The "Dirty Jobs" crew and I were called to a little town in Colorado, called Craig. It's only a couple dozen square miles. It's in the Rockies. And the job in question was sheep rancher.
De ploeg van 'Dirty Jobs' en ik werden opgeroepen naar Craig, een kleine stad in Colorado. Het is slechts een paar vierkante mijlen groot, gelegen in het Rocky Gebergte. De bewuste job was schapenboer. Mijn rol in de show, voor zij die het nog niet gezien hebben, is heel simpel.
My role on the show, for those of you who haven't seen it -- it's pretty simple. I'm an apprentice, and I work with the people who do the jobs in question. And my responsibilities are to simply try and keep up, and give an honest account of what it's like to be these people for one day in their life. The job in question: herding sheep. Great.
Ik ben een leerling, en ik werk met de mensen die daadwerkelijk de bewuste jobs uitvoeren. Mijn verantwoordelijkheid is simpelweg om te proberen bij te blijven en een eerlijk verslag te geven van hoe het is om deze mensen te zijn, voor één dag in hun leven. De bewuste job -- schapen hoeden. Geweldig. We gaan naar Craig en we melden ons aan bij een hotel.
We go to Craig and we check into a hotel, and I realize the next day that castration is going to be an absolute part of this work. Normally, I never do any research at all. But this is a touchy subject, and I work for the Discovery Channel, and we want to portray accurately whatever it is we do. And we certainly want to do it with a lot of respect for the animals. So I call the Humane Society and I say, "Look, I'm going to be castrating some lambs. Can you tell me the deal?"
De volgende dag besef ik dat castratie een reëel deel van dit werk zal uitmaken. Normaliter doe ik geen enkel onderzoek vooraf. Maar dit gaat om een gevoelig onderwerp en ik werk voor de Discovery Channel, dus willen we zo accuraat mogelijk weergeven wat we doen. We willen het absoluut doen met een heleboel respect voor de dieren. Ik bel daarom de vereniging voor dierenbescherming op. Ik zeg: "Kijk, ik ga enkele lammeren castreren.
And they're like, "Yeah, it's pretty straightforward."
Kan je me vertellen wat ik moet doen?"
They use a band, basically, a rubber band, like this, only a little smaller. This one was actually around the playing cards I got yesterday --
Ze antwoorden: "Ja, het is eigenlijk erg simpel." Ze gebruiken een band -- gewoon een rubberen band, zoals deze, alleen een beetje kleiner. Deze zat eigenlijk om de speelkaarten die ik gisteren kreeg,
(Laughter) But it had a certain familiarity to it.
maar het kwam een beetje bekend voor. Ik vroeg ze: "Wel, wat is precies de procedure?"
And I said, "Well, what exactly is the process?"
En zij zeiden: "De band wordt heel strak rond de staart gespannen.
And they said, "The band is applied to the tail, tightly. And then another band is applied to the scrotum, tightly. Blood flow is slowly retarded; a week later the parts in question fall off.
Dan wordt er een andere band heel strak gespannen rond het scrotum. De bloedtoevoer wordt langzaam vertraagd, en een week later vallen de bewuste delen eraf."
"Great -- got it." OK, I call the SPCA to confirm this. They confirm it. I also call PETA just for fun, and they don't like it, but they confirm it. OK, that's basically how you do it.
"Prima! Ik begrijp het" Ok, ik bel de SPCA om dit te bevestigen -- en zij bevestigen het. Voor de lol bel ik ook de PETA. Zij vinden het niet leuk, maar ze bevestigen het wel. Ok, dat is kortweg hoe je het doet. Dus de volgende dag ga ik erop uit.
So the next day I go out. And I'm given a horse and we go get the lambs and we take them to a pen that we built, and we go about the business of animal husbandry.
Ik krijg een paard en we gaan de lammeren halen en we brengen ze naar een hok dat we gebouwd hebben. We doen het normale werk van een dierenboerderij.
Melanie is the wife of Albert. Albert is the shepherd in question. Melanie picks up the lamb, one hand on both legs on the right, likewise on the left. Lamb goes on the post, she opens it up. Alright. Great. Albert goes in, I follow Albert, the crew is around. I always watch the process done the first time before I try it. Being an apprentice, you know, you do that. Albert reaches in his pocket to pull out, you know, this black rubber band, but what comes out instead is a knife. And I'm like, "Hmm, that's not rubber at all," you know?
Melanie is de echtgenote van Albert. Albert is de schaapherder. Melanie pakt een lam op met twee handen. Eén hand houdt beide rechterpoten vast, en idem links. Het lam gaat op de post en ze maakt het open. Ok. Prima. Ik volg Albert bij zijn werk, de ploeg blijft in de buurt. Ik bekijk het proces altijd een keer voordat ik het uitprobeer. Je weet wel, leerling zijnde, doe je dat. Albert reikt in zijn zak om die zwarte rubberen band eruit te halen. Maar in plaats daarvan komt er een mes uit. Ik denk: "Dat is helemaal geen rubber!".
(Laughter)
Hij knipt het mes open en het reflecteert de zon
And he kind of flicked it open in a way that caught the sun that was just coming over the Rockies, it was very --
die net boven de bergen komt. Dat was heel --
(Laughter)
heel indrukwekkend.
It was ... it was impressive.
In the space of about two seconds, Albert had the knife between the cartilage of the tail, right next to the butt of the lamb, and very quickly, the tail was gone and in the bucket that I was holding. A second later, with a big thumb and a well-calloused forefinger, he had the scrotum firmly in his grasp. And he pulled it toward him, like so, and he took the knife and he put it on the tip. "Now, you think you know what's coming, Michael, You don't, OK?"
Binnen de twee seconden stak Albert het mes tussen het kraakbeen van de staart, precies aan het achterste van het lam, en heel snel was de staart afgesneden en verdwenen in de emmer die ik vasthield. Een seconde later had hij tussen zijn grote duim en een zeer eeltige wijsvinger, het scrotum stevig in zijn greep Hij trok het op deze manier naar zich toe. Hij nam het mes en hij zette het op het puntje. Nu denk je natuurlijk dat je weet wat er aankomt, maar dat is niet zo.
(Laughter)
Hij knipt het af en gooit het puntje over zijn schouder,
He snips it, throws the tip over his shoulder, and then grabs the scrotum and pushes it upward, and then his head dips down, obscuring my view. But what I hear is a slurping sound, and a noise that sounds like Velcro being yanked off a sticky wall, and I am not even kidding.
vervolgens grijpt hij het scrotum en drukt het naar boven. Dan gaat zijn hoofd omlaag en het blokkeert mijn uitzicht. Wat ik dan hoor is een slurpend geluid, en een geluid dat klinkt als velcro die van een plakkerige muur wordt afgerukt. Ik maak er niet eens een grap over. Kunnen we de video laten zien?
Can we roll the video? No, I'm kidding, we don't --
Ok, ik maak een grapje - die hebben we niet. (Gelach)
(Laughter)
Ik vond het beter om beeldend te praten
I thought it best to talk in pictures.
Vervolgens doe ik iets dat ik nog nooit eerder bij een opname van Dirty Jobs heb gedaan. Ooit.
I do something now I've never, ever done on a "Dirty Jobs" shoot, ever. I say, "Time out. Stop." You guys know the show, we use take one; we don't do take two. There's no writing, there's no scripting, there's no nonsense. We don't fool around, we don't rehearse -- we shoot what we get!
Ik zeg: "Pauze. Stop." Jullie kennen de show, we nemen het in één keer op. We doen het geen tweede keer. Er wordt niet geschreven, geen script, geen nonsens. Wij zijn niet aan het rommelen, we repeteren niet. We schieten wat we krijgen!
I said, "Stop. This is nuts." I mean --
Ik zeg: "Stop. Dit is te gek." Ik bedoel, je weet wel -
(Laughter)
(Gelach)
"This is crazy. We can't do this."
"Dit is absurd. We kunnen dit niet doen."
And Albert's like, "What?"
Albert zegt: "Wat?"
And I'm like, "I don't know what just happened, but there are testicles in this bucket, and that's not how we do it."
Ik zeg: "Ik weet niet wat er net gebeurd is, maar er zijn testikels in die emmer en dat is niet zoals we het moeten doen." Maar hij zei: "Wel, dat is zoals wij het doen."
He said "Well, that's how we do it."
I said, "Why would you do it this way?" And before I even let him explain, I said, "I want to do it the right way, with the rubber bands."
Ik zei: "Waarom zou je het op deze manier doen?" En nog voordat ik het hem laat uitleggen, zeg ik: "Ik wil het op de juiste manier doen, met de rubberen band."
And he says, "Like the Humane Society?"
Hij zegt: "Zoals de Vereniging voor Dierenbescherming?"
I said, "Yes, like the Humane Society. Let's do something that doesn't make the lamb squeal and bleed. We're on in five continents, dude! We're on twice a day on the Discovery -- we can't do this."
Ik beaam het: "Ja, zoals de Vereniging voor Dierenbescherming." Laten we iets doen dat het lam niet laat krijsen en bloeden. We zijn te zien op vijf continenten, makker. We zijn twee maal per dag te zien op Discovery Channel - we kunnen dit niet maken."
He says, "OK." He goes to his box and pulls out a bag of these little rubber bands. Melanie picks up another lamb, puts it on the post, band goes on the tail, band goes on the scrotum. Lamb goes on the ground, lamb takes two steps, falls down, gets up, shakes a little, takes another couple steps, falls down. I'm like, this is not a good sign for this lamb, at all. Gets up, walks to the corner. It's quivering, and it lies down and it's in obvious distress.
Hij zegt: "Ok." Hij gaat naar zijn kist en haalt er een zak met kleine rubberen bandjes uit. Melanie pakt een ander lam op, zet het op de palen. De band wordt vastgemaakt aan de staart en aan het scrotum. Het lam wordt op de grond gezet. Het lam neemt twee stappen en valt neer, het staat weer op, schudt een beetje, neemt weer een paar stappen en valt neer. Ik denk: "Dit is helemaal niet goed voor het lam." Het staat op, loopt naar de hoek en bibbert. Het lam gaat vervolgens liggen en is duidelijk in nood.
And I'm looking at the lamb and I say, "Albert, how long? When does he get up?"
Ik kijk naar het lam en vraag: "Albert, hoe lang? Wanneer staat hij weer op?"
He's like, "A day?"
Hij zegt: "Een dag."
I said, "A day! How long does it take them to fall off?"
"Een dag? Hoe lang duurt het voordat het er afvalt?" vraag ik.
"A week."
"Een week."
Meanwhile, the lamb that he had just done his little procedure on is, you know, he's just prancing around, bleeding stopped. He's, you know, nibbling on some grass, frolicking. And I was just so blown away at how completely wrong I was, in that second. And I was reminded how utterly wrong I am, so much of the time.
Intussen was het lam, waar hij eerder die procedure bij had verricht, gewoon aan het rond huppelen want het bloeden was gestopt. Het was aan het knabbelen aan wat gras, aan het spelen. Op dat moment was ik helemaal onder de indruk van hoe verkeerd ik was. Ik werd eraan herinnerd hoe vaak ik absoluut verkeerd ben.
(Laughter)
(Gelach)
And I was especially reminded of what a ridiculously short straw I had that day, because now I had to do what Albert had just done, and there are like 100 of these lambs in the pen. And suddenly, this whole thing's starting to feel like a German porno, and I'm like --
Ik werd er vooral aan herinnerd hoe weinig keus ik had op die dag. Want nu moest ik doen wat Albert net had gedaan. En er zijn bijna 100 van deze lammeren in de stal. Plotseling begint dit hele ding aan te voelen als een Duitse porno en ik denk...
(Laughter)
Melanie pakt een lam op,
Melanie picks up the lamb, puts it on the post, opens it up. Albert hands me the knife. I go in, tail comes off. I go in, I grab the scrotum, tip comes off. Albert instructs, "Push it way up there." I do. "Push it further." I do.
zet het op de post en maakt het open. Albert overhandigt me het mes. Ik duik erin. De staart komt er af. Ik duik er weer in en ik grijp het scrotum, het puntje komt er af. Albert instrueert me: "Duw het helemaal naar boven." Dat doe ik. "Duw het nog verder." Dat doe ik.
The testicles emerge. They look like thumbs, coming right at you. And he says, "Bite 'em. Just bite 'em off."
De testikels komen tevoorschijn. Ze zien eruit als duimen, die recht op je gericht zijn. En hij zegt: "Bijt ze eraf. Bijt ze er gewoon af."
(Laughter)
Ik hoorde hem wel. Ik hoorde al de woorden.
And I heard him, I heard all the words --
(Gelach)
(Laughter)
"Hoe ben -- hoe ben ik hier terecht gekomen?" vraag ik me af.
Like, how did I get here? How did -- I mean -- how did I get here?
Hoe ben - je weet wel - ik bedoel -- Hoe ben ik hier terechtgekomen?
It's just -- it's one of those moments where the brain goes off on its own, and suddenly, I'm standing there in the Rockies, and all I can think of is the Aristotelian definition of a tragedy. You know, Aristotle says a tragedy is that moment when the hero comes face to face with his true identity.
(Gelach) Het is gewoon één van die momenten waarop je hersenen even afhaken. Plotseling, sta ik daar dan, in de Rockies. En het enige waar ik aan kan denken is Aristoteles' definitie van een tragedie. Weet je, Aristoteles zegt dat een tragedie dat moment is waarop een held oog in oog komt met zijn eigen identiteit.
(Laughter)
(Gelach)
And I'm like, "What is this jacked-up metaphor? I don't like what I'm thinking right now." And I can't get this thought out of my head, and I can't get that vision out of my sight, so I did what I had to do. I went in and I took them. I took them like this, and I yanked my head back. And I'm standing there with two testicles on my chin.
Ik denk: "Wat betekent deze opgeklopte metafoor? Ik ben niet gecharmeerd van wat ik nu denk." Maar ik krijg deze gedachte niet uit mijn hoofd. Ik krijg dat beeld niet uit mijn zicht. Dus deed ik wat ik moest doen. Ik dook erin en ik pakte ze vast. Ik pakte ze op deze manier. En ik trok mijn hoofd terug. Daar stond ik dan, met twee testikels op mijn kin.
(Laughter)
(Gelach)
And now I can't get -- I can't shake the metaphor.
Nu kan ik die metafoor niet uit mijn hoofd krijgen.
I'm still in "Poetics," in Aristotle, and I'm thinking -- out of nowhere, two terms come crashing into my head, that I hadn't heard since my classics professor in college drilled them there. And they are "anagnorisis" and "peripeteia." Anagnorisis and peripeteia. Anagnorisis is the Greek word for discovery. Literally, the transition from ignorance to knowledge is anagnorisis. It's what our network does; it's what "Dirty Jobs" is. And I'm up to my neck in anagnorises every single day. Great. The other word, peripeteia, that's the moment in the great tragedies -- Euripides and Sophocles. That's the moment where Oedipus has his moment, where he suddenly realizes that hot chick he's been sleeping with and having babies with is his mother. That's peripety, or peripeteia. And this metaphor in my head -- I've got anagnorisis and peripeteia on my chin --
Ok, ik ben nog steeds in poëtica bezig, in Aristoteles. Plotseling flitsen, uit het niets, twee termen door mijn hoofd. Termen die ik niet meer gehoord heb sinds mijn leraar klassieke geschiedenis ze erin drilde. Ze zijn 'anagnorisis' en 'peripetie'. Anagnorisis en peripetie. Anagnorisis is het Griekse woord voor ontdekking. Letterlijk is anagnorisis de overgang van onwetendheid naar kennis. Dat is wat ons netwerk doet. Dat is wat 'Dirty Jobs' is. Ik zit echt elke dag tot aan mijn nek in anagnorisis. Mooi. Het ander woord, peripetie. Dat is het moment in de grote tragediën, Euripides en Sophokles -- het moment waar Oedipus zijn moment heeft, Het moment waarop hij plotseling tot de ontdekking komt dat de hete griet waar hij mee naar bed is gegaan en kindjes heeft gemaakt...zijn moeder is. Dat is peripetie of peripeteia. Deze metafoor in mijn hoofd -- ik heb anagnorisis en peripetie op mijn kin.
(Laughter)
(Gelach)
I've got to tell you, it's such a great device, though. When you start to look for peripeteia, you find it everywhere. I mean, Bruce Willis in "The Sixth Sense," right? Spends the whole movie trying to help the little kid who sees dead people, and then -- boom! -- "Oh, I'm dead." Peripeteia. You know? It's crushing when the audience sees it the right way. Neo in "The Matrix," you know? "Oh, I'm living in a computer program. That's weird."
Ik moet jullie bekennen dat het een geweldig middel is. Wanneer je begint te zoeken naar peripetie, vind je het overal. Ik bedoel, Bruce Willis in 'The Sixth Sense'? Gedurende de gehele film probeert hij de kleine jongen die dode mensen ziet, te helpen en dan, boem -- oh, ik ben dood -- peripetie. Snap je het? Het is verpletterend wanneer het publiek het op de juiste manier ziet. Neo in 'The Matrix', weet je wel? "Oh, ik leef in een computerprogramma - dat is eigenaardig." Deze ontdekkingen leiden tot plotselinge bewustwording.
These discoveries that lead to sudden realizations. And I've been having them, over 200 dirty jobs, I have them all the time, but that one -- that one drilled something home in a way that I just wasn't prepared for. And, as I stood there, looking at the happy lamb that I had just defiled -- but it looked OK; looking at that poor other little thing that I'd done it the right way on, and I just was struck by -- if I'm wrong about that, and if I'm wrong so often, in a literal way, what other peripatetic misconceptions might I be able to comment upon?
En ik heb ze steeds gehad, bij meer dan 200 vuile jobs. Ik heb ze continu. Maar die ene -- die hamerde iets door waarop ik gewoon niet was voorbereid. En, terwijl ik daar stond, keek ik naar het gelukkig lammetje dat ik net had geschonden -- maar het zag er ok uit. Ik keek naar het andere, zielige lammetje waar ik de juiste procedure op had toegepast, en het daagde me plotseling: Als ik daarover verkeerd ben en als ik zo vaak letterlijk verkeerd ben, op welke andere peripatische misconcepties zou ik commentaar kunnen leveren?"
Because, look -- I'm not a social anthropologist, but I have a friend who is. And I talk to him.
Want ik ben geen sociaal antropoloog maar ik heb een vriend die het wel is. En ik praat met hem.
(Laughter)
(Gelach)
And he says, "Hey Mike, look. I don't know if your brain is interested in this sort of thing or not, but do you realize you've shot in every state? You've worked in mining, you've worked in fishing, you've worked in steel, you've worked in every major industry. You've had your back shoulder to shoulder with these guys that our politicians are desperate to relate to every four years, right?"
Hij zegt me: "Hé Mike. Ik weet niet of jij geïnteresseerd bent in dit soort dingen of niet, maar realiseer jij je dat je in elke staat opnames hebt gemaakt? Je hebt gewerkt in de mijnbouw, je hebt gewerkt in de visserij, je hebt gewerkt in staal, je hebt gewerkt in elke grote industrie. Je hebt schouder aan schouder gewerkt met deze mannen waar onze politici om de vier jaar wanhopig proberen een band mee te krijgen, toch?"
I can still see Hillary doing the shots of rye, dribbling down her chin, with the steel workers. I mean, these are the people that I work with every single day. "And if you have something to say about their thoughts, collectively, it might be time to think about it. Because, dude, you know, four years." So, that's in my head, testicles are on my chin, thoughts are bouncing around. And, after that shoot, "Dirty Jobs" really didn't change, in terms of what the show is, but it changed for me, personally.
Ik zie nog zo voor me hoe Hillary, met de staalwerkers, een paar glazen whisky dronk, druppelend langs haar kin. Ik bedoel, dit zijn de mensen waar ik elke dag mee werk. En als je iets te zeggen hebt over hun gezamenlijke gedachten, dan is het nu misschien de juiste tijd om erover na te denken. Want, makker, je weet wel, vier jaren. Dat gaat om in mijn hoofd, met testikels op mijn kin, en gedachten die rondspringen. Na die opname veranderde 'Dirty Jobs' niet echt wat de show aangaat, maar het veranderde wel voor mij persoonlijk.
And now, when I talk about the show, I no longer just tell the story you heard and 190 like it. I do, but I also start to talk about some of the other things I got wrong; some of the other notions of work that I've just been assuming are sacrosanct, and they're not. People with dirty jobs are happier than you think. As a group, they're the happiest people I know. And I don't want to start whistling "Look for the Union Label," and all that happy-worker crap. I'm just telling you that these are balanced people who do unthinkable work. Roadkill picker-uppers whistle while they work, I swear to God -- I did it with them. They've got this amazing sort of symmetry to their life. And I see it over and over and over again.
Wanneer ik nu over de show praat, vertel ik niet alleen het verhaal dat je hoorde en 190 gelijkaardige. Ik praat nu ook over een paar van de andere dingen die ik verkeerd voorhad. Een paar van de andere ideeën over werk, waarvan ik aannam dat ze onaantastbaar waren. En dat zijn ze niet. Mensen met vuile jobs zijn gelukkiger dan je denkt. Als een groep zijn ze de gelukkigste mensen die ik ken. Ik wil niet 'Look for the Union Label' beginnen te fluiten, en al die gelukkige-werker-rotzooi. Ik vertel je alleen maar dat dit evenwichtige mensen zijn die ondenkbaar werk doen. Ik zweer het: de mensen die karkassen verwijderen van de wegen, fluiten terwijl ze werken. Ik deed het samen met hen. Hun leven heeft een verbazingwekkend soort symmetrie. Ik zie het elke keer weer. Dus begon ik na te denken over wat er zou gebeuren
So I started to wonder what would happen if we challenged some of these sacred cows? Follow your passion -- we've been talking about it here for the last 36 hours. Follow your passion -- what could possibly be wrong with that? It's probably the worst advice I ever got.
als we enkele van deze heilige koeien op de proef zouden stellen. Volg je passie. We praten hier al 36 uur over. Volg je passie -- wat zou daar mis mee kunnen zijn? Waarschijnlijk was dat het slechtste advies dat ik ooit kreeg.
(Laughter)
(Gelach)
Follow your dreams and go broke, right? I mean, that's all I heard growing up. I didn't know what to do with my life, but I was told if you follow your passion, it's going to work out.
Je weet wel, volg je dromen en eindig platzak, juist? Dat is al wat ik te horen kreeg tijdens mijn jeugd. Ik wist niet wat ik moest doen met mijn leven. Ze zeiden me: "Volg je passie en alles komt goed."
I can give you 30 examples right now. Bob Combs, the pig farmer in Las Vegas who collects the uneaten scraps of food from the casinos and feeds them to his swine. Why? Because there's so much protein in the stuff we don't eat, his pigs grow at twice the normal speed, and he's one rich pig farmer. He's good for the environment, he spends his days doing this incredible service, and he smells like hell, but God bless him. He's making a great living. You ask him, "Did you follow your passion here?" and he'd laugh at you. The guy's worth -- he just got offered like 60 million dollars for his farm and turned it down, outside of Vegas. He didn't follow his passion. He stepped back and he watched where everybody was going, and he went the other way. And I hear that story over and over.
Ik kan je nu 30 voorbeelden geven. Bob Combs, de varkensboer in Las Vegas. Hij verzamelt restanten van het voedsel van de casino's en voedt het aan zijn varkens. Waarom? Omdat er zoveel proteïne zit in het spul dat we niet eten. Zijn varkens groeien twee keer zo snel, hij is een rijke varkensboer en hij draagt zorg voor het milieu. Hij spendeert al zijn tijd aan deze ongelooflijke dienst. Hij ruikt verschrikkelijk, maar God zegene hem. Hij verdient goed de kost. Als je hem vraagt: "Heb jij je passie gevolgd?", zal hij je uitlachen. Onlangs werd hem ongeveer 60 miljoen dollars aangeboden voor zijn boerderij buiten Vegas en hij sloeg het af. Hij heeft niet zijn passie gevolgd. Hij keek vanop een afstand waar iedereen naar toe ging en ging toen de andere kant op. Dat verhaal hoor ik steeds weer.
Matt Freund, a dairy farmer in New Canaan, Connecticut, who woke up one day and realized the crap from his cows was worth more than their milk, if he could use it to make these biodegradable flowerpots. Now he's selling them to Walmart, right? Follow his passion? The guy's -- come on.
Matt Froind, een melkboer in New Canaan, Connecticut. Hij stond op een dag op en realiseerde dat de kak van zijn koeien veel meer waard was dan hun melk. Hij kon het gebruiken om biologisch afbreekbare bloempotten te maken. Nu verkoopt hij ze aan Walmart. Zijn passie volgen -- die man is -- kom op.
So I started to look at passion, I started to look at efficiency vs. effectiveness. As Tim talked about earlier, that's a huge distinction. I started to look at teamwork and determination. And basically, all those platitudes they call "successories" that hang with that schmaltzy art in boardrooms around the world right now, that stuff -- it's suddenly all been turned on its head.
Dus begon ik te kijken naar passie. Ik begon te kijken naar efficiëntie versus effectiviteit. Tim had het daar eerder over, dat is een groot verschil. Ik begon te kijken naar teamwork en vastberadenheid. Eigenlijk naar al die oppervlakkigheden die ze 'successories' noemen. Ze hangen nu in sentimentele kunstwerken in directiekamers over de hele wereld. Die dingen worden plotseling helemaal op hun kop gezet.
Safety. Safety first is ... Going back to OSHA and PETA and the Humane Society: What if OSHA got it wrong? I mean -- this is heresy, what I'm about to say -- but what if it's really safety third? Right?
Veiligheid -- veiligheid eerst Dat ben ik die terug ga naar OSHA en PETA en de Dierenbescherming. Wat als OSHA het verkeerd heeft? Dit is heiligschennis wat ik ga zeggen, maar wat als het eigenlijk is: veiligheid als derde? Toch?
(Laughter)
(Gelach)
No, I mean, really. What I mean to say is: I value my safety on these crazy jobs as much as the people that I'm working with, but the ones who really get it done -- they're not out there talking about safety first. They know that other things come first -- the business of doing the work comes first, the business of getting it done.
Nee, ik meen het. Wat ik bedoel is dat mijn veiligheid belangrijk is op deze idiote jobs. Zoals ook de mensen met wie ik werk. Maar degenen die de job echt voor elkaar krijgen, zitten niet te verkondigen dat veiligheid het belangrijkste is. Zij weten dat andere dingen eerst komen. Het doen van het werk komt eerst. De job klaren.
And I'll never forget, up in the Bering Sea, I was on a crab boat with the "Deadliest Catch" guys -- which I also work on in the first season. We were about 100 miles off the coast of Russia: 50-foot seas, big waves, green water coming over the wheelhouse, right? Most hazardous environment I'd ever seen, and I was back with a guy, lashing the pots down. So I'm 40 feet off the deck, which is like looking down at the top of your shoe, you know, and it's doing this in the ocean. Unspeakably dangerous.
Ik vergeet het nooit. Ik was op een krabbenboot ergens op de Beringzee met de jongens van 'Deadliest Catch', waar ik ook op werk in het eerste seizoen. We zijn ongeveer 160 km buiten de kust van Rusland 15 meter hoge golven van groen water komen over de stuurhut heen. Dat was de meest gevaarlijke omgeving die ik ooit had gezien en ik was achterin, samen met een kerel de potten aan het vastbinden. Op een gegeven moment ben ik 12 meter van het dek. Dat is zoiets als neerkijken naar de punt van je schoen. Ondertussen doet de oceaan zo. Onvoorstelbaar gevaarlijk.
I scamper down, I go into the wheelhouse and I say, with some level of incredulity, "Captain -- OSHA?"
Ik draaf naar beneden, stap in de stuurhut en ik zeg met een toon van ongeloof: "Kapitein, OSHA."
And he says, "OSHA? Ocean." And he points out there.
En hij zegt, "OSHA? -- oceaan." En hij wijst naar buiten.
(Laughter)
(Gelach)
But in that moment, what he said next can't be repeated in the Lower 48. It can't be repeated on any factory floor or any construction site. But he looked at me and said, "Son," -- he's my age, by the way, he calls me "son," I love that -- he says, "Son, I'm the captain of a crab boat. My responsibility is not to get you home alive. My responsibility is to get you home rich."
Wat hij toen zei kan niet herhaald worden. Het kan op geen enkele fabrieksvloer of bouwterrein herhaald worden. Hij keek naar me en zei, "Zoon," -- Hij is trouwens van mijn leeftijd en hij noemt mij 'zoon'. Daar houd ik van. Hij zegt: "Zoon, ik ben kapitein van een krabbenboot. Mijn verantwoordelijkheid is niet om jou levend thuis te krijgen. Mijn verantwoordelijkheid is om je rijk thuis te krijgen."
(Laughter)
(Gelach)
You want to get home alive, that's on you." And for the rest of that day -- safety first.
"Als je levend thuis wilt komen, zorg daar zelf maar voor." Voor de rest van die dag was het veiligheid eerst.
I mean, I was like -- So, the idea that we create this sense of complacency when all we do is talk about somebody else's responsibility as though it's our own, and vice versa. Anyhow, a whole lot of things. I could talk at length about the many little distinctions we made and the endless list of ways that I got it wrong. But what it all comes down to is this: I've formed a theory, and I'm going to share it now in my remaining 2 minutes and 30 seconds.
Ik deed zo ... Dus, het idee dat we dit valse gevoel creëren, dit gevoel van zelfgenoegzaamheid, terwijl we eigenlijk alleen praten over de verantwoordelijkheid van iemand anders alsof het de onze is en vice versa. Enfin, een heleboel dingen. Ik zou lang door kunnen gaan over de vele kleine onderscheidingen die we maakten en de oneindige lijst van manieren waarop ik het verkeerd had. Maar, waar het allemaal op neer komt is dit. Ik bedacht een theorie die ik jullie nu ga vertellen in mijn laatste twee minuten en 30 seconden.
It goes like this: we've declared war on work, as a society -- all of us. It's a civil war. It's a cold war, really. We didn't set out to do it and we didn't twist our mustache in some Machiavellian way, but we've done it. And we've waged this war on at least four fronts, certainly in Hollywood. The way we portray working people on TV -- it's laughable. If there's a plumber, he's 300 pounds and he's got a giant butt crack, admit it. You see him all the time. That's what plumbers look like, right? We turn them into heroes, or we turn them into punch lines. That's what TV does. We try hard on "Dirty Jobs" not to do that, which is why I do the work and I don't cheat.
Het gaat als volgt -- We hebben de oorlog verklaard aan werk, wij allemaal, als gemeenschap. Het is een burgeroorlog. Het is echt een koude oorlog. Het was niet ons plan om dat te doen. We hebben onze snor niet op een Machiavelliaanse wijze gedraaid, maar we hebben het gedaan. We hebben deze oorlog op tenminste vier fronten gevoerd. Zeker in Hollywood. De wijze waarop we werkende mensen portretteren op tv is lachwekkend. Een loodgieter weegt altijd 140 kg en heeft een gigantische bilspleet. Je ziet hem overal. Zo zien loodgieters er toch uit? We maken ze tot helden of we maken grappen over ze. Dat is wat tv doet. We doen ons best om dat niet te doen in 'Dirty Jobs'. Dat is de reden waarom ik het werk zelf ook doe en niet doe alsof.
But, we've waged this war on Madison Avenue. So many of the commercials that come out there in the way of a message -- what's really being said? "Your life would be better if you could work a little less, didn't have to work so hard, got home a little earlier, could retire a little faster, punch out a little sooner." It's all in there, over and over, again and again.
We hebben de oorlog gevoerd op Madison Avenue. Zoveel reclamespots die daar gemaakt worden met de bedoeling een boodschap te brengen. Wat wordt er echt gezegd? Je leven zou beter zijn als je wat minder werkte, als je niet zo hard hoefde te werken of eerder naar huis zou kunnen gaan, als je sneller met pensioen zou kunnen, als je eerder zou kunnen uitklokken. Dat zit allemaal in die reclame, opnieuw en opnieuw, steeds weer.
Washington? I can't even begin to talk about the deals and policies in place that affect the bottom-line reality of the available jobs, because I don't really know; I just know that that's a front in this war.
Washington -- Ik wil het niet eens hebben over de handeltjes en het beleid die invloed hebben op de pragmatische realiteit van de beschikbare jobs, want dat weet ik niet echt. Ik weet alleen dat het een front is in deze oorlog.
And right here, guys -- Silicon Valley. I mean -- how many people have an iPhone on them right now? How many people have their BlackBerry? We're plugged in; we're connected. I would never suggest for a second that something bad has come out of the tech revolution. Good grief, not to this crowd.
En precies hier jongens, in Silicon Valley. Ik bedoel maar ... hoeveel mensen hebben nu een iPhone bij zich? Hoeveel mensen hebben hun Blackberry bij? We zijn ingeplugd en we staan in contact met elkaar. Ik zou zeker niet willen suggereren dat er iets slechts uit de technologische revolutie is gekomen. Mijn hemel, niet tegen dit publiek.
(Laughter)
(Gelach)
But I would suggest that innovation without imitation is a complete waste of time. And nobody celebrates imitation the way "Dirty Jobs" guys know it has to be done. Your iPhone without those people making the same interface, the same circuitry, the same board, over and over -- all of that -- that's what makes it equally as possible as the genius that goes inside of it.
Maar ik zou willen suggereren dat innovatie zonder imitatie een complete tijdverspilling is. Niemand brengt hulde aan imitatie zoals de kerels van het vuile werk. Zij weten hoe het moet. Je iPhone zonder die mensen die steeds opnieuw dezelfde interface maken, dezelfde schakelsystemen, hetzelfde moederbord, steeds opnieuw. Dat allemaal - dat is wat er voor zorgt dat het werkt, evengoed als het genie dat erin zit.
So, we've got this new toolbox. You know? Our tools today don't look like shovels and picks. They look like the stuff we walk around with. And so the collective effect of all of that has been this marginalization of lots and lots of jobs. And I realized, probably too late in this game -- I hope not, because I don't know if I can do 200 more of these things -- but we're going to do as many as we can. And to me, the most important thing to know and to really come face to face with, is that fact that I got it wrong about a lot of things, not just the testicles on my chin. I got a lot wrong.
We hebben nu een nieuwe gereedschapskist. Ons huidig gereedschap ziet er niet uit als schoppen en houwelen. Ze zien er uit als het spul waar we mee rondlopen. Het collectieve effect daarvan is dat vele jobs worden gemarginaliseerd. Ik realiseerde me, blijkbaar te laat in dit spel -- ik hoop van niet, want ik weet niet of ik nog 200 van deze dingen kan doen maar we gaan er wel zoveel mogelijk doen. Voor mij is het belangrijkste om te weten en te accepteren, het feit dat ik het verkeerd had over een heleboel dingen. niet slechts over de testikels op mijn kin. Ik had een heleboel dingen verkeerd.
So, we're thinking -- by "we," I mean me --
We denken -- met 'we' bedoel ik mezelf --
(Laughter)
dat wat er gedaan moet worden, is praten over een pr-campagne over werken,
that the thing to do is to talk about a PR campaign for work -- manual labor, skilled labor. Somebody needs to be out there, talking about the forgotten benefits. I'm talking about grandfather stuff, the stuff a lot us probably grew up with but we've kind of -- you know, kind of lost a little.
over handenarbeid, vaktechnische arbeid. Er moet iemand daarbuiten zijn die praat over de vergeten voordelen. Ik praat over dingen uit grootvaders tijd. Het spul waar velen van ons waarschijnlijk mee zijn opgegroeid maar dat we ondertussen een beetje zijn kwijtgeraakt.
Barack wants to create two and a half million jobs. The infrastructure is a huge deal. This war on work that I suppose exists, has casualties like any other war. The infrastructure is the first one, declining trade school enrollments are the second one. Every single year, fewer electricians, fewer carpenters, fewer plumbers, fewer welders, fewer pipe fitters, fewer steam fitters. The infrastructure jobs that everybody is talking about creating are those guys -- the ones that have been in decline, over and over. Meanwhile, we've got two trillion dollars, at a minimum, according to the American Society of Civil Engineers, that we need to expend to even make a dent in the infrastructure, which is currently rated at a D minus.
Barack wil twee en een half miljoen jobs creëren. De infrastructuur is een grote opgave. Deze oorlog, die er volgens mij is tegen werk, heeft slachtoffers net als elke oorlog. De infrastructuur is de eerste. De dalende inschrijvingen voor de handelsschool is de tweede. Elk jaar weer minder elektriciens, minder timmermannen, minder loodgieters, minder lassers, minder pijpfitters, minder stoomfitters. Het zijn die jongens voor wie de infrastructuur-jobs waar iedereen het over heeft, moeten worden gecreëerd. Degenen waarvan er steeds minder zijn. Intussen moeten we minimaal twee biljoen dollar, volgens de Amerikaanse Sociëteit van Burgerlijk Ingenieurs, besteden om zelfs maar een kleine verandering teweeg te brengen in de infrastructuur. Die wordt op dit moment gewaardeerd op D min.
So, if I were running for anything -- and I'm not -- I would simply say that the jobs we hope to make and the jobs we hope to create aren't going to stick unless they're jobs that people want. And I know the point of this conference is to celebrate things that are near and dear to us, but I also know that clean and dirty aren't opposites. They're two sides of the same coin, just like innovation and imitation, like risk and responsibility, like peripeteia and anagnorisis, like that poor little lamb, who I hope isn't quivering anymore, and like my time that's gone.
Als ik mij ergens kandidaat voor zou stellen, en dat doe ik niet, zou ik simpelweg zeggen dat de jobs die we hopen te maken en de jobs die we hopen te creëren, niet blijvend zullen zijn, tenzij het jobs zijn die mensen willen. Ik weet dat de bedoeling van deze conferentie is om hulde te brengen aan dingen die ons dierbaar zijn. Maar ik weet ook dat schoon en vuil geen tegenstellingen zijn. Het zijn twee zijden van dezelfde munt. Net zoals innovatie en imitatie. Net zoals risico en verantwoordelijkheid. Net zoals peripetie en anagnorisis. Net zoals dat zielig lammetje dat hopelijk niet meer aan het bibberen is en zoals mijn tijd die voorbij is.
It's been great talking to you. And get back to work, will you?
Jullie waren een fijn publiek. Ga maar weer aan de slag, ok?
(Applause)
(Applaus)