So I started working with refugees because I wanted to make a difference, and making a difference starts with telling their stories. So when I meet refugees, I always ask them questions. Who bombed your house? Who killed your son? Did the rest of your family make it out alive? How are you coping in your life in exile? But there's one question that always seems to me to be most revealing, and that is: What did you take? What was that most important thing that you had to take with you when the bombs were exploding in your town, and the armed gangs were approaching your house?
Ik ben beginnen werken met vluchtelingen omdat ik een verschil wilde maken, en een verschil maken begint met het vertellen van hun verhaal. Dus als ik vluchtelingen ontmoet, stel ik hen altijd vragen. Wie bombardeerde je huis? Wie doodde je zoon? Heeft de rest van je familie het overleefd? Hoe verdraag je het leven in ballingschap? Maar er is steeds één vraag, die zeer verhelderend is, en die is: wat nam je mee? Wat was dat allerbelangrijkste voorwerp dat je moest meenemen toen de bommen je dorp verwoestten, en de gewapende bendes je huis naderden?
A Syrian refugee boy I know told me that he didn't hesitate when his life was in imminent danger. He took his high school diploma, and later he told me why. He said, "I took my high school diploma because my life depended on it." And he would risk his life to get that diploma. On his way to school, he would dodge snipers. His classroom sometimes shook with the sound of bombs and shelling, and his mother told me, "Every day, I would say to him every morning, 'Honey, please don't go to school.'" And when he insisted, she said, "I would hug him as if it were for the last time." But he said to his mother, "We're all afraid, but our determination to graduate is stronger than our fear."
Een jonge Syrische vluchteling die ik ken vertelde me dat hij niet twijfelde toen zijn leven onmiddellijk gevaar liep. Hij nam zijn middelbareschooldiploma mee, en later vertelde hij me waarom. Hij zei: “Ik nam mijn diploma mee omdat mijn leven ervan afhing.” En dat hij zijn leven zou wagen voor dat diploma. Op weg naar school moest hij wegduiken voor scherpschutters. Zijn klaslokaal daverde soms bij het geluid van bommen en beschietingen, en zijn moeder vertelde me: “Dagelijks vroeg ik hem 's morgens 'Schat, alsjeblieft ga niet naar school.' Maar hij stond erop, zei ze, en dan omhelsde ik hem alsof het voor het laatst was.” Maar hij zei tegen zijn moeder: “We zijn allemaal bang, maar onze vastberadenheid om af te studeren is sterker dan onze angst.”
But one day, the family got terrible news. Hany's aunt, his uncle and his cousin were murdered in their homes for refusing to leave their house. Their throats were slit. It was time to flee.
Maar op een dag kreeg de familie vreselijk nieuws. Hany's tante, zijn oom en zijn neef werden bij hen thuis vermoord omdat ze weigerden hun huis te verlaten. Hun kelen werden overgesneden. Het was tijd om te vluchten.
They left that day, right away, in their car, Hany hidden in the back because they were facing checkpoints of menacing soldiers. And they would cross the border into Lebanon, where they would find peace. But they would begin a life of grueling hardship and monotony. They had no choice but to build a shack on the side of a muddy field, and this is Hany's brother Ashraf, who plays outside.
Ze vertrokken die dag, onmiddellijk, in hun auto, Hany verstopt achteraan, omdat ze voorbij checkpoints moesten met dreigende soldaten. Ze zouden de grens met Libanon oversteken, waar ze vrede zouden vinden. Maar het was het begin van een leven van slopend leed en verveling. Ze konden slechts een hut bouwen naast een modderig veld. Dit is Ashraf, de broer van Hany die buiten speelt.
And that day, they joined the biggest population of refugees in the world, in a country, Lebanon, that is tiny. It only has four million citizens, and there are one million Syrian refugees living there. There's not a town, a city or a village that is not host to Syrian refugees. This is generosity and humanity that is remarkable. Think about it this way, proportionately. It would be as if the entire population of Germany, 80 million people, would flee to the United States in just three years. Half of the entire population of Syria is now uprooted, most of them inside the country. Six and a half million people have fled for their lives. Over and well over three million people have crossed the borders and have found sanctuary in the neighboring countries, and only a small proportion, as you see, have moved on to Europe. What I find most worrying is that half of all Syrian refugees are children. I took this picture of this little girl. It was just two hours after she had arrived after a long trek from Syria into Jordan.
Op die dag vervoegden ze de grootste populatie vluchtelingen in de wereld, in een zeer klein land, Libanon. Het heeft slechts vier miljoen inwoners, en er leven daar één miljoen Syrische vluchtelingen. Er is geen gemeente, stad of dorp dat geen Syrische vluchtelingen opneemt. Dit is opmerkelijke edelmoedigheid en menselijkheid Stel je voor, proportioneel zou het zijn alsof de ganse bevolking van Duitsland, 80 miljoen mensen, zouden vluchten naar de Verenigde Staten in slechts 3 jaar. De halve bevolking van Syrie is nu ontheemd, de meesten in het land zelf. Zes en half miljoen mensen zijn gevlucht om te overleven. Veel meer dan drie miljoen mensen zijn de grens overgestoken en hebben een toevlucht gevonden in de naburige landen. Zoals je kan zien, is slechts een klein deel naar Europa getrokken. Wat ik het meest verontrustend vind, is dat de helft van de Syrische vluchtelingen kinderen zijn. Ik nam een foto van dit kleine meisje. Het was amper twee uur nadat ze was aangekomen na een lange tocht van Syrië naar Jordanië En vooral zeer zorgwekkend is
And most troubling of all is that only 20 percent of Syrian refugee children are in school in Lebanon. And yet, Syrian refugee children, all refugee children tell us education is the most important thing in their lives. Why? Because it allows them to think of their future rather than the nightmare of their past. It allows them to think of hope rather than hatred.
dat slechts 20 procent van de Syrische jonge vluchtelingen in Libanon naar school gaan. En toch vertellen jonge Syrische vluchtelingen,, alle jonge vluchtelingen, ons dat opleiding het meest belangrijke is in hun leven. Waarom? Omdat ze daardoor kunnen denken aan hun toekomst in plaats van aan de nachtmerrie van hun verleden. Het laat hen toe te hopen in plaats van te haten.
I'm reminded of a recent visit I took to a Syrian refugee camp in northern Iraq, and I met this girl, and I thought, "She's beautiful," and I went up to her and asked her, "Can I take your picture?" And she said yes, but she refused to smile. I think she couldn't, because I think she must realize that she represents a lost generation of Syrian refugee children, a generation isolated and frustrated. And yet, look at what they fled: utter destruction, buildings, industries, schools, roads, homes. Hany's home was also destroyed. This will need to be rebuilt by architects, by engineers, by electricians. Communities will need teachers and lawyers and politicians interested in reconciliation and not revenge. Shouldn't this be rebuilt by the people with the largest stake, the societies in exile, the refugees?
Ik herinner me een recent bezoek aan een Syrisch vluchtelingenkamp in Noord-Irak. Ik ontmoette dit meisje, en ik dacht: “Wat is ze mooi.” Ik ging op haar af en vroeg haar: “Mag ik je fotograferen?” Ze zei ja, maar ze weigerde te lachen. Ik denk dat ze niet kon, omdat ik denk dat ze beseft dat ze deel uitmaakt van een verloren generatie Syrische jonge vluchtelingen, een geïsoleerde en gefrustreerde generatie. En toch, kijk waar ze voor gevlucht zijn: totale vernietiging, flatgebouwen, fabrieken, scholen, wegen, huizen. Het huis van Hany werd ook vernield. Het zal moeten heropgebouwd worden door architecten, ingenieurs, elektriciens. Gemeenschappen zullen nood hebben aan leraren en advocaten en politici die uit zijn op verzoening eerder dan wraak. Moet dit niet worden wederopgebouwd door de mensen die er het meest belang bij hebben, de samenlevingen in ballingschap, de vluchtelingen?
Refugees have a lot of time to prepare for their return. You might imagine that being a refugee is just a temporary state. Well far from it. With wars going on and on, the average time a refugee will spend in exile is 17 years. Hany was into his second year in limbo when I went to visit him recently, and we conducted our entire conversation in English, which he confessed to me he learned from reading all of Dan Brown's novels and from listening to American rap. We also spent some nice moments of laughter and fun with his beloved brother Ashraf. But I'll never forget what he told me when we ended our conversation that day. He said to me, "If I am not a student, I am nothing."
Vluchtelingen hebben veel tijd om zich op hun terugkeer voor te bereiden. Je zou kunnen denken dat vluchteling zijn slechts iets tijdelijks is. Wel, verre van dat. Met oorlogen die maar blijven duren, Is de gemiddelde duur die een vluchteling in ballingschap doorbrengt 17 jaar Hany was in zijn tweede jaar op de dool toen ik hem recent bezocht, en we hebben het ganse gesprek in het Engels gevoerd. Hij vertrouwde me toe dat hij dat leerde door alle romans van Dan Brown te lezen en door te luisteren naar Amerikaanse rap. We brachten ook wat leuke momenten door met zijn geliefde broer Ashraf Maar ik zal nooit vergeten wat hij me zei aan het eind van ons gesprek die dag. Hij zei me: “Als ik geen student ben, ben ik niets.”
Hany is one of 50 million people uprooted in this world today. Never since World War II have so many people been forcibly displaced. So while we're making sweeping progress in human health, in technology, in education and design, we are doing dangerously little to help the victims and we are doing far too little to stop and prevent the wars that are driving them from their homes.
Hany is één van de 50 miljoen ontheemden in de wereld vandaag. Nooit sinds de Tweede Wereldoorlog werden zoveel mensen onder dwang verjaagd. Terwijl we prachtige vooruitgang boeken in geneeskunde, in technologie, in onderwijs en design, doen we gevaarlijk weinig om de slachtoffers te helpen en doen we veel te weinig om de oorlogen te stoppen en te voorkomen die hen uit hun woningen verdrijven.
And there are more and more victims. Every day, on average, by the end of this day, 32,000 people will be forcibly displaced from their homes — 32,000 people. They flee across borders like this one. We captured this on the Syrian border to Jordan, and this is a typical day. Or they flee on unseaworthy and overcrowded boats, risking their lives in this case just to reach safety in Europe. This Syrian young man survived one of these boats that capsized — most of the people drowned — and he told us, "Syrians are just looking for a quiet place where nobody hurts you, where nobody humiliates you, and where nobody kills you." Well, I think that should be the minimum. How about a place of healing, of learning, and even opportunity? Americans and Europeans have the impression that proportionally huge numbers of refugees are coming to their country, but the reality is that 86 percent, the vast majority of refugees, are living in the developing world, in countries struggling with their own insecurity, with their own issues of helping their own populations and poverty. So wealthy countries in the world should recognize the humanity and the generosity of the countries that are hosting so many refugees. And all countries should make sure that no one fleeing war and persecution arrives at a closed border.
Er zijn steeds meer slachtoffers. Dagelijks, gemiddeld, tegen het einde van deze dag, zullen 32.000 mensen verjaagd zijn uit hun huizen - 32.000 mensen. Ze vluchten over grenzen zoals deze. We filmden dit aan de grens van Syrië met Jordanië, en dit is een typische dag. Of ze vluchten in niet-zeewaardige en overvolle boten, waarbij ze hun leven wagen, enkel om veilig in Europa te geraken. Deze Syrische jongeman overleefde het kapseizen van zijn boot - de meesten verdronken - en hij vertelde ons: "Syriërs zijn enkel op zoek naar een rustige plek waar niemand je pijn doet, waar niemand je vernedert, en waar niemand je doodt." Wel, ik denk dat dit het minimum moet zijn. Wat dacht je van een plaats van genezing, van leren, en zelfs van kansen? Amerikanen en Europeanen hebben de indruk dat in verhouding enorme aantallen vluchtelingen naar hun land komen, maar de realiteit is dat 86 procent, de grote meerderheid van vluchtelingen, in de ontwikkelingslanden leven, in landen die zelf kampen met onveiligheid, met problemen om hun bevolking te helpen en met armoede. Rijke landen zijn dus erkentelijkheid verschuldigd voor de menselijkheid en vrijgevigheid van de landen die zo veel vluchtelingen opvangen. En alle landen moeten ervoor zorgen dat niemand op de vlucht voor oorlog en vervolging aan een gesloten grens toekomt.
(Applause)
(Applaus)
Thank you.
Dankuwel.
But there is something more that we can do than just simply helping refugees survive. We can help them thrive. We should think of refugee camps and communities as more than just temporary population centers where people languish waiting for the war to end. Rather, as centers of excellence, where refugees can triumph over their trauma and train for the day that they can go home as agents of positive change and social transformation.
Maar we kunnen meer doen dan vluchtelingen enkel helpen te overleven. We kunnen hen helpen groeien. We moeten vluchtelingenkampen en gemeenschappen zien als meer dan tijdelijk bevolkingscentra waar mensen wegkwijnen, in afwachting van op het einde van de oorlog. Maar eerder als 'centers of excellence' waar vluchtelingen hun trauma kunnen overwinnen en zich opleiden voor de dag dat ze naar huis kunnen als brengers van positieve verandering en sociale transformatie.
It makes so much sense, but I'm reminded of the terrible war in Somalia that has been raging on for 22 years. And imagine living in this camp. I visited this camp. It's in Djibouti, neighboring Somalia, and it was so remote that we had to take a helicopter to fly there. It was dusty and it was terribly hot. And we went to visit a school and started talking to the children, and then I saw this girl across the room who looked to me to be the same age as my own daughter, and I went up and talked to her. And I asked her the questions that grown-ups ask kids, like, "What is your favorite subject?" and, "What do you want to be when you grow up?" And this is when her face turned blank, and she said to me, "I have no future. My schooling days are over." And I thought, there must be some misunderstanding, so I turned to my colleague and she confirmed to me there is no funding for secondary education in this camp. And how I wished at that moment that I could say to her, "We will build you a school." And I also thought, what a waste. She should be and she is the future of Somalia.
Het lijkt zo logisch, maar ik denk aan de vreselijke oorlog in Somalië die al 22 jaar voortraast. Stel je voor dat je in dit kamp leeft. Ik bezocht dit kamp. Het ligt in Djibouti, vlakbij Somalië, en het was zo afgelegen dat we er per helikopter naartoe moesten vliegen. Het was er stofferig en vreselijk warm. We bezochten een school waar we praatten met de kinderen en toen zag ik dit meisje in de klas dat volgens mij even oud was als mijn eigen dochter, en ik ging met haar praten. Ik stelde haar de vragen die volwassenen aan kinderen stellen, zoals "Wat is je favoriete vak?" en "Wat wil je later worden?" En toen verstarde haar gezicht. Ze zei me: "Ik heb geen toekomst. Mijn schooltijd is voorbij." Ik dacht: hier moet een misverstand zijn. Dus vroeg ik het mijn collega en zij bevestigde me dat er geen budget is voor middelbaar onderwijs in dit kamp. Hoe hard wenste ik toen dat ik haar kon zeggen: "We zullen je een school bouwen." En ik dacht ook: wat een verspilling. Zij zou moeten - zij is de toekomst van Somalië. Een jongen genaamd Jacob Atem
A boy named Jacob Atem had a different chance, but not before he experienced terribly tragedy. He watched — this is in Sudan — as his village — he was only seven years old — burned to the ground, and he learned that his mother and his father and his entire family were killed that day. Only his cousin survived, and the two of them walked for seven months — this is boys like him — chased and pursued by wild animals and armed gangs, and they finally made it to refugee camps where they found safety, and he would spend the next seven years in Kenya in a refugee camp.
had meer geluk, maar pas nadat hij een vreselijke tragedie beleefde. Hij keek toe - dit is in Soedan - toen zijn dorp - hij was slechts zeven jaar - werd platgebrand, en hij vernam dat zijn moeder en zijn vader en zijn volledige familie die dag gedood werd. Enkel zijn neef overleefde, en beiden stapten ze zeven maanden - dit zijn jongens zoals zij - opgejaagd door wilde dieren en gewapende bendes. Uiteindelijk bereikten ze een vluchtelingenkamp waar ze veilig waren. Hij zou de volgende zeven jaar doorbrengen in Kenia, in een vluchtelingenkamp. Maar zijn leven veranderde
But his life changed when he got the chance to be resettled to the United States, and he found love in a foster family and he was able to go to school, and he wanted me to share with you this proud moment when he graduated from university.
toen hij de kans kreeg om uit te wijken naar de Verenigde Staten. Hij vond liefde in een pleeggezin en hij kon naar school gaan, en hij vroeg me om dit trotse moment met jullie te delen, toen hij zijn universiteitsdiploma haalde (Applaus)
(Applause)
I spoke to him on Skype the other day, and he was in his new university in Florida pursuing his Ph.D. in public health, and he proudly told me how he was able to raise enough funds from the American public to establish a health clinic back in his village back home.
Ik sprak met hem op Skype een paar dagen geleden. Hij was aan zijn nieuwe universiteit in Florida voor zijn doctoraat in publieke gezondheid. Hij vertelde me trots hoe hij erin slaagde om genoeg geld in te zamelen bij het Amerikaanse publiek om een hospitaal op te richten in zijn geboortedorp. Ik wil je nu terugbrengen bij Hany.
So I want to take you back to Hany. When I told him I was going to have the chance to speak to you here on the TED stage, he allowed me to read you a poem that he sent in an email to me.
Toen ik hem vertelde dat ik de kans kreeg om jullie toe te spreken hier op het TED-podium, stond hij toe dat ik jullie een gedicht voorlees dat hij me in een email stuurde. Hij schreef:
He wrote: "I miss myself, my friends, times of reading novels or writing poems, birds and tea in the morning. My room, my books, myself, and everything that was making me smile. Oh, oh, I had so many dreams that were about to be realized."
"Ik mis mezelf, mijn vrienden, lezen in romans of gedichten schrijven, vogels en thee 's morgens. Mijn kamer, mijn boeken, mezelf, en alles dat me deed glimlachen. Och, Ik had zoveel dromen die bijna uitgekomen waren."
So here is my point: Not investing in refugees is a huge missed opportunity. Leave them abandoned, and they risk exploitation and abuse, and leave them unskilled and uneducated, and delay by years the return to peace and prosperity in their countries. I believe how we treat the uprooted will shape the future of our world. The victims of war can hold the keys to lasting peace, and it's the refugees who can stop the cycle of violence.
Dus hier komt mijn punt: niet investeren in vluchtelingen is een enorme gemiste kans. Als je hen achterlaat, riskeren ze uitbuiting en misbruik. Als je hen hen ongeschoold en ongeletterd houdt, vertraag je met jaren de terugkeer naar vrede en voorspoed in hun thuislanden. Ik geloof dat de manier waarop we de ontheemden behandelen, de toekomst van onze wereld zal bepalen. De slachtoffers van oorlog kunnen de sleutel zijn tot een blijvende vrede. Het zijn de vluchtelingen die de spiraal van geweld kunnen stoppen.
Hany is at a tipping point. We would love to help him go to university and to become an engineer, but our funds are prioritized for the basics in life: tents and blankets and mattresses and kitchen sets, food rations and a bit of medicine. University is a luxury. But leave him to languish in this muddy field, and he will become a member of a lost generation. Hany's story is a tragedy, but it doesn't have to end that way.
Hany staat op een kantelpunt. We willen hem helpen naar de universiteit te gaan om ingenieur te worden, maar onze fondsen dienen prioritair voor het levensnoodzakelijke: tenten en dekens en matrassen en keukengerei, voedselrantsoenen en een beetje medicijnen. De universiteit is een luxe. Maar laat hem wegkwijnen in dit modderveld en hij wordt lid van een verloren generatie. Hany's verhaal is een drama, maar het hoeft zo niet te eindigen. Dankuwel.
Thank you.
(Applaus)
(Applause)