Κάθε σαββατοκύριακο, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ο πατέρας μου ξυπνούσε τα Σάββατα, έβαζε μια φθαρμένη αθλητική μπλούζα και άρχιζε να ξύνει στο παμπάλαιο σπίτι που ζούσαμε. Δεν θα το ονόμαζα καν αποκατάσταση, ήταν μια τελετή, μια κάθαρσις. Όλη τη χρονιά έβγαζε τη μπογιά με το παλιό πιστόλι θερμού αέρα και με τη σπάτουλα, και μετά ξαναέβαφε εκεί που έξυσε. Και του χρόνου άντε πάλι τα ίδια. Ξύσιμο και ξανά ξύσιμο, μπογιάτισμα και ξανά μπογιάτισμα. Οι επισκευές σε ένα παλιόσπιτο δεν τελειώνουν ποτέ.
Every weekend for as long as I can remember, my father would get up on a Saturday, put on a worn sweatshirt and he'd scrape away at the squeaky old wheel of a house that we lived in. I wouldn't even call it restoration; it was a ritual, catharsis. He would spend all year scraping paint with this old heat gun and a spackle knife, and then he would repaint where he scraped, only to begin again the following year. Scraping and re-scraping, painting and repainting: the work of an old house is never meant to be done.
Όταν ο πατέρας μου έκλεισε τα 52, έλαβα ένα τηλεφώνημα. Μου τηλεφώνησε η μητέρα μου να μου πει πώς οι γιατροί βρήκαν έναν όγκο στο στομάχι του - καρκίνος τελικού σταδίου, μου είπε, και ότι του έδωσαν μόνο τρεις εβδομάδες ζωής.
The day my father turned 52, I got a phone call. My mother was on the line to tell me that doctors had found a lump in his stomach -- terminal cancer, she told me, and he had been given only three weeks to live.
Αμέσως μετακόμισα στο σπίτι, στο Πουκίπσι στη Νέα Υόρκη, να καθίσω μαζί με το πατέρα μου, εν αναμονή του θανάτου του, χωρίς να ξέρω τι θα έφερναν οι επόμενες μέρες. Για να κρατηθώ απασχολημένος, ανασήκωσα τα μανίκια, και βγήκα να τελειώσω αυτό που πλέον δεν θα ολοκλήρωνε αυτός - την αναπαλαίωση του παλιού μας σπιτιού.
I immediately moved home to Poughkeepsie, New York, to sit with my father on death watch, not knowing what the next days would bring us. To keep myself distracted, I rolled up my sleeves, and I went about finishing what he could now no longer complete -- the restoration of our old home.
Όταν η επικείμενη προθεσμία των τριών εβδομάδων έφθασε, και πέρασε, ήταν ακόμη ζωντανός. Και μετά από τρεις μήνες, ήρθε έξω μαζί μου. Ξύσαμε και ξαναβάψαμε το εσωτερικό. Σε έξι μήνες, τα παλιά παράθυρα ολοκληρώθηκαν, και σε 18 μήνες, η σάπια βεράντα τελικά αντικαταστάθηκε.
When that looming three-week deadline came and then went, he was still alive. And at three months, he joined me. We gutted and repainted the interior. At six months, the old windows were refinished, and at 18 months, the rotted porch was finally replaced.
Κι ο πατέρας μου ήταν εκεί. Στεκόταν έξω μαζί μου, θαυμάζοντας τη δουλειά της ημέρας, με μαλλιά στο κεφάλι του, απαλλαγμένος από τον καρκίνο, όταν γύρισε και μου είπε, «Ξέρεις, Μάικλ, αυτό το σπίτι μου έσωσε τη ζωή».
And there was my father, standing with me outside, admiring a day's work, hair on his head, fully in remission, when he turned to me and he said, "You know, Michael, this house saved my life."
Έτσι την επόμενη χρονιά, αποφάσισα να πάω σε αρχιτεκτονική σχολή.
So the following year, I decided to go to architecture school.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά εκεί έμαθα κάτι διαφορετικό για τα κτίρια. Η αναγνώριση φαινόταν να έρχεται σε αυτούς που έδιναν προτεραιότητα σε νέες και γλυπτικές μορφές, όπως κορδέλες, ή ... πίκλες;
But there, I learned something different about buildings. Recognition seemed to come to those who prioritized novel and sculptural forms, like ribbons, or ... pickles?
(Γέλια)
(Laughter)
Και αυτό υποτίθεται ότι είναι είναι ένα σαλιγκάρι.
And I think this is supposed to be a snail.
Κάτι σε αυτό με ενοχλούσε. Γιατί οι καλύτεροι αρχιτέκτονες, η καλύτερη αρχιτεκτονική -τόσο όμορφη, φανταστική και καινοτόμα- είναι επίσης και τόσο σπάνια, και φαίνεται να υπηρετεί τους λίγους; Και πιο συγκεκριμένα: Με όλο αυτό το δημιουργικό ταλέντο, τι άλλο μπορούμε να πετύχουμε;
Something about this bothered me. Why was it that the best architects, the greatest architecture -- all beautiful and visionary and innovative -- is also so rare, and seems to serve so very few? And more to the point: With all of this creative talent, what more could we do?
Εκεί που ετοιμαζόμουν για τις τελικές εξετάσεις, αποφάσισα να κάνω διάλειμμα από το ολονύκτιο διάβασμα, και να πάω σε μια διάλεξη του Δρ. Πολ Φάρμερ, ενός κορυφαίου ακτιβιστή γιατρού για τους φτωχούς του κόσμου. Έμεινα έκπληκτος να ακούω ένα γιατρό να μιλά για την αρχιτεκτονική. Τα κτίρια αρρωσταίνουν τους ανθρώπους, είπε, και για τους φτωχούς τους κόσμου, αυτό προκαλεί επιδημίες. Σε αυτό το νοσοκομείο στη Νότια Αφρική, ασθενείς που μπήκαν με σπασμένο πόδι και περίμεναν σε αυτόν τον μη αεριζόμενο διάδρομο, προσβλήθηκαν από ιό φυματίωσης ανθεκτικό σε πολλά φάρμακα. Απλός σχεδιασμός για έλεγχο λοιμώξεων, δε λήφθηκε υπόψη, και άνθρωποι πέθαναν εξαιτίας αυτού.
Just as I was about to start my final exams, I decided to take a break from an all-nighter and go to a lecture by Dr. Paul Farmer, a leading health activist for the global poor. I was surprised to hear a doctor talking about architecture. Buildings are making people sicker, he said, and for the poorest in the world, this is causing epidemic-level problems. In this hospital in South Africa, patients that came in with, say, a broken leg, to wait in this unventilated hallway, walked out with a multidrug-resistant strand of tuberculosis. Simple designs for infection control had not been thought about, and people had died because of it.
«Πού είναι οι αρχιτέκτονες;» είπε ο Πωλ. Αν τα νοσοκομεία αρρωσταίνουν τους ανθρώπους, πού είναι οι αρχιτέκτονες και οι σχεδιαστές να βοηθήσουν να σχεδιάσουμε νοσοκομεία που θεραπεύουν;
"Where are the architects?" Paul said. If hospitals are making people sicker, where are the architects and designers to help us build and design hospitals that allow us to heal?
Το επόμενο καλοκαίρι, ήμουν σε ένα Λαντ Ρόβερ με μερικούς συμφοιτητές μου, διασχίζοντας τους ορεινούς λόφους της Ρουάντα. Την επόμενη χρονιά, θα έμενα σε ένα παλιό ξενώνα στο Μπουτάρο, που μετά τη γενοκτονία ήταν φυλακή. Ήμουν εκεί για να σχεδιάσω και να κτίσω ένα νέο τύπο νοσοκομείου με τον Δρ.Φάρμερ και την ομάδα του. Αν οι διάδρομοι αρρωσταίνουν τους ασθενείς, μήπως να σχεδιάσουμε ένα νοσοκομείο που έχει διαδρόμους απ' έξω, και οι άνθρωποι περπατούν εξωτερικά; Αν τα μηχανικά συστήματα λειτουργούν σπάνια, μήπως να σχεδιάσουμε ένα νοσοκομείο που να αναπνέει μέσω φυσικού αερισμού, και εν τω μεταξύ να μειώσει το ενεργειακό του αποτύπωμα;
That following summer, I was in the back of a Land Rover with a few classmates, bumping over the mountainous hillside of Rwanda. For the next year, I'd be living in Butaro in this old guesthouse, which was a jail after the genocide. I was there to design and build a new type of hospital with Dr. Farmer and his team. If hallways are making patients sicker, what if we could design a hospital that flips the hallways on the outside, and makes people walk in the exterior? If mechanical systems rarely work, what if we could design a hospital that could breathe through natural ventilation, and meanwhile reduce its environmental footprint?
Και τι γίνεται με την εμπειρία του ασθενούς; Είναι αποδεδειγμένο ότι η απλή οπτική επαφή με τη φύση, μπορεί αν βελτιώσει ριζικά την υγεία. Έτσι γιατί δε σχεδιάζουμε ένα νοσοκομείο όπου ο κάθε ασθενής να έχει παράθυρο με θέα; Απλά σχέδια ενταγμένα στο χώρο φτιάχνουν νοσοκομεία που θεραπεύουν.
And what about the patients' experience? Evidence shows that a simple view of nature can radically improve health outcomes, So why couldn't we design a hospital where every patient had a window with a view? Simple, site-specific designs can make a hospital that heals.
Να το σχεδιάσεις είναι ένα πράγμα, να το κτίσεις -όπως μάθαμε- είναι εντελώς άλλο.
Designing it is one thing; getting it built, we learned, is quite another.
Δουλέψαμε με τον Μπρους Νιζέγιε, έναν λαμπρό μηχανικό, και σκέφθηκε ένα διαφορετικό τρόπο δόμησης από αυτόν που διδάχθηκα στη σχολή. Όταν χρειάστηκε να σκάψουμε έναν τεράστιο λόφο, η μπουλντόζα ήταν ακριβή και η πρόσβαση στο σημείο δύσκολη, ο Μπρους εισηγήθηκε να σκάψουμε με τα χέρια, χρησιμοποιώντας τη τοπική μέθοδο: «Ουμπουντέχε», που σημαίνει: «η κοινότητα εργάζεται για την κοινότητα». Ήρθαν εκατοντάδες άνθρωποι με φτυάρια και τσάπες, και σκάψαμε εκείνο τον λόφο στο μισό χρόνο και στο μισό κόστος της μπουλντόζας. Αντί να εισάγουμε έπιπλα, ο Μπρους έστησε μια συντεχνία και προσέλαβε έμπειρους ξυλουργούς να εκπαιδεύσουν άλλους στη παραγωγή χειροποίητων επίπλων. Και σε αυτόν τον χώρο εργασίας, 15 χρόνια μετά τη γενοκτονία στη Ρουάντα, ο Μπρους επέμεινε να φέρουμε εργατικό δυναμικό από όλα τα στρώματα, και το μισό να είναι γυναίκες.
We worked with Bruce Nizeye, a brilliant engineer, and he thought about construction differently than I had been taught in school. When we had to excavate this enormous hilltop and a bulldozer was expensive and hard to get to site, Bruce suggested doing it by hand, using a method in Rwanda called "Ubudehe," which means "community works for the community." Hundreds of people came with shovels and hoes, and we excavated that hill in half the time and half the cost of that bulldozer. Instead of importing furniture, Bruce started a guild, and he brought in master carpenters to train others in how to make furniture by hand. And on this job site, 15 years after the Rwandan genocide, Bruce insisted that we bring on labor from all backgrounds, and that half of them be women.
Ο Μπρους χρησιμοποίησε το κτίσιμο ως θεραπεία όχι μόνο για αυτούς που ήταν άρρωστοι, αλλά και για την κοινότητα ως σύνολο. Το ονομάζουμε ως τοπικό τρόπο ανέγερσης, ή «lo-fab», και έχει τέσσερις πυλώνες: μίσθωσε ντόπιους, χρησιμοποίησε υλικά της περιοχής, εκπαίδευσε όπου είναι εφικτό, και το σημαντικότερο, δες κάθε σχεδιαστική απόφαση ως ευκαιρία για επένδυση στην αξιοπρέπεια του τόπου που υπηρετείς. Σκεφτείτε το ως ένα κίνημα τοπικού φαγητού αλλά για την αρχιτεκτονική. Και πειστήκαμε ότι αυτός ο τρόπος ανέγερσης μπορεί να εφαρμοστεί ανά τον κόσμο, και να αλλάξει τον τρόπο που μιλούμε και αξιολογούμε την αρχιτεκτονική.
Bruce was using the process of building to heal, not just for those who were sick, but for the entire community as a whole. We call this the locally fabricated way of building, or "lo-fab," and it has four pillars: hire locally, source regionally, train where you can and most importantly, think about every design decision as an opportunity to invest in the dignity of the places where you serve. Think of it like the local food movement, but for architecture. And we're convinced that this way of building can be replicated across the world, and change the way we talk about and evaluate architecture.
Χρησιμοποιώντας τη «lo-fab» μέθοδο, ακόμα και η αισθητική χρησιμοποιείται για να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων. Στο Μπουτάρο, χρησιμοποιήσαμε ντόπια ηφαιστειακή πέτρα που υπήρχε σε αφθονία στη περιοχή, αλλά θεωρείται μπελάς για τους αγρότες, και μαζεύεται στις άκρες των δρόμων. Δουλέψαμε με τους κτίστες στο κόψιμο αυτής της πέτρας και τις κάναμε τοίχους για το νοσοκομείο. Και όταν ξεκίνησαν αυτή τη γωνιά και περιέβαλαν όλο το νοσοκομείο, έγιναν τόσο καλοί στη τοποθέτηση πέτρας, που μας ζήτησαν να κατεδαφίσουν τον υφιστάμενο τοίχο και να τον ξανακτίσουν. Και βλέπετε τι είναι δυνατόν να γίνει. Είναι πανέμορφο. Και η ομορφιά, κατ' εμένα, απορρέει από το γεγονός ότι ξέρω πως χέρια έκοψαν αυτές τις πέτρες, και τις διαμόρφωσαν σε αυτό τον χοντρό τοίχο, φτιαγμένο μόνο σε αυτό το μέρος με πέτρες από αυτή τη γη.
Using the lo-fab way of building, even aesthetic decisions can be designed to impact people's lives. In Butaro, we chose to use a local volcanic stone found in abundance within the area, but often considered a nuisance by farmers, and piled on the side of the road. We worked with these masons to cut these stones and form them into the walls of the hospital. And when they began on this corner and wrapped around the entire hospital, they were so good at putting these stones together, they asked us if they could take down the original wall and rebuild it. And you see what is possible. It's beautiful. And the beauty, to me, comes from the fact that I know that hands cut these stones, and they formed them into this thick wall, made only in this place with rocks from this soil.
Όταν βγείτε έξω σήμερα και κοιτάξετε το δομημένο περιβάλλον, μην διερωτηθείτε μόνο: «Ποιο είναι το ενεργειακό αποτύπωμα;» -που είναι σημαντικό ερώτημα - αλλά αν ρωτούσαμε και, «Ποιο είναι το ανθρώπινο αποτύπωμα αυτών που το έφτιαξαν;»
When you go outside today and you look at your built world, ask not only: "What is the environmental footprint?" -- an important question -- but what if we also asked, "What is the human handprint of those who made it?"
Ξεκινήσαμε μια νέα πρακτική γύρω από αυτά τα ερωτήματα, και την δοκιμάσαμε ανά τον κόσμο. Όπως στην Αϊτή όπου αναρωτηθήκαμε εάν ένα νέο νοσοκομείο μπορεί να σταματήσει την επιδημία χολέρας. Σε αυτό το νοσοκομείο 100 κλινών, ακολουθήσαμε μια απλή στρατηγική καθαρισμού των ιατρικών αποβλήτων πριν μολύνει τον υδροφόρο ορίζοντα, και οι συνεργάτες μας Les centres GHESKIO, σώζουν ήδη ζωές με αυτό.
We started a new practice based around these questions, and we tested it around the world. Like in Haiti, where we asked if a new hospital could help end the epidemic of cholera. In this 100-bed hospital, we designed a simple strategy to clean contaminated medical waste before it enters the water table, and our partners at Les Centres GHESKIO are already saving lives because of it.
Ή στο Μαλάουϊ: διερωτηθήκαμε αν ένα μαιευτήριο μπορεί να μειώσει δραστικά την μητρική και βρεφική θνησιμότητα. Το Μαλάουϊ έχει από τα υψηλότερα ποσοστά μητρικής και βρεφικής θνησιμότητας στον κόσμο. Ακολουθώντας μια απλή στρατηγική εφαρμόσιμη σε εθνικό επίπεδο, σχεδιάσαμε μια μαιευτική κλινική που θα προσέλκυε γυναίκες και τους συνοδούς τους να έρθουν στο νοκοσομείο νωρίτερα εξασφαλίζοντας ασφαλέστερες γέννες.
Or Malawi: we asked if a birthing center could radically reduce maternal and infant mortality. Malawi has one of the highest rates of maternal and infant death in the world. Using a simple strategy to be replicated nationally, we designed a birthing center that would attract women and their attendants to come to the hospital earlier and therefore have safer births.
Ή στο Κονγκό, όπου διερωτηθήκαμε αν ένα εκπαιδευτικό κέντρο μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για την προστασία της απειλούμενης άγριας πανίδας. Η λαθροθηρία ελεφαντόδοντου και κρέατος οδηγεί σε παγκόσμια επιδημία, μεταφορά ασθενειών και πολέμους. Σε μια από τις πιο δύσβατες περιοχές στον κόσμο, χρησιμοποιήσαμε λάσπη, χώμα και τα ξύλα από την περιοχή για να κατασκευάσουμε ένα κέντρο προστασίας και διατήρησης της πλούσιας βιοποικιλότητας μας.
Or in the Congo, where we asked if an educational center could also be used to protect endangered wildlife. Poaching for ivory and bushmeat is leading to global epidemic, disease transfer and war. In one of the hardest-to-reach places in the world, we used the mud and the dirt and the wood around us to construct a center that would show us ways to protect and conserve our rich biodiversity.
Ακόμη και εδώ στις ΗΠΑ, καλούμαστε να ξανασχεδιάσουμε το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο στον κόσμο για κωφούς και άτομα με μειωμένη ακοή. Η κοινότητα κωφών, μέσω της νοηματικής, μας δείχνει τη δύναμη της οπτικής επικοινωνίας. Σχεδιάσαμε μια πανεπιστημιούπολη που θα ξυπνήσει τους τρόπους με τους οποίους επικοινωνούμε, τόσο λεκτικά όσο και μη λεκτικά.
Even here in the US, we were asked to rethink the largest university for the deaf and hard of hearing in the world. The deaf community, through sign language, shows us the power of visual communication. We designed a campus that would awaken the ways in which we as humans all communicate, both verbally and nonverbally.
Ακόμη και στην πόλη μου το Πουκίπσι, σκεφτόμασταν για τις παλιές βιομηχανικές εγκαταστάσεις. Αναρωτηθήκαμε αν μέσω της τέχνης, της κουλτούρας και του σχεδιασμού θα μπορούσαμε να δώσουμε νέα ζωή σε αυτή τη πόλη και σε άλλες πόλεις του Rust Belt, σε όλη τη χώρα, και να τις μετατρέψουμε σε κέντρα καινοτομίας και ανάπτυξης. Σε κάθε τέτοιο έργο ρωτούμε μια απλή ερώτηση: Τι περισσότερο μπορεί να κάνει η αρχιτεκτονική; Και κάνοντας αυτή την ερώτηση, αναγκαστήκαμε να λάβουμε υπόψιν πώς θα δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας, πώς θα βρούμε πρώτες ύλες τοπικά, και πώς μπορούμε να επενδύσουμε στην αξιοπρέπεια των κοινοτήτων τις οποίες υπηρετούμε.
And even in Poughkeepsie, my hometown, we thought about old industrial infrastructure. We wondered: Could we use arts and culture and design to revitalize this city and other Rust Belt cities across our nation, and turn them into centers for innovation and growth? In each of these projects, we asked a simple question: What more can architecture do? And by asking that question, we were forced to consider how we could create jobs, how we could source regionally and how we could invest in the dignity of the communities in which we serve.
Έμαθα ότι η αρχιτεκτονική μπορεί να γίνει μεταμορφωτική μηχανή αλλαγής.
I have learned that architecture can be a transformative engine for change.
Ένα χρόνο πριν, διάβασα ένα άρθρο για έναν ακούραστο και ατρόμητο αγωνιστή υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων, ονόματι Μπράϊαν Στήβενσον.
About a year ago, I read an article about a tireless and intrepid civil rights leader named Bryan Stevenson.
(Χειροκρότημα )
(Applause)
Ο Μπράιαν είχε ένα τολμηρό αρχιτεκτονικό όραμα. Αυτός και η ομάδα του κατέγραφαν τα πάνω από 4.000 λυντσαρίσματα Αφρο -Αμερικάνων που έγιναν στον Αμερικανικό Νότο. Και είχαν ένα σχέδιο σηματοδότησης κάθε πολιτείας όπου έγιναν λυντσαρίσματα, και να κτίσουν ένα εθνικό μνημείο για τα θύματα στο Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα.
And Bryan had a bold architectural vision. He and his team had been documenting the over 4,000 lynchings of African-Americans that have happened in the American South. And they had a plan to mark every county where these lynchings occurred, and build a national memorial to the victims of lynching in Montgomery, Alabama.
Χώρες όπως η Γερμανία και η Νότια Αφρική, και φυσικά η Ρουάντα, βρήκαν απαραίτητη την ανέγερση μνημείων προβληματισμού για τις φρικαλεότητες του παρελθόντος, και για να θεραπεύσουν την εθνική τους ψυχή. Δεν το κάναμε ακόμη αυτό στις ΗΠΑ.
Countries like Germany and South Africa and, of course, Rwanda, have found it necessary to build memorials to reflect on the atrocities of their past, in order to heal their national psyche. We have yet to do this in the United States.
Έτσι έστειλα ένα τυπικό email στο: info@equaljusticeintiative.org: Έλεγε, «Αγαπητέ Μπράιαν», «Πιστεύω πώς το έργο σου είναι το σημαντικότερο που μπορούμε να κάνουμε στην Αμερική και μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τη φυλετική ανισότητα. Μήπως κατά τύχην γνωρίζεις ποιος θα το σχεδιάσει;
So I sent a cold email to info@equaljusticeintiative.org: "Dear Bryan," it said, "I think your building project is maybe the most important project we could do in America and could change the way we think about racial injustice. By any chance, do you know who will design it?"
(Γέλια)
(Laughter)
Παραδόξως και συγκλονιστικά, ο Μπράιαν μου απάντησε, και με προσκάλεσε να συναντήσω και να μιλήσω στην ομάδα του. Περιττό να πω, ακύρωσα τα ραντεβού μου και πήρα μια πτήση για το Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα. Όταν έφτασα εκεί, ο Μπράιαν και η ομάδα του με παρέλαβαν, και περπατήσαμε στην πόλη. Και άδραξαν την ευκαιρία να μου δείξουν το πλήθος των μνημείων που έχουν τοποθετηθεί σε όλη τη πόλη για την ιστορία της Συνομοσπονδίας, και τα ελάχιστα που δείχνουν την ιστορία της σκλαβιάς.
Surprisingly, shockingly, Bryan got right back to me, and invited me down to meet with his team and talk to them. Needless to say, I canceled all my meetings and I jumped on a plane to Montgomery, Alabama. When I got there, Bryan and his team picked me up, and we walked around the city. And they took the time to point out the many markers that have been placed all over the city to the history of the Confederacy, and the very few that mark the history of slavery.
Και μετά με πήγαν σε έναν λόφο. Έβλεπε όλη την πόλη. Έδειξε τον ποταμό και τις ράγες του τρένου όπου το μεγαλύτερο εγχώριο σκλαβοπάζαρο στην Αμερική κάποτε ευημερούσε. Και μετά το κτίριο του Καπιτωλίου, όπου ο Τζορτζ Γουάλας στάθηκε στα σκαλιά, και διακήρυξε, «Διαχωρισμός για πάντα». Και μετά στον λόφο από κάτω μας. Είπε, «Εδώ θα χτίσουμε ένα νέο μνημείο, που θα αλλάξει την ταυτότητα της πόλης και του έθνους».
And then he walked me to a hill. It overlooked the whole city. He pointed out the river and the train tracks where the largest domestic slave-trading port in America had once prospered. And then to the Capitol rotunda, where George Wallace had stood on its steps and proclaimed, "Segregation forever." And then to the very hill below us. He said, "Here we will build a new memorial that will change the identity of this city and of this nation."
Οι δύο ομάδες μας δούλεψαν μαζί πέρσι για τον σχεδιασμό του μνημείου. Το μνημείο θα μας ταξιδεύσει μέσω ενός κλασικού και γνώριμου τύπου οικοδομήματος, σαν τον Παρθενώνα ή την κιονοστοιχία στο Βατικανό. Αλλά όπως εισερχόμαστε, το έδαφος υποχωρεί και η αντίληψή μας αλλάζει, όταν συνειδητοποιούμε ότι οι κίονες αναπαριστούν τα λυντσαρίσματα που έγιναν στην πλατεία. Καθώς συνεχίζουμε, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τον τεράστιο αριθμό αυτών που δεν έχουν θαφτεί ακόμη. Τα ονόματα τους θα χαραχτούν στους δείκτες που κρέμονται επάνω μας. Και ακριβώς έξω θα γίνει ένα πεδίο από όμοιους κίονες. Αλλά αυτοί είναι οι προσωρινοί κίονες, που περιμένουν τη κάθαρση, μέχρι να τοποθετηθούν στα ίδια σημεία όπου έγιναν τα λυντσαρίσματα. Κατά τα επόμενα χρόνια, αυτός ο χώρος θα γίνει μάρτυρας, καθώς ο κάθε δείκτης θα παραλαμβάνεται και θα τοποθετείται εμφανώς σε εκείνες τις περιοχές. Το έθνος μας θα ξεκινήσει να θεραπεύεται από αιώνες σιωπής.
Our two teams have worked together over the last year to design this memorial. The memorial will take us on a journey through a classical, almost familiar building type, like the Parthenon or the colonnade at the Vatican. But as we enter, the ground drops below us and our perception shifts, where we realize that these columns evoke the lynchings, which happened in the public square. And as we continue, we begin to understand the vast number of those who have yet to be put to rest. Their names will be engraved on the markers that hang above us. And just outside will be a field of identical columns. But these are temporary columns, waiting in purgatory, to be placed in the very counties where these lynchings occurred. Over the next few years, this site will bear witness, as each of these markers is claimed and visibly placed in those counties. Our nation will begin to heal from over a century of silence.
Αν το σκεφτούμε πώς θα πρέπει να κτιστεί, θυμηθήκαμε την Ουμπουντέχε, τη μέθοδο ανέγερσης που μάθαμε στη Ρουάντα. Διερωτηθήκαμε αν μπορούμε να γεμίσουμε τους κίονες με χώμα από τους χώρους όπου έγιναν οι δολοφονίες. Ο Μπράιαν και η ομάδα του ξεκίνησαν να μαζεύουν αυτό το χώμα και να το φυλάγουν σε ξεχωριστά δοχεία με ονόματα οικογενειών, αρχηγούς κοινοτήτων και απογόνους. Η πράξη της συλλογής χώματος από μόνη της οδήγησε σε ένα είδος πνευματικής θεραπείας. Είναι ένα είδος δικαιοσύνης που επανορθώνει.
When we think about how it should be built, we were reminded of Ubudehe, the building process we learned about in Rwanda. We wondered if we could fill those very columns with the soil from the sites of where these killings occurred. Brian and his team have begun collecting that soil and preserving it in individual jars with family members, community leaders and descendants. The act of collecting soil itself has lead to a type of spiritual healing. It's an act of restorative justice.
Όπως επισήμανε ένα μέλος της ομάδας EJI κατά τη συλλογή χώματος από τον χώρο λυντσαρίσματος του Ουίλ ΜακMπράιντ, «Αν ο Ουίλ ΜακΜπράιντ άφησε μια σταγόνα ιδρώτα, μια σταγόνα αίματος, μια τρίχα - προσεύχομαι να είναι στο χώμα που πήραμε, ώστε ολόκληρο το σώμα του να αναπαυθεί εν ειρήνη».
As one EJI team member noted in the collection of the soil from where Will McBride was lynched, "If Will McBride left one drop of sweat, one drop of blood, one hair follicle -- I pray that I dug it up, and that his whole body would be at peace."
Σχεδιάζουμε να αρχίσει η κατασκευή αυτού του μνημείου αργότερα φέτος, και να γίνει μέρος που επιτέλους θα μιλήσει για τις ανείπωτες πράξεις που σημάδεψαν αυτό το έθνος.
We plan to break ground on this memorial later this year, and it will be a place to finally speak of the unspeakable acts that have scarred this nation.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Όταν ο πατέρας μου είπε εκείνη τη μέρα ότι αυτό το σπίτι -το σπίτι μας- του έσωσε τη ζωή, αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι αναφερόταν σε μια πιο βαθιά σχέση μεταξύ της αρχιτεκτονικής και του εαυτού μας. Τα κτίρια δεν είναι απλά εκφραστικά αγάλματα. Κάνουν ορατά τα προσωπικά και συλλογικά μας ιδανικά ως κοινωνία. Η καλή αρχιτεκτονική μας δίνει ελπίδα. Η καλή αρχιτεκτονική θεραπεύει.
When my father told me that day that this house -- our house -- had saved his life, what I didn't know was that he was referring to a much deeper relationship between architecture and ourselves. Buildings are not simply expressive sculptures. They make visible our personal and our collective aspirations as a society. Great architecture can give us hope. Great architecture can heal.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)