. Ταυτόχρονα, ερωτεύτηκα τη Νέα Υόρκη. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μπορούσα να κοιτάζω ολόκληρη την πόλη σαν ζωντανό οργανισμό. Ήθελα να την ανατομήσω και να ερευνήσω τα αθέατα στρώματά της. Και ο τρόπος να το κάνω, για μένα, ήταν με εικαστικά μέσα. Έτσι, τελικά αποφάσισα να ακολουθήσω ένα Μάστερ στις Καλές Τέχνες αντί για Διδακτορικό Ιατρικής και στο μεταπτυχιακό άρχισα να ενδιαφέρομαι για πλάσματα που κατοικούν στις κρυμμένες γωνίες της πόλης.
I was raised in Seoul, Korea, and moved to New York City in 1999 to attend college. I was pre-med at the time, and I thought I would become a surgeon because I was interested in anatomy and dissecting animals really piqued my curiosity. At the same time, I fell in love with New York City. I started to realize that I could look at the whole city as a living organism. I wanted to dissect it and look into its unseen layers. And the way to it, for me, was through artistic means. So, eventually I decided to pursue an MFA instead of an M.D. and in grad school I became interested in creatures that dwell in the hidden corners of the city.
Στη Νέα Υόρκη, οι αρουραίοι είναι κομμάτι της καθημερινότητας των επιβατών υπόγειου τραίνου. Οι περισσότεροι άνθρωποι τους αγνοούν ή τους φοβούνται. Αλλά εγώ τους συμπάθησα επειδή κατοικούν στο περιθώριο της κοινωνίας. Και παρόλο που χρησιμοποιούνται στα εργαστήρια για να προάγουν τις ζωές μας, θεωρούνται επίσης παράσιτα. Άρχισα επίσης να τους αναζητώ στην πόλη και να προσπαθώ να τους φωτογραφήσω. Μια μέρα, στο μετρό, έβγαζα φωτογραφίες τις γραμμές ελπίζοντας να πετύχω μερικούς αρουραίους, όταν ένας άντρας με πλησίασε και είπε, "Δε μπορείτε να βγάζετε φωτογραφίες εδώ. Η αρμόδια αρχή θα κατάσχει τη μηχανή σας." Σοκαρίστηκα αρχικά από αυτό, και σκέφτηκα, "Εντάξει λοιπόν. Θα ακολουθήσω τους αρουραίους." Μετά άρχισα να πηγαίνω στα τούνελ, κάτι το οποίο με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχει μια ολόκληρη νέα διάσταση της πόλης που ποτέ πριν δεν είδα και που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν ποτέ.
In New York City, rats are part of commuters' daily lives. Most people ignore them or are frightened of them. But I took a liking to them because they dwell on the fringes of society. And even though they're used in labs to promote human lives, they're also considered pests. I also started looking around in the city and trying to photograph them. One day, in the subway, I was snapping pictures of the tracks hoping to catch a rat or two, and a man came up to me and said, "You can't take photographs here. The MTA will confiscate your camera." I was quite shocked by that, and thought to myself, "Well, OK then. I'll follow the rats." Then I started going into the tunnels, which made me realize that there's a whole new dimension to the city that I never saw before and most people don't get to see.
περίπου εκείνο το διάστημα, γνώρισα άτομα με παρόμοιο τρόπο σκέψης τα οποία αυτοαποκαλούνται αστικοί ερευνητές, τυχοδιώκτες,εξερευνητές σπηλαίων, αντάρτες ιστορικοί, και τα λοιπά. Με υποδέχτηκαν σε αυτό το χαλαρό, με βάση το Ίντερνετ δίκτυο ανθρώπων οι οποίοι εξερευνούν τακτικά αστικά ερείπια όπως εγκαταλελειμμένους σταθμούς μετρό, τούνελ, υπονόμους, υδραγωγεία, εργοστάσια, νοσοκομεία, ναυπηγεία και ούτω καθεξής.
Around the same time, I met like-minded individuals who call themselves urban explorers, adventurers, spelunkers, guerrilla historians, etc. I was welcomed into this loose, Internet-based network of people who regularly explore urban ruins such as abandoned subway stations, tunnels, sewers, aqueducts, factories, hospitals, shipyards and so on.
Όταν έβγαζα φωτογραφίες αυτές τις τοποθεσίες, ένιωσα ότι κάτι έλλειπε στις φωτογραφίες. Το να καταγράφω απλά αυτά τα οικοδομήματα έτοιμα να κατεδαφιστούν δεν μου ήταν αρκετό. Ήθελα λοιπόν να δημιουργήσω έναν φανταστικό χαρακτήρα ή ένα ζώο που να κατοικεί σε αυτούς τους υπόγειους χώρους, και ο πιο απλός τρόπος να το κάνω, τότε, ήταν με τον εαυτό μου ως μοντέλο. Αποφάσισα χωρίς ρούχα επειδή ήθελα τη φιγούρα να είναι χωρίς καμία πολιτισμική αναφορά ή στοιχεία συγκεκριμένου χρονικού πλαισίου. Ήθελα έναν απλό τρόπο να αναπαραστήσω ένα ζωντανό σώμα που κατοικεί σε αυτά τα ετοιμόρροπα μέρη που σαπίζουν.
When I took photographs in these locations, I felt there was something missing in the pictures. Simply documenting these soon-to-be-demolished structures wasn't enough for me. So I wanted to create a fictional character or an animal that dwells in these underground spaces, and the simplest way to do it, at the time, was to model myself. I decided against clothing because I wanted the figure to be without any cultural implications or time-specific elements. I wanted a simple way to represent a living body inhabiting these decaying, derelict spaces.
Αυτή τραβήχτηκε στο εργοστάσιο ζάχαρης Ριβιέρα στο Ρεντ Χουκ, στο Μπρούκλιν. Τώρα είναι μια άδεια έκταση έξι στρεμμάτων που περιμένει ένα εμπορικό κέντρο ακριβώς απέναντι από το νέο ΙΚΕΑ. Μου άρεσε πολύ αυτό το μέρος επειδή είναι το πρώτο ογκώδες βιομηχανικό σύμπλεγμα που βρήκα μόνη μου το οποίο ήταν εγκαταλειμμένο Όταν πρωτομπήκα, φοβήθηκα, επειδή άκουσα σκυλιά να γαβγίζουν και νόμισα πως ήταν σκυλιά φύλακες έτυχε όμως να είναι άγρια σκυλιά που ζούσαν εκεί και ήταν ακριβώς δίπλα στο νερό, οπότε υπήρχαν κύκνοι και πάπιες που κολυμπούσαν εκεί γύρω και είχαν φυτρώσει δέντρα παντού και μέλισσες φώλιαζαν σε βαρέλια ζάχαρης.
This was taken in the Riviera Sugar Factory in Red Hook, Brooklyn. It's now an empty, six-acre lot waiting for a shopping mall right across from the new Ikea. I was very fond of this space because it's the first massive industrial complex I found on my own that is abandoned. When I first went in, I was scared, because I heard dogs barking and I thought they were guard dogs. But they happened to be wild dogs living there, and it was right by the water, so there were swans and ducks swimming around and trees growing everywhere and bees nesting in the sugar barrels.
η φύση είχε πραγματικά ανακτήσει ολόκληρο το σύμπλεγμα. Και, κατά κάποιο τρόπο, ήθελα την ανθρώπινη φιγούρα στη φωτογραφία για να γίνει κομμάτι εκείνης της φύσης. Όταν αισθάνθηκα άνετα στο χώρο, τον ένιωσα σαν έναν μεγάλο παιδότοπο. Σκαρφάλωνα στις δεξαμενές και πηδούσα στα εκτεθειμένα δοκάρια σαν να είχα παέι πίσω στο χρόνο και να είχα ξαναγίνει παιδί.
The nature had really reclaimed the whole complex. And, in a way, I wanted the human figure in the picture to become a part of that nature. When I got comfortable in the space, it also felt like a big playground. I would climb up the tanks and hop across exposed beams as if I went back in time and became a child again.
Αυτή τραβήχτηκε στο παλιό υδραγωγείο Κρότον το οποίο παρείχε νερό στην πόλη της Νέας Υόρκης για πρώτη φορά. Η κατασκευή ξεκίνησε το 1837. Κράτησε περίπου πέντε χρόνια. Εγκαταλείφθηκε όταν άνοιξε το καινούργιο υδραγωγείο Κρότον το 1890. Όταν μπαίνεις σε τέτοιους χώρους, έχεις άμεση πρόσβαση στο παρελθόν επειδή μένουν ανέγγιχτοι επί δεκαετίες. Μου αρέσει πολύ να νιώθω την αύρα ενός μέρους με τόση ιστορία. Αντί να βλέπεις αναπαραστάσεις του στο σπίτι, στα αλήθεια αγγίζεις τα τοποθετημένα με το χέρι τούβλα και τις στενές ρωγμές που τρέχουν πάνω κάτω και βρέχεσαι και λασπώνεσαι και περπατάς σε ένα σκοτεινό τούνελ με ένα φακό.
This was taken in the old Croton Aqueduct, which supplied fresh water to New York City for the first time. The construction began in 1837. It lasted about five years. It got abandoned when the new Croton Aqueducts opened in 1890. When you go into spaces like this, you're directly accessing the past, because they sit untouched for decades. I love feeling the aura of a space that has so much history. Instead of looking at reproductions of it at home, you're actually feeling the hand-laid bricks and shimmying up and down narrow cracks and getting wet and muddy and walking in a dark tunnel with a flashlight.
Αυτό είναι ένα τούνελ κάτω από το πάρκο Ρίβερσάιντ. Χτίστηκε τη δεκαετία του '30 από τον Ρόμπερτ Μόσις. Οι τοιχογραφίες έγιναν από έναν καλλιτέχνη γκράφιτι για να τιμήσει τους εκατοντάδες άστεγους ανθρώπους οι οποίοι μετακινήθηκαν από το τούνελ το 1991 όταν το τούνελ ξανάνοιξε για τα τρένα. το περπάτημα σε αυτό το τούνελ είναι πολύ ήρεμο. Δεν υπάρχει κανείς γύρω σου, και ακούς τα παιδιά να παίζουν στο πάρκο από πάνω σου, αγνοώντας εντελώς το τι υπάρχει από κάτω.
This is a tunnel underneath Riverside Park. It was built in the 1930s by Robert Moses. The murals were done by a graffiti artist to commemorate the hundreds of homeless people that got relocated from the tunnel in 1991 when the tunnel reopened for trains. Walking in this tunnel is very peaceful. There's nobody around you, and you hear the kids playing in the park above you, completely unaware of what's underneath.
Όταν έβγαινα πολύ σε αυτά τα μέρη ένιωθα πολύ άγχος και απομόνωση επειδή ήμουν σε μια μοναχική φάση στη ζωή μου και αποφάσισα να δώσω στη σειρά αυτή τον τίτλο "Οξυθυμία της Γυμνής Πόλης," το οποίο είναι αναφορά στον Σαρλ Μποντλέρ. Η "Γυμνή Πόλη" είναι παρατσούκλι της Νέας Υόρκης, και "η Οξυθυμία" ενσωματώνει τη μελαγχολία και την εσωστρέφεια που απορρέουν από το αίσθημα της αποξένωσης σε ένα αστικό περιβάλλον.
When I was going out a lot to these places, I was feeling a lot of anxiety and isolation because I was in a solitary phase in my life, and I decided to title my series "Naked City Spleen," which references Charles Baudelaire. "Naked City" is a nickname for New York, and "Spleen" embodies the melancholia and inertia that come from feeling alienated in an urban environment.
Αυτό είναι το ίδιο τούνελ. Βλέπετε τις ακτίνες του ήλιου που περνούν από τους αεραγωγούς και το τρένο που πλησιάζει.
This is the same tunnel. You see the sunbeams coming from the ventilation ducts and the train approaching.
αυτό είναι ένα εγκαταλελειμμένο τούνελ στο Χελς Κίτσεν. Ήμουν εκεί μόνη και έστηνα, και ένας άστεγος με πλησίασε. Στην ουσία εισέβαλα στον χώρο που ζούσε. Στην αρχή φοβήθηκα πολύ, αλλά του εξήγησα ήρεμα ότι δούλευα ένα εικαστικό έργο και δεν έδειξε να τον ενοχλεί κι έτσι συνέχισα και έβαλα τη φωτογραφική μηχανή στον αυτόματο χρονοδιακόπτη και έτρεχα μπρος πίσω. Και όταν τελείωσα, μου πρόσφερε στα αλήθεια το πουκάμισό του για να σκουπίσω τα πόδια μου και ευγενικά με πήγε μέχρι έξω. Θα πρέπει να ήταν πολύ παράξενη μέρα για αυτόν. (Γέλια)
This is a tunnel that's abandoned in Hell's Kitchen. I was there alone, setting up, and a homeless man approached. I was basically intruding in his living space. I was really frightened at first, but I calmly explained to him that I was working on an art project and he didn't seem to mind and so I went ahead and put my camera on self-timer and ran back and forth. And when I was done, he actually offered me his shirt to wipe off my feet and kindly walked me out. It must have been a very unusual day for him. (Laughter)
Ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση, μετά από αυτό το γεγονός, ήταν ότι ένας χώρος σαν κι αυτόν κρατά τόσο πολλές σβησμένες αναμνήσεις της πόλης. Εκείνος ο άστεγος άντρας, για μένα, πραγματικά αντιπροσώπευε ένα στοιχείο του υποσυνείδητου της πόλης. Μου είπε ότι κακοποιούταν πάνω από το έδαφος, και ότι ήταν μια φορά στο νησί του Ραίκερ, και επιτέλους βρήκε γαλήνη και ηρεμία σε εκείνο το μέρος. Το τούνελ χτίστηκε κάποτε στην ευημερία της πόλης, αλλά τώρα είναι άσυλο για τους απόκληρους, οι οποίοι είναι τελείως ξεχασμένοι στην καθημερινότητα του μέσου αστού.
One thing that struck me, after this incident, was that a space like that holds so many deleted memories of the city. That homeless man, to me, really represented an element of the unconscious of the city. He told me that he was abused above ground and was once in Riker's Island, and at last he found peace and quiet in that space. The tunnel was once built for the prosperity of the city, but is now a sanctuary for outcasts, who are completely forgotten in the average urban dweller's everyday life.
Αυτό είναι κάτω από την παλιά σχολή μου, το Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Τα τούνελ είναι διάσημα για τη χρήση τους κατά τη διάρκεια ανάπτυξης του σχεδίου Μανχάταν. Αυτό το συγκεκριμένο τούνελ είναι ενδιαφέρον επειδή δείχνει τα αρχικά θεμέλια του άσυλου φρενοβλαβών Μπλούμινγκντέιλ το οποίο κατεδαφίστηκε το 1890 όταν εγκαταστάθηκε το Κολούμπια.
This is underneath my alma mater, Columbia University. The tunnels are famous for having been used during the development of the Manhattan Project. This particular tunnel is interesting because it shows the original foundations of Bloomingdale Insane Asylum, which was demolished in 1890 when Columbia moved in.
Αυτή είναι η αποικία αγροκτημάτων της Νέας Υόρκης, η οποία ήταν κυβερνητικές εγκαταστάσεις στέγασης απόρων στο Στάτεν Άιλαντ από τη δεκαετία του 1890 μέχρι τη δεκαετία του 1930. οι περισσότερες από τις φωτογραφίες μου έχουν στηθεί σε μέρη τα οποία έχουν εγκαταλειφθεί επί δεκαετίες αυτό όμως είναι μια εξαίρεση.
This is the New York City Farm Colony, which was a poorhouse in Staten Island from the 1890s to the 1930s. Most of my photos are set in places that have been abandoned for decades, but this is an exception.
Αυτό το νοσοκομείο παίδων έκλεισε το 1997. Είναι τοποθετημένο στο Νιούαρκ. όταν πήγα εκεί πριν τρία χρόνια, τα τζάμια ήταν σπασμένα και οι τοίχοι ξεφλούδιζαν, αλλά τα πάντα είχαν μείνει όπως ήταν. Βλέπεις το τραπέζι της νεκροψίας, τους δίσκους του νεκροτομείου, τα μηχανήματα για ακτίνες, ακόμα και χρησιμοποιημένα μαγειρικά σκεύη τα οποία βλέπεις πάνω στο τραπέζι της νεκροψίας.
This children's hospital was closed in 1997; it's located in Newark. When I was there three years ago, the windows were broken and the walls were peeling, but everything was left there as it was. You see the autopsy table, morgue trays, x-ray machines and even used utensils, which you see on the autopsy table.
Αφού εξερεύνησα πρόσφατα εγκαταλελειμμένα κτήρια αισθάνομαι ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν ερείπια πολύ γρήγορα: το σπίτι σου, το γραφείο σου, ένα εμπορικό κέντρο, μια εκκλησία... οποιαδήποτε ανθρώπινη κατασκευή γύρω σου. Θυμήθηκα πόσο εύθραυστη είναι η αίσθηση της ασφάλειάς μας και πόσο τρωτοί είναι στα αλήθεια οι άνθρωποι.
After exploring recently-abandoned buildings, I felt that everything could fall into ruins very fast: your home, your office, a shopping mall, a church -- any man-made structures around you. I was reminded of how fragile our sense of security is and how vulnerable people truly are.
Μ' αρέσει πολύ να ταξιδεύω, και το Βερολίνο έχει γίνει μια από τις αγαπημένες μου πόλεις. Είναι γεμάτο ιστορία, αλλά και γεμάτο υπόγεια καταφύγια και ερείπια πολέμου.
I love to travel, and Berlin has become one of my favorite cities. It's full of history, and also full of underground bunkers and ruins from the war.
Αυτή τραβήχτηκε κάτω από ένα άσυλο αστέγων που χτίστηκε το 1885 για να στεγάσει 1.100 ανθρώπους. Είδα το οικοδόμημα ενώ ήμουν στο τρένο, και κατέβηκα στην επόμενη στάση όπου συνάντησα ανθρώπους που μου έδωσαν πρόσβαση στο υπόγειό τους που έμοιαζε με κατακόμβη, το οποίο χρησιμοποιούταν για αποθήκευση πολεμοφοδίων κατά τη διάρκεια του πολέμου αλλά και, για μια περίοδο, για να κρύβονται ομάδες Εβραίων προσφύγων. Αυτές είναι οι πραγματικές κατακόμβες στο Παρίσι. Εξερεύνησα το μέρος εκτεταμένα σε αυτές τις περιοχές εκτός ορίων και ερωτεύτηκα αμέσως.
This was taken under a homeless asylum built in 1885 to house 1,100 people. I saw the structure while I was on the train, and I got off at the next station and met people there that gave me access to their catacomb-like basement, which was used for ammunition storage during the war and also, at some point, to hide groups of Jewish refugees. This is the actual catacombs in Paris. I explored there extensively in the off-limits areas and fell in love right away.
Υπάρχουν πάνω από 300 χιλιόμετρα τούνελ και μόνο περίπου 1,5 χιλιόμετρο ήταν ανοιχτό στο κοινό σαν μουσείο. Τα πρώτα τούνελ χρονολογούνται στα 60 π.Χ. Σκάβονταν συνεχώς ως λατομεία ασβεστόλιθου και μέχρι τον 18ο αιώνα, οι σήραγγες σε μερικά από αυτά τα λατομεία αποτέλεσαν απειλές για την ασφάλεια κι έτσι η κυβέρνηση διέταξε να ενισχύσουν τα υπάρχοντα λατομεία και έσκαψαν καινούργια τούνελ παρατήρησης έτσι ώστε να καταγράψουν και να χαρτογραφήσουν ολόκληρο το μέρος.
There are more than 185 miles of tunnels, and only about a mile is open to the public as a museum. The first tunnels date back to 60 B.C. They were consistently dug as limestone quarries and by the 18th century, the caving-in of some of these quarries posed safety threats, so the government ordered reinforcing of the existing quarries and dug new observation tunnels in order to monitor and map the whole place.
Όπως βλέπετε, το σύστημα είναι πολύπλοκο και τεράστιο. Είναι πολύ επικίνδυνο να χαθείς εκεί μέσα. Και ταυτόχρονα, υπήρχε ένα πρόβλημα στην πόλη με πλημμύρες σε νεκροταφεία. Έτσι τα κόκαλα μετακινήθηκαν από τα νεκροταφεία στα λατομεία, μετατρέποντάς τα σε κατακόμβες. Τα απομεινάρια περισσότερων από έξι εκατομμύρια ανθρώπους αποθηκεύονται εκεί μέσα, μερικά πάνω από 1.300 χρόνων. Αυτή τραβήχτηκε κάτω από το νεκροταφείο Μονπαρνάς όπου βρίσκονται τα περισσότερα από τα οστεοφυλάκια. Υπάρχουν επίσης τηλεφωνικά καλώδια που χρησιμοποιούνταν τη δεκαετία του '50 και πολλά υπόγεια καταφύγια από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
As you can see, the system is very complex and vast. It's very dangerous to get lost in there. And at the same time, there was a problem in the city with overflowing cemeteries. So the bones were moved from the cemeteries into the quarries, making them into the catacombs. The remains of over six million people are housed in there, some over 1,300 years old. This was taken under the Montparnasse Cemetery where most of the ossuaries are located. There are also phone cables that were used in the '50s and many bunkers from the World War II era.
Αυτό είναι ένα Γερμανικό καταφύγιο. Εκεί κοντά υπάρχει ένα Γαλλικό καταφύγιο, και ολόκληρο το σύστημα των τούνελ είναι τόσο περίπλοκο που τα δύο μέρη δεν συναντιούνται ποτέ. Τα τούνελ είναι γνωστά για τη χρήση τους από την Αντίσταση, κάτι για το οποίο ο Βίκτορ Ουγκώ έγραψε στους Άθλιους. Και είδα πολλά γκράφιτι από το 1800, σαν αυτό.
This is a German bunker. Nearby there's a French bunker, and the whole tunnel system is so complex that the two parties never met. The tunnels are famous for having been used by the Resistance, which Victor Hugo wrote about in "Les Miserables." And I saw a lot of graffiti from the 1800s, like this one.
Αφού εξερεύνησα τα υπόγεια του Παρισιού, αποφάσισα να σκαρφαλώσω ψηλά, και σκαρφάλωσα σε ένα Γοτθικό μνημείο που είναι ακριβώς στο κέντρο του Παρισιού. Είναι ο πύργος του Σεν Ζακ. Χτίστηκε στις αρχές του 1500. Δεν σας προτείνω να κάθεστε σε μια τερατόμορφη φιγούρα στα μέσα Ιανουαρίου, γυμνοί. Δεν ήταν πολύ άνετο.
After exploring the underground of Paris, I decided to climb up, and I climbed a Gothic monument that's right in the middle of Paris. This is the Tower of Saint Jacques. It was built in the early 1500s. I don't recommend sitting on a gargoyle in the middle of January, naked. It was not very comfortable. (Laughter)
Και όλη εκείνη την ώρα, δεν είδα ούτε έναν αρουραίο σε κανένα από αυτά τα μέρη, μέχρι πρόσφατα, όταν ήμουν στους υπονόμους του Λονδίνου. Αυτό ήταν πιθανόν το πιο δύσκολο μέρος να εξερευνήσω. Έπρεπε να φοράω μάσκα αερίων, εξ' αιτίας των τοξικών αναθυμιάσεων, υποθέτω εκτός από αυτή τη φωτογραφία. Και όταν οι πλημμύρες από τα απόβλητα έρχονται ακούγεται λες και σε πλησιάζει ολόκληρη καταιγίδα.
And all this time, I never saw a single rat in any of these places, until recently, when I was in the London sewers. This was probably the toughest place to explore. I had to wear a gas mask because of the toxic fumes -- I guess, except for in this picture. And when the tides of waste matter come in it sounds as if a whole storm is approaching you.
Αυτό είναι ένα καρέ από μία ταινία που δούλεψα πρόσφατα, που λέγεται Τυφλή Πόρτα. Με ενδιαφέρει σταδιακά περισσότερο να συλλαμβάνω την κίνηση και την υφή. Και η ασπρόμαυρη ταινία 16χιλιοστών του έδωσε διαφορετική αίσθηση.
This is a still from a film I worked on recently, called "Blind Door." I've become more interested in capturing movement and texture. And the 16mm black-and-white film gave a different feel to it.
Και αυτό είναι το πρώτο θεατρικό πρότζεκτ που δούλεψα. Διασκεύασα και παρήγαγα το "Ένα Ονειρεμένο Έργο" του Αύγουστου Στρίνμπεργκ και παίχτηκε πέρσι το Σεπτέμβρη μόνο μια φορά στο τούνελ της λεωφόρου Ατλάντικ στο Μπρούκλιν, το οποίο θεωρείται ότι είναι το πιο παλιό υπόγειο τούνελ τρένου στον κόσμο, χτισμένο το 1844. Τελευταία κλίνω προς πιο συλλογικά πρότζεκτ σαν κι αυτό. Αλλά όποτε βρίσκω ευκαιρία ακόμα δουλεύω τις σειρές μου.
And this is the first theater project I worked on. I adapted and produced "A Dream Play" by August Strindberg. It was performed last September one time only in the Atlantic Avenue tunnel in Brooklyn, which is considered to be the oldest underground train tunnel in the world, built in 1844. I've been leaning towards more collaborative projects like these, lately. But whenever I get a chance I still work on my series.
Το τελευταίο μέρος που επισκέφθηκα ήταν τα ερείπια των Μάγιας στο Κοπάν, στις Ονδούρες. Αυτή τραβήχτηκε μέσα σε ένα αρχαιολογικό τούνελ στον κυρίως ναό.
The last place I visited was the Mayan ruins of Copan, Honduras. This was taken inside an archaeological tunnel in the main temple.
Μου αρέσει να κάνω περισσότερα από το να εξερευνώ απλά αυτούς τους χώρους. Αισθάνομαι την υποχρέωση να ζωντανεύω και να εξανθρωπίζω αυτούς τους χώρους συνεχώς έτσι ώστε να διατηρώ τις αναμνήσεις τους με έναν δημιουργικό τρόπο πριν χαθούν για πάντα. Σας ευχαριστώ.
I like doing more than just exploring these spaces. I feel an obligation to animate and humanize these spaces continually in order to preserve their memories in a creative way -- before they're lost forever. Thank you.