Το θέμα και οι παραλλαγές είναι από εκείνες τις μορφές που απαιτούν ενός είδους διανοητική δραστηριότητα επειδή πάντα συγκρίνετε την παραλλαγή με το θέμα που έχετε στο μυαλό σας. Μπορεί να πείτε ότι το θέμα είναι η φύση και οτιδήποτε ακολουθεί είναι παραλλαγή του θέματος.
'Theme and variations' is one of those forms that require a certain kind of intellectual activity, because you are always comparing the variation with the theme that you hold in your mind. You might say that the theme is nature and everything that follows is a variation on the subject.
Μου ζητήθηκε, περίπου έξι χρόνια πριν, να κάνω μια σειρά πίνακες οι οποίοι με κάποιον τρόπο θα γιόρταζαν τη γέννηση του Πιέρο Ντελά Φραντσέσκα. Και ήταν πολύ δύσκολο για μένα να φανταστώ πως να ζωγραφίσω εικόνες βασισμένες στον Πιέρο μέχρι που συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να δω τον Πιέρο σαν τη φύση. Ότι θα είχα την ίδια στάση κοιτάζοντας τον Πιέρο Ντελά Φραντσέσκα όπως εάν κοίταζα έξω από ένα παράθυρο ένα δέντρο. και (αυτή η σκέψη) ήταν εντελώς απελευθερωτική για μένα, και ίσως δεν είναι πολύ διορατική παρατήρηση, αλλά αυτό πραγματικά με έβαλε σε ένα μονοπάτι να μπορέσω να κάνω ένα θέμα και μια παραλλαγή
I was asked, I guess about six years ago, to do a series of paintings that in some way would celebrate the birth of Piero della Francesca. And it was very difficult for me to imagine how to paint pictures that were based on Piero until I realized that I could look at Piero as nature -- that I would have the same attitude towards looking at Piero della Francesca as I would if I were looking out a window at a tree. And that was enormously liberating to me. Perhaps it's not a very insightful observation, but that really started me on a path to be able to do a kind of theme and variations
βασισμένος σε ένα έργο του Πιέρο, σ' αυτή την περίπτωση, τον αξιοθαύμαστο πίνακα που βρίσκεται στη γκαλερί Ουφίτσι (Φλωρεντία), "Ο Δούκας του Μοντεφέλτρο", ο οποίος κοιτάζει τη σύζυγό του Μπατίστα. Μόλις συνειδητοποίησα ότι είχα κάποιες ελευθερίες με το θέμα, έκανα τις ακόλουθες σειρές σχεδίων. Αυτός είναι ο αληθινός Πιέρο Ντελά Φραντσέσκα. Ένα από τα ωραιότερα πορτραίτα στην ανθρώπινη ιστορία. Και αυτά, θα σας τα δείξω χωρίς σχόλια. Είναι απλά μια σειρά παραλλαγών πάνω στο κεφάλι του Δούκα του Μοντεφέλτρο, ο οποίος είναι πολύ σημαντικό πρόσωπο της Αναγέννησης, και πιθανόν η βάση για το "Ο Πρίγκιπας" του Μακιαβέλι. Αυτός έχασε προφανώς ένα μάτι στη μάχη, γι' αυτό τον δείχνουν πάντα σε προφίλ. Και αυτή είναι η Μπατίστα.
based on a work by Piero, in this case that remarkable painting that's in the Uffizi, "The Duke of Montefeltro," who faces his consort, Battista. Once I realized that I could take some liberties with the subject, I did the following series of drawings. That's the real Piero della Francesca -- one of the greatest portraits in human history. And these, I'll just show these without comment. It's just a series of variations on the head of the Duke of Montefeltro, who's a great, great figure in the Renaissance, and probably the basis for Machiavelli's "The Prince." He apparently lost an eye in battle, which is why he is always shown in profile. And this is Battista.
Και μετά αποφάσισα να τους μετακινήσω λιγάκι. Έτσι ώστε για πρώτη φορά στην ιστορία, να κοιτούν προς την ίδια κατεύθυνση. Ουπς! Πέρασαν ο ένας τον άλλο. Και έπειτα ένας επισκέπτης από έναν άλλο πίνακα του Πιέρο, αυτό είναι από την "Η Ανάσταση του Χριστού" -- λες και το επιτελείο είχε μόλις βγεί από το πλατώ να κουβεντιάσει. Και τώρα τέσσερις μεγάλοι πίνακες. Αυτός είναι ο πάνω αριστερά. Πάνω δεξιά. Κάτω αριστερά. Κάτω δεξιά. Συμπτωματικά, ποτέ δεν κατάλαβα τη σύγκρουση μεταξύ αφαίρεσης και νατουραλισμού, αφού όλοι οι πίνακες είναι έμφυτα αφηρημένοι στο ξεκίνημα δεν φαίνεται να υπάρχει διαφωνία εκεί.
And then I decided I could move them around a little bit -- so that for the first time in history, they're facing the same direction. Whoops! Passed each other. And then a visitor from another painting by Piero, this is from "The Resurrection of Christ" -- as though the cast had just gotten of the set to have a chat. And now, four large panels: this is upper left; upper right; lower left; lower right. Incidentally, I've never understood the conflict between abstraction and naturalism. Since all paintings are inherently abstract to begin with there doesn't seem to be an argument there.
Σε ένα άλλο θέμα,
On another subject --
(Γέλια)
(Laughter) --
Οδηγούσα στην εξοχή με τη σύζυγό μου μια μέρα, και είδα αυτή την πινακίδα, και είπα, "Αυτό είναι ένα υπέροχο σχέδιο." Και εκείνη είπε, "Σε τι αναφέρεσαι;" Και είπα, "Λοιπόν, είναι τόσο πειστικό, επειδή ο σκοπός αυτής της πινακίδας είναι να σε βάλει μέσα στο γκαράζ, και μιας και οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο καχύποπτοι με τα γκαράζ, και ξέρουν ότι θα τους κατακλέψουν, χρησιμοποιούν την λέξη αξιόπιστος. Αλλά όλοι λένε ότι είναι αξιόπιστοι. Όμως, ο αξιόπιστος Ολλανδός --
I was driving in the country one day with my wife, and I saw this sign, and I said, "That is a fabulous piece of design." And she said, "What are you talking about?" I said, "Well, it's so persuasive, because the purpose of that sign is to get you into the garage, and since most people are so suspicious of garages, and know that they're going to be ripped off, they use the word 'reliable.' But everybody says they're reliable. But, reliable Dutchman" --
(Γέλια)
(Laughter) --
Φανταστικό! Επειδή λοιπόν με το που ακούσετε την λέξη Ολλανδός -- η οποία είναι αρχαΐζουσα, κανείς δεν αποκαλεί τους Ολλανδούς έτσι πια -- αλλά με το που ακούσετε Ολλανδός, σας έρχεται η εικόνα ενός παιδιού με το δάχτυλό του στο φράγμα, εμποδίζοντας το να πέσει και να πλημμυρίσει η Ολλανδία κ.ο.κ. Έτσι λοιπόν ολόκληρο το θέμα έχει απενοχοποιηθεί από τη χρήση του Ολλανδού. Τώρα, αν νομίζετε ότι υπερβάλλω σ' αυτό, το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να το αντικαταστήσετε με κάτι άλλο, όπως τον Ινδονήσιο.
"Fantastic!" Because as soon as you hear the word Dutchman -- which is an archaic word, nobody calls Dutch people "Dutchmen" anymore -- but as soon as you hear Dutchman, you get this picture of the kid with his finger in the dike, preventing the thing from falling and flooding Holland, and so on. And so the entire issue is detoxified by the use of "Dutchman." Now, if you think I'm exaggerating at all in this, all you have to do is substitute something else, like "Indonesian."
(Γέλια)
(Laughter)
Ή ακόμα τον Γάλλο.
Or even "French."
(Γέλια)
(Laughter)
Βέβαια, και ο Ελβετός λειτουργεί, αλλά ξέρετε ότι θα σας κοστίσει μια περιουσία.
Now, "Swiss" works, but you know it's going to cost a lot of money.
(Γέλια)
(Laughter)
Θα σας δείξω στα γρήγορα την πραγματική διαδικασία της κατασκευής μιας αφίσας. Κάνω πολλή δουλειά για τη Σχολή Πλαστικών Τεχνών, όπου διδάσκω, και ο διευθυντής αυτής της σχολής-- ένας αξιόλογος άνθρωπος ονομαζόμενος Σαίλας Ρόουντς-- σου δίνει συχνά ένα κομμάτι κείμενο και λέει, "Κάντε κάτι μ' αυτό." Και έτσι κι έκανε. Αυτό ήταν το κείμενο -- "Στο λόγο, όπως στη μόδα, ισχύει ο ίδιος κανόνας/ Ομοίως φανταστικό είτε ολοκαίνουργιο είτε παλαιό/ Μην είσαι ο πρώτος που δοκιμάζει τα καινούργια/ Ούτε ο τελευταίος που θα αφήσει το παλαιό στην άκρη." Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα μ' αυτό. και πραγματικά πάλεψα μ' αυτό. Και το πρώτο πράγμα που έκανα, κατά κάποιον τρόπο λόγω απουσίας άλλης ιδέας, ήταν ας πούμε να το καθαρογράψω και να μεγεθύνω μερικές λέξεις, και θα έχω ένα είδος σχεδίου στο πίσω μέρος με έναν τρόπο, και ήλπιζα -- όπως κάποιος κάνει συνήθως -- να ανακαλύψω κάτι. Και έτσι έκανα άλλη μια προσπάθεια σ' αυτό, πρέπει να το δουλεύεις συνέχεια. Εκτύπωσα μερικές λέξεις σε κομμάτια χρωματιστό χαρτί και τις επικόλλησα σε έναν άσχημο πίνακα νόμιζα ότι κάτι θα έβγαινε από αυτό, κάτι σαν "Λέξεις κανόνας καινούργιο παλιό πρώτο τελευταίο Πόουπ" επειδή αυτό είναι του Αλεξάντερ Πόουπ, αλλά τα θαλάσσωσα με κάποιο τρόπο, και έπειτα σκέφτηκα να το επαναλάμβανα κάπως, ώστε να γίνει ευανάγνωστο. Έτσι, δεν οδηγούσε πουθενά.
I'm going to take you quickly through the actual process of doing a poster. I do a lot of work for the School of Visual Arts, where I teach, and the director of this school -- a remarkable man named Silas Rhodes -- often gives you a piece of text and he says, "Do something with this." And so he did. And this was the text -- "In words as fashion the same rule will hold/ Alike fantastic if too new or old/ Be not the first by whom the new are tried/ Nor yet the last to lay the old aside." I could make nothing of that. And I really struggled with this one. And the first thing I did, which was sort of in the absence of another idea, was say I'll sort of write it out and make some words big, and I'll have some kind of design on the back somehow, and I was hoping -- as one often does -- to stumble into something. So I took another crack at it -- you've got to keep it moving -- and I Xeroxed some words on pieces of colored paper and I pasted them down on an ugly board. I thought that something would come out of it, like "Words rule fantastic new old first last Pope" because it's by Alexander Pope, but I sort of made a mess out of it, and then I thought I'd repeat it in some way so it was legible. So, it was going nowhere.
Μερικές φορές, εν μέσω ενός επίμονου προβλήματος, Γράφω πράγματα που γνωρίζω γι' αυτό. Μπορείτε να δείτε την αρχή μιας ιδέας εκεί, επειδή βλέπετε τη λέξη καινούργιο να προκύπτει από το παλιό. Αυτό συμβαίνει. Υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο, το καινούργιο προκύπτει από το περιεχόμενο του παλιού. Και μετά του έκανα μερικές διαφοροποιήσεις. Αλλά ακόμα δεν είχα κάνει κανένα γραφιστικό συγκερασμό. Είχα μια άλλη εκδοχή η οποία παρουσίαζε κάτι ενδιαφέρον από την άποψη του να μπορείς να συνθέτεις στοιχεία στο μυαλό σου. Το W ήταν ξεκάθαρα το W, το Ν ήταν ξεκάθαρα το Ν, παρόλο που ήταν πολύ κομματιασμένα, και δεν υπήρχαν πολλές πληροφορίες σε αυτά. Έπειτα πήρα από τις λέξεις καινούργιο και παλιό, και τώρα είχα επιστρέψει σε ένα σημείο που έμοιαζε να μην έχε επιστροφή.
Sometimes, in the middle of a resistant problem, I write down things that I know about it. But you can see the beginning of an idea there, because you can see the word "new" emerging from the "old." That's what happens. There's a relationship between the old and the new; the new emerges from the context of the old. And then I did some variations of it, but it still wasn't coalescing graphically at all. I had this other version which had something interesting about it in terms of being able to put it together in your mind from clues. The W was clearly a W, the N was clearly an N, even though they were very fragmentary and there wasn't a lot of information in it. Then I got the words "new" and "old" and now I had regressed back to a point where there seemed to be no return.
(Γέλια)
(Laughter)
Ήμουν πραγματικά απελπισμένος σε αυτό το σημείο.
I was really desperate at this point.
Και έτσι, έκανα κάτι για το οποίο, πραγματικά, ντρέπομαι, πήρα δυο σχέδια που είχα φτιάξει για κάποιον άλλο σκοπό και τα ένωσα και λέει ''όνειρα'' στο πάνω μέρος. Και επρόκειτο να κάνω κάτι, είπα, "Λοιπόν, άλλαξε το κείμενο. Ας λέει κάτι σχετικά με όνειρα, και ελάτε στη Σχολή Πλαστικών Τεχνών και θα εκπληρώσετε τα όνειρά σας." Αλλά, προς τιμήν μου, ντρεπόμουν τόσο που το έκανα που δεν υπέβαλα ποτέ αυτό το σχέδιο. Και, τελικά, έφτασα στην εξής λύση. Δεν δείχνει πολύ ενδιαφέρον, αλλά έχει κάτι που το ξεχωρίζει από πολλές άλλες αφίσες. Από τη μία, παραβιάζει την ιδέα του τι υποτίθεται ότι είναι μία αφίσα, δηλαδή να είναι κατανοητή και άμεσα ορατή, χωρίς επεξήγηση. Θυμάμαι να ακούω όλους σας στις γραφιστικές τέχνες -- '' Εάν πρέπει να το εξηγήσεις, δεν λειτουργεί.'' Και μία μέρα ξύπνησα και είπα, '' Λοιπόν, εάν υποθέσουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια;''
And so, I do something I'm truthfully ashamed of, which is that I took two drawings I had made for another purpose and I put them together. It says "dreams" at the top. And I was going to do a thing, I say, "Well, change the copy. Let it say something about dreams, and come to SVA and you'll sort of fulfill your dreams." But, to my credit, I was so embarrassed about doing that that I never submitted this sketch. And, finally, I arrived at the following solution. Now, it doesn't look terribly interesting, but it does have something that distinguishes it from a lot of other posters. For one thing, it transgresses the idea of what a poster's supposed to be, which is to be understood and seen immediately, and not explained. I remember hearing all of you in the graphic arts -- "If you have to explain it, it ain't working." And one day I woke up and I said, "Well, suppose that's not true?"
(Γέλια)
(Laughter)
Λοιπόν να τι λέει κατά τη δική μου εξήγηση κάτω αριστερά . Λέει, '' Σκέψεις: Αυτό το ποίημα είναι αδύνατο. Ο Σαίλας συνήθως τα πάει καλύτερα με την επιλογή γνωμικών. Αυτό εδώ δεν γεννάει καμία εικόνα.'' Εκτίθεμαι τώρα στο κοινό μου. Σωστά; Κάτι το οποίο δεν θες ποτέ να κάνεις επαγγελματικά. ''Μπορεί οι λέξεις να κάνουν την εικόνα χωρίς να συμβαίνει τίποτα άλλο. Ποια είναι η καρδιά αυτού του ποιήματος; Μην είσαι στη μόδα εάν θες να είσαι σοβαρός. Είναι το να φτιάχνεις την αφίσα με αυτόν το τρόπο μοντέρνο από μόνο του;
So here's what it says in my explanation at the bottom left. It says, "Thoughts: This poem is impossible. Silas usually has a better touch with his choice of quotations. This one generates no imagery at all." I am now exposing myself to my audience, right? Which is something you never want to do professionally. "Maybe the words can make the image without anything else happening. What's the heart of this poem? Don't be trendy if you want to be serious. Is doing the poster this way trendy in itself?
Υποθέτω ότι κάποιος θα μπορούσε να απλοποιήσει την ιδέα περισσότερο προτείνοντας ότι το καινούργιο προκύπτει πίσω και μέσα από το παλιό, με αυτόν το τρόπο:'' Και μετά σας δείχνω ένα μικρό σχέδιο -- βλέπετε, θυμάστε εκείνο το παλιό πράγμα που είχα πετάξει; Λοιπόν, βρήκα τρόπο να το χρησιμοποιήσω. Έτσι, υπάρχει αυτή η μικρή εναλλακτική εκεί πέρα, και λέω '' Όχι άσχημα,'' -- κρίνοντάς τον εαυτό μου -- ''αλλά περισσότερο διδακτικό παρά οπτικό. Ίσως αυτό που θέλει να ειπωθεί είναι ότι το παλιό και το καινούργιο είναι κλειδωμένα σε ένα διαλεκτικό αγκάλιασμα, σε ενός είδους χορό όπου το ένα ορίζει το άλλο.'' Και έπειτα περισσότερος προβληματισμός -- ''Μήπως είμαι αφελής; Είναι αυτό το είδος του απλού που δείχνει προφανές, ή το είδος που δείχνει βαθυστόχαστο; Υπάρχει μία σημαντική διαφορά. Αυτό μπορεί να είναι ντροπιαστικό. Στη πραγματικότητα, συνειδητοποιώ ότι ο φόβος της ντροπής με οδηγεί όσο οποιαδήποτε φιλοδοξία. Πιστεύετε ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε στα αλήθεια να προσελκύσει έναν φοιτητή στη σχολή;''
I guess one could reduce the idea further by suggesting that the new emerges behind and through the old, like this." And then I show you a little drawing -- you see, you remember that old thing I discarded? Well, I found a way to use it. So, there's that little alternative over there, and I say, "Not bad," -- criticizing myself -- "but more didactic than visual. Maybe what wants to be said is that old and the new are locked in a dialectical embrace, a kind of dance where each defines the other." And then more self-questioning -- "Am I being simple-minded? Is this the kind of simple that looks obvious, or the kind that looks profound? There's a significant difference. This could be embarrassing. Actually, I realize fear of embarrassment drives me as much as any ambition. Do you think this sort of thing could really attract a student to the school?"
(Γέλια)
(Laughter)
Λοιπόν, πιστεύω ότι υπάρχουν δυο φρέσκα πράγματα εδώ. Το ένα είναι η προθυμία μου να εκτεθώ σε ένα κριτικό κοινό, και να μην υπονοώ ότι είμαι βέβαιος γι' αυτό που κάνω. Και όπως ξέρετε, πρέπει να έχεις "μέτωπο". Εννοώ-- πρέπει να έχεις αυτοπεποίθηση. Εάν δεν πιστεύεις την ίδια σου τη δουλειά, ποιός άλλος θα πιστέψει σε αυτήν; Οπότε αυτό είναι το ένα πράγμα, κατά κάποιο τρόπο να εισάγει την ιδέα της αμφιβολίας στη γραφιστική. Αυτό μπορεί να είναι μια μεγάλη συνεισφορά. Το άλλο πράγμα είναι να σου δίνει στην πραγματικότητα δύο λύσεις στην τιμή της μίας. Παίρνεις τη μεγάλη και αν δε σ' αρέσει, τι θα 'λεγες για τη μικρή;
Well, I think there are two fresh things here -- two fresh things. One is the sort of willingness to expose myself to a critical audience, and not to suggest that I am confident about what I'm doing. And as you know, you have to have a front. I mean -- you've got to be confident; if you don't believe in your work, who else is going to believe in it? So that's one thing, to introduce the idea of doubt into graphics. That can be a big contribution. The other thing is to actually give you two solutions for the price of one; you get the big one and if you don't like that, how about the little one?
(Γέλια)
(Laughter)
Και αυτό επίσης είναι μια σχετικά καινούργια ιδέα. Και εδώ είναι μια σειρά πειραμάτων όπου θέτω το ερώτημα -- πρέπει μια αφίσα να είναι τετράγωνη; Λοιπόν, αυτή είναι μια μικρή ψευδαίσθηση. Αυτή η αφίσα δεν είναι διπλωμένη. Δεν είναι διπλωμένη, είναι μια φωτογραφία και είναι διαγώνια κομμένη. Το ίδιο φτηνό κόλπο στην πάνω αριστερή γωνία. Και εδώ, μία πολύ παράξενη αφίσα, απλά εξαιτίας της χρήσης της ισομετρικής προοπτικής στον υπολογιστή, δεν μένει σταθερό στο χώρο. Κατά καιρούς, φαίνεται πιο φαρδύ στο πίσω μέρος παρά στο μπροστινό, και έπειτα αλλάζει. Και αν μείνετε εδώ για αρκετή ώρα, θα αιωρηθεί έξω από τη σελίδα και μέσα στο κοινό. Αλλά δεν έχουμε χρόνο.
And that too is a relatively new idea. And here's just a series of experiments where I ask the question of -- does a poster have to be square? Now, this is a little illusion. That poster is not folded. It's not folded, that's a photograph and it's cut on the diagonal. Same cheap trick in the upper left-hand corner. And here, a very peculiar poster because, simply because of using the isometric perspective in the computer, it won't sit still in the space. At times, it seems to be wider at the back than the front, and then it shifts. And if you sit here long enough, it'll float off the page into the audience. But, we don't have time.
(Γέλια)
(Laughter)
Και έπειτα ένα πείραμα -- λίγα για τη φύση της προοπτικής, όπου το εξωτερικό σχήμα ορίζεται από την ιδιαιτερότητα της προοπτικής αλλά το σχήμα του μπουκαλιού -- το οποίο είναι ολόιδιο με το εξωτερικό σχήμα -- φαίνεται μετωπικά. Και άλλο ένα κομμάτι από τη λέσχη του καλλιτεχνικού διευθυντή είναι οι ριγμένες μακριές σκιές της Άννα Ρίις. Αυτή δεν είναι αφίσα από τη Σχολή Πλαστικών Τεχνών. Προσκλήθηκαν δέκα καλλιτέχνες να συμμετάσχουν σ' αυτό, και ήταν από τις περιπτώσεις που είναι εξαιρετικά ανταγωνιστικές και δεν ήθελα να ντροπιαστώ, κι έτσι δούλεψα πολύ σκληρά γι' αυτό. Η ιδέα ήταν -- και ήταν εξαιρετική ιδέα -- ήταν να μοιραστούν 10 αφίσες σε ολόκληρο το σύστημα μετρό της πόλης και έτσι κάθε φορά που μπαίνετε στο μετρό να περνάτε από μία διαφορετική αφίσα, από τις οποίες κάθε μία είχε και από μία διαφορετική ιδέα του τι είναι τέχνη.
And then an experiment -- a little bit about the nature of perspective, where the outside shape is determined by the peculiarity of perspective, but the shape of the bottle -- which is identical to the outside shape -- is seen frontally. And another piece for the art directors' club is "Anna Rees" casting long shadows. This is another poster from the School of Visual Arts. There were 10 artists invited to participate in it, and it was one of those things where it was extremely competitive and I didn't want to be embarrassed, so I worked very hard on this. The idea was -- and it was a brilliant idea -- was to have 10 posters distributed throughout the city's subway system so every time you got on the subway you'd be passing a different poster, all of which had a different idea of what art is.
Αλλά είχα κολλήσει εντελώς στην ιδέα του "η τέχνη είναι" και προσπαθούσα να ορίσω τι ήταν η τέχνη. όμως έπειτα τα παράτησα και είπα, "Λοιπόν, η τέχνη είναι ο,τιδήποτε." Και αμέσως μόλις το είπα, ανακάλυψα ότι η λέξη καπέλο (hat) ήταν κρυμμένη στη λέξη ο,τιδήποτε (whatever), και αυτό με οδήγησε στο αναπόφευκτο συμπέρασμα. Αλλά και πάλι, είναι στη λίστα από τις διδακτικές μου αφίσες. Η πρόθεσή μου είναι να έχω ένα φιλολογικό συμπλήρωμα που επεξηγεί την αφίσα, σε περίπτωση που δεν την καταλάβετε.
But I was absolutely stuck on the idea of "art is" and trying to determine what art was. But then I gave up and I said, "Well, art is whatever." And as soon as I said that, I discovered that the word "hat" was hidden in the word "whatever," and that led me to the inevitable conclusion. But then again, it's on my list of didactic posters. My intent is to have a literary accompaniment that explains the poster, in case you don't get it.
(Γέλια)
(Laughter)
Τώρα αυτό λέει, "Σημείωση στον θεατή -- σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω ένα οπτικό κλισέ της εποχής μας, "τον καθένα του Μαγκρίτ", για να εκφράσω την ιδέα ότι η τέχνη είναι μυστήριο, συνέχεια και ιστορία. Είμαι επίσης πεπεισμένος ότι στην εποχή χειρισμού των υπολογιστών, ο σουρεαλισμός έχει γίνει κοινότοπος, μια σκιά του αλλοτινού εαυτού του. Η φράση "η Τέχνη είναι ο,τιδήποτε" εκφράζει ο,τιδήποτε τρέχον συμπεριλαμβάνεται στην δημιουργία της τέχνης -- ένα είδος της έννοιας "δεν είναι αυτό που κάνεις αλλά ο τρόπος που το κάνεις".
Now this says, "Note to the viewer: I thought I might use a visual cliche of our time -- Magritte's everyman -- to express the idea that art is mystery, continuity and history. I'm also convinced that, in an age of computer manipulation, surrealism has become banal, a shadow of its former self. The phrase 'Art is whatever' expresses the current inclusiveness that surrounds art-making -- a sort of 'it ain't what you do, it's the way that you do it' notion.
Η σκιά του Μαγκρίτ πέφτει στο κεντρικό κομμάτι της αφίσας ένα ποιητικό γεγονός που συμβαίνει ενώ ο άντρας της σκιάς απομονώνει τη λέξη καπέλο, που κρύβεται στη λέξη ο,τιδήποτε. Το μπροστινό καπέλο στην αφίσα υπαινίσσεται πώς μπορεί να οριστεί η τέχνη ως αντικείμενο, αξία του αντικειμένου, σκιά του αντικειμένου, και σχήμα του αντικειμένου. Οτιδήποτε.
The shadow of Magritte falls across the central part of the poster a poetic event that occurs as the shadow man isolates the word 'hat,' hidden in the word 'whatever.' The four hats shown in the poster suggests how art might be defined: as a thing itself, the worth of the thing, the shadow of the thing, and the shape of the thing. Whatever."
(Χειροκρότημα)
(Applause)
ΟΚ
OK.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και μία την οποία δεν υπέβαλα, που ακόμα μου αρέσει. Ήθελα να χρησιμοποιήσω την ίδια φράση -- έχουν γίνει κάποια υπέροχα πειράματα από τον Μπρούνο Μουνάρι σχετικά με τη μορφή των γραμμάτων πριν μερικά χρόνια -- δείτε πόσο μακριά μπορείτε να πάτε και ακόμα να τα διαβάζετε. Και, κατά κάποιον τρόπο, η ιδέα αυτή κόλλησε στο μυαλό μου. Αλλά μετά πήρα τα κομμάτια που είχα αφαιρέσει και τα έβαλα στο κάτω μέρος. Και, βέβαια, αυτά είναι τα απομεινάρια και είναι τόσο χαρακτηρισμένα. Αυτό όμως που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι το διαβάζετε ως -- ''Τέχνη είναι ό,τι παραμένει.''
And the one that I did not submit, which I still like, I wanted to use the same phrase. There were wonderful experiments by Bruno Munari on letterforms some years ago -- sort of, see how far you could go and still be able to read them. And that idea stuck in my head. But then I took the pieces that I had taken off and put them at the bottom. And, of course those are the remains, and they're so labeled. But what really happens is that you read it as: "Art is whatever remains."
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)