Φανταστείτε ότι το έξυπνο κινητό σας ήταν μινιατούρα και συνδεόταν κατευθείαν στον εγκέφαλό σας. Αν είχατε αυτό το τσιπ εγκεφάλου, θα μπορούσατε να ανεβάζετε και να κατεβάζετε στο διαδίκτυο με ταχύτητα σκέψης. Η πρόσβαση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή τη Βικιπαίδεια θα ήταν πιο πολύ σαν - από το εσωτερικό τουλάχιστον - σα να συμβουλεύεστε τη δική σας μνήμη. Θα ήταν τόσο εύκολο και τόσο οικείο όσο η σκέψη. Θα ήταν όμως πιο εύκολο για εσάς να ξέρετε τι είναι αληθινό; Απλά επειδή ένας τρόπος πρόσβασης στις πληροφορίες είναι πιο γρήγορος, δε σημαίνει, φυσικά, ότι είναι πιο αξιόπιστος, και δε σημαίνει ότι όλοι θα το ερμηνεύαμε με τον ίδιο τρόπο. Και δε σημαίνει ότι θα ήσασταν καλύτεροι στην αξιολόγησή του. Μπορεί να ήσασταν χειρότεροι, επειδή περισσότερα δεδομένα σημαίνει λιγότερος χρόνος για αξιολόγηση.
So, imagine that you had your smartphone miniaturized and hooked up directly to your brain. If you had this sort of brain chip, you'd be able to upload and download to the internet at the speed of thought. Accessing social media or Wikipedia would be a lot like -- well, from the inside at least -- like consulting your own memory. It would be as easy and as intimate as thinking. But would it make it easier for you to know what's true? Just because a way of accessing information is faster it doesn't mean it's more reliable, of course, and it doesn't mean that we would all interpret it the same way. And it doesn't mean that you would be any better at evaluating it. In fact, you might even be worse, because, you know, more data, less time for evaluation.
Κάτι σαν και αυτό ήδη συμβαίνει σε εμάς αυτή τη στιγμή. Ήδη κουβαλάμε έναν κόσμο πληροφοριών στις τσέπες μας, αλλά φαίνεται ότι όσο περισσότερες πληροφορίες μοιραζόμαστε και έχουμε πρόσβαση διαδικτυακά, τόσο δύσκολο μπορεί να γίνει να καταλάβουμε τη διαφορά ανάμεσα στο τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο. Είναι σαν να ξέρουμε περισσότερα, αλλά καταλαβαίνουμε λιγότερα.
Something like this is already happening to us right now. We already carry a world of information around in our pockets, but it seems as if the more information we share and access online, the more difficult it can be for us to tell the difference between what's real and what's fake. It's as if we know more but understand less.
Ένα χαρακτηριστικό της μοντέρνας ζωής, υποθέτω, είναι ότι μεγάλο μέρος του κοινού ζει σε απομονωμένες φούσκες πληροφοριών. Είμαστε πολωμένοι. Όχι μόνο σχετικά με τις αξίες, αλλά και τα γεγονότα. Ένας λόγος γι' αυτό είναι ότι οι αναλύσεις δεδομένων που οδηγούν το διαδίκτυο δεν μας δίνουν μόνο περισσότερες πληροφορίες, αλλά περισσότερο τις πληροφορίες που θέλουμε. Η διαδικτυακή μας ζωή είναι εξατομικευμένη. Όλα, από τις διαφημίσεις που διαβάζουμε, μέχρι τα νέα που βγαίνουν στη ροή του Facebook, έχουν προσαρμοστεί για να ικανοποιούν τις προτιμήσεις μας. Καθώς λαμβάνουμε περισσότερες πληροφορίες, μεγάλο μέρος αυτών των πληροφοριών καταλήγει στο να αντανακλά τόσο εμάς όσο και την πραγματικότητα. Καταλήγει, υποθέτω, να μεγαλώνει τις φούσκες μας, παρά να τις σκάει. Οπότε, ίσως δεν αποτελεί έκπληξη ότι είμαστε σε μια κατάσταση, μια παράδοξη κατάσταση, να νομίζουμε ότι ξέρουμε πολλά περισσότερα, αλλά να μη συμφωνούμε στο τι γνωρίζουμε.
Now, it's a feature of modern life, I suppose, that large swaths of the public live in isolated information bubbles. We're polarized: not just over values, but over the facts. One reason for that is, the data analytics that drive the internet get us not just more information, but more of the information that we want. Our online life is personalized; everything from the ads we read to the news that comes down our Facebook feed is tailored to satisfy our preferences. And so while we get more information, a lot of that information ends up reflecting ourselves as much as it does reality. It ends up, I suppose, inflating our bubbles rather than bursting them. And so maybe it's no surprise that we're in a situation, a paradoxical situation, of thinking that we know so much more, and yet not agreeing on what it is we know.
Οπότε πώς θα επιλύσουμε το πρόβλημα της πόλωσης της γνώσης; Μία προφανής τακτική είναι να δοκιμάσουμε να διορθώσουμε την τεχνολογία μας, να επανασχεδιάσουμε τις ψηφιακές μας πλατφόρμες, έτσι ώστε να τις κάνουμε λιγότερο ευαίσθητες στην πόλωση. Με χαρά μου αναφέρω ότι πολλοί έξυπνοι άνθρωποι στη Google και Facebook δουλεύουν πάνω σε αυτό. Αυτά τα σχέδια είναι ζωτικής σημασίας. Νομίζω ότι το να διορθώσεις την τεχνολογία είναι, προφανώς, πολύ σημαντικό, αλλά δε νομίζω ότι μόνο η επιδιόρθωση της τεχνολογίας θα λύσει το πρόβλημα της πόλωσης της γνώσης. Δεν το νομίζω αυτό επειδή δε νομίζω ότι είναι τεχνολογικό το πρόβλημα. Νομίζω ότι είναι πρόβλημα του ανθρώπου, που έχει να κάνει με το πώς σκεφτόμαστε και τι αξιολογούμε.
So how are we going to solve this problem of knowledge polarization? One obvious tactic is to try to fix our technology, to redesign our digital platforms, so as to make them less susceptible to polarization. And I'm happy to report that many smart people at Google and Facebook are working on just that. And these projects are vital. I think that fixing technology is obviously really important, but I don't think technology alone, fixing it, is going to solve the problem of knowledge polarization. I don't think that because I don't think, at the end of the day, it is a technological problem. I think it's a human problem, having to do with how we think and what we value.
Για να το λύσουμε αυτό, νομίζω ότι θα χρειαστούμε βοήθεια. Θα χρειαστούμε βοήθεια από την ψυχολογία και τις πολιτικές επιστήμες. Θα χρειαστούμε όμως, νομίζω, και βοήθεια από τη φιλοσοφία. Επειδή για να λύσουμε το πρόβλημα της πόλωσης της γνώσης, θα χρειαστεί να επανασυνδεθούμε με μια θεμελιώδη, φιλοσοφική ιδέα: Ότι ζούμε σε μια κοινή πραγματικότητα. Η ιδέα μιας κοινής πραγματικότητας είναι σαν, υποθέτω, πολλά φιλοσοφικά σχέδια: Εύκολο να τα υποστηρίξεις αλλά μυστηριωδώς δύσκολο να γίνουν στην πράξη. Για να το αποδεχθούμε πραγματικά, νομίζω ότι χρειάζεται να κάνουμε τρία πράγματα, κάθε ένα από τα οποία είναι μια πρόκληση αυτήν τη στιγμή.
In order to solve it, I think we're going to need help. We're going to need help from psychology and political science. But we're also going to need help, I think, from philosophy. Because to solve the problem of knowledge polarization, we're going to need to reconnect with one fundamental, philosophical idea: that we live in a common reality. The idea of a common reality is like, I suppose, a lot of philosophical concepts: easy to state but mysteriously difficult to put into practice. To really accept it, I think we need to do three things, each of which is a challenge right now.
Πρώτα από όλα, χρειαζόμαστε να πιστέψουμε στην αλήθεια. Μπορεί να έχετε παρατηρήσει ότι ο πολιτισμός μας διανύει μια ταραχώδη σχέση με αυτή την έννοια αυτήν τη στιγμή. Φαίνεται ότι διαφωνούμε τόσο πολύ που, όπως το έθεσε ένας πολιτικός σχολιαστής πριν από λίγο καιρό, είναι σαν να μην υπάρχουν πια γεγονότα. Όμως αυτή η σκέψη είναι για την ακρίβεια μια έκφραση μιας κάπως δελεαστικής επιχειρηματολογίας που πλανάται στον αέρα. Πάει έτσι: Δεν μπορούμε να δούμε πέραν της δικής μας οπτικής. Δεν μπορούμε να δούμε πέραν των προκαταλήψεων μας. Κάθε φορά που προσπαθούμε, απλώς παίρνουμε περισσότερες πληροφορίες από την οπτική μας. Οπότε, αυτός ο τρόπος σκέψης θέλει να πει, ότι μπορούμε να παραδεχθούμε πως η αντικειμενική αλήθεια είναι μια ψευδαίσθηση, ή άνευ σημασίας είτε επειδή δεν θα μάθουμε ποτέ τι είναι, είτε επειδή εξ' αρχής δεν υπάρχει.
First, we need to believe in truth. You might have noticed that our culture is having something of a troubled relationship with that concept right now. It seems as if we disagree so much that, as one political commentator put it not long ago, it's as if there are no facts anymore. But that thought is actually an expression of a sort of seductive line of argument that's in the air. It goes like this: we just can't step outside of our own perspectives; we can't step outside of our biases. Every time we try, we just get more information from our perspective. So, this line of thought goes, we might as well admit that objective truth is an illusion, or it doesn't matter, because either we'll never know what it is, or it doesn't exist in the first place.
Αυτή δεν είναι καινούρια φιλοσοφική σκέψη- ο σκεπτικισμός για την αλήθεια. Στο τέλος του περασμένου αιώνα, όπως κάποιοι από εσάς γνωρίζουν, ήταν πολύ δημοφιλής σε συγκεκριμένους ακαδημαϊκούς κύκλους. Αλλά όλα ξεκίνησαν από τον Έλληνα φιλόσοφο Πρωταγόρα, αν όχι πιο πριν. Ο Πρωταγόρας είπε ότι η αντικειμενική αλήθεια είναι μια ψευδαίσθηση επειδή «άνθρωπος είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων». Άνθρωπος είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων. Αυτό μπορεί να μοιάζει σαν ρεαλπολιτίκ στους ανθρώπους, ή σαν απελευθέρωση, επειδή επιτρέπει στον καθένα από εμάς να ανακαλύψει ή να δημιουργήσει τη δική του αλήθεια.
That's not a new philosophical thought -- skepticism about truth. During the end of the last century, as some of you know, it was very popular in certain academic circles. But it really goes back all the way to the Greek philosopher Protagoras, if not farther back. Protagoras said that objective truth was an illusion because "man is the measure of all things." Man is the measure of all things. That can seem like a bracing bit of realpolitik to people, or liberating, because it allows each of us to discover or make our own truth.
Για την ακρίβεια, νομίζω ότι είναι ένας κάπως ιδιοτελής εξορθολογισμός μεταμφιεσμένος ως φιλοσοφία. Συγχέει τη δυσκολία της βεβαιότητας με την απιθανότητα της αλήθειας. Κοιτάξτε, φυσικά είναι δύσκολο να είσαι σίγουρος για οτιδήποτε. Μπορεί όλοι να ζούμε στο «Μάτριξ». Μπορεί να έχετε ένα εγκεφαλικό τσιπ στο κεφάλι σας που σας δίνει όλες τις λάθος πληροφορίες. Στην πράξη όμως, συμφωνούμε σε διάφορα είδη δεδομένων. Συμφωνούμε ότι οι σφαίρες μπορούν να σκοτώσουν ανθρώπους. Συμφωνούμε ότι δεν μπορείς να κουνήσεις τα χέρια σου και να πετάξεις. Συμφωνούμε, ή θα έπρεπε να συμφωνούμε, ότι υπάρχει μια εξωτερική πραγματικότητα που αν την αγνοήσεις θα πονέσεις.
But actually, I think it's a bit of self-serving rationalization disguised as philosophy. It confuses the difficulty of being certain with the impossibility of truth. Look -- of course it's difficult to be certain about anything; we might all be living in "The Matrix." You might have a brain chip in your head feeding you all the wrong information. But in practice, we do agree on all sorts of facts. We agree that bullets can kill people. We agree that you can't flap your arms and fly. We agree -- or we should -- that there is an external reality and ignoring it can get you hurt.
Παρ' όλα αυτά, ο σκεπτικισμός για την αλήθεια μπορεί να είναι πειρασμός, επειδή μας επιτρέπει να εκλογικεύουμε τις προκαταλήψεις μας. Όταν το κάνουμε αυτό, μοιάζουμε με τον τύπο στην ταινία που ήξερε ότι ζούσε στο «Μάτριξ», αλλά αποφάσισε ότι του άρεσε εκεί, όπως και να 'χει. Στην τελική, είναι ωραία η αίσθηση να παίρνεις αυτό που θέλεις. Είναι ωραία η αίσθηση να έχεις πάντα δίκιο. Οπότε, συχνά είναι πιο εύκολο για εμάς να κλείνουμε τους εαυτούς μας στις άνετες φούσκες των πληροφοριών μας, να ζούμε κακόπιστα, και να θεωρούμε πως αυτές οι φούσκες είναι το μέτρο της πραγματικότητας.
Nonetheless, skepticism about truth can be tempting, because it allows us to rationalize away our own biases. When we do that, we're sort of like the guy in the movie who knew he was living in "The Matrix" but decided he liked it there, anyway. After all, getting what you want feels good. Being right all the time feels good. So, often it's easier for us to wrap ourselves in our cozy information bubbles, live in bad faith, and take those bubbles as the measure of reality.
Νομίζω πως ένα παράδειγμα του πώς αυτή η κακοπιστία εισβάλει στη δράση μας, είναι η αντίδρασή μας στο φαινόμενο των ψευδών ειδήσεων. Οι ψευδείς ειδήσεις που διαδόθηκαν στο διαδίκτυο κατά τη διάρκεια των Αμερικανικών προεδρικών εκλογών του 2016, ήταν σχεδιασμένες να τροφοδοτήσουν τις προκαταλήψεις μας, σχεδιασμένες να μεγαλώσουν τις φούσκες μας. Αυτό όμως που είναι εντυπωσιακό ως προς αυτό, δεν είναι ότι ξεγέλασε τόσους πολλούς ανθρώπους. Το πραγματικά εντυπωσιακό για μένα σχετικά με τις ψευδείς ειδήσεις, ως φαινόμενο, είναι πόσο γρήγορα έγινε αυτό καθεαυτό το θέμα της πόλωσης της γνώσης. Τόσο πολύ που ο όρος «ψευδείς ειδήσεις» τώρα απλώς σημαίνει: «ειδήσεις που δεν μου αρέσουν». Αυτό είναι ένα παράδειγμα της κακοπιστίας προς την αλήθεια για την οποία μιλάω.
An example, I think, of how this bad faith gets into our action is our reaction to the phenomenon of fake news. The fake news that spread on the internet during the American presidential election of 2016 was designed to feed into our biases, designed to inflate our bubbles. But what was really striking about it was not just that it fooled so many people. What was really striking to me about fake news, the phenomenon, is how quickly it itself became the subject of knowledge polarization; so much so, that the very term -- the very term -- "fake news" now just means: "news story I don't like." That's an example of the bad faith towards the truth that I'm talking about.
Νομίζω όμως ότι το πραγματικά επικίνδυνο ως προς το σκεπτικισμό σε σχέση με την αλήθεια, είναι ότι οδηγεί στην απολυταρχία. Το «Άνθρωπος είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων» αναπόφευκτα γίνεται, «ΑΥΤΟΣ ο άνθρωπος είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων». Όπως το «κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του» πάντα φαίνεται να καταλήγει να είναι «μόνο οι δυνατοί επιβιώνουν».
But the really, I think, dangerous thing about skepticism with regard to truth is that it leads to despotism. "Man is the measure of all things" inevitably becomes "The Man is the measure of all things." Just as "every man for himself" always seems to turn out to be "only the strong survive."
Στο τέλος του «1984» του Όργουελ, ο αστυνόμος σκέψης Ο'Μπράιεν, βασανίζει τον πρωταγωνιστή Ουίνστον Σμιθ μέχρι να πιστέψει ότι δύο συν δύο ισούται με πέντε. Ο λόγος που λέει ο Ο' Μπράιεν πως το κάνει, είναι επειδή θέλει να πείσει τον Σμιθ πως ό, τι λέει το κόμμα είναι η αλήθεια και ότι η αλήθεια είναι ό, τι λέει το κόμμα. Και αυτό που γνωρίζει ο Ο'Μπράιεν είναι πως όταν αυτή η σκέψη γίνει αποδεκτή, είναι αδύνατον να υπάρξει επικριτική αντιγνωμία. Δεν μπορείς να μιλάς για αλήθεια στην εξουσία αν η εξουσία δίνει τον ορισμό της αλήθειας.
At the end of Orwell's "1984," the thought policeman O'Brien is torturing the protagonist Winston Smith into believing two plus two equals five. What O'Brien says is the point, is that he wants to convince Smith that whatever the party says is the truth, and the truth is whatever the party says. And what O'Brien knows is that once this thought is accepted, critical dissent is impossible. You can't speak truth to power if the power speaks truth by definition.
Είπα πως για να αποδεχθούμε ότι πράγματι ζούμε σε μια κοινή πραγματικότητα, πρέπει να κάνουμε τρία πράγματα. Το πρώτο πράγμα είναι να πιστέψουμε στην αλήθεια. Το δεύτερο πράγμα μπορεί να συνοψιστεί από τη λατινική φράση που είχε ο Καντ ως μότο για το Διαφωτισμό: «Sapere aude», ή «Τόλμα να μάθεις». Ή όπως θέλει ο Καντ, «Να τολμάς να μαθαίνεις για τον εαυτό σου».
I said that in order to accept that we really live in a common reality, we have to do three things. The first thing is to believe in truth. The second thing can be summed up by the Latin phrase that Kant took as the motto for the Enlightenment: "Sapere aude," or "dare to know." Or as Kant wants, "to dare to know for yourself."
Νομίζω ότι στις πρώτες μέρες του διαδικτύου, πολλοί από εμάς πίστευαν ότι η πληροφορική θα μας διευκόλυνε να μαθαίνουμε για τον εαυτό μας και φυσικά, με πολλούς τρόπους, το έχει κάνει. Όσο όμως το διαδίκτυο γίνεται όλο και περισσότερο μέρος της ζωής μας, η εξάρτησή μας απ' αυτό, ο τρόπος που το χρησιμοποιούμε, γίνεται συχνά πιο παθητικός. Πολλά από αυτά που γνωρίζουμε σήμερα τα ξέρουμε από το Google. Κατεβάζουμε προκαθορισμένα σύνολα στοιχείων και τα ανακατεύουμε με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι χρήσιμο να μαθαίνεις από το Google, ακριβώς επειδή είναι ένα είδος πνευματικής εξωτερικής ανάθεσης. Φορτώνουμε την προσπάθειά μας στο δίκτυο κάποιου άλλου και σε αλγόριθμους και αυτό μας επιτρέπει, φυσικά, να μη γεμίζουμε το μυαλό μας με όλων των ειδών τα δεδομένα. Μπορούμε απλά να τα κατεβάσουμε όποτε τα χρειαζόμαστε. Και αυτό είναι εκπληκτικό.
I think in the early days of the internet, a lot of us thought that information technology was always going to make it easier for us to know for ourselves, and of course in many ways, it has. But as the internet has become more and more a part of our lives, our reliance on it, our use of it, has become often more passive. Much of what we know today we Google-know. We download prepackaged sets of facts and sort of shuffle them along the assembly line of social media. Now, Google-knowing is useful precisely because it involves a sort of intellectual outsourcing. We offload our effort onto a network of others and algorithms. And that allows us, of course, to not clutter our minds with all sorts of facts. We can just download them when we need them. And that's awesome.
Υπάρχει όμως μια διαφορά ανάμεσα στο κατέβασμα ενός συνόλου δεδομένων και στο να καταλαβαίνουμε πραγματικά πώς ή γιατί αυτά τα δεδομένα είναι όπως είναι. Η κατανόηση του γιατί εξαπλώνεται μια συγκεκριμένη ασθένεια, ή του πώς εφαρμόζεται μια μαθηματική απόδειξη, ή γιατί ο φίλος σου είναι καταθλιπτικός, περιλαμβάνει κάτι περισσότερο από ένα απλό κατέβασμα. Θα απαιτήσει, πιο πιθανά, να κάνεις κι εσύ λίγη δουλειά: Να έχεις λίγο δημιουργική διόραση. Να χρησιμοποιήσεις τη φαντασία σου. Να βγεις εκεί έξω. Να κάνεις το πείραμα. Να ψάξεις την απόδειξη. Να μιλήσεις με κάποιον.
But there's a difference between downloading a set of facts and really understanding how or why those facts are as they are. Understanding why a particular disease spreads, or how a mathematical proof works, or why your friend is depressed, involves more than just downloading. It's going to require, most likely, doing some work for yourself: having a little creative insight; using your imagination; getting out into the field; doing the experiment; working through the proof; talking to someone.
Δεν λέω, φυσικά, ότι πρέπει να πάψουμε να μαθαίνουμε από το Google. Απλώς λέω ότι δεν πρέπει να το υπερεκτιμούμε. Πρέπει να βρούμε τρόπους να ενθαρρύνουμε μορφές γνώσης που είναι πιο ενεργές και δεν περιλαμβάνουν πάντα να αφήνουμε τη φούσκα μας να κάνει την προσπάθεια, επειδή το ζήτημα με τη γνώση από το Google είναι ότι πολύ συχνά καταλήγει να είναι γνώση από τη φούσκα. Και γνώση από τη φούσκα σημαίνει ότι πάντα έχεις δίκιο. Όμως να τολμάς να μαθαίνεις, να τολμάς να καταλαβαίνεις, σημαίνει ότι ρισκάρεις την πιθανότητα να κάνεις λάθος. Σημαίνει ότι ρισκάρεις την πιθανότητα ότι αυτό που θέλεις και η αλήθεια είναι διαφορετικά πράγματα.
Now, I'm not saying, of course, that we should stop Google-knowing. I'm just saying we shouldn't overvalue it, either. We need to find ways of encouraging forms of knowing that are more active, and don't always involve passing off our effort into our bubble. Because the thing about Google-knowing is that too often it ends up being bubble-knowing. And bubble-knowing means always being right. But daring to know, daring to understand, means risking the possibility that you could be wrong. It means risking the possibility that what you want and what's true are different things.
Το οποίο με φέρνει στο τρίτο πράγμα που πιστεύω πως πρέπει να κάνουμε, αν θέλουμε να αποδεχθούμε ότι ζούμε σε μια κοινή πραγματικότητα. Το τρίτο πράγμα είναι να έχεις λίγη ταπεινότητα. Με ταπεινότητα, εννοώ επιστημονική ταπεινότητα, το οποίο σημαίνει, κατά μια έννοια, να γνωρίζεις ότι δεν τα ξέρεις όλα. Σημαίνει όμως επίσης κάτι περισσότερο από αυτό. Σημαίνει να βλέπεις την κοσμοθεωρία σου ανοιχτή στη βελτίωση μέσω των αποδείξεων την εμπειρία άλλων. Να βλέπεις την κοσμοθεωρία σου ανοιχτή στη βελτίωση μέσω των αποδείξεων και την εμπειρία άλλων. Αυτό είναι κάτι παραπάνω από το να είσαι ανοιχτός στην αλλαγή, κάτι περισσότερο από το να είσαι απλώς ανοιχτός στην αυτό-βελτίωση. Σημαίνει να μπορεί η γνώση σου να αυξηθεί ή να εμπλουτιστεί από αυτό που οι άλλοι συνεισφέρουν. Αυτό είναι μέρος τού τι περιλαμβάνεται στο να αναγνωρίζεις ότι υπάρχει μια κοινή πραγματικότητα για την οποία ευθύνεσαι κι εσύ.
Which brings me to the third thing that I think we need to do if we want to accept that we live in a common reality. That third thing is: have a little humility. By humility here, I mean epistemic humility, which means, in a sense, knowing that you don't know it all. But it also means something more than that. It means seeing your worldview as open to improvement by the evidence and experience of others. Seeing your worldview as open to improvement by the evidence and experience of others. That's more than just being open to change. It's more than just being open to self-improvement. It means seeing your knowledge as capable of enhancing or being enriched by what others contribute. That's part of what is involved in recognizing there's a common reality that you, too, are responsible to.
Δε νομίζω ότι είναι υπερβολικό να πω ότι η κοινωνία μας δεν κάνει το καλύτερο δυνατόν για να ενισχύσει ή να ενθαρρύνει αυτού του είδους την ταπεινότητα. Αυτό συμβαίνει, εν μέρει, επειδή τείνουμε να συγχέουμε την αλαζονεία με την αυτοπεποίθηση. Και εν μέρει επειδή, ξέρετε... η αλαζονεία είναι απλώς ευκολότερη. Είναι πιο εύκολο να σκεφτείς ότι τα ξέρεις όλα. Είναι πιο εύκολο να πιστέψεις ότι τα έχεις όλα λυμένα. Αυτό όμως είναι ακόμη ένα παράδειγμα της κακοπιστίας προς την αλήθεια που σας έλεγα.
I don't think it's much of a stretch to say that our society is not particularly great at enhancing or encouraging that sort of humility. That's partly because, well, we tend to confuse arrogance and confidence. And it's partly because, well, you know, arrogance is just easier. It's just easier to think of yourself as knowing it all. It's just easier to think of yourself as having it all figured out. But that's another example of the bad faith towards the truth that I've been talking about.
Οπότε, η έννοια της κοινής πραγματικότητας, όπως πολλές φιλοσοφικές έννοιες, μπορεί να φαίνεται τόσο προφανής, που μπορούμε να την προσπεράσουμε και να ξεχάσουμε γιατί είναι σημαντική. Οι δημοκρατίες δεν μπορούν να λειτουργήσουν αν οι πολίτες τους δεν αγωνιστούν, τουλάχιστον για ένα διάστημα, για να κατοικήσουν έναν κοινό χώρο, έναν χώρο όπου μπορούν να κυκλοφορούν οι ιδέες όταν, ειδικά όταν, υπάρχουν διαφωνίες. Δεν μπορείς όμως να πασχίζεις να κατοικήσεις σ' αυτόν τον χώρο αν δεν έχεις ήδη αποδεχθεί ότι ζεις στην ίδια πραγματικότητα. Για να το αποδεχθούμε αυτό, πρέπει να πιστέψουμε στην αλήθεια, πρέπει να ενθαρρύνουμε πιο ενεργούς τρόπους γνώσης. Και πρέπει να έχουμε την ταπεινότητα να συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε το μέτρο όλων των πραγμάτων.
So the concept of a common reality, like a lot of philosophical concepts, can seem so obvious, that we can look right past it and forget why it's important. Democracies can't function if their citizens don't strive, at least some of the time, to inhabit a common space, a space where they can pass ideas back and forth when -- and especially when -- they disagree. But you can't strive to inhabit that space if you don't already accept that you live in the same reality. To accept that, we've got to believe in truth, we've got to encourage more active ways of knowing. And we've got to have the humility to realize that we're not the measure of all things.
Ίσως μια μέρα πραγματοποιήσουμε το όραμα του να έχουμε το διαδίκτυο στον εγκέφαλό μας. Αν όμως θέλουμε αυτό να είναι απελευθερωτικό και όχι τρομακτικό, αν θέλουμε να επεκτείνουμε την κατανόησή μας και όχι απλώς την παθητική μας γνώση, πρέπει να θυμόμαστε ότι η οπτική μας, όσο θαυμαστή και όμορφη αν είναι, είναι απλώς αυτό: μια οπτική πάνω σε μια πραγματικότητα.
We may yet one day realize the vision of having the internet in our brains. But if we want that to be liberating and not terrifying, if we want it to expand our understanding and not just our passive knowing, we need to remember that our perspectives, as wondrous, as beautiful as they are, are just that -- perspectives on one reality.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)