Είναι το έτος 2006. Ο φίλος μου ο Χάρολντ Φορντ μού τηλεφωνεί. Θέτει υποψηφιότητα για τη Γερουσία των Η.Π.Α. στο Τενεσί, και λέει, «Μέλοντι, χρειάζομαι απεγνωσμένα κάλυψη από τον Τύπο. Καμιά ιδέα;» Και είχα μια ιδέα. Τηλεφώνησα σε μια φίλη που ήταν στη Νέα Υόρκη σε μία από τις πιο επιτυχημένες εταιρείες μέσων ενημέρωσης στον κόσμο, και είπε, «Γιατί δεν οργανώνουμε ένα γεύμα της επιτροπής συντακτών για τον Χάρολντ; Έλα και συ μαζί του».
So it's 2006. My friend Harold Ford calls me. He's running for U.S. Senate in Tennessee, and he says, "Mellody, I desperately need some national press. Do you have any ideas?" So I had an idea. I called a friend who was in New York at one of the most successful media companies in the world, and she said, "Why don't we host an editorial board lunch for Harold? You come with him."
Ο Χάρολντ και εγώ φθάσαμε στη Νέα Υόρκη. Φοράμε τα καλύτερα κοστούμια μας. Φαινόμαστε ντυμένοι στην πένα. Και πάμε στη ρεσεψιονίστ και λέμε, «Είμαστε εδώ για το γεύμα». Μας κάνει νεύμα να την ακολουθήσουμε. Περπατάμε μέσα από μια σειρά διαδρόμων, και ξαφνικά βρισκόμαστε σε ένα γυμνό δωμάτιο, σε αυτό το σημείο μας κοιτάζει και λέει, «Πού είναι οι στολές σας;»
Harold and I arrive in New York. We are in our best suits. We look like shiny new pennies. And we get to the receptionist, and we say, "We're here for the lunch." She motions for us to follow her. We walk through a series of corridors, and all of a sudden we find ourselves in a stark room, at which point she looks at us and she says, "Where are your uniforms?"
Καθώς συμβαίνει αυτό, η φίλη μου ορμάει μέσα. Το πρόσωπό της χλωμιάζει. Κυριολεκτικά δεν υπάρχουν λόγια, σωστά; Και την κοιτάζω, και λέω, «Λοιπόν, δε νομίζεις ότι χρειαζόμαστε περισσότερους από έναν μαύρο στη Γερουσία των Η.Π.Α;»
Just as this happens, my friend rushes in. The blood drains from her face. There are literally no words, right? And I look at her, and I say, "Now, don't you think we need more than one black person in the U.S. Senate?"
Τώρα, ο Χάρολντ και εγώ -- (Χειροκρότημα) -- ακόμη γελάμε με αυτή την ιστορία, και από πολλές απόψεις, αιφνιδιάστηκα εκείνη τη στιγμή, αλλά βαθιά, βαθιά μέσα μου, δεν με εξέπληξε. Και δεν με εξέπληξε εξαιτίας κάποιου πράγματος που με δίδαξε η μητέρα μου 30 χρόνια πριν. Βλέπετε, η μητέρα μου ήταν αδίστακτα ρεαλίστρια. Θυμήθηκα μια μέρα που γύρισα σπίτι από ένα πάρτι γενεθλίων όπου ήμουν το μόνο μαύρο παιδί που είχαν καλέσει, και αντί να με ρωτήσει τις κανονικές μητρικές ερωτήσεις όπως, «Διασκέδασες;» ή «Πώς ήταν το κέικ;» η μητέρα μου με κοίταξε και είπε, «Πώς σου φέρθηκαν;» Ήμουν επτά. Δεν κατάλαβα. Εννοώ, γιατί κάποιος να μου φερόταν διαφορετικά; Αλλά αυτή ήξερε. Με κοίταξε μέσα στα μάτια και είπε, «Δεν θα σου φέρονται πάντα καλά».
Now Harold and I -- (Applause) — we still laugh about that story, and in many ways, the moment caught me off guard, but deep, deep down inside, I actually wasn't surprised. And I wasn't surprised because of something my mother taught me about 30 years before. You see, my mother was ruthlessly realistic. I remember one day coming home from a birthday party where I was the only black kid invited, and instead of asking me the normal motherly questions like, "Did you have fun?" or "How was the cake?" my mother looked at me and she said, "How did they treat you?" I was seven. I did not understand. I mean, why would anyone treat me differently? But she knew. And she looked me right in the eye and she said, "They will not always treat you well."
Το φυλετικό είναι ένα απ' αυτά τα θέματα στην Αμερική που κάνει τους ανθρώπους να νοιώθουν εξαιρετικά άβολα. Το αναφέρεις σε ένα δείπνο ή σε ένα εργασιακό περιβάλλον, και σε επίπεδο συζήτησης ισοδυναμεί κυριολεκτικά με το να αγγίζεις μια «καυτή πατάτα». Προκαλεί σοκ, ακολουθούμενο από μακριά σιωπή. Ακόμη και το να έρθω εδώ σήμερα, είπα σε κάποιους φίλους και συναδέλφους ότι θα μιλούσα για το φυλετικό, και με προειδοποίησαν, μου είπαν μην το κάνεις, ότι θα ήταν τεράστιο ρίσκο για μένα το να μιλήσω γι' αυτό το θέμα, ότι ίσως νομίσουν ότι είμαι στρατευμένη μαύρη γυναίκα και ότι θα κατέστρεφα την καριέρα μου. Και πρέπει να σας πω, πως πράγματι για λίγο φοβήθηκα. Μετά συνειδητοποίησα, ότι το πρώτο βήμα για να λύσεις οποιοδήποτε πρόβλημα ή να μην κρυφτείς από αυτό, και το πρώτο βήμα για οποιαδήποτε μορφή δράσης είναι η ευαισθητοποίηση. Και έτσι αποφάσισα πράγματι να μιλήσω για το φυλετικό. Αποφάσισα ότι αν ερχόμουν εδώ και μοιραζόμουν μαζί σας κάποιες από τις εμπειρίες μου, ότι ίσως να μπορούσαμε όλοι να είμαστε λιγότερο ανήσυχοι και λίγο πιο τολμηροί στις συζητήσεις μας για τη φυλή.
Now, race is one of those topics in America that makes people extraordinarily uncomfortable. You bring it up at a dinner party or in a workplace environment, it is literally the conversational equivalent of touching the third rail. There is shock, followed by a long silence. And even coming here today, I told some friends and colleagues that I planned to talk about race, and they warned me, they told me, don't do it, that there'd be huge risks in me talking about this topic, that people might think I'm a militant black woman and I would ruin my career. And I have to tell you, I actually for a moment was a bit afraid. Then I realized, the first step to solving any problem is to not hide from it, and the first step to any form of action is awareness. And so I decided to actually talk about race. And I decided that if I came here and shared with you some of my experiences, that maybe we could all be a little less anxious and a little more bold in our conversations about race.
Ξέρω πως κάποιοι εκεί έξω που θα πουν ότι η εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα σήμανε το τέλος των φυλετικών διακρίσεων για την αιωνιότητα, σωστά; Αλλά εργάζομαι στις επενδύσεις και έχουμε ένα ρητό: Οι αριθμοί δεν λένε ψέμματα. Και εδώ, υπάρχουν σημαντικές, μετρήσιμες φυλετικές ανισότητες που δεν μπορούν να αγνοηθούν, σε πλούτο νοικοκυριών, σε εισόδημα νοικοκυριών, ευκαιρίες απασχόλησης, φροντίδα υγείας. Ένα παράδειγμα από την εταιρική Αμερική: Αν και οι λευκοί άντρες αποτελούν μόνο το 30 τοις εκατό του πληθυσμού των Η.Π.Α, κατέχουν το 70 τοις εκατό των θέσεων διοικητικών συμβούλων. Από τους 250 με το υψηλότερο εισόδημα, μόνο επτά διευθύνοντες σύμβουλοι προέρχονται από μειονότητες, και από τις χιλιάδες εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρίες, μόνο δύο είναι υπό την προεδρία μαύρων γυναικών, και έχετε μπροστά σας μία από αυτές, την ίδια ακριβώς που, όχι πολύ καιρό πριν, σχεδόν την μπέρδεψαν με βοηθό κουζίνας. Έτσι αυτό είναι γεγονός. Τώρα έχω αυτό το πείραμα σκέψης που παίζω με τον εαυτό μου, όταν λέω, φανταστείτε αν σας πήγαινα σε ένα δωμάτιο και ανήκε σε μια μεγάλη εταιρεία, όπως η Έξον Μόμπιλ, και όλα τα άτομα γύρω στην αίθουσα συνεδριάσεων ήταν μαύροι, θα σκεφτόσαστε ότι αυτό είναι περίεργο. Αν σας πήγαινα σε μία από τις 500 μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο και όλοι γύρω από το τραπέζι είναι λευκοί άντρες, πότε θα αρχίσουμε να το θεωρούμε κι αυτό περίεργο;
Now I know there are people out there who will say that the election of Barack Obama meant that it was the end of racial discrimination for all eternity, right? But I work in the investment business, and we have a saying: The numbers do not lie. And here, there are significant, quantifiable racial disparities that cannot be ignored, in household wealth, household income, job opportunities, healthcare. One example from corporate America: Even though white men make up just 30 percent of the U.S. population, they hold 70 percent of all corporate board seats. Of the Fortune 250, there are only seven CEOs that are minorities, and of the thousands of publicly traded companies today, thousands, only two are chaired by black women, and you're looking at one of them, the same one who, not too long ago, was nearly mistaken for kitchen help. So that is a fact. Now I have this thought experiment that I play with myself, when I say, imagine if I walked you into a room and it was of a major corporation, like ExxonMobil, and every single person around the boardroom were black, you would think that were weird. But if I walked you into a Fortune 500 company, and everyone around the table is a white male, when will it be that we think that's weird too?
Και ξέρω πώς φτάσαμε εδώ. (Χειροκρότημα)
And I know how we got here. (Applause)
Ξέρω πώς φτάσαμε εδώ. Ξέρετε, υπήρξε θεσμοθετημένη, και κάποτε νομιμοποιημένη, διάκριση στη χώρα μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Αλλά ακόμη, καθώς καταπιάνομαι με αυτό το θέμα, η ερώτηση της μητέρας μου αιωρείται: Πώς σου φέρθηκαν;
I know how we got here. You know, there was institutionalized, at one time legalized, discrimination in our country. There's no question about it. But still, as I grapple with this issue, my mother's question hangs in the air for me: How did they treat you?
Δεν θίγω αυτό το θέμα για να παραπονεθώ ή με οποιονδήποτε τρόπο να εκμαιεύσω κάποιο είδος συμπάθειας. Έχω πετύχει στην ζωή μου πέρα από τις πιο τρελές μου προσδοκίες, και μου έχουν φερθεί καλά άνθρωποι όλων των φυλών πιο συχνά από ό,τι το αντίθετο. Λέω την ιστορία με τη στολή επειδή συνέβη. Αναφέρω αυτές τις στατιστικές για την ποικιλία στα διοικητικά συμβούλια επειδή είναι αληθινές, και στέκομαι εδώ σήμερα μιλώντας για αυτό το θέμα των φυλετικών διακρίσεων επειδή πιστεύω ότι απειλεί να στερήσει άλλη μια γενιά από όλες τις ευκαιρίες που όλοι μας θέλουμε για όλα τα παιδιά μας, άσχετα από το χρώμα τους ή από την καταγωγή τους. Και νομίζω ότι επίσης απειλεί να κρατήσει πίσω τις επιχειρήσεις. Βλέπετε, οι ερευνητές έχουν εφεύρει αυτόν τον όρο «αχρωματοψία» για να περιγράψουν μια επίκτητη συμπεριφορά όπου υποκρινόμαστε ότι δεν παρατηρούμε τη φυλή. Αν συμβεί να περιτριγυρίζεσαι από μια ομάδα ανθρώπων που μοιάζουν σαν εσένα, αυτό είναι καθαρά τυχαίο. H «αχρωματοψία», κατά τη γνώμη μου, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κοινωνική διάκριση, και ότι υπάρχει δικαιοσύνη. Δεν σημαίνει καθόλου αυτό. Δεν το διασφαλίζει. Κατά τη γνώμη μου το να αγνοείς το χρώμα είναι πολύ επικίνδυνο επειδή σημαίνει ότι αγνοούμε το πρόβλημα. Έγινε μια εταιρική μελέτη που έδειξε ότι, αντί να αποφεύγουν το φυλετικό, οι πραγματικά έξυπνες εταιρείες ασχολούνται με αυτό μετωπικά. Αναγνωρίζουν ότι το να αγκαλιάζεις τη διαφορετικότητα σημαίνει να αναγνωρίζεις όλες τις φυλές, συμπεριλαμβανομένης αυτής που πλειοψηφεί. Αλλά θα είμαι η πρώτη που θα σας πω, ότι αυτό το θέμα μπορεί να είναι δύσκολο, αμήχανο, άβολο-- αλλά αυτή είναι η ουσία.
Now, I do not raise this issue to complain or in any way to elicit any kind of sympathy. I have succeeded in my life beyond my wildest expectations, and I have been treated well by people of all races more often than I have not. I tell the uniform story because it happened. I cite those statistics around corporate board diversity because they are real, and I stand here today talking about this issue of racial discrimination because I believe it threatens to rob another generation of all the opportunities that all of us want for all of our children, no matter what their color or where they come from. And I think it also threatens to hold back businesses. You see, researchers have coined this term "color blindness" to describe a learned behavior where we pretend that we don't notice race. If you happen to be surrounded by a bunch of people who look like you, that's purely accidental. Now, color blindness, in my view, doesn't mean that there's no racial discrimination, and there's fairness. It doesn't mean that at all. It doesn't ensure it. In my view, color blindness is very dangerous because it means we're ignoring the problem. There was a corporate study that said that, instead of avoiding race, the really smart corporations actually deal with it head on. They actually recognize that embracing diversity means recognizing all races, including the majority one. But I'll be the first one to tell you, this subject matter can be hard, awkward, uncomfortable -- but that's kind of the point.
Στο πνεύμα της απομυθοποίησης των φυλετικών στερεοτύπων, εκείνου που λέει ότι στους μαύρους ανθρώπους δεν αρέσει το κολύμπι, θα σας πω πόσο πολύ μ' αρέσει να κολυμπώ. Μου αρέσει να κολυμπώ τόσο πολύ που ως ενήλικη, κολυμπώ με προπονητή. Και μια μέρα ο προπονητής με έβαλε να κάνω μια άσκηση όπου έπρεπε να κολυμπήσω στο τέλος της 25 μέτρων πισίνας χωρίς να πάρω αναπνοή. Και κάθε φορά που δεν τα κατάφερνα, έπρεπε να ξαναρχίσω. Και αποτύγχανα συνέχεια. Στο τέλος, τα κατάφερα, αλλά όταν βγήκα από την πισίνα, ήμουν εξοργισμένη και κουρασμένη και ενοχλημένη, και είπα, «Γιατί κάνουμε ασκήσεις κρατήματος αναπνοής;» Και ο προπονητής με κοίταξε, και είπε, «Μέλοντι, αυτή δεν ήταν άσκηση κρατήματος αναπνοής. Αυτή η άσκηση ήταν για να νοιώσεις άνετα με το να νιώθεις δυσφορία, επειδή έτσι περνάμε τις μέρες μας οι περισσότεροι από εμάς». Αν μπορούμε να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τη δυσφορία μας, και απλώς να την αποδεχτούμε, θα έχουμε μια καλύτερη ζωή.
In the spirit of debunking racial stereotypes, the one that black people don't like to swim, I'm going to tell you how much I love to swim. I love to swim so much that as an adult, I swim with a coach. And one day my coach had me do a drill where I had to swim to one end of a 25-meter pool without taking a breath. And every single time I failed, I had to start over. And I failed a lot. By the end, I got it, but when I got out of the pool, I was exasperated and tired and annoyed, and I said, "Why are we doing breath-holding exercises?" And my coach looked me at me, and he said, "Mellody, that was not a breath-holding exercise. That drill was to make you comfortable being uncomfortable, because that's how most of us spend our days." If we can learn to deal with our discomfort, and just relax into it, we'll have a better life.
Έτσι νομίζω ότι είναι ώρα για μας να νιώσουμε άνετα με την άβολη συζήτηση σχετικά με το φυλετικό: μαύροι, άσπροι, Ασιάτες, ισπανόφωνοι, άνδρες, γυναίκες, όλοι μας, αν πράγματι πιστεύουμε σε ίσα δικαιώματα και στις ίσες ευκαιρίες στην Αμερική, νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε αληθινές συζητήσεις γι' αυτό το θέμα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε αχρωματοψία. Πρέπει να γίνουμε γενναίοι όσον αφορά το χρώμα. Πρέπει να είμαστε πρόθυμοι, ως δάσκαλοι και γονείς και επιχειρηματίες και επιστήμονες, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε δραστήριες συζητήσεις για τη φυλή με ειλικρίνεια και κατανόηση και θάρρος, όχι επειδή είναι το σωστό, αλλά επειδή είναι έξυπνο, επειδή οι επιχειρήσεις και τα προϊόντα μας και η επιστήμη μας, και η έρευνά μας, θα γίνουν καλύτερα με μεγαλύτερη πολυπολιτισμικότητα.
So I think it's time for us to be comfortable with the uncomfortable conversation about race: black, white, Asian, Hispanic, male, female, all of us, if we truly believe in equal rights and equal opportunity in America, I think we have to have real conversations about this issue. We cannot afford to be color blind. We have to be color brave. We have to be willing, as teachers and parents and entrepreneurs and scientists, we have to be willing to have proactive conversations about race with honesty and understanding and courage, not because it's the right thing to do, but because it's the smart thing to do, because our businesses and our products and our science, our research, all of that will be better with greater diversity.
Τώρα, το αγαπημένο μου παράδειγμα τόλμης όσον αφορά το χρώμα είναι ένας τύπος, ο Τζον Σκίπερ. Διευθύνει το δίκτυο ESPN. Είναι γνήσιο τέκνο της Βόρειας Καρολίνας, αντιπροσωπευτικός ευγενής του Νότου, λευκός. Άρχισε να δουλεύει στο ESPN, που ήδη είχε μια κουλτούρα ενσωμάτωσης και διαφορετικότητας, αλλά τη βελτίωσε κατά τι, Απαίτησε κάθε κενή θέση να έχει μια ποικιλόμορφη λίστα υποψηφίων. Λέει ότι οι ανώτεροι στην αρχή ενοχλούνταν, και πήγαιναν και του έλεγαν, «Θέλεις να προσλάβω αυτόν που ανήκει σε μειονότητα, ή θέλεις να προσλάβω τον καλύτερο για τη δουλειά;» Και ο Σκίπερ λέει ότι οι απαντήσεις του ήταν πάντα οι ίδιες: «Ναι». Και λέγοντας ναι στη διαφορετικότητα, ειλικρινά πιστεύω ότι το ESPN είναι το πιο πολύτιμο φραντσάιζ καλωδιακής στον κόσμο. Νομίζω ότι αυτό είναι μέρος της μυστικής συνταγής.
Now, my favorite example of color bravery is a guy named John Skipper. He runs ESPN. He's a North Carolina native, quintessential Southern gentleman, white. He joined ESPN, which already had a culture of inclusion and diversity, but he took it up a notch. He demanded that every open position have a diverse slate of candidates. Now he says the senior people in the beginning bristled, and they would come to him and say, "Do you want me to hire the minority, or do you want me to hire the best person for the job?" And Skipper says his answers were always the same: "Yes." And by saying yes to diversity, I honestly believe that ESPN is the most valuable cable franchise in the world. I think that's a part of the secret sauce.
Μπορώ να σας πω πως στη δική μου βιομηχανία, στις επενδύσεις Άριελ, θεωρούμε τη διαφορετικότητά μας ως ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, και αυτό το πλεονέκτημα μπορεί να επεκταθεί πέρα από τις επιχειρήσεις. Ένας τύπος, ο Σκοτ Πέιτζ στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, είναι το πρώτο άτομο που ανέπτυξε έναν μαθηματικό υπολογισμό για την ποικιλομορφία. Λέει, αν προσπαθείς να λύσεις ένα πραγματικά δύσκολο πρόβλημα, πραγματικά δύσκολο, θα πρέπει να έχεις μια ποικιλόμορφη ομάδα ανθρώπων συμπεριλαμβάνοντας αυτούς με διαφορετική νοημοσύνη. Το παράδειγμα που δίνει είναι η επιδημία ευλογιάς. Όταν ρήμαζε την Ευρώπη, συγκέντρωσαν όλους αυτούς τους επιστήμονες, και ήταν μπερδεμένοι. Και η αρχή για την θεραπεία της αρρώστιας ήρθε από την πιο απίθανη πηγή, έναν γαλακτοπαραγωγό που παρατήρησε ότι οι κοπέλες που άρμεγαν δεν κολλούσαν ευλογιά. Και το εμβόλιο της ευλογιάς βασίζεται στα βοοειδή χάρη σε αυτόν τον γαλακτοπαραγωγό.
Now I can tell you, in my own industry, at Ariel Investments, we actually view our diversity as a competitive advantage, and that advantage can extend way beyond business. There's a guy named Scott Page at the University of Michigan. He is the first person to develop a mathematical calculation for diversity. He says, if you're trying to solve a really hard problem, really hard, that you should have a diverse group of people, including those with diverse intellects. The example that he gives is the smallpox epidemic. When it was ravaging Europe, they brought together all these scientists, and they were stumped. And the beginnings of the cure to the disease came from the most unlikely source, a dairy farmer who noticed that the milkmaids were not getting smallpox. And the smallpox vaccination is bovine-based because of that dairy farmer.
Τώρα είμαι σίγουρη ότι κάθεστε εδώ και λέτε, δεν διευθύνω εταιρεία καλωδιακής τηλεόρασης, δεν διευθύνω εταιρεία επενδύσεων, Δεν είμαι γαλακτοπαραγωγός. Τι μπορώ να κάνω; Και σας λέω ότι πρέπει να δείξετε γενναιότητα σχετικά με το χρώμα. Αν αποτελείτε τμήμα της διαδικασίας πρόσληψης ή της διαδικασίας εισαγωγής, μπορείτε να δείξειτε γενναιότητα ως προς το χρώμα. Αν προσπαθείτε να λύσετε ένα εξαιρετικά δύσκολο πρόβλημα, μπορείτε να μιλήσετε ανοιχτά και να είστε γενναίοι ως προς το χρώμα. Τώρα, ξέρω ότι οι άνθρωποι θα πουν, αλλά αυτό δεν φτάνει, αλλά πραγματικά σάς ζητάω να κάνετε κάτι πραγματικά απλό: παρατηρήστε το περιβάλλον σας, στη δουλειά, στο σχολείο, στο σπίτι. Σας ζητάω να κοιτάξετε τους ανθρώπους γύρω σας σκόπιμα και με πρόθεση. Καλέστε ανθρώπους στη ζωή σας που δεν σας μοιάζουν, που δεν σκέφτονται σαν εσάς, που δεν ενεργούν σαν εσάς, που δεν κατάγονται απ' όπου κι εσείς, και ίσως να σας προκαλέσουν ως προς τις αντιλήψεις σας και σας κάνουν να αναπτυχθείτε ως άτομα. Ίσως να αποκτήσετε δυνατές καινούργιες γνώσεις από αυτά τα άτομα, ή, όπως ο σύζυγός μου, που τυχαίνει να είναι λευκός, ίσως να μάθετε ότι οι μαύροι άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, χρησιμοποιούμε λοσιόν σώματος κάθε μέρα.
Now I'm sure you're sitting here and you're saying, I don't run a cable company, I don't run an investment firm, I am not a dairy farmer. What can I do? And I'm telling you, you can be color brave. If you're part of a hiring process or an admissions process, you can be color brave. If you are trying to solve a really hard problem, you can speak up and be color brave. Now I know people will say, but that doesn't add up to a lot, but I'm actually asking you to do something really simple: observe your environment, at work, at school, at home. I'm asking you to look at the people around you purposefully and intentionally. Invite people into your life who don't look like you, don't think like you, don't act like you, don't come from where you come from, and you might find that they will challenge your assumptions and make you grow as a person. You might get powerful new insights from these individuals, or, like my husband, who happens to be white, you might learn that black people, men, women, children, we use body lotion every single day.
Επίσης πιστεύω ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό ώστε η επόμενη γενιά να καταλάβει πραγματικά ότι αυτή η πρόοδος θα τους βοηθήσει, επειδή περιμένουν από εμάς να είμαστε σπουδαία πρότυπα.
Now, I also think that this is very important so that the next generation really understands that this progress will help them, because they're expecting us to be great role models.
Σας είπα, η μητέρα μου, ήταν αδίστακτα ρεαλίστρια. Ήταν ένα απίστευτο πρότυπο. Ήταν το είδος του ανθρώπου που έγινε όπως ήταν επειδή ήταν μια ανύπαντρη μητέρα με έξι παιδιά στο Σικάγο. Ασχολούνταν με την αγορά ακινήτων, όπου δούλευε εξαιρετικά σκληρά αλλά συχνά πέρναγε δύσκολα προσπαθώντας να τα βγάλει πέρα. Και αυτό σήμαινε ότι μερικές φορές μας έκοβαν το τηλέφωνο, ή το ρεύμα, ή μας έκαναν έξωση. Όταν μας έκαναν έξωση, μερικές φορές ζούσαμε σε εκείνα τα μικρά διαμερίσματα που διέθετε, μερικές φορές σε μόνο ένα ή δύο δωμάτια, επειδή δεν ήταν ολοκληρωμένα, και ζεσταίναμε το νερό για το μπάνιο σε εστίες κουζίνας. Αλλά ποτέ δεν απελπίστηκε, ποτέ, και ποτέ δεν άφησε ούτε εμάς να χάσουμε τις ελπίδες μας. Αυτός ο κτηνώδης ρεαλισμός της, εννοώ, ήμουν τεσσάρων και μου είπε, «Η μαμά είναι ο άγιος Βασίλης». (Γέλια) Ήταν τόσο κτηνώδης ρεαλίστρια. Μου έδωσε τόσα πολλά μαθήματα, αλλά το πιο σημαντικό μάθημα ήταν ότι κάθε μέρα μου έλεγε, «Μέλοντι, μπορείς να γίνεις οτιδήποτε». Και χάρη σ' αυτές τις λέξεις, ξυπνούσα το χάραμα, και χάρη σ' αυτές τις λέξεις, αγαπούσα το σχολείο περισσότερο από οτιδήποτε και χάρη σ' αυτές τις λέξεις, όταν ήμουν στο λεωφορείο πηγαίνοντας στο σχολείο, έκανα τα μεγαλύτερα όνειρα. Και χάρη σ' αυτές τις λέξεις στέκομαι εδώ αυτή τη στιγμή γεμάτη πάθος, ζητώντας σας να είστε γενναίοι για τα παιδιά που κάνουν αυτά τα όνειρα σήμερα. (Χειροκρότημα)
Now, I told you, my mother, she was ruthlessly realistic. She was an unbelievable role model. She was the kind of person who got to be the way she was because she was a single mom with six kids in Chicago. She was in the real estate business, where she worked extraordinarily hard but oftentimes had a hard time making ends meet. And that meant sometimes we got our phone disconnected, or our lights turned off, or we got evicted. When we got evicted, sometimes we lived in these small apartments that she owned, sometimes in only one or two rooms, because they weren't completed, and we would heat our bathwater on hot plates. But she never gave up hope, ever, and she never allowed us to give up hope either. This brutal pragmatism that she had, I mean, I was four and she told me, "Mommy is Santa." (Laughter) She was this brutal pragmatism. She taught me so many lessons, but the most important lesson was that every single day she told me, "Mellody, you can be anything." And because of those words, I would wake up at the crack of dawn, and because of those words, I would love school more than anything, and because of those words, when I was on a bus going to school, I dreamed the biggest dreams. And it's because of those words that I stand here right now full of passion, asking you to be brave for the kids who are dreaming those dreams today. (Applause)
Θέλω να βλέπουν έναν διευθύνοντα σύμβουλο στην τηλεόραση και να λένε, «Μπορώ να γίνω σαν αυτήν», ή, «Αυτός μοιάζει μ' εμένα». Και θέλω να ξέρουν ότι τα πάντα είναι δυνατά, ότι μπορούν να καταφέρουν το υψηλότερο επίπεδο που φαντάστηκαν ποτέ, ότι θα είναι καλοδεχούμενοι σε κάθε εταιρική αίθουσα συμβουλίου, ή ότι μπορούν να διευθύνουν οποιαδήποτε εταιρία. Βλέπετε, η ιδέα ότι μιλάμε για τη χώρα των ελεύθερων και το σπίτι των γενναίων, είναι συνυφασμένη με τη δομή της Αμερικής. Στην Αμερική, όταν έχουμε μια πρόκληση, την αντιμετωπίζουμε μετωπικά, δεν αποτραβιόμαστε από αυτήν. Παίρνουμε θέση. Δείχνουμε κουράγιο. Έτσι τώρα, αυτό που σας ζητάω να κάνετε, είναι να δείξετε κουράγιο. Σας ζητάω να είστε τολμηροί. Ως διευθυντές επιχειρήσεων, σας ζητάω να μην αμελήσετε τίποτα. Ως πολίτες, σας ζητάω να μην αμελήσετε κανένα παιδί. Σας ζητάω να μην κάνετε πως δεν βλέπετε το χρώμα, αλλά να δείξετε γενναιότητα με το χρώμα, ώστε κάθε παιδί να ξέρει ότι το μέλλον του έχει σημασία και τα όνειρά του είναι εφικτά.
You see, I want them to look at a CEO on television and say, "I can be like her," or, "He looks like me." And I want them to know that anything is possible, that they can achieve the highest level that they ever imagined, that they will be welcome in any corporate boardroom, or they can lead any company. You see this idea of being the land of the free and the home of the brave, it's woven into the fabric of America. America, when we have a challenge, we take it head on, we don't shrink away from it. We take a stand. We show courage. So right now, what I'm asking you to do, I'm asking you to show courage. I'm asking you to be bold. As business leaders, I'm asking you not to leave anything on the table. As citizens, I'm asking you not to leave any child behind. I'm asking you not to be color blind, but to be color brave, so that every child knows that their future matters and their dreams are possible.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα) Σας ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
(Applause) Thank you. Thanks. Thanks. (Applause)