Στις 3 Μαρτίου, το 1913, διαδηλωτές άνοιξαν δρόμο για τη γυναίκα με τα λευκά: ντυμένη με μια αέρινη κάπα και και καβάλα πάνω σε ένα λευκό άλογο, η ακτιβίστρια Ινέζ Μίλχολαντ δεν περνούσε απαρατήρητη.
On March 3, 1913, protesters parted for the woman in white: dressed in a flowing cape and sitting astride a white horse, the activist Inez Milholland was hard to miss.
Ίππευε οδηγώντας την παρέλαση για το Δικαίωμα Ψήφου των Γυναικών- την πρώτη μαζική διαμαρτυρία για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών σε εθνικό επίπεδο. Ύστερα από μήνες στρατηγικού σχεδιασμού και συζητήσεων, χιλιάδες γυναίκες συγκεντρώθηκαν στην Ουάσινγκτον. Εκεί, ζήτησαν συνταγματική τροποποίηση για να τους δοθεί το δικαίωμα ψήφου.
She was riding at the helm of the Women’s Suffrage Parade- the first mass protest for a woman’s right to vote on a national scale. After months of strategic planning and controversy, thousands of women gathered in Washington D.C. Here, they called for a constitutional amendment granting them the right to vote. By 1913, women’s rights activists had been campaigning for decades.
Μέχρι το 1913, οι ακτιβιστές για τα δικαιώματα των γυναικών ολοκληρώνουν δεκαετίες εκστρατείας. Ως μια ομάδα χωρίς πολιτικά δικαιώματα, οι γυναίκες δεν είχαν λόγο για τους νόμους που επηρέαζαν τη δική τους ζωή ή οποιουδήποτε αλλού. Ωστόσο, δυσκολευόντουσαν να εξασφαλίσουν ευρύτερη υποστήριξη για πολιτική ισότητα. Δεν είχαν πετύχει αξιοσημείωτες νίκες από το 1896, όταν η Γιούτα και το Άινταχο έδωσαν στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου. Τότε, ανέβηκε ο αριθμός των πολιτειών που αναγνωρίζουν τη γυναικεία ψήφο στις τέσσερις.
As a disenfranchised group, women had no voice in the laws that affected their– or anyone else’s– lives. However, they were struggling to secure broader support for political equality. They’d achieved no major victories since 1896, when Utah and Idaho enfranchised women. That brought the total number of states which recognized a women’s right to vote to four. A new, media-savvy spirit arrived in the form of Alice Paul.
Μια νέα ψυχή, που το είχε με τα ΜΜΕ, εμφανίστηκε με την μορφή της Άλις Πολ. Ήταν εμπνευσμένη από τις Βρετανίδες σουφραζέτες, που έκαναν απεργίες πείνας και φυλακίστηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα. Από το να διεξάγουν δαπανηρές καμπάνιες σε κάθε πολιτεία χωριστά, η Πολ κοιτούσε τον μακροπρόθεσμο αντίκτυπο της συνταγματικής τροποποίησης που θα προστάτευε το δικαίωμα ψήφου των γυναικών σε όλη την επικράτεια.
She was inspired by the British suffragettes, who went on hunger strikes and endured imprisonment in the early 1900s. Rather than conduct costly campaigns on a state-by-state basis, Paul sought the long-lasting impact of a constitutional amendment, which would protect women’s voting rights nationwide.
Ως μέλος της Εθνικής Αμερικανικής Ένωσης για το Δικαίωμα Ψήφου της Γυναίκας, η Πολ πρότεινε μια τεράστια παρέλαση, για να συγκεντρωθεί η υποστήριξη και να αναζωογονηθεί το κίνημα. Οι αρχές της Ουάσινγκτον, αρχικά, απέρριψαν το αίτημά της και στη συνέχεια προσπάθησαν να περιορίσουν την πορεία σε παράδρομους. Όμως, η Πολ ανέτρεψε τις αποφάσεις αυτές και επιβεβαίωσε μια πορεία τη μέρα πριν από την ορκωμοσία του προέδρου Γούντροου Ουίλσον. Έτσι, θα μεγιστοποιούσε την κάλυψη από τα ΜΜΕ και θα τραβούσε την προσοχή του κόσμου που θα βρίσκονταν στην πόλη.
As a member of the National American Women Suffrage Association, Paul proposed a massive pageant to whip up support and rejuvenate the movement. Washington authorities initially rejected her plan- and then tried to relegate the march to side streets. But Paul got those decisions overturned and confirmed a parade for the day before the presidential inauguration of Woodrow Wilson. This would maximize media coverage and grab the attention of the crowds who would be in town.
Όμως, κατά τη διοργάνωση της πορείας η Πολ επικεντρώθηκε στο να προσελκύσει τις λευκές γυναίκες όλων των υποβάθρων συμπεριλαμβάνοντας και τις ρατσίστριες. Αποθάρρυνε Αφρό-Αμερικανούς ακτιβιστές και οργανώσεις να συμμετέχουν και δήλωσε ότι αυτοί που επιθυμούν θα παρελαύνουν τελευταίοι.
However, in planning the parade, Paul mainly focused on appealing to white women from all backgrounds, including those who were racist. She actively discouraged African American activists and organizations from participating- and stated that those who did so should march in the back.
Αλλά, οι μαύρες γυναίκες δεν θα παρέμεναν αόρατες σε ένα εθνικό κίνημα που οι ίδιες βοήθησαν να δημιουργηθεί. Την ημέρα της πορείας, η Ίντα Γουέλς-Μπαρνέτ, μια επαναστατική ερευνητής δημοσιογράφος και συνήγορος του αντί-λιντσαρίσματος αρνήθηκε να πάει πίσω και με περηφάνια παρέλασε κάτω από τη σημαία του Ίλινοι. Η συνιδρύτρια της Ένωσης, Μέρι Τσερτς Τερέλ, συμμετείχε στην παρέλαση με 22 ιδρυτές της Αδελφότητας ΔΣΘ, μια οργάνωση που δημιουργήθηκε από φοιτήτριες του Πανεπιστημίου Χάουαρντ. Με αυτούς τους τρόπους, οι μαύρες γυναίκες παρέμειναν, παρά την εχθρότητα από τις λευκές γυναίκες του κινήματος, και τον μεγάλο πολιτικό αλλά και σωματικό κίνδυνο.
But black women would not be made invisible in a national movement they helped shape. On the day of the march, Ida B. Wells-Barnett, a ground-breaking investigative journalist and anti-lynching advocate, refused to move to the back and proudly marched under the Illinois banner. The co-founder of the NAACP, Mary Church Terrell, joined the parade with the 22 founders of the Delta Sigma Theta Sorority, an organization created by female students from Howard University. In these ways and more, black women persevered despite deep hostility from white women in the movement, and at great political and physical risk.
Την ημέρα της πορείας, οι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν για να κάνουν μια δυναμική έκθεση. Τα τμήματα της πορείας συμπεριλάμβαναν διεθνείς σουφραζέτες, καλλιτέχνες, ηθοποιούς και επιχειρηματίες. Τα άρματα είχαν τη μορφή χρυσών οχημάτων, μιας τεράστιας Καμπάνας Ελευθερίας και έναν χάρτη με τις χώρες Στα σκαλιά του Αμερικανικού Θησαυροφυλακίου, ηθοποιοί έπαιζαν τα ιστορικά κατορθώματα των γυναικών, με ζωντανή ορχήστρα.
On the day of the parade, suffragists assembled to create a powerful exhibition. The surging sections of the procession included international suffragists, artists, performers and business-owners. Floats came in the form of golden chariots; an enormous Liberty Bell; and a map of enfranchised countries. On the steps of the Treasury Building, performers acted out the historical achievements of women to a live orchestra.
Οι διαδηλωτές συνέχιζαν ακόμη και όταν η αστυνομία εμπόδιζε τον δρόμο, ο κόσμος έκανε προσβλητικά σχόλια, έφτυνε τις γυναίκες, πετούσε αποτσίγαρα και παρενοχλούσε τις συμμετέχουσες. Η αστυνομία δεν μεσολάβησε, και τελικά, περισσότερες από 100 γυναίκες νοσηλεύτηκαν.
The marchers carried on even as a mob blocked the route, hurling insults and spitting at women, tossing cigars, and physically assaulting participants. The police did not intervene, and in the end, over 100 women were hospitalized.
Η κακομεταχείρισή τους, που έγινε ευρέως γνωστή σε όλη τη χώρα, εξύψωσε την παρέλαση στα μάτια του κόσμου, και κέρδισε μεγαλύτερη συμπόνια για το κίνημα. Οι κρατικές εφημερίδες κατσάδιασαν την αστυνομία, και οι ακροάσεις του Κογκρέσου ερεύνησαν τις κινήσεις της αστυνομίας την ώρα της πορείας. Μετά τη διαμαρτυρία, η «Εφημερίδα των γυναικών» δήλωσε, «Η Ουάσινγκτον εξευτελίστηκε. Η ισότητα ψήφου πέτυχε μια μεγάλη νίκη».
Their mistreatment, widely reported throughout the country, catapulted the parade into the public eye— and garnered suffragists greater sympathy. National newspapers lambasted the police, and Congressional hearings investigated their actions during the parade. After the protest, the "Women’s Journal" declared, “Washington has been disgraced. Equal suffrage has scored a great victory."
Έτσι, η πορεία προκάλεσε ένα κύμα υποστήριξης για τα δικαιώματα των γυναικών που διήρκεσε και τα επόμενα χρόνια. Οι σουφραζέτες ασκούσαν σταθερή πίεση με τους εκπροσώπους τους, παίρνοντας μέρος σε συλλαλητήρια και θέτοντας αιτήματα στον Λευκό Οίκο.
In this way, the march initiated a surge of support for women’s voting rights that endured in the coming years. Suffragists kept up steady pressure on their representatives,
Η Ινέζ Μιλχόλαντ, η γυναίκα που καβαλούσε το λευκό άλογο, οργάνωνε εκστρατείες σε όλες τις Πολιτείες αδιάκοπα, παρόλο που υπέφερε από χρόνια προβλήματα υγείας. Δεν έζησε για να δει τις προσπάθειές της να καρποφορούν. Το 1916, κατέρρευσε ενώ έδινε λόγο για το δικαίωμα ψήφου της γυναίκας, και πέθανε λίγο καιρό αργότερα. Σύμφωνα με δημοφιλείς αναφορές, τα τελευταία της λόγια ήταν, «Κύριε Πρόεδρε, πόσο καιρό ακόμη θα αναμένουν οι γυναίκες την ελευθερία;»
attended rallies, and petitioned the White House. Inez Milholland, the woman on the white horse, campaigned constantly throughout the United States, despite suffering from chronic health problems. She did not live to see her efforts come to fruition. In 1916, she collapsed while giving a suffrage speech and died soon after. According to popular reports, her last words were, “Mr. President, how long must women wait for liberty?”
Παρόλο που η ολική συμπερίληψη χρειάστηκε δεκαετίες, το 1920, το Κογκρέσο επικύρωσε τη 19η τροποποίηση, παραχωρώντας, επιτέλους, στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου.
Though full voting inclusion would take decades, in 1920, Congress ratified the 19th amendment, finally granting women the right to vote.