Η ιστορία του πολιτισμού, κατά κάποιους τρόπους, είναι μια ιστορία χαρτών: Πώς καταλάβαμε τον κόσμο γύρω μας; Ένας από τους πιο διάσημους χάρτες λειτουργεί επειδή δεν είναι καν χάρτης.
The history of civilization, in some ways, is a history of maps: How have we come to understand the world around us? One of the most famous maps works because it really isn't a map at all.
[Μικρό πράγμα. Μεγάλη ιδέα.]
[Small thing. Big idea.]
[Ο Μάικλ Μπιέρουτ για τον χάρτη του Μετρό του Λονδίνου]
[Michael Bierut on the London Tube Map]
Ο Υπόγειος του Λονδίνου έγινε το 1908, όταν οχτώ διαφορετικές ανεξάρτητες σιδηροδρομικές εταιρίες συγχωνεύθηκαν για να δημιουργήσουν ένα ενιαίο σύστημα. Χρειάζονταν έναν χάρτη να αντιπροσωπεύει το σύστημα, έτσι ώστε ο κόσμος να ξέρει πού να πάει. Ο χάρτης που έφτιαξαν είναι πολύπλοκος. Μπορείτε να δείτε ποτάμια, υδατικά συστήματα, δέντρα και πάρκα -- οι σταθμοί ήταν στριμωγμένοι μαζί στο κέντρο του χάρτη, και στην περιφέρεια ήταν μερικοί που δεν χωρούσαν καν στον χάρτη. Έτσι ο χάρτης ήταν γεωγραφικά ακριβής, αλλά ίσως όχι και τόσο χρήσιμος.
The London Underground came together in 1908, when eight different independent railways merged to create a single system. They needed a map to represent that system so people would know where to ride. The map they made is complicated. You can see rivers, bodies of water, trees and parks -- the stations were all crammed together at the center of the map, and out in the periphery, there were some that couldn't even fit on the map. So the map was geographically accurate, but maybe not so useful.
Έρχεται ο Χάρι Μπεκ. Ο Χάρι Μπεκ ήταν ένας 29χρονος σχεδιαστής μηχανικής που δούλευε πού και πού για τον Υπόγειο του Λονδίνου. Και είχε μια ιδέα κλειδί και ήταν ότι ο κόσμος που ταξίδευε υπόγεια στα τρένα δεν ενδιαφερόταν και τόσο για το τι συνέβαινε από πάνω. Απλώς θέλουν να πάνε από τον ένα σταθμό στον άλλον -- «Πού ανεβαίνω; Πού κατεβαίνω;». Το σύστημα είναι σημαντικό, όχι η γεωγραφία. Πήρε αυτό το πολύπλοκο χάος από μακαρόνια, και το απλοποίησε. Οι γραμμές πάνε μόνο σε τρεις κατευθύνσεις: είναι οριζόντιες, κάθετες, ή 45 μοίρες. Ομοίως, έκανε την απόσταση ανάμεσα στους σταθμός ίδια, έκανε το χρώμα κάθε σταθμού να αντιστοιχεί στο χρώμα της γραμμής, και τα έφτιαξε όλα ώστε να μην είναι πια ένας χάρτης. Είναι ένα διάγραμμα, όπως τα κυκλώματα, μόνο που τα κυκλώματα εδώ δεν είναι καλώδια που φέρουν ηλεκτρόνια, είναι τούνελ που έχουν τρένα που στέλνουν τον κόσμο από το ένα μέρος στο άλλο.
Enter Harry Beck. Harry Beck was a 29-year-old engineering draftsman who had been working on and off for the London Underground. And he had a key insight, and that was that people riding underground in trains don't really care what's happening aboveground. They just want to get from station to station -- "Where do I get on? Where do I get off?" It's the system that's important, not the geography. He's taken this complicated mess of spaghetti, and he's simplified it. The lines only go in three directions: they're horizontal, they're vertical, or they're 45 degrees. Likewise, he spaced the stations equally, he's made every station color correspond to the color of the line, and he's fixed it all so that it's not really a map anymore. What it is is a diagram, just like circuitry, except the circuitry here isn't wires conducting electrons, it's tubes containing trains conducting people from place to place.
Το 1993, ο Υπόγειος αποφάσισε, τελικά, να δώσει μια ευκαιρία στον χάρτη του Χάρι Μπεκ. Ο Υπόγειος έκανε μια δοκιμή με χίλιους τέτοιους χάρτες, σε μέγεθος τσέπης. Τελείωσαν μέσα σε μία ώρα. Συνειδητοποίησαν ότι κάτι είχαν εκεί, τύπωσαν άλλους 750.000, και αυτός είναι ο χάρτης που βλέπετε σήμερα.
In 1933, the Underground decided, at last, to give Harry Beck's map a try. The Underground did a test run of a thousand of these maps, pocket-size. They were gone in one hour. They realized they were onto something, they printed 750,000 more, and this is the map that you see today.
Το σχέδιο του Μπεκ έγινε το πρότυπο για το πώς σκεφτόμαστε τους χάρτες του μετρό σήμερα. Τόκιο, Παρίσι, Βερολίνο, Σάο Πάολο, Σίντνεϊ, Ουάσινγκτον Π.Κ. -- όλοι τους μετέτρεψαν την πολύπλοκη γεωγραφία σε ζωηρή γεωμετρία. Όλοι τους χρησιμοποιούν διαφορετικά χρώματα για να ξεχωρίσουν τις γραμμές, όλοι τους χρησιμοποιούν απλά σύμβολα για να ξεχωρίσουν τους τύπους σταθμών. Όλοι τους φαίνεται πως είναι κομμάτι μιας καθολικής γλώσσας.
Beck's design really became the template for the way we think of metro maps today. Tokyo, Paris, Berlin, São Paulo, Sydney, Washington, D.C. -- all of them convert complex geography into crisp geometry. All of them use different colors to distinguish between lines, all of them use simple symbols to distinguish between types of stations. They all are part of a universal language, seemingly.
Πάω στοίχημα ότι ο Χάρι Μπεκ δεν ήξερε τι ήταν μια διεπαφή χρήστη, αλλά αυτό σχεδίασε στην πραγματικότητα και πήρε αυτήν την πρόκληση και την έσπασε σε τρεις αρχές που νομίζω ότι μπορούν να εφαρμοστούν σε σχεδόν κάθε σχεδιαστικό πρόβλημα. Το πρώτο είναι η εστίαση. Εστιάστε για ποιον το κάνετε. Η δεύτερη αρχή είναι η απλότητα. Ποιος είναι ο συντομότερος τρόπος να εκπληρωθεί αυτή η ανάγκη; Τέλος, το τελευταίο πράγμα είναι: Σκέψη με έναν διεπιστημονικό τρόπο. Ποιος θα φανταζόταν ότι ένας ηλεκτρολόγος μηχανικός θα ήταν αυτός που θα κρατούσε το κλειδί για να ξεκλειδώσει ένα από τα πιο πολύπλοκα συστήματα στον κόσμο -- όλα ξεκίνησαν από έναν τύπο με ένα μολύβι και μια ιδέα.
I bet Harry Beck wouldn't have known what a user interface was, but that's really what he designed and he really took that challenge and broke it down to three principles that I think can be applied in nearly any design problem. First one is focus. Focus on who you're doing this for. The second principle is simplicity. What's the shortest way to deliver that need? Finally, the last thing is: Thinking in a cross-disciplinary way. Who would've thought that an electrical engineer would be the person to hold the key to unlock what was then one of the most complicated systems in the world -- all started by one guy with a pencil and an idea.