On March 3, 1913, protesters parted for the woman in white: dressed in a flowing cape and sitting astride a white horse, the activist Inez Milholland was hard to miss.
3 marca 1913 roku protestujący rozstąpili się, przepuszczając kobietę w bieli, ubraną w powiewną pelerynę i siedzącą na białym koniu. Aktywistki Inez Milholland trudno było nie zauważyć.
She was riding at the helm of the Women’s Suffrage Parade- the first mass protest for a woman’s right to vote on a national scale. After months of strategic planning and controversy, thousands of women gathered in Washington D.C. Here, they called for a constitutional amendment granting them the right to vote.
Jechała na czele parady sufrażystek, pierwszego masowego protestu na rzecz praw kobiet do głosowania w całym kraju. Po miesiącach planowania i sporów tysiące kobiet zebrało się w Waszyngtonie. Żądały przyjęcia poprawki do konstytucji przyznającej im prawo głosu.
By 1913, women’s rights activists had been campaigning for decades. As a disenfranchised group, women had no voice in the laws that affected their– or anyone else’s– lives. However, they were struggling to secure broader support for political equality. They’d achieved no major victories since 1896, when Utah and Idaho enfranchised women. That brought the total number of states which recognized a women’s right to vote to four.
W 1913 roku działaczki walczyły o prawa kobiet już od dekad. Jako grupa pozbawiona praw kobiety nie miały głosu w przepisach, które wpływały na ich życie i innych. Walczyły o szersze poparcie dla równości politycznej. Nie odniosły większych sukcesów od 1896 roku, kiedy w Utah i Idaho kobietom przyznano prawo głosu. Dzięki temu całkowita liczba stanów, które uznały prawo kobiet do głosowania, wzrosła do czterech.
A new, media-savvy spirit arrived in the form of Alice Paul. She was inspired by the British suffragettes, who went on hunger strikes and endured imprisonment in the early 1900s. Rather than conduct costly campaigns on a state-by-state basis, Paul sought the long-lasting impact of a constitutional amendment, which would protect women’s voting rights nationwide.
Nowy, zorientowany na media duch walki zyskał postać Alice Paul. Zainspirowały ją brytyjskie sufrażystki, które na początku XX wieku organizowały strajki głodowe i trafiały do więzienia. Zamiast prowadzić kosztowne kampanie w poszczególnych stanach Alice chciała wprowadzić konstytucyjną poprawkę, która chroniłaby prawa kobiet do głosowania w całym kraju.
As a member of the National American Women Suffrage Association, Paul proposed a massive pageant to whip up support and rejuvenate the movement. Washington authorities initially rejected her plan- and then tried to relegate the march to side streets. But Paul got those decisions overturned and confirmed a parade for the day before the presidential inauguration of Woodrow Wilson. This would maximize media coverage and grab the attention of the crowds who would be in town.
Jako członkini Amerykańskiego Stowarzyszenia Sufrażystek Paul chciała zorganizować ogromną paradę, żeby zebrać poparcie i ożywić ruch. Władze Waszyngtonu początkowo odrzuciły jej plan, a potem próbowały zepchnąć marsz na boczne ulice. Ale Paul obaliła te decyzje i potwierdziła odbycie się parady na dzień przed inauguracją prezydenta Woodrowa Wilsona. To miało zmaksymalizować zasięg medialny i przyciągnąć uwagę tłumów przebywających w mieście.
However, in planning the parade, Paul mainly focused on appealing to white women from all backgrounds, including those who were racist. She actively discouraged African American activists and organizations from participating- and stated that those who did so should march in the back.
Jednak planując paradę, Paul skoncentrowała się na apelu do białych kobiet ze wszystkich środowisk, w tym rasistowskich. Aktywnie zniechęcała działaczy i organizacje afroamerykańskie do uczestnictwa i stwierdziła, że ci, którzy chcą dołączyć, powinni maszerować z tyłu.
But black women would not be made invisible in a national movement they helped shape. On the day of the march, Ida B. Wells-Barnett, a ground-breaking investigative journalist and anti-lynching advocate, refused to move to the back and proudly marched under the Illinois banner. The co-founder of the NAACP, Mary Church Terrell, joined the parade with the 22 founders of the Delta Sigma Theta Sorority, an organization created by female students from Howard University. In these ways and more, black women persevered despite deep hostility from white women in the movement, and at great political and physical risk.
Ale czarne kobiety nie były niewidzialne w ruchu narodowym, który pomogły kształtować. W dniu marszu Ida B. Wells-Barnett, wybitna dziennikarka śledcza wstawiająca się za linczowanymi, odmówiła przejścia na tył parady i dumnie maszerowała pod banerem Illinois. Mary Church Terrell, współzałożycielka stowarzyszenia, dołączyła do parady razem z 22 założycielkami bractwa Delta Sigma Theta, organizacji studentek z Uniwersytetu Howarda. W ten sposób czarne kobiety wytrwały mimo głębokiej wrogości ze strony białych kobiet w ruchu i narażenia na wielkie ryzyko polityczne i fizyczne.
On the day of the parade, suffragists assembled to create a powerful exhibition. The surging sections of the procession included international suffragists, artists, performers and business-owners. Floats came in the form of golden chariots; an enormous Liberty Bell; and a map of enfranchised countries. On the steps of the Treasury Building, performers acted out the historical achievements of women to a live orchestra.
W dniu parady sufrażystki zebrały się i stworzyły wielką wystawę. W ogromnym pochodzie maszerowały sufrażystki z innych krajów, artyści, wykonawcy i właściciele firm. Rampy przedstawiały złote rydwany, ogromny Dzwon Wolności i mapy krajów, gdzie kobiety otrzymały prawo głosu. Pod Budynkiem Skarbu Państwa protestujący odgrywali sceny historycznych osiągnięć kobiet z orkiestrą na żywo.
The marchers carried on even as a mob blocked the route, hurling insults and spitting at women, tossing cigars, and physically assaulting participants. The police did not intervene, and in the end, over 100 women were hospitalized.
Maszerujący kontynuowali nawet, kiedy tłum blokował trasę, rzucając obelgami, plując na kobiety, rzucając cygarami i atakując uczestników. Policja nie interweniowała, a ostatecznie ponad 100 kobiet zostało hospitalizowanych.
Their mistreatment, widely reported throughout the country, catapulted the parade into the public eye— and garnered suffragists greater sympathy. National newspapers lambasted the police, and Congressional hearings investigated their actions during the parade. After the protest, the "Women’s Journal" declared, “Washington has been disgraced. Equal suffrage has scored a great victory."
Nadużycia, szeroko omawiane w krajowych mediach, przyciągnęły uwagę opinii publicznej do parady i wzbudziły większą sympatię do sufrażystek. Krajowe gazety krytykowały policję, a Kongres przeprowadził śledztwo w sprawie jej działań podczas marszu. Po proteście "Women's Journal" oświadczył, "Waszyngton zhańbiony. Walka o równe prawa zakończona wielkim zwycięstwem".
In this way, the march initiated a surge of support for women’s voting rights that endured in the coming years. Suffragists kept up steady pressure on their representatives, attended rallies, and petitioned the White House.
W ten sposób marsz wywołał falę poparcia dla praw wyborczych kobiet, który trwał wiele lat. Sufrażystki stale wywierały presję na polityków, uczestniczyły w wiecach i składały petycje do Białego Domu.
Inez Milholland, the woman on the white horse, campaigned constantly throughout the United States, despite suffering from chronic health problems. She did not live to see her efforts come to fruition. In 1916, she collapsed while giving a suffrage speech and died soon after. According to popular reports, her last words were, “Mr. President, how long must women wait for liberty?”
Inez Milholland, kobieta na białym koniu, nieustannie prowadziła kampanię w całych Stanach Zjednoczonych mimo problemów zdrowotnych. Nie zobaczyła efektów swojej pracy. W 1916 roku zasłabła, wygłaszając przemówienie, i wkrótce zmarła. Zgodnie z pogłoskami jej ostatnie słowa brzmiały, "Panie Prezydencie, ile kobiety muszą czekać na wolność?”.
Though full voting inclusion would take decades, in 1920, Congress ratified the 19th amendment, finally granting women the right to vote.
Chociaż uzyskanie pełnej równości zajęło dziesięciolecia, w 1920 roku Kongres ratyfikował 19. poprawkę, przyznając kobietom prawo do głosowania.