Τις δύο προηγούμενες μέρες, καθώς προετοίμαζα την ομιλία μου, αγχωνόμουν όλο και περισσότερο για το τι θα πω και για το ότι θα στεκόμουν στην ίδια σκηνή με όλους αυτούς τους εκπληκτικούς ανθρώπους. Στην ίδια σκηνή με τον Αλ Γκορ, τον πρώτο άνθρωπο που ψήφισα. Και ...
Over the past couple of days, as I've been preparing for my speech, I've become more and more nervous about what I'm going to say and about being on the same stage as all these fascinating people. Being on the same stage as Al Gore, who was the first person I ever voted for. And --
(Γέλια)
(Laughter)
Αγχωνόμουν αρκετά και, ξέρετε, δεν ήξερα ότι θα βρίσκεται κι ο Κρις στη σκηνή, κι αυτό είναι ακόμα πιο αγχωτικό. Αλλά τότε άρχισα να σκέφτομαι την οικογένειά μου. Άρχισα να σκέφτομαι τον πατέρα μου και τον παππού μου και τον προπάππου μου, και συνειδητοποίησα ότι είχα όλους αυτούς τους Τεντ στο αίμα μου --
So I was getting pretty nervous and, you know, I didn't know that Chris sits on the stage, and that's more nerve-racking. But then I started thinking about my family. I started thinking about my father and my grandfather and my great-grandfather, and I realized that I had all of these Teds going through my bloodstream --
(Γέλια)
(Laughter)
κι έπρεπε να θεωρώ ότι αυτό είναι «το στοιχείο μου».
that I had to consider this "my element."
Ποια είμαι λοιπόν; Ο Κρις ανέφερε ότι ίδρυσα μια εταιρεία με τον σύζυγό μου. Έχουμε περίπου 125 άτομα διεθνώς. Αν ρίξατε μια ματιά στο βιβλίο θα είδατε αυτό ...
So, who am I? Chris kind of mentioned I started a company with my husband. We have about 125 people internationally. If you looked in the book, you saw this ...
(Γέλια)
(Laughter)
πράμα που μου προκάλεσε φρίκη.
which I really was appalled by.
(Γέλια)
(Laughter)
Κι επειδή ήθελα να σας εντυπωσιάσω με σλάιντς, αφού είδα και τις φοβερές παρουσιάσεις γεμάτες γραφήματα εχθές, έφτιαξα ένα κινούμενο γράφημα όπου μιλάω για τη σύστασή μου.
And because I wanted to impress you all with slides, since I saw the great presentations yesterday with graphs, I made a graph that moves, and I talk about the makeup of me.
(Γέλια)
(Laughter)
Εκτός απ' αυτό το αλλόκοτο πράμα λοιπόν, αυτό είναι το επιστημονικό μου σλάιντ. Είναι μαθηματικά και είναι επιστήμη, είναι γενετική. Αυτή είναι η γιαγιά μου απ' την οποία κληρονόμησα κι αυτό το στόμα.
So, besides this freakish thing, this is my science slide. This is math, and this is science, this is genetics. This is my grandmother, and this is where I get this mouth.
(Γέλια)
(Laughter)
So --
Είμαι ιστολόγος, κάτι που για πολλούς από εσάς, μάλλον, έχει διάφορες σημασίες. Θα έχετε ακούσει για το σούσουρο γύρω από την κλειδαριά Kryptonite όπου ένας ιστολόγος έγραψε για το πώς να διαρρήξεις μια κλειδαριά Kryptonite μόνο με ένα στυλό και διαδόθηκε παντού. Η εταιρεία έπρεπε να αναπροσαρμόσει την κλειδαριά, κι έπρεπε να το αντιμετωπίσουν για να αποφύγουν τους φόβους των πελατών. Θα έχετε ακουστά για το Ράδεργκεϊτ, το οποίο βασικά προήλθε από τη σκέψη των ιστολόγων ότι το «th» μέσα στο 111 δεν ήταν πληκτρολογημένο σε μια παλιά γραφομηχανή. Είναι στο Word. Οι ιστολόγοι το αποκάλυψαν ή προσπάθησαν πολύ ώστε να αποκαλυφθεί. Ξέρετε, τα ιστολόγια είναι τρομακτικά. Βλέπω αυτό και τρομάζω -- το ορκίζομαι -- τα κάνω πάνω μου με τα ιστολόγια, γιατί δεν είναι φιλικά. Υπάρχουν, όμως, και ιστολόγια που αλλάζουν τον τρόπο που διαβάζουμε τα νέα και χρησιμοποιούμε τα μέσα. Αυτά είναι καταπληκτικά παραδείγματα. Αυτοί οι άνθρωποι προσεγγίζουν χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, αναγνώστες κι αυτό είναι απίστευτα σημαντικό. Κατά τη διάρκεια του ανεμοστρόβιλου το MSNBC ενημέρωνε συνέχεια το ιστολόγιό του για τον ανεμοστρόβιλο. Αυτό ήταν δυνατό εξαιτίας του εύχρηστου χαρακτήρα των ιστολογίων.
I'm a blogger, which, probably, to a lot of you, means different things. You may have heard about the Kryptonite lock brouhaha, where a blogger talked about how you hack or break into a Kryptonite lock using a ballpoint pen, and it spread all over. Kryptonite had to adjust the lock, and they had to address it to avoid too many customer concerns. You may have heard about Rathergate, which was basically the result of bloggers realizing that the "th" in 111 is not typeset on an old typewriter; it's on Word. Bloggers exposed this, or they worked hard to expose this. You know, blogs are scary. This is what you see. I see this, and I'm sure scared -- I swear on stage -- shitless about blogs, because this is not something that's friendly. But there are blogs that are changing the way we read news and consume media, and these are great examples. These people are reaching thousands, if not millions, of readers, and that's incredibly important. During the hurricane, you had MSNBC posting about the hurricane on their blog, updating it frequently. This was possible because of the easy nature of blogging tools.
Ένας φίλος μου έχει ένα ιστολόγιο για τις προσωπικές μηχανές εγγραφής βίντεο, PVR. Κερδίζει αρκετά λεφτά από τις διαφημίσεις κάνοντας μόνο αυτό, ώστε να ζει η οικογένειά του στο Όρεγκον. Αυτό έγινε εφικτό χάρη στα ιστολόγια. Μετά έχουμε κάτι σαν την Interplast. Είναι ένας καταπληκτικός οργανισμός που στέλνει γιατρούς σε αναπτυσσόμενες χώρες για να προσφέρουν πλαστικές εγχειρήσεις σε όσους τις έχουν ανάγκη. Όπως σε παιδιά με λυκόστομα και ύστερα γυρίζουν ντοκιμαντέρ. Αυτό είναι καταπληκτικό. Εγώ δεν είμαι τόσο στοργική.
You have my friend, who has a blog on PVRs, personal recorders. He makes enough money just by running ads, to support his family up in Oregon. That's all he does now, and this is something that blogs have made possible. And then you have something like this, which is Interplast. It's a wonderful organization of people and doctors who go to developing nations to offer plastic surgery to those who need it. Children with cleft palates get it, and they document their story. This is wonderful. I am not that caring.
(Γέλια)
(Laughter)
Μιλάω για τον εαυτό μου. Αυτή είμαι. Είμαι μια ιστολόγος. Έχω αποφασίσει ότι θα γίνω ειδική σε ένα πράγμα. Είμαι ειδική σε αυτό το άτομο και γράφω για αυτό. Σύντομη ιστορία του ιστολόγιού μου: Ξεκίνησε το 2001. Ήμουν 23. Δε μου άρεσε η δουλειά μου, γιατί ήμουν σχεδιάστρια, αλλά δεν είχα πάθος γι' αυτό. Είχα πτυχίο αγγλικών στο κολέγιο. Δεν το χρησιμοποίησα ποτέ, αλλά μου έλλειπε το γράψιμο. Έτσι άρχισα να γράφω ένα ιστολόγιο κι άρχισα να φτιάχνω πράγματα, όπως αυτές τις μικρές ιστορίες. Σε αυτήν την εικόνα είμαι 11 χρονών και βρίσκομαι στη Χριστιανική κατασκήνωση της ΧΑΝ. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί, είχα κάνει τους φίλους μου εκεί να με μισήσουν τόσο πολύ, που μια φορά που κρύφτηκα σε ένα ράντζο και δεν μπορούσαν να με βρουν, κρυφάκουσα ανθρώπους που με αναζητούσαν να λένε ότι εύχονταν να είχα αυτοκτονήσει πηδώντας από την κορφή κάποιου βουνού.
I talk about myself. That's what I am. I'm a blogger. I have always decided that I was going to be an expert on one thing, and I am an expert on this person, and so I write about it. So, the short story about my blog: it started in 2001, I was 23. I wasn't happy with my job, because I was a designer, but I wasn't being really stimulated. I was an English major in college. I didn't have any use for it, but I missed writing. So, I started to write a blog and I started to create things like these little stories. This was an illustration about my camp experience when I was 11 years old, and how I went to a YMCA camp, Christian camp, and basically by the end, I had made my friends hate me so much that I hid in a bunk, They couldn't find me, they sent a search party, and I overheard people saying they wish I had killed myself -- jumped off Bible Peak.
Μπορείτε να γελάσετε, δεν πειράζει.
You can laugh, this is OK.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτή είμαι. Αυτό μου συνέβη. Όταν άρχισα το ιστολόγιο είχα μόνο έναν στόχο. Είπα, «Δε θα γίνω διάσημη στον κόσμο, αλλά μπορώ να γίνω διάσημη στο διαδίκτυο». Κι έβαλα ένα στόχο, «Θα κερδίσω ένα βραβείο», γιατί δεν είχα ποτέ στη ζωή μου κερδίσει κάποιο βραβείο. Κι είπα, «Θα κερδίσω αυτό το βραβείο -- το βραβείο South by Southwest Weblog». Και το κέρδισα. Προσέγγισα όλους αυτούς τους ανθρώπους. Είχα δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να διαβάζουν για τη ζωή μου καθημερινά.
This is me. This is what happened to me. And when I started my blog, it was really this one goal -- I said, "I am not going to be famous to the world, but I could be famous to people on the Internet." And I set a goal. I said, "I'm going to win an award," because I had never won an award in my entire life. And I said, "I'm going to win the South by Southwest Weblog award." And I won it -- I reached all of these people, and I had tens of thousands of people reading about my life every day.
Στη συνέχεια ανάρτησα ένα ποστ για ένα μπάντζο. Έγραψα ένα ποστ λοιπόν για την επιθυμία μου να αγοράσω ένα μπάντζο των 300 δολαρίων -- που είναι πολλά λεφτά. Αν και δεν παίζω όργανα. Δεν ξέρω τίποτα από μουσική. Μου αρέσει η μουσική και μου αρέσουν τα μπάντζο. Νομίζω άκουσα τον Στιβ Μάρτιν να παίζει, και είπα, «Θα μπορούσα να το κάνω κι εγώ». Και ρώτησα τον άντρα μου, «Μπεν, μπορώ να αγοράσω ένα μπάντζο»; Και μου λέει «Όχι».
And then I wrote a post about a banjo. I wrote a post about wanting to buy a banjo -- a $300 banjo, which is a lot of money. And I don't play instruments; I don't know anything about music. I like music, and I like banjos, and I think I probably heard Steve Martin playing, and I said, "I could do that." And I said to my husband, "Ben, can I buy a banjo?" And he's like, "No." And my husband --
Ο άντρας μου --
(Γέλια)
(Laughter)
αυτός είναι ο άντρας μου, και είναι πολύ κούκλος -- έχει κερδίσει βραβείο γι' αυτό.
this is my husband, who is very hot -- he won an award for being hot.
(Γέλια)
(Laughter)
Μου είπε, «Δε θα αγοράσεις μπάντζο. Είσαι σαν τον πατέρα σου», ο οποίος κάνει συλλογή από όργανα. Κι έγραψα ένα ποστ για το πόσο του θύμωσα. Ήταν ένας τύραννος, επειδή δε με άφηνε να αγοράσω αυτό το μπάντζο. Και αυτοί που με γνώριζαν κατάλαβαν το αστείο μου. Αυτή είναι η Μίνα, έτσι αστειεύεται. Και το αστείο εδώ είναι ότι αυτό το άτομο δεν είναι τύραννος. Αυτό το άτομο είναι τόσο στοργικό και γλυκό που με αφήνει να τον ντύνω και να αναρτώ φωτογραφίες του στο ιστολόγιό μου.
He told me, "You cannot buy a banjo. You're just like your dad," who collects instruments. And I wrote a post about how I was so mad at him, he was such a tyrant -- he would not let me buy this banjo. And those people who know me understood my joke -- this is Mena, this is how I make a joke at people. Because the joke in this is that this person is not a tyrant, this person is so loving and so sweet that he lets me dress him up and post pictures of him to my blog.
(Γέλια)
(Laughter)
Κι αν γνώριζε ότι το δείχνω αυτό τώρα -- την εικόνα την προσέθεσα σήμερα -- θα με σκότωνε.
And if he knew I was showing this right now -- I put this in today -- he would kill me.
Κι έτσι οι φίλοι μου το διάβασαν, και είπαν, «Ω, η Μένα έγραψε πάλι ότι θέλει αυτό το χαζό πράμα». Πήρα όμως και απαντήσεις από διάφορους που είπαν, «Θεέ μου, ο άνδρας σου είναι πολύ μαλάκας. Πόσα λεφτά ξοδεύει το χρόνο για μπύρα; Πάρε αυτά τα χρήματα κι αγόρασε αυτό το μπάντζο. Γιατί δεν ανοίγεις έναν ξεχωριστό λογαριασμό;» Τώρα, είμαι μαζί του από τα 17. Ποτέ δεν είχαμε ξεχωριστό λογαριασμό. Και είπαν: «Χωρίστε τον λογαριασμό σας. Ξόδεψε εσύ τα δικά σου λεφτά κι αυτός τα δικά του. Τέλος!». Άλλοι είπαν: «Παράτησέ τον!».
But the thing was, my friends read it, and they're like, "Oh, that Mena, she wrote a post about wanting a stupid thing and being stupid." But I got emails from people that said, "Oh my God, your husband is such an asshole. How much money does he spend on beer in a year? You could take that money and buy your banjo. Why don't you open a separate account?" I've been with him since I was 17, we've never had a separate bank account. They said, "Separate your bank account. Spend your money; spend his money, that's it." And then I got people saying, "Leave him."
(Γέλια)
(Laughter)
Κι εγώ σκεφτόμουν: «Τι; Μα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Και γιατί το διαβάζουν αυτό;» Και συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω να τους προσεγγίσω αυτούς. Δεν γράφω για αυτό το κοινό. Και σιγά σιγά άρχισα να σκοτώνω το ιστολόγιό μου. Δεν ήθελα να τα γράφω αυτά άλλο. Σιγά σιγά.
I was like, "OK, what? Who are these people? And why are they reading this?" And I realized: I don't want to reach these people. I don't want to write for this public audience. And I started to kill my blog slowly. I'm like, I don't want to write this anymore. Slowly and slowly --
Συνέχισα να γράφω αραιά και που. Είχα γράψει αυτό και το έβαλα στο σλάιντ εξαιτίας του Αϊνστάιν σήμερα. Συγκινούμαι γιατί αυτό ήταν το πρώτο μου κατοικίδιο, και πέθανε δύο χρόνια πριν. Κι αποφάσισα να ξαναγράψω για τη ζωή μου γιατί ήθελα να γράψω κάτι στη μνήμη του. Είναι λοιπόν αυτές οι προσωπικές ιστορίες. Μπορείτε να διαβάσετε ιστολόγια για πολιτικούς, για τα μέσα, για κουτσομπολιά και για όλα αυτά. Αυτά υπάρχουν εκεί έξω. Μα εμένα με ενδιαφέρουν περισσότερο οι προσωπικές ιστορίες. Έτσι είμαι εγώ.
And I did tell personal stories from time to time. I wrote this one, and I put this up because of Einstein today. I'm going to get choked up, because this is my first pet, and she passed away two years ago. And I decided to break from, "I don't really write about my public life," because I wanted to give her a little memorial. But anyways, it's these sorts of personal stories -- You know, you read the blogs about politics or about media, and gossip and all these things. These are out there, but it's more of the personal that interests me, and this is who I am.
Βλέπεις έργα του Νόρμαν Ρόκγουελ, κι έχεις τους κριτικούς τέχνης να λένε, ότι δεν είναι τέχνη. Έργα του Νόρμαν Ρόκγουελ υπάρχουν στα σαλόνια, στις τουαλέτες μας, κι αυτό δεν πρέπει να θεωρείται υψηλή τέχνη. Κι εγώ πιστεύω ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό για εμάς τους ανθρώπους Αυτά τα πράγματα μας αγγίζουν, Κι υπάρχουν ιστολόγια για υψηλή τέχνη, με εικόνες π.χ. από βιβλικές ιστορίες, και ύστερα έχεις κάτι σαν αυτό. Αυτά είναι τα ιστολόγια που ενδιαφέρουν εμένα. Άνθρωποι που απλώς λένε τις ιστορίες τους.
You see Norman Rockwell, and you have art critics say, "Norman Rockwell is not art. Norman Rockwell hangs in living rooms and bathrooms, and this is not something to be considered high art." And I think this is one of the most important things to us as humans. These things resonate with us, and, if you think about blogs, you think of high art blogs, the history paintings about, you know, all the biblical stories, and then you have this. These are the blogs that interest me: the people that just tell stories. One story is about this baby, and his name is Odin.
Μία ιστορία είναι για αυτό το μωρό. Ονομάζεται Όντιν. Ο πατέρας του ήταν ιστολόγος. Κι έγραφε στο ιστολόγιό του μία μέρα, όταν η γυναίκα του γέννησε το μωρό τους μόλις την 25η εβδομάδα κύησης. Και δεν το περίμενε ποτέ αυτό. Την μία ημέρα ήταν όλα καλά, και την επόμενη κόλαση. Ζύγιζε μόλις μισό κιλό. Έτσι η ζωή του Όντιν καταγραφόταν κάθε μέρα.
His father was a blogger. And he was writing his blog one day, and his wife gave birth to her baby at 25 weeks. And he never expected this. One day, it was normal; the next day, it was hell. And this is a one-pound baby. So Odin was documented every single day.
Υπήρχαν φωτογραφίας για κάθε ημέρα: Μέρα πρώτη, μέρα δεύτερη ... Βλέπετε εδώ για την ένατη μέρα. Μιλάνε για την άπνοιά του. Την 39η μέρα έπαθε πνευμονία. Το μωράκι του είναι τόσο μικρό και δεν έχω ξαναδεί τόσο ενοχλητική μα συνάμα συγκινητική φωτογραφία. Και παράλληλα διαβάζετε για το τι του συμβαίνει. Έτσι την 55η μέρα, όλοι ξέρουν ότι έχει προβλήματα. πρόβλημα στην αναπνοή, πρόβλημα στην καρδιά, και χειροτερεύει και δεν ξέρεις τι να περιμένεις.
Pictures were taken every day: day one, day two ... You have day nine -- they're talking about his apnea; day 39 -- he gets pneumonia. His baby is so small, and I've never encountered such a -- just -- a disturbing image, but just so heartfelt. And you're reading this as it happens, so on day 55, everybody reads that he's having failures: breathing failures and heart failures, and it's slowing down, and you don't know what to expect.
Μα ύστερα γίνεται καλύτερα. Την 96η μέρα πάει σπίτι. Και έχεις αυτό το ποστ. Αυτό δεν είναι κάτι που θα δεις σε μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό. Είναι κάτι που νιώθει ο συνάνθρωπός σου. Και οι γύρω του ενθουσιάζονται με αυτό -- 28 σχόλια. δεν είναι δα θα πείτε και κάποιος τρελός αριθμός. Μα 28 άνθρωποι μετράνε. Και σήμερα είναι ένα υγιές παιδάκι, που άμα διαβάσεις το ιστολόγιο του πατέρα του -- snowdeal.org είναι η ιστοσελίδα-- εξακολουθούν να ανεβάζουν φωτογραφίες του, γιατί είναι ακόμα το μωρό τους κι έχει μεγαλώσει πλέον τόσο πολύ, χάρη στη φροντίδα που δέχτηκε στο νοσοκομείο.
But then it gets better. Day 96, he goes home. And you see this post. That's not something you're going to see in a paper or magazine but this is something this person feels, and people are excited about it -- 28 comments. That's not a huge amount of people reading, but 28 people matter. And today, he is a healthy baby, who, if you read his blog -- it's snowdeal.org, his father's blog -- he is taking pictures of him still, because he is still his son and he is, I think, at his age level right now because he had received such great treatment from the hospital.
Ιστολόγια λοιπόν ... Και τι μ' αυτό; Σίγουρα έχετε ξανακούσει για αυτά. Έχουμε ξαναμιλήσει για αυτά τα πράγματα κατά τη διαδικτυακή ιστορία μας. Νομίζω ότι τα ιστολόγια είναι στην ουσία μια εξέλιξη, κι εδώ είναι που βρισκόμαστε σήμερα. Είναι τα κατάστιχα του ποιοι είμαστε. Μπορείτε να αναζητήσετε στο Google: «Ποια είναι η Μίνα Τροτ;» Και θα βρείτε τις τάδε πληροφορίες που μπορεί να σας αρέσουν ή και όχι. Θα βρείτε όμως και προσωπικά ιστολόγια και αυτά είναι τα κατάστιχα των ανθρώπων που τα γράφουν καθημερινά, όχι απαραίτητα για το ίδιο θέμα μα για θέματα που τους ενδιαφέρουν. Και πιστεύουμε ότι ο κόσμος γίνεται ολοένα και πιο μικρός. Όποτε σκέφτομαι για τα ιστολόγια γίνομαι αισιόδοξη και λέω: «Πρέπει να τους προσεγγίσουμε αυτούς τους ανθρώπους». Εκατοντάδες εκατομμύρια, δισεκατομμύρια ανθρώπων. Διαβάζουμε για την Κίνα και θέλουμε να είμαστε εκεί. Και υπάρχουν τόσοι που δεν έχουν τη πρόσβαση να συντάξουν ένα ιστολόγιο. Τα νέα για τον υπολογιστή των 100 δολαρίων είναι υπέροχα, επειδή το λογισμικό που χρειάζεται ένα ιστολόγιο είναι απλό. Η εταιρία μας είναι πετυχημένη επειδή είχαμε τύχη και επιμονή. Μα πρόκειται για απλά πράγματα. Δεν είναι πυρηνική φυσική. Κι αυτό είναι καταπληκτικό άμα το αναλογιστεί κανείς Η καταγραφή της ζωής ενός ιστολογίου είναι κάτι που βρίσκω ιδιαίτερα σημαντικό.
So, blogs. So what? You've probably heard these things before. We talked about the WELL, and about all these sorts of things throughout our online history. But I think blogs are basically just an evolution, and that's where we are today. It's this record of who you are, your persona. You have your Google search, where you say, "What is Mena Trott?" And then you find these things and you're happy or unhappy. But then you also find people's blogs, and those are the records of people that are writing daily -- not necessarily about the same topic, but things that interest them. And we talk about the world flattens, being in this panel, and I am very optimistic -- whenever I think about blogs, I'm like, "We've got to reach all these people." Hundreds of millions and billions of people. We're getting into China, we want to be there, but there are so many people that won't have the access to write a blog. But to see something like the $100 computer is amazing, because blogging software is simple. We have a successful company because of timing, and because of perseverance, but it's simple stuff -- it's not rocket science. And so, that's an amazing thing to consider. So -- the life record of a blog is something that I find incredibly important.
Και ξεκινήσαμε με το σλάιντ των Τεντ μου, και έπρεπε να προσθέσω κι αυτό το σλάιντ, γιατί ήξερα ότι τη στιγμή που θα το δει αυτό η μητέρα μου - μιας και είναι αναγνώστης του ιστολόγιού μου - θα αναφωνήσει: «Που είναι η δικιά μου φωτογραφία;» Αυτή είναι η μητέρα μου. Έτσι έχω όλους τους ανθρώπους που γνωρίζω. Μα αυτή είναι στην ουσία η οικογένεια που ξέρω εγώ με τη στενή σημασία της. Έδειξα προηγουμένως έναν πίνακα του Νόρμαν Ρόκγουελ. Μεγάλωσα κοιτώντας συνέχεια αυτόν εδώ. Περνούσα ώρες ατελείωτες, κοιτώντας τις διασυνδέσεις, Κι έλεγα, «Ω, το παιδάκι στην κορφή έχει κόκκινα μαλλιά το ίδιο κι αυτός εδώ στην πρώτη γενιά». Αυτά είναι τα μικρά πράγματα για τα οποία σας μιλάω. Δεν είναι επιστήμη, μα για μένα αρκεί για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον στο πως εξελιχθήκαμε και πως μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω στο γενεαλογικό μας δέντρο. Πάντα με επηρέαζε αυτό.
And we started with a slide of my Teds, and I had to add this slide, because I knew the minute I showed this, my mom -- my mom will see this, because she does read my blog and she'll say, "Why wasn't there a picture of me?" This is my mom. So, I have all the people that I know of. But this is basically the extent of the family that I know in terms of my direct line. I showed a Norman Rockwell painting before, and this one, I grew up with, looking at constantly. I would spend hours looking at the connections, saying, "Oh, the little kid up at the top has red hair; so does that first generation up there." And it's just these little things. This is not science, but this was enough for me to be really interested in how we have evolved and how we can trace our line. So that has always influenced me.
Έχω βρει από μια απογραφή του 1910 άλλη μία Γκραμπόφσκι - αυτό είναι το πατρικό μου - κι έναν Θίωντορ, διότι πάντα υπάρχει κάποιος Θίωντορ. Αυτά είναι ό,τι έχω. Μερικά ντοκουμέντα για κάποιους. Έχω την ημερομηνία γέννησής τους, την ηλικία τους, τι κάνανε, εάν μιλούσαν Αγγλικά, και αυτά είναι όλα όσα γνωρίζω για αυτούς. Και με λυπεί, Διότι πάω πίσω μόλις πέντε γενιές και αυτό ήταν. Και δεν έχω ιδέα τη συνέβει στη μεριά της μητέρας μου. Διότι κατάγεται από την Κούβα κι έτσι δεν έχω πολλά για αυτήν. Και πέρασα αρκετό χρόνο κάνοντας απλά αυτό, -- γι'αυτό και λέω πως ο άνδρας μου είναι άγιος -- ψάχνοντας στα αρχεία της Ουάσιγκτον για αυτά τα πράγματα. Τώρα βέβαια είναι ψηφιακά, αυτός όμως πέρασε αυτήν τη δοκιμασία.
I have this record, this 1910 census, of another Grabowski -- that's my maiden name -- and there's a Theodore, because there's always a Theodore. This is all I have, a couple of facts about somebody. I have their date of birth, their age, what they did in their household, if they spoke English, and that's it, that's all I know of these people. And it's pretty sad, because I only go back five generations, and that's it. I don't even know what happens on my mom's side, because she's from Cuba and I don't have that many things. Just doing this, I spent time in the archives -- that's why my husband's a saint -- I spent time in the Washington archives, just sitting there, looking for these things. Now it's online, but he sat through that.
Κι σας δείχνω τώρα αυτό το αρχείο και -- αυτή είναι η προπρογιαγιά μου. Αυτή είναι η μόνη φωτογραφία της που έχω. Σκεφθείτε μόνο τι δυνατότητες μας δίνουν τα ιστολόγια. Σκεφθείτε τους ανθρώπους με τους υπολογιστές των 100 δολαρίων, να μοιράζονται το ποιοι είναι, τις ιστορίες τους. Αυτό είναι υπέροχο.
And so you have this record and -- This is my great-great-grandmother. This is the only picture I have. And to think of what we have the ability to do with our blogs; to think about the people that are on those $100 computers, talking about who they are, sharing these personal stories -- this is an amazing thing.
Να και άλλη μία φωτογραφία που με επηρέασε τα μάλα, ή μάλλον μια σειρά φωτογραφιών από αυτό το πρότζεκτ αυτού του Αργεντίνου με τη γυναίκα του. Στην ουσία φωτογραφίζει την οικογένειά του κάθε μέρα από το '76, δηλαδή τα τελευταία 20 ... Ω Θεέ μου εγώ είμαι του '77 άρα 29 χρόνια; Είκοσι εννέα χρόνια λοιπόν.
Another photo that has greatly influenced me, or a series of photos, is this project that's done by an Argentinean man and his wife. And he's basically taking a picture of his family every day for the past, what is '76? -- 20 ... Oh my God, I'm '77 -- 29 years? Twenty-nine years.
Είχα βάλει αυτό το αστείο αρχικά στην παρουσίαση για το γράφημά μου που έλεγε, βλέπεις όλα αυτά τα μαθηματικά; Εγώ χαίρομαι που απλά ξέρω και μετρώ μέχρι το 100. Αυτές είναι οι μαθηματικές μου ικανότητες.
There was a joke, originally, about my graph that I left out, which is: You see all this math? I'm just happy I was able to add it up to 100, because that's my skill set.
(Γέλια)
(Laughter)
Έχεις λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους να γερνάνε, κι εδώ τους βλέπεις έτσι σήμερα ή έναν χρόνο πριν. Και είναι σημαντικό να μπορείς να κοιτάς έτσι πίσω. Εύχομαι να είχε το ίδιο και η δικιά μου οικογένεα. Ξέρω ότι μία μέρα τα παιδιά μου θα αναρωτηθούν - ή τα εγγόνια μου, ή τα δισέγγονα, εάν κάνω βέβαια ποτέ παιδιά - ποια ήμουν. Έτσι έκανα κάτι πολύ ναρκισσιστικό -
So you have these people aging, and now this is them today, or last year. And that's a powerful thing to have, to be able to track this. I wish that I would have this of my family. I know that one day my children will be wondering -- or my grandchildren, or my great-grandchildren, if I ever have children -- what I am going to -- who I was. So I do something that's very narcissistic --
Ξέρω είμαι ιστολόγος -- που το βρίσκω προσωπικά υπέροχο, διότι αποθανατίζει μία στιγμή μου κάθε μέρα. Με φωτογραφίζω -- και το κάνω αυτό εδώ κι έναν χρόνο -- κάθε μέρα. Και ξέρετε είναι η ίδια φωτογραφία, βασικά το ίδο πρόσωπο.
I am a blogger -- that is an amazing thing for me, because it captures a moment in time every day. I take a picture of myself -- I've been doing this since last year -- every single day. And, you know, it's the same picture; it's basically the same person.
Μόλις δυο-τρεις το παρακολουθούν αυτό. Δεν τα ποστάρω αυτά για το κοινό μου. Σας τα δείχνω τώρα μα θα τρελαθώ τελείως άμα ποτέ δημοσιοποιηθούν. Ίσως να το διαβάζουν τέσσερις και μου λένε: δεν το ενημέρωσες σήμερα. Το περιμένω να μου πούνε κάτι τέτοιο. Μα είναι υπέροχο γιατί μπορώ να πάω πίσω π.χ. στον Απρίλιο του 2005, και να δω τι έκανα εκείνη την ημέρα. Μόλις το βλέπω ξέρω ακριβώς τι έκανα. Είναι σαν ένα οπτικό συνθηματικό και είναι σημαντικό αυτό. Ανεβάζω και τις κακές μου φωτογραφίες, διότι υπάρχουν κι από αυτές.
Only a couple of people read it. I don't write this for this audience; I'm showing it now, but I would go insane if this was really public. About four people probably read it, and they tell me, "You haven't updated." I'm probably going to get people telling me I haven't updated. But this is amazing, because I can go back to a day -- to April 2005, and say, what was I doing this day? I look at it, I know exactly. It's this visual cue that is so important to what we do. I put the bad pictures up too, because there are bad pictures.
(Γέλια)
(Laughter)
Και κατευθείαν θυμάμαι: Είμαι στη Γερμανία - Χρειάστηκε να πάω σε αυτήν την εκδρομή. Ήμουν άρρωστη, σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, και δεν ήθελα να βρίσκομαι εκεί. Και βλέπετε έτσι αυτά τα πράγματα. Δεν είμαι όλο με χαμόγελο. Τώρα εξελίχθηκα κάπως και δείχνω έτσι. Άμα δείτε την άδεια οδήγησής μου, έχω το ίδιο βλέμμα και είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό, μα συνάμα είναι κάτι πολύ σημαντικό.
And I remember instantly: I am in Germany in this -- I had to go for a one-day trip. I was sick, and I was in a hotel room, and I wanted not to be there. And so you see these things, it's not just always smiling. Now I've kind of evolved it, so I have this look. If you look at my driver's license, I have the same look, and it's a pretty disturbing thing, but it's something that is really important.
Και η τελευταία ιστορία που θέλω να μοιραστώ είναι αυτή, γιατί σημαίνει πολλά για μένα και ό,τι κάνω. Πιθανότατα να συγκινηθώ καθώς θα μιλάω. Είναι λοιπόν αυτή η γυναίκα, η Έμμα κι έκανε χρήση της υπηρεσίας μας, TypePad, ως ιστολόγος. και ήταν μαζί μας από την αρχή σαν δοκιμαστής της υπηρεσίας μας -- είχαμε γύρω στα 100 άτομα. Κι έγραφε για τη ζωή της και τη μάχη της με τον καρκίνο. Έγραφε κι έγραφε, και όλοι τη διαβάζαμε, γιατί είχαμε λίγα ιστολόγια και ξέραμε τι συμβαίνει στο καθένα τους.
And the last story I really want to tell is this story, because this is probably the one that means the most to me in all of what I'm doing. I'll probably get choked up, because I tend to when I talk about this. So, this woman, her name was Emma, and she was a blogger on our service, TypePad. And she was a beta tester, so she was there right when we opened -- you know, there was 100 people. And she wrote about her life dealing with cancer. She was writing and writing, and we all started reading it, because we had so few blogs on the service, we could keep track of everyone.
Κι μία μέρα έγραφε, και μετά εξαφανίστηκε για κάποιο διάστημα. Και μας πλησίασε η αδερφή της και μας είπε πως η Έμμα απεβίωσε. Και όλοι στην εξυπηρέτηση πελατών που της είχαν μιλήσει συγκινήθηκαν, και ήταν δύσκολη μέρα για την εταιρία μας.
And she was writing one day, and then she disappeared for a little bit. And her sister came on, and she said that Emma had passed away. And all of our support staff who had talked to her were really emotional, and it was a very hard day at the company.
Και τότε ήταν που συνειδητοποίησα πόσο επηρεάζουν τα ιστολόγια τις σχέσεις μεταξύ μας, και μας φέρνουν όλους πιο κοντά. Αυτή η γυναίκα ήταν στην Αγγλία, και ζούσε εκεί κι έγραφε για τη ζωή της και για το τι έκανε. Και το σημαντικότερο που πραγματικά μας επηρέασε, ήταν που η αδερφή της μας είπε πως το ό,τι η Έμμα έγραφε στο ιστολόγιό της αυτούς τους τελευταίους μήνες της ζωής της ήταν πιθανότατα ό,τι καλύτερο της είχε συμβεί. Το να μιλάει με άλλους και να μοιράζεται αυτά που βιώνει, το να μπορεί να γράφει και να δέχεται σχόλια. Αυτό ήταν υπέροχο, να ξέρουμε ότι της δώσαμε τη δυνατότητα να το κάνει αυτό, ότι όταν έγραφε στο ιστολόγιο το έκανε με άνεση, και ότι τα ιστολόγια δεν είναι απαραίτητα τρομαχτικά, ότι δεν χρειάζεται να είναι επιθετικά ότι μπορούμε να είμαστε άνθρωποι ανοιχτοί που θέλουμε και βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Αυτό ήταν υπέροχο.
And this was one of those instances where I realized how much blogging affects our relationship, and flattening this sort of world. That this woman is in England, and she lives -- she lived -- a life where she was talking about what she was doing. But the big thing that really influenced us was, her sister wrote to me, and she said -- and she wrote on this blog -- that writing her blog during the last couple of months of her life was probably the best thing that had happened to her, and being able to talk to people and to share what was going on, and being able to write and receive comments. And that was amazing, to be able to know that we had empowered that, and that blogging was something that she felt comfortable doing, and the idea that blogging doesn't have to be scary, that we don't always have to be attack of the blogs, that we can be people who are open, and wanting to help and talk to people. That was an amazing thing.
Έτσι εκτύπωσα και έστειλα αυτό το PDF από το ιστολόγιό της στην οικογένειά της, και το μοίρασαν στο μνημόσυνό της, και ακόμα και στη νεκρολογία της αναφέρανε το ιστολόγιό της, διότι ήταν τόσο σημαντικό γι' αυτήν. Κι αυτό είναι μεγάλο πράμα.
And so I printed out and sent a PDF of her blog to her family, and they passed it out at her memorial service, and even in her obituary, they mentioned her blog, because it was such a big part of her life. And that's a huge thing.
Αυτή είναι η κληρονομιά της και αυτό είναι το μήνυμα με το οποίο σας αφήνω: σκεφθείτε για τα ιστολόγια, σκεφθείτε τι πραγματικά είναι, σκεφτείτε τι σκέφτεστε γι' αυτά, και ύστερα ξεκινήστε ένα, διότι είναι κάτι που πραγματικά αλλάζει τις ζωές μας.
So, this is her legacy, and I think that my call to action to all of you is: think about blogs, think about what they are, think about what you've thought of them, and then actually do it, because it's something that's really going to change our lives.
Σας ευχαριστώ.
So, thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)