This is my grandfather. And this is my son. My grandfather taught me to work with wood when I was a little boy, and he also taught me the idea that if you cut down a tree to turn it into something, honor that tree's life and make it as beautiful as you possibly can. My little boy reminded me that for all the technology and all the toys in the world, sometimes just a small block of wood, if you stack it up tall, actually is an incredibly inspiring thing. These are my buildings. I build all around the world out of our office in Vancouver and New York. And we build buildings of different sizes and styles and different materials, depending on where we are. But wood is the material that I love the most, and I'm going to tell you the story about wood. And part of the reason I love it is that every time people go into my buildings that are wood, I notice they react completely differently. I've never seen anybody walk into one of my buildings and hug a steel or a concrete column, but I've actually seen that happen in a wood building. I've actually seen how people touch the wood, and I think there's a reason for it. Just like snowflakes, no two pieces of wood can ever be the same anywhere on Earth. That's a wonderful thing. I like to think that wood gives Mother Nature fingerprints in our buildings. It's Mother Nature's fingerprints that make our buildings connect us to nature in the built environment. Now, I live in Vancouver, near a forest that grows to 33 stories tall. Down the coast here in California, the redwood forest grows to 40 stories tall. But the buildings that we think about in wood are only four stories tall in most places on Earth. Even building codes actually limit the ability for us to build much taller than four stories in many places, and that's true here in the United States. Now there are exceptions, but there needs to be some exceptions, and things are going to change, I'm hoping. And the reason I think that way is that today half of us live in cities, and that number is going to grow to 75 percent. Cities and density mean that our buildings are going to continue to be big, and I think there's a role for wood to play in cities. And I feel that way because three billion people in the world today, over the next 20 years, will need a new home. That's 40 percent of the world that are going to need a new building built for them in the next 20 years. Now, one in three people living in cities today actually live in a slum. That's one billion people in the world live in slums. A hundred million people in the world are homeless. The scale of the challenge for architects and for society to deal with in building is to find a solution to house these people. But the challenge is, as we move to cities, cities are built in these two materials, steel and concrete, and they're great materials. They're the materials of the last century. But they're also materials with very high energy and very high greenhouse gas emissions in their process. Steel represents about three percent of man's greenhouse gas emissions, and concrete is over five percent. So if you think about that, eight percent of our contribution to greenhouse gases today comes from those two materials alone. We don't think about it a lot, and unfortunately, we actually don't even think about buildings, I think, as much as we should. This is a U.S. statistic about the impact of greenhouse gases. Almost half of our greenhouse gases are related to the building industry, and if we look at energy, it's the same story. You'll notice that transportation's sort of second down that list, but that's the conversation we mostly hear about. And although a lot of that is about energy, it's also so much about carbon. The problem I see is that, ultimately, the clash of how we solve that problem of serving those three billion people that need a home, and climate change, are a head-on collision about to happen, or already happening. That challenge means that we have to start thinking in new ways, and I think wood is going to be part of that solution, and I'm going to tell you the story of why. As an architect, wood is the only material, big material, that I can build with that's already grown by the power of the sun. When a tree grows in the forest and gives off oxygen and soaks up carbon dioxide, and it dies and it falls to the forest floor, it gives that carbon dioxide back to the atmosphere or into the ground. If it burns in a forest fire, it's going to give that carbon back to the atmosphere as well. But if you take that wood and you put it into a building or into a piece of furniture or into that wooden toy, it actually has an amazing capacity to store the carbon and provide us with a sequestration. One cubic meter of wood will store one tonne of carbon dioxide. Now our two solutions to climate are obviously to reduce our emissions and find storage. Wood is the only major material building material I can build with that actually does both those two things. So I believe that we have an ethic that the Earth grows our food, and we need to move to an ethic in this century that the Earth should grow our homes. Now, how are we going to do that when we're urbanizing at this rate and we think about wood buildings only at four stories? We need to reduce the concrete and steel and we need to grow bigger, and what we've been working on is 30-story tall buildings made of wood. We've been engineering them with an engineer named Eric Karsh who works with me on it, and we've been doing this new work because there are new wood products out there for us to use, and we call them mass timber panels. These are panels made with young trees, small growth trees, small pieces of wood glued together to make panels that are enormous: eight feet wide, 64 feet long, and of various thicknesses. The way I describe this best, I've found, is to say that we're all used to two-by-four construction when we think about wood. That's what people jump to as a conclusion. Two-by-four construction is sort of like the little eight-dot bricks of Lego that we all played with as kids, and you can make all kinds of cool things out of Lego at that size, and out of two-by-fours. But do remember when you were a kid, and you kind of sifted through the pile in your basement, and you found that big 24-dot brick of Lego, and you were kind of like, "Cool, this is awesome. I can build something really big, and this is going to be great." That's the change. Mass timber panels are those 24-dot bricks. They're changing the scale of what we can do, and what we've developed is something we call FFTT, which is a Creative Commons solution to building a very flexible system of building with these large panels where we tilt up six stories at a time if we want to. This animation shows you how the building goes together in a very simple way, but these buildings are available for architects and engineers now to build on for different cultures in the world, different architectural styles and characters. In order for us to build safely, we've engineered these buildings, actually, to work in a Vancouver context, where we're a high seismic zone, even at 30 stories tall. Now obviously, every time I bring this up, people even, you know, here at the conference, say, "Are you serious? Thirty stories? How's that going to happen?" And there's a lot of really good questions that are asked and important questions that we spent quite a long time working on the answers to as we put together our report and the peer reviewed report. I'm just going to focus on a few of them, and let's start with fire, because I think fire is probably the first one that you're all thinking about right now. Fair enough. And the way I describe it is this. If I asked you to take a match and light it and hold up a log and try to get that log to go on fire, it doesn't happen, right? We all know that. But to build a fire, you kind of start with small pieces of wood and you work your way up, and eventually you can add the log to the fire, and when you do add the log to the fire, of course, it burns, but it burns slowly. Well, mass timber panels, these new products that we're using, are much like the log. It's hard to start them on fire, and when they do, they actually burn extraordinarily predictably, and we can use fire science in order to predict and make these buildings as safe as concrete and as safe as steel. The next big issue, deforestation. Eighteen percent of our contribution to greenhouse gas emissions worldwide is the result of deforestation. The last thing we want to do is cut down trees. Or, the last thing we want to do is cut down the wrong trees. There are models for sustainable forestry that allow us to cut trees properly, and those are the only trees appropriate to use for these kinds of systems. Now I actually think that these ideas will change the economics of deforestation. In countries with deforestation issues, we need to find a way to provide better value for the forest and actually encourage people to make money through very fast growth cycles -- 10-, 12-, 15-year-old trees that make these products and allow us to build at this scale. We've calculated a 20-story building: We'll grow enough wood in North America every 13 minutes. That's how much it takes. The carbon story here is a really good one. If we built a 20-story building out of cement and concrete, the process would result in the manufacturing of that cement and 1,200 tonnes of carbon dioxide. If we did it in wood, in this solution, we'd sequester about 3,100 tonnes, for a net difference of 4,300 tonnes. That's the equivalent of about 900 cars removed from the road in one year. Think back to that three billion people that need a new home, and maybe this is a contributor to reducing. We're at the beginning of a revolution, I hope, in the way we build, because this is the first new way to build a skyscraper in probably 100 years or more. But the challenge is changing society's perception of possibility, and it's a huge challenge. The engineering is, truthfully, the easy part of this. And the way I describe it is this. The first skyscraper, technically -- and the definition of a skyscraper is 10 stories tall, believe it or not — but the first skyscraper was this one in Chicago, and people were terrified to walk underneath this building. But only four years after it was built, Gustave Eiffel was building the Eiffel Tower, and as he built the Eiffel Tower, he changed the skylines of the cities of the world, changed and created a competition between places like New York City and Chicago, where developers started building bigger and bigger buildings and pushing the envelope up higher and higher with better and better engineering. We built this model in New York, actually, as a theoretical model on the campus of a technical university soon to come, and the reason we picked this site to just show you what these buildings may look like, because the exterior can change. It's really just the structure that we're talking about. The reason we picked it is because this is a technical university, and I believe that wood is the most technologically advanced material I can build with. It just happens to be that Mother Nature holds the patent, and we don't really feel comfortable with it. But that's the way it should be, nature's fingerprints in the built environment. I'm looking for this opportunity to create an Eiffel Tower moment, we call it. Buildings are starting to go up around the world. There's a building in London that's nine stories, a new building that just finished in Australia that I believe is 10 or 11. We're starting to push the height up of these wood buildings, and we're hoping, and I'm hoping, that my hometown of Vancouver actually potentially announces the world's tallest at around 20 stories in the not-so-distant future. That Eiffel Tower moment will break the ceiling, these arbitrary ceilings of height, and allow wood buildings to join the competition. And I believe the race is ultimately on. Thank you. (Applause)
Ky është gjyshi im. Dhe ky është djali im. Gjyshi më mësoi të punoja drurin kur isha një djalë i vogël, dhe gjithashtu më mësoi se nëse e pret një pemë për ta bërë diçka tjetër, nderoje jetën e asaj peme dhe bëje sa më të bukur që të mundesh. Djali im i vogël më kujtoi se pavarësisht tekonologjisë apo lodrave në gjithë botën, ndonjëherë një copë e vogël druri, nëse i vë njëra mbi tjetrën, është një gjë jashtëzakonisht frymëzuese. Këto janë ndërtesat e mia. Unë ndërtoj në gjithë botën jashtë zyrave tona në Vancouver dhe New York. Ne ndërtojmë ndërtesa të përmasave dhe stileve të ndryshme si dhe materiale të ndryshme, në varësi të vendit ku ndodhemi. Por druri është materiali të cilin dua më shumë, dhe do t'ju tregoj një histori mbi drurin. Një pjesë e arsyes se përse e dua është se çdo herë që njerëzit hyjnë brenda ndërtesave të mia prej druri, vë re se reagojnë jashtëzakonisht ndryshe. Nuk kam parë dikë që të hyje ne një prej ndërtesave të mia dhe të ndeshet me një kolonë çeliku apo betoni, por në fakt kam parë që kjo të ndodhë brenda një ndërtese druri. Kam parë realisht se si njerëzit prekin drurin, dhe mendoj se ka një arsye për këtë. Ashtu si flokët e dëborës, ashtu edhe dy copa druri nuk mund të jenë të njëjta në gjithë Tokën. Kjo është një gjë e mrekullueshme. Më pëlqen të mendoj se druri i jep nënës Natyrë shenjat e gishtërinjve në ndërtesat tona. Janë shenjat e gishtave të Nënës Natyrë ata që bëjnë ndërtesat tona të lidhen me natyrën në mjedisin tonë ndërtues. Tani, jetoj në Vancouver, pranë një pylli që ka një lartësi prej 33 katesh. Këtu poshtë, në bregun e Kalifornisë, pylli i sekuojes gjigande arrin një lartësi prej 40 katesh. Por ndërtesat që ne mendojmë të ndërtojmë në dru janë vetëm katër kate në pjesën më të madhe të vendeve. Edhe vetë ligjet e ndërtimit e kufizojnë mundësinë që ne të ndërtojmë ndërtesa më të larta se katër kate në shumë vende, dhe kjo është e zbatueshme këtu në Shtetet e Bashkuara. Ka edhe përjashtime, por është e nevojshme që të ketë disa përjashtime, dhe unë shpresoj se gjërat do të ndryshojnë. Arsyeja që mendoj kështu është se sot gjysma banorëve jetojnë në qytete, dhe ky numër do të rritet me 75 përqind. Qytetet dhe dendësia e popullatës do të thotë se ndërtesat tona do të vazhdojnë të jenë më të mëdha, dhe mendoj se ka një rol për drurin që të kontribuojë në qytet. Ndihem kështu sepse 3 miliardë banorë aktualisht sot në botë, në 20 vitet e ardhshme, do të kenë nevojë përnjë shtëpi të re. Kjo përbën 40 përqind të botës që do të kenë nevojë për një ndërtesë të re në 20 vitet e ardhshme. Tani, një në tre njerëz që jetojnë sot në qytet në fakt jetojnë në lagje geto. Në total janë një miliard banorë që jetojnë në lagje të varfra. Njëqind milionë njerëz në botë janë të pastrehë. Shkalla e sfidës për arkitektët dhe për shoqërinë që përballet me ndërtimet është të gjeje zgjidhje për strehimin e këtyre njerëzve. Por sfida qëndron, kur zhvendosemi në qytete, sepse ata janë të ndërtuar nga dy materiale, çelik dhe beton, dhe në fakt janë materiale të përsosura. Ato janë materialet e shekullit të fundit. Por janë gjithashtu materiale me energji shumë të lartë dhe çlirojnë edhe shumë gaze ndotës gjatë përpunimitt të tyre. Çeliku përbën rreth tre përqind të çlirimit të këtyre gazeve në atmosferë, dhe betoni e kalon masën pesë përqind. Kështu nëse mendoni për pak, tetë përqind e kontributeve të këtyre gazeve ndotës të atmosferës sot vjen vetëm prej këtyre dy materialeve. Fatkeqësisht, ne nuk e mendojmë kaq thellë, unë mendoj në fakt, se ne nuk mendojmë fare për ndërtesat tona, aq sa duhet të mendojmë. Këto janë statistika të Shteteve të Bashkuara mbi ndikimin e gazrave ndotës. Pothuajse gjysma e sasisë së tyre lidhet me industrinë e ndërtimit, dhe nëse i referohemi edhe energjisë, ndodh po e njëjta gjë. Do të vini re se transporti vjen i dyti në atë listë, por kjo është një nga bisedat që dëgjojmë më së shumti . Edhe pse një pjesë e madhe e debatit është mbi energjinë, është po aq edhe mbi karbonin. Problemi që unë shoh është se, përfundimisht, mosmarrëveshja se si ne e zgjidhim atë problem që t'u shërbejë atyre tre miliardë banorëve që kanë nevojë për një shtëpi, si dhe ndryshimet klimaterike, janë gati duke ndodhur, ose po ndodhin tashmë. Kjo sfidë do të thotë se duhet të fillojmë të mendojmë në mënyra të reja, dhe besoj se druri do jetë pjesë e zgjidhjes sonë, dhe unë do t'ju them se përse. Si një arkitekt, druri është i vetmi material, material i madh, me të cilin mund të ndërtoj dhe që rritet nga fuqia diellore. Kur një pemë rritet në pyll dhe çliron oksigjen, dhe thith dioksidin e karbonit, dhe pastaj vdes dhe bie në tokë në pyll, ajo e çliron dioksidin e karbonit sërish në atmosferë ose në tokë. Nëse digjet nga zjarri në pyll, do të çlirojë karbonin përsëri në atmosferë. Por nëse e merr atë dru dhe bën një ndërtesë ose një mobilje apo një lodër prej druri, ajo ka një aftësi të mrekullueshme që ta depozitojë karbonin dhe ta mbajë larg nesh. Një metër kub dru mund të depozitojë një ton dioksid karboni. Dy zgjidhjet tona për klimën janë qartësisht zvogëlimi i çlirimit të gazeve ndotës në atmosferë dhe depozitimi i tyre. Druri është i vetmi material i rëndësishëm me të cilin unë mund të ndërtoj dhe që përmbush njëkohësisht dy gjërat e lartpërmendura. Kështu që unë mendoj se kemi një etikë se Toka rrit ushqimin tonë, dhe është e nevojshme të zhvendosemi drejt një etike në këtë shekull se Toka duhet të rrisë edhe banesat tona. Tani, si mund të bëjmë një gjë të tillë ndërkohë që po rritet urbanizimi dhe mendojmë për ndërtesa druri vetëm me katër kate? Duhet të zvogëlojmë përdorimin e betonit dhe çelikut si dhe duhet të rrisim lartesinë, dhe ajo me të cilën jemi duke punuar është një ndërtesë prej druri 30 katëshe e lartë. I kemi projektuar bashkë me një inxhinier i cili quhet Eric Karsh dhe që punon me mua, dhe ne po bëjmë këtë projekt të ri sepse ka shumë lëndë druri ne dispozicion për tu përdorur, dhe i quajmë ato panele masivë druri. Këto panele janë të bërë nga pemë të reja, pemë që nuk rriten shumë të larta, copa të vogla druri të ngjitura së bashku për të krijuar panele të cilët janë gjigandë: rreth 2 metra e gjysmë të gjerë, 20 metra të lartë, dhe të trashësive të ndryshme. Mënyra më e mirë për të përshkruar këtë, është të them se të gjithë i njohim ndërtimet dy-me-katër kur mendojmë për drurin. Ky është konkluzioni që njerëzit nxjerrin menjëherë. Ndërtimet me përmasa dy- me- katër janë pak a shumë si ato tullat Lego me 8 pika, që të gjithë luanim kur ishim fëmijë, dhe me të cilat mund të ndërtoje plot gjëra të bukura në përmasat dy-me-katër. Por kujtohuni që kur ishit fëmijë, dhe fshiheshit në bodrum, dhe gjenit atë lodrën me tullat plastike të Lego, dhe ndiheshit si, " Fantastike, kjo është e mrekullueshme. Mund të ndërtoj diçka vërtetë të madhe, dhe kjo do jetë fantastike." Ky është ndryshimi. Panelet masivë drusorë janë ato tullat me 24 pika. Ato ndryshojnë shkallën e asaj që ne duam të bëjmë, dhe ajo që ne kemi zhvilluar është diçka e quajtur FFTT, që është zgjidhje Krijuese e Përbashkët (Creative Commons) për të ndërtuar një sistem fleksibël, të ndërtimit të këtyre paneleve të mëdha ku mund të ngrejmë gjashtë kate përnjëherë nëse duam. Ky film vizatimor ju tregon se si këto ndërtesa bashkohen në një mënyrë shumë të thjeshtë, por këto ndërtesa janë të disponueshme për arkitektët dhe inxhinierët tashmë për tu ndërtuar për kultura të ndryshme në mbarë botën, në stile dhe lloje të ndryshme arkitekturore. Në mënyrë që të ndërtojmë të sigurtë, aktualisht, kemi projektuar këto ndërtesa, për të punuar në terrenin e Vancouver, e cila është një zonë e lartë sizmike, madje edhe për ndërtesa 30 katëshe. Është e qartë se, sa herë që paraqes një gjë të tillë. njerëzit, madje edhe ata në këtë konferencë, thonë, " Vërtet? Tridhjetë kate? Si mund të ndodhë një gjë e tillë?" Ka shumë pyetje që janë bërë dhe pyetje shumë të rëndësishme me të cilat shpenzojmë shumë kohë për të dhënë përgjigjet ndërsa bashkojmë raportet tona dhe ato të rishikuarat nga kolegët tanë. Do të fokusohem tek disa prej tyre, dhe le të fillojmë me zjarrin, sepse mendoj se zjarri është ndoshta gjëja e parë që ju të gjithë po mendoni në këtë moment. Shumë e drejtë. Mënyra se si do ta përshkruaj është kjo. Nëse do t'ju kërkoja të merrni një çakmak dhe të mbani në dorë një dru dhe të përpiqeni që ta ndizni ate, kjo nuk do të ndodhë, apo jo? Ne të gjithë e dimë këtë. Që të ndezësh një zjarr, duhet të fillosh me copa të vogla druri dhe të punosh me zjarrin, dhe pastaj mund të shtosh drurin e madh në zjarr, dhe sigurisht, pasi ta kesh hedhur atë në zjarr, ai fillon të digjet, ngadalë. Dakord, panelet masivë drusorë, këto produkte të reja që ne po përdorim, ngjasojnë me këtë dru. Është e vështirë që t'u vësh zjarrin, dhe kur kjo ndodh, ata digjen në mënyrë jashtëzakonisht të parashikueshme, dhe ne mund të përdorim shkencën e zjarrit për të parashikuar dhe t'i bëjmë këto ndërtesa po aq të sigurta sa ato të betonit dhe po gjithashtu si të çelikut. Debati tjetër i madh, shpyllëzimi. Tetëmbëdhjetë përqind e kontributeve tona në çlirimin e gazrave ndotës të atmosferës vjen si rezultat i shpyllëzimit. Gjëja e fundit që duam të bëjmë është prerja e pemëve. Ose, gjëja e fundit që duam të bëjmë është të presim pemët e gabuara. Ekzistojnë modele për mbështetjen e pyllëzimit që na lejojnë të presim pemët ashtu si duhet, dhe ato janë të vetmet pemë të përshtatshme që përdoren në këto lloj sistemesh. Unë aktualisht mendoj se këto ide do të ndryshojnë ekonominë e shpyllëzimit. Në vendet me problematika të shpyllëzimit, ne duhet të gjejmë mënyrën për t'i dhënë një vlerë më të lartë pyllit dhe t'i inkurajojmë njerëzit që të fitojnë lekë nëpërmjet cikleve të shpejta të rritjes-- të pemëve 10-, 12-, 15- vjeçare që prodhojnë këto produkte dhe na lejojnë të ndërtojmë në këtë shkallë. Ne kemi përllogaritur një ndërtesë 20 - katëshe: Ne do rrisim mjaftueshëm drurë në Amerikën e Veriut çdo 13 minuta. Kaq kohë duhet. Shkalla e karbonit këtu është shumë e mirë. Nëse ndërtojmë një banesë 20-katëshe me çimento dhe beton, proçesi do të rezultonte në prodhimin e asaj çimentoje si dhe 1,200 tonë dioksid karboni. Nëse e ndërtonim me dru, me anë të kësaj zgjidhjeje, do të depozitonim 3.100 tonë, për një diferencë prej 4,300 tonësh. Kjo është e barazvlefshme me 900 makina të larguara nga qarkullimi rrugor në një vit. Mendoni përsëri për ata tre miliardë njerëz që kanë nevojë për një shtëpi të re, dhe ky ndoshta është kontributi. Shpresoj, se jemi në fillimin e një evolucioni, në mënyrën se si ndërtojmë, sepse kjo është mënyra e parë e re për të ndërtuar një gradaçel ndoshta në 100 vitet e ardhshme apo më shumë. Por sfida qëndron në ndryshimin e perceptimit të mundësisë nga shoqëria, dhe kjo është një sfidë e madhe. Inxhinieria është pjesa më e lehtë e gjithë kësaj, me të vërtetë. Dhe mënyra se si unë e përshkruaj është kjo. Teknikisht -- gradaçela e parë, dhe përkufizimi i gradaçelës është 10 kate e lartë, besojeni ose jo-- por gradaçela e parë ishte kjo në Çikago, dhe njerëzit ishin të tmerruar të ecnin poshtë kësaj ndërtese. Vetëm pas katër vitesh që ishte ndërtuar, Gustave Eiffel ndërtoi Kullën Eiffel, dhe ndërkohë që ndërtoi Kullën Eiffel, ai i ndryshoi horizontet e qyteteve të botës, ndryshoi dhe krijoi konkurrencën mes vendeve si Qyteti i New York dhe Chicago, ku ndërtuesit filluan të ndërtonin banesa gjithmonë e më të mëdha dhe e shtynë zhvillimin lart e më lart me inxinieri edhe më të zhvilluara. Ne po ndërtojmë aktualisht këtë model në New York, si një model teorik në kampusin e një universiteti teknologjik që përfundon së shpejti, dhe arsyeja përse zgjodhëm këtë vend është për t'ju treguar se si mund të duken këto ndërtesa, sepse ana e jashtme mund të ndryshojë. Është saktësisht struktura për të cilën ne folëm. Arsyeja se përse e zgjodhëm është se ky është një universitet teknologjik, dhe besoj se druri është materiali më i avancuar teknologjik me të cilin mund të ndërtohet. Ndodh qe Nena Natyre mban ne dore patenten, dhe ne nuk ndihemi shume rehat per kete gje. Por kjo eshte menyra se si duhet te jene gjerat, shenjat e natyres ne ambientin e ndertimit. Po kerkoj kete mundesi qe te ndertoj momentin e Kulles Eiffel, keshtu e quajme ne. Po ndertohet shume banesa ne gjithe boten. Eshte nje ndertese nente kateshe ne Londer, nje tjeter e re qe sapo ka perfunduar ne Australi, qe besoj se eshte me 10 apo 11 kate. Ne po perpiqemi te rrisim lartesine e ketyre ndertesave, dhe shpresojme, une shpresoj, se qyteti ku une banoj, Vancouver te kete aktualisht ndertesen me te larte ne bote prej 20 katesh, ne te ardhmen e afert. Se momenti i Kulles Eiffel te thyeje kufirin, kete kufi arbitrar te lartesise, dhe te lejoje ndertesat e drurit qe ti bashkohen ketij konkursi . Dhe une besoj se gara vazhdon. Faleminderit. ( Duartrokitje)