Picture it: a big, sweaty, tattooed man in a cowboy hat and chaps, is in the ring as the arena full of fans cheer him on. Their hero: "Cowboy" Gator Magraw. Gator bounces off the ropes and is quickly body-slammed to the mat. His wild opponent leaps into the air, crashing down onto Gator's rib cage. Gator struggles to breathe, wondering: "Is this really what my father wanted for me?"
Уявіть собі картину: великий, спітнілий, татуйований чоловік у ковбойському капелюсі та штанах стоїть на рингу, а заповнена фанами арена підтримує його. Їхній герой: "Ковбой" Гатор Магроу. Гатор відштовхується від канатів і швидко опиняється поваленим на мат. Його оскаженілий суперник злітає у повітря та навалюється на грудну клітку Гатора. Гатор задихається, а у його голові одна думка: "Чи це саме те, чого від мене хотів мій батько?"
(Laughter)
(Сміх)
That wild man in the chaps ... was me.
Тим безумцем у ковбойських штанах... був я.
(Laughter)
(Сміх)
(Applause)
(Оплески)
(Cheers)
(Підбадьорливі оплески)
And the answer to the question, surprisingly, is yes.
І, неочікувано, відповідь на запитання: так.
(Laughter)
(Сміх)
I grew up watching professional wrestling with my dad. And like him, I loved everything about it: the showmanship, the athletic skill, the drama. I'd be this little boy, bouncing all over our living room, pretending to be my favorite wrestlers from TV. My dad actually reminded me a little bit of Hulk Hogan, but I was Hulk Hogan and he was Andre the Giant. I'd get all serious on him and say things like, "Dad ... someday I am going to be world heavyweight champion." And he would usually smile and very calmly say, "OK, then I guess I can count on you to be my retirement fund."
Я виріс, дивлячись професійний реслінг разом зі своїм татом. Так, як і йому, мені все у цьому подобалось: видовищність, атлетичні навички, драма. Я був маленьким хлопчиком, що гасав назад-вперед по вітальні та уявляв себе своїм улюбленим реслером із ТБ. Взагалі-то, тато трохи нагадував мені Халка Хоґана, але Халком Хоґаном був я, він був Андре Гігантом. Я на повному серйозі казав щось типу: "Тату, колись я стану чемпіоном світу у важкій вазі." А він, зазвичай, сміявся і дуже спокійно казав: "Добре, сподіваюся, ти забезпечиш мою старість."
(Laughter)
(Сміх)
When I was 16, a small wrestling show came to my little town in Minnesota. I couldn't believe it. Nothing like that had ever come to my town before. So I got to the arena early in the morning the day of the show, waiting out in the parking lot to see if I could spot some wrestlers pulling up in their cars. It wasn't as creepy as it sounds. But I could definitely tell who the wrestlers were, just the way they walked. They were tall and confident and intimidating, with their tank tops and Zubaz and fanny packs. Why wouldn't I want to be them?
Коли мені було 16, скромне реслерське шоу привезли до мого містечка у Міннесоті. Я не міг у це повірити. Нічого подібного ще ніколи не відбувалося в моєму місті. Я зрання пішов до арени у день шоу, та чекав на стоянці, сподіваючись перехопити когось із реслерів, що прибували на машинах. Це не було так страшно, як звучить. Але я точно міг визначити реслерів лиш за тим, як вони йшли. Вони були високими, упевненими та грізними, у майках, спортивних штанах і з поясними сумками. Як я міг не хотіти бути одним із них?
(Laughter)
(Сміх)
All I could think about was who are these people, and what are they like? How did they become wrestlers? So before the show started, I walked into this tiny arena -- more like a gymnasium -- and I asked them if I could help set up the wrestling ring. "Sure, kid. No problem." And then I pleaded with them to show me some wrestling moves. "Sure, kid. No problem." Man, they would just punch and kick me -- hard! But I never complained. They would come to my town for one night every couple of months that year, and then -- poof! -- next day, they were gone.
Я лише міг думати про те, хто ці люди, і які вони? Як вони стали реслерами? Отже, ще до початку шоу я зайшов на цю маленьку арену, що більше нагадувала спортзал, і запитав, чи можу допомогти встановити реслерський ринг. "Звичайно, малий. Без проблем." Потім я попросив їх показати мені якісь реслерські прийоми. "Звичайно, малий. Без проблем." Чорт, та вони били й копали мене — сильно! Але я ніколи не жалівся. Вони прибували до мого міста на одну ніч кожні пару місяців того року, а потім — раз! — і наступного дня їх не було.
By the next year, they finally told me about an actual wrestling training camp that one of the wrestlers was running, and I begged my parents to sign me up. Next thing I knew, I was a high school senior by day and wrestling in front of live audiences by night. I had this giant poster of an alligator hanging on my bedroom wall. So when I needed to come up with a wrestling name at the last minute and Jesse "The Body" Ventura was already taken --
Наступного року мені нарешті розповіли про реслерський тренувальний табір, яким заправляв один реслер, і я благав батьків записати мене туди. Протягом подальшого періоду я був старшокласником удень та реслером перед публікою уночі. У моїй спальні на стіні висів велетенський постер із алігатором. Тому коли в останній момент я мав обрати собі реслерське ім'я, а Джесс "Тіло" Вентура було вже зайняте,
(Laughter)
(Сміх)
I went with "Gator." I also wrestled in a t-shirt and camouflage pants because that's what I had in my closet. I hadn't quite figured out how to develop my own persona yet, but I was learning. It was sort of like an apprenticeship. But I was a wrestler. And my dad would come to all my matches wearing a t-shirt that said, "Papa Gator" across the front.
я став "Гатором." А ще я боровся у футболці та камуфляжних штанах, бо лише це було в моїй шафці. Я ще не усвідомив, як розвивати свій образ, але я вчився. Це було свого роду учнівство. Але я був реслером. І мій батько ходив на всі мої матчі у футболці із написом "Тато Гатор" спереду.
(Laughter)
(Сміх)
And he'd brag to his friends about how his son was going to pay for his retirement someday.
І він хвалився своїм друзям, що одного дня син забезпечить йому старість.
(Laughter)
(Сміх)
And I would've.
І я збирався.
Not long after I started wrestling, my dad unexpectedly passed away. And as you can imagine, especially as a teenage boy, it destroyed me. If you've ever lost someone, you know what a difficult time that can be. Your mind -- it's not working right. The whole thing is just so surreal. I wanted to feel normal again, even if it was for just a second, so I went back to wrestling almost immediately. Wrestling belonged to me and my dad, you know? So there I was, sitting in the locker room, getting ready for a match within days of my dad passing away. He was gone. And sitting there alone -- it felt like I was hiding. But it also felt like I needed to be there.
Незабаром після того, як я почав виступати, мій батько несподівано помер. Неважко здогадатись, особливо враховуючи те, що я був підлітком, це розбило мене. Якщо ви хоч колись когось втрачали, ви знаєте, який це важкий період. Ваш мозок — він не працює правильно. Все здається таким химерним. Я хотів знову почуватися нормально, хоч на секунду, тому я майже одразу повернувся до реслінгу. Реслінг був моїм та мого тата, розумієте? Отак я й сидів у роздягальні, готуючись до бою через декілька днів після смерті тата. Він пішов від мене. І сидячи там на самоті, я почувався так, ніби ховаюся. Але я також відчував, що маю бути там.
One of the wrestlers who'd been on the scene a long time knew what I was going through, and he came over to see how I was holding up. I couldn't get the words out. I just said, "I don't know what I'm doing." And then we just sat there in silence -- just ... silence. Before he got up to get ready for his own match, he gave me this piece of advice that would change the entire direction of my life. He told me the best wrestlers are just themselves, but "turned up." He said successful wrestlers find the traits within themselves they're the strongest at and make those the focus of who they become in the ring.
Один з реслерів, який довго протримався на сцені, знав, через що я проходжу, та підійшов поцікавитися, як я справляюся. Я не міг витиснути слова із себе. Лише сказав: "Не знаю, що роблю." І ми просто сиділи в тиші, просто...тиші. Перед тим, як йти готуватися до свого бою, він дав мені пораду, яка цілковито змінила моє життя. Він сказав мені, що кращі реслери є собою, лише більш "зарядженими". Вони визначають у собі свої найсильніші риси та будують навколо них свій образ на рингу.
So there I sat -- a scared teenager who didn't know who he was or why he was even wrestling anymore. I looked around the locker room at some of the other wrestlers, and I thought, "I look so different. How can I ever be like them?" And then it hit me. That's the moment I realized I didn't have to be like them. What I did have to do was find out: What did it mean to be me? What made me unique, and how could I use it to my advantage? I knew I wasn't a chiseled athlete like some of these guys, but I really didn't care. So the first thing I thought was, "How can I amplify something as simple as: comfortable with my own body?" I didn't know. And then I thought: Speedo.
Тож так я й сидів, переляканий підліток, що не знав ким він є, або чому взагалі займається реслінгом. Я пройшовся поглядом по інших реслерах у роздягальні, та подумав: "Я зовсім інший. Як я можу колись стати, як вони?" А тоді до мене дійшло. У той момент я усвідомив, що не маю бути, як вони. Я мав лише зрозуміти: Як це — бути собою? Що робить мене особливим, та як обернути це на свою користь? Я знав, що я не апполоноподібний атлет, як дехто з хлопців, але не переймався цим. У першу чергу, я думав: "Як мені натягнути на себе щось не лише просте, а й зручне для мого тіла?" Я не знав. І тоді я подумав: плавки.
(Laughter)
(Сміх)
(Applause)
(Оплески)
Or "trunks," as we call them in wrestling. Yeah, trunks. I could be this big guy who was comfortable wearing these little trunks in front of a bunch of strangers. So I ditched the t-shirt and camouflage pants, and Gator's new wardrobe was born.
Або ж "шорти", як ми називали їх у реслінгу. Так, шорти. Я міг бути здоров’яком, що почувається комфортно у цих маленьких шортах перед купою незнайомців. Отже, я відкинув футболку та камуфляжні штани, і так народився новий прикид Гатора.
(Laughter)
(Сміх)
I was also pretty good at drawing cartoons, so I wondered if I could turn that up. I could design my own wrestling costumes, so each pair of trunks would have its own unique design and color, all of them completely different -- and extremely comfortable, by the way.
Я також непогано малював мультфільми і думав, чи можна це якось використати. Я міг би створювати власні костюми, у яких кожна пара шортів мала б свій унікальний дизайн і колір. Усі вони були б зовсім різними і, до речі, дуже зручними.
(Laughter)
(Сміх)
And I was also the funny kid in school, believe it or not. So I thought maybe I could turn that up. Maybe I could go from the boy who made his buddies laugh to the man who could rally hundreds or thousands. So I committed to the idea that my character wasn't going to be as scary as some of the others. I'd be hilarious from the moment I walked into the arena. With every wrestling match, I dug deeper. I found out that I could laugh at myself. So this guy would dance and sing his entrance music all the way to the ring. That was dancing, by the way.
А ще, хочете — вірте, хочете — ні, у школі я був коміком. Отже, я подумав, що міг би це розвинути. Можливо, із хлопчика, який смішив своїх дружбанів, я зможу стати чоловіком, що може завести сотні або тисячі. Так у мене з’явилася ідея, що мій персонаж не має бути таким же грізним, як у декотрих. Я буду кумедним від самого моменту виходу на арену. Із кожним виступом я копав у собі все глибше. Я довідався, що можу сміятися сам із себе. Цей хлопець танцюватиме та співатиме під музику протягом всього шляху до рингу. Це був такий собі попутний танець.
(Laughter)
(Сміх)
I found out that I was an OK wrestler, but I was an even better entertainer. And turning myself up made me unforgettable to the fans. I was trying to find those things about me -- the simple things that were special, and then ask, "How can I turn them up?"
Я зрозумів, що є непоганим реслером, але ще кращим шоуменом. І моє самонакручування зробило мене незабутнім для фанів. Я намагався віднайти у собі ті прості, але особливі риси, та запитати себе: "Як накрутити їх?"
Now, I knew I wanted my character to be a man's man like my dad was. I thought, "What's more of a man's man than a cowboy?" And that's when Gator became "Cowboy" ... Gator ... Yeah, I needed a last name. I thought about it until my head hurt. I couldn't come up with anything. I'm sitting there watching TV one night, flipping through the channels, and this commercial comes on about a country singer who had just won an Entertainer of the Year award. Tim McGraw. He's a cool cowboy with a great last name. And I liked his music. It was just all part of my process. But I just kept turning myself up until I became Cowboy Gator Magraw!
Я знав, що хочу, аби мій персонаж був справжнім чоловіком, як мій батько. Я подумав: "Що може бути більш мужнім, ніж ковбой?" Так Гатор і став "Ковбоєм" ... Гатором ... Так, я потребував прізвиська. Я думав про це до болю у серці. У голову нічого не приходило. І ось, однієї ночі я сидів перед телевізором, перемикаючи канали, і там йшла ця реклама про кантрі-виконавця, що якраз отримав нагороду для кращого артиста року. Тім МакҐроу. Він — крутий ковбой із чудовим прізвищем. І я любив його музику. Це була лише частина процесу. Але я продовжував накручувати себе доти, доки не став Ковбоєм Гатором МакҐроу!
(Laughter)
(Сміх)
(Applause)
(Оплески)
And I knew that if I kept turning myself up and pushing myself harder, the opportunities would come. And then it finally happened. In the middle of the night, I got a phone call. It was the call I wish my dad was around to hear. The WWE, the biggest wrestling organization in the world, wanted me to come and be a part of Monday Night Raw. Yes -- all of my hard work and miles on the road were finally paying off. I got to walk down the WWE Raw entrance ramp on live television --
І я знав, що якщо продовжу себе накручувати та сильніше штовхати уперед, можливості з’являться самі. І ось, нарешті, це сталося. Посеред ночі мені подзвонили. Я б хотів, щоб мій батько був поруч у цей момент. WWE, найбільша реслерська організація у світі, хотіла, аби я прийшов та взяв участь у шоу Monday Night Raw. Так — нарешті я отримав винагороду за всю свою важку працю та подолані милі. По телевізору вживу мали показати, як я виходитиму на арену WWE Raw,
(Laughter)
(Сміх)
dressed up as a fake security guard --
одягнутий як охоронець,
(Laughter)
(Сміх)
to escort another wrestler to the ring.
що проводить іншого реслера до рингу.
(Laughter)
(Сміх)
Sure, I was disappointed I didn't get to wrestle, but very few wrestlers get any kind of call from the WWE. Maybe one in a few hundred. And becoming Cowboy Gator Magraw is what got me there. So instead of walking away that day, I decided to turn myself up again and become the best security guard I could. In fact, I did it so well, I was the only guard to get a close-up on TV that night. That's a big deal, you know?
Звісно, я був розчарований, бо не мав виступати, але дуже мало реслерів отримують хоч якусь роль у шоу WWE. Мабуть, один зі ста. І мене привів туди саме мій образ Ковбоя Гатора МакҐроу. І замість того, аби просто виконати свою роль і піти, я вирішив знову себе накрутити та стати найкращим охоронцем, яким тільки міг. І у мене це так класно вийшло, що я був єдиним охоронцем, якого показали крупним планом. А це вже серйозно, чи не так?
(Laughter)
(Сміх)
And I got to sit backstage that entire day with some of the most famous pro wrestlers in the world, some of which were heroes of mine as a kid. And I got to listen to them and learn from them, and for that day, I was accepted as one of them.
І я просидів весь день за лаштунками, поруч із найвідомішими професійними реслерами у світі, деякі з них були героями мого дитинства. І я міг слухати їх та навчатись. Того дня вони прийняли мене за свого.
Maybe my experience with the WWE wasn't ideal. I mean, I didn't get to wrestle. But it made me work harder, turning myself up louder year after year. I was becoming the biggest version of myself in the ring, and other people took notice. Before I knew it, I'd gone from wrestling maybe once a month in Minnesota to as often as four times a week all over the United States on the independent wrestling circuit. I was literally living my dream.
Можливо, та моя співпраця із WWE й не була ідеальною. Я ж повноцінно не виступив. Але це умотивувало мене наполегливіше працювати, з кожним роком все сильніше накручуючи себе. На рингу я ставав найбільшою версією самого себе, а люди це помічали. Ще до того, як я зрозумів це, десь раз на тиждень я виступав у штаті Міннесота, а іноді й по чотири рази на тиждень у різних кінцях США, у рамках довільного реслерського туру. Я буквально жив у своїй мрії.
While wrestling over the next few years, I suffered a pretty bad shoulder injury right around the same time my wife and I found out that we were expecting our first child. I know what you're thinking, but believe me when I say those two events are completely unrelated.
Після декількох наступних років виступів я зазнав дуже неприємної травми плеча. Приблизно у той же час, ми з дружиною дізналися, що ми очікуємо нашу першу дитину. Знаю, про що ви подумали, але, повірте, ці дві події жодним чином не пов’язані одна з одною.
(Laughter)
(Сміх)
But I needed shoulder surgery, and I wanted to be home with my family. It was my turn to be a dad.
Але мені була необхідна операція на плечі і я хотів бути вдома зі своєю сім’єю. Це була моя черга стати татком.
So on July 27, 2007, I wrestled my final match, and walked away from professional wrestling to pursue the next chapter of my life. And as time passed, the strangest thing started to happen. I found out that once someone has been turned up, it's pretty hard to turn them down. I left the ring but Gator stayed with me, and I use the turned-up version of myself every day. My beautiful wife has been with me through this entire journey. And by the way -- she does not like pro wrestling.
Отже, 27 липня 2007-го я провів свій останній матч та покинув професійний реслінг, аби розпочати новий етап мого життя. Із часом я почав помічати дещо дивне. До мене дійшло, що якщо хтось себе вже накрутив, йому складно повернутися до норми. Я кинув ринг, але Гатор зостався зі мною, і я щодня використовую свою заряджену версію. Моя красуня-жінка була зі мною протягом всього цього шляху. І, між іншим, вона не любить професійний реслінг.
(Laughter)
(Сміх)
Like, at all.
Зовсім не любить.
But she was always my biggest fan. She still is. She knows there's always going to be some part of Gator Magraw in here, and she wants our daughter and twin sons to discover themselves the way that I did, but probably with fewer body slams and steel chair shots to the head. I mean, do you know how many times she's had to remind me not to clothesline the referees at my kid's soccer games?
Але вона завжди була моїм найбільшим фаном. Вона ним і залишається. Вона розуміє, що у мені завжди буде якась частка Гатора МакҐроу і хоче, аби наша донька та сини-близнюки розкрили себе так само, як це зробив я, хіба що без стількох копняків та ударів стальним стільчиком по голові. Тобто, знаєте, скільки разів вона мене стримувала від нападу на суддів на футбольних матчах, де грали мої діти?
(Laughter)
(Сміх)
I mean, it was just the one time, and my daughter was clearly fouled!
Тобто, це було лише раз, тоді проти моєї доні явно сфолили!
(Laughter)
(Сміх)
As a parent now, I've begun to realize that my dad wanted something much more valuable than a retirement fund. Like most parents, he just wanted his kids to reach their fullest potential. I'm trying to teach my children that turning yourself up is just not some perfect idea of how to be great, it's a way of living -- constantly looking for what makes you different and how you can amplify it for the world to see. And by the way, my kids don't like wrestling, either.
Зараз, будучи батьком, я почав розуміти, що мій тато хотів чогось суттєвішого, ніж гарантію безбідної старості. Як і більшість батьків, він просто хотів, аби його діти розкрили свій потенціал. Я намагаюся навчити своїх дітей тому, що самонакручування — не просто ідеальний спосіб стати крутим. Це спосіб життя — постійний пошук того, що вирізняє тебе і того, як це застосувати так, аби всі помічали. І, між іншим, мої діти також не люблять реслінг.
(Laughter)
(Сміх)
But that's OK with me, because they each have their own unique talents that can be turned up just like the rest of us. My one son -- he's a whiz at electronics. So maybe helping him turn up makes him become the next Steve Jobs. My other son and my daughter -- they're great at art, so maybe helping them turn up their gifts helps them become the next Pablo Picasso.
Але я цим не переймаюся, адже кожен із них має свій унікальний талант, що може бути розвинений, так, як і у всіх нас. Один із моїх синів — віртуоз в електроніці. Тому, можливо, якщо я сприятиму його розвитку, він стане другим Стівом Джобсом. Інший мій син та моя донька мають хист до мистецтва, і, можливо, сприяння розвитку їх талантів допоможе їм стати новими Пабло Пікассо.
You never know what you have the ability to do until you dig. And don't be afraid to put yourself out there. I mean, look around. They say that if you get nervous in front of an audience, just imagine them in their underwear. But then I think, "Hey, I've wrestled in less."
Ніколи не знаєш, що ти можеш робити, доки не покопаєшся у собі. І не бійтеся виступати так, як я тут зараз. Тобто, огляніться. Кажуть, якщо ви нервуєте перед публікою, уявіть їх усіх лише у нижній білизні. Але тоді я думаю: "Я ж виступав і у меншому."
(Laughter)
(Сміх)
(Applause)
(Оплески)
Look, the wrestling circus doesn't need to come to your town before you get an invitation to be the real you -- the bigger, more stunning version of yourself. It doesn't even necessarily come from our parents. Turning yourself up means looking inward toward our true selves and harnessing the voice that says, "Maybe, just maybe, I am more than I thought I was."
Не обов’язково, щоб реслерський цирк приїжджав у ваше місто, аби ви вирішили бути справжнім собою — своєю більшою та крутішою версією. Це навіть не обов’язково йде від наших батьків. Самонакручування тут означає погляд углиб себе справжнього та контроль над голосом, що каже: "Можливо, лише можливо, я — щось більше, ніж я думав."
Thank you.
Дякую.
(Applause)
(Оплески)