Συνήθως δε μου αρέσουν οι γελοιογραφίες, δεν βρίσκω τις περισσότερες αστείες, ...αλλά περίεργες. Λατρεύω όμως αυτή από τον «Νιου Γιόρκερ».
Now, I don't usually like cartoons, I don't think many of them are funny, I find them weird. But I love this cartoon from the New Yorker.
(Κείμενο: Ποτέ μην σκέφτεσαι έξω από το κουτί) (Γέλια)
(Text: Never, ever think outside the box.) (Laughter)
Ο τύπος λέει στη γάτα, μη τυχόν και τολμήσει να σκεφτεί έξω από το κουτί. Φοβάμαι πως ήμουν κάποτε αυτή η γάτα. Ήθελα πάντα να βρίσκομαι έξω από το κουτί. Εν μέρει επειδή ήρθα σε αυτόν τον χώρο από διαφορετικό υπόβαθρο: είμαι χημικός και γενετίστρια βακτηρίων. Αυτά που μου έλεγαν λοιπόν σχετικά με τα αίτια του καρκίνου, την προέλευσή του, ή ακόμη και το γιατί είστε αυτοί που είστε, δεν έβγαζαν νόημα.
So, the guy is telling the cat, don't you dare think outside the box. Well, I'm afraid I used to be the cat. I always wanted to be outside the box. And it's partly because I came to this field from a different background, chemist and a bacterial geneticist. So, what people were saying to me about the cause of cancer, sources of cancer, or, for that matter, why you are who you are, didn't make sense.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να προσπαθήσω να σας εξηγήσω στα γρήγορα γιατί και πώς το προσέγγισα. Για να ξεκινήσω όμως, θα πρέπει να σας δώσω ένα γρήγορο μάθημα στην αναπτυξιακή βιολογία, ζητώντας συγγνώμη από όσους γνωρίζουν λίγη βιολογία. Όταν λοιπόν συναντήθηκαν οι γονείς σας, έχουμε εδώ ένα γονιμοποιημένο ωάριο, αυτό το στρογγυλό πράγμα με το μικρό εξόγκωμα. Αναπτύσσεται και αναπτύσσεται, κι έπειτα δημιουργεί αυτόν τον όμορφο άνδρα.
So, let me quickly try and tell you why I thought that and how I went about it. So, to begin with, however, I have to give you a very, very quick lesson in developmental biology, with apologies to those of you who know some biology. So, when your mom and dad met, there is a fertilized egg, that round thing with that little blip. It grows and then it grows, and then it makes this handsome man.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Έτσι όλα τα κύτταρα στο σώμα αυτού του άνδρα, έχουν την ίδια γενετική πληροφορία. Πώς λοιπόν συνέβη, η μύτη του να γίνει η μύτη του και ο αγκώνας του να γίνει ο αγκώνας του, και γιατί δεν ξυπνάει ένα πρωί με τη μύτη του να έχει πάρει τη θέση του ποδιού του; Θα μπορούσε. Έχει τη γενετική πληροφορία. Όλοι θυμάστε την Ντόλι που προήλθε από ένα και μόνο κύτταρο του μαστού. Γιατί λοιπόν δεν το κάνει; Μαντέψτε πόσα κύτταρα έχει στο σώμα του. Κάπου ανάμεσα στα 10 και στα 70 τρισεκατομμύρια κύτταρα. Τρισεκατομμύρια! Πώς λοιπόν αυτά τα κύτταρα, όλα με το ίδιο γενετικό υλικό, δημιουργούν όλους αυτούς τους ιστούς; Το ερώτημα που έθεσα προηγουμένως, γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον εάν αναλογιστείτε το απροσμέτρητο των κυττάρων σε καθένα από τα σώματά σας.
So, this guy, with all the cells in his body, all have the same genetic information. So how did his nose become his nose, his elbow his elbow, and why doesn't he get up one morning and have his nose turn into his foot? It could. It has the genetic information. You all remember, dolly, it came from a single mammary cell. So, why doesn't it do it? So, have a guess of how many cells he has in his body. Somewhere between 10 trillion to 70 trillion cells in his body. Trillion! Now, how did these cells, all with the same genetic material, make all those tissues? And so, the question I raised before becomes even more interesting if you thought about the enormity of this in every one of your bodies.
Τώρα, η επικρατούσα θεωρία για τον καρκίνο λέει πως υπάρχει ένα μοναδικό ογκογονίδιο σε ένα καρκινικό κύτταρο, που θα σας καθιστούσε θύμα του καρκίνου. Αυτό δεν έβγαζε νόημα για μένα. Έχετε ιδέα πώς μοιάζει ένα τρισεκατομμύριο; Ας το δούμε... Να το λοιπόν, μηδενικά, μετά από μηδενικά, μετά από μηδενικά. Εάν το 0,0001 αυτών των κυττάρων μεταλλαχθεί, και το 0,00001 γίνει καρκινικό, θα γίνετε μια καρκινική μάζα. Θα είχατε καρκίνο σε όλο σας το σώμα. Αλλά δεν έχετε. Γιατί όχι;
Now, the dominant cancer theory would say that there is a single oncogene in a single cancer cell, and it would make you a cancer victim. Well, this did not make sense to me. Do you even know how a trillion looks? Now, let's look at it. There it comes, these zeroes after zeroes after zeroes. Now, if .0001 of these cells got mutated, and .00001 got cancer, you will be a lump of cancer. You will have cancer all over you. And you're not. Why not?
Αποφάσισα λοιπόν με τα χρόνια, εξαιτίας μιας σειράς πειραμάτων, πως αυτό συμβαίνει λόγω του περιβάλλοντος και της αρχιτεκτονικής.
So, I decided over the years, because of a series of experiments that this is because of context and architecture.
Επιτρέψτε μου να σας πω εν συντομία για ένα σημαντικό πείραμα που κατάφερε να το δείξει αυτό. Αρχικά, ξεκίνησα να μελετώ τον ιό που προκαλεί αυτόν τον άσχημο όγκο στο κοτόπουλο. Ο Ράους τον ανακάλυψε το 1911. Ήταν ο πρώτος ογκογόνος ιός που ανακαλύφθηκε, και όταν το ονομάζω 'ογκογονίδιο', εννοώ 'καρκινικό γονίδιο'. Έκανε λοιπόν ένα διήθημα, πήρε αυτό το φίλτρο που ήταν το υγρό αφού είχε περάσει τον όγκο μέσα από ένα φίλτρο, και έκανε με αυτό ένεση σε άλλο κοτόπουλο, απ' όπου πήρε έναν άλλο όγκο.
And let me quickly tell you some crucial experiment that was able to actually show this. To begin with, I came to work with this virus that causes that ugly tumor in the chicken. Rous discovered this in 1911. It was the first cancer virus discovered, and when I call it "oncogene," meaning "cancer gene." So, he made a filtrate, he took this filter which was the liquid after he passed the tumor through a filter, and he injected it to another chicken, and he got another tumor.
Οι επιστήμονες ενθουσιάστηκαν και αποφάνθηκαν πως ένα ογκογονίδιο, μπορεί να το κάνει αυτό. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα ογκογονίδιο. Έβαλαν λοιπόν κύτταρα κοτόπουλων σε καλλιέργειες, έριξαν επάνω τους τον ιό, ο οποίος συσσωρεύονταν, και έλεγαν πως αυτό είναι κακόηθες κι εκείνο φυσιολογικό.
So, scientists were very excited, and they said, a single oncogene can do it. All you need is a single oncogene. So, they put the cells in cultures, chicken cells, dumped the virus on it, and it would pile up, and they would say, this is malignant and this is normal.
Αυτό επίσης δεν έβγαζε νόημα για μένα. Για διάφορους λόγους λοιπόν, πήραμε αυτό το ογκογονίδιο, το συνδέσαμε σε έναν μπλε δείκτη, και το εισάγαμε στα έμβρυα. Δείτε τώρα αυτό. Υπάρχει αυτό το όμορφο πούπουλο στο έμβρυο. Καθένα απ' αυτά τα μπλε κύτταρα απεικονίζει ένα καρκινικό γονίδιο μέσα σε ένα καρκινικό κύτταρο, και είναι μέρος του πούπουλου. Όταν λοιπόν αποσπάσαμε το πούπουλο και το βάλαμε σε ένα τρυβλίο, πήραμε μια μάζα από μπλε κύτταρα. Έτσι από το κοτόπουλο παίρνεις έναν όγκο, από το έμβρυο όμως όχι, το αποκόπτεις, το βάζεις στο τρυβλίο και παίρνεις έναν άλλο όγκο. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι το μικρο-περιβάλλον και το βιοχημικό πλαίσιο που περιβάλλει αυτά τα κύτταρα λένε, στην πραγματικότητα, στο καρκινικό γονίδιο και στο καρκινικό κύτταρο, τι να κάνουν.
And again this didn't make sense to me. So for various reasons, we took this oncogene, attached it to a blue marker, and we injected it into the embryos. Now look at that. There is that beautiful feather in the embryo. Every one of those blue cells are a cancer gene inside a cancer cell, and they're part of the feather. So, when we dissociated the feather and put it in a dish, we got a mass of blue cells. So, in the chicken you get a tumor, in the embryo you don't, you dissociate, you put it in a dish, you get another tumor. What does that mean? That means that microenvironment and the context which surrounds those cells actually are telling the cancer gene and the cancer cell what to do.
Ας πάρουμε ένα κανονικό παράδειγμα. Ως κανονικό παράδειγμα, ας πάρουμε τον ανθρώπινο μαστικό αδένα. Δουλεύω πάνω στον καρκίνο του μαστού. Ορίστε λοιπόν ένα όμορφο ανθρώπινο στήθος. Πολλοί από εσάς γνωρίζουν πώς φαίνεται, όμως μέσα σε αυτό το στήθος, υπάρχουν όλες αυτές οι όμορφες, αναπτυσσόμενες, δενδροειδείς δομές. Αποφασίσαμε πως αυτό που θέλαμε να κάνουμε ήταν να πάρουμε λίγο από τον μαστικό αδένα, που ονομάζεται «κυψελίδα», μικρά πράγματα τα οποία υπάρχουν μέσα στο στήθος, όπου πηγαίνει το γάλα, και η άκρη της θηλής έρχεται μέσα από αυτό το μικρό σωλήνα, όταν το μωρό θηλάζει.
Now, let's take a normal example. The normal example, let's take the human mammary gland. I work on breast cancer. So, here is a lovely human breast. And many of you know how it looks, except that inside that breast, there are all these pretty, developing, tree-like structures. So, we decided that what we like to do is take just a bit of that mammary gland, which is called an "acinus," where there are all these little things inside the breast where the milk goes, and the end of the nipple comes through that little tube when the baby sucks.
Είπαμε, υπέροχα! Κοιτάξτε αυτήν την όμορφη δομή. Θέλουμε να φτιάξουμε αυτή τη δομή και να θέσουμε το ερώτημα, πώς το κάνουν αυτό τα κύτταρα; Πήραμε λοιπόν τα κόκκινα κύτταρα -- βλέπετε ότι τα κόκκινα κύτταρα είναι περιτριγυρισμένα από μπλε, άλλα κύτταρα που τα πιέζουν, και πίσω τους υπάρχει υλικό που οι άνθρωποι πίστευαν πως είναι κυρίως αδρανές, και είχε απλά μια δομή ώστε να διατηρεί το σχήμα, κι έτσι αρχικά το φωτογραφίσαμε με το ηλεκτρονιακό μικροσκόπιο, χρόνια και χρόνια πριν. Βλέπετε αυτό το κύτταρο, είναι πράγματι πολύ όμορφο. Έχει μια βάση, έχει μια κορυφή, και εκκρίνει πήγματα γάλακτος, επειδή προήλθε από ένα πρώιμα γονιμοποιημένο ποντίκι.
And we said, wonderful! Look at this pretty structure. We want to make this a structure, and ask the question, how do the cells do that? So, we took the red cells -- you see the red cells are surrounded by blue, other cells that squeeze them, and behind it is material that people thought was mainly inert, and it was just having a structure to keep the shape, and so we first photographed it with the electron microscope years and years ago, and you see this cell is actually quite pretty. It has a bottom, it has a top, it is secreting gobs and gobs of milk, because it just came from an early pregnant mouse.
Παίρνεις αυτά τα κύτταρα, τα βάζεις σε ένα τρυβλίο, και μέσα σε τρεις ημέρες, γίνονται έτσι. Ξεχνούν εντελώς. Τα αφαιρείς λοιπόν, τα βάζεις σε ένα τρυβλίο, δεν παράγουν γάλα. Ξεχνούν εντελώς. Για παράδειγμα, βλέπετε εδώ ένα όμορφο κίτρινο σταγονίδιο γάλακτος στα αριστερά, ενώ δεν υπάρχει τίποτα στα δεξιά. Κοιτάξτε τον πυρήνα. Ο πυρήνας στο κύτταρο στ' αριστερά είναι μέσα στο ζώο, ενώ στα δεξιά είναι μέσα στο τρυβλίο. Είναι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους.
You take these cells, you put them in a dish, and within three days, they look like that. They completely forget. So you take them out, you put them in a dish, they don't make milk. They completely forget. For example, here is a lovely yellow droplet of milk on the left, there is nothing on the right. Look at the nuclei. The nuclei in the cell on the left is in the animal, the one on the right is in a dish. They are completely different from each other.
Τι σας λέει λοιπόν αυτό; Σας λέει πως και εδώ, το περιβάλλον υπερισχύει. Σε διαφορετικά περιβάλλοντα, τα κύτταρα κάνουν διαφορετικά πράγματα. Πώς όμως το περιβάλλον στέλνει σήματα; Ο Αϊνστάιν είπε: «Για μια ιδέα που δεν φαίνεται αρχικά παράλογη, δεν υπάρχει ελπίδα». Μπορείτε να φανταστείτε το μέγεθος του σκεπτικισμού που εισέπραξα -- δεν μπορούσα να πάρω χρήματα, δεν μπορούσα να κάνω πολλά άλλα πράγματα, χαίρομαι όμως πολύ που όλα πήγαν καλά.
So, what does this tell you? This tells you that here also, context overrides. In different contexts, cells do different things. But how does context signal? So, Einstein said that "For an idea that does not first seem insane, there is no hope." So, you can imagine the amount of skepticism I received -- couldn't get money, couldn't do a whole lot of other things, but I'm so glad it all worked out.
Κάναμε λοιπόν μια τομή στον μαστικό αδένα του ποντικού, και όλες αυτές οι όμορφες κυψελίδες βρίσκονται εκεί, κάθε μια απ' αυτές με το κόκκινο γύρω τους είναι κυψελίδα. Είπαμε εντάξει, θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε αυτό, κι έπειτα είπα πως ίσως αυτό το κόκκινο υλικό γύρω από τις κυψελίδες, που οι άνθρωποι νομίζουν πως είναι απλά ένα δομικό ικρίωμα, ίσως να περιέχει πληροφορίες, ίσως λέει στα κύτταρα τι να κάνουν, ίσως λέει στον πυρήνα τι να κάνει. Είπα πως η εξωκυττάρια θεμέλια ουσία, αυτό το υλικό που ονομάζεται ECM, στέλνει σήματα και λέει στα κύτταρα τι να κάνουν.
So, we made a section of the mammary gland of the mouse, and all those lovely acini are there, every one of those with the red around them are an acinus, and we said okay, we are going to try and make this, and I said, maybe that red stuff around the acinus that people think there's just a structural scaffold, maybe it has information, maybe it tells the cells what to do, maybe it tells the nucleus what to do. So I said, extracellular matrix, which is this stuff called ECM, signals and actually tells the cells what to do.
Αποφασίσαμε να φτιάξουμε πράγματα σαν αυτό. Βρήκαμε κάποιο κολλώδες υλικό που είχε τη σωστή εξωκυττάρια θεμέλια ουσία, βάλαμε τα κύτταρα μέσα, και ιδού, σε τέσσερις περίπου ημέρες αναδιοργανώθηκαν. Στα δεξιά βλέπετε αυτό που μπορούμε να φτιάξουμε στην καλλιέργεια. Στ' αριστερά είναι αυτό που υπάρχει μέσα στο ζώο, το οποίο ονομάζουμε in vivo. Αυτό στην καλλιέργεια ήταν γεμάτο γάλα, εκείνο το όμορφο κόκκινο εκεί, είναι γεμάτο γάλα. Έτσι «Έχουμε Γάλα», για το Αμερικάνικο κοινό. Εντάξει. Κι εδώ έχουμε αυτό το όμορφο ανθρώπινο κύτταρο, και μπορείτε να φανταστείτε πως κι εδώ το πλαίσιο παίζει ρόλο.
So, we decided to make things that would look like that. We found some gooey material that had the right extracellular matrix in it, we put the cells in it, and lo and behold, in about four days, they got reorganized and on the right, is what we can make in culture. On the left is what's inside the animal, we call it in vivo, and the one in culture was full of milk, the lovely red there is full of milk. So, we Got Milk, for the American audience. All right. And here is this beautiful human cell, and you can imagine that here also, context goes.
Τι κάνουμε λοιπόν τώρα; Έκανα μια ριζοσπαστική υπόθεση. Αν είναι αλήθεια πως η αρχιτεκτονική είναι κυρίαρχη, αν η αρχιτεκτονική σ' ένα καρκινικό κύτταρο αποκατασταθεί, θα κάνει το καρκινικό κύτταρο να νομίζει πως είναι φυσιολογικό. Μπορεί αυτό να γίνει; Το δοκιμάσαμε. Για να το κάνουμε αυτό ωστόσο, έπρεπε να έχουμε μια μέθοδο για να ξεχωρίζουμε το φυσιολογικό από το κακόηθες. Στ' αριστερά είναι ένα φυσιολογικό κύτταρο, ανθρώπινο στήθος μέσα σε τριδιάστατη κολλώδη γέλη που έχει εξωκυττάρια θεμέλια ουσία και δημιουργεί όλες αυτές τις όμορφες δομές. Στα δεξιά, βλέπετε πως φαίνεται πολύ άσχημο, τα κύτταρα συνεχίζουν ν' αναπτύσσονται, ενώ τα φυσιολογικά σταματούν. Βλέπετε εδώ, σε μεγαλύτερη μεγέθυνση, την φυσιολογική κυψελίδα και τον άσχημο όγκο.
So, what do we do now? I made a radical hypothesis. I said, if it's true that architecture is dominant, architecture restored to a cancer cell should make the cancer cell think it's normal. Could this be done? So, we tried it. In order to do that, however, we needed to have a method of distinguishing normal from malignant, and on the left is the single normal cell, human breast, put in three-dimensional gooey gel that has extracellular matrix, it makes all these beautiful structures. On the right, you see it looks very ugly, the cells continue to grow, the normal ones stop. And you see here in higher magnification the normal acinus and the ugly tumor.
Αναρωτηθήκαμε, τι υπάρχει στην επιφάνεια αυτών των άσχημων όγκων; Μπορούμε να τους ηρεμήσουμε -- μετέδιδαν σήματα σαν τρελά κι έχουν μπλεγμένες βιοχημικές οδούς -- και να τους επαναφέρουμε στα επίπεδα των φυσιολογικών; Λοιπόν, ήταν υπέροχο. Το μυαλό μου σάστισε. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα. Μπορούμε να αναστρέψουμε τον κακοήθη φαινότυπο.
So we said, what is on the surface of these ugly tumors? Could we calm them down -- they were signaling like crazy and they have pathways all messed up -- and make them to the level of the normal? Well, it was wonderful. Boggles my mind. This is what we got. We can revert the malignant phenotype.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Για να σας δείξω πώς ο κακοήθης φαινότυπος -- δεν επέλεξα μόνο ένα -- ιδού μερικά μικρά βίντεο, κάπως θολά, αλλά βλέπετε ότι στ' αριστερά είναι τα κακοήθη κύτταρα, όλα τους είναι κακοήθη, προσθέτουμε έναν αναστολέα στην αρχή, και δείτε τι συμβαίνει, όλα φαίνονται έτσι. Αυτά που είναι δεξιά, τα βάζουμε στο ποντίκι, και κανένα δεν αναπτύσσει όγκους. Βάζουμε τα άλλα σε ποντίκια, το 100% αναπτύσσει όγκους.
And in order to show you that the malignant phenotype I didn't just choose one, here are little movies, sort of fuzzy, but you see that on the left are the malignant cells, all of them are malignant, we add one single inhibitor in the beginning, and look what happens, they all look like that. We inject them into the mouse, the ones on the right, and none of them would make tumors. We inject the other ones in the mouse, 100 percent tumors.
Είναι λοιπόν ένας νέος τρόπος προσέγγισης του καρκίνου, ένας ελπιδοφόρος τρόπος προσέγγισης. Θα πρέπει να μπορούμε να τ' αντιμετωπίσουμε αυτά, σε τούτο το επίπεδο, και τα συμπεράσματα λένε πως η αύξηση και η κακοήθης συμπεριφορά ρυθμίζεται στο επίπεδο της οργάνωσης των ιστών και πως η οργάνωση των ιστών εξαρτάται από την εξωκυττάρια θεμέλια ουσία και το μικρο-περιβάλλον. Έτσι λοιπόν, η μορφή και η λειτουργία αλληλεπιδρούν δυναμικά και αμοιβαία. Εδώ έχουμε άλλα πέντε δευτερόλεπτα ανάπαυσης, είναι το μάντραμ μου. Μορφή και λειτουργία.
So, it's a new way of thinking about cancer, it's a hopeful way of thinking about cancer. We should be able to be dealing with these things at this level, and these conclusions say that growth and malignant behavior is regulated at the level of tissue organization and that the tissue organization is dependent on the extracellular matrix and the microenvironment. All right, thus form and function interact dynamically and reciprocally. And here is another five seconds of repose, is my mantra. Form and function.
Φυσικά, αναρωτιόμαστε τώρα, πού πάμε από εδώ και μπρος; Θέλουμε να μεταφέρουμε αυτόν τον συλλογισμό στην κλινική. Πριν απ' αυτό όμως, θέλω να σκεφτείτε πως σε κάθε στιγμή, όταν κάθεστε εδώ, μέσα στα 70 τρισεκατομμύρια κύτταρά σας, η εξωκυττάρια θεμέλια ουσία μεταφέρει σήματα στον πυρήνα, ο πυρήνας μεταφέρει σήματα στην εξωκυττάρια θεμέλια ουσία, κι έτσι διατηρείται και αποκαθίσταται η ισορροπία σας.
And of course, we now ask, where do we go now? We'd like to take this kind of thinking into the clinic. But before we do that, I'd like you to think that at any given time when you're sitting there, in your 70 trillion cells, the extracellular matrix signaling to your nucleus, the nucleus is signaling to your extracellular matrix and this is how your balance is kept and restored.
Κάναμε πολλές ανακαλύψεις, δείξαμε πως η εξωκυττάρια θεμέλια ουσία, μιλά με την χρωματίνη. Δείξαμε πως υπάρχουν μικρά τμήματα του DNA στα συγκεκριμένα γονίδια του μαστικού αδένα που αποκρίνονται στην εξωκυττάρια θεμέλια ουσία. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια, αλλά η ικανοποίηση ήταν μεγάλη.
We have made a lot of discoveries, we have shown that extracellular matrix talks to chromatin. We have shown that there's little pieces of DNA on the specific genes of the mammary gland that actually respond to extracellular matrix. It has taken many years, but it has been very rewarding.
Πριν προχωρήσω στην επόμενη διαφάνεια, πρέπει να σας πω πως υπάρχουν πολλές ακόμη ανακαλύψεις να γίνουν. Υπάρχει τόσο μυστήριο που δεν γνωρίζουμε. Πάντα λέω στους φοιτητές και στους μεταδιδακτορικούς, στους οποίους παραδίδω, να μην είναι αλαζόνες, διότι η αλαζονεία σκοτώνει την περιέργεια. Την περιέργεια και το πάθος. Πρέπει πάντα να σκέφτεστε, «Τι άλλο υπάρχει ν' ανακαλύψω;» Ίσως η ανακάλυψή μου να χρειάζεται προσθήκες ή τροποποιήσεις.»
And before I get to the next slide, I have to tell you that there are so many additional discoveries to be made. There is so much mystery we don't know. And I always say to the students and post-docs I lecture to, don't be arrogant, because arrogance kills curiosity. Curiosity and passion. You need to always think, what else needs to be discovered? And maybe my discovery needs to be added to or maybe it needs to be changed.
Έχουμε κάνει τώρα μια εκπληκτική ανακάλυψη. Μια μεταδιδακτορική φυσικός, στο εργαστήριο, με ρώτησε, τι κάνουν τα κύτταρα όταν τα βάζουμε μέσα; Τι κάνουν στην αρχή όταν το κάνουν; Είπα πως δεν ήξερα, δεν μπορέσαμε να τα δούμε. Δεν είχαμε εικόνες υψηλής ανάλυσης παλαιότερα. Εκείνη λοιπόν, μια που είναι φυσικός και απεικονίστρια, έκανε αυτό το εκπληκτικό πράγμα. Αυτό είναι ένα μοναδικό ανθρώπινο μαστικό κύτταρο, σε τρεις διαστάσεις. Δείτε το. Το κάνει συνεχώς αυτό. Έχει συνεκτική κίνηση. Βάζεις τα καρκινικά κύτταρα εκεί, και πάνε πράγματι παντού, κάνουν αυτό. Δεν κάνουν αυτό. Και όταν αποκαθιστούμε το καρκινικό κύτταρο, κάνει πάλι αυτό. Σαστίζει τελείως το μυαλό μου. Το κύτταρο λοιπόν, δρα σαν έμβρυο. Πόσο συναρπαστικό είναι αυτό.
So, we have now made an amazing discovery, a post-doc in the lab who is a physicist asked me, what do the cells do when you put them in? What do they do in the beginning when they do? I said, I don't know, we couldn't look at them. We didn't have high images in the old days. So she, being an imager and a physicist, did this incredible thing. This is a single human breast cell in three dimensions. Look at it. It's constantly doing this. Has a coherent movement. You put the cancer cells there, and they do go all over, they do this. They don't do this. And when we revert the cancer cell, it again does this. Absolutely boggles my mind. So the cell acts like an embryo. What an exciting thing.
Θα ήθελα να κλείσω με ένα ποίημα. Μου άρεσε πολύ η Αγγλική λογοτεχνία, και αναρωτιόμουν στο σχολείο, τι απ' τα δυο να κάνω; Ευτυχώς η δυστυχώς, η χημεία επικράτησε. Έχω εδώ ένα ποίημα του Γιέιτς. Θα σας διαβάζω τους δύο τελευταίους στίχους. Λέγεται «Ανάμεσα στα παιδιά του Σχολείου». «Ω σώμα που λικνίζεσαι στη μουσική / Ω φωτεινή ματιά / Πώς [μπορούμε εμείς] να ξεχωρίσουμε τον χορευτή απ' το χορό;» Κι εδώ είναι ο Μερς Κάνινγκχαμ, είχα την τύχη να χορεύω μαζί του, όταν ήμουν νεότερη, κι εδώ είναι χορευτής, και καθώς χορεύει, είναι ταυτόχρονα ο χορευτής και ο χορός. Μόλις σταματά, δεν έχουμε τίποτα απ' τα δύο. Το ίδιο συμβαίνει με τη μορφή και τη λειτουργία.
So I'd like to finish with a poem. Well I used to love English literature, and I debated in college, which one should I do? And unfortunately or fortunately, chemistry won. But here is a poem from Yeats. I'll just read you the last two lines. It's called "Among the School Children." "O body swayed to music / O brightening glance / How [can we know] the dancer from the dance?" And here is Merce Cunningham, I was fortunate to dance with him when I was younger, and here he is a dancer, and while he is dancing, he is both the dancer and the dance. The minute he stops, we have neither. So it's like form and function.
Θα ήθελα τώρα να σας δείξω μια πρόσφατη φωτογραφία της ομάδας μου. Ήμουν πολύ τυχερή που είχα αυτούς τους υπέροχους φοιτητές και μεταδιδακτορικούς, που μου έμαθαν τόσα, και είχα όλες αυτές τις ομάδες που διαδέχτηκαν η μια την άλλη. Είναι το μέλλον και προσπαθώ να τους κάνω να μην φοβούνται να είναι η γάτα και να τους λένε να μην σκέφτονται έξω απ' το κουτί.
Now, I'd like to show you a current picture of my group. I have been fortunate to have had these magnificant students and post-docs who have taught me so much, and I have had many of these groups come and go. They are the future and I try to make them not be afraid of being the cat and being told, don't think outside the box.
Θα ήθελα να σας αφήσω με αυτή τη σκέψη. Στ' αριστερά βλέπετε το νερό που έρχεται μέσα από την ακτή, φωτογραφημένο από έναν δορυφόρο της ΝΑΣΑ. Στα δεξιά βλέπετε ένα κοράλλι. Εάν πάρετε έναν μαστικό αδένα και τον απλώσετε μέσα σε ένα τρυβλίο και του αφαιρέσετε το λίπος, μοιάζει κάπως έτσι. Σας φαίνεται πως μοιάζουν; Έχουν τα ίδια μοτίβα; Γιατί άραγε η φύση το κάνει αυτό συνεχώς;
And I'd like to leave you with this thought. On the left is water coming through the shore, taken from a NASA satellite. On the right, there is a coral. Now if you take the mammary gland and spread it and take the fat away, on a dish it looks like that. Do they look the same? Do they have the same patterns? Why is it that nature keeps doing that over and over again?
Θα ήθελα να καταθέσω ότι έχουμε την αλληλουχία του ανθρώπινου γονιδιώματος, γνωρίζουμε τα πάντα για την αλληλουχία του γονιδίου, τη γλώσσα του γονιδίου, την αλφάβητο του γονιδίου, αλλά δεν γνωρίζουμε τίποτα, μα τίποτα, για τη γλώσσα και την αλφάβητο της μορφής. Είναι ένας υπέροχος νέος ορίζοντας, είναι ένα θαυμάσιο πεδίο ανακαλύψεων για τους νέους και για τους παθιασμένους γέρους σαν εμένα.
And I'd like to submit to you that we have sequenced the human genome, we know everything about the sequence of the gene, the language of the gene, the alphabet of the gene, But we know nothing, but nothing, about the language and alphabet of form. So, it's a wonderful new horizon, it's a wonderful thing to discover for the young and the passionate old, and that's me.
Γι' αυτό κυνηγήστε το!
So go to it!
(Χειροκρότημα)
(Applause)