Αυτό που έχει ανάγκη ο κόσμος, αυτό που απελπισμένα έχει ανάγκη αυτή η χώρα, είναι ένας καλύτερος τρόπος διεξαγωγής των πολιτικών μας αντιπαραθέσεων. Πρέπει ν' ανακαλύψουμε εκ νέου τη χαμένη τέχνη του δημοκρατικού διαλόγου. (Χειροκρότημα) Εάν σκεφτείτε τις αντιπαραθέσεις που έχουμε, τις περισσότερες φορές πρόκειται για έντονες λογομαχίες στην καλωδιακή τηλεόραση, ιδεολογικούς καβγάδες στο Κογκρέσο. Έχω μια πρόταση. Δείτε όλες τις αντιπαραθέσεις της εποχής μας, για την περίθαλψη, για τα μπόνους και τις έκτακτες οικονομικές ενισχύσεις στη Γουώλ Στριτ, για το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, για την θετική δράση και το γάμο ομοφυλόφιλων. Κάτω από την επιφάνεια όλων αυτών των αντιπαραθέσεων, όπου τα πάθη εγείρονται από κάθε πλευρά, κρύβονται μεγάλα ερωτήματα ηθικής φιλοσοφίας, μεγάλα ερωτήματα δικαιοσύνης. Όμως πολύ σπάνια εκφραζόμαστε με σαφήνεια, υπερασπιζόμαστε και επιχειρηματολογούμε γύρω από αυτά τα μεγάλα ηθικά ερωτήματα στην πολιτική μας.
One thing the world needs, one thing this country desperately needs is a better way of conducting our political debates. We need to rediscover the lost art of democratic argument. (Applause) If you think about the arguments we have, most of the time it's shouting matches on cable television, ideological food fights on the floor of Congress. I have a suggestion. Look at all the arguments we have these days over health care, over bonuses and bailouts on Wall Street, over the gap between rich and poor, over affirmative action and same-sex marriage. Lying just beneath the surface of those arguments, with passions raging on all sides, are big questions of moral philosophy, big questions of justice. But we too rarely articulate and defend and argue about those big moral questions in our politics.
Σήμερα λοιπόν θα ήθελα να κάνουμε ένα είδος συζήτησης. Ας αρχίσω παίρνοντας έναν διάσημο φιλόσοφο ο οποίος έγραψε για αυτά τα ερωτήματα δικαιοσύνης και ηθικής. Θα σας κάνω μια σύντομη διάλεξη για τον Αριστοτέλη της αρχαίας Αθήνας, τη θεωρία του περί δικαίου, και μετά θα συζητήσουμε εδώ για να δούμε αν οι ιδέες του Αριστοτέλη στην πραγματικότητα υπαγορεύουν τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε κι επιχειρηματολογούμε για τα σημερινά ερωτήματα. Λοιπόν, είστε έτοιμοι για τη διάλεξη; Κατά τον Αριστοτέλη δικαιοσύνη σημαίνει να δίνεις στους ανθρώπους αυτό που τους αξίζει. Αυτό ήταν, αυτή ήταν η διάλεξη.
So what I would like to do today is have something of a discussion. First, let me take a famous philosopher who wrote about those questions of justice and morality, give you a very short lecture on Aristotle of ancient Athens, Aristotle's theory of justice, and then have a discussion here to see whether Aristotle's ideas actually inform the way we think and argue about questions today. So, are you ready for the lecture? According to Aristotle, justice means giving people what they deserve. That's it; that's the lecture.
(Γέλια)
(Laughter)
Τώρα θα μου πείτε, καλά, αυτό είναι προφανές. Τα αληθινά ερωτήματα αρχίζουν όταν επιχειρηματολογούμε για το ποιος αξίζει τι και γιατί. Πάρτε το παράδειγμα των φλάουτων. Ας υποθέσουμε ότι μοιράζουμε φλάουτα. Ποιοι θα έπρεπε να πάρουν τα καλύτερα; Για να δούμε... Εσείς τι θα λέγατε; Ποιος θα έπρεπε να πάρει το καλύτερο φλάουτο; Μπορείτε να το φωνάξετε.
Now, you may say, well, that's obvious enough. The real questions begin when it comes to arguing about who deserves what and why. Take the example of flutes. Suppose we're distributing flutes. Who should get the best ones? Let's see what people -- What would you say? Who should get the best flute? You can just call it out.
(Κοινό: Τυχαία.)
(Audience: Random.)
Μάικλ Σαντέλ: Τυχαία. Δηλαδή με κλήρωση. Ή στον πρώτο που θα έτρεχε να το πάρει. Άλλος;
Michael Sandel: At random. You would do it by lottery. Or by the first person to rush into the hall to get them. Who else?
(Κοινό: Οι καλύτεροι φλαουτίστες.)
(Audience: The best flute players.)
ΜΣ: Οι καλύτεροι φλαουτίστες. (Κοινό: Οι χειρότεροι φλαουτίστες.)
MS: The best flute players. (Audience: The worst flute players.)
ΜΣ: Οι χειρότεροι φλαουτίστες. Πόσοι λέτε οι καλύτεροι φλαουτίστες; Γιατί; Βασικά, αυτή ήταν και η απάντηση του Αριστοτέλη.
MS: The worst flute players. How many say the best flute players? Why? Actually, that was Aristotle's answer too.
(Γέλια)
(Laughter)
Να όμως μια πιο δύσκολη ερώτηση. Γιατί νομίζετε, εσείς που ψηφίσατε με αυτό τον τρόπο, ότι τα καλύτερα φλάουτα θα έπρεπε να πάνε στους καλύτερους φλαουτίστες;
But here's a harder question. Why do you think, those of you who voted this way, that the best flutes should go to the best flute players?
Πίτερ: Το μεγαλύτερο όφελος για όλους.
Peter: The greatest benefit to all.
ΜΣ: Το μεγαλύτερο όφελος για όλους. Θα ακούμε καλύτερη μουσική εάν τα καλύτερα φλάουτα πάνε στους καλύτερους φλαουτίστες. Είσαι ο Πίτερ; (Κοινό: Πίτερ.)
MS: The greatest benefit to all. We'll hear better music if the best flutes should go to the best flute players. That's Peter? (Audience: Peter.)
ΜΣ: Εντάξει. Είναι ένας καλός λόγος. Όλοι θα είμαστε καλύτερα, αν παίζεται καλή μουσική παρά κακή μουσική. Όμως Πίτερ, ο Αριστοτέλης δε συμφωνεί ότι αυτός είναι ο λόγος. Δεν πειράζει. Ο Αριστοτέλης είχε έναν διαφορετικό λόγο για τον οποίο θα έπρεπε τα καλύτερα φλάουτα να πάνε στους καλύτερους φλαουτίστες. Είπε ότι γι' αυτό υπάρχουν τα φλάουτα, για να παίζονται καλά. Λέει ότι για να δικαιολογήσουμε τη δίκαιη διανομή κάποιου πράγματος, θα πρέπει να αιτιολογήσουμε, και κάποτε να επιχειρηματολογήσουμε, τον απώτερο σκοπό αυτού του πράγματος, ή της κοινωνικής δραστηριότητας, στην προκειμένη περίπτωση, της μουσικής ερμηνείας. Και ο στόχος, η θεμελιώδης φύση της μουσικής ερμηνείας είναι να παράγει εξαίρετη μουσική. Θα 'ναι ένα ευτυχές υποπροϊόν από το οποίο όλοι θα επωφεληθούμε. Αλλα όταν μιλάμε για δικαιοσύνη, λέει ο Αριστοτέλης, αυτό το οποίο θα πρέπει να σκεφτόμαστε είναι η θεμελιώδης φύση της εκάστοτε δραστηριότητας και οι ποιοτικές της εκφάνσεις που αξίζει να τιμά, να θαυμάζει και να αναγνωρίζει κανείς. Ένας από τους λόγους για τους οποίους, θα έπρεπε οι καλύτεροι φλαουτίστες να πάρουν τα καλύτερα φλάουτα είναι ότι η μουσική ερμηνεία όχι μόνο μας κάνει χαρούμενους, αλλά τιμά και βοηθά στην αναγνώριση της αριστείας των καλύτερων μουσικών.
MS: All right. Well, it's a good reason. We'll all be better off if good music is played rather than terrible music. But Peter, Aristotle doesn't agree with you that that's the reason. That's all right. Aristotle had a different reason for saying the best flutes should go to the best flute players. He said, that's what flutes are for -- to be played well. He says that to reason about just distribution of a thing, we have to reason about, and sometimes argue about, the purpose of the thing, or the social activity -- in this case, musical performance. And the point, the essential nature, of musical performance is to produce excellent music. It'll be a happy byproduct that we'll all benefit. But when we think about justice, Aristotle says, what we really need to think about is the essential nature of the activity in question and the qualities that are worth honoring and admiring and recognizing. One of the reasons that the best flute players should get the best flutes is that musical performance is not only to make the rest of us happy, but to honor and recognize the excellence of the best musicians.
Τώρα τα φλάουτα... μάλλον η διανομή των φλάουτων μπορεί να φαίνεται μια απλή υπόθεση. Ας πάρουμε ένα σύγχρονο παράδειγμα διαμάχης, σχετικής με τη δικαιοσύνη. Έχει να κάνει με το γκολφ. Ο Κέισι Μάρτιν -- πριν μερικά χρόνια, Ο Κέισι Μάρτιν -- τον έχετε ακουστά; Ήταν ένας πάρα πολύ καλός παίκτης του γκολφ, είχε όμως μια αναπηρία. είχε ένα "κακό" πόδι, ένα πρόβλημα στο κυκλοφορικό του, που έκανε επώδυνο το περπάτημα στο γήπεδο. Βασικά, κινδύνευε να τραυματιστεί. Ζήτησε από την Ε.Ε.Π.Γ. την Ένωση Επαγγελματιών Παικτών Γκολφ, άδεια για να χρησιμοποιεί ένα αμαξάκι του γκολφ κατά τα τουρνουά της Ένωσης. Του είπαν "Όχι. Αυτό θα σας προσέδιδε ένα άδικο πλεονέκτημα." Τους μήνυσε, και η υπόθεση έφτασε μέχρι και το Ανώτατο Δικαστήριο, είτε το πιστεύετε, είτε όχι, η υπόθεση για το αμαξάκι του γκολφ. Επειδή ο νόμος λέει ότι οι ανάπηροι πρέπει να διευκολύνονται, με τον όρο η διευκόλυνση αυτή να μην αλλάζει τη θεμελιώδη φύση της δραστηριότητας. Εκείνος είπε: "Είμαι πολύ καλός παίκτης. Θέλω να συναγωνιστώ. Αλλά χρειάζομαι ένα αμαξάκι του γκολφ για να μετακινούμαι από τρύπα σε τρύπα."
Now, flutes may seem ... the distribution of flutes may seem a trivial case. Let's take a contemporary example of the dispute about justice. It had to do with golf. Casey Martin -- a few years ago, Casey Martin -- did any of you hear about him? He was a very good golfer, but he had a disability. He had a bad leg, a circulatory problem, that made it very painful for him to walk the course. In fact, it carried risk of injury. He asked the PGA, the Professional Golfers' Association, for permission to use a golf cart in the PGA tournaments. They said, "No. Now that would give you an unfair advantage." He sued, and his case went all the way to the Supreme Court, believe it or not, the case over the golf cart, because the law says that the disabled must be accommodated, provided the accommodation does not change the essential nature of the activity. He says, "I'm a great golfer. I want to compete. But I need a golf cart to get from one hole to the next."
Ας υποθέσουμε ότι ήσασταν στο Ανώτατο Δικαστήριο. Ας υποθέσουμε ότι αποφασίζατε το δίκαιο αυτής της υπόθεσης. Πόσοι από εσάς θα λέγατε ότι ο Κέισι Μάρτιν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί αμαξάκι του γκολφ; Και πόσοι θα λέγατε ότι δεν έχει; Ας κάνουμε μια δημοσκόπηση, σηκώστε χέρια. Πόσοι θα αποφασίζατε υπέρ του Κέισι Μάρτιν; Και πόσοι όχι; Πόσοι από σας θα λέγατε ότι έχει άδικο; Μάλιστα, οι γνώμες διίστανται εδώ πέρα. Κάποιος που δε θα παραχωρούσε στον Κέισι Μάρτιν το δικαίωμα να έχει αμαξάκι του γκολφ, ποιο θα ήταν το σκεπτικό σας; Σηκώστε το χέρι σας και θα προσπαθήσουμε να σας φέρουμε ένα μικρόφωνο. Ποιο θα ήταν το σκεπτικό σας;
Suppose you were on the Supreme Court. Suppose you were deciding the justice of this case. How many here would say that Casey Martin does have a right to use a golf cart? And how many say, no, he doesn't? All right, let's take a poll, show of hands. How many would rule in favor of Casey Martin? And how many would not? How many would say he doesn't? All right, we have a good division of opinion here. Someone who would not grant Casey Martin the right to a golf cart, what would be your reason? Raise your hand, and we'll try to get you a microphone. What would be your reason?
(Κοινό: Θα ήταν άδικο πλεονέκτημα.)
(Audience: It'd be an unfair advantage.)
ΜΣ: Θα ήταν άδικο πλεονέκτημα εάν μπορούσε να μετακινείται με αμαξάκι του γκολφ. Εντάξει, εσείς που, φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι από εσάς που δε θα του δίνατε το αμαξάκι ανησυχείτε για το άδικο πλεονέκτημα. Τι γίνεται με αυτούς που υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να του παραχωρηθεί αμαξάκι; Πώς θα απαντούσατε στην ένσταση; Ναι, παρακαλώ.
MS: It would be an unfair advantage if he gets to ride in a golf cart. All right, those of you, I imagine most of you who would not give him the golf cart worry about an unfair advantage. What about those of you who say he should be given a golf cart? How would you answer the objection? Yes, all right.
Κοινό: Το αμαξάκι δεν είναι μέρος του παιχνιδιού.
Audience: The cart's not part of the game.
ΜΣ: Πώς λέγεστε; (Κοινό: Τσάρλι.)
MS: What's your name? (Audience: Charlie.)
ΜΣ: Η Τσάρλι λέει -- Ας δώσουμε ένα μικρόφωνο στην Τσάρλι, σε περίπτωση που κάποιος θέλει να απαντήσει. Πες μας, Τσάρλι, γιατί θα έλεγες ότι θα έπρεπε να του παραχωρηθεί αμαξάκι;
MS: Charlie says -- We'll get Charlie a microphone in case someone wants to reply. Tell us, Charlie, why would you say he should be able to use a golf cart?
Τσάρλι: Το αμαξάκι δεν είναι μέρος του παιχνιδιού.
Charlie: The cart's not part of the game.
ΜΣ: Και το περπάτημα από τρύπα σε τρύπα;
MS: But what about walking from hole to hole?
Τσάρλι: Δεν έχει σημασία· δεν είναι μέρος του παιχνιδιού.
Charlie: It doesn't matter; it's not part of the game.
ΜΣ: Η πεζοπορία στο γήπεδο δεν είναι μέρος του γκολφ;
MS: Walking the course is not part of the game of golf?
Τσάρλι: Όχι κατά τη γνώμη μου, δεν είναι.
Charlie: Not in my book, it isn't.
ΜΣ: Μείνε εκεί που είσαι Τσάρλι.
MS: All right. Stay there, Charlie.
(Γέλια)
(Laughter)
Ποιος μπορεί να απαντήσει στην Τσάρλι; Λοιπόν, ποιος μπορεί να της απαντήσει; Τι θα της λέγατε;
Who has an answer for Charlie? All right, who has an answer for Charlie? What would you say?
Κοινό: Η αντοχή είναι σημαντικό στοιχείο του παιχνιδιού, η πεζοπορία σε όλες τις τρύπες.
Audience: The endurance element is a very important part of the game, walking all those holes.
ΜΣ: Η πεζοπορία σε όλες τις τρύπες; Είναι μέρος του γκολφ; (Κοινό: Βεβαίως.)
MS: Walking all those holes? That's part of the game of golf? (Audience: Absolutely.)
ΜΣ: Πώς σας λένε; (Κοινό: Γουώρεν.)
MS: What's your name? (Audience: Warren.)
ΜΣ: Γουώρεν. Τσάρλι, τι θα απαντούσες στον Γουώρεν;
MS: Warren. Charlie, what do you say to Warren?
Τσάρλι: Θα επιμείνω στην αρχική μου θέση.
Charley: I'll stick to my original thesis.
(Γέλια)
(Laughter)
ΜΣ: Γουώρεν, παίζεις γκολφ;
MS: Warren, are you a golfer?
Γουώρεν: Όχι δεν παίζω.
Warren: I am not a golfer.
Τσάρλι: Εγώ παίζω. (ΜΣ: Εντάξει.) (Γέλια)
Charley: And I am. (MS: Okay.) (Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ξέρετε, είναι ενδιαφέρον. Στην υπόθεση αυτή, στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, έφεραν διακεκριμένους παίκτες του γκολφ να καταθέσουν για αυτό το συγκεκριμένο ζήτημα. Είναι το περπάτημα σημαντικό για το παιχνίδι; Έφεραν τον Τζάκ Νικλάους και τον Άρνολντ Πάλμερ. Και τι νομίζετε ότι είπαν όλοι; Ναι. Συμφώνησαν με τον Γουώρεν. Είπαν ότι το περπάτημα στο γήπεδο είναι μια έντονη φυσική άσκηση. Η κούραση είναι ένας σημαντικός παράγοντας του γκολφ. Έτσι θα άλλαζε η θεμελιώδης φύση του παιχνιδιού εάν του δινόταν αμαξάκι του γκολφ. Τώρα, προσέξτε, κάτι ενδιαφέρον -- Μάλλον, πρέπει πρώτα να σας πω, για το Ανώτατο Δικαστήριο.
You know, it's interesting. In the case, in the lower court, they brought in golfing greats to testify on this very issue. Is walking the course essential to the game? And they brought in Jack Nicklaus and Arnold Palmer. And what do you suppose they all said? Yes. They agreed with Warren. They said, yes, walking the course is strenuous physical exercise. The fatigue factor is an important part of golf. And so it would change the fundamental nature of the game to give him the golf cart. Now, notice, something interesting -- Well, I should tell you about the Supreme Court first.
Το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε. Τι νομίζετε ότι είπαν; Είπαν ναι, πρέπει να παρασχεθεί αμαξάκι στον Κέισι Μάρτιν. Η απόφαση ήταν επτά προς δύο. Το ενδιαφέρον της απόφασής τους και της κουβέντας που μόλις είχαμε είναι ότι η συζήτηση γύρω από το σωστό, το δίκαιο του πράγματος εξαρτήθηκε από το τι φαίνεται να είναι η θεμελιώδης φύση του γκολφ. Και οι δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου πάλεψαν με αυτή την ερώτηση. Και ο Δικαστής Στίβενς, γράφοντας για την πλειοψηφία, είπε ότι διάβασε όλα τα σχετικά με την ιστορία του γκολφ, και θεμελιώδες σημείο του παιχνιδιού είναι να βάλεις μια μικρή μπάλα από ένα σημείο σε μια τρύπα με όσο το δυνατόν λιγότερες προσπάθειες και ότι το περπάτημα δεν ήταν βασικός, αλλά συγκυριακός παράγοντας.
The Supreme Court decided. What do you suppose they said? They said yes, that Casey Martin must be provided a golf cart. Seven to two, they ruled. What was interesting about their ruling and about the discussion we've just had is that the discussion about the right, the justice, of the matter depended on figuring out what is the essential nature of golf. And the Supreme Court justices wrestled with that question. And Justice Stevens, writing for the majority, said he had read all about the history of golf, and the essential point of the game is to get very small ball from one place into a hole in as few strokes as possible, and that walking was not essential, but incidental.
Υπήρχαν δυο διαφωνούντες, ένας από τους οποίους ήταν ο Δικαστής Σκαλία. Δεν θα παραχωρούσε το αμαξάκι, και είχε μια ενδιαφέρουσα αντίρρηση. Είναι ενδιαφέρουσα επειδή απέρριψε τον συλλογισμό του Αριστοτέλη που υποστήριζε η πλειοψηφική άποψη. Είπε ότι δεν είναι δυνατόν να καθοριστεί η θεμελιώδης φύση ενός παιχνιδιού όπως το γκολφ. Και να πώς το εξηγεί: "Το να πούμε ότι κάτι είναι θεμελιώδες, συνήθως σημαίνει ότι είναι απαραίτητο για την επίτευξη ενός συγκεκριμένου στόχου. Αλλά αφού η ίδια η φύση του παιχνιδιού δεν έχει άλλο στόχο από τη διασκέδαση, (Γέλια) αυτό είναι που διαχωρίζει τα παιχνίδια από τις παραγωγικές δραστηριότητες, (Γέλια) είναι σχεδόν αδύνατον να πούμε ότι οποιοσδήποτε από τους αυθαίρετους κανόνες του παιχνιδιού είναι θεμελιώδης."
Now, there were two dissenters, one of whom was Justice Scalia. He wouldn't have granted the cart, and he had a very interesting dissent. It's interesting because he rejected the Aristotelian premise underlying the majority's opinion. He said it's not possible to determine the essential nature of a game like golf. Here's how he put it. "To say that something is essential is ordinarily to say that it is necessary to the achievement of a certain object. But since it is the very nature of a game to have no object except amusement, (Laughter) that is, what distinguishes games from productive activity, (Laughter) it is quite impossible to say that any of a game's arbitrary rules is essential."
Έτσι λοιπόν έχουμε το Δικαστή Σκαλία να αμφισβητεί τον Αριστοτελικό συλλογισμό της πλειοψηφικής άποψης. Η γνώμη του Δικαστή Σκαλία είναι αμφισβητήσιμη για δύο λόγους. Πρώτον, κανένας αληθινός λάτρης των σπορ δε θα μιλούσε έτσι. (Γέλια) Εάν πιστεύαμε ότι οι κανόνες των σπορ που μας ενδιαφέρουν είναι απλά αυθαίρετοι, παρά σχεδιασμένοι για να προωθούν τις αρετές και τις αξίες που πιστεύουμε ότι αξίζει να θαυμάζει κανείς, τότε δε θα μας ένοιαζε το αποτέλεσμα του παιχνιδιού. Είναι επίσης αμφισβητήσιμο για έναν δεύτερο λόγο. Εκ πρώτης όψεως φάνηκε ότι πρόκειται -- αυτή η διαμάχη για το αμαξάκι του γκολφ -- για μια αντιπαράθεση δικαίου, για το τι είναι άδικο πλεονέκτημα. Αλλά εάν επρόκειτο μόνο για θέμα δικαίου, τότε θα υπήρχε μια εύκολη και προφανής λύση. Ποια θα ήταν; (Κοινό: Να χρησιμοποιούσαν όλοι αμαξάκι.) Να χρησιμοποιούσαν όλοι αμαξάκι του γκολφ εάν το ήθελαν. Έτσι, το θέμα της δίκαιης μεταχείρισης δεν υφίσταται ως εμπόδιο.
So there you have Justice Scalia taking on the Aristotelian premise of the majority's opinion. Justice Scalia's opinion is questionable for two reasons. First, no real sports fan would talk that way. (Laughter) If we had thought that the rules of the sports we care about are merely arbitrary, rather than designed to call forth the virtues and the excellences that we think are worthy of admiring, we wouldn't care about the outcome of the game. It's also objectionable on a second ground. On the face of it, it seemed to be -- this debate about the golf cart -- an argument about fairness, what's an unfair advantage. But if fairness were the only thing at stake, there would have been an easy and obvious solution. What would it be? (Audience: Let everyone use the cart.) Let everyone ride in a golf cart if they want to. Then the fairness objection goes away.
Όμως, δίνοντας σε όλους το δικαίωμα να έχουν αμαξάκι θα προκαλούσε, υποψιάζομαι, περισσότερο ανάθεμα στους διακεκριμένους παίκτες του γκολφ και στην Ένωση Επαγγελματιών Παικτών, από ότι εάν έκαναν μια εξαίρεση για τον Κέισι Μάρτιν. Γιατί; Διότι αυτό που διακυβεύετο στη διαμάχη για το αμαξάκι του γκολφ δεν ήταν μόνο η θεμελιώδης φύση του γκολφ, αλλά, συναφώς, το ερώτημα, ποιες ικανότητες αξίζουν τιμής και αναγνώρισης ως αθλητικά ταλέντα; Ας θέσω το ζήτημα όσο πιο διακριτικά μπορώ: Οι παίκτες του γκολφ είναι λίγο ευαίσθητοι γύρω από την αθλητική υπόσταση του παιχνιδιού τους. (Γέλια) Εξάλλου, δεν περιλαμβάνει ούτε τρέξιμο, ούτε πήδημα, και η μπάλα μένει ακίνητη. (Γέλια) Οπότε εάν το γκολφ γίνει ένα παιχνίδι που μπορεί να παίζεται οδηγώντας ένα αμαξάκι μέσα στο γήπεδο του γκολφ θα είναι δύσκολο να αποδώσουμε στους μεγάλους του γκολφ την εκτίμηση που αποδίδουμε, την τιμή και την αναγνώριση που απονέμονται σε αληθινά μεγάλους αθλητές. Αυτό καταδεικνύει ότι με το γκολφ, όπως και με τα φλάουτα, είναι δύσκολο να απαντηθεί η ερώτηση του τι απαιτεί η δικαιοσύνη, χωρίς να καταπιαστούμε με την ερώτηση: "Ποια είναι η θεμελιώδης φύση της εκάστοτε δραστηριότητας, και ποιες αξίες, ποιες αρετές συνδεδεμένες με αυτή τη δραστηριότητα, αξίζουν τιμής και αναγνώρισης;"
But letting everyone ride in a cart would have been, I suspect, more anathema to the golfing greats and to the PGA, even than making an exception for Casey Martin. Why? Because what was at stake in the dispute over the golf cart was not only the essential nature of golf, but, relatedly, the question: What abilities are worthy of honor and recognition as athletic talents? Let me put the point as delicately as possible: Golfers are a little sensitive about the athletic status of their game. (Laughter) After all, there's no running or jumping, and the ball stands still. (Laughter) So if golfing is the kind of game that can be played while riding around in a golf cart, it would be hard to confer on the golfing greats the status that we confer, the honor and recognition that goes to truly great athletes. That illustrates that with golf, as with flutes, it's hard to decide the question of what justice requires, without grappling with the question, "What is the essential nature of the activity in question, and what qualities, what excellences connected with that activity, are worthy of honor and recognition?"
Ας πάρουμε ένα τελευταίο παράδειγμα που προεξάρχει στις σύγχρονες πολιτικές αντιπαραθέσεις: Ο γάμος ομοφυλόφιλων. Υπάρχουν αυτοί που υποστηρίζουν την αναγνώριση από το κράτος μόνο του παραδοσιακού γάμου μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, και αυτοί που υποστηρίζουν την κρατική αναγνώριση των ομοφυλοφιλικών γάμων. Πόσοι εδώ μέσα υποστηρίζουν την πρώτη άποψη; Το κράτος θα πρέπει να αναγνωρίζει μόνο τον παραδοσιακό γάμο; Και πόσοι υποστηρίζουν τη δεύτερη, το γάμο ομοφυλόφιλων; Τώρα, δείτε το κι αλλιώς, σε ποιο σκεπτικό δικαιοσύνης και ηθικής βασίζουμε τη γνώμη μας για το γάμο; Οι αντίθετοι με το γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων υποστηρίζουν ότι ο σκοπός του γάμου, είναι βασικά η αναπαραγωγή, και αυτό είναι που αξίζει να τιμούμε να αναγνωρίζουμε και να ενθαρρύνουμε. Οι δε υποστηρικτές του γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων λένε όχι, η αναπαραγωγή δεν είναι ο μόνος σκοπός του γάμου. Και η μακροχρόνια, αμοιβαία δέσμευση στην αγάπη; Αυτό είναι το αληθινό νόημα του γάμου. Έτσι λοιπόν, τόσο με τα φλάουτα, όσο και με το αμαξάκι του γκολφ, ακόμη και με μια έντονη αντιπαράθεση όπως ο γάμος ομοφυλόφιλων, ο Αριστοτέλης έχει δίκιο. Είναι πολύ δύσκολο να υποστηρίξει κανείς τι είναι δίκαιο, αν δεν προσδιορίσει πρώτα το σκοπό των κοινωνικών θεσμών και ποια ποιοτικά χαρακτηριστικά είναι άξια τιμής και αναγνώρισης.
Let's take a final example that's prominent in contemporary political debate: same-sex marriage. There are those who favor state recognition only of traditional marriage between one man and one woman, and there are those who favor state recognition of same-sex marriage. How many here favor the first policy: the state should recognize traditional marriage only? And how many favor the second, same-sex marriage? Now, put it this way: What ways of thinking about justice and morality underlie the arguments we have over marriage? The opponents of same-sex marriage say that the purpose of marriage, fundamentally, is procreation, and that's what's worthy of honoring and recognizing and encouraging. And the defenders of same-sex marriage say no, procreation is not the only purpose of marriage; what about a lifelong, mutual, loving commitment? That's really what marriage is about. So with flutes, with golf carts, and even with a fiercely contested question like same-sex marriage, Aristotle has a point. Very hard to argue about justice without first arguing about the purpose of social institutions and about what qualities are worthy of honor and recognition.
Ας απομακρυνθούμε λίγο απ' αυτές τις υποθέσεις και ας δούμε πώς διαφωτίζουν τον τρόπο που ίσως, θα βελτίωνε, θα αναδείκνυε, τους όρους του πολιτικού διαλόγου στις Ηνωμένες Πολιτείες, και, εδώ που τα λέμε, σε όλο τον κόσμο. Τείνουμε να πιστεύουμε ότι η πολύ άμεση εμπλοκή της πολιτικής με ηθικά ζητήματα, είναι συνταγή για διαφωνίες, και, εδώ που τα λέμε, συνταγή για μισαλλοδοξία και εξαναγκασμό. Έτσι, καλύτερα να αποφεύγονται, να αγνοούνται, οι ηθικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις που οι άνθρωποι θέτουν στο δημόσιο βίο. Μου φαίνεται ότι η συζήτησή μας αντικατοπτρίζει μάλλον το αντίθετο, ότι ο καλύτερος τρόπος για την επίτευξη αμοιβαίου σεβασμού είναι η άμεση εμπλοκή των ηθικών πεποιθήσεων που οι πολίτες φέρουν στο δημόσιο βίο, παρά η απαίτηση ν' αφήνουν οι άνθρωποι τις βαθύτερες ηθικές τους πεποιθήσεις εκτός της πολιτικής πριν ασχοληθούν μ' αυτήν. Αυτός είναι, κατά τη γνώμη μου, ο τρόπος για την έναρξη της αποκατάστασης της τέχνης του δημοκρατικού διαλόγου.
So let's step back from these cases and see how they shed light on the way we might improve, elevate, the terms of political discourse in the United States, and for that matter, around the world. There is a tendency to think that if we engage too directly with moral questions in politics, that's a recipe for disagreement, and for that matter, a recipe for intolerance and coercion. So better to shy away from, to ignore, the moral and the religious convictions that people bring to civic life. It seems to me that our discussion reflects the opposite, that a better way to mutual respect is to engage directly with the moral convictions citizens bring to public life, rather than to require that people leave their deepest moral convictions outside politics before they enter. That, it seems to me, is a way to begin to restore the art of democratic argument.
Ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ πάρα πολύ. Ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ. Κρις. Ευχαριστώ Κρις.
Thank you very much. Thanks. Thank you. Chris. Thanks, Chris.
Κρις Άντερσον: Από τα φλάουτα στα αμαξάκια του γκόλφ και στο γάμο ομοφυλόφιλων. Ευφυέστατες συνδέσεις. Κοίταξε να δεις, είσαι πρωτοπόρος στην ανοιχτή εκπαίδευση. Η σειρά των διαλέξεών σου ήταν από τις πρώτες που πέτυχαν. Ποιο είναι το όραμά σου για την επόμενη φάση;
Chris Anderson: From flutes to golf courses to same-sex marriage -- that was a genius link. Now look, you're a pioneer of open education. Your lecture series was one of the first to do it big. What's your vision for the next phase of this?
ΜΣ: Λοιπόν πιστεύω ότι είναι δυνατόν. Στην τάξη, επιχειρηματολογούμε πάνω σε μερικές από τις πιο έντονες ηθικές πεποιθήσεις των φοιτητών γύρω από μεγάλα δημόσια ζητήματα. Και πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε το ίδιο και στη δημόσια ζωή, γενικότερα. Έτσι το όνειρό μου, στην ουσία, θα ήταν να πάρουμε τη δημόσια τηλεοπτική σειρά μαθημάτων που δημιουργήσαμε -- είναι πλέον διαθέσιμη στο διαδίκτυο δωρεάν για όλους, σε όλο τον κόσμο -- και να ψάξουμε για συνεργασίες με ιδρύματα, με πανεπιστήμια στην Κίνα, στην Ινδία, στην Αφρική, σε όλο τον κόσμο, ώστε να προωθήσουμε την πολιτική αγωγή και έναν ακόμα πιο πλούσιο δημοκρατικό διάλογο.
MS: Well, I think that it is possible. In the classroom, we have arguments on some of the most fiercely held moral convictions that students have about big public questions. And I think we can do that in public life more generally. And so my real dream would be to take the public television series that we've created of the course -- it's available now, online, free for everyone anywhere in the world -- and to see whether we can partner with institutions, at universities in China, in India, in Africa, around the world, to try to promote civic education and also a richer kind of democratic debate.
ΚΑ: Δηλαδή βλέπεις, σε κάποιο σημείο, σε ζωντανή μετάδοση, να γίνονται τέτοιες συζητήσεις, να τίθενται ερωτήματα, αλλά με τη συμμετοχή ατόμων από Κίνα και Ινδία;
CA: So you picture, at some point, live, in real time, you could have this kind of conversation, inviting questions, but with people from China and India joining in?
ΜΣ: Ακριβώς. Κάναμε κάτι παρόμοιο εδώ πέρα με 1500 άτομα στο Λονγκ Μπιτς, και κάνουμε το ίδιο στην τάξη μας στο Χάρβαρντ με περίπου 1000 φοιτητές. Δε θα ήταν ενδιαφέρον να εφαρμόσουμε αυτήν την τακτική της σκέψης και του διαξιφισμού, όπου εμπλέκονται σοβαρά ηθικά ζητήματα, εξερευνώντας τις πολιτισμικές διαφορές και να συνδέσουμε μέσω μιας ζωντανής μετάδοσης με βίντεο, φοιτητές από το Πεκίνο και το Μουμπάι και από το Κέμπριτζ, την Μασαχουσέτη, και να δημιουργηθεί μια παγκόσμια αίθουσα διδασκαλίας; Αυτό θα ήθελα πολύ να το κάνω.
MS: Right. We did a little bit of it here with 1,500 people in Long Beach, and we do it in a classroom at Harvard with about 1,000 students. Wouldn't it be interesting to take this way of thinking and arguing, engaging seriously with big moral questions, exploring cultural differences and connect through a live video hookup, students in Beijing and Mumbai and in Cambridge, Massachusetts and create a global classroom. That's what I would love to do.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
ΚΑ: Φαντάζομαι λοιπόν ότι υπάρχουν πολλά άτομα που θα ήθελαν να πάρουν μέρος σε αυτό το εγχείρημα. Μάικλ Σαντέλ. Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ. (ΜΣ: Ευχαριστώ και εγώ.)
CA: So, I would imagine that there are a lot of people who would love to join you in that endeavor. Michael Sandel. Thank you so much. (MS: Thanks so much.)