This is my grandfather. And this is my son. My grandfather taught me to work with wood when I was a little boy, and he also taught me the idea that if you cut down a tree to turn it into something, honor that tree's life and make it as beautiful as you possibly can. My little boy reminded me that for all the technology and all the toys in the world, sometimes just a small block of wood, if you stack it up tall, actually is an incredibly inspiring thing. These are my buildings. I build all around the world out of our office in Vancouver and New York. And we build buildings of different sizes and styles and different materials, depending on where we are. But wood is the material that I love the most, and I'm going to tell you the story about wood. And part of the reason I love it is that every time people go into my buildings that are wood, I notice they react completely differently. I've never seen anybody walk into one of my buildings and hug a steel or a concrete column, but I've actually seen that happen in a wood building. I've actually seen how people touch the wood, and I think there's a reason for it. Just like snowflakes, no two pieces of wood can ever be the same anywhere on Earth. That's a wonderful thing. I like to think that wood gives Mother Nature fingerprints in our buildings. It's Mother Nature's fingerprints that make our buildings connect us to nature in the built environment. Now, I live in Vancouver, near a forest that grows to 33 stories tall. Down the coast here in California, the redwood forest grows to 40 stories tall. But the buildings that we think about in wood are only four stories tall in most places on Earth. Even building codes actually limit the ability for us to build much taller than four stories in many places, and that's true here in the United States. Now there are exceptions, but there needs to be some exceptions, and things are going to change, I'm hoping. And the reason I think that way is that today half of us live in cities, and that number is going to grow to 75 percent. Cities and density mean that our buildings are going to continue to be big, and I think there's a role for wood to play in cities. And I feel that way because three billion people in the world today, over the next 20 years, will need a new home. That's 40 percent of the world that are going to need a new building built for them in the next 20 years. Now, one in three people living in cities today actually live in a slum. That's one billion people in the world live in slums. A hundred million people in the world are homeless. The scale of the challenge for architects and for society to deal with in building is to find a solution to house these people. But the challenge is, as we move to cities, cities are built in these two materials, steel and concrete, and they're great materials. They're the materials of the last century. But they're also materials with very high energy and very high greenhouse gas emissions in their process. Steel represents about three percent of man's greenhouse gas emissions, and concrete is over five percent. So if you think about that, eight percent of our contribution to greenhouse gases today comes from those two materials alone. We don't think about it a lot, and unfortunately, we actually don't even think about buildings, I think, as much as we should. This is a U.S. statistic about the impact of greenhouse gases. Almost half of our greenhouse gases are related to the building industry, and if we look at energy, it's the same story. You'll notice that transportation's sort of second down that list, but that's the conversation we mostly hear about. And although a lot of that is about energy, it's also so much about carbon. The problem I see is that, ultimately, the clash of how we solve that problem of serving those three billion people that need a home, and climate change, are a head-on collision about to happen, or already happening. That challenge means that we have to start thinking in new ways, and I think wood is going to be part of that solution, and I'm going to tell you the story of why. As an architect, wood is the only material, big material, that I can build with that's already grown by the power of the sun. When a tree grows in the forest and gives off oxygen and soaks up carbon dioxide, and it dies and it falls to the forest floor, it gives that carbon dioxide back to the atmosphere or into the ground. If it burns in a forest fire, it's going to give that carbon back to the atmosphere as well. But if you take that wood and you put it into a building or into a piece of furniture or into that wooden toy, it actually has an amazing capacity to store the carbon and provide us with a sequestration. One cubic meter of wood will store one tonne of carbon dioxide. Now our two solutions to climate are obviously to reduce our emissions and find storage. Wood is the only major material building material I can build with that actually does both those two things. So I believe that we have an ethic that the Earth grows our food, and we need to move to an ethic in this century that the Earth should grow our homes. Now, how are we going to do that when we're urbanizing at this rate and we think about wood buildings only at four stories? We need to reduce the concrete and steel and we need to grow bigger, and what we've been working on is 30-story tall buildings made of wood. We've been engineering them with an engineer named Eric Karsh who works with me on it, and we've been doing this new work because there are new wood products out there for us to use, and we call them mass timber panels. These are panels made with young trees, small growth trees, small pieces of wood glued together to make panels that are enormous: eight feet wide, 64 feet long, and of various thicknesses. The way I describe this best, I've found, is to say that we're all used to two-by-four construction when we think about wood. That's what people jump to as a conclusion. Two-by-four construction is sort of like the little eight-dot bricks of Lego that we all played with as kids, and you can make all kinds of cool things out of Lego at that size, and out of two-by-fours. But do remember when you were a kid, and you kind of sifted through the pile in your basement, and you found that big 24-dot brick of Lego, and you were kind of like, "Cool, this is awesome. I can build something really big, and this is going to be great." That's the change. Mass timber panels are those 24-dot bricks. They're changing the scale of what we can do, and what we've developed is something we call FFTT, which is a Creative Commons solution to building a very flexible system of building with these large panels where we tilt up six stories at a time if we want to. This animation shows you how the building goes together in a very simple way, but these buildings are available for architects and engineers now to build on for different cultures in the world, different architectural styles and characters. In order for us to build safely, we've engineered these buildings, actually, to work in a Vancouver context, where we're a high seismic zone, even at 30 stories tall. Now obviously, every time I bring this up, people even, you know, here at the conference, say, "Are you serious? Thirty stories? How's that going to happen?" And there's a lot of really good questions that are asked and important questions that we spent quite a long time working on the answers to as we put together our report and the peer reviewed report. I'm just going to focus on a few of them, and let's start with fire, because I think fire is probably the first one that you're all thinking about right now. Fair enough. And the way I describe it is this. If I asked you to take a match and light it and hold up a log and try to get that log to go on fire, it doesn't happen, right? We all know that. But to build a fire, you kind of start with small pieces of wood and you work your way up, and eventually you can add the log to the fire, and when you do add the log to the fire, of course, it burns, but it burns slowly. Well, mass timber panels, these new products that we're using, are much like the log. It's hard to start them on fire, and when they do, they actually burn extraordinarily predictably, and we can use fire science in order to predict and make these buildings as safe as concrete and as safe as steel. The next big issue, deforestation. Eighteen percent of our contribution to greenhouse gas emissions worldwide is the result of deforestation. The last thing we want to do is cut down trees. Or, the last thing we want to do is cut down the wrong trees. There are models for sustainable forestry that allow us to cut trees properly, and those are the only trees appropriate to use for these kinds of systems. Now I actually think that these ideas will change the economics of deforestation. In countries with deforestation issues, we need to find a way to provide better value for the forest and actually encourage people to make money through very fast growth cycles -- 10-, 12-, 15-year-old trees that make these products and allow us to build at this scale. We've calculated a 20-story building: We'll grow enough wood in North America every 13 minutes. That's how much it takes. The carbon story here is a really good one. If we built a 20-story building out of cement and concrete, the process would result in the manufacturing of that cement and 1,200 tonnes of carbon dioxide. If we did it in wood, in this solution, we'd sequester about 3,100 tonnes, for a net difference of 4,300 tonnes. That's the equivalent of about 900 cars removed from the road in one year. Think back to that three billion people that need a new home, and maybe this is a contributor to reducing. We're at the beginning of a revolution, I hope, in the way we build, because this is the first new way to build a skyscraper in probably 100 years or more. But the challenge is changing society's perception of possibility, and it's a huge challenge. The engineering is, truthfully, the easy part of this. And the way I describe it is this. The first skyscraper, technically -- and the definition of a skyscraper is 10 stories tall, believe it or not — but the first skyscraper was this one in Chicago, and people were terrified to walk underneath this building. But only four years after it was built, Gustave Eiffel was building the Eiffel Tower, and as he built the Eiffel Tower, he changed the skylines of the cities of the world, changed and created a competition between places like New York City and Chicago, where developers started building bigger and bigger buildings and pushing the envelope up higher and higher with better and better engineering. We built this model in New York, actually, as a theoretical model on the campus of a technical university soon to come, and the reason we picked this site to just show you what these buildings may look like, because the exterior can change. It's really just the structure that we're talking about. The reason we picked it is because this is a technical university, and I believe that wood is the most technologically advanced material I can build with. It just happens to be that Mother Nature holds the patent, and we don't really feel comfortable with it. But that's the way it should be, nature's fingerprints in the built environment. I'm looking for this opportunity to create an Eiffel Tower moment, we call it. Buildings are starting to go up around the world. There's a building in London that's nine stories, a new building that just finished in Australia that I believe is 10 or 11. We're starting to push the height up of these wood buildings, and we're hoping, and I'm hoping, that my hometown of Vancouver actually potentially announces the world's tallest at around 20 stories in the not-so-distant future. That Eiffel Tower moment will break the ceiling, these arbitrary ceilings of height, and allow wood buildings to join the competition. And I believe the race is ultimately on. Thank you. (Applause)
اين پدربزرگم است. و اين هم پسرم است. پدربزرگم وقتى كوچك بودم بهم ياد داد كه با چوب كار كنم. و همينطور بهم اين ايده را ياد داد كه اگر درخت را ببرى و تبديل به چيزيش كنى، محترم شمردن عمر آن درخت است و تا جايى كه مىتوانى اين كار را زيبا انجام بده. پسر كوچكم بخاطرم آورد كه با همه اين فناورى و اسباببازيهايى كه در دنيا هست گاهىوقتها اگر فقط انبوه كوچكى از چوبها را روى هم بچينيد، در واقع چيزى الهام بخش و باور نكردنى را ساختهايد. اينها ساختمانهاى من هستند. من خارج از دفترمان در سراسر دنيا در ونكوور و نيويورك همه اينها را مىسازم. و ما ساختمانهايى با سبكها و اندازههاى مختلف را از مصالح مختلف مىسازيم، بسته به جايى كه در آن هستيم. اما چوب جنسى است كه بيش از همه دوست مىدارم، و مىخواهم برايتان داستانى درباره چوب بگويم. و بخشى از دليلم براى دوست داشتن آن، اين است كه هر بار مردم داخل ساختمانهايم كه از چوب هستند مىشوند متوجه برخورد كاملاً متفاوتى از آنها مىشوم. هرگز كسى را نديدهام كه وارد يكى از ساختمانهايم شود و ستونى از فولاد يا سيمان را در آغوش كشد، اما به راستى ديدهام كه در ساختمان چوبى اين اتفاق بيفتد. به راستى ديدهام كه آدمها چوب را لمس كنند، و فكر مىكنم که دلیلی برای اینکار باشد. درست مثل دانههاى برف، هيج دو تكه چوبى نيست كه در هيچ كجاى زمين عين هم باشند. چيز فوقالعادهاى است. دوست دارم فكر كنم كه چوب اثرانگشتان مادر طبيعت را در ساختمانهايمان بجاى مىگذارد. اثرانگشتان مادر طبيعت است كه باعث مىشود ساختمانهايمان ما را به طبيعت در محيط ساخته شده متصل كنند. در ونكوور زندگى مىكنم، نزديك يك جنگل كه ارتفاع درختانش به بلندى يك ساختمان ٣٣ طبقه مىرسد. اين پايين نزديك ساحل كاليفرنيا، جنگل ردوود بلندى درختانش به اندازه ساختمانى ٤٠ طبقه است. اما ساختمانهايى از چوب كه ما دربارهشان فكر مىكنيم در بيشتر جاهاى زمين تنها ٤طبقه بلندى دارند. حتى آييننامههاى ساخت و سازى در واقع توانايى ما را براى ساختن ارتفاعى بيش از چهار طبقه در بسيارى از جاها محدود مىكنند، و اينجا در ايالات متحده نيز همينطور است. خوب استثناهايى نيز وجود دارد، اما لازم است استثناهايى ديگرى هم باشد، قرار است که اوضاع تغيير كند، اميدوارم. و فكر كنم دليل آن اين باشد كه امروزه نيمى از ما در شهرها زندگى مىكنيم، و این تعداد قرار است تا ٧٥ درصد افزايش پيدا كند. شهرها و تراكم به اين معناست كه ساختمانهايمان قرار است به بزرگ شدن ادامه دهند، و فكر مىكنم چوب بتواند در شهرها نقش ايفاء كند. و حسم بخاطر اين است كه سه ميليارد آدم در جهان امروز، در طى ٢٠ سال آينده به خانهاى جديد نياز خواهند داشت. اين يعنى ٤٠ درصد از جهان كه برايشان لازم است در ٢٠ سال آينده ساختمانى جديد ساخته شود. اكنون، امروزه از هر سه نفر يكى در شهرها زندگى مىكند، البته راستش در محلات پست و پرجمعيت. يك ميليارد انسان در جهان در محلات پست و پرجمعيت زندگى مىكنند. يك صد ميليون انسان در جهان بىخانمان هستند. مقياس چالش براى معماران و براى جامعه در سرو كار داشتن با ساختمان پيدا كردن راهحلى براى اسكان دادن اين آدمهاست. اما چالش اين است، همانطور كه ما به شهرها مهاجرت مىكنيم، شهرها از اين دو مصالح ساخته مىشوند، فولاد و سيمان، و آنها مصالحى عالى هستند. آنها مصالح قرن اخير هستند. اما آنها همچنين مصالحى با انرژى بسيار بالا و انتشار گازهاى گلخانهاى بسيار بالا در فرايندشان هستند. فولاد نماينده حدود سه درصد از انتشارات گاز گلخانهاى توسط انسان است، و سيمان هم حدود پنج درصد. بنابراين اگر بهش فكر كنيد ، امروزه هشت درصد از سهم ما در گازهاى گلخانهاى به تنهايى از اين دو مواد ناشى مىشود. ما خيلى دربارهشان فكر نمىكنيم و بدبختانه به نظرم، ما در واقع حتى نمىخواهيم درباره ساختمانها فكر كنيم، يعنى به آن اندازهاى كه لازم است. اين آمار ايالات متحده درباره اثر گازهاى گلخانهاى است. تقريباً نيمى از گازهاى گلخانهاى به صنعت ساختمان سازى مرتبط هستند، و اگر به انرژى نگاه كنيم، همان داستان است. متوجه خواهيد شد كه حمل و نقل به نوعى در آن فهرست دوم است، اما چيزى است كه بيشتر مىشنويم دربارهش صحبت كنند. و اگر چه بسيارى از آن درباره انرژى است، اما بخش زيادى از آن نيز درباره كربن است. مشكلى كه من متوجهاش هستم، اين است كه نهايتاً برخورد بين چگونه حل كردن مشكل آن سه میان ميلياردها نفر كه به خانه نياز دارند و تغييرات اقليمى، تصادفى شاخ به شاخ در آستانهی رخ دادن است يا شايد همين حالا دارد رخ مىدهد. آن چالش به اين معناست كه ما بايد شروع كنيم به فكر كردن در اشكال جديدى، و فكر مىكنم چوب مىخواهد بخشى از آن راه حل باشد، و مىخواهم برايتان دليلش را تعريف كنم. بعنوان يك معمار، چوب تنها جنس بزرگى است كه من مىتوانم با آن بسازم، و تازه با نيروى خورشيد هم رشد كرده است. هنگامى كه درخت در جنگل رشد مىكند و اكسيژن را پس مىدهد و كربن دىاكسيد را مىبلعد، وقتى كه ميمرد و روى كف جنگل فرو مىافتد، كربن دىاكسيد را به اتمسفر يا توى زمين برمىگرداند. اگر دچار حريق جنگل شود، بازهم كربن را هم به اتمسفر برخواهد گرداند. اما اگر آن چوب را برداريد و توى ساختمان يا بعنوان قطعهاى از مبلمان يا توى يك اسباب بازى چوبى از آن استفاده كنيد در واقع آن قابليت شگفتآورش براى نگهدارى كربن و ميسر كردن اين تجزيه را براى ما حفظ خواهد كرد. يك متر مكعب چوب يك تُن متریک كربن دى اكسيد دارد. روشن است كه اكنون دو راه حل ما در مقوله آب و هوا كاهش انتشارات و يافتن مخزن است. چوب تنها مواد سازنده اصلى است كه من مىتوانم با آن ساخت و ساز كنم و در واقع هر دو اين چيزها را دارد. خب به باور من ما اين طرز تلقى را داريم كه زمين غذاى ما را پرورش مىدهد، و لازم است كه در اين قرن به این ایمان برسیم كه زمين بايد خانههاى ما را نيز فراهم كند. حالا وقتى با اين سرعت در حال شهرسازى هستيم چطور مىخواهيم اين كار را انجام دهيم و درباره ساختمانهاى چوبى هم كه تا چهار طبقه بيشتر فكر نمىكنيم؟ لازم است كه سيمان و فولاد را كم كنيم و بايد چيزهاى بزرگترى توليد كنيم، و ما مشغول كار كردن روى ساختمانهاى ساخته شده از چوب با ارتفاع ٣٠ طبقه هستيم. ما آنها را به كمك يك مهندس كه نامش اريك كارش است و با من روى آن پروژه كار مىكند مهندسى كردهايم، و ما اين كار جديد را انجام مىدهيم چون محصولات چوبى جديدى برای ما وجود دارد که از آنها میتوانیم استفاده كنيم، آنها را پنلهاى انبوه الوارى مىناميم. اين پنلها از درختان جوان، درختان با رشد كم، تكههاى كوچك چوب بهم چسبيده مىشوند تا پنلهايى را تشكيل دهند كه عظيم هستند: عرض هشت فوت، طول ٦٤ فوت و در ضخامتهايى متنوع. بهترين توضيحى كه توانستهانم براى گفتن اين پيدا كنم اين است كه همه ما وقتى راجع به چوب فكر مىكنيم به ساختارى دو در چهار عادت داريم. چيزى كه مردم سريع بعنوان نتيجه به آن مىرسند. ساختار دو در چهار به نمونه كوچكى از آجرها هشت نقطهاى لگو مىماند كه ما همه وقتى بچه بوديم با آنها بازى مىكرديم، و مىشد هر نوع چیز باحالی را از لگويى با آن اندازه و خارج از ابعاد دو در چهار ساخت. اما آيا خاطرتان هست وقتى كه بچه بوديد، و كپهاى از وسايل داخل زيرزمينتان را وارسى مىكرديد و آن آجر ٢٤ نقطه لگو را پيدا مىكرديد، يك همچين حالى داشتيد، "معركهست، اين عاليه. مىتونم چيز واقعاً گندهاى ازش بسازم، حتماً چيز عالى مىشه." تغيير يعنى اين. پنلها، انبوه الوارى همان آجرهاى ٢٤ نقطه هستند. آنها مقياس آنچه كه مىتوانيم انجام دهيم را تغيير مىدهند، و چيزى كه ما پديد آوردهايم چيزى است كه FFTT مىناميم، چيزى كه راهحل مشترك خلاقانهاى براى ساختن يك سيستم بسيار قابل انعطاف از ساختمان با اين پنلهاى بزرگ است جايى كه قادر باشيم در صورت تمايل شش طبقه را هم زمان به روش روی هم قرار داد ن آجرها بسازيم. اين انيميشن به شما نشان مىدهد ساختمان چگونه به روش خيلى سادهاى سرهم مىشود، اما اين ساختمانها اكنون براى ساخته شدن توسط مهندسين و معماران براى فرهنگ هاى مختلف در دنيا، با شخصيتها و سبكهاى معمارى مختلف در دسترس قرار دارند. براى اين كه ساخت و ساز ايمن انجام دهيم، در واقع اين ساختمانها را مهندسى كردهايم، با كار كردن در بافت ونكوور، جايى كه در منطقهاى با گسل بالا قرار داريم، حتى در بلندى به اندازه ٣٠ طبقه. واضح است هربار كه من اين موضوع را مطرح مىكنم، آدمها، حتى كسانى هم كه در اين كنفرانس هستند، مىگويند، "جدى مىگى؟ سى طبقه؟ چطور قراره اتفاق بيفته؟" و واقعاً يك عالم سوال خوب هست كه پرسيده مىشود، سوالات مهمى كه ما زمان نسبتاً طولانى را صرف كار كردن روى جوابهايشان مىكنيم هنگامى كه گزارشات خود و گزارشهاى بازبينى شده همتايانمان را كنار هم مىگذاريم. فقط مىخواهم روى برخى از آنها تمركز كنم، و بگذاريد با آتش شروع كنم، چون فكر كنم آتش شايد نخستين چيزى باشد كه در در وهله اول به آن فكر مىكنيد. منصفانه هست. و شيوهاى كه آن را توضيح مىدهم اين است. اگر از شما مىخواستم كبريتى را برداشته و روشن كنيد و بعد هم كندهاى را نگهداشته و سعى كنيد تا آن را آتش بزنيد، اين اتفاق نمىافتد، اينطور نيست؟ همه ما اين را مىدانيم. اما براى ساختن آتش، به نوعى با تكههاى كوچكى از چوب دست بكار مىشويد و به كارتان ادامه مىدهيد، و به تدريج شما مىتوانيد كنده را به آتش اضافه كنيد، و وقتى شما كنده را به آتش اضافه مىكنيد، البته، ميسوزه، اما به كندى ميسوزه. خب، پنلهاى انبوه الوارى، اين محصولات جديد كه ما استفاده مىكنيم، خيلى به اين كنده شباهت دارند. آتش زدن آنها سخت است، اما وقتى اين اتفاق بيفتد، درواقع طبق پيشبينى دچار سوختگى مهیبی خواهد شد، و ما قادريم از علم آتش براى پيشبينى و ساخت ساختمانهايى با همان ميزان از ايمنى سيمان و سرسختى فولاد بپردازيم. مشكل بزرگ بعدى، جنگلزدايى است. هجده درصد از سهم ما در انتشار جهانى گازهاى گلخانهاى منجر به جنگلزدايى مىشود. آخرين چيزى كه ما مىخواهيم انجام دهيم، بريدن درختان است. يا، آخرين چيزى كه ما مىخواهيم انجام دهيم، بريدن درختان اشتباهى است. اينها الگوهايى براى جنگلدارى قابل دوام است كه به ما امكان بريدن درختان را به درستى مىدهد، و اينها تنها درختانى هستند كه براى استفاده شدن در اين نوع از سيستمها مناسبند. الان راستش من فكر مىكنم كه اين ايدهها اقتصاد جنگل زدايى را تغيير خواهند داد. در كشورهايى با مشكلات جنگل زدايى، نياز داريم كه راهى را براى فراهم كردن ارزشى بهتر براى جنگل بيابيم و در واقع آدمها را تشويق به پول درآوردن از طريق چرخههاى خيلى سريع رشد كنيم-- درختهايى -١٠، -١٢، -١٥ ساله كه اين توليدات را بسازند و به ما اجازه ساختن در چنين مقياسى را بدهند. ما محاسبه كردهايم كه براى يك ساختمان ٢٠ طبقه: هر ١٣ دقيقه در آمريكاى شمالى چوب كافى را پرورش خواهيم داد. اين همه آن ميزانى است كه لازم دارد. داستان كربن در اينجا واقعاً جالب است. اگر ساختمان ٢٠ طبقهاى را از سيمان و بتن بسازيم، منجر به فرايندى مىشود كه از آن سيمان حدود ١٫٢٠٠ تُن متريك كربن دىاكسيد توليد شود. اگر با چوب اين كار را مىكرديم، با اين راه حل، مانع حدوداً ٣٫١٠٠ تُن متريك مىشويم، با اختلاف خالص ٤٫٣٠٠ تُن متريك. كه معادل حدوداً ٩٠٠ ماشين است كه در طى يكسال از جاده كم شوند. دوباره برگرديم به آن سه ميلياردى كه احتياج به خانه جديدى دارند، و شايد اين به كم كردن آن كمك كند. ما در آغاز انقلابى جديد قرار داريم،البته اميدوارم با اين روشى كه براى ساخت استفاده مىكنيم، زيرا اين نخستين روش براى ساختن يك آسمان خراش در شايد طى ١٠٠ سال اخير يا بيشتر باشد. اما چالش اصلى به چالش كشيدن درك جامعه از اين امكان است، و اين چالش عظيمى است. مهندسى سازى كردن در واقع بخش راحت اين كار است. و براى توضيح دادنش از اين روش استفاده مىكنم. نخست تعريف فنى آسمانخراش را داريم-- و باور داشته باشيد يا خير، تعريف يك آسمانخراش ارتفاع ده طبقه است-- اين تصوير نخستين آسمانخراش در شيكاگو است، و مردمى كه از راه رفتن زير اين ساختمان وحشت داشتند. اما تنها چهار سال بعد از ساخته شدن آن، گوستاو ايفل داشت برج ايفل را مىساخت، و همانطور كه مشغول ساخت برج ايفل بود، خطوط افق شهرهاى دنيا را تغيير داد، و با اين تغيير، رقابتى را بين جاهايى مثل نيويورك و شيكاگو بوجود آورد، جاهايى كه سازندگان شروع به ساختن ساختمانهاى بزرگتر و بزرگتر كردند و آن رابا مهندسىسازيهاى بهتر و بهتر هى بلندتر و بلندتر كردند. ما اين مدل را در نيويورك ساختيم، راستش بعنوان يك مدل نظرى در محوطه يك دانشگاه فنى كه بزودى مىبينيد. و دليلى كه ما اين محل را انتخاب كرديم اين بود كه فقط نشان دهيم ظاهر اين ساختمانها چطور ممكن است باشد، زيرا ظاهر مىتواند تغيير كند. اين فقط واقعاً ساختار است كه ما دربارهش صحبت مىكنيم. دليلى كه ما آن را انتخاب كرديم، بخاطر اين است كه يك دانشگاه فنى است، و به باور من چوب پيشرفتهترين ماده در مقوله فناورى است كه با آن بتوانيم ساخت و ساز كنيم. از قرار معلوم مادر طبيعت حق امتياز خودش را حفظ مىكند، و ما واقعاً با آن احساس راحتى نمىكنيم. اما خوب بايد همينطورى باشد، اثر انگشت طبيعت در محيط ساخته شده. من به دنبال چنين فرصتى هستم كه اصطلاحاً آن لحظه برج ايفل خودم را خلق كنم. ساختمانهايى كه شروع به بالا رفتن در گوشه و كنار دنيا كنند. ساختمانى در لندن هست كه نه طبقه دارد، يك ساختمان جديد كه تازه در استراليا تمام شده است فكر كنم ١٠ يا ١١ طبقه باشد. ما شروع كردهايم به بالا بردن ارتفاع اين ساختمانهاى چوبى، و ما اميدواريم، و من اميدوارم، كه زادگاه من ونكوور در آيندهاى نه چندان دور ظرفيت بالقوهاش را براى ساختمانى با ارتفاع ٢٠ طبقه اعلام كند. آن لحظهاى كه اينربرج ايفل سقف را مىشكافد، اين ارتفاع سقفهاى قراردادى، و به ساختمانهاى چوبى اجازه پيوستن به رقابت را دهند. و معتقدم كه اين مسابقه نهايتاًً به وقوع خواهد پيوست. سپاسگزارم. (تشويق)