Here's a question we should all be asking: What went wrong? Not just with the pandemic but with our civic life. What brought us to this polarized, rancorous political moment?
Föl kell tennünk ezt a kérdést: Mi sült el rosszul? Nemcsak a világjárvánnyal, hanem társadalmi életünkkel is. Mi vezetett a szélsőségesen megosztott, gyűlölködő politikai helyzethez?
In recent decades, the divide between winners and losers has been deepening, poisoning our politics, setting us apart. This divide is partly about inequality. But it's also about the attitudes toward winning and losing that have come with it. Those who landed on top came to believe that their success was their own doing, a measure of their merit, and that those who lost out had no one to blame but themselves.
Az utóbbi évtizedekben a nyertesek és a vesztesek közti megosztottság egyre mélyül, mérgezi a politikánkat, szétzilál bennünket. A megosztottságot részben az egyenlőtlenség okozza. Hozzájárul a nyeréssel és vesztéssel kapcsolatos attitűd is, amely az egyenlőtlenség velejárója. Akik a csúcsra kerültek, azt hiszik, hogy sikerük nekik tulajdonítható, érdemük mércéje, és a sikertelenek csak magukat hibáztathatják.
This way of thinking about success arises from a seemingly attractive principle. If everyone has an equal chance, the winners deserve their winnings. This is the heart of the meritocratic ideal. In practice, of course, we fall far short. Not everybody has an equal chance to rise. Children born to poor families tend to stay poor when they grow up. Affluent parents are able to pass their advantages onto their kids. At Ivy League universities, for example, there are more students from the top one percent than from the entire bottom half of the country combined.
A sikerrel kapcsolatos efféle vélekedés látszólag vonzó elvre épül. Ha mindenkinek egyforma esélye van, a nyertes megérdemli a nyereséget. Ez az érdemeken alapuló eszmény, a meritokrácia lényege. De a gyakorlatban távol állunk ettől. Nincs mindenkinek egyforma esélye. A szegény családba született gyerekekből többnyire szegény felnőttek lesznek. A tehetős szülők továbbadhatják előnyös helyzetüket gyerekeiknek. Az elitegyetemek diákjai közt például többen vannak a társadalom felső 1%-ából, mint együttvéve az alsó 50%-ából.
But the problem isn't only that we fail to live up to the meritocratic principles we proclaim. The ideal itself is flawed. It has a dark side. Meritocracy is corrosive of the common good. It leads to hubris among the winners and humiliation among those who lose out. It encourages the successful to inhale too deeply of their success, to forget the luck and good fortune that helped them on their way. And it leads them to look down on those less fortunate, less credentialed than themselves. This matters for politics. One of the most potent sources of the populous backlash is the sense among many working people that elites look down on them. It's a legitimate complaint.
De nem csak az a gond, hogy nem az érdemeken alapuló vallott eszmények szerint élünk. Az eszménykép önmagában is hibás. Megvan a sötét oldala. A meritokrácia roncsolja a közjót. A nyertesek gőgjéhez, hübriszéhez és a vesztesek megszégyenüléséhez vezet. A sikereseket a sikerüktől való megittasulásra buzdítja, és hogy ne vegyék figyelembe az útjukon őket végigkísérő jó szerencsét. Emiatt lenézik a kevésbé szerencséseket és a kevésbé alkalmasakat. Ez politikailag fontos. Az emberek reakciójának legerősebb kiváltója a munkások tapasztalta érzés, hogy az elit lenézi őket. Panaszuk jogos.
Even as globalization brought deepening inequality and stagnant wages, its proponents offered workers some bracing advice. "If you want to compete and win in the global economy, go to college." "What you earn depends on what you learn." "You can make it if you try." These elites miss the insult implicit in this advice. If you don't go to college, if you don't flourish in the new economy, your failure is your fault. That's the implication. It's no wonder many working people turned against meritocratic elites.
Noha a globalizáció mélyülő egyenlőtlenséget és stagnáló béreket eredményezett, a nézet szószólói üdítő tanáccsal látták el a munkásokat: "Ha versenyezni és győzni akartok a világgazdaság körülményei között, menjetek egyetemre!" "A keresetetek tanulás függvénye." "Ha megpróbáljátok, sikerülhet." Az elit nem veszi észre a tanácsaiban rejlő sértést. Aki nem megy egyetemre, aki nem virul az új gazdasági rendben, az magára vessen. Ez a következmény. Nem csoda, hogy sok munkás a meritokratikus elit ellen fordult.
So what should we do? We need to rethink three aspects of our civic life. The role of college, the dignity of work and the meaning of success.
Mi a teendőnk? Társadalmi életünk három elemét kell újragondolnunk: az egyetem szerepét, a munka méltóságát és a siker jelentését.
We should begin by rethinking the role of universities as arbiters of opportunity. For those of us who spend our days in the company of the credentialed, it's easy to forget a simple fact: Most people don't have a four-year college degree. In fact, nearly two-thirds of Americans don't. So it is folly to create an economy that makes a university diploma a necessary condition of dignified work and a decent life.
Az újragondolást az egyetemmel mint a lehetőség döntő tényezőjével kell kezdenünk. Aki közülünk diplomás, könnyen megfeledkezik egy tényről: a legtöbb embernek nincs egyetemi végzettsége. Az amerikaiak 2/3-ának nincs. Ostobaság gazdaságot építeni, ha egyetemi diploma a szükséges feltétele a tisztességes munkának és méltó életnek.
Encouraging people to go to college is a good thing. Broadening access for those who can't afford it is even better. But this is not a solution to inequality. We should focus less on arming people for meritocratic combat, and focus more on making life better for people who lack a diploma but who make essential contributions to our society.
Egyetemi tanulásra helyes biztatni az embereket. Azok lehetőségeinek bővítése, akik nem engedhetik meg maguknak, még helyesebb. De ez nem oldja meg az egyenlőtlenség ügyét. Kevesebbet kell törődnünk a meritokratikus harcra való felfegyverzéssel, és többet azzal, hogy javítsuk a diploma nélküliek életét, mert társadalmunknak ők is fontos tényezői.
We should renew the dignity of work and place it at the center of our politics. We should remember that work is not only about making a living, it's also about contributing to the common good and winning recognition for doing so.
Meg kell újítanunk a munka méltóságát, és politikánk középpontjába kell kerülnie. Észben kell tartanunk, hogy a munka nemcsak a megélhetés eszköze, hanem a közjóhoz való hozzájárulásé és az elismerés elnyeréséé is.
Robert F. Kennedy put it well half a century ago. Fellowship, community, shared patriotism. These essential values do not come from just buying and consuming goods together. They come from dignified employment, at decent pay. The kind of employment that enables us to say, "I helped to build this country. I am a participant in its great public ventures." This civic sentiment is largely missing from our public life today.
Robert F. Kennedy fél évszázada helyesen fogalmazott. Szövetség, közösség, hazafiság. E fontos értékek nem abból keletkeznek, ha különféle árukat vásárlunk és fogyasztunk, hanem a tisztességes bérért végzett méltó foglalkoztatásból. Olyan foglalkoztatásból, amelyről elmondhatjuk: "Elősegítettem hazám építését, részt veszek a nagyszerű közös vállalkozásokban." Manapság ez a közfelfogás hiányzik a közéletünkből.
We often assume that the money people make is the measure of their contribution to the common good. But this is a mistake. Martin Luther King Jr. explained why. Reflecting on a strike by sanitation workers in Memphis, Tennessee, shortly before he was assassinated, King said, "The person who picks up our garbage is, in the final analysis, as significant as the physician, for if he doesn't do his job, diseases are rampant. All labor has dignity."
Gyakorta azt hisszük, hogy a keresetükkel mérendő az emberek közjóhoz való hozzájárulása. Ám ez tévedés. Ifj. Martin Luther King rávilágított az okára. A köztisztasági dolgozók sztrájkjára reagálva, amelyet a Tennessee állambeli Memphisben tartottak röviddel a merénylete előtt, King kijelentette: "Aki a szemetünket szedi, végeredményben ugyanolyan fontos, mint az orvos, mert ha nem teszi a dolgát, eluralkodnak a betegségek. Minden munka tisztességes."
Today's pandemic makes this clear. It reveals how deeply we rely on workers we often overlook. Delivery workers, maintenance workers, grocery store clerks, warehouse workers, truckers, nurse assistants, childcare workers, home health care providers. These are not the best-paid or most honored workers. But now, we see them as essential workers. This is a moment for a public debate about how to bring their pay and recognition into better alignment with the importance of their work.
A mai világjárvány ezt nyomatékosítja. Kimutatja, hogy milyen mélyen rá vagyunk utalva a gyakran észre sem vett munkásokra. Szállítómunkásokra, karbantartókra, élelmiszerbolti eladókra, raktári dolgozókra, kamionosokra, ápolónőkre, gyermekgondozókra, házi beteggondozókra. Ők nem a legjobban fizetett vagy legjobban megbecsült dolgozók. De ma látjuk, mekkora szükség van rájuk. Itt az idő, hogy nyilvánosan megvitassuk, hogyan hozzuk jobban összhangba fizetésüket és elismerésüket munkájuk fontosságával.
It is also time for a moral, even spiritual, turning, questioning our meritocratic hubris. Do I morally deserve the talents that enable me to flourish? Is it my doing that I live in a society that prizes the talents I happen to have? Or is that my good luck? Insisting that my success is my due makes it hard to see myself in other people's shoes. Appreciating the role of luck in life can prompt a certain humility. There but for the accident of birth, or the grace of God, or the mystery of fate, go I.
Eljött az erkölcsi, sőt szellemi fordulat ideje is, amely megkérdőjelezi a meritokratikus hübriszt. Erkölcsileg vajon rászolgáltam-e a tehetségre, amelytől jól megy a dolgom? Vajon nekem tudható-e be, hogy a társadalom megbecsüli a véletlenül nekem jutó tehetségem? Vagy ez jó szerencsémnek tulajdonítható? Ha ragaszkodom hozzá, hogy a siker jár nekem, nehéz más helyébe képzelnem magam. Ha elismerjük a szerencse életünkben játszott szerepét, az bizonyos alázatra sarkallhat. Jó helyre születtem, vagy Isten kegyelméből vagy a sors szeszélye folytán jutottam ide?
This spirit of humility is the civic virtue we need now. It's the beginning of a way back from the harsh ethic of success that drives us apart. It points us beyond the tyranny of merit to a less rancorous, more generous public life.
Éppen az alázat eme szelleme az az erény, amelyre ma nagy szükségünk van. Ez a visszaút kezdete a siker bennünket szétválasztó kegyetlen erkölcsiségétől. Ez mutat utat az érdem zsarnokságán túli, kevésbé gyűlölködő, nemesebb lelkű közélet felé.